ความคิดเห็นที่ 1 ไอริณไม่ได้เป็นคนใจง่ายหรอก เพียงแต่ความรู้สึกบางอย่างมันพา ให้เธอตอบตกลงเขาไป ไอริณเดินเงียบๆข้างกายเขา  ร้านกาแฟสีฟ้าน่ารักริมถนนสีขาวด้วยหิมะ ไอริณไม่เคยสังเกตว่ามี ร้านน่ารักๆอย่างนี้ด้วย พอเข้าไปในร้านก็รู้สึกถึงความอุ่น แต่เป็นอุ่นจาก บรรยากาศมากกว่า  พวกเขาเลือกนั่งที่โต๊ะสีขาวตัวสุดท้ายริมหน้าต่าง ไอริณแปลกที่ จึงมองของประดับร้านไปรอบๆอย่างเด็กน้อย จนชายหนุ่มหลุดหัวเราะอย่าง เอ็นดู  ไอริณหันควับมามองก่อนวางฟอร์มต่อ  " จริงสินะ เรายังไม่รู้ชื่อกันเลยนี่นา เอะ...ไม่สิ คุณต่างหากที่ไม่รู้จักผม " ชายหนุ่มเริ่มชวนคุย ไอรณยังนิ่งเฉย " มิสไอร่า ...คุณไอริณ " เขาเรียกชื่อเธอทั้งชื่อที่เวลาอยู่ที่นั่นและชื่อจริงๆของเธอที่เมืองไทย ไอริณทำตาโตอย่างประหลาดใจ  " ไม่ต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น " เขาขำนิดๆ  " จะไม่ตกใจได้ยังไง จู่ๆคุณก็รู้ชื่อฉัน " ไอริณแอบต่อว่า  " ก็ผมมองคุณมานานแล้วนี่นา " ชายหนุ่มตอบเฉยๆ แต่หญิงสาวกลับรู้สึกร้อนไปทั่วหน้าอย่างฉับพลัน " งั้นเรามาหายกัน ผม...เพชรกล้า แต่คนที่นี่เรียกผมว่า คาล เราหายกันได้ไหม? " เขาแนะนำตัวก่อนจะถาม ด้วยน้ำเสียงเหมือนถามเด็ก ไอริณกำลังสับสนในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก เธอทำตัวไม่ถูกอย่างมาก จนต้องหยิบน้ำชาอุ่นๆขึ้นมาดื่มเพื่อดับความตื่นเต้นในใจ  " เมื่อคืน ... " ชายผู้ชื่อเพชรกล้าเอ่ยขึ้นเบาๆ ภายในใจไอริณนิ่งขึ้นทันที ใช่...เขาเห็นความอ่อนแอของเรา หน้าขาวๆของหญิงสาวบ่งบอกถึง ความไม่พอใจ " ผมรู้ผมทำเรื่องไม่เข้าท่าลงไป ผมไม่ได้ตั้งใจแอบมองคุณนะ " เพชรกล้ารีบชี้แจง   " ช่างมันเถอะค่ะ " ไอริณบอกเสียงเรียบที่เป็นเสียงปกติของเธอ  เพชรกล้ารู้ว่าเรื่องที่เขาพูดไปนั้นทำให้การสนทนาแย่ลง  " คุณรู้จักชื่อฉันได้ไง " ไอริณยังคงติดใจ  " ก็บอกแล้วไงว่าผม ... " เพชรกล้าจะใช้มุขเดิม แต่ด้วยสายตาของหญิงสาวที่เริ่มจะไม่เป็นมิตรด้วย " เอ้อ ... ผมเคยทำงานพิเศษที่ห้องสมุดนั้นไง ห้องสมุดที่คุณไปประจำๆนั่นแหละ " เพชรกล้าชี้แจงก่อนชี้ไปที่หนังสือเล่มโตของไอริณ  " ฉันจะกลับล่ะค่ะ " ไอริณบอกก่อนหยิบหนังสือแล้วลุกขึ้น เพชรกล้ารีบลุกตาม " ให้ผมไปส่... "  ยังไม่ทันได้ทำหน้าที่สุดท้ายที่สุภาพบุรุษควรทำ หญิงสาวก็หันมามองด้วยสายตาเอาจริง " กรุณาอย่าตามมาอีกเลยนะคะ " ก่อนที่จะเดินออก จากร้านไป โดยทิ้งชายหนุ่มไว้ข้างหลังเช่นเคย... จากคุณ : BluE_RoSE - [ 28 ธ.ค. 46 20:40:55 A:203.113.35.