ความคิดเห็นที่ 1              หลังจากที่เหตุการณ์ได้ผ่านพ้นไปแล้ว  หญิงสาวจึงนึกขึ้นได้ถึงคำแนะนำแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจของหนุ่มขึ้อิจฉาพูดกระแทกใส่เธอ ในขณะที่หยิบจับกระดาษบนโต๊ะไปมาเพื่อเก็บซ่อนความผิดหวังของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ "นี่นะ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม อย่าให้ทางโรงแรมจัดห้องเดอะเฟเวอริตให้พักก็แล้วกัน"              ในเวลานั้น ใจของเมลลี่มัวแต่คิดเรื่องที่บรรณาธิการสารคดีท่องเที่ยวขุ่นเคืองเธอมากกว่าคำเตือนของเขา              หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ปัดผมสีน้ำตาลที่หยิกเป็นลอนทัดไว้หลังหู ตั้งท่าเตรียมกดโทรศัพท์ออก บรรณาธิการสารคดีท่องเที่ยวอยากจะไปทำข่าวงาน"ราตรีแห่งดาวพันดวง" แต่เจ้านายใหญ่ บรรณาธิการบริหารกลับตัดสินใจส่งเมลลี่ให้ไปทำแทน              "ห้องเดอะเฟเวอริตเป็นห้องอะไรเหรอคะ" เธอเอ่ยถาม น้ำเสียงอ่อนหวาน แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาเดียวกัน ทำให้เธอต้องหันไปรับสาย              การได้รับเลือกให้ไปทำข่าวงาน"ราตรีแห่งดาวพันดวง" นั้น เป็นเสมือนได้รับรางวัลตามที่วาดหวังไว้ เป็นการท้าทายความสามารถที่เธอมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าทำได้แน่นอน ในสายตาของฝ่ายข่าวบันเทิง ซึ่งเป็นสายงานโดยตรงของเธอ และฝ่ายข่าวสารคดีท่องเที่ยวนั้น งานนี้เป็นงานระดับช้างประจำปี เป็นงานกาล่าจัดขึ้นสองวันเต็มๆ ที่โรงแรมไอดริสส์ พาเลซ ซึ่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาวหรูเริ่ด และในอดีตเคยเป็นพระราชวังมาก่อน ตั้งอยู่ในเมืองหลวงของประเทศมอร้อกโค              พระราชวังแห่งนี้ สร้างขึ้นโดยสุลต่านองค์หนึ่งเมื่อสองร้อยกว่าปีก่อน และยกให้เป็นของขวัญแก่ราชวงศ์แห่งมอร้อกโคเมื่อต้นศตวรรษที่สิบเก้า  สถานที่นี้ได้กลายมาเป็นแหล่งพักผ่อนที่สงบเงียบมีความเป็นส่วนตัว ที่บรรดาบุคคลชั้นนำในวงสังคมชื่นชอบกันมากในยุคทศวรรษ 1960 และเหล่าดาราภาพยนตร์ที่เป็นคู่รักคู่ควง พากันหลบหน้าบรรดาสื่อต่างๆ มาพักหาความหวานชื่นกันที่นี่ หรือไม่ก็จะมีเจ้าชายแห่งราชวงศ์ชาอุ-อาเรเบียมาหาความสนุกสนานให้พ้นหูพ้นตาครอบครัวของตัวเอง              ในระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา โรงแรมแห่งนี้ดูทรุดโทรมไปพอสมควร แต่ยังพออยู่ได้โดยอาศัยชื่อเสียงที่เก็บสะสมมานาน ปัจจุบัน บริษัทบริหารโรงแรมข้ามชาติที่มีเครือข่ายอยู่ทั่วโลก ได้ซื้อโรงแรมไอดริสส์ พาเลซ  และได้ทุ่มเงินหลายล้านปอนด์เพื่อปรับปรุงตกแต่งใหม่หมด นอกจากนี้ ยังได้ว่าจ้างพิธีกรสาวชื่อดังจากลอส แองเจลิส มาเปิดตัวโรงแรมด้วยการจัดงานปาร์ตี้แล้วเชื้อเชิญคนดังระดับโลกที่หล่อนรู้จักให้มาร่วมงาน              เมื่อแน่ใจว่า  จะมีครึ่งหนึ่งงของดาราฮอลลีวู้ดเป็นอย่างน้อยไปร่วมในงานนี้ บรรณาธิการบริหารก็สั่งงาน "เมลลี่ คุณไปเลย แล้วหาข่าวมาให้เรามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทุกเรื่อง ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับ ใครมีเรื่องกับใคร ใครควงกับใคร ทั้งหมดไม่ให้ขาดหายสักนิดเดียว  และผมก็ต้องการรูปสีเจ๋งๆ สำหรับหน้ากลางวันจันทร์ด้วย"              เมลลี่ เดวิส - นักข่าวสาวที่ดารามอบความไว้วางใจให้  นั่นคือคำพาดใต้รูปเก่านานสามปีของเธอ ที่เจ้าตัวคิดว่า ในรูปนั้น เธอดูราวกับหนูแฮมสเตอร์ที่ตกใจกลัวอะไรสักอย่าง ตาเบิ่งกว้างพร้อมกับฟันยื่นอีกต่างหาก              หญิงสาวไม่ใช่คนชอบโอ้อวด แต่หากจะอธิบายความก้าวหน้าในอาฃีพการงานของเธอได้อย่างเป็นธรรมที่สุด ก็คงต้องใช้คำว่า เธอประสบความสำเร็จมาก ทุกอย่างเริ่มขึ้นในวันที่ร้อนจัดในเดือนสิงหาคม กับเคียรัน เดล ดาราจอมแสบขนานแท้ของฮอลลีวู้ด เมลลี่ยังจำความรู้สึกกึ่งตื่นเต้นกึ่งสับสนนั้นได้ดี เมื่อบรรณธิการบริหารถลาออกมาจากห้องทำงาน เข้าไปในห้องข่าว แล้วถามขึ้นว่า "มีใครชอบดูหนังบ้างหรือเปล่า"              เมลลี่ยกมือขึ้นตอบรับทันที เหมือนกับยังเป็นเด็กนักเรียน              "งั้นก็ดีเลย คุณรีบไปที่กองถ่ายของหนังเรื่องนี้ แล้วขอสัมภาษณ์เคียรัน เดล ผมอยากได้สกู๊ปข่าวพิเศษหน้าห้าสำหรับพรุ่งนี้  อยากจะรู้ว่านายคนนี้มีดีอะไรถึงได้เร้าอารมณ์ผู้หญิงนัก ขนาดทำให้ภรรยาของผมตื่นเต้นจนคลั่งได้ แล้วทำไมเขาถึงคิดว่าตัวเองมีค่าถึงกับเรียกค่าตัวสองล้านปอนด์  และเจ้าของหนังเรื่องนี้ก็ยอมจ่ายให้ด้วย หาข้อมูลเจาะลึกทุกแง่ทุกมุมมานะ แบบที่สาวทุกคนอยากรู้เกี่ยวกับหนุ่มในดวงใจ  ว่าแต่ว่าคุณเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย ชื่ออะไรนะ" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ธ.ค. 46 15:15:54 A:203.156.84.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2              ณ เวลานั้น เมลลี่ยังไร้ประสบการณ์ จึงนึกไม่ถึงว่า เธอจะได้รับงานชิ้นนี้หลังจากที่เพิ่งเข้าทำงานกับหนังสือพิมพ์เดลิโพสต์ได้ไม่ถึงเดือน  เพราะเคียรัน เดลได้ก้าวขึ้นมายื่นในตำแหน่งดาราที่มาแรงที่สุดของฮอลลีวู้ดด้วยตัวเอง ปราศจากแรงโปรโมทแรงหนุนจากสื่อ ดาราหนุ่มหน้าใหม่คนนี้เกลียดนักข่าว ไม่ยอมให้เข้าไปในสถานที่ถ่ายทำ ไม่เคยให้สัมภาษณ์ และมีช่างภาพชื่อดังระดับโลกสองคนกำลังฟ้องร้องเขาในคดีทำร้ายร่างกาย  หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้ว เจ้านายโดยตรงของเธอซึ่งเป็นบรรณาธิการข่าวบันเทิง ปฏิเสธที่จะไปทำข่าวนี้ด้วยตัวเอง เพราะมั่นใจว่าจะต้องโดนดาราหนุ่มปฏิเสธอย่างไม่แยแสให้อับอายเสียหน้าแน่              "โฆษกส่วนตัวของเคียรัน ต้องพยายามกันคุณอย่างสุดฤทธิ์สุดเดชแน่นอน" เจ้านายโดยตรงพูดเตือน   "ไปนั่งรอแถวๆ กองถ่ายก็แล้วกัน เผื่อโชคดี  หวังว่าเคียรันเองคงไม่ทันสังเกตเห็นคุณหรอก พอมีเวลาให้นั่งดูอะไรต่อมิอะไรหาข่าวสักนิดหน่อย ก่อนที่พวกนั้นจะจับคุณโยนออกมาจากกองถ่าย แต่แน่ใจได้เลยว่า เคียรันต้องไม่ยอมให้คุณสัมภาษณ์ ถือว่าดัง แล้วเลยเชิด วางท่าจะตายไป คงไม่รู้หรอกว่า ดาราตัวจริงเสียงจริงน่ะควรทำตัวยังไงกันบ้าง"              "เดี๋ยวจะไปหาข้อมูลที่เคยตัดเก็บไว้ออกมา .."              "ไม่ต้องหรอก เสียเวลาเปล่าๆ เราไม่มีข้อมูลอะไรทั้งนั้น นายคนนี้ไม่เคยให้สัมภาษณ์ใครที่ไหนทั้งสิ้น ยกเว้นแต่พวกนิตยสารบันเทิงที่เจาะลึกเรื่องหนังเท่านั้น และคุณรู้อะไรมั้ย เขาจะไม่ยอมรับบทแสดง ถ้ามันไม่มีฉากเปลือยเลิฟซีนอยู่ด้วย"              เมลลี่เองก็ไม่ใช่ว่าจะซื่อเสียจนคิดว่า บรรณาธิการข่าวบันเทิงจะยอมให้คำแนะนำช่วยเหลือเธอ เพราะตลอดเวลาไม่กี่สัปดาห์ที่เข้ามาทำงานที่นี่ ทั้งกองบรรณาธิการมีแต่ข่มเธอ ดูถูกความสามารถ และถึงขนาดไม่สนใจเธอเลย แม้แต่เลขากองบรรณาธิการยังพูดเยาะๆ ว่า เมลลี่จะรับสายโทรศัพท์ไม่ได้จนกว่าสหภาพฯ จะให้คำยินยอมเสียก่อน              ในระยะแรกๆ นั้น หญิงสาวไม่มีความสุขเอาเสียเลย ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เมื่อเห็นว่าพวกผู้ชายที่ดูถูกเหยียดหยามเธอนั้น ต่างทำงานไม่สมกับเงินเดือนสูงๆ ที่ได้รับกัน มีความสามารถแค่ระดับพื้นๆ และยังใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงกับการทานอาหารกลางวันอีกด้วย แต่ครั้งนี้ หญิงสาวตั้งใจที่แก้คืนให้ได้              เธอเคยดูหนังทั้งสองเรื่องที่ทำให้เคียรัน เดล โด่งดังเป็นพลุแตก แต่ไม่รู้สึกว่าได้สัมผัสกับความรุ่มร้อน ความใคร่ แรงพิศวาส ที่เขาสื่อถึงสาวๆ ส่วนใหญ่ แต่เมลลี่กลับเขินอายนิดๆ เมื่อนั่งดูฉากรักเร่าร้อนที่ดังกระฉ่อนนั้น เห็นร่างเปลือยเปล่าผิวสีคล้ำแดด ในท่าทางเสพรัก ผิวเป็นประกายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ดูเหมือนจริงเต็มจอเบื้องหน้า  ในสภาพของหญิงสาวอายุยี่สิบสามที่มีสามีแล้ว เมลลี่รู้สึกว่าเธออยู่พ้นภาวะการเพ้อฝัน คลั่งไคล้หลงใหลในตัวดาราภาพยนตร์เสียแล้ว              ก่อนที่จะเดินทางไปยังสถานที่ถ่ายทำ หญิงสาวแวะเข้าสำนักงานของนิตยสารบันเทิงเดอะซีนิม่า ที่มีเนื้อที่สองห้อง ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของอาคาร และเกลี้ยกล่อมเจ้าหน้าที่จนยอมทำสำเนาบทสัมภาษณ์เคียรัน เดล ที่ยอมลงจากหอคอยมาพูดคุยให้สัมภาษณ์กับนิตยสารภาพยนตร์รายปักษ์ของทางฝั่งแอนแลนติกเป็นส่วนใหญ่ ในเรื่องที่เกี่ยวกับอาชีพที่มาแรงของตัวเอง              แต่เมลลี่ไม่ได้สาระอะไรมากนัก เพราะเป็นบทสัมภาษณ์ที่เขาคุยเรื่อยเปื่อย เหมือนแสร้งทำ  พูดเกี่ยวกับวิธีการแสดง เกี่ยวกับมาร์ลอน แบรนโด และที่เขาอยากจะแสดงในหนังยุโรปมากกว่า เพราะที่นั่น ถือกันว่าภาพยนตร์คืองานศิลป์ที่แท้จริง ถึงเธอจะเป็นมือใหม่ในวงการ แต่หญิงสาวก็รู้ว่า ต้องทำการบ้านหาข้อมูลให้มากกว่านี้ ดีกว่านี้  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ในหมวดคำศัพท์ของเดลิ โพสต์แล้ว งานศิลป์นั้น ถือว่าเป็นแค่คำพิมพ์ผิดเท่านั้นเอง ไม่มีความหมายเฉพาะใดๆ ~~~~~ ยังมีต่อ ~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ธ.ค. 46 15:22:57 A:203.156.84.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแปะอีกแล้วค่ะ หวังว่ามิตรรักนักอ่านคงยังไม่เบื่อนะคะ อิ อิ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่ยาวกว่าปกติสักนิด ไม่หวาน กึ่งรักกึ่งชีวิต จะลองเดาตอนจบก่อนก็ได้นะคะ... :) คุณ canossa - ก็เขาไม่มีนิทานเรื่องเจ้าชายคางคกอ่ะสิคะ ถ้ามี พ่อแม็กซ์คงได้ตำแหน่งไปแล้วแน่นอน อิ อิ คุณชายกลาง - คุณเดาถูกจริงๆ ค่ะ มีความสุขม้ากมากเวลาได้กางหนังสือฝรั่งตรงหน้า แล้วก็ผันๆๆๆๆๆ ออกมาเป็นภาษาไทยจนจบเรื่อง มันเหมือนยาเสพติดนะคะ พอเริ่มทำแล้ว หยุดไม่ได้ แต่ถ้าหยุดทำ จะเริ่มอีกก็ลำบากพอๆ กัน อิ อิ อิ ว่าคุณชายกลางถ้าจะแปลจริงๆ ก็คงทำได้ ลองแปลมาให้อ่านกันบ้างสิคะ ขอบคุณค่ะที่ตามอ่านเสมอมา :) คุณ P_Jung คุณ zeaza - สะใจคนแปลด้วยเหมือนกันค่ะ เจอผู้ชายอย่างนี้ ต้องสบัดหน้าหันไปอีกทาง :) คุณหนอนน้อย - เข้าไปอ่านใน 3+1 แล้วค่ะ ว้าวววว... ให้ทริบเปิ้บอาร์+1 เลย โอ้... อ่า... เอื๊อกกก ที่แปลไปในเรื่องยาวระหว่างเทสซากะแพททริกนั้น ถือว่าเป็นแบบเด็กๆ เลยอ่ะ.. ;) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ธ.