ความคิดเห็นที่ 1 แรกๆที่ฉันต้องแยกทางกับเขา ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับ เรียกได้ว่าผอมลงไปเป็นสิบกิโลเลยทีเดียวในช่วงเวลาสองเดือน  หน้าตาฉันคงจะดูไม่ได้เอามากๆ แต่ฉันก็ยังกัดฟันทนทำงานอยู่ได้ งาน ที่จะต้องยิ้มต้อนรับลูกค้าตลอดเวลา   ฉันเพิ่งมีเรื่องทะเลาะตัดพ่อตัดลูก จึงเหลือแค่แม่และเพื่อนเท่านั้น ที่คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ "แม่เตือนหนูแล้ว ว่ามันยังเร็วไป ไม่ใช่ว่าแม่รักเขาหรือเห็นว่าเขาดีหรอกนะ แต่แม่เห็นว่าหนูรักเขา แม่จึงต้องยอมทำใจรักในสิ่งที่ลูกรัก.....เลิกไปเถอะลูก แม่ยังอยู่ หนูจะกลัวอะไร วันของหนูยังอีกยาวไกลนะลูก  บ้านเราอยู่ที่นี่ แม่ก็อยู่ที่นี่  ผู้ชายคนนี้ยังไม่ดีพอสำหรับลูกของแม่ อย่าคิดอะไรมาก.... แม่เห็นหนูเป็นแบบนี้แม่ไม่สบายใจนะลูกนะ แม่เลี้ยงของแม่มาด้วยหัวใจ ถึงหนูจะโตแล้ว แล้วไม่ได้มีแม่คอยดูมาหลายสิบปี แม่ก็ยังเป็นแม่ จะบ่นจะว่ายังไง แม่ก็รักหนูที่สุดนะลูก" แม่พูดไป ลูบหัวฉันป้อย.... แต่แม่ไม่ได้เป็นคนอ่อนโยนพูดจาหวานๆอะไรหรอก  แม่แกร่ง เข้มแข็ง ใจเด็ด .....ฉันรู้สึกได้ ว่าทุกคำพูดของแม่  บ่งบอกว่าแม่เจ็บปวดที่เห็นฉันทุรนทุราย แต่คนที่กำลังเจ็บมักจะมองอะไรไม่เห็น และไม่ได้ยินอะไร สมองไม่สั่งการ  .... รักสิ  ทำไมฉันจะไม่รักแม่.... แต่ฉันจำเป็นต้องขอเวลาส่วนตัวจากแม่ เพื่อเสียใจบ้าง ....ฉันสงสารแม่เป็นที่สุด แต่ฉันก็ไม่อาจหลุดพ้นจากช่วงเวลาอันโหดร้ายได้ ฉันจึงต้องร้องไห้โดยไม่ให้แม่เห็น ฉันนึกถึงแต่เขา ฝันเห็นแต่เขา  ร้องไห้ทุกวันทุกวัน ว่างเป็นไม่ได้  ฉันร้องไห้เสมอ  บางครั้งก็ร้องเองเงียบๆ เหมือนเปิดก๊อกน้ำ บางครั้งก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ  และถ้าจำไม่ผิด ฉันคงกรีดร้องอย่างโหยหวนไปหลายครั้ง จะว่ามันทำให้ดีขึ้นก็ไม่เชิง  เพราะทุกครั้งที่ฉันกรีดร้องแล้วร้องไห้ราวกับคนบ้า ฉันก็ไม่เคยจบเรื่องแค่นั้น  ความเสียใจมันมีมากเกินกว่าที่จะทำใจรับได้ .....ฉันเป็นแบบนั้นอยู่...... กี่เดือนกันนะ ถ้าจำไม่ผิด ก็คงจะ กว่าสี่เดือน บ้านที่เคยอยู่ด้วยกัน ฉันไม่สามารถกลับเข้าไปอยู่ได้อีก เขาช่างมีน้ำใจ  ..... เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ข้าวของๆฉัน เขาเก็บใส่ถุงขยะเอาไปโยนกองไว้ในโรงรถ ราวกับรอฉันมาเก็บเศษเดนก็ไม่ปาน   แต่ฉันอาจจะดีใจมากขึ้น ถ้าเขาเก็บของๆฉันออกมากองไว้ให้ตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะจับได้ว่า เขาพาใครเข้ามา กก กันในห้อง....เตียงเดียวกันกับที่ฉันเคยนอนกับเขา ผ้าปูที่นอนปลอกหมอนที่ฉันซื้อ ข้าวของทุกชิ้นของฉันยังคงอยู่ในห้องนั้น วันที่ฉันไปบ้านเขาแล้วพบหลักฐานถุงยางนับไม่ถ้วนในถังขยะ มีแผ่นผลตรวจสอบการตั้งครรภ์ ฉันกรี๊ดออกมาอย่างกับคนเสียสติ คนสารเลว!!! มันเลวชาติทั้งคู่!! ก็เขาไม่ใช่เรอะที่พูดว่า  ตราบเท่าที่ฉันยังอยู่ เขาจะไม่มีใครอีก   ฉันรู้ด้วยซ้ำไปว่า เขาได้กับใคร..... มานั่งนึกตอนนี้ ฉันยิ่งเจ็บใจ และอาฆาตแค้นเพื่อนรักของเขา  มันเกลียดฉัน และฉันก็เกลียดมัน ถ้าคุณเป็นผู้หญิงที่มีหัวคิดซักหน่อย คุณจะอยากเป็นแค่ นางก้นครัวที่วันๆ นั่งคุยกับบรรดาพี่สะใภ้น้องสะใภ้ โดยมีลูกเต้าของคุณเองและของพวกเขาวิ่งกันให้คึ่กในบ้านหลังเล็กแคบๆ รอสามีเล่นไพ่กับวงญาติของเขา สูบบุหรี่กันควันโขมง พี้ยา กินเหล้ากินเบียร์ คุยกันเสียงดังราวกับอยู่ในตลาดสดมั้ยคะ? ฉันว่า ชีวิตแบบนั้น ฉันคงทนไม่ได้ ฉันไม่ชอบไปบ้านนั้น จนเพื่อนเขาเองก็เขม่นฉันเหมือนกันที่ฉันไม่ยอมลงมาเป็นส่วนหนึ่งของสังคมฟอนเฟะนั่น แต่ดูเหมือนว่า เขาจะรับได้  และเขาก็ยินดีที่จะเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มนั้น เพื่อนรักที่แสนจะสารเลวของเขาจึงหาผู้หญิงมาให้ในวันที่ฉันไม่อยู่กับเขา  และเข้าใจหาเสียด้วยเพราะเป็นคนที่เขาไม่มีวันปฏิเสธการรับผิดชอบได้ ในเมื่อเจ้านายใหม่ของเขาเป็นเพื่อนกับเพื่อนรักของเขา และน้องสาวของเจ้านาย ก็คงอยากจับเขาไว้ใจจะขาด ราวกับว่าชาตินี้จะหาผู้ชายซักคนไม่ได้ ถึงกับขนาดต้องแร่ตามมามีอะไรกับเขาในห้องนอนที่ฉันอยู่กับเขา ฉันนั่งทบทวนความทรงจำทุกอย่าง แล้วฉันก็ร้องไห้คร่ำครวญให้กับความโชคร้ายของตัวเองเป็นชั่วโมงก่อนจะกระเซอะกระเซิงออกมาจากบ้านเขา เจ้าหมาตัวน้อยในบ้านเขาแท้ๆ ยังมีแก่ใจเดินเข้ามาหาฉันแล้วตะกุยตะกาย...... ฉันมองมันอย่างเลื่อนลอย  ได้แต่กล่าวขอบใจมันในใจ ที่พยายามจะปลอบใจมนุษย์อย่างฉัน   ลาก่อนนะ... ฉันต้องไปแล้ว ฉันยังไม่ได้ขนของออกมาจากบ้านเขาในวันนั้นหรอก เพราะแรงฉันมันสูญหายไปจนหมดสิ้น  ..... ฉันเดินร้องไห้ออกมาจากบ้านเขา เจอน้องสาวเขาเข้าให้กลางทาง  ถ้าเป็นผู้หญิงอื่น เขาอาจจะเข้าไปซบหน้าร้องไห้กับน้องสาวแฟนก็เป็นได้ แต่ฉัน ได้แต่เดินอย่างเลื่อนลอยผ่านเด็กสาวคนนั้นไป  ฉันเห็นนะ... เขาเองก็มองฉันอย่างเวทนา   แต่จะให้ฉันคร่ำครวญร้องไห้ด้วยยังไงไหว  ถึงปากเขาจะพูดเข้าข้างว่าเห็นใจฉัน และเกลียดที่พี่ชายเขาทำตัว[^_^]แบบนั้น เขาก็ยังเป็นพี่น้องกันอยู่ดี ใช่ว่าเขาจะตัดพี่ตัดน้องกันเพื่อฉันได้เสียเมื่อไหร่ ฉันหันหน้าไปพึ่งน้องคนหนึ่งซึ่งเคยเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกัน แต่เขาย้ายไปอยู่ไกลขึ้นนิดหนึ่งจากบ้านหลังเดิม  พึ่งได้ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องอีก เพราะแม่เขาไม่ชอบฉันขึ้นมา  ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่า เขาหึงสามีของเขา หรือว่าเห็นฉันกระเซอะกระเซิงดูเหมือนจะไม่มีเงินและมาเกาะเขากิน ฉันจึงเก็บข้าวของเท่าที่มีอยู่ รวบรวมเงินทุกบาททุกสตางค์ เรียกแท๊กซี่ แล้วบอกลาครอบครัวนี้ มุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวงโดยลำพังโดยที่ฉันไม่รู้จักใครเลยในดินแดนนี้ เพราะวันที่ฉันมีเขา ฉันก็มีแต่เขา ไม่ได้รู้จักใครเลย ความเชื่อใจไว้ใจของฉันแท้ๆที่ทำให้ฉันตกอับเองอย่างไม่มีใครช่วยเหลือได้ ฉันนั่งคิด คิด แล้วก็คิดตลอดทางในแท๊กซี่ว่า ควรจะทำยังไงต่อไปดี  ฉันควรจะไปที่ไหน  จะทำยังไง ในเมือ่พ่อกับแม่ ไม่ได้อยู่กับฉัน เขาอยู่ห่างไกลออกไปอีกฟากฟ้าหนึ่ง โดยที่เงินในกระเป๋าของฉัน มีเพียงพอประทังชีวิตได้ เห็นจะซักเดือนหนึ่งกระมัง จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 13:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ฉันจึงนั่งแท๊กซี่ไปแถวมหาวิทยาลัย แล้วหาโมเต็ลเช่านอนคืนหนึ่ง เพราะฉันไม่รู้จะไปที่ไหนดี ฉันจะเริ่มจากตรงไหน แล้วจะทำอะไรกับชีวิตยังไง..... ฉันมีเงินติดตัวไม่มาก ฉันไม่กล้าขอแม่ ฉันยังต้องเรียนหนังสือ แล้วฉันจะพึ่งพาใครได้อีก รู้ตัวอีกที ฉันก็หมุนโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากน้องคนหนึ่ง เขาช่วยบอกทางให้ฉันไปหาห้องเช่าในเมือง โดยเราทั้งสองหวังกันไว้ว่า ขอให้ห้องที่ว่านี้ยังไม่ถูกใคร่าไปซะก่อนเพระราคามันถูกมาก มากกว่าที่ไหนๆในเมือง แล้วทำไมฉันจะต้องมาอยู่ในใจกลางเมือง? ฉันเคยคิดไปคิดมาหลายตลบ.... ทำไม ทำไมฉันไม่เลือกที่จะไปที่อื่น แล้วฉันก็ได้คำตอบกับตัวเองว่า  ในวันที่ฉันไม่รู้จักใครเลย ฉันควรจะอยู่ในที่ๆฉันจะไปไหนมาไหนได้สะดวก หางานได้ง่าย พึ่งพาตัวเองได้มากที่สุด ฉันต้องการการซ่อมแซมทางจิตใจอย่างด่วนที่สุด หาไม่ ฉันคงจะอยู่กับบ้านเฉยๆในเมืองสงบๆโดยรอเงินจากทางบ้าน วันๆก็คงจมอยู่กับน้ำตาที่ไม่มีวันหยุดไหลได้ ไม่ใช่ว่าอยู่ในเมือง แล้วฉันจะไม่ร้องไห้..... เพียงแต่ว่า ถึงจะร้องมากมายแค่ไหน ฉันก็ยังสั่งตัวเองได้ว่า..... ถึงเวลาต้องลุกแล้ว เพราะชีวิตต่อจากนี้ไป จะต้องยืนอยู่ด้วยตัวเอง...... เพราะเราอยู่ในเมือง  เมืองที่ผู้คนต้องรีบเร่งแข่งขันกันใช้ชีวิต พระเจ้ายังเมตตาฉันบ้าง  เพราะเมื่อมาถึงห้องเช่าที่ว่านี้ ก็ปรากฏว่ามีห้องเหลือว่างให้ฉันพอดี  ห้องแคบๆ มีเตียงนอน มีตู้เสื้อผ้าใบเล็ก  มีหน้าต่างหนึ่งบาน.....เท่านั้น ไม่มีห้องน้ำ ไม่มีห้องครัว   ฉันต้องเดินลงจากชั้นที่อยู่ ลงมาชั้นล่างเพื่อใช้ห้องน้ำรวมกับคนดูแลตึก    แต่ราคาค่าห้องทำให้ฉันไม่มีทางเลือก  ฉันตกลงใจเช่าห้องนั้นทันที เรียกได้ว่า ดูเดี๋ยวนั้น แล้วก็ตัดสินใจเช่าเอาเดี๋ยวนั้นเลย  เงินมัดจำ เงินค่าเช่างวดแรก ฉันจ่ายให้เขาหมด  ออกไปซื้อผ้าห่มมาหนึ่งผืน หมอนหนึ่งใบ....