ความคิดเห็นที่ 1 “เดาเหรอ.. ฉันจำได้ว่าฉันยังไม่เคยบอกนายเลยนะว่ามีหมู่บ้านที่ชื่อว่าเนรัญชราในอ่าวไทยด้วย นายไปรู้มาจากไหนบอกมา..” มาลาตีคาดคั้น  อูวดลหลบสายตาของมาลาตีและเขาก็คิดข้อแก้ตัวออก “กฤษณา.. กฤษณาบอกฉันว่าที่อ่าวไทยมีสามหมู่บ้าน ก็มีหมู่บ้านคิมหันต์ที่เธอเกิด.. ฉันคงไม่ได้เกิดที่เดียวกับเธอแน่ ๆ ฉันก็เลยตัดไป สองก็ที่นี่.. ซึงมันไม่น่าใช่.. เหลืออยู่ที่เดียวก็คือเนรัญชรา  ฉันก็เลยเดาว่าฉันต้องเกิดที่นั่น..”   “นายเดาถูก อู  นายเกิดที่หมู่บ้านเนรัญชรา จ้าวสมุทรเคยบอกฉัน..” มาลาตีพูด อูวดลเริ่มยิ้มออกที่เขาปะติดปะต่อเรื่องราวจนมาลาตีไม่สงสัย แต่เขาคิดผิด “..แต่นายตอบผิด อู ที่อ่าวไทยมีสี่หมู่บ้าน ไม่ใช่สาม นายลืมหมู่บ้านพายับไป.. กฤษณาไม่ได้บอกเธอ.. หรือว่าเธอลืมเอง..”  มาลาตีจ้องเขาอย่างสงสัยอีกครั้ง อูวดลรีบหลบสายตาทันที  “เอาเถอะ ๆ..” มาลาตีคลายสายตาสงสัยลง “เดี๋ยวจะหมดเวลาพอดี.. มานี่..”  มาลาตีลากอูวดลมาที่บริเวณแผงขายเสื้อผ้า อูวดลเห็นชุดแซ็กผ้าไหมแบบมาลาตีใส่แขวนอยู่บนราวเหล็กเต็มไปหมด แต่ละชุดมีสีที่แตกต่างกัน ถัดมาก็เป็นราวแขวนชุดเสื้อคลุมแบบที่จ้าวสมุทรวาสุกรีใส่สีต่าง ๆ หลายสี และราวสุดท้ายแขวนเสื้อรัดรูป แขนกุดเข็มขัดและกางเกงผ้าแบบที่นาคินใส่  “ต้องการชุดสำหรับเขาสักสองชุดค่ะ..” มาลาตีพูดกับคนขายพลางชี้มาที่อูวดล  “เอ่อ.. ไม่ทราบว่าอีกร่างเป็นอะไรคะ..” คนขายถามอูวดล  อูวดลสะอึก “อะไรนะครับ..”  “เอ่อ.. ยังไม่ปรากฏค่ะ..” มาลาตีตอบแทน  “อืมม์ ถ้าอย่างนั้นคงต้องใส่สีดำนะคะ..” คนขายพูดพลางไปจัดของ  “เขาพูดอะไร.. มาลาตี..” อูวดลถาม  “มนุษย์เงือกมีสองร่าง อู..” มาลาตีบอก “ร่างหนึ่งจะเป็นมนุษย์และอีกร่างหนึ่งจะเป็นสัตว์ทะเล..”  “อะไรนะ..” อูวดลยังงงอยู่  “คืออย่างนี้.. ความจริงแล้ว มนุษย์เงือกมีร่างเป็นมนุษย์แต่ร่างมนุษย์นั้นมันก็ไม่เหมาะสมเท่าไหร่ในการเคลื่อนที่ใต้ทะเล.. ด้วยการที่มนุษย์เงือกนั้นมีสายเลือดสัตว์น้ำปนอยู่ ดังนั้น ในปี พ.