ค. 46 15:41:02 A:203.156.84.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 วี๊ดดดดดด คนแรก เรื่องนี้ท่าทางจะมันส์... ไม่ใช่เล่น นางเอกดูออกจะไร้เดียงสา ส่วนพระเอกก็ท่าทางจะเจ้าชู้สุดๆ o_o อวดดีด้วยสิ เอ่อ... ท่าทางคุณณวราจะเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับชื่อเว็บ ^^".... 3+1 cafe มาจากที่ตอนแรกกลุ่มก่อตั้งเว็บมันเป็น 3 สาว กับ 1 หนุ่ม อ่ะค่ะ ^^" แต่หลังๆนี่ชวนกันไปมาก็เลยกลายเป็น 6+1 ไป (6 สาว 1 หนุ่ม) แต่เอ่อ... เรื่องของหนอนน้อยนี่ขั้นนั้นเลยเหรอคะ ทริปเปิ้ลอาร์+1 เนี่ย ^^" (ตายละ แปลไปได้ไง) หรือไปอ่านเรื่องอื่นเอ่ย... ว่าแต่ อ่านแล้วเป็นไงบ้างอ่า อยากได้ความเห็น ^^" โพสตอบไว้ในกระทู้เลยก็ได้นะคะ ตามอ่าน(ความเห็น)อยู่แล้ว ว่าแล้วก็ไปอ่านเรื่องสั้นของคุณต่อดีก่า เมื่อกลางวันเปิดๆไว้ ยังไม่ได้อ่านอีกสองเรื่อง จากคุณ : หนอนน้อย - [ 17 ธ.ค. 46 17:08:05 A:192.150.249.8 X:192.150.249.84 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นักข่าวผู้หญิง คงไม่ทำร้ายร่างกายหรอกน่า จากคุณ : canossa - [ 17 ธ.ค. 46 17:40:36 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องติดตามๆ :) จากคุณ : scottie - [ 17 ธ.ค. 46 19:09:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ง่ะ ตามอ่านด้วยฮะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 18 ธ.ค. 46 00:48:03 A:203.144.143.250 X:203.118.101.212 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สั้นจังอ่ะค่ะ... แบบว่า..โลภอ่ะค่ะ...อยากอ่านเยอะๆๆ... =^___^= จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 18 ธ.ค. 46 06:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9              สถานที่ถ่ายทำนั้น อยู่กลางทุ่งข้าวสาลีเขียวขจีในเขตฮาร์ตฟอร์ดเชียร์ ซึ่งใช้เป็นฉากที่เคียรัน เดล ต้องวิ่งหนีผู้ร้ายสองคนที่ตามไล่ล่ามาในเฮลิคอปเตอร์ ตั้งอยู่บนพื้นราบ มีถนนดิน วิ่งผ่ากลางตรงเข้าหาขอบฟ้าอยู่ลิบๆ              ณ จุดสูงจุดของโค้งฟ้าสีครามสวยใส ปราศจากเมฆนั้น ดวงอาทิตย์กลมใหญ่กำลังแผดแสงแรงจ้า              เมลลี่เห็นเคียรันอยู่กลางทุ่งในระยะห่างพอสมควรในทันที ชายหนุ่มร่างสูง  ขายาวแข็งแรง ยืนเด่นอยู่กลางต้นข้าวที่ตกรวงเขียวขจีสูงท่วมเข่า กำลังซ้อมวิ่งอยู่กับที่ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว มีทีท่าเครียดนิดๆ เอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อจากหน้าและลำคอเป็นระยะๆ  ในขณะที่ทีมงานเทคนิกพิเศษ กำลังฝังลูกระเบิดปลอมอยู่กลางทุ่งข้าว พร้อมจะระเบิดออกเป็นลูกกระสุนที่ยิงมาเมื่อเริ่มถ่ายทำ              หญิงสาวมองเห็นโฆษกส่วนตัวของเคียรันทันที นั่งเหงื่อท่วมตัวอยู่ด้านหลังของรถจี๊ป ข้างๆ กล่องโลหะที่ใส่เครื่องมือของใช้ต่างๆ ของเจ้าหน้าที่เมคอัพ              "เวลาที่ดีที่สุดที่จะขอสัมภาษณ์ น่าจะเป็นช่วงพักทานอาหารกลางวัน" โฆษกหนุ่มแนะนำ "แต่ก็ไม่ใช่ว่า เคียรันจะมานั่งทานกลางวันหรอกนะ เพราะน้อยครั้งที่เขาจะเรียกหาของกิน"              แสงแดดส่องจ้าตรงศีรษะ เสื้อถักจากเส้นฝ้ายสีขาวที่สวมใส่อยู่นั้น ทำให้เมลลี่รู้สึกร้อนจนเกือบทนไม่ได้ กระโปรงสีดำมีคราบขาวเปื้อนฝุ่น เสียงเครื่องเฮลิคอปเตอร์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ควบคู่ไปกับความร้อนในอากาศทำให้ทุกคนในบริเวณกองถ่ายหงุดหงิด ฉุนเฉียว อารมณ์ไม่ดีกันทั่วหน้า              เมลลี่ได้ยินเสียงผู้กำกับดังขึ้นจากวิทยุที่ผู้ช่วยผู้กำกับถืออยู่ในมือ น้ำเสียงโกรธจัด              "คุณเดลต้องการอีกเทก" สุ่มเสียง:-)ดัน จนเธอฟังได้ชัด              หญิงสาวไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปในกองถ่ายมาก่อน  จึงไม่ได้เตรียมใจมาพบกับความเบื่อหน่ายที่น่าอึดอัดในการถ่ายทำภาพยนตร์  กิจกรรมหลักคือการเดินเกร่ไปมา รอเวลาเริ่มทำงานกันใหม่  เจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิกยืนอยู่เฉยๆ รวมกันเป็นกลุ่มเล็กๆ บางคนถอดเสื้อให้ร่างกายช่วงบนได้ระบายความร้อน รอให้ถูกเรียกใช้งาน  ในระหว่างการถ่ายทำแต่ละเทก มีเพียงไม่กี่นาทีที่ทุกคนตั้งใจทำงานกันอย่างเต็มที่ หลังจากนั้น ก็เป็นช่วงเวลาของการรอคอยที่น่าเบื่อหน่ายน่าระอา ตระเตรียมที่จะถ่ายทำต่อ บรรยายกาศเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร พร้อมที่จะเกิดเรื่องเกิดปัญหาได้ทุกขณะ              "เคียรัน คุณคิดว่าดีใช้ได้แล้วหรือยัง" เธอได้ยินเสียงผู้กำกับถาม หลังจากที่ได้ถ่ายใหม่ไปแล้วเจ็ดเทก และเมื่อได้ยินคำตอบปฏิเสธดังขึ้น กลุ่มเจ้าหน้าที่ชายที่นั่งอยู่ริมถนนสบถออกมา พร้อมกับลุกขึ้นยืน เตรียมตัวถ่ายใหม่กันอีกรอบ เจ้าหน้าที่เมคอัพสาวในชุดกางเกงยีน และเสื้อเอี๊ยมสีส้มตัวจิ๋ว เดินกลับมา ค้นหาสิ่งที่ต้องการในกล่องเมคอัพ              "เหอะ เราคงต้องอยู่กันที่นี่ จนพระอาทิตย์ตกดินล่ะมั้ง" เจ้าหน้าที่สาวบ่น โยนแท่งลิบสติกที่เริ่มละลายทิ้งอย่างกระแทกกระทั้น "คนอะไรบ้าชิ้บ วุ่นวายทำพวกเราหัวปั่นประสาทกินกันทั้งอาทิตย์แล้วนะนี่ อยากให้แม่พวกผู้หญิงแฟนๆ ของนายเคียรัน เดล ที่ตัวสั่นอยากจะกระโจนขึ้นเตียงกับเขา มาเห็นกันจะๆ เต็มสองตาว่าตัวจริงเป็นยังไงสักที  ถ้าคุณอยากดื่มน้ำ ก็เชิญเลยนะคะ อยู่ในนี้" แล้วหล่อนก็ชี้ไปที่กระติกพลาสติกสี่เหลี่ยมใหญ่ บรรจุกระป๋องเครื่องดื่มแช่เย็นอยู่ในน้ำแข็งที่กำลังละลายอย่างรวดเร็ว              "ตกลง เคียรัน แต่เป็นเทกสุดท้ายแล้วนะ   ต้นข้าวล้มระเนระนาดไปทั้งทุ่งแล้วล่ะ" เสียงดังมาจากวิทยุสื่อสาร จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ธ.ค. 46 14:34:26 A:203.156.11.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10              หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที การถ่ายทำเทกสุดท้ายก็เสร็จสิ้นลง และความสงบเงียบเข้ามาแทนที่ทันทีเมื่อเฮลิคอปเตอร์ตีวงกลับ และบินจากไป เคียรัน เดลกำลังเดินตรงมาที่หญิงสาวยืนอยู่ หน้าแดงก่ำและหอบเล็กน้อย เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็นสีเข้มด้วยเหงื่อชุ่ม ดาราหนุ่มเข้ามายืนตรงหน้าเธอ  ยกมือที่สั่นระริกด้วยความเหน็ดเหนื่อยทำสัญญาณชี้ไปที่กระติกแช่เครื่องดื่ม              เมลลี่รีบควานหยิบกระป๋องโค้กขึ้นมา แต่เขาส่ายหน้า ขอเปลี่ยนเป็นอีกชนิดที่เหลือ ซึ่งเป็นกระป๋องน้ำแร่ เธอดึงห่วงเปิด แล้วยื่นส่งให้  เคียรันรับมาดื่มไปครึ่งหนึ่ง แล้วเทที่เหลือใส่ใบหน้าของตัวเอง              "ขอบคุณ" ดาราหนุ่มเอ่ยขึ้น เสียงทุ้มนุ่มสำเนียงอเมริกันที่ได้ยินนั้นราวกับส่งกระแสแทรกเข้าไปสั่นสะเทือนทุกอณูภายในกายของหญิงสาว "ยังมีอีกมั้ย"              เมลลี่ยื่นส่งให้ และเขายกกระป๋องน้ำเย็นขึ้นราดศีรษะ เอามือเสยผมสีทองบลอนด์ที่เปียกชุ่ม จนหยดน้ำกระเซ็นมาโดนเครื่องอัดเทปของเธอ ก่อนจะหันมาจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาแบบเฉพาะของเคียรัน เดล ที่ติดตรึงในความทรงจำของสาวๆ ทั่วทั้งโลก ดวงตาสีฟ้ากระจ่างที่จ้องเขม็ง เต็มไปด้วยแววสงสัย ค้นหาอยากรู้ ที่หรี่นิดๆ ราวกับเกิดความรู้สึกรวดร้าวเจ็บปวดขึ้นมา เมลลี่รู้สึกว่าหัวใจวูบกระตุกอย่างแรง ขนลุกซู่บริเวณหลังคอ  - เป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าเล่า ภรรยาของเจ้านายใหญ่ บรรณาธิการบริหาร ถึงได้คลั่งไคล้ เกิดอารมณ์ร้อนเร้าได้              "คุณเป็นเจ้าหน้าที่ในกองถ่ายหรือเปล่า" ชายหนุ่มถาม              ถ้าไม่ทำเสียตอนนี้ ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้วล่ะ - เมลลี่บอกกับตัวเอง "ฉันเป็นนักข่าวค่ะ อยากจะขอสัมภาษณ์คุณ" หญิงสาวส่งยิ้มให้ ยิ้มแบบมั่นใจในตัวเอง มากกว่ายิ้มเพื่อเอาใจเขา แต่กลายเป็นยิ้มเก้อไปในฉับพลัน เพราะเคียรันทำหน้าเฉยเรียบไม่ยิ้มตอบ กลับจ้องมองหญิงสาวตาไม่กระพริบมากกว่าเดิม ราวกับจะอ่านหาร่องรอยจากเสื้อผ้าและสิ่งของสมบัติติดตัวเพื่อจะได้รู้ว่าเธอเป็นคนอย่างไร              "เดี๋ยวนี้เลยหรือไง"              "เอ่อ ค่ะ ถ้าคุณมีเวลา"              "ตกลง ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ผมพอมีเวลาว่างให้หน่อย เราเข้าไปนั่งคุยกันในรถดีกว่า อย่างน้อยมันก็มีแอร์เย็นๆ ให้สบายตัว"              หญิงสาวเดินตามดาราหนุ่มไปอย่างเพลียๆ มึนๆ เพลียจากความร้อนอบอ้าวในอากาศ มึนจากที่เขาตกลงยอมให้เธอสัมภาษณ์อย่างง่ายดาย ทั้งคู่เดินไปตามทางดินที่แตกระแหงจากความร้อนที่แผดเผา ผ่านกลุ่มคนที่ยืนเข้าคิวรอรับอาหารกลางวันบริเวณรถเสบียง ชายหนุ่มเดินด้วยท่วงท่าผึ่งผายยะโสอยู่ในที แบบฉบับของเคียรัน เดล ที่เรียกความสนใจให้พุ่งไปยังบั้นท้ายที่ตึงแน่นได้รูป ที่เป็นเอกลักษณ์ของเคียรัน เดล ที่รู้จักกันดีอีกเช่นกัน              "หิวมั้ย อยากกินอะไรหรือเปล่า" เขาหันมาถามเธออย่างฉับพลัน              "ไม่ค่ะ แต่ถ้าคุณหิว ก็เชิญค่ะ"              "ผมไม่เคยกินมื้อเที่ยง"              "ทำไมล่ะคะ" หญิงสาวถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม              "เพราะผมกำลังพยายามทำให้ทุกคนเชื่อว่า ผมเป็นแวมไพร์ยน่ะสิ" ท่าทางที่ดูเครียดของเขาเริ่มคลายลง เมลลี่ชั่งใจอยู่ว่า จะเปิดเครื่องเล่นเทปอัดเสียงในตอนนี้เลยดีหรือไม่ "ทำไมคุณไม่เปิดเจ้าเครื่องบันทึกเสียงตัวจิ๋วของคุณเลยล่ะ" ชายหนุ่มเสนอด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร "เรามาทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนกันดีมั้ย"              พนักงานขับรถเปิดประตูรถเบนซ์สีน้ำเงินเข้มที่จอดต่อแถวรถคันอื่นๆ เป็นคันสุดท้ายอยู่ริมถนน "คุณจะถามผมอะไรก็ได้ และผมจะถามคุณอะไรก็ได้เหมือนกัน - แต่เราต้องพูดความจริงเท่านั้น ตกลงมั้ย"              เมลลี่นึกได้เพียงอย่างเดียวว่า ต้องหาบทสัมภาษณ์ที่ดีพอที่จะใช้เป็นบทความได้ และถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้ตื่นเต้นระทึกใจคนอ่านด้วย เพื่อจะนำกลับไปเสนอให้บรรณาธิการเดลิโพสต์ "ตกลงค่ะ" เธอตอบ ~~~~~ ยังมีต่อ ~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ธ.