มีเงิน เหลือติดกระเป๋าเพียงน้อยนิด...... ฉันคำนวณอย่างดี เดือนนี้ทั้งเดือน ฉันคงใช้ไม่พอ  ...... มีทางเดียว คือ ซื้ออาหารข้างนอกกินแบบถูกๆเพียงวันละมื้อเท่านั้น   อย่าว่าแต่สองมื้อเลย มื้อเดียวยังร่อแร่เต็มทีแล้ว ไม่ต้องพยายามนึก ฉันก็จำได้ ว่าคืนแรกฉันนอนไม่หลับทั้งคืน  ทุกสิ่งทุกอย่าง แย่ไปหมดสำหรับฉันในตอนนั้น .... แต่จะให้ฉันทำยังไงได้   เดินเส้นทางผิดให้กับชีวิตตัวเอง ก็สมควรแล้วที่จะต้องรับผิดชอบ   เมื่อผ่านคืนแรกมาได้ ฉันก็ขวนขวายหาทางทำงานหาเงิน  ฉันร่อนใบสมัครไปตามร้านอาหารทั่วไปในเมือง ร้านเล็กร้านใหญ่ ฉันทำหมด เดินทั้งวันให้รู้สึกว่าได้ออกกำลังบ้าง แล้วฉันก็จะซื้อข้าวมื้อเย็นมานั่งกินในห้อง .... ข้าวมื้อแรกและมื้อเดียวที่ฉันจะได้กินในหนึ่งวัน  ดีอยู่หรอกว่ามีแหล่งขายอาหารสำหรับราคานักเรียน แล้วเขาก็ให้อาหารเยอะเสียด้วยสิ อัดแน่นมาเต็มกล่องเลย  ฉันแวะเวียนไปแหล่งที่ว่านี้ทุกวันจนเจ้าของร้านจำได้ ทุกวันนี้เขาเห็นฉัน เขาก็จะทักทายอย่างคุ้นเคยว่า  "หายไปไหนมาล่ะ พักนี้ไม่ค่อยเห็นเลย" แต่ช่วงนั้น เขาเห็นฉันทุกวันแหละ  เพราะฉันไม่มีที่ไป .... ทุกวันผ่านไป โดยที่ฉันยังไม่ได้งาน และเงินก็ร่อยหรอลงทุกที  ฉันยังคงโทรศัพท์กลับไปหาแม่ ..... แล้วก็บอกแม่โดยกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ข่มเสียงตัวเองไม่ให้สั่น เพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องรู้ว่าฉันร้องไห้ไปคุยไป "หนูสบายดีนะคะแม่....อย่าห่วงนะ  หนูสบายดี..." ฉันท้อใจอยู่หลายวันที่ไม่ได้งาน  อะไรก็ดูจะไม่ดีไปหมด ฉันสวดมนต์ทุกคืน ร้องไห้... แล้วก็ยังคงหางานอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ไปเรียนเสียด้วยซ้ำไป เพราะไม่มีแก่ใจจะจำอะไรทั้งสิ้น ฉันขาดเรียนเป็นเดือน..... อ้อ สองเดือนแล้วสินะ  สมน้ำหน้าตัวเอง  ..... สมควรแล้ว  จริงๆนะ มีอยู่คืนหนึ่งที่ฉันจ้องน้ำยาล้างห้องน้ำในขณะที่ไปอาบน้ำ.... แล้วคิดว่า ถ้ากินแล้วตายซะที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็คงจะจบสิ้นเสียที  .....แต่จะเพราะอะไร ฉันก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ฉันกลับไม่ได้ทำ แล้วแต่งตัว ออกไปหางานทำอีกตามเดิม แล้วฉันก็เดินหลงทางไปหลงทางมา เนื่องจากไม่คุ้นกับทาง และประสาทไม่รับรู้.......  ฉันตั้งใจจะไปร้านอาหารร้านหนึ่งที่เป็นกึ่งผับกึ่งเรสตัวรองท์   แต่เหมือนพระเจ้านำพาฉันไปทางนั้นโดยไม่รู้ตัว ฉันเดินผ่านร้านๆนึง.......  มันดึกมากแล้ว ห้าทุ่ม ใกล้เที่ยงคืน...... เท้ายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่สายตาฉันเหลือบมองเห็นแสงไฟสลัวที่ส่องอยู่ในภายในร้านนั้น พอรู้ตัวอีกที ฉันก็ก้าวเข้าไปในนั้นเสียแล้ว...... สภาพของฉันตอนนั้นน่ะเรอะ เปียกโชกเป็นลูกนกตกรัง หน้าตาเหนื่อยล้า หนาวเหน็บไปหมดทั้งร่างเลยทีเดียวล่ะ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 13:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทีแรก ฉันคิดว่าฉันตาฝาดไปเสียอีก  ... ฉันว่า ฉันเห็นคนกลุ่มนึง กำลังร้องเพลง คาราโอเกะ กันอยู่ เหมือนมีงานรื่นเริงข้างในห้องนั้น  มีคนนั่งอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว   ฉันเดินเอื่อยๆผ่านไป แล้วหยุดกึกอยู่กับที่  มีใครคนนึงกำลังคุยโทรศัพท์มือถืออยู่หน้าประตูกระจกร้านนี้  แต่เขาดูท่าทางไม่ได้ใส่ใจอะไรกับฉันเท่าไหร่ ฉันมองขึ้นไปดูป้ายร้านว่า มันชื่ออะไร ..... มองขึ้นไปแล้ว ก็ช้อนสายตาลงมามองดูภายในร้านนั้นอีก เอาไงดี? ฉันมองหางานมานานแล้วนะ และมันก็ไม่เคยมีวี่แววเลย ว่าจะได้ซักที  ฉันอยากได้งานที่ร้านกาแฟ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้  ทีแรกเขาก็รับสัมภาษณ์อยู่หรอก พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็ไม่รับฉันเข้าทำงานเสียอีก ทีแรกฉันก็ว่าจะย้ายออกจากห้องแคบๆเดินสามก้าวก็เจอกำแพงนั่นหรอก  แต่พอโดนปฏิเสธเรื่องงานร้านกาแฟนั้น  ฉันเลยต้องจำใจอยู่ห้องนั้นต่อไป เอาไงดี?  ฉันถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา  คราวนี้เริ่มมีสายตาจากภายในร้านหันมามองฉันแล้ว  เพราะฉันยืนอยู่ตรงนั้นนานมาก ฝนก็ตก ดึกก็ดึก หนาวก็หนาว เป็นไงก็เป็นกันสิเล่า!  ฉันเอื้อมมือไปดึงประตูกระจกบานนั้นออก เสียงกระดิ่งใบโพธิ์ดังกรุ๋งกริ๋ง  คราวนี้ล่ะ  สายตาทุกคู่ หันมาจับจ้องที่ร่างของฉันทันที ไม่ใช่มองนะ  จ้อง ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ มีบางโต๊ะที่ตั้งหมอนขวานแบบไทยไว้ เป็นการจัดแต่งรานที่ไม่เลว กลางห้อง มีผู้หญิงผู้ชายวัยกลางคนนั่งกันอยู่ มองฉันอย่างสงสัยว่า มีธุระอะไร อย่าว่าแต่เขาเองจะแปลกใจเลย ฉันเองก็ยังแปลกใจว่า ตัวเองคิดอะไรอยู่ตอนนั้น......ฉันมานั่งนึกดูเอาตอนนี้  แล้วก็ได้คำตอบว่า   ในเมื่อตอนนั้น ฉันไม่มีงานไม่มีเงิน สมัครที่ไหน ก็ไม่ได้งาน....... ลองที่นี่อีกสักที่เป็นไรไป ไม่ได้ก็เท่าทุน .....ฉันคงคิดอย่างนี้ มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุรุ่นพี่ฉันนี่แหละ ผมยาว หน้าตาบ่งบอกว่ามีเชื้อสายจีน ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ถามฉันว่า มีธุระอะไรหรือเปล่า  ฉันก็ตอบไปตรงๆว่า ขอสมัครงานได้มั้ยคะ หนูต้องการงานจริงๆค่ะ ง่ายเหมือนปอกกล้วย  ทั้งคำถามและคำตอบ  แล้วที่เขามอบโอกาสให้ฉันได้มากที่สุดก็คือ "เขียนชื่อกับที่อยู่และเบอร์โทรฯไว้นะคะ แล้วจะติดต่อกลับไป เคยทำงานด้านเสิร์ฟมาก่อนบ้างรึเปล่า?" กระดาษที่เขายื่นให้ ก็แค่เศษกระดาษ.....ฉันเขียนไป ใจก็คิดไปว่า  คงจะไม่มีโอกาสอีกแน่ แต่ปากฉันก็บอกเขาไปว่า เคยทำมาบ้างค่ะ หนูต้องการใช้เงินจริงๆตอนนี้ แค่นั้น แล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยคำว่า "แล้วจะติดต่อกลับไปนะคะ" สมมติว่า พี่สาวคนนี้ ชื่อว่า พี่หนึ่งก็แล้วกัน ฉันเองก็ไม่รู้จะเรียกเขาว่าอะไรดี  และต่อจากนี้ไป ฉันก็คงต้องพยายามลำดับและจำให้ได้ว่า ใครเป็นใคร เพราะฉันจะเรียกแต่ละคนที่ร้านนี้ ตามลำดับตัวเลข   พี่หนึ่งเพิ่งมาเล่าให้ฉันฟังเอาทีหลังนี่เองว่า "ทีแรก พี่ไม่คิดหรอกว่า พี่หวานจะเรียกเธอมาทำงาน เพราะพี่ดูสภาพเธอแล้ว...มัน..... พี่ไม่คิดว่าจะเรียกน่ะ แต่พอวันต่อมา พี่หวานกลับมาบอกพี่ว่า อยากจะเรียกเธอมาลองงานดูหน่อย  พี่ยังแปลกใจเลย  ดูว่าเธอเป็นคนลึกลับชอบกลอยู่เหมือนกัน"  พี่หวานคือเจาของร้านนั่นเอง  แต่เธอจะหวานเหมือนชื่อหรือไม่ ก็คงต้องเล่ากันอีกนั่นแหละ พี่หนึ่งมักจะคิดว่า ฉันเป็นคนที่มี "อะไร" อยู่ข้างหลังเยอะแยะมากมายไปหมด  ซึ่งฉันก็ไม่เคยเล่าให้เขาฟังหรอกว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ฉันบอกแค่ว่าฉันหาเงินเลี้ยงตัวเอง เท่านั้น แล้วทำไมพี่หวานถึงได้อยากเรียกฉันมาทำงานน่ะเรอะ? ก็เพราะว่า ตอนฉันเสร็จธุระจากร้านนั้นแล้ว เดินกลับมาบ้านเรียบร้อยแล้ว ฉันมานั่งนึกใคร่ครวญว่า กะอีแค่ชื่อและเบอร์ติดต่อบนเศษกระดาษยู่ยี่ใบนึง  มันจะทำให้เขาสนใจอยากเรียกฉันมาทำงานเสียเมื่อไหร่ คิดได้แค่นั้น วันต่อมาฉันก็เอาเรซูเม่ที่ตั้งใจพิมพ์บอกรายละเอียดและความสามารถของตัวเอง ให้เขาดู บอกกระทั่งว่า งานอดิเรกคืออะไร ตอนนี้เรียนที่ไหน เรียนอะไร แต่สิ่งเดียวที่ฉันไม่ได้บอก คือ ชื่อและนามสกุล  ฉันบอกแค่ชื่อเล่นเอาไว้เท่านั้น   แล้วฉันก็เอาไปยื่นให้เขาในตอนเย็น ตอนนั้นฉันเจอพี่สอง พี่สองเป็นผู้ชายที่เลือกเดินทางสายกลาง ออกแนวตุ้งติ้งเล็กๆ แต่ดูไม่มีพิษภัยกับฉัน ยื่นเสร็จฉันก็กลับบ้านอีก  รู้สึกว่า ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้ว   ส่วนร้านที่ตอนแรกตั้งใจจะไปทำแต่มัวหลงทางเสียก่อนน่ะเรอะ ฉันก็ไปยื่นเรซูเม่เหมือนกัน  แต่เขาไม่ แม้แต่จะมองหน้าฉัน ได้แต่รับคำว่า "แล้วจะติดต่อไป"  ฉันมองดูก็รู้ว่า แห้ว แน่ๆ งานนี้  ทั้งๆที่ร้านเขาน่ะ ติดประกาศรับสมัครพนักงานเสิร์ฟหญิงนะ   พอวันต่อมา ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่หวาน  บอกว่า ให้มาลองงานหน่อยได้มั้ย แต่ฉันติดเรียน จึงบอกว่า คงไม่ได้ แต่ฉันก็อยากมา  ในใจตอนนั้นฉันแทบคลั่ง เพระกลัวว่า เมื่อเขาโทร.มาเรียกครั้งนึงแล้วไม่ไป  อาจจะพลาดงานนี้ไปเลย  ฉันก็ได้แต่ถอนใจ ...