ฉันอยู่ที่นี่นานแล้วหละ ตั้งแต่วันที่ฉันเกิดจนวันนี้ฉันก็ยังไม่จากไปไหน ที่นี่ ฉันมองเห็นท้องฟ้าครามข้างบน มองเห็นนกนางนวลบินร่อนไปร่อนมา ส่วนถัดจากฉันไปไม่กี่เมตรก็เป็นน้ำทะเลสีเขียวใสสะอาด ฉันมีเพื่อนมากมายที่นี่ มากจนไม่สามารถนับได้หมดเชียวหละ ฉันมีความสุข..   ละมั้ง..ฉันควรจะมีความสุขสิ ได้อยู่ในที่สวยๆแบบนี้ มีเพื่อนคุยเล่นมากมาย แต่ไม่หรอก ฉันปรารถนามากกว่านั้น ฉันอยากเป็นคนสวย สวยแบบพี่ๆหอยเหล่านั้นที่ต่างก็มีรูปร่างทรงเสน่ห์กันทั้งนั้น…ในขณะที่ฉันเป็นได้แค่เม็ดทรายเม็ดหนึ่งเท่านั้น
ทุกๆวันฉันจะเฝ้ามองมนุษย์คนแล้วคนเล่ามาเยี่ยมบ้านเรา และหวังว่าจะมีสักคนอยากเป็นเพื่อนกับฉันและพาฉันไปเที่ยวบ้านเขาเหมือนกับที่เขาเคยพาพวกพี่หอยไปบ้าง แต่ละวันพี่หอยจะถูกมนุษย์พาไปคนแล้วคนเล่า มันช่างน่าตื่นเต้นที่จะได้ทำความรู้จักกับโลกใหม่นอกเหนือจากทะเลบ้าง แต่ทำไมกันนะ ฉันถึงเห็นแววตาอันเศร้าสร้อยของพี่หอยทุกครั้งที่อยู่ในอุ้งมือมนุษย์ เพราะอะไรพวกพี่หอยจะพยายามลงมาหลบอยู่ใต้พวกฉันเสมอเมื่อมนุษย์เข้ามาใกล้ แล้วพากันหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อไม่มีใครเห็น ฉันไม่เข้าใจสักนิด
วันหนึ่งฉันตัดสินใจค่อยๆกลิ้งไปหาพี่หอยเจดีย์
“พี่หอยจ๋า ทำอย่างไรฉันถึงจะสวยแบบพี่ พวกมนุษย์จะได้พาฉันไปเที่ยวที่อื่นบ้าง”
“ทำไมเจ้าถึงอยากไปกับมนุษย์ล่ะ”
“ก็พวกมนุษย์ดูใจดีจะตายไป ทุกครั้งที่พวกเขาหยิบพวกพี่ขึ้นไป ฉันจะเห็นรอยยิ้มของพวกเขาทุกทีเลย”
“เจ้าเม็ดทรายน้อย เจ้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าน่ะโชคดีแค่ไหนที่ไม่ถูกมนุษย์พาไป..โลกมนุษย์มันช่างร้อนระอุนัก ไม่เหมือนบ้านเรา เมื่อเราร้อนก็สามารถกลิ้งตัวไปแช่น้ำให้สบายได้ แต่ที่นั่นหาน้ำแบบนี้ยากมากนะ”
“แต่อย่างน้อยพวกเขาก็จะเห็นค่าฉัน ฉันอยากเห็นพวกเขามองฉันแล้วยิ้มให้เหมือนพี่ๆบ้าง”
ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับพี่หอยอยู่นั้น ฉันก็เห็นมนุษย์คนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเรา ฉันตระหนักได้ว่าเขาจะพาพี่หอยไป ดังนั้นฉันจึงรีบซ่อนตัวเข้าไปอยู่ในตัวพี่หอยทันที จริงๆด้วย…มนุษย์คนนั้นค่อยๆหยิบพี่หอยขึ้นมาด้วยหน้าเปื้อนยิ้มและเก็บเข้าไปในกระเป๋า  เย้!! ในที่สุดฉันก็ได้ไปเที่ยวในเมืองมนุษย์แล้ว…
ตัวฉันโครงเครงไปมาอยู่ในตัวพี่หอย ระหว่างทางที่พวกมนุษย์นั่งรถกลับบ้านของพวกเขา จนกระทั่งเมื่อถึงบ้านพวกเขาก็เอาตัวพี่หอยวางไว้บนโต๊ะ ฉันจึงได้ออกมากลิ้งเล่น
“ว้าว!! พี่หอย วิเศษจังเลย ฉันได้มาเที่ยวแล้ว!”
