ถือศีล

เพื่อให้เราลืมเลือนส่ายังอยู่ระหว่างสงคราม อิรัคเลือหใช้นโยบายใหม่...

"ผมได้ยินว่าพวกมันตกลงจะใช้หัวรบกับเรา"เพื่อนคุณพ่อกล่าวขึ้นในวงสนทนาเมื่อ
มาเยี่ยมเราพร้อมภรรยา

"คุณพูดอะไรน่ะ? เราไม่ได้อยู่ในสงครามกัยโซเวียตนะ ผมไม่เชื่อว่าอิรัคมีอาวุธ
พรรค์นั้น" คุณพ่อค้าน

"จากชายแดนอิรัคถึงเตหราน มันเป็นระยะทางไกลนับพัน ๆ ไมล์ จรวดมิสไซล์ ที่
ยิงไปไกลได้อย่างนั้นต้องใช้เงินมหาศาลเชียวนะ"คุณพ่อเสริม

"เออ ก็แค่ข่าวลือน่ะ"

"เราชาวอิหร่านเป็นแชมป์เรื่องซุบซิบเสมอล่ะค่ะ" ฉันออกความเห็น

"เธอพูดถูก เราชอบพูดเกินจริง" คุณพ่อสนับสนุน

"อาการคุณน่ะเป็นตรงข้ามนะคะ" คุณแม่ว่าอย่างล้อเลียน

"ทำไมคุณพูดอย่างนั้นล่ะ?"

"แม้แต่เมื่อคุณเห็นอะไรมากับตาคัวเอง คุณยังต้องมีบีบีซีมายืนยัน"

"ผมมองโลกในแง่ดีโดยธรรมชาติอยู่แล้วแต่ก็อดระแวงไม่ได้"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

การมองโลกในแง่ร้ายไม่ช้าก็มีชัยเหนือการมองโลกในแง่ดีของคุณพ่อ ปรากฏว่าอิรัค
มีมิสไซล์จริง พวกมันมีชื่อว่า"จรวดสกัด"และแล้วเตหรานก็กลายเป็นเป้าโจมตีของมัน

เมื่อเสียงหวอดังขึ้น มันหมายความว่าเรามีเวลาสามนาทีที่บอกให้เรารู้ว่าวาระสุด
ท้ายมาถึงแล้ว

"เราไม่ไปชั้นใต้ดินหรือคะ?" ฉันถามคุณพ่อคุณแม่

"ไม่ต่างอะไรกันหรอก"คุณพ่อบอก

"ลองนึกดูถึงความเสียหายไม่ส่าเราอยู่ใต้ดินหรือบนหลังคา ก็เหมือนกันน่ะ"คุณแม่ออกความเห็น

เวลาสามนาทีนานราวกับสามวัน เป็นครั้งแรกที่ฉันตระหนักว่าเราอยู่ในอันตรายเพียงใด

ตูม!!

"หนูยังไม่อยากตาย"ฉันโผเข้ากอกคุณแม่ระล่ำระลักบอก

"ไม่หรอกจ๊ะลูกรัก แม่สัญญา"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ตอนนี้เมื่อเตหรานถูกโจมตีหลาย ๆ คนหนี  เมืองร้าง สำหรับเราเรายังอยู่ ไม่ใช่แค่
หมดศรัทธา หากส่าจะมีอนาคต ในสายตาของคุณพ่อคุณแม่ อนาคตนั้นเกี่ยวข้อง
กับการศึกษาของฉันที่ฝรั่งเศส และมีแต่ที่เตหรานเท่านั้นที่ฉันจะสามารถทำได้

"คนบางคนที่รอบคอบมากก็จะหลบภัยในชั้นใต้ดินของโรงแรมใหญ่ ๆ ที่ขึ้นชื่อ
เรื่องความปลอดภัย เห็นกันชัด ๆ ว่าโครงสร้างคอนกรีตเสริมแรงน่ะป้องกันแรง
ระเบิดได้" ฉันเดินไปก็บ่นไปบนท้องถนนอันว่างเปล่า

"ตัวอย่างหนึ่งก็คือเพื่อนบ้านของเรา ครอบครัวบาบา-เลวี พวกเขาเป็นครอบครัว
ชาวยิวจำนวนน้อยทียังอยูาหลังจากการปฏิวัติ คุณบาบา-เลวีบอกว่าบรรพบุรุษเขา
มาอยู่ที่นี่ตั้งสามพันกว่าปีแล้ว อิหร่านก็คือบ้านของพวกเขา"

...เนดาลูกสาวของเขา ที่ไม่ค่อยชอบเล่น แต่ชอบคุยฟุ้งเรื่องเพ้แฝันตลอดเวลา

"...วันหนึ่งเจ้าชายผมบลอนด์ นัยน์ตาสีฟ้าจะมาพาฉันไปอยู่ที่ปราสาทเขา" นาดาว่า

"ใช่เลย ฉันด้วย"

แต่ ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไป...