ทำไงได้ล่ะ หน้าที่หลักของฉันคือเรียนหนังสือให้จบนี่นา  ช่างเถอะ แล้วคงได้งานเองซักวัน ฉันยื่นใบสมัครไปอีกสองสามที่ กำลังหิวโหยสุดชีวิตเพราะไม่มีเงินจะซื้ออะไรกินมากมาย ทั้งยังเศร้าเรื่องหัวใจสลายอยู่อีกด้วย  ฉันจ้องน้ำยาล้างห้องน้ำเป็นครั้งที่สอง แล้วพี่หวานก็โทรฯมาบอกว่า วันนี้ว่างมั้ย มาทำร้านพี่หน่อย ฉันตกลงทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข ทั้งๆที่ฉันติดเรียน แต่ฉันยอมไม่ได้แล้ว คราวนี้แหละน่า เป็นไง ก็เป็นกันสิ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พอถึงตอนนี้หลายคนคงสงสัยว่า ตกลงฉันอยู่มาได้ยังไง แล้วขาดเรียนถึงขนาดไหนกันแน่ จริงๆแล้ว ฉันเปิดเรียนเอาเดือนมีนาคม แต่ฉันก็ไม่ได้ไป จนกระทั่ง เมษายนไปแล้วล่ะมั้ง ฉันโผล่ไปครั้งนึง แล้วก็หายไปอีกเป็นอาทิตย์แล้วค่อยโผล่ไปใหม่ เพราะวันๆนึงฉันมัวแต่มองหางาน นั่งร้องไห้ ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว   และก็เพราะว่าฉันไม่มีเงินติดตัวเลย  รู้มั้ยว่าฉันโง่มากขนาดที่ว่า เงินส่วนตัวที่ฉันเคยมีเคยได้จากทางบ้าน ฉันเอามาซื้อเสื้อเชิ๊ตเนคไทกางเกงเข็มขัดรองเท้า ให้เขาจนหมด ฉันรักเขามาก อยากให้เขาดูดี และมีทุกอย่างไม่น้อยหน้าใคร  แม่เขาเองแท้ๆ ยังไม่ทำให้เขาดีเท่านี้นะฉันว่า เพราะเขาเคยยอมรับกับฉันว่า "ผมรู้ ว่าไม่มีใครรักผมเท่าคุณอีกแล้ว"  นั่นแหละ ที่เขาพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเอาใครเข้ามา กก ในห้อง   สงสัยว่าฉันคงจะรักเขามากไป  เขาคงไม่ชอบ  ก็จริงนะ การเป็นคนมีความสุข กับการเป็นคนเพอร์เฟ็ค มันคนละเรื่องกัน  เขาคงชอบอยู่ในดงขี้ยาแบบนั้นก็เป็นได้ เมื่อฉันไม่มีเงิน และไม่กล้าขอทางบ้านมาอีก เพราะทางบ้านก็คิดว่าฉันคงมีเงินติดตัวอยู่ ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากกู้หนี้ยืมสินเขามา  พี่แซนแท้ๆที่ช่วยฉันเอาไว้   พี่แซนเป็นพี่สาวที่ดีกับฉันมาก  เงินร่วมห้าแสนบาท เขาให้ฉันโดยไม่มีข้อแม้ว่า จะต้องใช้คืนเมื่อไหร่ ฉันรู้จักกับเขาทางอินเตอร์เน็ตน่ะ เชื่อมั้ย?  เคยพบกันจริงๆก็เพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง  แต่พอฉันหมดทางไป ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ฉันโทร.ไปพี่คนนี้ แล้วบัตรเอทีเอ็มของเขา ก็มาอยู่ที่ฉันแทบจะในทันที ฉันจึงพอมีเงินจะซื้ออะไรกินได้บ้าง แต่ยังอดสองมื้อ กินมื้ออยู่เหมือนเดิม เพราะไม่กล้าเสี่ยง กลัวเหลือเกินว่า พอไม่มีเงินขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง แล้วเงินจำนวนนี้ฉันก็ต้องเอามาจ่ายค่าเช่าห้องด้วย มันไม่ใช่จำนวนมากมายอะไรเลยเมื่อฉันตัดสินใจมาอยู่ในใจกลางเมือง พอพี่หวานติดต่อมาบอกว่าอยากให้ฉันทำงาน ฉันจึงรับคำทันที  เมื่อเดินมาถึงที่ร้าน ฉันก็เจอพี่หวานอยู่กับพี่สอง  ฉันจึงรู้ว่า ฉันจะต้องมาทำกะกลางวันแทนพี่สอง เพราะเขากำลังยุ่งกับรายงานและสอบที่โรงเรียน ที่จริงแล้วฉันมาฝึกงานให้เขาก่อนแล้วล่ะ ตั้งใจมาโดยไม่คิดจะเอาเงินด้วย ฉันยืนยันว่า จะมาขอเรียนงาน  พี่หวานก็รับคำอย่างดี  ฉันมาฝึกอยู่สองครั้ง ครั้งแรก กับพี่สาม  ครั้งต่อมา กับพี่หนึ่ง แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ฉันก็รู้สึกเหมือนกันแหละว่า ทำงานกับพี่หนึ่งแล้วสบายใจกว่า เพราะพี่สามค่อนข้างจะจุกจิกแบบผู้หญิงๆ วันที่ไปฝึกงานฉันกินจนอิ่ม  ทั้งแกงส้มผักรวม โรตี บัวลอย ผัดไท เปรมเลยเชียวล่ะ พอหลังจากนั้น พี่หวานก็โทร.มาบอกให้มาลองทำกลางวัน คราวนี้จะมีการจ่ายเงิน ฉันจึงมาทันที ฉันก็ไม่เคยทำงานในร้านเล็กๆแบบนี้มาก่อนเสียด้วย แต่คิดว่า น่าจะทำได้ดีพอใช้ เพราะวันนั้น ฉันทำของฉันอยู่คนเดียว พี่สองอธิบายคร่าวๆไว้แล้วว่า ต้องทำอะไรบ้าง เมนูเอามาจากตรงไหน เมนูกลางวันกับกลางคืนมันต่างกันยังไง ต้องเปิดไฟอะไรตรงไหนบ้าง  ฉันก็พอทำได้ ต่อมาซักพัก ฉันก็เริ่มได้งานเพิ่มที่ร้านนี้ ซึ่งฉันก็ดีใจมาก เพราะร้านใกล้บ้านด้วย แถมยังได้กินข้าวฟรีด้วย  ที่ร้านนี้ก็ดูจะแปลกๆอยู่เหมือนกัน เพราะใครๆดูจะเข้านอกออกในกันพลุกพล่านไปหมด ไม่เหมือนบรรยากาศอย่างที่ฉันเคยเจอมาก่อน ถ้าจะมีคนเข้าออกมากมายแบบนี้ โดยมากจะเป็นญาติโกโหติกากับเจ้าของร้านกัน  แต่นี่ไม่   ..... ใครเป็นใครบ้างก็ไม่รู้  เดายากอยู่เหมือนกัน คืนหนึ่ง ฉันไม่ได้ทำงานหรอก แต่แวะไปที่ร้าน ตามคำที่พี่หวานเขาว่าๆ "ว่างๆก็มากินข้าวที่นี่ อย่าหายไปเลยล่ะ แวะมาบ้าง"  ฉันก็แวะน่ะสิ  ก็ฉันหิวข้าวนี่นา  แต่ฉันก็อยู่ช่วยงานเขาจนสี่ห้าทุ่มทุกที เหมือนทำงานแลกข้าว ฉันยังภูมิใจบ้างว่าได้ทำอะไรให้คุ้มค่า ไม่ใช่มาหลอกเขากินอย่างเดียว  แต่คืนนั้นเหมือนชะตาฉันขาดชอบกล  ฉันก็อยู่ช่วยเขาจนดึก พี่หวานก็เรียกให้ฉันอยู่กินขนมจีนน้ำพริก ฉันก็ไม่ขัดศรัทธา โดยที่ใครๆเริ่มจะหันมาคุยกับฉันบ้างแล้ว พอคุยได้สักพัก เขาเริ่มทยอยกันกลับบ้าน  ปรากฏว่าเหลือฉัน พี่หวาน พี่สี่ ซึ่งทีแรกเป็นคนที่พี่หวานเชียร์ให้ฉันกับเขาเป็นแฟนกัน แต่ไม่สำเร็จ  และมีพี่หนุ่ม กับผู้ชายอีกคนนึงวัยกลางคนซึ่งเราจะเรียกเขาว่า อาขัน ที่ว่านั่งกันเนี่ย ก็นั่งกินเหล้ากันนั่นแหละ พี่สี่แอบแซวว่า ฉันกินเหล้าได้ขนาดนี้ คงนั่งเป็นเพื่อนพี่หวานได้สบาย เพราะพี่หวานกินเหล้าทุกวันอยู่แล้ว และพี่หวานเองก็เป็นคนขี้เหงาเสียด้วย คุยไปคุยมา  คงจะสัก ตี2ตี3 แล้วล่ะมั้ง อยู่ดีๆ อาขันก็ทักขึ้นมาว่า  "หนู... พ่อชื่อ .... หรือเปล่า?" ฉันแทบจะสำลักเหล้า ..... คิดอยู่เหมือนกันแหละว่า คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่า เขาจะรู้จักกับพ่อฉันขนาดรู้ชื่อในวงการ  ฉันไม่อยากโกหก ก็เลยยอมรับ แล้วเขาก็เริ่มโพทะนาว่า ฉันมีที่มาที่ไปยังไง พ่อฉันเป็นคนที่รู้จักกันในวงสังคมแค่ไหน แล้วฉันซึ่งอยู่ในฐานะลูกคนเดียวนั้น พ่อฉันจะเลี้ยงแบบไข่ในหินถึงขนาดไหน  เล่ากระทั่งว่าพ่อฉันขับรถยี่ห้ออะไร  .....ฉันได้แต่อมยิ้มแล้วกลั้นหัวเราะ  เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า คนที่จะพูดจาแบบนี้ แสดงว่า เขาไม่รู้จักพ่อฉันจริงๆเอาเสียเลย แต่เขาพูดเต็มปากว่า "พ่อหนูกับอา เราสนิทกันมาก" คืนนั้นพี่หวานกับพี่สี่เลยรู้ว่าฉันเป็นใครมาจากไหน แต่นั่นก็ไม่สำคัญ ทุกอย่างเริ่มจากที่นี่ วันนี้ ตอนนี้ ต่างหาก เพียงแต่ฉันก็ยังนึกเสียดายอยู่จนทุกวันนี้ว่า ไม่น่าจะมีใครรู้จักฉันเลย เพราะฉันไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก   ใกล้เช้า พวกเราแยกย้ายกัน พี่หวานล๊อคประตูร้านแล้วเข้านอนเพราะพี่เขาอยู่ที่ร้านอยู่แล้ว  ส่วนพี่หนุ่มและอาขัน ก็กลับบ้านของตัวเองไป  พี่สี่เดินมาส่งฉันถึงหน้าอพาร์ตเมนต์ คุยกันนิดหน่อย แล้วก็แยกกัน หลังจากนั้นฉันก็เริ่มได้งานเพิ่มมากขึ้น  แต่ฉันก็เริ่มสังเกตว่า มีสายตาแปลกๆมองมาที่ฉันเสมอ ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไม แต่ฉันรู้ว่า จากใคร คนหนึ่ง คือ ผู้หญิงที่ร้าน เป็นรุ่นพี่ฉัน  ซึ่งตอนหลังนี้ฉันไม่นับพี่นับน้องด้วย แต่เรียกเขาว่า จิงโจ้ตัวเมีย ซะแทน   เขามองฉันแบบแปลกๆ ฉันก็ไม่ถูกชะตาเขามาตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ เพราะฉันไม่ชอบคนขี้อิจฉาแบบผู้หญิงๆ แต่อีกสายตาหนึ่ง...... มาจากผู้ชายที่ทำงานตำแหน่งพ่อครัว ที่จริงเขาก็อายุรุ่นน้องฉันปีนึงนะ แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก ว่าเขาจะมองยังไง เพราะตอนนั้นฉันยังมีใครอีกคนที่ฉันทั้งรักทั้งแค้นอยู่เต็มหัวใจ แต่สองคนนี้แหละ ที่ชักพาให้ชีวิตฉันต้องพบกันเรื่องแย่ๆอีกครั้งในชีวิต จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จิงโจ้ตัวเมีย ที่ฉันเกริ่นถึง ค่อนข้างจะเป็นคนแปลกๆ  หล่อนตัวเล็กผมสั้น แต่ดูหน้าตามีอายุพอสมควร ทำให้ฉันเรียก พี่ โดยไม่ต้องคิดมากว่า เขาควรจะอายุน้อยกว่าฉันหรือเปล่า ฉันมองเห็นในสายตาของเขาตั้งแต่วันแรกที่ก้าวขาเข้าไปเหยียบในร้านเพื่อขอสมัครงาน  ดูท่าทางเขาไม่ค่อยเต็มใจทำงานร่วมกับฉันเท่าไหร่ หน้าตาเฉยเมย ไม่ยิ้ม ไม่บ่งบอกอารมณ์ยินดีต้อนรับใดๆทั้งสิ้น  แต่ฉันก็เฉย เพราะไม่ได้สนใจเขาเช่นกัน  ส่วนนายพ่อครัว ซึ่งฉันจะเรียกว่า หนุ่มน้อยนั้น ฉันเจอเขายิ้มแต้อยู่ในครัวตั้งแต่วันแรกๆแล้วล่ะ  ด้วยความที่ไม่รู้ว่า ใครเป็นใคร อายุเท่าไหร่ ฉันแนะนำกับเขาว่า ฉันชื่ออะไร  อายุเท่าไหร่  แต่กลับกลายเป็นเรื่องขำสำหรับนายหนุ่มน้อย  เขาเคยบอกฉันว่า   "คุณนี่ตลกดีนะ" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มันตลกตรงไหน เพิ่งมารู้เอาทีหลังนี่เองว่า เรซูเม่ที่ฉันเอาไปยื่นให้พี่หวานน่ะ ได้ถูกเอามาแปะกลางครัวให้ทุกคนได้ยลกันถ้วนหน้า ฉันกลายเป็นจุดเด่นไปโดยไม่รู้ตัว ....เอาเป็นว่า พอฉันบอกอายุไป เขาก็บอกอายุเขากลับมา เขาอ่อนกว่าฉันเกือบสองปี  แต่หน้าตาเขาน่ะเป็นพี่ฉันได้สบาย ทุกวันนี้ฉันก็ยังล้อเขาอย่างนี้   พอถึงตอนนี้ คงเดากันได้ไม่ยาก ว่าทำไม สองคนนี้จึงกลายมาเป็นคนที่ทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายอีกครั้ง ฉันไม่เคยรู้หรอกว่าเขาสองคนคบหากันอยู่ จนกระทั่งคืนหนึ่ง พี่หวานเรียกพวกเราสามคนมาคุย ถ้าฉันจำไม่ผิด ช่วงนั้นยังมีฟุตบอลโลกอยู่เลย เพราะพี่หวานลงทุนขนทีวีเครื่องใหญ่ออกมาให้พวกเราดูกันทั้งในครัวและบริเวณหน้าร้านโต๊ะท้ายๆหน่อย  ฉันจำไม่ค่อยได้ว่า พี่หวานคุยกับฉันเรื่องอะไร แต่ฉันดูท่าทางพี่หวานจะเริ่มมึนๆจากหลายแก้วที่ดื่มนำหน้าพวกเราไปก่อนแล้ว แล้วพอแกมึน "ได้ที่" คราวนี้ล่ะ......  