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากวันนั้นไอริณก็รู้สึกเหมือนพระเจ้าทำให้เขาและเธอมาพบ กันโดยบังเอิญ(??)อยู่เรื่อยๆ " ไอริณ " เพชรกล้ากล้าที่จะเรียกชื่อเฉยๆโดยไม่นำหน้าว่า'คุณ'แล้ว แต่ไอริณยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม แม้ว่าใจของเธอจะเปิดรับชายผู้มีสายเลือด ร่วมประเทศบ้างแล้ว เพชรกล้าชอบที่จะชวนไอริณไปที่ต่างๆ แม้ว่าไอริณจะทำท่าที่เฉย เมย แต่ข้างในใจเธอก็รู้ถึงความเป็นมิตร และตอนนี้เธอก็ไม่อยู่คนเดียว อย่าง น้อยก็มีคนเรียกเธอว่า'ไอริณ'อย่างที่คนไทยเรียกเธอ... " วันนี้ผมอยากพาไอริณไปที่นึงจัง " เพชรกล้าบอกเชิงชวนไอริณ ขณะเดินออกจากห้องสมุด " ที่ไหนคะ? " ไอริณถามด้วยเสียงเรียบๆเช่นเคย " ไม่บอก คุณไปก็รู้เอง พรุ่งนี้คุณมารอผมที่หน้าห้องสมุดนะ " เพชรกล้าขับจักรยานมายังที่นัดหมายกันไว้ แต่ไร้ซึ่งเงาหญิงสาว เขาทำหน้าหมองไปทันที แต่แล้ว " จะนั่งไอ้นี่ไปเหรอคะ? " เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง เพชรกล้ายิ้ม ก่อนพยักหน้าหนึ่งที ภาพภูเขาที่ยังคงปกคลุมด้วยหิมะอยู่เบื้องหน้า แม้ว่าจะไม่มีหิมะ ตกแล้วก็ตาม จนรถมาหยุดที่แห่งหนึ่ง " มานี่สิ " เพชรกล้าบอกให้ไอริณเดินตามตนมา ใช่แล้ว เมื่อมอง จากภูเขานี่ลงไป ก็จะเห็นเมืองทั้งเมืองที่เป็นสีขาว ไอริณรู้สึกดีจนหลุดคำพูด ออกมา " สวยจัง " ไอริณพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ " คุณรู้จักที่นี่ได้ยังไงคะ? " " เมื่อสองปีก่อน ผมมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ผมก็เหงานะ อยู่เฉยๆผมก็คิด มาก คิดถึงเมืองไทย ผมก็เลยซื้อจักรยานมาขับเล่น ขับมาถึงนี่เลยล่ะ เกือบ หลงแหนะ " เขาเล่าแล้วหัวเราะอย่างสุขใจ " ผมชอบที่นี่มาก แม้มันจะเยือก เย็น แต่ก็สวยมาก " เพชรกล้าพูดชมสถานที่แต่ตาของเขากลับจ้องมองหญิง สาวตรงหน้า ก่อนจะหันไปยิ้มกับธรรมชาติรอบกาย " คุณชอบมันไหม? " " อืม " หญิงสาวตอบอย่างมีฟอร์มนิดๆ " ผมดีใจจัง ที่คุณชอบนะ " รอยยิ้มของเขาช่างอบอุ่นจนไอริณ เผลอยิ้มออกมา แต่เมื่อเห็นว่าเพฃรกล้ากำลังมองเธออยู่ หญิงสาวก็หุบยิ้ม ทันทีทันใด " ทำไมไม่ยิ้มต่อล่ะ " เพชรกล้าพูดอย่างเสียดาย " ทำไมฉันต้องยิ้มด้วยล่ะ? " ไอริณถาม " ก็คุณยิ้มน่ะ น่ารักออก สดใสกว่าวิวข้างล่างอีกนะ " เพชรกล้าพูด อย่างอ่อนโยน ไอริณรู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้าจนต้องหันหน้าหนี " ฉันจะกลับละ " ไอริณบอกอย่างเอาแต่ใจ เพชรกล้าได้แต่ตามใจหญิงสาว พาเธอไปส่งยังที่พัก         ไอริณรู้สึกแปลกไปกว่าเมื่อก่อน เธอสามารถยิ้มกับคนในชั้นเรียน