แต่พี่หอยกลับพูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อย
“เราจะไม่มีวันได้กลับบ้านแล้วหละ”
“หมายความว่าไง”
“มนุษย์จะทิ้งเราให้ร้อนตายอยู่ตรงนี้ เขาไม่พาเรากลับบ้าน”
“ไม่จริงหรอก ถ้าเราขอเขา เขาต้องพาเรากลับอยู่แล้ว นะพี่หอยนะ”
พี่หอยส่ายหน้าแล้วพยักเพยิดให้ดูเปลือกหอยอื่นๆที่เคยถูกพามาก่อนหน้านี้ ฉันตกในร้องลั่นออกมา
“นั่นพี่หอยเหลี่ยม พี่หอยแหลม แล้วก็พี่หอยมุขนี่!!!! ทำไมพวกเขาถึงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นล่ะ”
“ก็เพราะพวกเขาตายแล้วน่ะซี” พี่หอยตอบ
ฉันเริ่มตระหนักได้แล้วว่าเพราะเหตุใดมนุษย์จึงเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับพวกเรานัก พี่หอยเจดีย์เงียบเหงาลงทุกวันๆ จนกระทั่งคืนหนึ่งฉันได้ยินเสียงพี่หอยครวญครางเบาๆ
“คิดถึงบ้านจัง”
ฉันค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้
“เดี๋ยวเราก็จะได้กลับแล้วหละ พี่หอยอดทนอีกหน่อยนะ”
พี่หอยส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่ไหวแล้ว ร้อนแห้งเหลือเกิน…..เจ้าเม็ดทรายน้อย..อย่าลืมนะ ไม่มีที่ไหนที่จะทำให้เราสุขเท่าบ้านอีกแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะได้กลับบ้านในที่สุดนะ..”
หลังจากพูดจบพี่หอยก็แน่นิ่งไป ทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองโง่มากที่ดันทุรังจะมาอยู่กับมนุษย์ ทั้งๆที่พี่ๆหลายคนเตือนแล้ว ทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ จะกลับบ้านอย่างไรดี ในที่สุดฉันก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในบ้านตะโกนขึ้นมาว่า
“พรุ่งนี้เราไปทะเลกันอีกนะ อยากเก็บหอยสวยๆอีก”
อ้า……ความหวังของฉันเปร่งประกายแล้ว ฉันจึงจัดเตรียมแผนการเข้าไปซ่อนในกระเป๋าเดินทางของพวกเขา และแล้วเราก็ออกเดินทาง ฉันอยากพาพี่หอยเจดีย์กลับมาด้วยจัง…พี่คงมีความสุขมากๆเลย
รถค่อยๆแล่นใกล้เข้าไปใกล้เข้าไป..ฉันได้กลิ่นแล้ว ความหอมของกลิ่นอายทะเล ความสดชื่นกำลังรอฉันอยู่ ฉันรีบกระโดดลงจากรถและกลิ้งตัวไปเรื่อยๆด้วยความดีใจเป็นล้นพ้น ฉันกลับมาแล้ว!!! และฉันจะไม่อิจฉาพวกพี่หอยอีกต่อไป เพราะอย่างไรในที่สุด ฉันก็เห็นรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขของมนุษย์เวลามองฉันในยามที่พวกเขาก่อปราสาททรายแล้วหละ…..