อะไรๆ ก็เฉลยออกมาให้ฉันได้รู้ จิงโจ้น่ะ มีแฟนอยู่แล้ว แต่ว่าหล่อนมาเรียนหนังสือที่ต่างประเทศเสียคนเดียว แฟนก็ไม่ได้มาด้วย แล้วเจ้าหนุ่มน้อย เขาก็ชอบหล่อนเข้าให้   ฉันไม่รู้ว่า ใครจะรับความคิดที่ว่า แฟนที่อยู่ไกล ก็เก็บไว้ตรงนั้นก่อน แล้วมีแฟนอีกคนไว้อยู่ใกล้ๆ  ได้แค่ไหน  แต่สำหรับฉัน ทั้งในขณะนั้น และในเวลานี้ที่เป็นอยู่  ฉันต้องขอยอมรับตรงๆว่า ....ฉันรับไม่ได้  ฉันไม่ชอบทั้งการจับปลาสองมือสามมือ หรือแม้แต่เหวี่ยงแหเล่นๆ  ..... ความรู้สึกของคนเรา มันมีค่ามากกว่านั้น  และฉันก็ไม่ชอบใจในคำพูดที่พี่หวานว่า  "ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องไปตายตัวกับมันมากนัก ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นกฏเกณฑ์สำหรับตัวเราจนเกินไป" ฉันว่า มันมี ข้อแม้ ในบางเรื่องนะ...... แต่ในเรื่องของหัวใจ มันไม่ควรจะเป็นแบบพี่เขาว่า ถ้าคุณคิดจะเปลี่ยนใจ มันก็คงไม่ผิด ในเมื่อใจคน ก็เหมือนทีวีที่เปลี่ยนช่องได้  ไม่ได้เกี่ยวกับว่า คุณไม่ใช่คนไม่มั่นคง  เหตุการณ์ต่างๆมันเปลี่ยนไปตามกาลเวลา มันขึ้นอยู่กับว่า คุณเติบโตขึ้นมากแค่ไหน คุณเรียนรู้อะไรจากกันและกันมาบ้าง ถ้าคุณยอมรับในทุกๆสิ่งของอีกฝ่ายหนึ่งได้ คุณห่วงใยเอื้ออาทรรักเขาอย่างไม่เปลี่ยนไปโดยที่ไม่ต้องบังคับฝืนใจตัวเองหรือเปล่า แม้แต่ ต้องแยกทางทั้งๆที่รักกัน ก็ยังมีเลย แต่การที่ จะรักคนนั้นคน คนนี้คน โลไปเลมา..... เลือกไม่ถูก เลือกไม่ได้ หรือ ไม่เลือกเลย ฉันว่า มันบ้าแล้วล่ะ อาการนั้น กรณีของจิงโจ้และหนุ่มน้อย มันอยู่ที่ว่า หนุ่มน้อยน่ะ เป็น "คนโปรด" ของพี่หวานเขา เพราะแต่ก่อนนี้ร้านพี่เขาขายได้ไม่ดี จนกระทั่งพี่หวานเตลิดเปิดเปิงหนีความยุ่งยากต่างๆไป ปล่อยให้หนุ่มน้อยซึ่งเป็นพ่อครัวเผชิญชะตากรรมไปตามเรื่อง  แต่โชคก็เข้าข้าง  เขาทำให้ลูกค้าเพิ่มขึ้นได้ เพราะรสมือในการทำอาหารเขาก็ถือว่า ใช้ได้เชียวล่ะ  ฉันเองก็ยอมรับ พอเป็นคนโปรดของเจ้านาย..... ก็เลยกลายเป็นว่า ใครจะมาแตะต้อง ก็ไม่ได้ทั้งนั้น นอกจากพี่หวานจะทั้งแตะและทั้งเตะเอง   เมื่อแรกที่เขาจะจีบแม่จิงโจ้นี่ ก็เห็นว่าผู้หญิงคนอื่นในร้านก็มาชอบๆเขาอยู่ แต่ไม่สมหวัง เขาเลือกแม่จิงโจ้คนนี้  แต่อะไรก็ไม่สนุกเท่า สาวๆที่ว่าไม่สมหวังนี้ ก็ดันเป็น"คนโปรด" ของพี่หวานเขาเช่นกัน  คนที่รับบทหนักในที่นี้เลยกลายเป็นจิงโจ้ตัวเมีย  โดนเขาแกล้งมั่ง โดนเขากีดกันมั่ง ตามประสา ละครน้ำเน่าไทยๆ   แต่ก็ยังคงคบกันได้อยู่ อาจจะเพราะว่าหลังๆ กระแสความริษยาหมั่นไส้มันซาๆลงไปก็เป็นได้  แต่เขาทั้งสองคนก็มักจะพูดกับคนอื่นๆว่า  "ไม่ได้เป็นแฟน เป็นเพื่อนกัน" ฉันไม่ได้จงใจจะรังเกียจรังงอนทั้งสองคนเลยนะ......ถ้าจะว่ากันตามความจริง แต่ความซวยของฉันมันอยู่ที่ว่า นายหนุ่มน้อยคนนี้ มีเค้าละม้ายคล้ายกับ คนของฉัน  อยู่ไม่น้อย  เล่นเอาฉันใจหายวูบทุกครั้งที่เห็นหน้า....  ทั้งยินดี ทั้งเจ็บปวดระคนกัน ....ฉันยังรักเขาอยู่มากมายเหลือเกิน   แต่ถึงเขาจะบอกว่า ไม่ได้เป็นแฟนกัน ฉันก็รู้แหละว่า จิงโจ้พยายามสร้างภาพให้เห็นว่า หนุ่มน้อย รักเขามาก ไม่มีทางเลิกรากันแน่ๆ เพราะเขาดูแลเอาใจใส่หนุ่มน้อยเสียเหลือเกิน.....ผ้าผ่อนก็ตามมาซักให้ถึงบ้าน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ถ้าเขาไปกับผู้ชายคนไหน หนุ่มน้อยจะตามหึง.....อะไรประเภทนี้ ฉันสมเพชหล่อนอยู่เอาการ...... นี่คงเข้าข่ายประเภท พวกชอบเรียกร้องความรักแน่ๆ  แล้วฉันก็สงสารหนุ่มน้อยเหมือนกัน  อยู่ดีๆ ก็มากินน้ำใต้ศอกเขาซะนี่  ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ผู้หญิงเขามีแฟนแล้ว และไม่มีความคิดที่จะเลิกกับแฟนเขา แถมยังหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายอคนอื่นเช่นกัน  ฉันเคยพูดกับหนุ่มน้อยว่า  "ฉันอยากให้เธอมีความสุขว่ะ"  และเขาก็ตอบว่า "ผมเองก็เหมือนกัน..."  ดูท่าทางเขาจะเจ็บอยู่ไม่น้อย  แต่ในวันนั้นเราต่างคนต่างเป็นเพียงเพื่อนกินเหล้าและเพื่อนที่ทำงานร่วมกัน  ฉันแตะไหล่เขาอย่างมิตรภาพที่เพื่อนให้เพื่อน แล้วใครจะคิดว่า หายนะครั้งที่สอง จะเกิดขึ้นในชีวิตฉันอย่างรวดเร็วหลังจากนั้นไม่นาน... จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มีอยู่ช่วงนึงที่ฉันต้องเข้าทำงานแทนพี่สองและสต๊าฟคนอื่นๆบ้าง เพราะฉันสอบเสร็จก่อนคนอื่นเขา นั่นคงจะถือได้ว่าเป็นยุคทองของฉันทีเดียว เพราะฉันก็ได้งานเสิร์ฟอีกร้านนึงเหมือนกัน บางวันฉันควงสองกะ ทำที่นี่ตอนเช้า แล้วไปเข้างานอีกที่นึงตอนเย็น  และช่วงที่ยุ่งๆอยู่นั้นเอง จิงโจ้ก็ดูจะอ่อนระโหยโรยราเป็นหวัดงอมแงม   ฉันก็ถามหล่อนว่าเป็นอะไรไป หล่อนตอบว่า  ทำรายงานยังไม่เสร็จ ฉันแนะนำไปตามเรื่องว่า พี่ก็ยื่นแบบฟอร์มขอเลื่อนวันส่งสิคะ  หล่อนตอบว่า ยื่นแล้ว แต่ว่าก็ยังทำไม่เสร็จอยู่ดี  ฉันถามอีกว่า รายงานยาวแค่ไหน   ....ให้ตายเถอะ ฉันว่า ฉันได้ยินเต็มสองรูหูเลยว่า ห้าร้อยคำ    ฉันเลยบอกว่าเอางี้ เดี๋ยวจะช่วยทำให้ พี่พักผ่อนบ้างก็แล้วกัน  ... ทีแรกหล่อนก็ทำท่าคิดว่า คงไม่ดีกระมังถ้าจะให้ฉันช่วยทำ  แต่สุดท้ายหล่อนก็บอกฉันว่ารายงานมันเกี่ยวกับอะไร ฉัน ซึ่งเรียนปริญญาตรียังไม่จบ  มานั่งทำรายงานของคนเรียนปริญญาโท ฉัน ซึ่งเรียนมนุษยศาสตร์ มานั่งทำรายงาน สถาปัตย์ แต่ตอนนั้นฉันก็สงสารเขาจริงๆ ฉันเข้าใจเอาเองว่า ทุกคนคงมีสภาพเหมือนฉัน ทุกคนทำงาน ทุกคนหาเงินเอาเอง เพราะฉะนั้น การเสียรายได้ไปในแต่ละกะที่ทำงานนั้น มีความหมายมาก แต่ความจริงแล้ว มันไม่ได้เป็นแบบนั้น   จะอย่างไรก็ตาม พอถึงวันที่หล่อนเอารายงานมาโปะตรงหน้าให้ฉันช่วยทำ หล่อนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "ทั้งหมด สามพันห้าร้อยคำ" สามพันห้าร้อยคำ!!    ฉันคิดว่าฉันคงหลุดคำนี้ออกมาเต็มๆ  เพราะมันไม่ยักใช่ห้าร้อยคำอย่างที่ฉันคิดแฮะ  และที่สำคัญ ฉันเองก็ทำรายงานของฉันอยู่เหมือนกัน  ก็ร่วมๆสองพันห้าร้อยคำ และยังไม่เสร็จดีนักเลย ฉันแทบไม่ได้นอนเลยช่วงนั้น ทำรายงานของตัวเองอย่างรีบเร่ง แล้วก็ต้องมาทำของจิงโจ้ต่อ ตอนนี้ฉันนั่งขำตัวเองได้ว่าทำไมตอนนั้นเราโง่ขนาดนั้น สมน้ำหน้าอยากหาเรื่องใส่ตัวเอง การใจดีเกินไป บางครั้งมันก็ไม่เข้าท่าหรอก  โดยเฉพาะถ้าเราทำกับคนที่เขาไม่เห็นค่าเรา และหลอกใช้เราอย่างไม่เคยแคร์ ฉันยังจำได้เลยว่า ฉันทำไปได้จนถึงเกือบสองพันคำแล้ว ฉันก็เอาไปให้หล่อนดู เพราะฉันเข้าใจผิดว่ามันคงจะสองพันกว่าคำแล้ว   หล่อนรับไปดู แล้วติดต่อกลับมาอย่างเป็นปกติธรรมดาว่า "ยังไม่ครบสามพันห้า ช่วยรับไปทำต่อทีได้มั้ย พี่ดูแล้ว พี่ว่าพี่คงไม่มีความสามารถพอที่จะทำต่อได้"   วันนั้นหนุ่มน้อยก็อยู่  แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจในการมีตัวตนของเขาเลยในตอนนั้น  เนื่องจากว่า หน้าฉันมันชาไปหมดแล้ว  ...พูดง่ายดีจริง  สรุปว่าฉันต้องทำต่อให้เสร็จว่างั้นเถอะ ไม่ใช่ว่า ฉันเอ่ยปากจะช่วยเขาแล้วไม่ยอมช่วยให้ถึงที่สุด แต่เพราะเขาบอกว่า ทำแค่ไหนเอาแค่นั้นที่เหลือเขาจะทำต่อเอง ขอให้ได้มีส่งเถอะ  แต่สุดท้ายฉันก็ไปทำมาให้เขา โดยที่ข้อมูลต่างๆที่เขาหามาให้ ก็ไม่ได้เป็นประโยชน์แก่ฉันเลย เดือดร้อนให้ฉันต้องมานั่งหาเอาเองอีก  ไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยแหละ แล้วฉันก็เอาไปยื่นให้หล่อนอีกรอบ  แต่บอกสั้นๆว่า "ยังไม่ได้สรุปนะคะ ลองอ่านดูแล้วสรุปเอาละกัน"  หล่อนก็ขอบใจฉันแล้วบอกว่า จะพาไปเลี้ยงข้าวมั่ง จะทำขนมมาให้มั่ง  รับรองเสียด้วยว่า ทำอร่อย จากวันนั้น จนวันนี้  ฉันก็ยังไม่ได้กินข้าวหรือขนมอะไรที่ว่า และที่เด็ดขาดกว่านั้น  บทสรุปที่หล่อนว่าหล่อนทำเองได้  สุดท้ายก็เอาไปให้ผู้จัดการที่ร้านช่วยทำ เพราะผู้จัดการคนนี้เป็นฝรั่งที่แตกฉานในภาษาไทยอย่างเต็มพิกัด  .....ฉันได้แต่นั่งขำอย่างปลงๆ.... สรุปว่า หล่อนไม่ได้ทำอะไรเลยสำหรับรายงานชิ้นนี้ จนถึงวันที่หล่อนจะต้องเดินทางกลับไปเยี่ยมครอบครัวนั่นแหละ ฉันจึงต้องเข้ามาทำงานแทนหล่อนเต็มตัว ซึ่งก็มีเวลาเจอกับหนุ่มน้อยมากกว่าเดิม  แต่ฉันก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเขามาก ยังคงเป็นเพื่อนกินเหล้ากันเหมือนเคย  แต่ฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนกันว่า  สายตาของหนุ่มน้อยดูจะแปลกไปเวลามองฉัน และฉันก็เผลอมองเขาเหมือนกัน..... เพราะฉัน มองเห็น "เงาของใคร"  ผ่านในตัวเขา จนทุกวันนี้ ฉันก็มั่นใจว่า ฉันไม่ได้แย่งใครมาจากใคร แต่ฉันตำหนิตัวเองทุกวันว่า .... ฉันน่าจะมองใคร ในวันที่ฉันเข้มแข็ง ไม่ใช่ในวันที่อ่อนแอ  โดยเฉพาะ ฉันไม่ควรจะมองใครที่ละม้ายคล้าย อดีตคนของฉัน พี่หวานเป็นผู้หญิงที่สายตาคมเอาการ  เขามองหนุ่มน้อยออก  และพยายาม "กันท่า" ฉันกับเขาอย่างเต็มกำลัง  และจิงโจ้เองก็ร่วมผสมโรงด้วย  ขนาดว่าหล่อนกลับไปหาครอบครัวและแฟนตัวจริงของหล่อน  แต่ก็ยังคงโทรศัพท์มาหาฉันเพื่อจะถามว่า "อยู่กับหนุ่มน้อยหรือเปล่า พี่โทรฯไปหาเขา เขาไม่รับสาย"   ฉันก็ได้แต่บอกว่า  "กินเหล้าแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน คงเมาปัญญานิ่มไปแล้วกระมัง พรุ่งนี้ค่อยโทรฯสิคะ" พอคืนนึงที่พี่หวานเรียกฉันและเขามานั่งเทศนาเรื่อง "ความริษยาและมารยาของผู้หญิง"  ฉันก็รู้ได้ทันทีว่า พี่หวานอยากจะพูดว่าอะไร  ตั้งแต่ตี1 จนถึงตี4 ฉันนั่งฟังจนเบื่อจะฟัง เพราะฉันไม่มีความคิดที่จะรักเขาในตอนนั้น  พอขอตัวกลับบ้านโดยปล่อยหนุ่มน้อยนั่งฟังพี่หวานต่อ ฉันก็ sms ไปบอกหนุ่มน้อยว่า  ถ้ามีเรื่องวุ่นวายให้มากๆนัก ฉันจะลาออกจากที่ร้าน ไม่ได้คิดเลยว่า จะมีคำตอบกลับมา  แต่ปรากฏว่า  เขาโทรฯกลับเข้ามาหาฉันตอนจะหกโมงเช้า เพื่อบอกว่า "อย่าไปไหนเลยนะ พี่หวานเขาก็พูดไปอย่างนั้นเอง" นั่นเป็นครั้งแรก ที่เขาติดต่อมาหาฉันตั้งแต่รู้จักกันมา     จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนุ่มน้อยโท.