ค. 46 14:44:23 A:203.156.11.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สงสารต้นข้าวจัง งอกงามดีๆ ก็ถูกไล่เหยียบซะแบนราบไปทั้งทุ่ง =P จากคุณ : canossa - [ 18 ธ.ค. 46 14:46:01 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณหนอนน้อย - เอาเหรียญไปเลย ที่เข้ามาเป็นคนแรก อิ อิ  ชื่อเวป 3+1 นั้น แซวเล่นหรอกค่ะ แต่ทริบเปิ้ลอาร์นั้น บ่ได้แซวอ่ะ  ของคุณเองก็แปลได้ดีค่ะ ดีกว่าของอะฮั้นอีกอ่ะนะ แล้วเรื่องสั้นรีรันที่ไปแปะในเวป เอนจอยฯ นั้น สนุกมั้ยคะ คุณ canossa - ขืนทำร้ายร่างกายเมลลี่ ก็จบเห่อ่ะสิคะ :) คุณ scottie & คุณโอเลี้ยงแก่ๆ - รับรองว่าน่าอ่านค่ะ เรื่องนี้ ... ต้องติดตาม ต้องติดตาม อิ อิ คุณ P_Jung  อ่า อยากให้ยาวกว่านี้เจงๆ แต่มันเกลาไม่ทันอ่ะ น่า-หยวนน่า อ่านทีละนิด จิตแจ่มใสนะเออ :) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ www.naawara.freehomepage.com ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ธ.ค. 46 15:09:13 A:203.156.11.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่ะ ไม่นึกว่าคุณ canossa จะเป็นนักธรรมชาตินิยม ;) เรื่องนี้ เคียรัน เป็นตัวเอกนะ ไม่ใช่ต้นข้าว ดังนั้น ต้นข้าวจะแบนแต๋ ก็ช่างมันอ่ะ เอิ้ก เอิ้ก (คนแต่งว่า) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 18 ธ.ค. 46 15:14:21 A:203.156.11.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 แหมมม ให้สัมภาษณ์ง่ายๆแบบนี้ สงสัย ปิ๊ง จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 18 ธ.ค. 46 22:17:23 A:202.133.170.251 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 นักข่าวแต่งงานแล้วน่อ สงสัยจริง ทำไมวันนี้ "ลม" ดีขนาดยอมคุยกับนักข่าว จากคุณ : canossa - [ 18 ธ.ค. 46 22:32:31 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 --- ต่อค่ะ มาดูกันดีกว่าว่า คู่นี้จะปิ๊ง หรือไม่ปิ๊ง :) --- ~~~~~~~~~~              เขาขยับเข้าไปนั่งเคียงข้างหญิงสาวท่ามกลางความเย็นฉ่ำภายในรถ พร้อมกับยื่นมาจับมือกับเธอ ประสานตาด้วยตรงๆ  เมลลี่สัมผัสได้ถึงกระแสแรงดึงดูดที่ราวกับมีมนต์สะกดของเขา ที่ทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก ต้องพยายามตั้งสติ และนึกหาคำถามที่จะถาม หญิงสาวสังเกตเห็นเล็บมือของเขาทั้งกุดทั้งบิ่นเกือบทุกนิ้ว              "คุณเริ่มกัดเล็บมานานแค่ไหนแล้วคะ" เป็นคำถามที่นึกได้ในยามคับขัน              "ประมาณหกอาทิตย์ได้มั้ง ผมมานึกๆ ดู ตัวละครที่ผมเล่นในหนังเรื่องนี้ น่าจะมีนิสัยชอบแทะเล็บตัวเอง คราวนี้ ก็ตาผมบ้างล่ะ " เคียรันยังกุมมือเรียวยาวของเธอในอุ้งมือใหญ่และแข็งแรง ก่อนที่จะเอื้อมอีกมือมากุมมือซ้ายของเมลลี่ไว้ด้วย พร้อมกับเอานิ้วเขี่ยแหวนแต่งงานและแหวนหมั้นที่เป็นไพลินเม็ดเล็กล้อมเพชรที่เธอสวมอยู่ไปมา "คุณแต่งงานมานานเท่าไรแล้ว"              "สามปีค่ะ" ถ้าอยากจะเจาะลึกกว่านี้ เราจะเครียดไม่ได้ ระมัดระวังตัวจนเกินไปก็ไม่ได้ - เมลลี่นึก พร้อมกับสูดหายใจลึกๆ  ชายหนุ่มปล่อยมือเธอ ยืดตัวสบายๆ บนที่นั่งขนาดใหญ่หลังรถนั้น เอานิ้วโป่งเกี่ยวขอบกระเป๋ากางเกงไว้ "คุณรู้สึกยังไงบ้างค่ะ ที่ได้รับฉายาว่าเป็นเซกซ์ซิมเบิ้ล เป็นสัญลักษณ์ทางเพศ" หญิงสาวถามต่อ              "คุณนี่ ชอบยิงคำถามที่ตอบยากนะ" เขาส่ายหน้าไปมา แล้วสะบัดผมที่ดกหนา ร่วงปรกหน้าผากกว้างมนได้รูปของเขา ให้ไปด้านหลัง เสื้อเชิ้ตที่เปียกชุ่ม ติดกระดุมอยู่เพียงเม็ดเดียว และยังผิดตำแหน่งอีกด้วย เปิดให้เห็นแผงอกสีน้ำตาลคล้ำแดด "เรื่องที่ว่าเป็นสัญลักษณ์ทางเพศนั้น ยิ่งทำให้ผมเห็นใจมารีลิน มอนโร่มากขึ้นว่าหล่อนต้องผ่านปัญหา รู้สึกอัดอั้น ฝืนทนอะไรต่อมิอะไรมาบ้าง  คุณชื่อสัตย์กับสามีหรือเปล่า"              "ค่ะ แล้วคุณล่ะ ซื่อสัตย์กับภรรยาของคุณหรือเปล่า"              "เปล่า ความจริงก็มีอยู่ว่า หล่อนคงเป็นภรรยาของผมอีกไม่นาน เรายื่นคำร้องขอหย่าขาดกันแล้วด้วยก่อนที่ผมจะเดินทางออกจากอเมริกา  ทำไมคุณถึงไม่คิดนอกใจสามีบ้างล่ะ"              นี่เขาพยายามจะทำให้เธอรู้สึกอึดอัด หรือเป็นเพราะเขายังเจ็บปวดจากการที่ภรรยาของตัวเองไปคบชู้สู่ชายอื่น และมองหาหลักยึดเกาะพิงกันแน่ "ฉันรักสามีของฉันค่ะ"              "แน่ใจเร้อะ"              "นี่คุณ  คุณจะมาตั้งคำถามอย่างนั้นไม่ได้นะ "              ชายหนุ่มเผยยิ้มกว้างอย่างสมใจ ให้เห็นฟันซี่เล็กๆ ขาวสะอาดเหมือนนม เกนิดๆ ไม่เป็นระเบียบ เขี้ยวที่ทำมุมแหลมนั้น ให้ความรู้สึกที่ดุร้าย "มันไม่สนุกสักเท่าไร ถ้าคุณควบคุมสถานะการณ์ไม่ได้ ใช่มั้ยล่ะ"              ก็ได้ - เธอคิด - ถ้าอยากจะเล่นสกปรกกันแบบนี้ ฉันก็ทำเป็นเหมือนกัน "ค่ะ ฉันแน่ใจเต็มร้อยว่าฉันรักเขา  แล้วจริงหรือเปล่าที่คุณเรียกร้องให้มีบทเปลือยพิศวาสรัญจวนใจในหนังทุกเรื่องที่คุณแสดง"              "ทุกคนคิดว่าผมเป็นอย่างนั้นเร้อะ" เคียรันนั่งตัวตรงทันที หันมาขึงตาใส่เธอ  นั่นไง ตีโดนขนดหางพอดี - หญิงสาวคิด              "คุณต้องตอบคำถามของฉันนะคะ - เราตกลงกันแล้ว จำได้หรือเปล่า"              "ไม่ใช่ มันไม่จริง มันเป็นคำกล่าวหาที่งี่เง่า ไร้เหตุผลที่สุด" ชายหนุ่มถอนใจดัง อย่างเบื่อหน่ายกับโลกภายนอก แล้วทรุดตัวกลับไปนั่งเอกเขนกสบายๆ เหมือนเดิม สายตามองผ่านหน้าต่างรถ จับจ้องที่ประกายแดดที่ส่องระยิบระยับเหนือต้นข้าวที่ล้มระเนระนาดในทุ่ง "จะว่าไป มันก็หมิ่นประมาทกันดีๆ นี่เอง คุณรู้บ้างมั้ยว่ามันยากแค่ไหนเมื่อต้องเล่นบทเลิฟซีนพวกนั้น เวลาที่คุณต้องเปลื้องผ้า ให้ร่างกายเปลือยเปล่า จิตวิญญาณของคุณก็พลอยเปลือยเปล่าไปด้วยเช่นกัน ไม่มีอะไรปกปิด จนอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลเพื่อหลบซ่อน แต่เมื่อคุณกำลังสวมบทบาทแสดงอยู่ จิตวิญญาณของคุณต้องร่วมด้วย รวมกันเป็นหนึ่งกับกายภายนอก ไม่เช่นนั้น มันก็จะเหมือน เอ่อ..เหมือน . เหมือนแสร้งทำว่าถึงจุดสุดยอดของการเสพสมกามรมณ์น่ะ  คุณเข้าใจมั้ย" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 19 ธ.ค. 46 18:57:27 A:203.156.83.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17              เมลลี่ไม่เข้าใจที่เขาพูดสักนิด แต่เธอพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น พยายามให้เขาพูดต่อ              "ว่าแล้วคุณก็ต้องฝืนใจตัวเอง บีบบังคับตัวตนที่หลบซ่อนอยู่ภายใน เผยตัวออกมาให้คนอื่นเห็น วินาทีนั้นแหละที่คุณจะรู้สึกอ่อนไหวเปราะบางที่สุด และต้องใช้ความสามารถของนักแสดงทั้งหมดเพื่อให้แสดงได้อย่างสมจริงอย่างต่อเนื่อง แล้วคุณก็จะรู้สึกประหม่า หงุดหงิด ประสาทเสีย เครียดอยู่ตลอดเวลาทีเดียว" ชายหนุ่มหยุด และเมลลี่ต้องกลั้นหายใจ ภาวนาให้เขาพูดต่อไปเรื่อยๆ              เคียรัน เดล เล่าเรื่องต่างๆ ให้เธอฟังต่ออีกยี่สิบนาทีโดยไม่มีการพัก ดาราหนุ่มดูรอบรู้ในทุกเรื่อง เป็นคนที่น่าสนใจมาก และชอบปล่อยมุขออกมาให้เธอหัวเราะขำ เมลลี่นั่งฟังนิ่ง รู้สึกตื่นเต้นเพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้นตามลำดับเมื่อเธอนึกเรียบเรียงบทสัมภาษณ์นี้อยู่ในใจ มันจะเป็นบทสัมภาษณ์ที่เยี่ยมที่สุด ทำให้พวกที่ไม่เคยสัมผัสกับความความสำเร็จในเดลิโพสต์หันมาสนใจเธอบ้างล่ะ              ในที่สุด ดาราหนุ่มก็เล่าทุกอย่างจนนึกอะไรที่อยากจะพูดต่อไม่ออก "คุณได้ไปพอหรือยัง" เขาถาม สุ่มเสียงราวกับว่าเป็นห่วงเธอ              "ค่ะ  ได้พอแล้วค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ เลย"              "คุณหนาวเหรอยังไง" เมลลี่เพิ่งรู้ตัวว่าเธอหนาวสะท้าน และขนลุกซู่ตลอดลำแขนทั้งสองข้าง ในขณะที่อากาศภายนอกที่พัดผ่านทุ่งข้าวร้อนอบอ้าว แต่ภายในรถ กลับเย็นยะเยือกราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง              ทันใดนั้น เธอรู้สึกได้ถึงมือที่แห้งและอุ่นของชายหนุ่ม กำลังลูบไล้ต้นแขนของเธอ แล้วบีบหัวไหล่เบาๆ  เมลลี่ทุ่มสมาธิสนใจแต่เพียงการสัมภาษณ์ จนไม่ทันสังเกตว่าเคียรันเหยียดแขนวางพาดบนพนักที่นั่งกำมะหยี่สีน้ำเงินตั้งแต่เมื่อไร ดวงตาสีฟ้าจัดที่มีแววค้นหา  ประสานตากับเธออย่างแน่วแน่ จนเธอสะท้าน บางที อาจเป็นเพราะความประหม่า หรืออากาศที่เย็นจัด หรือเพราะอารมณ์ใคร่ก็เป็นได้              หลังจากการสัมภาษณ์ในคราวนั้น  เมลลี่ได้เพิ่มพูนประสบการณ์เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อีกหลายครั้งหลายครา จนรู้สึกว่าการออกไปสัมภาษณ์ผู้ชาย กับการออกเดทครั้งแรกนั้น เกือบจะไม่มีความแตกต่างกันเลย - ถ้าผู้ชายคนนั้น เป็นหนุ่มยะโส เย่อหยิ่ง ที่ต้องพูด ต้องเล่าเกี่ยวกับตัวเองเป็นชั่วโมงๆ ก่อนจะเกิดอารมณ์อยากใช้วาจาหรือภาษาทางกายพาดพิงเชิงชู้สาวกับหญิงที่อยู่ใกล้ตัว              เมลลี่เรียนรู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรให้พอดีที่จะแค่เชื้อเชิญให้บุรุษเหล่านั้นเปิดใจกับเธอ แต่หยุดอยู่แค่นั้น และยังพบอีกว่า รูปร่างหน้าตาที่ดูดีดูงามของเธอ ที่เป็นแบบใสๆ เป็นธรรมชาติ ดูแปลก แต่สะดุดใจยามพบเห็น มักทำให้ผู้คนที่เจอะเจอเชื่อใจเธอได้ง่าย หญิงสาวหัดอ่านใจอ่านความคิดเชิงชู้สาวของหนุ่มๆ และควบคุมสถานการณ์ไม่ให้เกินเลยที่จะทำให้พวกนั้นเริ่มพูดจาแทะโลมเธอ หรือถ้าเกิดพูดจาในทำนองนั้น เมลลี่สามารถปฏิเสธได้อย่างสุภาพและในขณะเดียวกัน รักษาศักดิ์ศรีไว้ด้วยเช่นกัน              ในการสัมภาษณ์ดาราครั้งแรกที่เป็นครั้งสำคัญของเธอ หญิงสาวไม่ได้เตรียมใจที่จะมาพบกับภาพมายาที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นอายของความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งจนตั้งตัวไม่ติด                ความรู้สึกร้อนรุ่มจากการนั่งชิดกัน ที่เหมือนกับจะแผ่ออกจากผิวกายสีคล้ำแดดของเคียรันนั้น ทำให้เธอมึนงงราวกับถูกมนต์สะกด ช้อนตาขึ้นมอง พร้อมกับที่เขาก้มลงมา แล้วกดริมฝีปากเรียวบางจนแนบชิด บังคับให้ริมฝีปากเธอแย้มเผยอ              เขากำลังจูบเธอด้วยสไตล์การจุมพิตที่โด่งดังแบบฉบับของเคียรัน เดล ทั้งไซ้ เลียไล้ บดขยี้อย่างหนักหน่วงด้วยริมฝีปากที่เผยอเปิด  จุมพิตที่เมื่อปรากฏบนจอ ทำให้คนดูพร้อมใจกันสั่นสะท้าน และแอบถอนใจเงียบๆ              หญิงสาวอ่อนยวบไปทั้งร่าง และกลัวขึ้นมาจับใจ กลิ่นกายของเขามีแต่กลิ่นเหงื่อ แต่จุมพิตนั้น หวานปานผลไม้ที่สุกคาต้น   เธอเริ่มกังวล แล้วจะมีอะไรตามมาอีกนี่ จะทำยังไงดีให้หนีหลุดได้  เขาจะทำอะไรต่ออีกล่ะ ~~~~~ ยังมีต่อ ~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 19 ธ.