ละอองน้ำกระซิบเปลวแดดที่แผดเผา..
วันนี้เรา...จะสะท้อนเธอ...เป็นเจ็ดแสง
ม่วง คราม ฟ้า เขียว เหลือง ส้ม แดง
ให้ตกแต่งม่านฟ้าน่ารักดี
แสงแดดรั้งเธอไว้ "เดี๋ยวก่อน"
แล้วจึงเปล่งประกายร้อนแผ่รังสี
ละอองน้ำระเหยแห้งในทันที
กลายเป็นเถ้าเศษธุลีของพวยไอ
"ทำไม" ไอน้ำถาม
ฉันพลั้งมือทำเลวทรามที่ตรงไหน
แสงแดดระยับพร่างก่อนตอบไป
กลายเป็นไอ...ดีกว่าให้รุ้งกินเธอ
แทนความคิดถึงทั้งหมดของฉันที่มีให้แก่ถนนเส้นนี้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
ที่นี่เปลี่ยนไปมากนะคะ
หลายคนที่เคยเดินเคยคุ้นหน้ากันเมื่อสองปีก่อนตอนนี้ไม่รู้เค้าไปเดินที่ถนนเส้นไหนกัน
และบางคนก็ยังคงอยู่
คนอื่นๆที่แม้ว่าฉันไม่เคยคุ้นแต่ก็มีความฝันเดียวกันหลั่งไหลเข้ามาที่นี่เรื่อยๆ
แต่อย่างไรฉันก็คิดว่าที่นี่เหมือนบ้านและอบอุ่นเสมอ
และถ้าหากว่าความฝันของฉันจะต้องตายจริงๆ ฉันก็จะฝังมันไว้ที่นี่
ปล. เผื่อใครบังเอิญเดินไปเจอกลอนนี้ที่ไดอารี่ ก็อย่าสงสัยนะคะ มันเป็นไดอารี่ของฉันเอง สำหรับคนที่อยากอ่านที่ไดอารี่ ก็ตามเจ้าลิงไป => http://chocice.diaryhub.com <=
จากคุณ :
choco bear
- [
21 ธ.ค. 46 22:56:57
A:203.113.51.201 X:
]
ความรักของละอองน้ำกับเปลวแดด...(แด่ถนนนักเขียนด้วยความคิดถึง)
ที่นี่เหมือนบ้าน อบอุ่นจริงด้วยค่ะ