มาหาฉันครั้งนั้นแล้ว เรื่องราวต่างๆกลับไม่คลี่คลายลงไปอย่างที่ฉันหวังไว้ เพราะคนโปรดของพี่หวานทั้งหลายโผล่หน้าเข้ามา "แสดงความหวังดีและห่วงใย" ชนิดฉันตั้งตัวไม่ทัน บางคนก็โท.มาถามข่าวคราว บางคนก็เรียกคุยด้วย ฉันก็ได้แต่นั่งเกาหัวแกรกๆว่า มันเรื่องอะไรของพวกเขาเหล่านี้ด้วย พี่หวานเองก็เถอะ พูดออกมาโดยไม่มีการเกรงใจและไว้หน้าฉันเลย แต่อาจจะเพราะว่าแกเมาแบบ "ได้ที่" ล่ะมั้ง ฉันเองก็เหนื่อยหน่ายใจเต็มที  สุดท้าย เหตุการณ์ต่างๆก็ทำให้ฉันมาคบกับหนุ่มน้อยเข้าให้จนได้ เขาเคยพูดกับฉันว่า  จะเห็นเขา เป็นตัวเขาเองไม่ได้เชียวหรือ?  เพราะฉันเล่าให้ฟังหมดแล้วว่า ฉันเคยรักใคร มากแค่ไหน และความรู้สึกนั้นมันก็ยังอยู่ในใจฉันไม่เปลี่ยน บอกกระทั่งว่าฉันมองเห็นใครผ่านตัวเขา.....ฉันก็บอกเขาไปว่า  เห็นสิ เห็นตัวเธอเป็นเธอ เพราะนิสัยเธอไม่เหมือนเขา แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากว่า ส่วนลึกในใจของฉันรู้สึกยังไง  แต่ฉันรู้ว่า มันเป็นความเหมือนที่แตกต่าง ไม่สามารถเอามาทดแทนกันได้แน่ แต่เวลาที่ได้คบกันก็จบลงหลังจากนั้น เพราะจิงโจ้กลับมา   อาจจะเป็นพี่หวานเองนั่นแหละที่บอกข่าวให้จิงโจ้ระแวง ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าเราคบกันอยู่ แต่การ"ตัดไฟแต่ต้นลม" เป็นวิธีที่พี่หวานเจนจัด แล้วไม่ใช่แค่พี่หวานคนเดียวเสียเมื่อไหร่ที่กันท่า  มีทั้งคนโปรดทั้งสองที่ไม่เคยพอใจที่จะให้หนุ่มน้อยไปชอบใครทั้งนั้น  อาทิตย์แรกที่จิงโจ้กลับมา หนุ่มน้อยก็หายไป แต่ยังคงโท.คุยกับฉันอยู่ จนคืนหนึ่งเขาก็บอกกับฉันว่า เขาเลิกกับจิงโจ้แล้ว เรื่องราวทุกอย่างเคลียร์แล้วเรียบร้อย  ฉันเห็นใจเขาไม่น้อยเหมือนกัน เพราะเสียงจากสายโทรศัพท์ที่ฉันได้ยิน มันเป็นเสียงเหมือนเด็กผู้ชายที่เพิ่งร้องไห้มา  ฉันถามว่า เกิดอะไรขึ้น  เขาก็ตอบว่า  ทางนั้นเขาหมั้นกับแฟนเขาแล้ว ฉันได้แต่นิ่งเงียบ  เพราะถึงยังไงฉันก็รู้ว่า เขารักจิงโจ้อยู่ในตอนนั้น  แต่ความเงียบของฉันกลับทำให้เขาถามออกมาว่า "นี่คิด...จะไปอีกคน..ใช่มั้ย?"   พอถึงจุดนี้ ฉันจึงตอบออกไปว่า  จะให้ไปไหน ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ ในที่ของฉัน ฉันไม่ได้อยู่เพื่อใคร เพราะฉันเคยมีชีวิตที่ทุ่มเทเพื่อใครมาแล้ว ฉันไม่มีชีวิตแบบนั้นให้เธอหรอก  แต่ถ้าเธอมองมา อยากได้ความช่วยเหลือ ฉันจะทำให้เท่าที่ช่วยได้ และถ้าหากอยากรักจิงโจ้ข้างเดียวต่อไป นั่นก็เป็นสิทธ์ของเธอ เธอเลือกได้ พอวันต่อมา เขาก็มายืนหน้าแป้นแล้นหน้าห้องฉัน จุดดีของเขาก็คือ เป็นคนที่ไม่ค่อยมีหน้าตาอารมณืเสียอย่างชาวบ้านเขาเท่าไหร่ เจอทีไร ยิ้มทีนั้น ฉันก็อดขำไม่ได้ว่า นี่มันหน้าตาของคนอกหักแน่หรือเปล่า  แต่เขาก็ยังคงยืนยันว่า มันจบไปแล้ว ถ้าเรื่องราวทุกอย่างจบแค่นี้ มันก็คงจะเป็นแฮบปี้เอ็นดิ้งเหมือนในนิยายไม่มีผิด สุดท้ายฉันก็จะได้มีใครที่อยู่เคียงข้างอีกครั้งหนึ่ง ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุขเพราะผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้ว แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้น   วันที่ทุกอย่างระหว่างฉันกับหนุ่มน้อยต้องจบ เริ่มต้นที่ว่าจิงโจ้ตามหาหนุ่มน้อยให้ควั่ก และฉันก็รู้ว่า หล่อนต้องทำอะไรซักอย่างให้ได้หนุ่มน้อยกลับไปแน่ๆ  ฉันมองดูเขาแล้ว ฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลย ให้เขาชั่งใจตัวเองดูว่า ที่บอกว่าเลือกฉัน มันเป็นความจริงหรือเปล่า หรือเพียงแค่เจ็บจากทางนั้นมา และรู้ดีว่า จะไม่ได้จิงโจ้มาเป็นแฟน ก็เลยหันมาหาฉัน ทำให้จิงโจ้เจ็บใจเล่นๆ พอจิงโจ้บอกว่า จะมาที่บ้านฉัน ฉันจึงบอกว่า ก็สุดแท้แต่  โดยที่ฉันมั่นใจว่าหล่อนต้องจ้ำอ้าวมาอย่างรีบร้อนแน่  หนุ่มน้อยน่ะเรอะ สะดุ้งสุดตัวเลยล่ะ ฉันดูทีท่านั้นแล้วก็ยังนึกขำ แต่ฉันรู้ว่าใจฉันเลื่อนลอยขนาดไหนในตอนนั้น ฉันเจ็บมามาก ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่ในใจอย่างที่ลบยังไงก็ไม่มีวันหมด และไม่คิดว่าจะเจ็บได้มากกว่านั้น ฉันยังจำได้ว่าคำสุดท้ายที่หลุดจากปากเขาวันนั้น เขาพูดอย่างเต็มปากว่า "ผลเลือกคุณนะ" ฉันตอบเขากลับไปเรียบๆว่า "ก็...คอยดูกันก็แล้วกัน  ฉันให้เธอเลือกแน่ สิ่งที่เธอทำในวันนี้จะเป็นการยืนยันคำพูดของเธอเองว่ามันจริงหรือไม่จริง" คุณเคยดูละครไทยที่จะมีการกรี๊ดกร๊าดเกิดขึ้นมั้ย เวลาที่ตัวละครไม่ได้ดั่งใจ ฉันก็เพิ่งจะได้เห็นวันนั้นแหละว่า จิงโจ้ แผดเสียงอย่างละครพวกนั้นไม่มีผิด "ทำไมไม่บอกกันตรงๆ!"  หล่อนตะโกนคำนี้ออกมาซ้ำๆกันหลังจากที่กรี๊ดออกมาแล้ว ฉันดูว่า เขาสองคนคงมีเรื่องต้องคุยกันต่อแน่  ฉันจึงเดินออกมา  แต่บอกกับหนุ่มน้อยไปแล้วว่า "ถ้า...จะเดินออกไปจากที่นี่  เราก็จบกันนะ?"  ฉันใจร้ายมากไปหรือเปล่าที่ไปบีบคั้นเขาขนาดนั้นฉันก็ยังนั่งนึกอยู่ น่าสงสารเขาเหมือนกัน หน้าตาเซื่องๆของเขา รวมทั้งประโยคที่ว่า "ไม่ไป...ผมไม่ไป ผมเลือกคุณนะ"   มันทำให้ฉันรู้ว่า   เวลาแห่งความสุขของฉัน ได้หมดลงแล้ว จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าคุณเป็นคนทั่วๆไป คุณอาจจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงจอมตื๊อที่ไม่มีสมองเอาเสียเลย ผู้ชายทั้งโลกมีอีกเยอะแยะถ้าหากว่าจะต้องผิดหวังกับคนที่อยู่ข้างหน้าซึ่ง "ไม่ใช่" สำหรับคุณ ตั้งแต่วันที่จิงโจ้โผล่เข้ามาในห้องฉันวันนั้นแล้ว หนุ่มน้อยก็ไม่เคยมาหาฉันอีก ส่วนหนึ่งเพราะว่าฉันเป็นคนพูดเองว่า ถ้าเหยียบออกไปจากที่นี่ก็ไม่ต้องกลับเข้ามาอีก   ซึ่งจริงๆแล้วฉันคงจะไม่ควรพูดออกมาถ้าคิดจะให้เขาเลือกฉัน  แต่ฉันในขณะนั้นไร้สิ้นพลังทุกอย่างแล้ว ตั้งแต่หัวใจแหลกสลายจากความรักครั้งแรก มันคงจะรุนแรงสำหรับฉันมากจนไม่มีความคิดที่จะเหนี่ยวรั้งสิ่งใดในชีวิตแล้วทั้งนั้น  อีกส่วนหนึ่งก็คงเพราะว่า เขาไม่กล้าพอ เพราะมีจิงโจ้อยู่ด้วย ฉันร้องไห้เหมือนกันตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ขึ้น แต่ฉันร้องเพราะว่าฉันคิดถึงคนเก่าของฉันต่างหาก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่คงเพราะฉันคิดว่าเขาเป็นคนทำให้ฉันต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้  ผ่านไประยะหนึ่งฉันก็กลับไปเรียน ทำงาน และยังจะอุตส่าห์มีเวลาไปหาหนุ่มน้อยโดยที่ซื้อเค๊กหรือทำขนมอะไรไปฝากที่มหาวิทยาลัยของเขา  ฉันยอมรับกับตัวเองง่ายๆว่า ฉันก็รักเขา แต่ไม่ใช่รักอย่างที่เคยรัก ฉันอาจจะเหงา และฉันก็รู้ดีว่ามันจะต้องจบยังไง แต่ฉันก็ยังดันทุรังจะไปเจอกับจุดจบ  วันหนึ่งฉันถามเขาง่ายๆว่า  "คุณจะเลือกใคร?"  เขาทำสีหน้าลำบากใจ อึกอัก แล้วตอบว่า เลือกไม่ได้   ต้องเลือกด้วยเรอะ ขีดจำกัดความอดทนฉันก็ถึงที่สุด เนื่องจาก ฉันถามเขาเป็นครั้งที่สามตั้งแต่เริ่มวนเวียนไปหาเขาที่มหาวิทยาลัย  ฉันจึงพูดว่า "งั้น...ก้อจบแค่นี้"  แล้วเดินจากไปไม่เหลียวหลัง  ได้ยินแค่เสียงเขาร้องเรียกชื่อฉันอยู่ข้างหลัง  แต่ฉันหันกลับไม่ได้ เพราะฉันห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ฉันกลับบ้านมาร้องไห้คนเดียว ..... ไม่มีใครอีกแล้ว เหลือฉันลำพังเพียงคนเดียวในโลกนี้แล้ว ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามปกติ จนมาถึงวันเกิดของเขา พี่หวานจัดงานวันเกิดให้อย่างคึกคัก เรียกว่าทุกคนในร้านมากันหมด แน่นอน จิงโจ้ก็ด้วย ฉันตั้งใจว่าจะไม่ไป ทั้งๆที่ทุกคนโทรศัพท์มาเรียกหาให้ฉันไปให้ได้  ฉันคิดในใจว่า ทุกคนคงรู้เรื่องระหว่างเราสามคนหมดแล้ว เพราะเคยมีพี่ที่ร้านบอกฉันเหมือนกันว่าเห็นจิงโจ้นั่งคุยกับพี่หวานอย่างเคร่งเครียดพอสมควร ฉันนิ่งเฉย...... จนวินาทีสุดท้าย ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่ร้าน  หนุ่มน้อยมองฉันกึ่งประหลาดใจ กึ่งยินดี  ...... เขาคงคิดว่า ฉันจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเขา  แต่เขาคิดผิด.....  