ค. 46 19:00:48 A:203.156.83.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 that is good , I like it so much จากคุณ : chaokha - [ 19 ธ.ค. 46 20:19:26 A:80.212.132.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 โห มีการแสดงนอกซีนโดยเฉพาะให้กับนักข่าวสาวซะด้วย มิน่า... ทำไมถึงหงุดหงิดจนต้องทำร้ายร่างกายนักข่าวชาย เพราะแสดงนอกซีนกะนักข่าวชายไม่ได้นี่เอง เลย "หุดหิด" จนต้องลงไม้ลงมือ ;-) จากคุณ : canossa - [ 19 ธ.ค. 46 21:39:51 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เหอเหอเหอ อะนะ ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 20 ธ.ค. 46 01:46:53 A:202.133.169.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณสำหรับคำชมค่า ^O^ หนอนน้อยเองก็ชอบการแปลของคุณมากเลยน้า แบบว่าศัพท์สวย แล้วก็ไม่สะดุดเลย (เอ จะกลายเป็นชมกันไปมารึเปล่าเนี่ย 55555) ตอนนี้ชักสงสัยว่าการกระทำของอีตาเคียรันเนี่ย เข้าข่าย sexual harassment แล้วนะ ทำไมไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มันเหมาะสมซะบ้าง จากคุณ : หนอนน้อย - [ 20 ธ.ค. 46 20:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ได้อ่านของชอบอีกแล้ว จากคุณ : ชายกลาง - [ 20 ธ.ค. 46 23:24:18 A:169.210.15.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 มีใครเปิดมาตามอ่านเสาร์-อาทิตย์บ้างมั้ยคะ ถ้ามี ก็ขออภัยด้วย :) และอยากแจ้งให้ทราบว่า จะแปะให้จบให้กระทู้เดียวนะคะ ไม่มีการขึ้นกระทู้ใหม่ ถ้าเกิดตกหน้า 1 ก็กรุณาตามอ่านในหน้า 2 ของ'ถนนนักเขียน'นะเจ้าคะ อิ อิ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~              ทันใดนั้น ริมฝีปากของเมลลี่ก็หลุดเป็นอิสระ  "ใจของคุณไม่ได้อยู่กับผมเลย ใช่หรือเปล่า" เขาถาม "เป็นอะไรไปเหรอ กลัวหรือไง"              "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร เพียงแต่ว่า .."              "เราตกลงกันแล้วนะ จำได้ใช่มั้ย  พูดแต่ความจริงเท่านั้น" ชายหนุ่มยกแขนออกจากไหล่ของเธอ และเมลลี่ขยับนั่งตัวตรง              "เพียงแต่ว่า ฉันไม่นึกว่าจะ              "ผมทำอะไรคุณได้ล่ะ  มองให้ทั่วดูสิ มีแต่คนล้อมรอบเราอยู่ และในอีกไม่กี่นาทีนี้ ผมก็ต้องกลับไปทำงานแล้ว  คุณปลอดภัยแน่นอน สัมภาษณ์ผมเสร็จแล้วด้วย แล้วยังจะกลัวอะไรอยู่อีกล่ะ" อย่างน้อย เคียรันก็ไม่ได้หัวเราะเยาะเธอ              "ขอโทษเถอะค่ะ ฉันคิดบ้าไปเอง ฉันเพียงแต่ไม่อยาก . " เมลลี่หยุดชะงัก ลังเลที่จะเอ่ยคำว่า"จูบ"ออกไป              หญิงสาวสัมผัสกับความรู้สึก กับอารมณ์ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน แยกไม่ออก เรียกไม่ถูก แต่ทำให้เธอสับสน มันเหมือนกับว่า เธอกำลังยืนอยู่ริมหน้าผาสูงลิ่ว โอนเอนไปมา ประคองตัวให้อยู่นิ่งๆ ไม่ได้  งุนงงสับสน ทุกอย่างพร่ามัว มองเห็นไม่ชัด ราวกับมีหมอกทุกแห่งหน โอบรอบทั้งเขาและเธอ สิ่งเดียวที่เมลลี่เห็นกระจ่างชัดคือ เคียรัน ดาราหนุ่มผมทองเงินยวง นั่งนิ่งเงียบอยู่มุมรถ              ทันใด ชายหนุ่มหันหน้าไปจากเธอ แล้วโต้ตอบอะไรสักอย่างกับคนอื่น ที่กลายเป็นเจ้าหน้าที่กองถ่ายยืนอยู่ด้านนอกรถ กำลังพูดอยู่กับเคียรัน ผ่านหน้าต่างที่เขาเลื่อนกระจกลง เมลลี่ได้ยินเสียงมอเตอร์ทำงานดังขึ้นเบาๆ              "ได้เวลากลับไปทำงานแล้ว" เคียรันเปิดประตูรถ แล้วออกไปยืน พร้อมกับยื่นมือมาช่วยเธอให้ลุกออกจากที่นั่ง ภาพรอบตัวกลับมาชัดเจนอีกครา เมลลี่ก้าวออกมายืนในอากาศที่ร้อนปานในเตาอบ แทบไม่รู้สึกว่าเขากุมมือเธอนานกว่าที่จำแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว              ทันทีที่ชายหนุ่มเดินลับหายไป ความรู้สึกที่ปั่นป่วนกลับสงบลง  สมองเริ่มทำงาน เมลลี่รีบเข้าสำนักงานเดลิโพสต์ ไม่เอ่ยปากพูดจากับใครทั้งสิ้น  เธอแกะบทสัมภาษณ์จากเทป แล้วพิมพ์จนเสร็จเมื่อยามบ่ายแก่ๆ              "เนื้อหาดีทีเดียว" บรรณาธิการบริหารเอ่ยชม แต่น้ำเสียงประหลาดใจ มือพลิกหน้ากระดาษอ่านไปเรื่อยๆ "ดีมากๆ  เป็นบทสัมภาษณ์ที่เยี่ยมมาก  สุดยอด เดี๋ยวผมจะสั่งเปิดเนื้อที่ให้เลย"              เมลลี่ต้องรีบออกไปถ่ายรูปด้านนอกของสำนักงาน ใช้กำแพงสีขาวของอาคารจอดรถที่อยู่หลังอาคารสำนักงานเดลลิโพสต์เป็นฉากหลัง และในวันรุ่งขึ้น รูปของเธอที่มีขนาดเท่าดวงแสตมป์ ก็ปรากฏในหนังสือพิมพ์ข้างชื่อของเธอ ใต้รูปขนาดใหญ่ของเคียรัน เดล ที่กำลังทำสีหน้าเบื่อหน่าย บูดบึ้ง  ดวงตาใต้คิ้วดกหนาสีทองเข้มคู่นั้น กำลังจ้องตรงมาด้วยความโกรธ              "เมียของเรานี่ ฝีมือเยี่ยมยอดจริงๆ " สามีของเมลลี่เอ่ยชม พร้อมกับซื้อแชมเปญของแท้ฉลองให้เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ              "หนุ่มคนนี้ ฟังดูน่าสนใจดีนะจ๊ะ พ่อของหนูอ่านแล้วประทับใจกับเขามากทีเดียวล่ะ" แม่โทรทางไกลมาจากเมืองแมนเชสเตอร์ คุยให้ฟัง              "เขาไม่น่าสนใจถึงขนาดนั้นหรอกค่ะแม่" เมลลี่แย้ง "แสนจะยะโส อวดดี มีแต่อัตตา คิดแต่ว่าตัวเองนั้น เยี่ยมสุดยอดแล้ว"              "เราจะเปิดคอลัมน์ประจำสัมภาษณ์คนเด่นคนดังในฉบับวันเสาร์ ผมจะยกให้คุณทำ" บรรณาธิการบริหารกึ่งแจ้งกึ่งสั่งให้เมลลี่รับรู้              "จำไว้อย่างนะ มาตรฐานของคุณ คือทำให้ดีเท่ากับงานชิ้นล่าสุดเท่านั้น ให้เสมอต้นเสมอปลาย" บรรณาธิการข่าวบันเทิงเตือน "คนเราโชคดีได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น"              เคียรัน เดล โทรหาหญิงสาวห้าครั้งในวันนั้น  ในขณะที่เลขาของเธอกระตือรือร้นที่จะรับสาย เมลลี่ปฏิเสธที่จะพูดคุยกับเขา              และแล้ว กุหลาบสีขาวช่อใหญ่ก็ส่งมาให้เธอพร้อมกับแนบการ์ดมีข้อความสั้นๆ ว่า    "กรุณาโทรกลับด้วย" อยู่เหนือหมายเลขโทรศัพท์ในย่านเชลซี เมลลี่โยนการ์ดทิ้งลงตะกร้า ไม่อยากเจอหน้าเคียรัน เดลอีก - เพราะเธอรักสามีของเธอ                         ~~~~~~~~~~~~~~~จบบทที่ 1~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ธ.ค. 46 12:06:55 A:203.156.12.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ chaokha - คุณเจ้าขา ใช่ป่าวคะ ขอบคุณค่ะที่ตามอ่านกันต่อ คุณ canossa - คิดได้ลึกซึ้งมั่กๆ อิ อิ แต่แหมมมม... เคียรันบ่ใช่เกย์นี่ฮ่ะ ถึงจะชอบแสดงเลิฟซีนกะนักข่าวชายอ่ะฮ้า :) คุณโอเลี้ยงแก่ๆ - ปิ๊งเจงๆ ด้วยอ่ะ แต่เมลลี่ไหงไม่ยอมสานต่อด้วยเน้อะ หล่อออกยังงี้ง่ะ เฮ้อ.. ใจสลาย คุณหนอนน้อย - ม่ะเป็นไร เราผลัดกันชม จะได้ต่างคนต่างมีกะลังใจแปลกันต่อ อิ อิ แต่แหมมม ชอบที่คุณหนอนเขียนมาจัง "...ชอบการแปลของคุณมากเลยน้า แบบว่าศัพท์สวย แล้วก็ไม่สะดุดเลย..." โอ้..บอย - ขออีกทีได้ป่าวค้า เอิ๊ก เอิ๊ก (กะลังใจมาโขเลยล่ะ บ้ายออ่ะ) คุณชายกลางเจ้าขา - เรื่องนี้ ไม่ลองไปหาข้อมูลในเชิงลึกมาอีกเหรอค้า อิ อิ   ขอบคุณนะคะที่ชอบทุกเรื่อง (ขอเหมารวมเลย!) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ธ.ค. 46 12:21:05 A:203.156.12.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่ 2          "เมื่อกี้ คุณว่าอะไรนะคะ เรื่องเกี่ยวกับห้องเดอะเฟเวอริตน่ะ" หญิงสาวตะโกนถามบรรณาธิการสารคดีท่องเที่ยวข้ามโต๊ะทำงานที่ขวางอยู่ หลังจากวางหูโทรศัพท์แล้ว เอาใจสักหน่อย คงไม่เสียหายอะไรนัก เพราะเขาก็เสียหน้าไปพอสมควรแล้ว              "ห้องเดอะเฟเวอริตเหรอ?  อ๋อ!  ใจเย็นๆ รอหน่อยเดี๋ยวก็รู้เองแหละ ผมคิดว่าทางโรงแรมต้องพาคุณไปชมห้องนั้นแน่ๆ"              "เมลลี่! โทรศัพท์!"              ขณะที่พูดโทรศัพท์ไป มือก็เขียนรายการช้อปปิ้งให้เลขาไปจัดการให้ เพราะเธอไม่มีเวลาพอที่จะทำเอง เดี๋ยวก็ต้องออกไปสัมภาษณ์ดารานำฝ่ายหญิงคนล่าสุดในหนังเจมส์ บอนด์ไกลถึงไพน์วู้ดตอนบ่ายสามนี้              "ช่วยเช็คเวลาเครื่องบินออกให้พี่ด้วยนะ  แล้วเรื่องวีซ่า เรื่องวัคซีนด้วยว่าต้องทำอะไรบ้าง  พี่มีเวลาแค่พรุ่งนี้วันเดียวเอง ต้องจัดการให้เสร็จหมดทุกอย่าง"              "แล้วพี่จะให้ซื้อแค่นี้เองเหรอคะ ไม่เอาแอสไพริน กระดาษทิชชู่เหรอ แล้วผ้าอนามัยล่ะ .."              