W2606717 SIX GHOST STORIES [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 1

เรื่องที่1 ห้อง 7

บางทีคุณอาจจะไม่เชื่อเรื่องผี ตัวผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อ ผมไม่แน่ใจในสิ่งที่ผมเห็นในคืนนั้น
แต่ถ้าที่ผมเห็นมันไม่ใช่ผี แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้?

คืนนั้นผมกำลังเดินทางกลับจากการไปติดต่อธุรกิจทางเหนือ ผมอาศัยอยู่ใกล้ๆ กับลอนดอน
มันเป็นคืนหน้าหนาว ถนนหนทางปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ผมต้องขับไปอย่างช้าๆ และระมัดระวัง
ฟ้าเริ่มมืดลงแต่ระยะทางยังอีกไกลกว่าจะถึงบ้านของผม จู่ๆ ไฟรถของผมก็ตก มันอันตรายมากที่จะขับ
ไปตามถนนสายหลัก ดังนั้นผมจึงขับออกนอกถนนสายนั้นไปตามถนนเล็กๆ

ผมขับต่อไปไม่กี่กิโลเมตร ก็เห็นป้ายชื่อถนน – มิลแฮม 5 นาทีต่อมาผมขับไปตามถนนแคบๆ นั่น
ที่นั่นมีร้านขายของเปิดไฟสว่างอยู่ประปราย และผมก็เห็นอู่ซ่อมรถที่ปลายสุดถนนนั่น
ผมหยุด และอธิบายปัญหาของผม ชายคนนั้นมองไปที่ไฟรถของผม

“ผมจะซ่อมมันให้ได้ในตอนเช้านะ”
“ที่มิลแฮมนี่ มีโรงแรมไหมครับ” ผมถาม
“เดอะ โกท อยู่ที่ต้นของถนนเส้นนี้แกละ” เขาบอก
“เราไม่ค่อยมีแขกมาพักที่มิลแฮมมากนักในหน้าหนาว บอกมิสเตอร์ ริชาร์ด ว่าผมแนะนำคุณไป
แล้วเขาจะดูแลคุณ”

ผมขอบคุณเขา และหยิบเอากระเป๋าของผมจากรถ และเดินกลับไปที่ เดอะ โกท
มันเป็นตึกเก่าๆ มีที่ติดต่อของโรงแรมอยู่ด้านในประตูหน้า ชายร่างใหญ่เดินออกมาจากประตูด้านหลัง
ที่ทำการนั่น และยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร

“มิสเตอร์ ริชารด์ ใช่ไหมครับ” ผมถาม
“ใช่ครับ” เขาตอบ “มีอะไรให้ผมช่วยครับ?”
ผมอธิบายเรื่องรถของผมที่อู่ซ่อมรถ “ผมต้องการอาหารสักมื้อ และห้องพักสำหรับคืนนี้น่ะครับ” ผมบอก
“อาหารไม่เป็นปัญหาหรอกครับ” เขาบอก “อาหารจะพร้อมใน1 ชั่วโมงนี้ แต่ที่นี่เป็นโรงแรมเล็กๆ
เรามีห้องพักแค่ 6 ห้องเท่านั้น แล้วมันก็เต็มหมดแล้วด้วย”

ประตูบานเดิมเปิดออกอีกครั้ง ผู้หญิงร่างเล็ก เดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
“นี่ ภรรยาของผม” ริชาร์ด อธิบาย เขาเดินเข้าไปหา และบอกเธอ “ผมกำลังบอกแขกของเราว่า
ห้องพักเราเต็มหมดแล้ว ลิซ รถของเขาอยู่ที่อู่ เขาต้องการอาหาร และที่พักสำหรับคืนนี้”
“ก็ห้อง 7 ไงล่ะ ทอม” เธอบอก
“แต่ เราไม่ . . .” เขาอึกอัก
“เราจะให้เขาออกไปกลางดึกแบบนี้น่ะเหรอ” ภรรยาของเขาบอก “ฉันจะไปจัดเตียงในห้อง 7 ให้ก็แล้วกัน”

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ผมเกรงว่า” ผมบอก
“ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ มิสเตอร์ . . .”
“ซอนเดอส” ผมบอก “ผม จอห์น ซอนเดอส ครับ”
“ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ มิสเตอร์ ซอนเดอส เราไม่ค่อยได้ใช้ห้อง 7 บ่อยนัก ไม่มีอะไรผิดปกติหรอกค่ะ”
เธอมองไปที่สามีของเธอ ขณะพูด เขาไม่ได้ตอบอะไร