ถ้าฉันเป็นคนดี ใจกว้าง มีน้ำใจขนาดนั้น ฉันคงจะมีชีวิตที่มีความสุขกว่านี้  ฉันอโหสิให้  แต่ฉันก็ไม่มีความเป็นเพื่อนที่ดีเหลือให้เช่นกัน ฉันเมาในคืนนั้นจนไม่เหลือความเป็นคน  รู้ตัวเหมือนกันว่าหัวใจสลายครั้งที่สอง  แต่เพราะว่าความเจ็บปวดครั้งแรกยังไม่จางหายไป เมื่อมาเจอครั้งสอง ฉันก็เลยเอาเรื่องจากครั้งแรกมาปนเปผสมไปด้วย ใครมองอาจจะคิดว่าฉันรักหนุ่มน้อยมาก  แต่ไม่มีใครรู้ความจริงสักคนว่า ฉันคิดจะกลับมาตามหาคนเก่าของฉันทุกวินาที จิงโจ้จึงได้เล่นบทนางเอกในคืนนั้น เพราะฉันเมาจนโงหัวไม่ขึ้น หล่อนก็เข้ามาลูบหลังลูบไหล่ ฉันรู้ว่าคืนนั้นตอนที่ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ก็มีเพียงพี่หวาน หนุ่มน้อยและจิงโจ้เท่านั้นที่อยู่ดูฉัน แต่ทั้งๆที่แทบไม่มีสติเหลือ ฉันจำได้แม่นว่าฉันพูดคำนี้ติดปากก่อนที่พี่หวานจะเอาฉันเอนตัวลงนอน   "Leave me alone.....Please. Leave me alone...." เคยมีคนบอกฉันว่า ยามซวย คนบางคนจะซวยตลอดเวลาเหมือนมีเคราะห์กรรมกระหน่ำซ้ำซ้อนอย่างไม่หยุดหย่อน  อย่างที่เค้าว่ากันว่า "นกร้ายไม่ได้มาตัวเดียว"  ฉันเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาคนที่มีชะตากรรมแบบนั้น   เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าหลับอยู่ในร้านพี่หวาน  แต่หัวฉันหนักมาก เมื่อคืนฉันหมดสภาพความเป็นคนจริงๆ ฉันจึงให้คนอื่นมาช่วยทำงานช่วงกลางวันแทนก่อนที่จะเดินล่องลอยกลับบ้านไปนอน ตกกลางคืนจิงโจ้ก็โทรฯเข้ามาถามฉันว่า "หนุ่มน้อยอยู่ที่นั่นด้วยหรือเปล่า พี่หวานกำลังตามหาเขาอยู่"  ฉันเลือดขึ้นหน้า ฉันเป็นใครที่หล่อนจะต้องมาไต่ถาม  หล่อนไม่ควรจะมาโทรฯเข้ามือถือฉันเพื่อถามคำถามนี้ ถ้าจะตามหากันก็ควรจะโทรฯเข้ามือถือหนุ่มน้อย เขาจะรับหรือไม่รับ มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรทั้งสิ้นที่ฉันจะต้องมาได้ยินใครถามแบบนี้และยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถาม  ฉันจึงพูดกลับไปว่า  "เขาไม่ได้มาที่นี่ เพราะบอกเขาไว้ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าไม่ต้องมาอีกแล้ว"   ทางนั้นเงียบไปพักนึงจึงพูดว่า "งั้น...ขอโทษ.." แล้ววางสายไป แต่ฉันกำลังโมโห ฉันจึงส่งข้อความไปบอกหนุ่มน้อยว่า บ้านฉันไม่ใช่ที่สาธารณะ กรุณาอย่าให้ใครมาตามหาคุณโดยถามฉันอีกว่า อยู่ด้วยกันหรือเปล่า  วันต่อมาฉันก็ได้รับคำตอบจากเขาว่า เขาบอกให้แล้วว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็ไม่เคยมาหาฉันอีก จิงโจ้ฝากขอโทษอีกครั้ง ต่อไปจะไม่โทรฯมาอีกแล้ว ..... ฟังเหมือนหล่อนจะเป็นคนดีที่แสนจะอ่อนโยน แต่ฉันคงกำลังเป็นบ้า ฉันส่งข้อความไปบอกพี่หวานว่า ได้โปรดอย่าให้ใครมาตามหาใครที่ผ่านฉันอีกเลย   พี่หวานโทรฯกลับมาด้วยอาการฉุนเฉียวอย่างจัด บอกว่า "พวกแกมีอะไรกันสามคนชั้นไม่รู้ แต่อย่าเอาชั้นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย"  แต่ฉันก็ไม่ยอมเงียบเก็บไว้ เพราะฉันรู้ว่าพี่หวานรู้ และเรียกหนุ่มน้อยกับจิงโจ้ไปคุยแล้วเป็นการส่วนตัวโดยที่คนอื่นมาบอกว่า เห็นเขาสามคนคุยกันเงียบๆเหมือนหลบผู้คนที่ไหน และตั้งแต่วันที่เขาคุยกัน เวลางานฉันก็ถูกลดลงและไม่มีวันที่ได้ทำกับหนุ่มน้อย เพราะจิงโจ้เอ่ยปากต้องจ่ายค่าบ้านมากกว่าฉัน และพี่หวานเองก็ไม่เชื่อว่าฉันไม่มีเงิน   ค่าบ้านฉันอาจจะไม่มากเท่าของหล่อน แต่ที่หล่อนไม่เคยบอกใครๆให้รู้ก็คือ พ่อแม่หล่อนส่งเงินให้ ที่หล่อนหาอยู่นั่น อยากเพียงจะได้เป็นเงินเก็บให้ตัวเองภูมิใจ และมีพอไปดื่มเหล้าที่ผับร้านเจ้าประจำของหล่อน แต่ฉัน ต้องทำทุกวิถีทาง ให้มีเงิน เพื่อที่จะไม่ต้องอดตาย! ฉันโง่เอง และไม่ดี ที่ไม่รู้จักเก็บอารมณ์ และไม่ได้มองหางานใหม่ทั้งๆที่น่าจะรู้ชะตากรรมตัวเองว่า วันใดวันนึง ฉันจะต้องถูกบีบให้ออกแบบนี้  ฉันย้อนถามพี่หวานว่า พี่แน่ใจเรอะคะว่าพี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย การถกเถียงกันระหว่างฉันกับพี่หวานรุนแรงมาก แต่แทบจะไม่มีเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันหับหนุ่มน้อยเลย พี่หวานวกกลับมาพูดว่า ฉันมาทำงานทำไมที่ร้านเขา  ฉันบอกว่า ในขณะนี้ฉันยังต้องเรียนหนังสือและต้องการใช้เงินทั้งค่าห้องค่ากินค่าอยู่ พี่หวานแว๊ดใส่ฉันว่า จะคิดอย่างนี้ไม่ได้ คนที่จะมาทำงานร้านนี้ต้องไม่คิดเรื่องเงิน เราอยู่กันแบบพี่น้อง ทุกคนมาเพื่อพบทุกคนในแต่ละวัน  ......ฉันก็เริ่มจะมึนกับประโยคของพี่หวาน  ถ้าคนทั้งร้านทำงานโดยไม่ต้องการเงิน แล้วทำไมจึงมีคนพูดว่า เขาควรได้กะมากกว่า เพราะเขาต้องจ่ายเงินค่าบ้านมากกว่าฉัน?!  พี่หวานถามอีกว่า  ตอบมาอีกครั้ง แกมาทำงานที่นี่เพราะอะไร แต่ฉันก็ไม่ได้พูดประโยคที่เขาต้องการได้ยิน ซึ่งก็คงทำให้พี่หวานโมโหมากขึ้น ฉันพูดแค่ว่า ถ้าไม่คิดถึงเรื่องเงิน การมาทำงานที่นี่ก็เหมือนมาเจอเพื่อน มากินข้าวกับทุกคน เพราะกินข้าวคนเดียวคงไม่อร่อยมั้งคะ  พี่หวานตอบกลับมาว่า ที่อื่นก็มีคนให้กินข้าวด้วย  "แต่วันที่หนูอยากได้งาน พี่ก็เป็นคนช่วยหนู"  "ที่อื่นเขาก็ช่วยได้ ถ้าแกคิดว่าการมาทำงานที่นี่มีค่าแค่ที่แกพูดมา แกก็ควรจะไปทำงานที่อื่น!"  แล้วพี่หวานก็วางหูใส่ฉัน ฉันไม่รู้หรอกว่า ฉันทำผิดหรือถูก แต่ฉันสรุปว่า คำว่า ที่อื่น  ในทุกประโยคที่พี่หวานพูด มันเกินสามครั้งแน่ๆ ....... แล้วจะให้ฉันไปอ้อนวอนขอทำงานที่นี่ต่อไปอย่างนั้นเรอะ?  ฉันโทรฯกลับไปบอกพี่สองว่า   "พี่...หนูยกกะของหนูให้พี่นะ หรือใครจะทำต่อไปก็เอาเถอะ พี่หวานเขาไล่หนูออก..." จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฉันวางสายโทรศัพท์อย่างอ่อนล้าหลังจากที่บอกพี่หนึ่งไปแล้วว่า ขอลาออกจากที่ร้าน ใครอยากทำในวันที่ฉันทำก็เอาเถอะ ตามสบาย  จำได้ว่าวันนั้นฉันยังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มหาวิทยาลัยเพราะทำรายงานอยู่  แต่สายตาไม่มีภาพบนจอเครื่องเลย  คุณเคยมั้ย ที่หมดความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นที่จะทำอะไรต่อ ตกลงว่า ฉันมีงานเหลืออยู่เพียงที่เดียว และเป็นกะกลางคืนเพียงกะเดียวด้วย  ฉันนอนคิดอยู่หลายคืนเหมือนกันว่า  ต่อไปนี้เราจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงถ้ามีแค่งานนี้งานเดียว ยามที่คนเราจะโชคร้าย มันดูคล้ายๆประโยคที่ว่า นกร้ายไม่ได้มาตัวเดียว ตอนนั้นฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกเลย รุ่นพี่ที่ร้านก็ไม่ได้มีกี่มากน้อยที่จะอยากเกี่ยวข้องกับฉันนัก และฉันเองก็ไม่ได้อยากจะลากใครเข้ามาเกี่ยวด้วย ช่วงนั้นจึงเป็นช่วงที่ต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในการหางาน และยังต้องเรียนหนังสือด้วย เพราะเป็นเทอมสุดท้าย .... อีกนิดเดียวเท่านั้น กัดฟันอีกนิดเดียว แล้วปีหฤโหดจะจบสิ้นกันเสียที .....ทำใจคิดแบบนั้นแล้วฉันก็วิ่งเต้นหางานอีกตามเคย ไม่ได้ได้มาง่ายๆอีกเหมือนกัน ฉันเดินเตร่ร่วมสองอาทิตย์เห็นจะได้  บะหมี่สำเร็จรูปกลายเป็นอาหารสามมื้อของฉันไปโดยปริยาย ฉันได้งานใหม่แถวบ่อนคาสิโน เป็นร้านอาหารอีกเหมือนเดิม วันที่ได้งานก็แสนจะแปลกประหลาด เพราะฉันยื่นเรซูเม่ให้ทางร้านในเย็นวันหนึ่ง แล้วเดินเล่นอยู่แถวคาสิโน ไม่เกินสองชั่วโมงต่อมา ผู้จัดการร้านก็โทรศัพท์เข้ามือถือฉันแล้วบอกว่า "จะเริ่มงานอาทิตย์หน้านี้เลยได้มั้ย?" อาทิตย์ต่อมา ฉันก็เริ่มงานใหม่ วันแรกที่ได้ทำก็เล่นเอาตื่นตะลึง เพราะเป็นครั้งแรกที่ทำกรุ๊ปทัวร์  ถ้าใครเคยไปไหนกับบริษัททัวร์ก็คงนึกภาพออกว่า เวลาที่ทางทัวร์ให้คุณไปพักกินข้าวที่ร้านไหน คุณอาจจะมีเวลาจำกัดเพราะจะต้องไปที่ไหนต่อ และสภาพที่นั่งกินข้าวก็คือ กับข้าวอาจจะถูก ส่งมาเรื่อยๆจนเต็ม บางทีก็ล้นโต๊ะ กินของคาวยังไม่ทันอิ่ม บางทีก็มีผลไม้หรือของหวานตั้งโครมเข้าให้อีก รีบกินแล้ว คุณก็ลุกแล้วรีบตามเค้าไปเที่ยวต่อ แต่สำหรับฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ต้องเสิร์พกรุ๊ปทัวร์ วิ่งจนหัวหมุนเพราะต้องใช้ความเร็วเป็นอย่างมาก ร้านที่ฉันไปทำจัดบริเวณให้ดูแลกันเอง ถ้าฉันอยู่ในโซน 10  ก็หมายความว่า ฉันต้องดูแลเองคนเดียวตั้งแต่โต๊ะ1 จนถึงโต๊ะ 10 เป็นต้น  แล้ววันนั้นกรุ๊ปทัวร์ที่มาลง มีกันร่วม 60กว่าคน โต๊ะที่จัดก็เป็นโต๊ะยาว นั่งได้ประมาณ 20 คนต่อ 1 โต๊ะ อาหารที่จะต้องส่งก็มีราวๆ 4-5 อย่าง อย่างละ 3-4 จาน  วิ่งเติมน้ำให้ลูกค้าอีก คอยเติมข้าวอีก และจะต้องรีบหาทางเอาผลไม้ลงวางให้ได้ก่อนที่ลูกทัวร์จะลุกจากโต๊ะเพิ่มตามไกด์ไปอีก  และแน่นอนว่า ฉันจะต้องคอยดูแลโต๊ะของหัวหน้าทัวร์และคนขับรถด้วย ซึ่งนั่งไกลกันจากโต๊ะลูกทัวร์ ฉันเริ่มงานโดยไม่มีใครสอนเลยสักนิดว่า หมายเลขโต๊ะในร้านมีอะไรบ้าง เนื่องจากผู้ร่วมงานอีกสองคน