ผ้าอนามัย เป็นสิ่งที่ไม่เคยขาดสต็อก              ชีวิตของเมลลี่ เต็มไปด้วยการเลิกนัด กินอาหารแบบรีบเร่งไม่ต้องรอให้ย่อย แผนการที่ต้องเปลี่ยนแปลงในวินาทีสุดท้าย และเพื่อนๆ ที่หายหน้าหายตาขาดการติดต่อกันอย่างสิ้นเชิง ถ้าจะพูดตามภาษาชาวบ้านแล้ว ก็คงต้องบอกว่า การขยับขั้นจากนักข่าวสาวหน้าใหม่เอี่ยมถอดด้ามประจำโต๊ะข่าวไปเป็นคอลัมนิสต์สาวพราวเสน่ห์ที่สุดประจำข่าวบันเทิงแห่งถนนฟลีต สตรีทนั้น ทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวาย สับสนอลหม่าน อลเวงเป็นที่สุด  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นได้ทุกเวลานาที ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน  เพื่อตามตัวให้ไปในงานแถลงข่าวสักอย่าง แล้วเธอก็ต้องรีบออกไปหาข่าว ทิ้งงานที่วางแผนล่วงหน้าเสร็จแล้วเป็นกองพะเนินไว้เบื้องหลัง              บางครั้ง มันก็เหมือนกับว่า ชีวิตครึ่งหนึ่งของเธอได้สูญหายไป เธอเสียเพื่อนไปมากมายหลายคนเพราะไม่มีเวลาที่จะไปมาหาสู่  เธอต้องโทรคุยกับแม่จากห้องพักผู้โดยสารขาออกที่สนามบินเพราะไม่มีเวลากลับไปเยี่ยมเยียน              ผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอหยิกยาวไปถึงกลางหลัง เพราะไม่มีเวลาจะไปตัดผม ถ้าบรรณาธิการแฟชั่นมีชุดเสื้อผ้าที่เห็นแล้วชอบ เธอก็จะขอซื้อต่อ เพราะไม่มีเวลาไปหาซื้อเอง              ไม่มีเวลาที่จะหุงหาอาหาร เย็บผ้าม่าน เที่ยวเตร่พักผ่อน หรือสิ่งต่างๆ ที่สามีภรรยาหนุ่มสาวคู่อื่นทำกัน ไม่มีเวลาแม้แต่จะทานอาหาร  รูปร่างจึงผอมแบบบางลงไปกว่าเดิมมาก - จนแอนโธนี สามีของเธอบ่นว่า เธอผอมเกินไปแล้ว              และแน่นอนที่สุด เธอไม่มีเวลาให้แก่แอนโธนีด้วยเช่นกัน              แต่ท่ามกลางกิจกรรมต่างๆ ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า จนทำให้ประสาทเสียได้นั้น มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยแปรเปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ไม่ว่าในยามสุขสบายหรือเจ็บป่วย อ้วนหรือผอม ยังโสดหรือแต่งงานแล้ว  ในแต่ละช่วงเวลายี่สิบแปดวัน เมลลี่จะต้องเปิดห่อผ้าอนามัยห่อใหม่ออกมาใช้              รถของสำนักพิมพ์แล่นผ่านรถแท็กซี่ที่คับคั่งเต็มถนนในเวลาช่วงพักเที่ยงไปอย่างช้าๆ หญิงสาวเอนหลังพิงพนัก เริ่มศึกษาประวัติภูมิหลังของดารานำฝ่ายหญิงของเจมส์ บอนด์  ที่มีอายุแค่ยี่สิบสาม เมลลี่ถอนใจ ตัวเธอเองอายุสามสิบเอ็ดแล้ว                หล่อนมีลูกแล้วหรือยังหนอ คอลัมนิสต์สาวพลิกไปดูอีกหน้า อืม หล่อนยังไม่มีลูก  เมลลี่เองก็ยังไม่มีลูก แอนโธนีกับเธอพยายามกันมานานถึงสิบเอ็ดปีแล้ว จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ธ.ค. 46 13:49:58 A:203.156.12.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26              เมลลี่ไม่เคยคิดอยากจะเป็นสาวที่มุ่งมั่นในอาชีพการงาน  ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอประสบความสำเร็จแบบทีละเล็กทีละน้อย แบบที่ไม่ต้องพยายามไขว่คว้าตะกายหา และหญิงสาวก็ยอมรับสภาพเช่นนั้น เพราะหาเหตุผลดีๆ ที่จะปฏิเสธไม่ได้ และอีกอย่างก็คือ ยังไม่มีงานอื่นให้ทำ              "ทำไมหนูไม่ลองทำงานในธุรกิจหนังสือพิมพ์ดูล่ะ" ครูแนะแนวอาชีพเสนอแนะด้วยน้ำเสียงท้อใจนิดๆ  เพราะไม่รู้ว่าจะแนะนำอาชีพอะไรดีให้แก่เด็กสาวหน้าตาท่าทางธรรมดา ไม่มีจุดเด่น เรียบร้อย ขี้อาย เชื่อฟัง และไม่ค่อยจะเฉลียวฉลาดสักเท่าไรนัก ที่มีชื่อเรียกกันในสมัยนั้นว่า เอมีเลีย เจน วินเตอร์ตัน "หนูจ๋า หนูต้องยอมรับอย่างหนึ่งนะว่า ถึงหนูจะสอบผ่าน "เอ" เลฟเวิลได้หลายวิชา แต่มันจะเป็นแค่เฉียดผ่านเท่านั้น ไม่ใช่เกรดสูง ครูรู้ว่า คุณพ่อคุณแม่ของหนูอยากจะให้หนูเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่หนูคงเรียนระดับอุดมศึกษาไม่ไหวหรอก จริงมั้ย"              ครูแนะแนวไม่นึกว่าจะได้เห็นใบหน้าที่ซีด ไร้ชีวิตชีวาของเธอนั้น แปรเปลี่ยนเป็นกระตือรือร้นแทนที่ "จริงค่ะ หนูคงเรียนต่อไม่ไหว แค่ให้หนูนั่งลงแล้วรวบรวมสมาธิ ก็จะแย่แล้วล่ะค่ะ  หนูไม่เคยคิดถึงงานหนังสือพิมพ์มาก่อนเลย เรียนยากมั้ยคะ"              "ก็คงต้องพยายามกันล่ะนะ" ครูตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ให้กำลังใจทั้งสิ้น และนึกไม่ถึงว่า เอมิเลีย เจน วินเตอร์ตัน จะตัดสินใจฉับพลันที่จะก้าวต่อไปในสาขาวิชาชีพนี้              และแล้วในช่วงเวลานั้น เมลลี่ก็พบว่า มีกิจกรรมให้ทำได้ทั้งวันอย่างสบายๆ และยังขจัดปัญหาให้เธอได้ทั้งหมดอีกด้วย เมลลี่สามารถบอกเพื่อนๆ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า เธอไม่แคร์หรอกว่าจะมีแฟนเคียงข้างกายหรือไม่ เพราะมีเรื่องให้ทำจนยุ่งตลอดเวลา  ยังมีเวลาอีกมากมายสำหรับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เมื่อสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว              พ่อและแม่ไม่สามารถทัดทานการตัดสินใจของเธอที่จะทำลายความฝันความปรารถนาอันแรงกล้าของท่านทั้งสองที่จะให้เธอมุ่งหน้าต่อไปยังมหาวิทยาลัย เมลลี่ได้แต่พูดว่า "ขอให้หนูสอบเสร็จก่อน แล้วค่อยพูดกันได้มั้ยคะแม่  หนูไม่มีเวลาจริงๆ ยังเหลืออีกเยอะแยะที่ต้องอ่านทบทวน" และหลังจากสอบเสร็จแล้ว เธอก็ไม่มีเวลาที่จะพูดคุยเรื่องนี้เช่นกัน              เมื่อเมลลี่ได้เข้าทำงานเป็นพนักงานฝึกหัดกับหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น ลักษณะหลังคุ่มไหล่ห่อในวัยเรียนวัยรุ่นกลับยืดขึ้นตรงชั่วข้ามคืน เด็กสาวเริ่มทำหน้าที่ออกหาข้อมูลเขียนข่าวการทำร้ายร่างกายเพื่อชิงทรัพย์ ข่าวการเมืองระดับท้องถิ่น และข่าวกีฬาว่ายน้ำการกุศล เพื่อที่จะเติมเต็มเนื้อที่ว่างระหว่างโฆษณาต่างๆ ตามหน้าหนังสือพิมพ์  เพื่อนเก่าที่เรียนมาด้วยกันต่างกระจัดกระจายไปกันคนละทิศละทาง แต่เธอไม่มีเวลาว่างพอจะให้รู้สึกเหงาได้              เอมีเลีย เจน บุตรสาวคนเดียวของคุณครูสองคนที่ทุ่มเทให้แก่อาชีพของตน และเล็งเห็นได้ว่าเป็นเด็กสาวที่ไม่มีอนาคต เว้นแต่จะศึกษาต่ออย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งสองล้วนแต่นึกว่า ลูกสาวจะเดินตามรอยเท้าของตน - จบจากโรงเรียนมัธยม แล้วเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ก่อนที่จะกลับมาสอนในโรงเรียน - นี่คือแผนชีวิตที่ทั้งสองวาดหวังไว้กับลูกสาวคนเดียว  ในเมื่อ สิ่งที่ทั้งสองทำมากที่สุดบ่อยที่สุดในชีวิต คือการรักษาระเบียบวินัยในห้องเรียนให้เรียบร้อย  ดังนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ต้องทำให้แก่ลูกสาวของตน ก็คือสอนให้เธอเชื่อฟังโดยไม่มีการโต้แย้งใดๆ              เมลลี่แยกตัวให้ห่างจากพ่อแม่ด้วยการนั่งเหม่อลอยฝันเฟื่องไปวันๆ  ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าอยากจะหนีไปให้พ้นสภาพเช่นนี้หรือไม่ เธอไม่ใช่เด็กโง่สมองทึบ แต่การสอบตกเป็นวิธีเดียวที่เธอจะใช้ตอบโต้ และต่อต้านพ่อแม่ได้จนถึงบัดนี้              แอนโธนีเดินเข้ามาในชีวิตของเด็กสาวไม่นานหลังจากนั้น เมื่อเธอต้องไปทำข่าวการประชุมคณะกรรมการการศึกษาท้องถิ่น ที่ต้องการจะปิดโรงเรียนวัดระดับประถมขนาดเล็ก  ในคอกที่นั่งจัดไว้สำหรับประชาชนเพื่อให้เข้ารับฟังการประชุมนั้น มีเพียงเธอและชายหนุ่มผมดำในกางเกงยีนอีกหนึ่งคนเท่านั้น เขายิ้มให้เธอเมื่อประธานฯ กล่าวเปิดประชุม พร้อมกับกระซิบกับเธอเบาๆ "ดูเจ้าอึ่งอ่างนายทุนจอมโกหกคนนั้นสิ จับมันแขวนคอกับเสาไฟริมถนน ยังดีเกินไป  ถ้ามีปฏิวัตินะ ผมจะเอาสายรัดถุงเท้าของมัน รัดคอมันเองให้ดิ้นพล่านไปเลย"              "เขาไม่ใส่สายรัดถุงเท้าหรอก แล้วสมัยนี้ ก็ไม่มีใครใช้สายรัดถุงเท้ากันอีกแล้วด้วย" เมลลี่เอ่ยแย้ง ปากเผยอยิ้ม ใจคิดชมว่า หนุ่มคนนี้ดูสะอาดสะอ้านไปทั้งตัวในการเกงยีนสีซีดจาง และเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดที่เพิ่งซักรีดมาใหม่ๆ  ดวงตาของแอนโธนีเป็นสีเทาอ่อน หน้าตาดูจะเป็นคนที่ตัดสินใจได้ฉับไวเด็ดขาด เพราะองค์ประกอบนั้นล้วนมีลักษณะค่อนไปทางเรขาคณิต เริ่มจากคางเหลี่ยม สันจมูกสูงตรงปลายทำมุมสามเหลี่ยม คิ้วเข้มยาวเป็นเส้นตรง ผมดำตกปรกหน้าผากเป็นเส้นทะแยงมุม              ชายหนุ่มเอื้อมมือโอบเอวเมลลี่ รั้งให้เธอเขยิบตัวไปตามม้านั่งยาวพร้อมกัน จนเด็กสาวมองเห็นท่อนขาอวบอ้วนเของประธานฯ ที่อยู่ในท่าไขว้ข้อเท้า มองดูแล้วช่างเหมือนกับอึ่งอ่างจริงๆ เสียด้วย เมลลี่หัวเราะขำเบาๆ ก่อนที่เธอจะเห็นสายรัดถุงเท้าเสียอีก              ในขณะที่การประชุมดำเนินไป แอนโธทีนั่งวิจารณ์วิธีการประชุมนั้นอย่างสนุกปากให้ฟัง ทำให้เธอหัวเราะจนน้ำตาร่วง จนในที่สุดเจ้าหน้าที่ต้องเดินมาเชิญให้ทั้งสองคนออกไปนอกห้องประชุม              "อยู่กับผม แล้วผมจะแนะนำพาไปให้รู้จักกับชีวิตว่ามันคืออะไรกันแน่" แอนโธนีให้สัญญา "ทุกแห่งที่เป็นสถานที่ชั้นเลิศและเริ่ดในเมืองนี้ จะพร้อมใจกันโยนคุณออกมา ว่าแต่ว่า คุณชื่ออะไรล่ะครับ"              "เอมีเลีย วินเตอร์ตันค่ะ" เด็กสาวตัดชื่อกลาง - เจน ออกไปก่อนหน้านี้แล้ว              "อืม เอมีเลียเหรอครับ ถ้างั้น ฟังผมหน่อยนะ เอมีเลีย  ผมสอนอยู่ที่โรงเรียนนี้ โรงเรียนที่พวกเขาพยายามจะปิดกัน และเราจะสู้ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก  ผมกำลังจัดกลุ่มประท้วงวันเสาร์นี้ คุณน่าจะมาทำข่าวให้หนังสือพิมพ์ของคุณนะ  เอาช่างภาพมาด้วยสิ เด็กน่ารักๆ กับผู้ปกครองที่ไม่ชอบใจกับมตินี้ .. "              "แล้วก็ครูที่ดีเยี่ยมด้วยสิ ใช่มั้ยคะ"              "แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว" ทั้งสองยิ้มให้แก่กัน และเมื่อเมลลี่ไปทำข่าวที่โรงเรียน เธอเห็นเขาวิ่งไปมาอย่างกับสุนัขต้อนแกะทั่วสนามของโรงเรียน ล้อมรอบไปด้วยเด็กนักเรียน ไม่มีการเขินอายหรืออับอายที่ต้องเขียนตัวอักษรโย้ไปก็เย้มาบนป้ายให้เด็กถือชูกันว่า "เรารักษ์โรงเรียนของเรา" พร้อมกับจัดให้เด็กที่ดูน่าสงสารที่สุดยืนอยู่แถวหน้าในขบวนเพื่อเดินประท้วงไปตามถนนสายหลักของเมือง              ชายหนุ่มสอนให้เด็กนักเรียนชายรุ่นใหญ่ที่สุดให้ร้องตะโกน "โรงเรียนของเรา โรงเรียนของเรา" เป็นจังหวะเหมือนกับเวลาเชียร์บอล แล้วกำกับผู้ปกครองว่าควรพูดอะไรเมื่อเมลลี่หยิบสมุดออกมาขอสัมภาษณ์ด้วยท่าทีที่ประหม่า              "เด็กๆ เป็นอะไรที่น่ารักมาก คุณว่ามั้ย  ผมล่ะคน ไม่รู้เป็นอะไร แค่เห็นเด็ก ก็รักเขาแล้วล่ะ" เขาเล่าให้ฟังในร้านเบอร์เกอร์วิมพี่หลังจากการประท้วงเสร็จสิ้นลง สำเนียงชาวแมนเชสเตอร์ยิ่งฟังได้ชัดเจนเมื่อแอนโธนีเริ่มอ่อนล้า "เด็กๆ เป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในโลกใบนี้ ถ้าเราดูแลเด็กๆ ของเราไม่ได้ แล้วมันจะเหลืออะไร จริงมั้ย" ~~~~~โปรดติดตามอ่านต่อ~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ธ.ค. 46 14:05:43 A:203.156.12.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่าสงสารนักข่าวสาวจริงน้อ จากคุณ : canossa - [ 22 ธ.