ห้อง 7 อยู่ด้านบนของห้องพักห้องอื่นๆ ในห้องค่อนข้างหนาว แต่มันมีเครื่องทำความอุ่นอยู่
“ไม่นาน มันคงจะอุ่นขึ้น” ผมคิด “และด้านบนนี้ก็เงียบทีเดียว ผมคงจะหลับสบายในคืนนี้”
มันไม่ใช่ห้องที่ใหญ่นัก หลังประตูบานนั้น มีเตียง ตู้เสื้อผ้า และอ่างล้างหน้า
ระหว่างอ่างล้างหน้า และตู้เสื้อผ้า มีเก้าอี้มีผนักตั้งตรงตัวใหญ่

ผมล้างหน้าล้างตา และลงไปทานอาหาร ผมไปที่บาร์เพื่อคุยกับ ริชาร์ด และเพื่อนของเขา
หลังจากทานอาหารเสร็จ จนกระทั่งผมเริ่มรู้สึกง่วงนอน

“ผมคิดว่าผมคงต้องเข้านอนแล้วล่ะ” ผมบอก
“ราตรีสวัสดิ์ มิสเตอร์ ซอนเดอส” ริชาร์ดพูด “ผมหวังว่าคุณจะหลับสบายนะ”



ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไร มีบางอย่างปลุกผมให้ตื่นขึ้น มันไม่ใช่เสียงรบกวนในห้องมันเงียบมาก
แต่มีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้น ไฟที่โต๊ะข้างเตียงผมไม่ได้เปิด แต่ส่วนหนึ่งในห้องค่อยๆ สว่างขึ้น
เตียงผมยังคงอยู่ในความมืด ผมมองไม่เห็นตู้เสื้อผ้า หรืออ่างล้างหน้า แต่ผมเห็นเก้าอี้ตัวใหญ่นั่นอย่างชัดเจน
ผมเห็นทั้งที่นั่ง ที่วางแขน ขาเก้าอี้ เก้าอี้ทั้งตัวนั่น ตั้งตรง และมันส่องสว่างผมออกจากความมืด

ผมหลับตาแน่น ผมไม่รู้สึกกลัว ไม่ จนกระทั่ง ความกลัวเริ่มตามมา ไม่ ผมไม่กลัว
แต่ผมคิดอยากจะปิดแสงประหลาดนั่น

“นี่เรากำลังฝันอยู่แน่ๆ!” ผมคิด “ใช่แน่ๆ! เราดื่มมากไปหน่อยที่บาร์หลังอาหารมื้อค่ำ และเรากำลังฝันอยู่”
ผมตัดสินใจนับ 1-50 ช้าๆ ก่อนจะลืมตาอีกครั้ง

“40 41 . . .” ผมนับไปช้าๆ แล้วผมก็ได้ยิน เสียงใครบางคนหายใจอยู่ในห้อง นี่อาจจะไม่ใช่ความฝัน
บางทีอาจจะเป็นขโมยหรือเปล่า?

ผมลืมตาขึ้น ผมก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้นั่น เขาดูมีอายุมากแล้ว ผมของเขาขาวโพรน
แต่เขานั่งหลังตรง ตาสว่างของเขาจ้องมาที่ผม

ผมพยายามที่จะพูด แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของผม ผมอยากจะพูดว่า
“คุณเป็นใคร? คุณมาทำอะไรที่นี่?” แต่ผมพูดไม่ได้ ผมบอกตัวเองไม่ให้กลัว
เขาแก่เกินกว่าจะทำอันตรายผมได้ แต่ตาคู่นั้นของเขาช่างน่ากลัว มันไม่เคลื่อนไหวเลย

เขายกแขนขวาขึ้น และชี้นิ้วมาที่ผม ตาของเขาดูเศร้าลง ทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวอีก เสียงเขาดูเหนื่อยมาก
“ฉันไม่เคยได้รู้” เขาพูด “แต่เธอได้รู้แล้ว”

มือของเขาตกลง ทันใดนั้น ผมก็พูดได้ “ผมรู้อะไร?” ผมถาม “แล้วคุณเป็นใคร? อะไร . . .?”
ก่อนที่ผมจะถามจบ เขา – และแสงนั้น – ก็หายไป