ไม่ได้มีใครมาสนใจฉันเลย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหน้าเรา แต่เขาลืมหรือยังไงก็ไม่ทราบ สรุปว่าวันนั้นฉันทำงานโดยที่ใช้สัญชาตญาณเดาเอา โดยการถามชื่ออาหารจากทางครัว แล้วเดินไปถามลูกค้าว่า สั่งอาหารจานนี้หรือเปล่า โชคดีที่วันนั้นนอกจากกรุ๊ปทัวร์แล้ว ก็ไม่ได้มีลูกค้ามากมายอะไร  แต่ฉันสังเกตเห็นเหมือนกันว่า มีผู้หญิงวัยกลางคนในร้าน แต่งตัวดูดีมีฐานะ มองๆฉันอยู่ ทีแรก ฉันคิดว่าผู้จัดการร้าน คือ เจ้าของร้าน พอเห็นผู้หญิงคนนี้ ฉันเลยคิดว่า คงเป็นหัวหน้าพนักงานเสิร์พ หรืออาจจะเป็นหุ้นส่วน ในตอนนั้นฉันไม่ได้คิดสนใจอะไรมากเพราะค่อนข้างหงุดหงิดจากการที่ถูกปล่อยไว้ตามลำพังโดยไม่มีใครมาสอนอะไรเลย  ก่อนจะเลิกงาน ผู้หญิงคนที่ว่านี้ ก็เดินยิ้มแย้มเข้ามาหาฉันเพื่อบอกว่า กลับบ้านได้แล้วนะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านล่าง วันนี้ทำงานพอใช้ได้นะ แต่ทำไมจำโต๊ะไม่ได้เลยล่ะ ฉันจึงบอกไปว่า ไม่ใช่จำไม่ได้ แต่ไม่มีใครบอกอะไรเลย มาถึงก็ให้เช็ดช้อน แล้วให้วิ่งเสิร์พ  หล่อนถามฉันอีกว่า แล้วทำไมรู้เบอร์โต๊ะที่เอาอาหารไปเสิร์พ  ฉันตอบว่า เดาเอา เพราะถามชื่ออาหารจากในครัวด้วย แล้วบางทีโต๊ะก็ใกล้ๆกัน ก็เลยพอจะเดาได้ เท่านั้น ผู้หญิงคนนี้ก็ทำหน้าฉงน แล้วย้อนถามฉันอีกว่า ไม่มีใครบอกอะไรเลยเรอะ? จริงเรอะ?   แต่ฉันไม่ได้ตอบอะไรไป เพราะรู้สึกเหนื่อยและหงุดหงิดพอสมควร ฉันจึงขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน วันต่อมา ฉันได้พบเพื่อนร่วมงานคนใหม่ เป็นผู้หญิงรุ่นพี่หน้าตาดี ฉันเห็นเข้าก็ถูกชะตา เข้าไปทักทายและคุยด้วยว่า ฉันเป็นพนักงานใหม่ ยังไม่มีใครสอนงานอะไรให้เลย รบกวนช่วยฉันที เขาก็ยิ้มแย้มรับปากว่า จะสอนงานให้เอง ฉันเรียกเธอว่า พี่อ้อม   เย็นวันนั้น พี่อ้อมสอนฉันหลายอย่าง หมายเลขโต๊ะ การเตรียมถ้วยชามช้อนส้อม การใช้คอมพิวเตอ์ไมครอสเพื่อกดรายการอาหารให้พิมพ์เข้าไปสู่ในครัว วันนั้นเรียกได้ว่าเป็นวันที่ฉันมีความสุขมากพอสมควรหลังจากเจอแต่เรื่องบ้าบอมาตลอดจากร้านพี่หวาน วันนั้นหลังเลิกงาน ฉันก็เจอผู้หญิงคนเดิมอีก เข้ามาคุยกับฉันด้วยหน้าตายิ้มแย้มว่า  วันนี้ทำงานได้ดีมาก ดูเหมือนว่าจะจำโต๊ะได้แล้ว  ฉันตอบไปว่า พี่อ้อมช่วยสอนให้  ผู้หญิงคนนั้นก็เข้าไปคุยกับพี่อ้อม ซึ่งฉันไม่ได้ใส่ใจเลยเดินไปทำงานตรงอื่นต่อ ฉันกับพี่อ้อมเดินลงมาห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านล่างด้วยกัน คุยกันเล็กน้อยว่าบ้านใครอยู่ที่ไหน มาเรียนอะไรที่นี่ สัพเพเหระ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถด้วยกันเพื่อกลับบ้าน ระหว่างรอรถพี่อ้อมก็พูดอย่างทึ่งๆว่า "โจแอน ท่าทางชอบหนูนะ พี่อ้อมไม่เคยเห็นเค้าชมใครเลย ขนาดพี่อ้อมทำงานมาครึ่งปีแล้ว แรกๆก็แย่นะเพราะเค้าแบ่งพรรคแบ่งพวกกัน กว่าจะเรียนรู้งานได้ก็สามเดือนเข้าไปแล้ว"  ฉันปล่อยพี่อ้อมพูดไปเรื่อยๆจนใกล้จะถึงป้ายที่ฉันจะต้องลงแล้ว ฉันก็เลยถามพี่เค้าว่า แล้วโจแอนเค้าเป็นหุ้นส่วนกับเจ้าของร้านหรือเปล่า พี่อ้อมก็มองฉันอย่าง งงๆเหมือนกัน "โจแอนเค้าเป็นเจ้าของร้านค่ะ ส่วนคนที่หนูเจอน่ะ เค้าเป็นผู้จัดการ อ้อ แต่ไม่ได้เป็นหุ้นส่วนหรอกนะ" อ้าว.... แล้วกัน! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฉันจะได้ทำงานกะเดียวกับพี่อ้อม อาทิตย์ละสองครั้ง คือศุกร์กับเสาร์ วันไหนที่พี่อ้อมทำด้วยฉันรู้ตัวเหมือนกันว่า วันนั้นฉันมีความสุขเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้สนิทสนมกับพี่อ้อมมากมายเท่าไหร่ แต่เราก็ถูกชะตากัน จึงคุยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย และคงเพราะว่าช่วงนั้นฉันเหงามาก ร้านพี่หวานไม่มีผู้ใหญ่ที่มีความเป็นผู้ใหญ่สักคน เมื่อฉันเจอสังคมข้างนอกที่ 'ดูดีกว่า' ฉันก็เริ่มมีข้อเปรียบเทียบ   และเพราะว่ากะกลางคืนของวันศุกร์เสาร์มักจะเลิกดึก ฉันจึงต้องขึ้นรถกลับบ้านพร้อมกับพี่อ้อมทุกครั้ง เราจึงได้คุยกันในเรื่องส่วนตัวนอกเวลางานมากขึ้นด้วย พี่อ้อมเล่าให้ฉันฟังว่า เจ้าของกับผู้จัดการร้านอาหารร้านนี้ค่อนข้างจะพึ่งพากันอยู่มาก และเตือนฉันว่า อย่าทำตัวให้มีปัญหากับผู้จัดการไม่งั้นฉันอาจจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน  และนอกเหนือไปกว่านั้น อย่าทำตัวให้เป็นปัญหากับคุณป้าที่เป็นแม่ครัว เพราะ ผู้จัดการกับคุณป้าคนนี้เรียกได้ว่าเป็นคนที่เจ้าของร้านค่อนข้างเกรงๆใจ และที่สำคัญ ทั้งคู่ไม่ถูกกันเลย  บางครั้งฉันก็แอบเมียงมองเหมือนกัน ยิ่งวันไหนที่ร้านยุ่งๆล่ะก็ ยิ่งหวาดเสียว กลัวว่าจะมีโขนมีงิ้วหลุดออกมาฉายกลางร้าน แต่พอร้านเลิก วันต่อมาก็คือสิ่งใหม่ๆ ฉันเริ่มชิน ทำงานเสร็จแล้ว ฉันก็โยนทุกสิ่งไว้ที่ร้านแล้วกลับบ้านไปนอน  ร้านนี้ให้เงินฉันไม่ได้มากมายไปกว่าที่ร้านพี่หวาน แต่เงินทิปมากกว่า และเขายินดีที่จะให้งานฉันทำเพิ่มถ้าฉันขอจะทำ เพราะเจ้าของชอบฉันและผู้จัดการก็ค่อนข้างพอใจ ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่า ร้านนี้เพิ่งจะขายป้ายมาไม่นาน โจแอนซึ่งมาซื้อกิจการต่อ แทบจะไม่มีความรู้ใดๆเลยในธุรกิจด้านนี้ หล่อนพึ่งพาผู้จัดการในเรื่องเอกสารต่างๆและการดูแลร้าน ส่วนคุณป้าแม่ครัวในเรื่องอาหารและเมนู  พอฉันเข้ามาทำร้านนี้ เขาก็คงจะเห็นว่าฉันมีประสบการณ์พอที่เขาจะปล่อยๆได้บ้าง เรื่องทำงานดึกฉันก็ไม่เคยเกี่ยง น้อยครั้งที่เขาจะเห็นฉันกับพี่อ้อมยืนเฉยๆ พวกเรามักจะมีอะไรทำเสมอ  ยิ่งตอนหลังฉันอาสาขอลองฝึกงานฝนส่วนของบาร์ ฉันยิ่งมีสิ่งที่ต้องทำมากขึ้น  พอแอบคุยกับพี่อ้อมทีหลังว่า ทำไมพี่ขยันจัง  พี่อ้อมหัวเราะแล้วว่า "เปล่าซะหน่อย พี่อ้อมแค่หาอะไรมาทำให้ดูว่ากำลังยุ่ง เค้าจะได้ไม่มาง๊องแง๊งกับพี่อ้อมน่ะ!"   เล่นเอาฉันหัวเราะไปด้วย เพราะโจแอนกับผู้จัดการเป็นอย่างนั้นจริงๆ เห็นใครว่างเป็นไม่ได้ ต้องมาจุ๊กจิ๊กด้วย  ซึ่งมันก็คงไม่เป็นไรถ้า ผู้จัดการและเจ้าของมีความเห็นชอบตรงกัน แต่โดยมากแล้ว มันไม่เคยเป็นอย่างนั้น ฉันกับพี่อ้อมจึงปล่อยให้เขาสองคนไปวุ่นวายกับคนใหม่ๆที่เข้ามาสมัครงานแทน เพราะเราสองคนดูท่าทาง 'ยุ่งอยู่จริงๆ!' ทำงานที่นี่ได้ไม่นานฉันก็นึกถึงพี่หวาน พวกพี่ๆที่เคยทำงานด้วยกันมาก่อน เริ่มเอาเรื่องมาเล่าให้ฟังว่า ร้านพี่หวานเริ่มขายได้ไม่ดี ปัญหาต่างๆก็เริ่มมีมากมาย และพี่หวานก็เที่ยวกลางคืนแทบทุกคืน ฉันฟังแล้ว แทนที่จะรู้สึกเฉยๆ หรือคิดว่า เป็นกรรมของพี่หวาน  ฉันกลับคิดถึงหล่อน ...อาจจะเพราะว่าฉันสงสารก็เป็นได้ ในวันนั้นฉันรู้สึกอย่างนั้น ฉันจึงหันหลังกลับไปที่ร้านพี่หวาน เพื่อไปคุยว่า อยากกลับมาทำงานที่ร้านอีกครั้ง พี่หวานดูจะอ่อนลงไปจากวันที่ไล่ฉันออกไปเยอะ แต่ก็ยังมี 'ฟอร์ม' อยู่ดี  ถามไถ่ว่าทำไมฉันอยากจะกลับมา ฉันก็ไม่รู้ว่าหล่อนจะถามเพื่อให้ฉันพูดว่าอะไร แต่เดาเอาว่าหล่อนคงรู้แล้วว่าฉันเลิกกับหนุ่มน้อยแล้ว  ฉันจึงพูดไปว่า อยากกลับมาเพราะคิดถึงที่นี่  แล้วสักพักพี่หวานก็พยักหน้าตกลงว่า ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ  โดยให้ฉันมารับงานเพียง 1 กะต่ออาทิตย์! ฉันยิ้มรับคำเป็นอย่างดี ไม่พูดอะไรสักคำนอกจาก "ค่ะ"   "ได้ค่ะ"   จนสุดท้ายก่อนฉันจะขอตัวกลับบ้าน พี่หวานโพล่งถามออกมาว่า  ตอนนี้ทำงานที่ไหนอีกด้วยหรือเปล่า  ฉันก็ตอบไปว่า ทำอยู่  แต่ไม่ต้องห่วง เพราะมันไม่ชนกับที่ร้านพี่  .... หล่อนจึงถามต่อว่า ทำที่ไหน  ฉันจึงบอกชื่อร้านไป คราวนี้พี่หวานเปรยเองว่า "...ร้านดัง ก็ได้งานดีนี่นะ"    ฉันไม่พูดอะไรตอบกลับไป เพราะไม่เห็นประโยชน์  แต่พี่หวานดูจะต้อนรับฉันมากขึ้น... อาจจะเห็นว่า ฉันมีทางไป แต่ยังกลับมาหา แม้จะเพียงอาทิตย์ละครั้ง  และเพราะว่า กะที่ฉันขอเสนอตัวมาทำ เป็นกะกลางวันที่ต้องทำกับพ่อครัวอีกคนซึ่งไม่ใช่หนุ่มน้อย  ความห่างและเกรงใจกันจึงมีมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ซึ่งฉันชอบ เพราะไม่อยากจะสนิทสนมกับใครอีกแล้ว ฉันเพียงแต่ยังตัดความรู้สึกบางอย่างออกไปจากใจไม่ได้หมดสิ้นเท่านั้นเอง   แต่จนแล้วจนรอด ฉันก็เกิดไปมีปัญหากับร้านใหม่จนได้ ทั้งๆที่มั่นใจว่าไม่ได้ไปทำอะไรใคร แต่เพราะว่า ฉันไม่ชอบความเจ้าอารมณ์ของผู้จัดการคนนี้เอาเสียเลย บทอารมณ์ดีก็สอนงาน บทอารมณ์ไม่ดีก็เอ็ดคนนั้นคนนี้ และฉันก็ไม่รอช้า รีบไปสมัครงานทิ้งไว้ที่อื่นและโดนเรียกตัว ซึ่งคราวนี้ฉันได้งานในโรงแรมห้าดาวเพื่อไปทำในฝ่ายจัดเลี้ยง เมื่อผ่านการสัมภาษณ์แล้ว ฉันจึงมาขอลาออกจากร้านของโจแอน ซึ่งก็เป็นไปตามที่ฉันเดาไว้ โจแอนรั้งไม่ให้ฉันไป เรียกคุยกันแบบเปิดอกตัวต่อตัว ชนิดไม่มีพนักงานคนไหนในร้านได้อภิสิทธิ์อย่างฉัน แต่ฉันมองพี่อ้อมตาละห้อย พี่อ้อมก็มองตาฉันอย่างอ่อนใจ ...  