อนาทร ที่รัก
สวัสดีจ้ะ...เธอคงสบายดีตามปกติของเธอ ส่วนฉันวันนี้ไม่สบายใจเลย คงไม่ว่าฉันนะว่าเห็นแก่ตัว ว่าเมื่อไรทีีมีทุกข์มีความไม่สบายใจก็นำมาเล่าให้เธอฟัง มาพลอยทำให้เธอไม่สบายใจไปกับฉันด้วย แต่ฉันไม่มีใครแล้วจริง....เธอก็รู้คนคนนิ่งๆ เงียบๆ จนบางครั้งหลายคนรู้สึกว่าฉันเป็นคนแปลกแยกได้อย่างง่ายๆ นั้น มันยากเพียงใดที่จะกล้าเอ่ยปากปรับทุกข์ให้ใครสักคนฟังได้
เพื่อนรักห้าปีแล้วนะที่เขาจากฉันไป เธอจำได้ใช่ไหมว่าเราจากกันด้วยดี เพราะความที่มันค่อยๆ จาง ค่อยๆ ห่างหายนี่กระมังที่ทำให้ในวันนั้นฉันไม่ได้เศร้าโศกเสียใจอันใดเลย....แต่วันนี้ของทุกปีที่ผ่านมา เขาโทรมาหาฉันบ้าง ส่งการ์ดมาบ้าง ทำไมเล่าอนาทร ทำไมเขาถึงไม่หายไปจากชีวิตฉันเสียที
ปีที่ผ่านมาฉันตั้งใจรอจดหมายหรือการ์ด หรือเสียงโทรศัพท์ของเขาจนแทบบ้า เมื่อในที่สุดก่อนจะสิ้นวัน เขาก็โทรมาทั้งที่บอกเพียงว่า ยังรักฉันเสมอ ฉันก็ยังนึกยังฝันจนทุกวันนี้ว่าเขายังคงรักฉันอยู่เช่นนั้น ฉันผิดไหมที่ไม่เปิดใจให้ใครอื่นอีก ฉันจะผิดได้อย่างไรเมื่อฉันไม่คิดกระทั่งจะโกหกหัวใจตัวเอง และฉันก็ไม่หวังว่าในเรื่องราวของฉันจะมีใครมาบอกใครว่าอะไรผิดอะไรถูก
ความรักมีแยกผิดถูกหรือ ความรักมีดำมีขาวหรือ ที่ถามมานี่ไม่ได้ต้องการให้เธอตอบหรอกนะ แต่ถ้าไม่ถามมากับจดหมายฉบับนี้ ฉันก็ไม่รู้จะไปเอ่ยถามใคร เขาจะได้หัวเราะเยาะเอาเท่านั้น แล้วที่สุดก็คงจะมีแต่คนสมน้ำหน้าฉันว่าหยิ่งไม่เข้าเรื่อง
ฉันเชื่อว่าเธอรู้จักฉันดีที่สุด ฉันไม่ใช่คนอย่างที่ใครๆ พยายามตั้งข้อสังเกตฉันรู้ตัวดี แต่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนะอนาทร ฉันยังมีใครอีกมากมายที่ต้องพูดคุยด้วย และเมื่อหนึ่งในสองคนนั้นแสดงความรักต่อฉัน ฉันผิดหรือที่บอกเขาไปว่า ฉันมีรักอยู่แล้ว ฉันเคยอิ่มสุขกับรักนั่นแล้ว หากใครคนหนึ่งคิดจะรักฉัน หากเขาไม่สามารถเิติมสุขให้เต็มอิ่มเท่ากับรักครั้งเก่าของฉันได้ ฉันก็จะไม่รับความรักจากเขาเลยสักน้อย
