W2602246 ช่วยวิจารณหน่อย.............. [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 4

ไม่ตรวจคำผิดหน่อยเหรอครับ....

คิดว่าทุกอย่างมันกระจัดกระจายอย่างเดียวกับจานเปล่าเหล่านั้นน่ะครับ....

ทั้งฉาก...ที่หลุดจากกันอย่างเป็นเอกเทศ และเท่าเทียมกันจะไม่มีอะไรเด่นไปกว่ากัน...จนผู้อ่านไม่สามารถจับประเด็นของผู้เขียนได้

ทั้งสารัตถะ...ข้อคิด.....ซึ่งวางกระจายๆ กันอยู่เนื้อที่น้อยๆ นี้...จะสรุปไม่ได้อีกเช่นกันว่าต้องการนำเสนอสิ่งใด
จนหลายคนอาจงง และถามว่าจบหรือยัง

โดยส่วนตัวผมคิดว่า มันจบลงในแบบของมัน ซึ่งเป็นแบบที่ไม่สมบูรณ์แบบและชวนสับสน...ซึ่งอาจเป็นเจตนาของผู้ส่งสารก็เป็นได้ว่า....จะสำมะหาอะไรกับชีวิต....ซึ่งบางครั้งก็ต้องไปผูกติดกับเรืองไม่เป็นเรื่อง

ขออนุญาตเรียงใหม่อีกรอบเพื่อตัวเอง

.....(1) ฝุ่นทรายพัดตลบอบอวนหนาวยะเยือกถึงปลายสมองชั้นในสุดเมื่อลงรถตอนตี3กว่าๆ

ตอนลงแรกๆนึกว่าจะได้นอนพักจนฟ้าสาง

ที่ไหนได้ต้องเดินปลุกตามบ้านยาติสนิท มิตรสหายอีก(ของพ่อเพื่อน)

เดินไปบ่นไปทำไม ทำไม เช้าก่อนไม่ได้หรอ........

ประตูบานแรกเคลื่อนที่อย่างหน่วงหนักต้านแรกลม และทราย ที่อุดตามพื้นติดกับล้อของรั้วเหล็กดัด

พ่อเฒ่าวัย64ก้าวย่างเดินออกจากตัวบ้านขณะที่แสงไฟจากธรรมชาติยังไม่พ้นขอบเขตของธรรมชาติ

รอยยิ้มสว่างบนใบหน้าลบรอยย่นของวันวัยที่ล่วงเลย

เฒ่าสองวัยไร้คำพูดใดๆ เว้นให้เป็นหน้าที่ของลูกหลานที่ ทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อมเรื่องราวสองสังคมให้หลอมรวมเข้าด้วยกัน

ลมหนาวที่ปลายทุ้งกุลายังพัดท้าทาย และย้อล้อความคิดและความฝันของคน อย่างไม่ท้อแท้

........(2) ฝาเปิดอลูมิเนียมถูกกระชากออกอย่างรุนแรงรวดเร็ว เยี่ยงคนกระหายอยากมาเป็นปีทั้งทีขวดที่แล้วพึ่งถูกวางลงยังใต้แคร่เมื่อไม่นาน

จานเปล่าสองสามใบถูกวางกระจัดกระจายทั่วบริเวณ

ใครมาพบสบเจอคงเดาไม่ออกหลอกว่าที่แห้งแข็งลงเหลือเป็นคราบนั้นคืออาหารรสเลิศที่ผ่านการปรุงโดยพ่อครัวที่มีชื่อที่สุดในวงเหล้าวงนั้น

คราบไก่ กระดูกเป็ด และเกร็ดปลา ยังคงทิ้งร่องรอยสะเทือนใจให้คิดถึงมันเสมอเมื่อยามท้องอิ่ม

กระติ๊บตั้งตระการโต้ลมแรง เมื่อคนวัยแก่ที่ผ่านร้อนหนาวหาได้หวั่นสะเทือน

หรือตระหนกตกใจ กับเรื่องราวใดๆทั้งปวง

เรื่องราวบ้างอย่างค้นหาสุดแสนไกลหาทุกซอกค้นทุกซอยไม่เห็นเจอ บ้างอย่างไม่หวังอะไรก็กลับได้มาอย่างไร้ค่า

ตัวผมเหล่าค้นหามาแสนนานอยู่กับตัวยามเหงา ยามเศร้า
ยามสิ้นค่าไร้ตัวตน

ก็หาได้พานพบความหมายกับชีวิตได้

เพียงคิดเพ่งพินิจกับกระพีกเล็กที่ตนเองคิดว่าเป็นความหมายสุดยอดก็ไม่ปาน

โถ...สงสารเวลาที่ผ่านมาจัง คนขลาดเขลาไร้วิญญาน

ลมยังหวนหาไม่สิ้น

ดั่งคนรักจำพรากจากเมื่อยามค่ำเดือนสิบสอง

ผู้คนรอบข้างบ้างก็หลับไหลท่ามกลางปลิวแสงแดดที่อ่อนละมุนละไม

บ้างก็สาระวนกับแก้วเหล้าใบเล็กของตน คล้ายกับมันเป็นเครื่องพันธนาการชีวิตให้จองจำอยู่กับมัน.....

จากคุณ : SONG982 - [ 30 ธ.ค. 46 09:59:53 ]