หรือแม่ค้าที่ร้านอาหาร ไม่รู้สิ ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเลย ไอริณเดินมาห้องสมุดเช่นเคย แต่ตอนนี้สายตาของเธอไม่ได้ตรงไป ยังที่นั่งเก่า แต่กลับมองหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ ... ไม่อยู่ ... ไอริณบอกกับตัวเอง เธอนั่งลงเงียบๆ ใจเธอไม่ได้อยู่กับหนังสือที่เปิดคาอยู่เลย " เขาไปไหน เขาเป็นอะไร ทำไมเขาไม่มา " ไอริณเฝ้าถามตัวเองในใจ   วันต่อมา เพชรกล้าก็ไม่ได้มาห้องสมุดเช่นเคย ไอริณเดินมายังเคาท์เตอร์ที่นีนานั่งอยู่ " นีนา คาลมาที่ไหนมั่งไหม " เธอถามเป็นภาษาอังกฤษ " ไม่นะ ไม่เจอเลย มีอะไรหรือเปล่า? " นีนาตอบเป็นภาษาอังกฤษ เช่นกัน ไอริณทำสีหน้าผิดหวัง เธอเดินออกจากห้องสมุดอย่างเศร้า นี่เราเป็นอะไร ทำไมเพียงไม่ได้เจอ ทำไมเราต้องคิดถึงเขามากมาย ด้วย ไอริณหาคำตอบกับตัวเอง แล้วเธอก็รู้คำตอบที่อยู่ในใจเธอดีว่า’เธอรักเขา’ เข้าแล้ว ... วันที่สาม ไอริณก็ไม่ได้เจอเขา แม้ใจของไอริณจะถูกรักษาให้สดใส ได้แล้ว เธอมีเพื่อนในชั้นเรียนมากขึ้นก็ตาม แต่ใจเธอยังคงคิดถึงแต่เพชรกล้า วันที่สี่ อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว ไอริณเก็บฮีทเตอร์เข้าห้องเก็บของ เพราะห้องพักนั้นเล็กเกินที่จะวางของที่ไม่จำเป็นต้องใช้ไว้ได้ " ตุบ! " เสียงบางอย่างดังขึ้นตรงหน้าต่าง ไอริณผละมือจากสายไฟ ของเจ้าเครื่องทำความร้อน ตรงมายังหน้าตาบานโตที่เปิดไว้ ก้อนหินนั่นเอง ลอยละลิ่วเข้ามาในห้องพักของเธอ ไอริณประหลาดใจ ใช่แล้ว... คนร้ายที่ปาก้อนหิน คือคนเดียวที่กับคนร้ายที่ทำให้เธอ เฝ้าคิดถึงอยู่สองสามวันที่ผ่านมานี้ เพชรกล้ายืนยิ้มเช่นเคย " เป็นไง ผมไม่มากวนใจคุณ คุณมีความสุขขึ้นไหม? " เพชรกล้า ถามอย่างหยอกล้อ ไอริณไม่ได้ตอบอะไร ในใจเธออิ่มเอมไปด้วยความสุบ เขาอยู่ข้างๆ เธอแล้วนะ คุยสิ คุยกับเขา " ไม่พูดไรเลยเหรอ " เพชรกล้าถามอย่างเสียใจ เขามองไอริณด้วย แววตาอ้อนวอน " ไปไหนมาเหรอ? " ไอริณถามเสียงเรียบๆ แต่แฝงด้วยความเป็นห่วง แน่นอนว่าเพชรกล้าต้องรับรู้แน่นอน " อ๋อ ไม่ได้ไปไหนหรอก พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ " เพชรกล้า บอกอย่างมีความลับ " ดีใจจังที่คุณห่วงผม " เพชรกล้าบอกอย่างดีใจ ไอริณเขินหน้าแดง จนต้องหลบหน้าหนี " ใครห่วงคุณกัน! เห็นว่าไม่เจอกันก็เลยถามเท่านั้นเองแหละ " ไอริณแก้ตัว " ฮ่าๆ นั่นสิๆ ผมคงไม่อาจคิดแบบนั้นหรอกเนอะ " เพฃรกล้าพูด แล้วทำคอตก " เอาล่ะ ผมต้องไปแล้วล่ะ ตอนนี้ผมคงยุ่งๆล่ะนะ คงไม่ได้เจอกัน รักษาสุขภาพด้วยนะครับ " เพชรกล้าบอกก่อนจะเดินจากไป จากคุณ : BluE_RoSE - [ 28 ธ.