ศ.1874 จึงมีการผลิตยาตัวหนึ่งที่เมื่อให้ผู้หญิงตั้งครรภ์กินเข้าไปแล้ว จะทำให้เลือดสัตว์น้ำในตัวเด็กเด่นชัดขึ้นมา และทำให้เด็กที่เกิดมานั้นแปลงกลายเป็นสัตว์น้ำ ตามสายเลือดที่เด่นชัดขึ้นมาได้.. และยาตัวนั้นก็ยังถูกใช้จนถึงวันนี้ มีการออกกฎหมายเลยว่าสตรีมีครรภ์ทุกคนจะต้องหายาตัวนี้มาทานเพื่อให้บุตรแสดงสายเลือดออกมาได้ อย่างฉันมีสายเลือดของปลากระเบนเมื่อสายเลือดนั้นมันเด่นชัดขึ้นมาฉันก็เลยแปลงร่างเป็นปลากระเบนได้เมื่อห้าปีก่อน แต่ตอนนี้ สายเลือดของนายยังไม่เด่นชัดเท่าไหร่นัก นายจึงยังไม่สามารถแปลงร่างได้.. ส่วนการแต่งกายนั้น เมื่อได้ทราบถึงสายเลือดที่แท้จริงแล้ว ก็จะเป็นธรรมเนียมที่ว่าจะต้องแต่งกายด้วยสีชุดให้คล้ายคลึงกับสายเลือดของตัวเองให้ได้มากที่สุด.. คนขายก็เลยถามนายไงว่า ร่างอีกร่างของนายเป็นอะไร.. แต่ตอนนี้นายยังไม่รู้นายเลยก็ต้องใส่ชุดสีดำไปก่อน..” มาลาตีอธิบาย  “นี่คือเหตุผลที่เธอต้องใส่ชุดสีน้ำตาลใช่มั๊ย..” อูวดลถาม  “ใช่..” มาลาตีตอบ “กฤษณาใส่ชุดสีส้มเพราะเธอมีสายเลือดปลาดาว นาคินใส่ชุดสีน้ำเงินเพราะมีสายเลือดของปลาโลมา..”  อูวดลนิ่งคิดสักครู่.. แล้วเขาล่ะ.. จะเป็นอะไรกันแน่..  “ชุดได้แล้วค่ะ..” คนขายยื่นถุงเสื้อผ้าให้กับมาลาตี  “เท่าไหร่คะ..” มาลาตีถาม  “สองร้อยห้าสิบ คาลานุส  ค่ะ..” คนขายตอบ  มาลาตีใช้มือล้วงไปที่หน้าอกของตนเองก่อนหยิบถุงสีแดงใบเล็กออกมา เธอล้วงเข้าไปในถุงสีแดงก่อนที่จะหยิบกระดาษสีครามสองแผ่นและสีน้ำเงินอีกหนึ่งแผ่น กระดาษทั้งสามแผ่นประทับรูปแพลงตอนคาลานุสไว้ตรงกลาง ตรงมุมของกระดาษสีครามประทับตัวเลข 100 และกระดาษสีน้ำเงินประทับตัวเลข 50 มาลาตียื่นกระดาษทั้งสามให้กับคนขาย  “ฉันเดาว่าคงเป็นเงินของที่นี่..” อูวดลพูด  “ใช่มั๊ย..”  “.. นายเดาเก่งนี่..” มาลาตีหยิบธนบัตรในกระเป๋าให้อูวดลดู “ที่นี่เราใช้หน่วยเงิน คาลานุส มีธนบัตรอยู่สามแบบ สีเงินมีค่าห้าสิบคาลานุส สีครามมีค่าหนึ่งร้อย คาลานุสและธนบัตรที่มีทั้งสองสีมีค่าหนึ่งพันคาลานุส..”  มาลาตีส่งเหรียญมาให้อูวดลอีกสองเหรียญ เหรียญทั้งสองประทับรูปแพลงตอนไว้ เหรียญหนึ่งเป็นสีครามและอีกเหรียญหนึ่งเป็นสีน้ำเงิน  “เหรียญสีครามมีค่าสิบคาลานุส ส่วยเหรียญสีน้ำเงินมีค่าเพียงหนึ่งคาลานุสเท่านั้น..” มาลาตีพูด  อูวดลชื่มชนเงินตราของที่นี่สักครู่ก่อนที่จะส่งคืนให้กับมาลาตี  “ไปหาอะไรดื่มก่อนมั๊ย.. เดี๋ยวฉันเลี้ยง..” มาลาตีพูด  “ได้.. ยังไง ๆ เธอก็ต้องเลี้ยงฉัน..” อูวดลพูด “เพราะฉันไม่มีเงินเลยสัก คาลานุสเดียว..”   