ความคิดเห็นที่ 1 อาณัติกับเธอเริ่มคบกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เริ่มแรกก็เป็นแค่เพื่อนที่เรียนร่วมคณะกัน พอขึ้นปีสามก็เริ่มคบกันจริงจัง และพอเรียนมหาวิทยาลัยจบก็ไปเรียนปริญญาโทต่อด้วยกัน เมื่อไหร่กันนะที่เขาและเธอเริ่มห่างกันไป.. มันคงเริ่มต้นจากที่เธอจะกลับเมืองไทยแต่เขาตั้งใจจะเรียนต่อใช่หรือเปล่า ก่อนที่จะแยกจากกันเธอกับอาณัติต่างก็เศร้าซึม อาณัติพยายามหน่วงเหนี่ยวเธอไว้เพื่อให้เรียนต่อด้วยกัน เพราะทางบ้านของเขาเห็นว่าเขาควรเรียนต่อให้ถึงระดับปริญญาเอก เพื่อเป็นใบเบิกทางในอนาคตการทำงานในเมื่อทางบ้านเขาก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทอง ในเมื่ออาณัติไม่ได้ใช้เงินของทางบ้านในการเรียนต่อเมืองนอกอีกต่อไป ตั้งแต่เขาหางานให้ตัวเองทำขณะเรียนหนังสือไปด้วยได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ ครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีแม่เป็นเสาหลักของบ้านเพียงคนเดียวที่ต้องเลี้ยงลูกสาวถึงสามคนด้วยอาชีพตัดเสื้อผ้า การที่เธอไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ถือเป็นความเห็นแก่ตัวที่สุดเท่าที่เคยทำมาแล้ว จะให้ยืดเวลาออกไปอีก 2-3 ปีได้อย่างไรกัน แม้ในใจจะโหยหาซึ่งกันและกัน แต่เมื่อสองปีก่อนเธอกับอาณัติก็จากกันด้วยความเข้าใจ เมื่อเธอกลับมาแรก ๆ เธอและอาณัติติดต่อกันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นทางจดหมาย อีเมล์ หรือโทรศัพท์ เธอยังเคยบ่นกับอาณัติด้วยซ้ำว่าน่าจะเรียนต่อกับเขา เพราะเมื่อเธอกลับมานั้น ทางบ้านไม่ได้ลำบากอย่างที่คิด แม่ยังตัดเย็บเสื้อผ้าเป็นปกติ แต่ได้เกริตาน้องสาวคนเล็กเป็นลูกมือชั้นดีแม้จะอายุเพียงสิบสองปีก็ตาม หนำซ้ำกีรติน้องสาวคนรองของเธอยังได้รายได้พิเศษเป็นกอบเป็นกำกับการติดตั้งเครื่องพีซีที่บูมอย่างมากในช่วงนั้น แม้จะไม่ใช่งานที่ทำรายได้ให้เป็นประจำ แต่ก็มากพอที่ทางบ้านเธอจะอยู่ได้อย่างสบาย ๆ วันเวลาผ่านไป จากเดือนเป็นปี การติดต่อของเธอกับอาณัติก็เริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ เพราะเขาเรียนหนักขึ้น และเธอก็ต้องทำงานที่ยังไม่ใคร่จะลงตัวนักในช่วงแรก พองานเริ่มลงตัว เธอก็เพิ่งรู้สึกว่าอาณัติหายไปเสียแล้ว เธอเคยส่งอีเมล์ไปถึงเขา แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับกลับมา โทรศัพท์ไปก็ได้ยินแต่เสียงเครื่องตอบรับเท่านั้น ครึ่งปีแล้วที่เธอกับเขาไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เมื่อก่อนเธอรู้สึกเสมอว่าใจของเขาอยู่กับเธอเสมอ เหมือนว่าเธอกับอาณัติมีสื่อบางอย่างที่ส่งถึงกันและกัน แต่ว่าตอนนี้กลับมีความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ ทำไมนะ..