ค. 46 20:45:16 A:203.113.35.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันต่อมา ไอริณมีโอกาสไปย่านการค้าของเมืองนี้กับเพื่อนๆในมหาวิทยาลัย เธอไปติดใจสเว็ตเตอร์ไหมพรมสีเทาคู่หนึ่ง เธอจึงซื้อมาหวังว่าจะเอาไปให้เพชรกล้า " ถ้าเอาไปให้เขา เขาจะคิดยังไงเนี่ย " ไอริณแอบคิดนิดหนึ่งว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร  " ไอร่าจะซื้อให้ใครน่ะ " เจนนิเฟอร์เพื่อนของไอริณถาม " หา.... เอ่อ เพื่อนน่ะ " ไอริณตอบอย่างปัดๆไป " แหมๆ รู้น่ะ ฉันว่านะ เขาต้องดีใจแน่ๆเลยล่ะ " เพื่อนสาวพูดต่อ " เจนนี่คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ" ไอริณถามเพื่อนอย่างจริงจัง เพื่อนสาวพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี ไอริณเดินถือถุงสเว็ตเตอร์อย่างมีความสุขใจ พลางคิดถึงใบหน้าของชายหนุ่มเวลาได้รับมัน แต่แล้วไอริณก็เห็น ...เพชรกล้ากำลังยืนอยู่ในร้านขายเครื่องประดับกับหญิงสาวที่ดูสนิทสนมเสียเหลือเกิน ไอริณมองอย่างรู้สึก เสียใจ   ทั้งที่เมื่อกี้ไอริณเดินถือถุงสเว็ตเตอร์อย่างมีความสุข แต่ว่าตอนนี้เธอกลับอยากจะเขวี้ยงถุงนี้ทิ้งๆไปซะ แต่เธอซื้อมันมาด้วยความรู้สึกดีอย่างมากจนเธอทิ้งไม่ลง เพชรกล้ายืนรอไอริณที่หน้าหอพัก เมื่อไอริณเห็นเข้าก็จะหันหลังหนี " เดี๋ยวไอริณ " เพชรกล้าตะโกนเรียกเมื่อเห็นหญิงสาวจะหนีตนไป  ไอริณไม่ยอมหยุดจนเพชรกล้าต้องฉุดข้อมือเล็กๆนั้นไว้ "ปล่อยนะ ปล่อยฉัน " ไอริณทำเสียงดังใส่เพชรกล้า แม้เพชรกล้าจะเคยเจอน้ำเสียงหลายๆแบบของไอริณ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกเจ็บปวด เท่าครั้งนี้เลย เขายิ่งจับข้อมือหล่อนแน่นขึ้น " เป็นอะไรไป? " เพชรกล้าถามเพราะเขาไม่เข้าใจกับการกระทำนี้เลย และเขาจ้องถามหลายๆอย่างด้วยสายตา แต่ไอริณกลับหลบสายตานั้น ทั้งสองเงียบเฉย " ทำไมล่ะ ไอริณ มีอะไร บอกผมสิ ผมทำอะไรผิด? " เพชรกล้าคาดคั้นถามเท่าไหร่ ก็ไร้คำตอบใดๆจากปากหญิงสาวเลย เขาจึงปล่อยมือหล่อน ด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนใจ เขาหันหลังให้หล่อนที่ยังคงยืนนื่งไร้ความรู้สึก ทั้งสองหันหลังชนกัน เสมือนจะบอกว่า มันเลวร้ายกว่าที่คิดได้มาก " คุณน่ะเหมือนวิวที่ภูเขาลูกนั้นไม่มีผิดเลย สวย แต่เงียบงัน ไร้ความรู้สึกสินะ ถึงแม้ว่าผมจะตะโกนถาม ตะโกนบอกความรู้สึกเท่าไหร่ มีแต่เสียงสะท้อนของผมเท่านั้นที่ตอบกลับมา " " เอาล่ะ คุณคงรำคาญผมสินะ ผมก็ขอโทษด้วยล่ะกัน แต่ว่านะ ยังไงผมก็รักคุณที่คุณเป็นแบบนี้ ผมรักคุณนะ... รู้ไหมว่าที่ผมอยากรู้จักชื่อคุณน่ะ  ไม่ใช่ เพราะคุณมาที่ห้องสมุดบ่อยๆหรอกนะ ผมมักจะเห็นหญิงสาวคนหนึ่งมักมานั่งร้องไห้ หน้าตาเศร้ามากที่หลังตึกหอพัก ผมอยากจะช่วยเขา อยากจะทำให้เขายิ้มได้ แต่แล้วพระเจ้าก็พาผมมาพบคุณที่ห้องสมุด  แต่ก็นะ... ยังไงหิมะก็ยังเย็นอยู่เสมอๆใช่ไหมล่ะ ผมคงต่อสู้ต่อกับหิมะไม่ไหวแล้วล่ะ " เพชรกล้าพูดก่อนจะเดินจากหล่อนมา ทุกที...ทุกทีเธอจะเป็นฝ่ายทิ้งเขาไว้เบื้องหลังเสมอๆ แต่ตอนนี้ เธอกำลังถูกทิ้งให้เป็นภาพเบื้องหลังของเขา จากคุณ : BluE_RoSE - [ 28 ธ.ค. 46 20:51:24 A:203.113.35.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันนี้อากาศอุ่นขึ้นมาก ไอริณเดินมายังห้องสมุดเช่นเคย เธอย้อน เวลาทุกอย่างกลับไปยังก่อนที่จะมีเพชรกล้าเข้ามาในชีวิต หนังสือที่ถูกลืม กำลังจะถูกอ่านต่อ... " อ๊ะ! มิสไอร่า " นีนาตะโกนทักขณะที่กำลังจะเข้าไปยังห้องสมุด " เมื่อหลายวันก่อน ฉันเจอคาลด้วยนะ " นีนาเล่า ไอริณยืนฟัง เงียบๆ " เห็นคาลไปเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อน่ะ พอถามว่าทำไมมาทำงาน ที่นั่น เขาก็เล่าว่าจะซื้อของให้คนที่เขาชอบน่ะ อยากซื้อเงินที่ตัว เองหาได้ ยอดจริงๆเลยนะ ไอร่านี่โชคดีจังเลย " " ไม่ใช่ฉันหรอกนีนา เขาซื้อให้คนอื่นมากกว่า " ไอริณเล่าเสียงเรียบๆ " ไม่หรอก คาลไม่มีใครนี่นานอกจากเธอน่ะ " นีนาเถียง " แต่ฉันเห็นนะ ที่ร้านในเมืองน่ะ " ไอริณย้อนนึกไปก็เจ็บแปลบขึ้นมา " เอ๋ ไม่ใช่หรอก " นีนาไม่เชื่อ " เฮ้ นีนา " เสียงของใครอีกคนดังขึ้น ผู้หญิงคนที่อยู่กับเพชรกล้านั่นเอง! ไอริณไม่อยากยืนตรงนั้นเลย ให้ตายสิ! ไอริณจะเดินเข้าไปในตึก แต่ว่า " เอ๊ะ นั่นแฟนของคาลนี่นา " หญิงสาวคนนั้นตะโกนขึ้นเมื่อเห็นไอริณ ไอริณตกใจหันไปมอง " ใช่ด้วย คาลเคยให้ดูรูป เนี่ยถามใหญ่เลยนะว่าซื้อสร้อยแบบไหนให้ดี ฉันล่ะทึ่งเลยจริงๆเวลาคาลอายเนี่ย " ไอริณยืนตัวแข็ง อะไรกันที่เขาหายไปหลายวันนั่น ที่เขายืนอยู่ใน ร้านเครื่องประดับ ที่เราเข้าใจผิด ไม่นะ! ไอริณแทบจะโยนหนังสือใส่มือนีนา " ฝากหน่อยนะ นีนา " แล้วเธอก็วิ่งตามหาเพชรกล้า แต่หาเท่าไหร่ ก็ไม่พบ คราวนี้ล่ะ สเว็ตเตอร์ที่ยังคงอยู่ในกระเป๋าสะพายของไอริณคงจะถูก ยื่นให้สักที " เฮ้ เจค " เมื่อไอริณเห็นเพื่อนของเพชรกล้าจึงตะโกนเรียก " เห็น คาลไหม? " เธอถามด้วยเสียงเหนื่อยหอบ " อยู่ที่สนามหลังตึกหอพักหรือเปล่า หมอนั่นชอบไปที่นั่นบ่อยๆ" สนามหลังตึกหอพัก ที่ที่เราไปนั่งวันหิมะตกนี่นา... ไอริณวิ่งไปจนถึงตึกหอพัก เธอเห็นชายหนุ่มกำลังเล่นกับลูกหมาอยู่ใต้ต้นไม้เดิมเมื่อครั้งนั้น " เพชรกล้า ... " เธอเรียกเขาเบาๆ ปนเสียงหอบ เพชรกล้าหันมา เขาตกใจ " ไอริณ!? " ไอริณเดินตรงไปหาเขา เพชรกล้ายืนอึ้งเฉย ไอริณยื่นถุงสเว็ตเตอร์ให้อย่างเขินๆ " รับไปสิ " ไอริณบอกแกมสั่ง เพชรกล้างงๆแต่ก็รับมา " อะไรเหรอ? " เพชรกล้าถามอย่างไม่เข้าใจ " แค่ของที่ติดค้างไว้น่ะ เอาๆไปซะจะได้จบๆ " ไอริณพูดเสร็จก็หันหลังหลบหน้าเขา " ติดค้าง? ... " เพชรกล้าถามอย่างไม่เข้าใจ(อีก) " เอาๆไปเถอะนะ แล้วก็ขอโทษเรื่องวันนั้นด้วย " ไอริณเดินไปยังม้านั่งตัวเก่าที่เธอเคยนั่งร้องไห้วันหิมะตก " ฉันน่ะ เคยต้องเหงาและเศร้ามาก...จนต้องมาร้องไห้ที่นี่ทุกวัน ที่ตอนนั้นฉันไม่มีใคร ไม่รู้จะเข้าหากับเพื่อนยังไง แต่เธอก็ช่วยให้ฉันหายดีจาก เรื่องตรงนั้นได้ เพราะฉะนั้น...เพราะฉะนั้น ... "ไอริณเสียงสะอื้น " อย่าหายไปอีกเลยนะ อยู่ตรงข้างๆฉันได้ไหม " ไอริณร้องไห้เบาๆ เพชรกล้าเปิดดูข้างใน เขาก็ยิ้มอย่างดีใจ เขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวที่กำลังน้ำตานองหน้า " ไหนบอกว่าเจอผมแล้วดีขึ้นไง จะไม่ร้องไห้ไง แล้วอย่างนี้ที่ผมทำไปก็ไม่สำเร็จสินะ แต่ผมเชื่อนะ ว่าผมใส่สเว็ตเตอร์ตัวนี้แล้วผมต้องชนะแน่เลย เจ้าหิมะนั่นน่ะ... " เพชรกล้าบอกด้วยเสียงหยอกล้อ  ไอริณยังเงียบ " อะไรกัน พลังของสเว็ตเตอร์กับพลังรักของผมน่ะยังไม่ชนะอีกเหรอ อย่างงี้ผมก็แพ้แล้วนะสิเนี่ย โอ๊ยๆ แล้วพลังจากดาวดวงนี้จะช่วยได้ไหมนะ " เพชรกล้าพูดก่อนจะสวมสร้อยคอให้ไอริณ ไอริณตกใจ " เพชรกล้า... " " อยู่นิ่งๆนะ พลังจากดวงดาวจะทำให้ผมชนะ " เพชรกำลังใส่สร้อยให้หญิงสาว จี้รูปดาวน่ารักถูกประดับที่คอของไอริณ ไอริณน้ำตาไหลอีกรอบ... " ฮือๆ " เพชรกล้าเห็นก็ตกใจ " อะไรเนี่ย ยังไม่ชนะอีก โอ๊ยๆ " เขาทำท่ากลุ้มใจมาก จนไอริณหลุดขำท่าทางเขาออกมา " เอ๊ะ คนอะไรร้องไห้พร้อมหัวเราะได้เนี่ย " เพชรกล้าหยอกล้อเล่น " บ้าสิ " ไอริณเถียงใส่ " อ๊ะ คนบ้าเหรอ แย่แล้วผมรักคนบ้าเหรอเนี่ย!!! "  ไอริณเองก็หวังว่าเมื่อหิมะตกอีกครั้ง พลังของชายหนุ่มคนนี้จะช่วยให้เธอไม่ต้องหนาวเหน็บและเดียวดาย รอยยิ้มก็จะเกิดขึ้นแทนรอยน้ำตา และไม่มีใคร ถูกทิ้งให้ยืนอย่างเดียวดายอีก....                                   ***** จบ **** จากคุณ : BluE_RoSE - [ 28 ธ.ค. 46 20:57:17 A:203.113.34.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโทษทีที่โพสต์พรืดยาวแบบนี้ แต่งไว้นานแล้วอะค่ะ แต่งตามความเหงาๆของตัวเอง ออกมาก็ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ จากคุณ : BluE_RoSE (นักเชียนมือใหม่) - [ 28 ธ.