ครั้งหนึ่งเมื่อฉันยังเป็นวัยรุ่น
คุณพ่อกับฉันยืนเข้าแถวรอซื้อตั๋วละครสัตว์
สุดท้ายยังเหลือครอบครัวหนึ่งอยู่คั่นระหว่างเราและตัวเคาน์เตอร์ขายตั๋ว.
ครอบครัวนี้ที่สร้างความประทับใจใหญ่หลวงแก่ฉัน.
พวกเขามีเด็กแปดคน
ทุก ๆ คนอายุต่ำกว่าสิบสองขวบ
คุณก็อาจมองออกว่าพวกเขามีเงินไม่มากนัก
ถึงแม้เสื้อผ้าของพวกเขาราคาถูก ๆ แต่เนื้อตัวพวกเขาสะอาดสะอ้าน
เด็ก ๆ มีกิริยามารยาทดี
พวกเขาทั้งหมดจับมือกันยืนแถวเรียงสองต่อท้ายพ่อแม่
พวกเขาึตื่นเต้นคุยกันงึมงัม ๆุ ถึงตัวตลก ช้างและการแสดงอื่น ๆ ที่พวกเขาจะได้
ชมในคืนนั้น
ใคร ๆ ก็ดูรู้ว่าพวกเขาไม่เคยเืี่ที่ยวที่โรงละครสัตว์มาก่อน
มันราวกับจะเป็นช่วงพิเศษของชีวิตพวกเขา
พ่อและแม่ืัเปรียบดังหัวขบวนยืนภาคภูมิใจอยู่ที่ต้นแถว
ผู้เป็นแม่กำลังกุมมือสามีของเธอ เงยหน้าขึ้นมองเขาราวกับจะพูด
"เธอเป็นอัศวินขี่ม้าขาวของฉัน"
เขากำลังยิ้มพอใจอย่างยิ่งและมองเธอราวจะตอบกลับ ว่า
"ใช่แล้วล่ะอย่างที่เธอว่า"
เขาจะหันหลังกลับไปบอกเด็ก ๆ แปดคนนั่นว่าเขามีเเงินไม่พอที่จะพาพวกเขาำำำไปดู
ละครสัตว์ได้อย่างไร?
คุณพ่อเล็งเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นจึงล้วงมือเข้าไปหยิบธนบัตรใบละยี่สิบดอลลาร์ออก
มาจากกระเป๋าและวางมันบนพื้นดิน. (เราไม่ได้มั่งได้มีหรืออะไรทำนองนั้นหรอก!)
คุณพ่อของฉันเอื้อมลงไปหยิบธนบัตร สะกิดไหล่ผู้ชายคนนั้นและบอกว่า
"ขอโทษเถิดครับคุณ นี่ตกมาจากกระเป๋าของคุณน่ะ"
ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาไม่ได้ขอร้องอ้อนวอนให้ใครช่วยเหลือ
แต่แน่นอนว่าซึ้งใจในความช่วยเหลือ
ยามที่หมดหวัง
หัวใจแตกสลาย
และยามที่ิิิช่างน่าอับอายนาขายหน้า
เขาจ้องตาคุณพ่อของฉันตรง ๆ ใช้ึึึสองมือจับมือคุณพ่อของฉัน กำธนบัตรใบละ
ยี่สิบ ดอลลาร์แน่น พร้อมกับริมฝีปากสั่นระริก และน้ำตาไหลนองแก้ม
เขาตอบกลับมาว่า
"ขอบคุณ ขอบคุณครับ. สิ่งนี้นี่มีค่ามีความหมายกับครอบครัวผมอย่างยิ่งจริง ๆ"
คุณพ่อกับฉันกลับขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านกัน
เราไม่ได้ดูละครสัตว์คืนนั้น
แต่เราไปไม่ไม่เสียเที่ยว
จากเรื่องThe Circus ของ Dan Clark
โดย เดือนกันยา-SeptemberMoon (glassbee) [2 ก.ค. 2546 , 10:40:42 น.]
แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 46 12:13:29
แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 46 12:39:22
แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 46 12:37:00
แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 46 12:35:44
แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 46 12:34:42
แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 46 12:22:05
แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 46 12:21:13
จากคุณ :
เดือนกันยา-SeptemberMoon
- [
16 ธ.ค. 46 12:15:36
]