มาลาตีพาอูวดลเดินผ่านฝูงชนเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งหน้าบ้านติดป้ายไว้ว่า                                              ‘เอราวัณ บาร์’  ภายในบ้านหลังนั้นค่อนข้างโอ่โถง มีโต๊ะไม้รูปวงกลมตั้งอยู่นับสิบตัว และแต่ละตัวก็มีคนนั่งกันหมดแล้ว.. อูวดลสังเกตเห็นว่าผู้คนที่นี่ต่างมองมาที่เขา.. หรือเขาจะคิดไปเองก็ไม่รู้ มาลาตีชำเลืองไปเห็นโต๊ะตัวหนึ่งที่มุมห้องว่างอยู่พอดี เธอจูงมืออูวดลไปนั่งที่โต๊ะตัวนั้น อูวดลและมาลาตีนั่งแช่อยู่ที่นั่นสักหนึ่งนาทีแล้วบริกรของร้านก็เดินมาหา  “จะรับอะไร..ครับ..” บริกรถาม สายตาของเขาจับจ้องมาที่อูวดลตลอดเวลา  “ไตรโลไบท์ไวน์ สองแก้วค่ะ..” มาลาตีสั่ง  “ครับ..” บริกรรับคำแล้วเดินออกไปแต่สายตายังคงจับจ้องอูวดลอยู่  “พวกเขามองฉันทำไม..” อูวดลถาม  มาลาตียักไหล่  “ไปถามจ้าวสมุทรสิ.. เขาคงตอบนายได้..”  “เมื่อกี้ เธอสั่งอะไร..” อูวดลรีบเปลี่ยนเรื่อง  “ไตรโลไบท์ไวน์..” มาลาตีบอก “ก็แค่นำไตรโลไบท์มาหมักไว้จนเกิดรสเปรี้ยวแล้วมาผสมกับน้ำเชื่อม  โซดา และแอลกอฮอล์นิดหน่อย.. ฉันเชื่อว่าถ้านายได้จิบสักนิดจะต้องติดใจ.”  มาลาตีพูดไม่ทันจบ บริกรคนเดิมก็เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วที่บรรจุของเหลวสีขาวขุ่นฟองฟอดสองใบ มาเสริ์ฟให้กับอูวดลและมาลาตี สายตาของบริกรคนนั้นและแขกคนอื่น ๆ ยังมองที่อูวดลอยู่เหมือนเดิม “พวกเขายังไม่เลิกมองฉันอีก..” อูวดลพูดเสียงเขียว  “เหอะน่า..” มาลาตีพูดพลางยกแก้วไตรโลไบท์ไวน์มาดื่ม  อูวดลลองหยิบขึ้นมาดื่มบ้าง ทันทีที่ลิ้นของเขาได้สัมผัสกับฟองของมัน เขารู้สึกว่าต่อให้กินน้ำอัดลมพร้อมกันสักสิบขวดมันก็ยังไม่ซ่าขนาดนี้ พร้อมกับการตามมาของรสเปรี้ยวและหวานหลังจากที่ลิ้นของเขาได้สัมผัสกับน้ำสีขาวขุ่น อูวดลดื่มรวดเดียวจนหมดครึ่งแก้ว แต่ฟองในแก้วก็ยังไม่หายไป  “ฉันอยากรู้จริง ๆ เลยนะว่า