"นายครับทำไมเราต้องหนีด้วยครับ"
"ไม่หนีเราก็ตาย คิดเหรอว่าพวกมันจะปล่อยเราไปง่ายๆ"
"แต่เราไม่ได้ทำผิดอะไรเลยน่ะครับ"
"แกคิดเหรอว่ามันจะสน"

"แล้วเราจะหนีไปไหนละครับ"
"ไปไกลสุดเท่าที่เราจะไปได้"

---เมื่อประมาณสองชั่วโมงก่อน---
เครื่องบินค๊อปเตอร์ขนส่ง บินอยู่เหนือยอดไม้ทึบของป่าในเขตชายแดนไทยพม่า
หน่วยรบพิเศษโรยตัวลงสู่ผืนป่าเบื้องล่าง โดยมีทหารยศร้อยตรีเป็นผู้นำหมู่
เมื่อทั้งหมดลงมาสู่ผืนดินแล้ว ต่างก็กระจายกำลังออกไปในตำแหน่งต่างๆเพื่อระวังภัยในการซุ่มโจมตี
จนเมื่อเครื่องบิน บินจากไปแล้ว และรอเวลาอยู่ประมาณสิบนาที จนแน่ใจว่าปลอดภัย
ทั้งหมดจึงเริ่มออกเคลื่อนที่
โดยส่งทหารคนหนึ่งเป็นหน่วยหน้าวิ่งนำทางไปเพื่อดูให้แน่ชัดว่าเส้นทางที่กำลังจะไปปลอดภัยดี

ส่วนที่เหลือทั้งหมดเดินเรียงเดี่ยวเลาะไปตามต้นไม้นานับชนิดเพื่ออาศัยเป็นที่กำบัง
แม้การเคลื่อนที่นี้จะทำการอย่างเร็วที่สุดแต่ก็ดำเนินไปด้วยความเงียบเชียบ
ไม่มีเสียงพูดจาเพราะเป้าหมายนั้นได้ถูกนัดแนะไว้อย่างดีแล้วก่อนที่จะมาถึง

---หนึ่งชั่วโมงต่อมา---
เสียงชนีร้อง ผัว ผัว อยู่บนยอดต้นไม้สูงชลูด ดังมาแต่ไกลและมีเสียงน้ำตกดังแว่วๆอยู่อีกทางหนึ่ง

หมู่ทหารทั้งหมดกระจายตัวหลบอยู่หลังต้นไม้
สายตาจับจ้องอยู่ที่หลังคากระท่อมที่โผล่ขึ้นมาเหนือเนินดินข้างหน้า ระยะทางคงประมาณเกือบสองร้อยเมตร
เป้าหมายตรงกับที่ได้ข่าวมาทุกอย่าง

เป้าหมายนี้เป็นบุคคลที่ต้องระวังเป็นพิเศษ
ตามข้อมูลที่ได้รับทราบมาเบื้องต้นเขาเป็นเจ้าพ่อยาเสพติดอันดับหนึ่งในเขตภาคเหนือ
หนีมาในคดีค้าสิ่งเสพติดและเป็นผู้บงการฆ่านักการเมืองท้องถิ่นหลายคน
เขาหลบหนีมาเกือบหกเดือนพร้อมกับคนคุ้มกันอีกประมาณสามคน

แต่แล้วในที่สุดก็หนีไม่พ้น เมื่อทางตำรวจหาตัวจนพบและส่งหน่วยล่าสังหารมา
แน่นอนคำสั่งที่ได้รับมาคือ'จับตายสถานเดียว'

ผู้นำหมู่ส่งสัญญาณ ให้ทั้งหมดกระจายกำลังออกไปตามแผน ที่ได้นัดแนะและฝึกซ้อมกันมาแล้วเป็นอย่างดี

ในหมู่นี้ประกอบด้วยพลแม่นปืนสามคน หน่วยจู่โจมเจ็ดคน และพลปืนกลอีกหนึ่งคน

พลแม่นปืนเคลื่อนตัวลัดเลาะไปตามพุ่มไม้ตีวงกว้างออกไป เพื่อกันไม่ให้คนที่กระท่อมเห็น
แล้วค่อยโอบเข้าไปดักอยู่ที่ปลายด้านหนึ่ง

ส่วนหน่วยจู่โจมนั้นโอบเข้าเข้าโจมตีโดยตรง
แผนก็คือถ้าสามารถสังหารเป้าหมายได้หมดในกระท่อมภารกิจก็จบทันที
แต่หากเป้าหมายคนใดคนหนึ่งสามารถหนีรอดไปได้ ก็จะไปเจอกับหน่วยซุ่มยิงที่ดักรออยู่ข้างหน้า

ทุกคนประจำตำแหน่งพร้อมแล้ว พลปืนกลเล็งปืนอยู่ที่ปากประตูกระท่อม
ภายในกระท่อมยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น
ไม่น่าเชื่ออาชญากรเช่นนี้จะประมาทถึงขั้นไม่วางเวรยามเลยแม้แต่คนเดียว
แต่ก็เป็นการดีแก่ปฏิบัติการครั้งนี้อย่างยิ่ง ทหารทุกคนหมอบนิ่งเพื่อการรอคอย