คนหนึ่งต้องการความช่วยเหลือ อีกคนก็ไม่รู้จะช่วยยังไง  ฉันมั่นใจว่าถ้าทำงานแล้วไม่มีความสุขก็ควรจะไปหาอย่างอื่นทำดีกว่า แต่โจแอนก็ขู่สารพัดว่า ทำงานโรงแรม จะได้กะทำงานน้อยนะ ได้งานได้เงินไม่แน่นอน สู้ร้านหล่อนไม่ได้ และการทำงานด้านนี้ วันนี้เจอปัญหานี้แล้วไปที่ใหม่ ที่ใหม่ก็ต้องมีเหมือนกันนะ อยากได้อะไรก็บอก ถ้าช่วยได้หล่อนจะช่วยสนับสนุนทุกอย่าง ถ้าอยากได้เงินเพิ่มหล่อนก็จะหากะมาเพิ่มให้ จนสุดท้ายฉันจึงต้องเอ่ยปากเฉลยว่า ปัญหาไม่ใช่เรื่องเงินหรอก แต่เป็น ผู้จัดการร้านต่างหาก! ฉันเดาว่าโจแอนคงแทบไม่เชื่อหู  เพราะหล่อนเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่าฉันคงเข้าใจอะไรผิดกระมัง จริงๆแล้วผู้จัดการไม่ได้มีอะไร ฉันจึงคร้านที่จะเถียง แต่ยืนยันว่า ฉันขอลาออก แต่จะทำจนอีกสองอาทิตย์หน้าเผื่อว่าหล่อนจะมีพนักงานไม่พอ เพราะฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับโจแอน  ฉันเดาเอาว่า โจแอนคงจะไปแอบคุยกับผู้จัดการทีหลัง เพราะวันต่อมา ผู้จัดการเรียกพนักงานประชุมเพื่อคุยว่า ใกล้สิ้นปีถือว่าเป็นช่วงที่ร้านจะยุ่งมาก และจะยุ่งไปจนถึงวาเลนไทน์ปีที่จะมาถึง ขอให้ทุกคน อย่าพยายามลาไปเที่ยวไหน เพราะพนักงานจะไม่พอ ฉันฟังจนจบและจึงเสนอว่า ฉันได้ขอลาออกแล้ว แต่ตั้งใจว่าจะอยู่ทำไปอีกสองอาทิตย์  แต่ผู้จัดการช่างแสนดี หักหน้าฉันต่อหน้าพนักงานทุกคนว่า "ไม่ต้องรอจนถึงสองอาทิตย์หน้าหรอก พรุ่งนี้ออกเลยก็ได้!"  พูดแล้วก็ยิ้ม ขีดฆ่ากะทำงานของฉันทั้งอาทิตย์ออกจนหมด ทุกคนหันมามองฉันอย่างชนิดที่แนบรรยายสีหน้าไม่ถูก แต่ฉันเฉย ตั้งใจว่า ก็ไม่เป็นไร อย่างมากฉันก็แค่โทร.ไปบอกที่โรงแรมว่า ฉันพร้อมที่จะเริ่มงานได้ทันทีโดยไม่ต้องรออะไรแล้ว และฉันก็คงจะได้นอนพักผ่อนซักหลายวันหน่อยก่อนเริ่มงานใหม่   ในขณะที่ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงเล็กๆของที่ปรึกษาของร้าน ซึ่งเป็นผู้หญิงที่น่ารักและนิสัยดีมาก อายุน้อยกว่าฉันแต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า ก็ดังขึ้นมาว่า   "งั้นฉันก็ลาออกด้วยเหมือนกัน" คราวนี้ทุกคนเงียบกริบ สายตาทุกคนหันไปมองที่ปรึกษาคนสวย แล้วหันกลับมามองฉัน ....  ฉันมองดูหน้าผู้จัดการแล้ว นึกเชียร์ในใจว่า วันนี้จะมีงิ้วแสดงไหมหนอ...แต่ก็ไม่มีอะไร ผู้จัดการขีดฆ่าตารางงานของที่ปรึกษาคนนี้ออกเหมือนที่ขีดของฉัน แล้วก็เดินหายไปไหนก็ไม่ทราบ แต่เดาออกว่าไม่พอใจอย่างมาก พอทุกคนสลายตัวแล้ว ฉันก็ถามหล่อนว่า ทำไมจะลาออกซะล่ะ ตามฉันเรอะ? หล่อนว่า เปล่าเลย คิดมาอยู่แล้วว่าจะออก  ฉันก็ยิ่ง งง เข้าไปใหญ่ มีอย่างที่ไหน  ก็ดูหล่อนออกจะเข้ากันได้ดีทั้งกับเจ้าของและผู้จัดการ   หล่อนแลบลิ้นแล้วยักไหล่บอกฉันก่อนจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าว่า "ก็แค่รู้สึกอยากน่ะ ไม่มีอะไรซะหน่อย?!" แต่เด็กในร้านทุกคน รวมทั้งพี่อ้อม มากระซิบบอกฉันว่า ... มีหลายคนแล้วเหมือนกันที่ทำให้ผู้จัดการไม่พอใจแล้วหายเงียบไปไม่ได้กลับมาทำงานอีก โดยที่เจ้าของเองก็ไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ร้านนี้จึงมีพนักงานใหม่เข้ามาฝึกงานไม่เว้นแต่ละอาทิตย์ แต่พี่อ้อมบอกว่า คราวนี้เจ้าของคงรู้และเข้าใจเสียทีว่ามีสาเหตุมาจากอะไร  และฉันในตอนนั้นได้รับฉายา the crusader ไปเลย เพราะทั้งฉันและที่ปรึกษาต่างก็ลาออกในเวลาเดียวกัน ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่อ้อมควรจะจบลงแค่นั้นเพราะเราไม่ได้ทำงานร่วมกันอีกแล้ว  แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะสุดท้าย ฉันก้อไปหาทางล๊อคคอพี่อ้อมให้มาอยู่กับฉันจนได้! แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 47 14:43:13 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ม.ค. 47 14:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องราว แบบนี้ผมก็เคยผ่านหูได้รับรู้มาบ้าง.... ดินแดนแห่งโอกาส เป็นดินแดนที่ต้องดิ้นรนเพื่อโอกาสจริง ๆ.. มันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด.. แต่โอกาสก็เปิดกว้างให้คนที่แสวงหาโอกาสเสมอ ยินดีที่ได้อ่านครับ.. ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 1 ม.ค. 47 15:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านอย่างเพลิน ไม่มีสะดุดอะไรเลย เขียนเก่งค่ะ จะกลับมาอ่านต่อนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 1 ม.ค. 47 17:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มายิ้มต้อนรับค่ะ คราวที่แล้วลงไว้ถึงตอนนี้หรือเปล่าน้า .. (จำไม่ได้ แหะๆ) ช่วงนี้เรียนเป็นอย่างไรบ้างแล้วคะ? จากคุณ : scottie - [ 1 ม.ค. 47 21:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Happy New Year 2547.Westill waiting for your story. Sawatdee ka! จากคุณ : tina t, - [ 1 ม.ค. 47 22:58:38 A:68.45.144.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่อก่อนค่ะ อ่านตอนต้นไปได้หน่อยแล้ว สงสารนางเอกจัง เดี๋ยวไปกินข้าวแล้วจะมาเก็บรายละเอียดต่อนะคะ จากคุณ : bookmark - [ 2 ม.ค. 47 12:40:14 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อนเลยค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 2 ม.ค. 47 16:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กลับมาอ่านเองอีกรอบ .... ยังรู้สึกว่าเหนื่อยๆในใจชอบกล ทำไมมันเครียดได้ขนาดนี้ เอิ๊ววววว ขอบคุณมากนะคะสำหรับเพื่อนๆชาวถนนนักเขียนที่เข้ามาอ่านกัน :) นับเป็นนิมิตหมายที่ดีนะจะบอกให้ เพราะเด็กที่รอคอยเอา ดอกรักซ่อนกลิ่นมาให้อ่านแบบยกชุดแบบนี้แล้ว ก้อแสดงว่า ห่าในในเปลวเพลิง ก้อใกล้จะคลอดแล้วล่ะค่ะ และแน่นอน ฮี่ๆๆ ยกชุดให้เหมือนกัน  แต่ไม่บอกแล้วล่ะนะว่าวันไหน เพราะสัญญิงสัญญาแล้วเบี้ยวมาหลายครั้งแล้ว เจอวันไหน ก้อวันนั้นล่ะค่ะ แฮ่ะๆๆ คุณน้ำลายบูด ขอบคุณเช่นกันค่ะที่เข้ามาอ่าน เป็นตามนั้นจริงๆค่ะ ดินแดนแห่งโอกาสซึ่งไม่สวยหรู แต่มีโอกาสให้คุณแสวงหาเสมอ ชอบความคิดและรอยยิ้มของคุณนะคะ :) ป้าเอม ขอบคุณมากค่ะที่ติดตาม เด็กที่รอคอยตัวจะลอยเพราะคำชมป้าเอมแล้วล่ะ เพราะอ่านดูแล้ว เด็กที่รอคอยเขียนคำผิดเพียบเลยง่ะ อายจัง ^^' จะพยายามแก้ไขนะคะ คุณscottie คิดถึงจังเลย! อันนี้มีตอนใหม่เพิ่มมาให้ตอนนึงค่ะ (หลังจากผ่านมาศักราชนึง.... เอ่อ..... -_-' ดองได้รสกำลังดีเลยใช่ม้า....) เรารับปริญญาไปแล้วค่ะเมื่อเมษาที่ผ่านมา ตอนนี้ทำงานกับที่บ้านเท่านั้น แต่กำลังจะออกไปตะลอนหาอะไรทำอีกแล้ว คงมีอะไรๆให้คุณช่วยลุ้นอีกแล้วล่ะค่ะว่าจะรอดรึไม่รอด ฮิๆๆ ขอบคุณมากนะคะสำหรับกำลังใจตลอดมา รักษาสุขภาพนะ คุณtina t สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ สุขีสุโขนะคะ ^^ คุณbookmark ขอบคุณค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่ายิ่งอ่านไปจะยังสงสารนางเอกรึเปล่าเพราะยัยนี่มันช่างวอนหาเรื่องเอาซะจริงๆ อาจจะหมั่นไส้ขึ้นเรื่อยๆค่ะ ฮิๆๆ คุณ TSURUGI เรื่องนี้เราเคยเอามาลงเมื่อประมาณปีนึงมาแล้วค่ะ แต่ไม่ปะติดปะต่อเนื่องจากมีอุปสรรคมากมาย เลยต้องยกชุดมาลงใหม่หมดค่ะ แต่ต่อจากนี้คงเริ่มมาเรื่อยๆแล้วล่ะคะ ขอบคุณค่ะที่ติดตาม ขอบคุณทุกคนเลยค่ะ โชคดีปีใหม่ 2547 นะคะ ขอให้สุขภาพดีแข็งแรงเป็นที่รักของทุกคน รักใครชอบใครก้อขอให้โดนรักชอบตอบและมีความสุขกับคนดีๆที่รักเราค่ะ ให้ครอบครัวมีความสุขความเจริญมากๆ หวังสิ่งใดให้สมปรารถนานะคะ ท้อใจกับสิ่งใดก้อขอให้มันผ่านพ้นไปไวๆ เด็กที่รอคอย เคยทุกข์มาแล้วค่ะ เข้าใจดีว่าเวลาทุกข์มันเป็นยังไง มันเศร้าแค่ไหน มันลำบากจนมีความรู้สึกยังไง เดี๋ยวนี้ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมบางคนจึงคิดฆ่าตัวตาย แต่ขอให้ทำสมาธิสักพักนะคะ ให้เวลากับตัวเองหน่อย เด็กที่รอคอยขอเอาใจช่วยทุกคนค่ะ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 3 ม.ค. 47 00:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากค่ะทีเอา มาลงต่อ เฝ้ารออ่านเหมือนกัน ทั้งสองเรื่องเลย ติดใจ เรื่องห่าฝนฯ มาก ชอบนางเอก รออ่านค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 8 ม.ค. 47 00:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ว้าว เอ็นจัง หวัดดีปีใหม่ค่ะ ไม่พบกันนานมากกกกก คิดถึงจังเลย เย้!! ขอบคุณค่ะที่รออ่าน แต่เอ... เรื่อง ห่าฝนฯ เนี่ย ตกลงชอบนางเอกเรอะคะ  หลายคนชอบหนุ่ม หนุ่ม สองคนในเรื่องอ่ะ ลืมนางเอกไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆ ลิงค์ไปที่ ดอกรักซ่อนกลิ่นตอนใหม่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2623618/W2623618.html จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 14 ม.ค. 47 02:50:09 ]