ไอ้ฟองเนี่ยมันทำมาจากอะไร มันถึงได้อยู่นานขนาดนี้ เพราะฉันเคยหมักไตรโลไบท์ไวน์กินเองเหมือนกันนะ อุตส่าห์หมักไว้ตั้งสองปี ยังไม่เห็นมีฟองขนาดนี้เลย แถมรสชาดก็ไม่ได้เรื่องอีกต่างหาก..” มาลาตีพูด  อูวดลและมาลาตีซดไตรโลไบท์ไวน์จนหมดแก้ว แล้วจึงจ่ายเงินให้กับบริกรที่ยังไม่เลิกจ้องหน้าอูวดล แล้วทั้งคู่ก็ออกมาจากบาร์  มาลาตีพาอูวดลเดินไปเรื่อย ๆ จนหยุดที่แผงหนึ่งที่มีเด็กรุมอยู่หนาแน่น มาลาตีเบียดเข้าไปสักครู่ก่อนจะออกมาพร้อมกับ แท่งอะไรสักอย่างที่อูวดลเดาไม่ออกว่าคืออะไรห่อด้วยกระดาษแข็งสีชมพู ตรงปลายด้านหนึ่งมีเชือกสีน้ำตาลโผล่ออกมา..  “อะไรน่ะ..” อูวดลถาม  มาลาตีไม่ยอมตอบ ได้แต่ยื่นแท่งสีชมพูอันหนึ่งมาให้อูวดล อูวดลรับมันไว้  “ชูมันสูง ๆ สิ..” มาลาตีพูด อูวดลทำตาม  หลังจากนั้น มาลาตีก็ใช้มือของเธอดึงเชือกสีน้ำตาลที่ยื่นจากปลายด้านที่อูวดลจับ ทันใดนั้นเมื่อมาลาตีดึงเชือกออกมาจนหมด เส้นใยสีชมพูเส้นหนึ่งก็พุ่งออกมาจากปลายแท่งอีกด้าน เส้นใยสีชมพูพุ่งตัวสูงขึ้นไปและก็แตกออกเป็นเส้นใยเล็ก ๆ สีต่าง ๆ ฟุ้งกระจาย อูวดลตื่นตากับภาพที่ได้เห็นยิ่งนัก.. ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นมันบ่อยครั้งเมื่อเข้ามาในหมู่บ้านแต่ภาพที่เขาเห็นว่าสวยงามอยู่แล้ว มันยิ่งสวยงามยิ่งขึ้นเมื่อมันมาจากการกระทำของเขาเอง..  “พลุดอกไม้ทะเล..” มาลาตียิ้มบอกให้อูวดลรู้ว่าแท่งสีชมพูที่ทำให้เกิดภาพเมื่อสักครู่มันคืออะไร..    อูวดลและมาลาตีเล่นพลุดอกไม้ทะเลไปทั้งหมดเจ็ดอันก่อนจะเดินไปที่อื่น.. นาฬิกาของอูวดลบอกเวลาสามทุ่มครึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาจะมีเวลาที่นี่ได้อีกไม่เกิดหนึ่งชั่วโมง.. ในความคิดของเขาตอนนี้.. ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เพื่อที่จะอยู่ที่นี่ให้ได้นานที่สุด   จากคุณ : Waasuthep - [ 23 ธ.ค. 46 22:04:42 A:202.5.88.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ติดตามอยู่ครับ จากคุณ : GTW - [ 24 ธ.ค. 46 22:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามเก็บๆ จากคุณ : scottie - [ วันสิ้นปี 15:24:17 ]