ค. 46 21:51:52 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาตามอ่านต่อครับ ผมชอบทุกเรื่องที่แปลจริงๆ ครับ ชอบเรื่องในแนวแบบนี้ มันฝันๆ ดี ไปอ่านในเวปทุกเรื่องก็ชอบทุกเรื่องครับ เรื่องที่6 ก็น่าสนใจครับ จากคุณ : ชายกลาง - [ 22 ธ.ค. 46 23:19:33 A:169.210.15.92 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 เหอเหอ ไม่ว่าหน้าไหน ก็จะตามอ่านฮะ สัญญา จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 24 ธ.ค. 46 01:16:09 A:202.133.170.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาต่อแล้วค่ะ - ~~~~~~~~~~~~~~~~~               เมลลี่ยังไม่เคยได้ยินใครพูดคุยถึงการเรียนการสอน อย่างลุ่มหลงคลั่งไคล้แน่วแน่ในวิชาชีพครูมาก่อน และเธอเองยังไม่เคยสัมผัสความรู้สึกลุ่มหลงคลั่งไคล้ไม่ว่ากับสิ่งใดเลย และแล้วในที่สุด ประตูได้เปิดให้เธอก้าวออกไปรู้จักกับโลกแห่งความจริงกันเสียที               แอนโธนีหยิบขนมปังแผ่นบนออกจากเบอร์เกอร์ แล้วราดซอสมะเขือเทศจนชุ่ม "ผมเรียกคุณว่าเอมีเลียไม่ถนัดปากจริงๆ  ชื่อนี้ไม่เหมาะกับตัวคุณเลย มันฟังหน่อมแน้มเกินไป คุณไม่มีชื่ออื่นบ้างเหรอ ที่ใช้เรียกกันเล่นๆ ก็ได้น่ะ"               "เพื่อนๆ ที่โรงเรียนเรียกฉันว่า เมลลี่ค่ะ"               "นั่นแหละ ถ้าถามผม ผมว่าใช่เลย" เขาวางขนมปังกลับไปบนก้อนเนื้อ เตรียมยกขึ้นกัด หญิงสาวมีไฝเม็ดเล็กๆ ที่ใต้ริมฝีปากล่างด้านซ้าย ทำให้ผิวขาวซีดของเธอดูมีจุดเด่นขึ้น และเน้นให้เห็นริมฝีปากที่เต็มอิ่ม               "เอ๊ะ ฉันไม่ได้ถามความเห็นคุณเลยนะ" เธอตอบกลับ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกกล้าพอจะต่อปากต่อคำ ในขณะที่ ผิวหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูราวดอกแอปเปิ้ล               "ก็จริงอยู่ คุณไม่ได้ถามสักคำ  แต่ผมกำลังภาวนาอยากให้คุณขอผมน่ะสิ" เขาว่า อ้าปากกัดเต็มคำจนฟันขาวสะอาดรูปเหลี่ยมจมหายไปในแฮมเบอร์เกอร์ ซอสมะเขือเทศทะลักออกมาเลอะมือทั้งสองข้าง               "ขออะไรเหรอ" เด็กสาวสาวลุกขึ้น เดินไปหยิบกระดาษเช็ดมือให้เขา               "ขอผมให้ขอคุณแต่งงานคร้าบ ผมกำลังหวังอยู่เต็มเปี่ยมว่าคุณจะทำอย่างนั้น"               "คุณนี่ ดูท่าทางสติจะไม่เต็มสักเท่าไร เราเพิ่งจะรู้จักกันนะคุ้ณ" คราวนี้ ความกล้าผุดพลุ่งขึ้นมาโดยที่เธอไม่ต้องฝืนทำ เคืองนิดๆ ที่เขาเอาเรื่องสำคัญอย่างนี้มาพูดเล่น               "ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เอามาเป็นข้ออ้างไม่ได้หรอกครับ มันเป็นเรื่องที่วิเศษสุด แล้วเราจะได้ช่วยกันเลี้ยงลูกสาวของคุณ และลูกชายของผมไงล่ะ"               "ไม่ว่าจะยังไง มันเป็นหน้าที่ของคุณที่จะพูดกับฉันเอง - จะขอใครแต่งงานนั้น เป็นหน้าที่ของผู้ชายที่ต้องคิดเองพูดเองโดยที่ไม่ต้องรอให้ฝ่ายหญิงขอร้องนะ"               "ผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงมาแสดงบทบาทสิทธิสตรีในบ้านของผมนะ ขอบอกก่อน แล้วแม่ยอดยาหยีแม่ศรีเรือนของผมก็จะมาชี้นิ้วสั่งว่าผมควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร ก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน ว่าแต่คุณไม่หิวหรือยังไง ไม่เห็นกินอะไรบ้างเลย ถ้าคุณไม่อยากกินมันฝรั่งทอด ผมขอก็แล้วกัน"               อีกหนึ่งปีให้หลัง ทั้งสองก็แต่งงานกันเมื่อเมลลี่อายุได้สิบเก้าเต็ม และเด็กๆ ในชั้นเรียนของแอนโธนีต่างมายืนเรียงแถวโปรยลูกปลาให้คู่บ่าวสาว  การประท้วงไม่ประสบความสำเร็จ และโรงเรียนก็ต้องปิดไปในที่สุด แอนโธนีตัดสินใจว่าอยากจะสอนต่อตามโรงเรียนในเขตชั้นในของเมืองใหญ่ๆ ที่ที่ยังต้องการครูดีๆ  สองสามีภรรยาจึงย้ายไปอยู่ลอนดอน  เมลลี่ต้องหางานทำกับหนังสือพิมพ์ฉบับเล็กๆ แถบชานเมือง เพราะว่า ถึงแอนโธนีจะได้รับเงินพิเศษช่วยเหลือค่าครองชีพที่เพิ่มขึ้นก็ตาม แต่เงินเดือนของเขาก็ยังไม่พอที่จะเช่าห้องพักขนาดห้องเดียวได้ ในขณะที่จำเป็นต้องมีบ้านเพื่อตั้งหลักปักฐานอย่างจริงจัง เพราะทั้งคู่ตั้งใจที่จะเริ่มสร้างครอบครัวกันแล้ว               สิ่งเดียวในเวลานั้นที่เธอจำได้ว่า ตั้งใจมุ่งมั่นที่จะทำให้ได้ก็คือ ต้องมีบ้านสักหลัง และครอบครัวที่น่ารักเหมือนกับที่เห็นในโฆษณาตามจอทีวี ลูกๆ ต้องมาเป็นอันดับแรก เพราะผู้ชายที่ใจเย็น อดทน และรักเด็กอย่างเหลือล้นเช่นแอนโธนีนั้น แทบจะคิดไม่ออก มองไม่เห็นเลยว่า ชีวิตนี้จะเป็นอย่างไรถ้าไม่มีลูกของตัวเอง และนอกจากลูกแล้ว เมลลี่ยังอยากได้พื้นปูกระเบื้องที่เธอจะเอาไม้ถูพื้นแบบฟองน้ำเช็ดถูได้อีกด้วย               พ่อและแม่ของเมลลี่ทำงานได้เงินเดือนกันไม่มาก และไม่สนใจอีกด้วยว่าบ้านช่องจะเป็นอย่างไร  แม่บอกว่า งานบ้านเป็นสิ่งที่เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์  เสียงของแม่ดังขึ้นจากหลังกองสมุดการบ้านที่ดูเหมือนว่าจะมีมาให้ตรวจได้ตลอดเวลา               หญิงสาวเติบโตมาภายในบ้านแคบๆ ที่ติดเรียงกันเป็นแถวในเมืองแมนเชสเตอร์ ท่ามกลางเครื่องเรือนมือสอง และหนังสือหลายพันเล่มที่มีฝุ่นจับหนาอยู่เป็นประจำ จนทำให้สีสันจืดจางลงและแลดูไม่น่าอ่าน  เมื่อเธอกลับถึงบ้านหลังเลิกเรียน กลิ่นขนมปังปิ้งที่เป็นอาหารเช้า ยังลอยกรุ่นไม่ชวนดมอยู่ในห้องโถงทางเข้าแคบๆ นั้น เสื่อน้ำมันเก่าๆ มีรอยขาด ที่ปูพื้นครัว ก็แทบจะไม่มีการเช็ดถูกันเลย และถ้ามีการทำความสะอาดพื้นห้อง ก็ต้องนั่งถูนั่งขัดกันด้วยมือ เพราะพื้นผิวมันขรุขระเกินกว่าที่จะใช้ไม้ถูพื้นได้ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 24 ธ.ค. 46 10:52:33 A:203.156.66.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31               เมลลี่เหยียดริมฝีปากยิ้มหยัน เมื่อรถที่นั่งอยู่ แล่นมุ่งหน้าไปทิศตะวันตก ผ่านย่านเคนซิงตัน  เรื่องราวในเทพนิยายนั้น สามารถกลายเป็นจริงได้และเกิดขึ้นกับใครก็ได้ - ใช่ ถูกต้องที่สุด เธอรู้ดีว่ามันเกิดขึ้นได้จริงๆ และไม่ใช่อย่างที่เคยวาดฝันไว้ด้วย  เมลลี่ใช้เงินเดือนของเธอไปซื้อห้องคอนโดที่มีกำแพงสีขาว ปูพื้นด้วยแผ่นไม้ก๊อกอัด และเมื่อมองผ่านหน้าต่าง ก็จะเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของแม่น้ำเทมส์               ทั้งสองสามีภรรยามีห้องน้ำสีเทารูปแบบทันสมัย ห้องรับแขกที่เปิดโล่ง และห้องนอนสองห้อง แอนโธนีใช้ห้องหนึ่งเป็นห้องทำงานของเขา ส่วนในห้องครัวนั้น เจ้าของห้องเดิมได้ปูพื้นกระเบื้องราคาแพงไว้แล้วเรียบร้อย  แต่ผู้ที่รับหน้าที่เช็ดถูพื้นด้วยไม้ถูพื้นพร้อมกับน้ำยาทำความสะอาดที่มีประสิทธิภาพเยี่ยมให้ผลราวปาฏิหาริย์นั้น กลายเป็นลูกจ้างของเธอ และคราบสกปรกที่สุดที่มองเห็นได้ มีเพียงคราบกาแฟที่กระฉอกหกและทิ้งรอยไว้เป็นดวงๆ  เท่านั้น เพราะเมลลี่แทบจะไม่ได้เข้าครัวทำอาหารเลย               จราจรตามถนนหนาแน่นระหว่างทางกลับบ้านจากไพน์วู้ด เพราะทุกคืนวันศุกร์ ผู้คนที่อาศัยอยู่แถบชานเมืองด้านตะวันตกจะพากันเข้าไปหาความสำราญตามแหล่งบันเทิงใจกลางเมืองเพื่อเติมพลังให้แก่ตัวเอง  เมลลี่วิ่งขึ้นบันไดปูพรมหนาในอาคารคอนโดตอนสามทุ่ม แอนโธนีกลับมาก่อนแล้ว สีหน้าเคืองๆ นั่งขดตัวอยู่ริมเก้าอี้โซฟาหน้าเครื่องทีวีที่ปิดอยู่               "ผมนึกว่าเราจะออกไปทานอาหารกันข้างนอกกัน จองโต๊ะที่ร้านพาร์ก วอล์กไว้แล้วด้วย .. " เขาเอ่ยขึ้น และเมื่อเห็นใบหน้าของภรรยาชัดๆ "คุณต้องทำงานต่อเร้อะ"               เมลลี่หยุดชะงัก คิดถึงผลได้ผลเสียที่จะตามมา เธอต้องเขียนเรียบเรียงบทสัมภาษณ์ให้เสร็จก่อนสิบโมงเช้าวันรุ่งขึ้น และยังต้องบอกให้เขารู้ว่าเธอต้องเดินทางไปทำงานที่มอร็อกโกในวันถัดไป ถ้าตื่นแต่เช้าพรุ่งนี้มานั่งเขียนบทสัมภาษณ์ เธอก็ออกไปทานอาหารค่ำกับสามีได้ พอเขาอารมณ์ดีแล้ว เธอถึงค่อยบอกให้เขารู้เรื่องการเดินทาง               "ไม่หรอกค่ะ" เมลลี่ตอบ ดวงตาสีเทาคู่นั้นเบิ่งกว้างขึ้น แววตายิ้มนิดๆ "ยังไม่ต้องทำคืนนี้หรอกค่ะ ดาร์ลิ่ง คุณนี่น่ารักจริงๆ เราไปกันเถอะ"               ร้านพาร์ก วอล์กเป็นร้านอาหารที่แพงที่สุดในย่านที่พักอาศัยของทั้งสอง ผนังติดกระจกเงารอบ ตกแต่งแซมด้วยสีขาวเล็กน้อย ซึ่งทำให้บรรดาแขกที่มานั่งทานอาหารนั้น รู้สึกอึดอัดไม่ผ่อนคลายภายใต้สีหน้าระรื่น แต่ยังต้องระมัดระวังตัวกันอย่างเต็มที่               เมลลี่ดูท่าทางเหนื่อยล้า - แอนโธนีคิดอย่างนี้มาตลอดห้าปีที่ผ่านมา เพราะเขาอยากจะคิดว่าภรรยาทำงานหนักและเครียดเกินไป บวกกับอายุที่มากขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป มากกว่าจะยอมรับว่าเมลลี่ประสบความสำเร็จ และก้าวมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะแรงกดดันจากงานของเธอเอง               "อยากทำอะไรวันเสาร์นี้บ้างจ๊ะ" แอนโธนีถามขึ้น ในขณะที่บริกรยืนเปิดขวดเหล้าไวน์               "วันเสาร์เหรอ" เมลลี่ตกใจนิดๆ พยายามนึกให้ได้ว่า วันเสาร์ที่จะถึงนี้ เป็นวันสำคัญพิเศษอะไรกันแน่               "ก็ปีนี้ มันตกวันเสาร์ไม่ใช่หรือ วันครบรอบแต่งงานของเราไงล่ะจ๊ะ น่าจะดีนะ ถ้าเราหลบไปที่ไหนกันสองคน ว่ามั้ย  คุณว่าหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้ๆ เมืองเฮย์-ออน-วาย นั้น เป็นยังไง ลองไปมั้ย ." ตามด้วยความเงียบกริบช่วงสั้นๆ เมื่อเขาจ้องมองมา แล้วเห็นแววตาหมองที่เต็มไปด้วยความเสียใจกึ่งสำนึกผิด  "คุณต้องทำงานล่ะสิ" ชายหนุ่มแสดงท่าทีว่าเข้าใจในสถานการณ์ เอื้อมมาตบหลังมือของภรรยาเบาๆ "ดาร์ลิ้ง ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ อย่ากังวลไปเลย เราก็เปลี่ยนมาฉลองกันในตอนเย็น ก็เท่านั้นเอง ผมจะซื้อตั๋ว . "               เมลลี่ส่ายหน้าไปมา "เจ้านายส่งฉันไปทำข่าวต่างประเทศค่ะ ฉันกำลังจะบอกคุณอยู่พอดี . " แล้วเธอก็เล่าให้เขาฟัง แอนโธนีไม่แสดงทีท่าว่าโกรธขึ้ง ไม่มีแม้แต่คำประชดภรรยาที่ลืมวันครบรอบแต่งงานสิบสองปี               "งั้นก้อ ตอนคุณกลับมา เราค่อยไปก็แล้วกันนะ" เขาว่า สุ่มเสียงแจ่มใส               "แอนโธนีขา คุณดีเหลือเกิน ยอมทนทุกอย่าง คุณทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวมากๆ เลยนะนี่"               "ไร้สาระ ผมจะบ่นไปทำไม แค่เงินเดือนของผม เราคงไม่มีปัญญามากินกันที่ร้านพาร์ก วอล์กนี้หรอก"               "ชีวิตของเราตอนนี้ ไม่ได้เป็นไปอย่างที่วางแผนกันเลยนะ คุณว่ามั้ย" หญิงสาวถาม หลังจากที่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง              "ใช่ แต่เราจะวางแผนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไม่ได้ และอย่างที่เป็นอยู่เวลานี้ ผมก็พอใจแล้วล่ะ"               "ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้ แต่ . " เมลลี่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ พยายามจะไม่ถามตัวเองว่า เธอพอใจด้วยหรือเปล่า "ฉันรู้ว่า เรามีความสุข เรามีแทบทุกอย่าง แต่คุณไม่เคยอยากให้มีอะไรที่แตกต่างไปจากเดิมบ้างหรือไง"               "ไม่เคยคิดอยากเลย ผมพูดจริงๆ นะ  สิ่งที่จะทำให้คนเรามีความสุขในชีวิตได้ ก็คือพอใจกับสิ่งที่เรามีอยู่  ใช่มั้ยล่ะ   มีอะไรหรือเปล่า ดาร์ลิ่ง ยังกังวลอยู่หรือไง"               "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ เพียงแต่คิดว่า ช่างโชคดีเหลือเกิน ที่คุณเข้าใจ คงเป็นบุญของฉัน ที่มีสามีทั้งดีทั้งน่ารักอย่างคุณ" เมลลี่เห็นสีหน้าแววตาของสามีพลันอ่อนโยนขึ้นมา ดวงตาคู่สีเทาที่เข้มกว่าของเธอนิด เป็นประกายวาบขณะที่เธอเอ่ยพูด               "บางที ถ้าเรารู้ความจริง มันอาจไม่ใช่บุญของคุณก็ได้ แต่ยังไงซะ คุณก็ติดอยู่กับผมนี่แหละ แล้วจะไปแคร์อะไรล่ะ" หญิงสาวรู้สึกได้ว่า เท้าของสามีที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะขยับมาชิด เธอถอดรองเท้าออกข้าง แล้วไล้นิ้วเท้าไปตามบริเวณน่องของเขาอย่างรักใคร่ ลืมไปเสียสนิทว่า อากัปกิริยาเช่นนี้ กระตุ้นให้เขาเกิดอารมณ์พิศวาส จากคุณ : 'ณวรา' - [ 24 ธ.ค. 46 11:01:33 A:203.156.66.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32               เมลลี่ก้มหน้าลง หวังว่าเขาคงไม่เห็นสีหน้าคาดการณ์ของเธอ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า แอนโธนีคงอยากมีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาเมื่อกลับถึงบ้าน               เพราะรู้ดีว่า ถ้าทำให้เธอตกใจแกมประหลาดใจ จะเป็นการกระตุ้นให้เมลลี่เกิดอารมณ์อยากเริงรักได้ แอนโธนีจึงตวัดรั้งภรรยาเข้าอ้อมแขนทันทีที่ปิดประตู รุนให้หลังติดผนัง โน้มลงมาจุมพิตเธอพร้อมกับปลดกระดุมมุกด้านหน้าเสื้อ และรู้ดีอีกว่า ทรวงอกซ้ายของเธอนั้น ไวต่อการสัมผัส  เขาลูบไล้ผ่านเสื้อซับในผ้าซาตินสีเนื้อ ก่อนที่จะปลดสายซับในให้หลุดออกจากบ่า ขยับตัวเสื้อให้เลื่อนลง ชายหนุ่มเอามือช้อนเนื้อนวลทรวงอุ่นแล้วจุมพิตที่ปลายอก ไฝเม็ดเล็กๆ สีน้ำตาลเข้ม ที่อยู่ชิดเกือบติดกับบริเวณขอบผิวสีชมพูอมน้ำตาลนั้น  เป็นคู่แฝดกับเม็ดที่ริมฝีปากซ้ายของเธอ               เมลลี่คิดว่า สามีของเธอคงจะเป็นคู่เคียงคู่นอนที่ยอดเยี่ยม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา การมีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากันนั้น ได้กลายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับอนาคตของทั้งคู่ แอนโธนีไม่เคยพลาดที่จะทำให้เธอเกิดอารมณ์ร่วมอารมณ์ใคร่  และแล้วเธอจะนอนสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของเขา แดงซ่านไปทั้งตัว นัยน์ตาหรี่ปิดครึ่ง สัมผัสกับความรู้สึกที่รุนแรงจนบางครั้งหลังจากนั้น เกือบไม่รู้สึกตัว  แต่เดี๋ยวนี้ เมื่อร่างกายผ่ายผอมลงไป แอนโธนีเห็นความปั่นป่วนภายในของภรรยาได้ชัดเจนจากแรงกระตุกเบาๆ เป็นจังหวะของกล้ามเนื้อใต้ผิวหนัง               หลังจากนั้น ชายหนุ่มจะอุ้มภรรยาเข้าไปในห้องนอน และเมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้ว เขาก็จะพลิกตัวไปอีกด้าน หลับตามไปเช่นกัน แอนโธนีไม่เคยเสียเวลาที่จะมาคิดสงสัยว่า คราวนี้ ทั้งสองจะทำสำเร็จและเมลลี่จะท้องหรือไม่ เพราะนั่นเท่ากับเป็นการกดดันภรรยาของเขาอย่างไม่เป็นธรรม               เมลลี่ยังไม่หลับ แต่เพราะสามีของเธอจะไม่ยอมหลับก่อนเธอเป็นอันขาด บางครา หญิงสาวต้องแสร้งทำเป็นว่าหลับแล้ว เพื่อให้เขาขยับพลิกตัวไปอีกด้าน และเธอจะได้นึกคิดอะไรอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ  การนอนไม่หลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอ               จนในที่สุด ร่างกายของเธอจะถึงจุดที่เหนื่อยเพลียอ่อนล้าเกินกว่าจะลืมตาให้สว่างอยู่ได้  แล้วก็จะหลับเหมือนตายติดๆ กันหลายคืน ก่อนที่ระบบการพักผ่อนของเธอจะเปลี่ยนไปอีก เพราะช่วงห่างระหว่างแต่ละครั้งจะสั้นลงๆ และไม่ช้าไม่นานหญิงสาวก็เกิดอาการตาค้าง นอนไม่หลับอีกเหมือนเดิม  เมลลี่จะทอดร่างนอนอยู่บนเตียงในความมืดได้เป็นชั่วโมงๆ  เครียดเกินกว่าจะหลับ เพลียเกินกว่าจะอ่านหนังสือ กริ่งเกรงที่จะบอกแอนโธนีว่าเธอรู้สึกปวดร้าวยอกอยู่ในอก               "ทำไมเราถึงมีลูกไม่ได้" หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเองอย่างเศร้าสร้อย "ทำทุกอย่างที่ถูกที่ควร แอนโธนีก็ด้วย เขาทำทุกอย่างที่ต้องทำเหมือนกัน" เมลลี่ได้รับการสั่งสอนให้ทำตัวเป็นคนดี แล้วจะได้รับรางวัลตอบแทนเอง เพราะเหตุนี้ เธอถึงปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมาตลอด ทำงานหนัก คิดถึงใจเขาใจเรา รู้จักเกรงใจผู้อื่น รักษากฎกติกาต่างๆ  เธอทำตัวดีในทุกๆ ด้าน ไม่มีข้อติ - แล้วทำไมเธอถึงไม่สมปรารถนาในสิ่งที่ต้องการมากที่สุดล่ะ ~~~~~~~~~~ยังมีต่อ~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 24 ธ.ค. 46 11:14:09 A:203.156.66.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณ canossa - แต่แอนโธนี ก็เป็นคนดีจริงๆ นะ ยังมีอย่างนี้เหลืออีกมั้ยเนี่ย ว่ามั้ยคะ คุณชายกลาง - ขอบคุณมากๆ ค่ะ ได้อ่านอย่างนี้บ่อยๆ เดี่ยวฮึดแปลเรื่องยาวให้อ่านกันอีกแน่ๆ  อิ อิ คุณโอเลี้ยงแก่ๆ - ดูวี่แววแล้ว คงได้อ่านต่อหน้า 2 แน่ค่ะ :) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ อ่านเรื่องสั้นรีรันได้ที่ -  www.naawara.freehomepage.com ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 24 ธ.ค. 46 11:26:19 A:203.156.66.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 ดูเหมือนว่ามีอะไรพร้อมหมดแล้ว แต่ไม่มี "เวลา" เพื่อใช้เป็นของตัวเอง น่าสงสารจัง จากคุณ : canossa - [ 24 ธ.ค. 46 19:52:23 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 คุณ canossa - พูดอีก ก็ถูกอีกค่ะ ~~~~~~~~~~~~~               สองสามีภรรยาเริ่มใช้ชีวิตคู่ร่วมกันโดยไม่คิดอะไรที่ลึกไปกว่าแค่ผิวเผิน  ไม่เคยคิดว่าการสร้างครอบครัวนั้น เป็นอะไรที่มากกว่าการโยนแผงยาคุมทิ้งลงในถังขยะขนาดใหญ่ที่ใช้กันตามโรงเรียน และเมคเลิฟทุกครั้งที่ต้องการ ซึ่งก็คือเกือบทุกวันในปีแรกที่แต่งงานกัน               ในปีถัดมา ทั้งสองย้ายไปอยู่ที่ลอนดอน หกเดือนแรกในเมืองหลวงนั้น เป็นช่วงเวลาที่ย่ำแย่เลวร้าย ต้องย้ายไปนอนตามแฟลตของเพื่อนๆ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะหาห้องเดียวเล็กๆ เป็นห้องพักของตัวเองได้ ตามมาด้วยค่ำคืนที่อ่อนล้า เพราะเมื่อกลับจากทำงานถึงห้องพัก ทั้งคู่ก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเก่าๆ ช่วยกันตกแต่งห้องอย่างรีบเร่ง เพราะอยากให้ทุกอย่างเสร็จเข้าที่เข้าทางเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้               "ดีแล้วล่ะ ที่เรายังไม่มีลูก" แอนโธนีเอ่ยขึ้น ยอมรับความจริงในสภาพความเป็นอยู่ที่ลำบาก "เขาคงดูประหลาดพิลึก ถ้าต้องใช้กระดาษปิดผนังห้องลวดลายสวนดอกไม้ของลอร่า แอชลีย์ ทำเป็นเสื้อคลุมตัวไว้"               "แน่นอน ถ้าคุณเป็นคนทำ" เมลลี่แกล้งทำเสียงเข้ม  "ดูฝีมือคุณที่ติดในห้องน้ำสิ มีแต่รอยย่นทั่วผนัง"               ในปีที่สามของชีวิตคู่ เป็นปีที่หญิงสาวเข้าทำงานกับเดลิโพสต์ บ้านหลังใหม่ของทั้งสองนั้นดีพอสมควร ทำงานได้เงินเดือนดีทั้งคู่  มีทั้งอารมณ์ใคร่และเวลาว่างพอที่จะใช้เตียงใหม่ขนาดคิงส์ไซส์ให้เป็นประโยชน์สองสามครั้งต่อสัปดาห์ และทุกเช้าวันอาทิตย์อย่างไม่เคยพลาด เมลลี่เริ่มมีอาการหงุดหงิดอารมณ์เสียง่ายก่อนมีประจำเดือนทุกครั้ง และหดหู่หลังจากนั้น เมื่อรู้แน่แก่ใจว่า เธอยังไม่ตั้งท้อง               "ในสภาวะปกติ คู่สมรสที่ไม่มีปัญหาอะไร ฝ่ายหญิงน่าจะตั้งครรภ์มีบุตรกันแล้ว"แพทย์เฉพาะทางที่โรงพยาบาลอธิบายให้สองสามีภรรยาฟัง "เมื่อเป็นอย่างนี้ เราคงต้องสันนิษฐานว่า เป็นไปได้ที่คนใดคนหนึ่งระหว่างคุณสองคนนั้น หรือทั้งสองคนเลยก็ได้ " หมอหันมายิ้มให้กำลังใจเมลลี่ "มีอะไรสักอย่างที่ไม่ปกติ แต่แก้ไขให้เป็นปกติได้ง่าย เช่น ความเครียด เหนื่อยเพลีย หรือไม่ก็ดื่มเหล้ามากเกินไป  บางที แค่เปลี่ยนสิ่งที่ทำเป็นกิจวัตรประจำวันเพียงเล็กน้อย ก็เรียบร้อยแล้วครับ"               หมอถามคำถามมาตรฐานที่ยาวเหยียดเต็มหน้ากระดาษ  ใช่-ประจำเดือนของเมลลี่มาตรงตามเวลา ใช่-เธอวัดอุณหภูมิตลอด และทำแผนภูมิเวลาไข่สุก  ใช่-ทั้งคู่มีเพศสัมพันธ์กันสามครั้งต่อสัปดาห์โดยเฉลี่ย  ใช่-ทุกครั้งจะสอดใส่จนสุด  ใช่-ทั้งสองเข้าใจดีว่า มันหมายถึงอะไร               ไม่ใช่ -แอนโธนีไม่เคยมีอาการไม่แข็งตัว   ไม่ใช่-เมลลี่ไม่เคยใช้ท่อสวนล้างภายใน แล้วเจ้าท่อสวนล้างภายในนี่ มันหน้าตาเป็นยังไงกันล่ะ    ไม่ใช่-ทั้งสองไม่เคยดื่มเหล้ามากว่าแค่ไวน์สองสามแก้วขณะรับทานอาหาร   ไม่ใช่-ทั้งสองไม่สูบบุหรี่   ไม่ใช่-ไม่มีใครเสพยาเสพติด  ไม่ใช่-ไม่มีใครต้องทานยาอื่นตามแพทย์สั่ง  ไม่ใช่-ทั้งคู่ไม่เคยมีประวัติเป็นกามโรค (หมอหันไปมองแอนโธนี) หรืออาการปวดบริเวณท้องน้อยหรือเชิงกราน (หมอหันมาทางเมลลี่) หรือเคยทำแท้งมาก่อน (หมอก้มมองแผ่นกระดาษตรงหน้า)               "ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดีนะครับ ผมอยากจะตรวจตามขั้นตอนมาตรฐานสำหรับเคสที่มีบุตรยาก" แล้วหมอก็หันมาทางเมลลี่อีกครั้ง