ค. 46 20:58:51 A:203.113.34.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องน่ารักดี (ถึงแม้ว่าตอนขึ้นต้นอาจจะหายากมากถึงยากที่สุดที่ผู้หญิง ตัวคนเดียวจะเอารูปพ่อ-แม่ไปดูนอกบ้านในยามหิมะตกตอนกลางคืน - แต่นี่เป็นนิยาย ไม่เป็นไร ให้อภัยได้ :-)                                         จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 28 ธ.ค. 46 22:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โครงเรื่องและการดำเนินเรื่องดีพอควรค่ะ.. บางทีความเหงาก็บันดาลให้เกิดอะไรดี ๆ ในความรู้สึกได้ ประมาณนี้แหละ .. ตอนท้ายที่จบ..อืมม.. ตัดฉึบเร็วไปนิ๊ดนึง ถ้าจะบรรยาย สักนิดว่าไอริณมีอาการยังไงกับคำที่เพชรกล้าต่อว่า เช่น งอนที่ถูกต่อว่าหรือ..เขินหน้าแดง..อะไรทำนองนั้น ค่อยใส่ประโยคจบตามก็ดีนะคะ นานาจิตตัง ค่ะ .. นี่เป็นอีก 1 ความเห็นเท่านั้น แล้วเขียนอีกนะคะ.. จะตามอ่านค่ะกุหลาบสีน้ำเงิน .. เอ๊ะ..หรือว่ากุหลาบสีฟ้า.. (ยังไงก็ดูแตกต่างและ สวยกว่ากุหลาบทั่วไปล่ะน่า) จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 28 ธ.ค. 46 22:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นกำลังใจฮะ ค่อยๆพัฒนาแล้วจะได้เห็นว่าเรื่องใหม่ดีกว่าเดิมฮะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 28 ธ.ค. 46 23:36:52 A:202.133.170.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ ที่จริงเราชอบกุหลาบสีน้ำเงินค่ะ เราเป็นคนอารมณ์สับสนและเหงานิดๆ เลยตั้งชื่อนี้ เราจะพยายามต่อไป เย่! จากคุณ : BluE_RoSE - [ 29 ธ.ค. 46 00:39:28 A:203.152.13.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักจังอ่ะ จากคุณ : กริช - [ 29 ธ.ค. 46 09:12:11 A:202.44.14.194 X:10.11.20.73 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบชื่อเรื่องค่ะ ชอบเรื่องแนวต่างแดนด้วย จากคุณ : bookmark - [ 29 ธ.ค. 46 20:57:56 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นด้วยกับคุณน้ำฟ้าค่ะ พล๊อตน่ารัก ค่อยๆ พัฒนารายละเอียดนะคะ อ่านแล้วอิน เหงาจัง จากคุณ : เจนตา (เจนตา) - [ 29 ธ.ค. 46 20:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วไม่หนาวเลย :) จากคุณ : scottie - [ 1 ม.ค. 47 00:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักดีค่ะ ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบเศร้าซะแล้วอ่ะค่ะ จากคุณ : นวล - [ 12 เม.ย. 47 09:39:00 A:203.151.206.82 X:128.103.187.57 ]