เธอถึงไม่รู้สึกถึงเขาในใจของเธอเลย หรือจะจริงที่ว่า..เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยนไป แล้วไฉนใจเธอยังคงเดิม ยังคงผูกพันอยู่กับชายคนเดิมที่ชื่ออาณัติเล่า เธอกับเขาเลิกกันหรือยังนะ..เลิกกันโดยธรรมชาติใช่หรือเปล่า? ความห่างเหินทำให้ต่างคนต่างมีทางเดินของตัวเอง และไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีก ก๊อก..ก๊อก “พี่แนชทำอะไรอยู่ กี้เข้าไปได้มั้ย” กวินนาผุดลุกขึ้นจากเตียง ปัดเผ้าปัดผมให้เรียบร้อยก่อนตะโกนออกไป “เข้ามาสิยัยกี้” ใบหน้านวลเนียนผุดผาดค่อย ๆ โผล่จากรอยแง้มของบานประตู พอเห็นพี่สาวส่งยิ้มให้จากบนเตียงนอนก็เดินเข้าไปหาโดยไม่ลืมปิดประตูให้เรียบร้อย “เมื่อกี๊คุยกับต๋า เห็นว่าพี่อารมณ์ไม่ดีเหรอ” “เปล่านี่” กวินาตอบเบา ๆ พยายามซ่อนรอยหม่นหมองจากน้ำเสียง ทว่าไม่พ้นการจับสังเกตของน้องสาวไปได้ “พี่แนชมีอะไรกับพี่ณัติหรือเปล่า?” คำถามนั้นราวกับตีเข้ามาที่แสกหน้าของกวินา เธอมึนงงไปชั่วครู่ก่อนจะฝืนยิ้มออกไป “ทำไมกี้คิดอย่างนั้นล่ะ” “ก็หมู่นี้กี้ไม่เห็นพี่แนชติดต่อกับพี่ณัติตั้งนานแล้วนี่ ทะเลาะกันหรือคะ?” “เปล่า..ไม่ได้ทะเลาะกัน” “ถ้างั้น แล้วทำไมพี่ณัติถึงหายไป แล้วพี่แนชก็มานั่งหน้าซีดหน้าเซียวอยู่อย่างนี้ล่ะ” กวินาเมินหน้าไปนอกหน้าต่าง กีรติเปลี่ยนอิริยาบทจากยืนพิงประตู มานั่งบนเตียงกับพี่สาว แต่ยังคงสงบปากสงบคำเมื่อเห็นพี่สาวเงียบไป ไม่รู้สินะ..” ในที่สุดกวินาก็สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมาได้ หลังจากนิ่งไปพักใหญ่ “..บางทีพี่กับณัติอาจเลิกกันแล้วก็ได้มั้ง” กีรติงงเป็นไก่ตาแตก “บางที..? แปลว่าอะไรอ่ะพี่แนช กี้ไม่เข้าใจ??” “พี่ก็ไม่เข้าใจ อยู่ดี ๆ พี่กับณัติก็ขาดการติดต่อกันซะเฉย ๆ ตอนนี้เขากลับเมืองไทยแล้วพี่ก็ไม่รู้” “หา!! พี่ณัติกลับเมืองไทยแล้วเนี่ยนะ” กีรติอึ้งไป เป็นไปได้อย่างไรที่อาณัติจะไม่บอกพี่สาวเธอว่าเขากลับมาแล้ว ก็ทั้งสองคนออกจะรักใคร่ชอบพอกันออกปานนั้น “บางทีพี่ณัติอาจตั้งใจมาเซอไพรส์พี่แนชก็ได้นะ..แล้วพี่แนชรู้ได้ไงว่าพี่ณัติกลับมาแล้วจริง ๆ อาจเป็นข่าวโคมลอยก็ได้นะ” กวินาส่ายหน้า “เพื่อนพี่คนนึงบังเอิญกลับเครื่องบินลำเดียวกับณัติน่ะ” “งั้นพี่แนชจะมัวรออะไรก็โทรไปบ้านพี่ณัติเลยสิ” กีรติหยิบสมุดโทรศัพท์ที่หัวเตียงพี่สาวขึ้นมาแล้วยื่นให้ กวินายิ้มปลง ๆ แล้วส่ายหน้าอีกครั้ง “ทำไมล่ะพี่แนช พี่กลัวอะไรหรือไง?” “ใช่..พี่กลัว..กลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวว่าณัติจะเปลี่ยนไป แล้วความรู้สึกดี ๆ ที่พี่เคยมีให้เขาจะพลอยหายไปด้วย” “พี่แนช!! พี่จะบ้าไปแล้วหรือไง ยังไงพี่ณัติก็แฟนพี่นะ จะคบจะเลิกก็พูดกันให้รู้เรื่องไปเลยปล่อยให้มันยืดเยื้อเรื้อรังคาราคาซังแบบนี้ได้ไง” กีรติเอ็ดพี่สาวเสียงดัง “ช่างเถอะ..