แต่แอนโธนีเสนอให้ตรวจเขาก่อน               หากแต่มันไม่ง่ายเลยที่จะหาอาการผิดปกติ  ตัวอสุจิของแอนโธนีมีเป็นจำนวนมากและแข็งแรงราวกับลูกอ๊อดแรกฟักตัวออกจากไข่ในเดือนพฤษภาคม รอบประจำเดือนของเมลลี่มาตรงตามเวลาสม่ำเสมอจนเกือบเอามาเทียบโมงยามได้  และสูตินารีแพทย์ยังพบว่าท่อรังไข่ของเธอนั้น อยู่ในสภาพเรียบร้อยดี ไม่มีการอุดตันใดๆ               การตรวจสุขภาพใช้เวลามากกว่าหนึ่งปีก่อนที่จะได้ผลสรุปที่สมบูรณ์ ในระหว่างนั้น เมลลี่และแอนโธนีเกิดความเห็นที่ไม่ลงรอยกันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตสมรส - เธอผิดนัดกับแพทย์ที่โรงพยาบาลรัฐเป็นประจำ เพราะหนีงานไปไม่ได้ และอยากจะใช้บริการของโรงพยาบาลเอกชน แต่แอนโธนียืนกรานให้ใช้บริการประกันสุขภาพของรัฐต่อไป               "ผมไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง" สามีหนุ่มอธิบายเสียงนุ่มนวล "ถ้าทุกคนพร้อมใจกันไม่ใช้บริการนี้ ระบบก็จะใช้งานได้ไม่ดีเท่าที่ควร  มันไม่ใช่แค่ว่า จ่ายเงินเพื่อประกันสุขภาพแล้วก็พอ  เมลลี่ เราต้องเอาตัวของเราเข้าไปในระบบ ใช้บริการด้วย มันถึงจะทำงานได้เต็มที"               ในที่สุด เมื่อต้องไปพบแพทย์ตามนัดที่โรงพยาบาล หญิงสาวก็แก้ปัญหาด้วยการลากิจทั้งวัน พร้อมกับตัดปัญหาผิดนัดหมอด้วย เพราะอาจมีข่าวด่วนเข้ามาครึ่งชั่วโมงก่อนเธอจะออกจากสำนักงาน ซึ่งจะทำให้เธอต้องนั่งทำงานต่อ               "ผมไม่ทราบว่าจะตรวจอะไรต่อไปดี" แพทย์เฉพาะทางแจ้งให้ทราบ น้ำเสียงผิดหวังนิดๆ "คุณทั้งสองสุขภาพแข็งแรงดี ไม่มีเหตุผลว่าทำไมคุณถึงตั้งครรภ์ไม่ได้ ขอเพียงแต่อย่าเครียด และทุกอย่างก็จะเป็นไปตามธรรมชาติเองล่ะครับ" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ธ.ค. 46 00:08:47 A:203.156.71.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36               ดูเหมือนว่า เดี๋ยวนี้ .. ขณะนี้ ธรรมชาติจะมีอิทธิพลต่อชีวิตของทั้งสองน้อยมาก ในระยะต้นๆ สองสามีภรรยาจะเห็นเป็นเรื่องขำ เล่นมุขเกี่ยวกับการวัดอุณหภูมิ และแผนภูมิเวลาไข่สุก และหน้าที่ที่ต้องมีเพศสัมพันธ์ทันทีที่เส้นกราฟขึ้นสูงไปหนึ่งหรือสององศา ซึ่งหมายถึงว่า ไข่ของเมลลี่สุกพร้อมแล้ว               ในปีที่ห้าของชีวิตสมรส ทั้งคู่ไม่รู้สึกขำหรือเห็นเป็นเรื่องตลกอีกต่อไปแล้ว  และเริ่มบ่ายเบี่ยงไม่พูดความจริงต่อกัน เหมือนกับที่คนมีน้ำใจโอบอ้อมอารี ไม่เห็นแก่ตัว และมีการศึกษาทำกัน เพราะคิดที่จะถนอมน้ำใจอีกฝ่าย ให้รู้สึกดี               ตลอดเวลาสิบสองปีที่ผ่านมา ทั้งเมลลี่และแอนโธนีไม่เคยยอมรับว่า อารมณ์รัญจวนพิศวาสนั้นได้จืดจางไปบ้างแล้ว พอๆ กับที่ไม่เคยยอมรับว่า รู้สึกโกรธขึ้ง ที่ถูกพรหมลิขิตหลอกลวง ฉ้อโกงเอาบางสิ่งไปจากตน ในขณะที่ คนที่มีฐานะย่ำแย่กว่า โหดร้าย เห็นแก่ตัว งี่เง่า และใจอำมหิตได้สิ่งนั้นไปฟรีๆ               ทั้งสองสามีภรรยาเลิกปรึกษาปัญหากับแพทย์แผนปัจจุบัน แต่หันไปหาหมอที่รักษาด้วยวิธีธรรมชาติบำบัด  หมอฝังเข็มที่แปะเม็ดไว้ที่ติ่งหูของเมลลี่เพื่อให้คลายเครียด และท้ายสุดก็พึงพาโภชนากร  เมื่อตัวเลขเงินเดือนของเมลลี่เพิ่มจำนวนขึ้น ทั้งคู่ก็สามารถไปเที่ยวพักผ่อนได้นานขึ้น และพยายามอย่างหนักที่จะใช้เวลาไปในกิจกรรมที่สนุกสนานให้ความบันเทิง ในขณะที่ทั้งสองอยากจะไปเที่ยวชมตามสถานที่แหล่งท่องเที่ยวกันมากกว่า               เมลลี่ต้องเปิดกล่องผ้าอนามัยใหม่ทุกเดือน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยกเว้นความรู้สึกที่มีต่อกัน และไม่มีใครยอมรับความจริงในข้อนี้เช่นกัน               ในปีแรก เดลลิโพสต์ส่งเธอให้ไปทำข่าวที่เทศกาลภาพยนตร์ที่เมืองคานน์ส  เคียรัน เดลไปปรากฎตัวเพื่อโปรโมทภาพยนตร์ที่ตัวเองนำแสดงและถ่ายทำในประเทศฝรั่งเศส และมีผู้กำกับที่มีวิสัยทัศน์ล้ำยุค ตลอดสัปดาห์ที่เหนื่อยล้านั้น หญิงสาวเห็นดาราหนุ่มทุกแห่ง ร่างสูง ผมสีทองเงินยวง ใบหน้าบึ้งตึง ท่าทางอึดอัดกับการสัมภาษณ์ที่แน่นจนไม่มีว่างสักนาที และงานโปรโมทภาพยนตร์ที่ทำกันอย่างบ้าคลั่ง               ในที่สุด เธอก็ได้เจอเขาตัวต่อตัว เมลลี่เดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในงานต้อนรับที่จัดในโรงแรมคาร์ลตัน ที่แออัดไปด้วยผู้คน และใช้แสงสว่างจนแสบตา หญิงสาวเกือบชนเข้ากับดาราหนุ่ม  เคียรันรีบยื่นมือมาคว้าแขนเธอไว้ตามสัญชาตญาณไม่ให้ล้ม เขาจำเธอได้ มือยังจับแขนของเธอไว้นานกว่าที่จำเป็น นิ้วเรียวยาวกดเนื้อเนียนแน่นกว่าเดิม               ดวงตาสีฟ้าจัดที่เพ่งมองมาราวกับจะมองทะลุให้ถึงก้นบึ้ง ประสานสายตากับหญิงสาว "คุณใช่มั้ย" เขาถาม               "เมลลี่ เดวีส ค่ะ จากเดลิโพสต์ ลอนดอน" เมลลี่ตอบ รู้ดีว่า ดาราหนุ่มจำชื่อของเธอไม่ได้               หญิงสาวยืนคุยกับเคียรัน เดล นานถึงสิบนาที ท่ามกลางกลุ่มคนที่หนาแน่น ทั้งอึกอักและอึดอัด พยายามจะหาหัวข้อสนทนาแบบที่คนสองคนจะพูดคุยกันทั่วไป คนสองคนที่ต่างกันทุกอย่าง เว้นแต่อารมณ์ปรารถนาที่พุ่งวาบขึ้นมาในทันทีที่เหมือนกัน               สองสัปดาห์ต่อมา เมลลี่เริ่มฝันถึงเคียรัน เดล แล้วมาสะดุ้งตื่นขึ้นตอนตีสี่ พร้อมกับความกลัวจับใจ  เธอจำเรื่องราวที่ฝันไม่ได้ ทุกอย่างพร่ามัวยกเว้นแต่ ใบหน้าผิวคล้ำแดด โหนกแก้มสูงได้รูป และคิ้วสีบลอนด์เงินยวงคู่นั้น               เมื่อไปถึงที่ทำงาน หญิงสาวยังสัมผัสถึงความกลัวหวาดหวั่นได้อีก ถึงจะลางเลือนไปบ้าง และพยายามจะปัดมันทิ้งก็ตาม  เธอค้นหาม้วนเทปที่เก็บอย่างไม่เป็นระเบียบอยู่ด้านในสุดของตู้ลิ้นชักเหล็ก และแล้วก็เจอม้วนที่ใช้สัมภาษณ์ดาราหนุ่มเมื่อสามปีก่อน               เสียงของเขาที่ดังมาจากเครื่องเล่นเทปปลุกเร้าความรู้สึกของเมลลี่เฉกเช่นหนแรกที่พบกัน เธอตั้งใจฟังเฉพาะตอนท้ายของการสัมภาษณ์ในครั้งนั้น เมื่อเขาจูบเธอ แล้วหยุดก่อนที่จะพูดว่า "ใจของคุณไม่ได้อยู่กับผมเลย" ความรู้สึกเสียใจจู่โจมทันทีเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น               ภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของเคียรัน เดล เพิ่งจะนำออกฉาย และแน่นอนที่หญิงสาว จะควงสามีไปดูด้วยกัน เธอรู้สึกประหลาด เอนเอียงไปในด้านลบ ที่เห็นภาพโคสอัพของจุมพิตแบบฉบับของเคียรัน เดล ที่โด่งดังไปทั่วโลก และรู้ดีว่า มีแต่เธอเพียงคนเดียวในหมู่สตรีทั้งหมดในโรงภาพยนตร์ที่กำลังตั้งอกตั้งใจจ้องดูริมฝีปากของเขาประทับจุมพิตราวกับจะกลืนกินดาราสาวในอ้อมแขน -มีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เคยสัมผัสกับจุมพิตที่เร่าร้อนของเคียรัน เดล มาก่อน               เมลลี่หวนกลับไปใช้วิธีเดิมเพื่อหนีจากโลกแห่งความเป็นจริง เธอเริ่มฝันกลางวัน ซึ่งกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอีกครา เธอนึกเห็นภาพเหตุการณ์กลับไปก็กลับมา นึกเห็นทุกตารางนิ้วของร่างกายเขา ความรู้สึก กลิ่น และวิธีที่เขาสัมผัสเนื้อตัวเธอนั้น ล้วนชัดเจนในมโนภาพ  การมีเพศสัมพันธ์กับแอนโธนีกลายเป็นสิ่งง่ายขึ้น เพราะเธอจะคิดถึงเคียรัน เดล และปล่อยให้ความรู้สึกล่องลอยไปตามกระแสพิศวาสในสภาพที่ลางเลือนนั้น               เคียรัน เดล คือเคล็ดลับแห่งความสำเร็จของเรา - เมลลี่เฝ้าบอกกับตัวเอง ถึงจะรู้สึกผิด แต่ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้เมื่อคิดเช่นนั้น  เขาเป็นคนส่งให้เราขึ้นสู่อาชีพนี้ และมาบัดนี้ เขายังเป็นคนช่วยประคับประคองไม่ให้ชีวิตสมรสของเราต้องอับปางลง เขาจะรู้บ้างไหมหนอว่า เขาสำคัญต่อชีวิตของเราแค่ไหน                                 ~~~~~~~~~~จบบทที่ 2~~~~~~~~~~ มีใครอยากเดาตอนจบมั้ยคะ อิ อิ อิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ธ.ค. 46 00:20:14 A:203.156.71.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 โห มามุขนี้อีกแล้วอ่ะคุณณวรา จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 26 ธ.ค. 46 23:29:50 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แหะๆๆ อยากเดาอะ แต่คงไม่ถูกเพราะเราจะเดาว่า ไม่เลิกกะแอนโทนี แต่ปันใจให้ดาราหนุ่ม เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 26 ธ.ค. 46 23:49:24 A:202.133.171.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 เอ่อ... กรี๊ดดดดด (แปลลื่นเหมือนเดิม แต่เนื้อเรื่องมัน.. มัน..) ความเครียดกับการทำงานหนักมันทำให้เมลลี่เป็นไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ -_-" จากคุณ : หนอนน้อย - [ 27 ธ.ค. 46 10:43:37 A:192.150.249.8 X:192.150.249.84 ]

ความคิดเห็นที่ 40 กลับมาตามอ่านอย่างเคยฮับผม เรื่องนี้ก็ยังคงความสนุกเหมือนเดิมเลย..... ขอเดาตอนจบก่อนแล้วกัน ว่ายังไง เมลลี่ก็จะยังคงซื่อสัตย์กับสามีนะ ถึงแม้ว่า เคียรัน จะหล่อลากกกกกกกกกกก ดิน และมีเสน่ห์แค่ไหนก็ตาม เดี๋ยวก็จะหักมุมหลบ อีกตามเคยเลยรึป่าวฮับ จากคุณ : zeasa - [ 27 ธ.ค. 46 22:02:28 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 เมื่อวานนี้อ่านแล้วฝันร้ายเลยเรา สงสัยอินกับแอนโธนี่มากไปหน่อย กลัวจะเป็นเหมือนอย่างแอนโธนี่ จากคุณ : ชายกลาง - [ 28 ธ.ค. 46 00:02:33 A:169.210.0.235 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 Um......I don't wan na guess just wait for next Chapter ka'//hoho จากคุณ : Nassy - [ 30 ธ.ค. 46 01:08:02 A:163.28.130.12 X:140.127.35.241 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คุณณวราคะ ตอนหน้าขึ้นกระทู้ใหม่เหอะ มันยาววววว โหลดกันไม่ไหวแล้วอ่า... (ตอนนี้ใช้เน็ตมหาลัย เลยโหลดมาได้หมด) นะๆ ขึ้นใหม่ดีก่า จากคุณ : หนอนน้อย - [ 30 ธ.ค. 46 11:53:39 A:202.28.88.253 X:192.150.249.84 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาแล้วๆ ชอบลืมอยู่เรื่อยว่าคุณณวราจะไม่ขึ้นกระทู้ใหม่ :) ว่าแล้ว .. คุณณวราพอมีเวลาไหมคะ? ถ้าพอมี จะชวนไปอ่านกระทู้บ้างค่ะ วานไปดูช่วงบนๆ ของถนนนะคะ เพิ่งตั้งวันนี้ แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 47 12:02:48 ]