ประตูกระท่อมเปิดออก มีชายฉกรรณ์สองคนเดินออกมาหน้ากระท่อมปากก็คุยกันอยู่จับใจความไม่ได้
ได้ยินแต่เสียงพูดคุยเท่านั้น คนหนึ่งควักบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นบุหรี่ให้อีกคน
ชายอีกคนรับไปคาบไว้ในปาก แล้วคนที่ยื่นให้ก็ล้วงไฟเช็กออกมาจุดให้ ก่อนที่จะจุดให้ตัวเอง
ทั้งคู่สูบบุหรี่ไป คุยกันไป อย่างสบายใจ สายตาก็ดูโน่นดูนี่ ท่าทางไม่มีพิรุจแต่อย่างได

นายทหารผู้นำหมู่ล้วงกล้องส่องทางไกลออกมาจากกระเป๋าตรงหน้าอกเสื้อแล้วส่องดูที่ชายฉกรรณ์สองคนนั้น
เมื่อเขาลดกล้องลงเขาก็ส่งสัญญาณให้ทุกคนรอก่อน แสดงว่าไม่ใช่เป้าหมายหลัก

แต่แล้วอีกไม่กี่อึดใจประตูกระท่อมก็เปิดออกมาอีก เป็นชายร่วงท้วมนิดๆ ท่าทางดูมีอำนาจ
เขาออกมายืนหน้ากระท่อม

ชายฉกรรณ์คนเดิมล้วงบุหรี่ออกมายื่นให้ ชายร่างท้วมรับไปคาบไว้ในปาก
และรอจนชายฉกรรจ์คนนั้นจุดบุหรี่ให้

เปรี้ยง!

กระสุนแล่นออกไปแล้วแต่ในช่วงวินาทีนั้น ชายฉกรรณ์หนึ่งในสองคนก็เดินเข้ามาบังแนวกระสุนพอดี
กระสุนจับเข้าที่หน้าอกด้านซ้าย ชายคนนั้นผงะล้มลงทันที ชายร่างท้วมรีบโผโดดเข้าไปในกระท่อมทันที
ส่วนชายฉกรรณ์อีกคนรีบโดดหมอบลงกับพื้นดินที่หน้ากระท่อม
มือก็ล้วงปืนพกที่เน็บอยู่ที่เอวขึ้นมาเพื่อต่อสู้
แต่ก็ไร้ประโยชน์เมื่อเสียงปืนกลดังระรัวขึ้นอย่างถี่กระชั้น มาจากหลังพุ่มไม้หนึ่ง
ชายคนนั้นก็นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นเอง ทั้งที่ปืนในมือยังไม่ได้ลั่นกระสุนออกไปซักนัด

เสียงปืนดังตามมาจากทั่วทุกสารทิศ ฝาผนังกระท่อมเกิดรูขึ้นมากมาย เสียงกระสุนดังระรัว
อยู่นานร่วมสิบนาทีแล้วจึงเงียบลง

ผู้นำหมู่เดินนำทหารหน่วยจู่โจมออกไป ด้วยท่าทางระแวดระวัง จนเมื่อทุกคนเข้ามาอยู่ในกระท่อมหมดแล้ว

"มันไม่อยู่ครับ"
"ลองคนหาดูให้ทั่ว ว่ามันมีทางหลบหนีไปทางไหน"

"ทางนี้ครับหัวหน้า มีอุโมงค์อยู่ใต้แคร่ไม้นี่ครับ"

"นายสองคนตามมันไป ส่วนพวกที่เหลือกระจายกันออกไปค้นหา มันต้องมีทางออกอยู่ใกล้ๆนี่แหละ
แล้วก็แจ้งให้หน่วยซุ่มยิงทราบด้วย"
"ครับ"

---สองชั่วโมงต่อมา---
"เราหนีมาไกลหลายกิโลแล้วน่ะนาย เราคงหนีพวกมันพ้นแล้วละ
ผมว่าเราพักก่อนดีกว่า ผมหิวน้ำจังเลย"

"ก็ดี ข้างหน้ามีน้ำตกไม่ใช่เหรอ"
"ครับนาย ผมนำทางไปเอง"

---สิบนาทีต่อมา---
"นายดื่มก่อนเลย เดี๋ยวผมจะระวังหลังให้"
"แล้วเอ็งจะให้ข้าดื่มยังไงล่ะ"

"นายก็ก้มลงไปข้างล่างนั่นแหละครับ ระวังนะครับ หินมันลื่น"
"เออ เออ"

กริ๊ก...

"เอ็งจะทำอะไร"
"พวกนั้นเขาจ้างผมมา"

"พวกไหน"
"เสี่ยเม้งศัตรู ของนายนั่นแหละ"

"ไอ้เม้งมันให้:-) มาเท่าไหร่"
"ก็เยอะ พอดู"

"งั้น:-)ก็เป็นคนแจ้งตำรวจ"
"แล้วแต่นายจะคิด"

"เสียใจด้วยน่ะนาย"

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

---ห้านาทีต่อมา---
"มันโดนยิงตายระยะเผาคนเลยครับหัวหน้า"
"ตายซ่ะได้ก็ดี เอาศพมันขึ้นมา แล้วเราก็ไปเอาเงินค่าหัวกัน..."

http://www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=ruttikarnstory&id=3&PHPSESSID=707ef3b35f65754918da4c90c9af2994


http://www.geocities.com/ruttikarnhome

ยินดีต้อนรับครับ