ถ้าเขาอยากคบพี่ต่อ เขาก็คงติดต่อมาเอง” “บ้าแล้ว!!” กีรติผุดลุกขึ้นพร้อมสมุดโทรศัพท์ในมือ ตั้งใจจะเป็นคนโทรไปหาอาณัติเสียเอง กวินารู้เท่าทันน้องสาวจึงคว้าแขนกีรติไว้ “อย่านะกี้!” กวินาเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะอ่อนลงในนาทีถัดมา “ถือว่าพี่ขอร้อง..” กีรติพ่นลมหายใจอย่างไม่เห็นด้วย อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค ..!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงดังโหยหวนของน้องสาวคนเล็กทำให้สองสาวสะดุ้ง “เกิดอะไรขึ้นกับต๋าน่ะ?” กวินาถามเสียงร้อนรน ในขณะที่กีรติยิ้มเผล่ “สงสัยไอ้เมฆมันมาแล้ว กี้ให้มันมาสอนภาษอังกฤษต๋าน่ะ” “งั้นเหรอ” กวินาขมวดคิ้ว “นี่กี้ เมฆน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ถามอย่างสงสัย กีรติยักไหล่ “เพื่อนกี้ก็ธรรมดานะ แต่..น้องเรามันบ้า!!” เมื่อกีรติพูดจบ สองสาวพี่น้องต่างก็หัวเราะขำความบ๊องของน้องสาวคนเล็ก เป็นรอยยิ้มสดใสจากใจจริงครั้งแรกของกวินาตั้งแต่ได้ยินเรื่องคนรักหนุ่มจากเพื่อนสาวเมื่อกลางวัน คืนนั้นก่อนเข้านอน..กวินาเหม่อมองดวงดาวจากบานหน้าต่างในห้องเธอ ครั้งหนึ่งเคยมีใครอีกคนยืนเคียงข้างมองดวงดาวเหล่านี้ด้วยกัน แต่นับจากนี้ไป เธอคงต้องแหงนหน้ามองมันเพียงลำพัง ..ณัติคะ แนชขอเก็บความทรงจำดี ๆ ของเราไว้นะคะ ไม่ว่าตอนนี้ณัติจะเป็นยังไง ณัติคนเดิมยังอยู่ในใจแนชเสมอค่ะ.. *********************************************** โฮะ ๆๆ เรื่องสั้นเอามาขั้นเวลาระหว่างรอเรื่องลำนำแห่งรักค่ะ พอจะถ่วงเวลาได้มัยเนี่ย อิๆ  ^_________^ จากคุณ : wayo - [ 27 ธ.ค. 46 13:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โฮะๆๆ (หัวเราะเลียนแบบมั่ง) รอตอนต่อไปนะค้า......... จากคุณ : TSURUGI - [ 27 ธ.ค. 46 18:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ้อ..กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างงี้กะเรามั่งจัง จากคุณ : pp - [ 27 ธ.ค. 46 20:48:56 A:81.174.247.188 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ้อ ระยะทางกับความรัก หนักแน่นเท่านั้นที่เป็นทางเชื่อม แต่น้อยที่อยู่รอด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 29 ธ.ค. 46 01:02:59 A:202.133.170.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เคยมีคนบอกว่า รักแท้แพ้ระยะทาง นั้นไม่จริง เป็นเพราะว่านั่นไม่ใช่รักแท้ต่างหาก แต่เท่าที่เห็นมา รักแท้ก็แพ้ระยะทางจริงๆ ทุกรายเลยอ่ะ จากคุณ : นู๋ริน - [ 29 ธ.ค. 46 10:21:36 A:203.155.232.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามเก็บๆ ค่ะ จากคุณ : scottie - [ วันสิ้นปี 19:21:51 ]