เสียงหนึ่งปลุกผมตื่นขึ้น “นี่ ชาของคุณ มิสเตอร์ ซอนเดอส อาหารเช้าของคุณจะพร้อมในครึ่งชั่วโมงนี้”
ริชาร์ดวางชาไว้ที่โต๊ะข้างเตียงผม และออกไปอย่างรวดเร็ว

ผมคิดถึงแขกแปลกๆ ของผม เรื่องทั้งหมด ผมฝันไปเองเหรอนี่? ผมตัดสินใจว่าจะไม่สร้างความกังวลให้
มิสเตอร์ และ มิสซิส ริชารด์ ด้วยเรื่องลึกลับที่เขาคงไม่สามารถไขออก

ผมทานอาหารเข้า หลังจากนั้นก็เดินไปที่ทำการของโรงแรมเพื่อจากบิลของผม มิสซิส ริชาร์ดนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
เธอยิ้ม และส่งบิลให้ผม “คุณนอนหลับสบายหรือเปล่าคะ?”

ผมมองขึ้นเพื่อจะตอบคำถามเธอ ผมก็เห็นรูปที่ผนังด้านหลังของเธอ ผมขาวโพรน ใบหน้าที่ดูมีอำนาจ
และ ตาสว่างจ้า คู่ที่สร้างความกลัวให้กับผม

ผมชี้ไปที่ภาพนั่น “นั่น . . . ใครเหรอครับ ? ผมถาม
เธอมองที่รูป และหันกลับอย่างรวดเร็ว “พ่อของทอมน่ะค่ะ เขาอาศัยอยู่กับพวกเราที่นี่ ที่ เดอะโกท นี่แหล่ะ
เขาตายไปเมื่อ 5 ปี ที่แล้วในห้องที่คุณนอนเมื่อคืนนี้น่ะค่ะ นั่นคือสาเหตุที่ทอมไม่อยากให้คุณพักในห้อง 7 นั่น”

“แต่คุณ . . .” ผมหยุดพูดต่อ เธอก็พูดขึ้นอีก
“เรื่องห้อง 7 นั้น มันเป็นเรื่องไร้สาระน่ะ มิสเตอร์ ซอนเดอส” เธอบอก “แขกโรคจิต 1 หรือ 2 คน
คิดว่าห้องนั่นมีผีสิงน่ะค่ะ ผีไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรนักสำหรับโรงแรม ดั้งนั้นพ่อของทอมก็เลยตัดสินใจที่จะ
นอนห้องนั่น เขาไม่เชื่อเรื่องผีสางหรอกค่ะ เขาก็เลยขึ้นไปนอนที่นั่น ตามเวลาปกติของเขานั่นแหล่ะค่ะ
แต่ . . .”

“แต่?” ผมพูด “เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ฉันก็เอาชาไปให้เขาให้เช้าวันต่อมา” เธอพูด “ฉันก็เจอเขานั่นอยู่ที่เก้าอี้ตัวใหญ่นั่น – ตัวเย็นเฉียบ
เขาตายแล้ว แน่นอน เขาก็แก่มากแล้ว หัวใจเขาล้มเหลวแบบฉับพลันน่ะค่ะ”

ผมหยิบกระเป๋าของผมขึ้น “มิสซิส ริชาร์ด . . .” ผมพูด
เธอเหมือนไม่ได้ฟังผม เธอยิ้ม และพูดต่อว่า “ดังนั้นพวกเราก็ไม่เคยค้นหาความลับของห้อง 7 อีก
และฉันก็ไม่เชื่อว่าจะมีใครค้นพบหรอกค่ะ มันก็แค่เรื่องไร้สาระ”

ผมจ่ายบิล กล่าวอำลา และเดินไปยังอู่ซ่อมรถอย่างรวดเร็ว ผมได้ยินเหมือน เสียงของชายชราผู้นั้นตามผมมา
“ฉันไม่เคยได้รู้” มันดังขึ้น “ว่าห้อง 7 นั่นมีผีสิง หรือเปล่า? ฉันไม่เคยได้รู้ แต่เธอรู้ ตอนนี้เธอรู้แล้วใช่ไหม”

จบ เรื่องที่1 ห้อง 7

จากคุณ : yingu - [ 2 ม.ค. 47 03:09:06 A:168.120.12.218 X: ]