ฉันสับสนเหลือเกินเพื่อนรัก สับสนกับความรักของฉันที่มอบให้เขาไปอย่างหมดหัวใจ ปีละครั้งปีละประโยคนั่นหรือคือรักเหลือเกิน แต่เธอก็รู้ว่าทุกครั้งที่เขาเอ่ยคำรัก เขาถ่ายทอดมันออกมาจากหัวใจที่แท้ทีไม่มีใครกล้าปฏิเสธคำรักนั้น แน่นอนเท่าที่ฉันรู้ ฉันคือคนแรกและคนสุดท้ายที่เขาฝากรัก......แต่ปีละครั้งนะอนาทร เพียงปีละครั้ง นับแต่นี้ไปอีกกี่ปีเล่าเขาถึงจะได้มีโอกาสกลับมากระซิบคำนี้ที่ริมหูฉันเหมือนเคย
จำได้ไหมครั้งนั้นเราทั้งคู่ ทั้งฉันและเขาเริ่มต้นความรักที่ร้อยและก็ช่วยกันนำสิ่งละอันพันละน้อยมาเพิ่มเติมรักของเราเสมอมิได้พร่องลงไปได้....เธอว่ามันยากเกินไปไหมที่คนเราจะเริ่มจากรักสุขสมบูรณ์เต็มร้อย เธอว่าการเริ่มแบบที่เราเริ่มมันจะมีแต่วันเหือดแห้งไปไหม
ที่ฉันถามเธอเช่นนี้ก็เพราะ เขาอีกคนที่พยายามเข้ามา บอกแก่ฉันว่ารักของเขาไม่ได้เริ่มที่ร้อย แต่เริ่มที่ศูนย์ เริ่มที่จุดเริ่มต้นของรักอันไม่สิ้นสุด เขาสัญญาว่าจะพยายามก่อร่างสร้างรักให้ยิ่งใหญ่ยิ่งขึ้นให้ได้ทัดเทียมกันที่ฉันเคยพบและดำรงอยู่ในใจฉัน
ฉันจะให้โอกาสเขาเริ่มจากศูนย์ได้อย่างไร เมื่อฉันไม่มีทางรู้ว่ากว่าจะเริ่มหนึ่ง ถึงสอง ถึงสิบ ถึงยี่สิบ ต้องใช้เวลาเท่าใด เธอก็รู้กับที่รักของฉันเราไม่ได้ใช้เวลาสะสมสิ่งเหล่านั้น เรามีแต่้่ใช้ความรู้สึกทั้งร้อยนั้นแบ่งปันความสุขให้แก่กัน แล้วเมื่อหากเริ่มจากศูนย์เมื่อไหร่เล่า เราถึงจะได้เริ่มแบ่งกันแก่กัน
ฉันเชื่อในคำตอบของเธอเสมอนะเพื่อนรัก อาการนิ่งสงบแล้วรอให้สิ่งต่างๆ เป็นไปอย่างที่ควรที่เธอทำเสมอๆ เวลามีสิ่งผิดปกติใดมากระทบ แต่ฉันยังไม่แกร่งขนาดนั้น ยังไม่นิ่งได้เท่าเธอ เพราะฉันเริ่มนับวันรอคำรักจากเขาตั้งแต่คืนวันที่เขาพร่ำคำรักพ้นผ่าน ไม่มีใครบอกว่าฉันแกร่งเลยสักคน มีแต่ว่าว่าฉันเป็นคนกระด้างในรัก สัมผัสไปก็สากหยาบ ฉันร้ายกาจเช่นนั้นเชียวหรือ
ส่งรอยยิ้มและกำลังใจมาให้ฉันบ้างเถิดนะ วันนี้ล่วงมาจนถึงชั่วโมงสุดท้ายแล้ว ทางสุดท้ายของเขาคือการโทรมาหา และก็พูดประโยคเดิม "ยังรักเสมอ" ฉันจะรออย่างที่รอมาตลอด แล้วก็จะไปปฏิเสธคำรักของเขาอีกคนดีไหม
รักและคิดถึงเธอมากเสมอ
วี
แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 46 07:37:27
แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 46 22:56:35
จากคุณ :
SONG982
- [
28 ธ.ค. 46 09:21:06
]