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

...วันหนึ่ง ที่เหมือนวันอื่น ๆ

"แม่ขาหนูขอสตังค์หน่อยนะคะ? หนูจะไปซื้อยีนส์ กะรองเท้าแตะ"

"เท่าไหร่ล่ะ"

"เออ สักพันนึง พันสอง "

"ตั้งพันนึง" คุณแม่ทวนเสียงหลง

"ค่ะ นั่นราคาของมัน"

"เข้าใจล่ะ"

ค่าเงินของเราตกตลอดเวลา ตอนชาห์ยังอยู่ สี่ ตูมานต์อลกได้หนึ่งดอลลาร์ สี่ปีให้
หลัง หนึ่งร้อยสิบตูมานส์แลกได้แค่หนึ่งดอลลาร์  สำหรับคุณแม่แล้วอัตราแลกเปลี่ยนรวดเร็วเกินกว่าท่านจะตั้งตัวทัน

ฉันไปกับเพื่อนชื่อ ชาดี

"ดูเป็นไงบ้าง" ฉันถามความเห็นขณะลองกางเกงยีนส์

"ดูเยี่ยมเลย"

"ตกลงฉันซื้อยีนส์ตัวนี้ แล้วตุ้มหูคู่นี้ด้วย" ฉัยบอกพนักงานขายที่เคาน์เตอร์

"ฉันเอาแหวนวงนั้น นั่นน่ะ" ชาดีชี้

เรากำลังจับจ่ายอย่างเปรมปรีดิ์ทันใดนั้นก็ ...

ตูม

"จรวดมิสไซล์เพิ่งลงที่ละแวกทาวานีร์"เสียงประกาศจากวิทยุ

"อะไรนะ" ฉันอุทานตกใจ

ทาวานีร์เป็นถิ่นที่ฉัยอาศัยอยู่

ไม่รอช้าฉันถลันออกจากร้านโดยไม่สนใจอะไร

"ยีนส์ครับ"เสียงคนขายไล่หลังมา

หากมีใครมาจับเวลา ฉันคงลบสถิติความเร็วโลก

"แท็กซี่"

ไมื่ออยู่ในรถฉันพร่ำแต่บอกคนขับว่า " เร็วๆ ค่ะ เร็วกว่านี้หน่อย"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ฝูงชนมาออกันบนถนนหน้าบ้านฉัน ระเบิดลงที่ถนนบ้านฉัน

"คุณคะ ตึกไหนที่โดนระเบิด"ฉันเดินเข้าไปถามผู้หญิงคนหนึ่ง

"มันระเบิดที่ปลายถนนจ๊ะ" เธอตอบ

ตึกที่ฉันกับพวกบาบา-เลวีอาศัยอยู่ปลายถนน

"ให้ฉันไปหน่อย" ฉันร้องขอทางพลางแทรกตัวผ่านฝูงชน

มีโอกาสหนึ่งในสองที่จะเป็นตึกที่ฉันอยู่

"ให้ฉันไปหน่อยเถอะค่ะ"

"เธอไปต่อจากนี้ไม่ได้แล้ว" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่คุมสถานการณ์อยู่บอก

"...ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ค่ะ..."

แล้วเขาก็ยอมปล่อยให้ฉันผ่านไป

ฉันไม่อยากแหงนหน้ามอง ฉันมองที่ขาอันสั่นเทา ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว มันเหมือนฝันร้าย

"ขอให้ท่านมีชีวิตรอดด้วนเถิด  ให้ท่านมีชีวิตรอด ให้ท่าน..."

"มาร์จี"เสียงคุ้นเคยเรียกชื่อฉัน

"มาร์จี"

"แม่" ฉันร้องทั้งน้ำตาแล้ววิ่งโปเข้ากแดคุณแม่


"คุณแม่สบายดีนะคะ? คุณพ่อสบายดีใช่ไหม? คุณย่าสบายดีหรือเปล่า?"

"ทุกคนสบายดี แมาอยู่แค่คนเดียวที่บ้าน"

"โอ้ แม่ขา"

"..."

"ระเบิดลงที่ไหนคะ"

"บ้านพวกบาบา-เลวี"

"อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ได่อยู่บ้าน"

"..."

"แม่คะ พวกเค้าไม่อยู่บ้สนใช่ไม๊คะ?"

"เออ แม่ไม่รู้จ๊ะ มันเป็นวันเสาร์ ลูกก็รู้ ๆ อยู่นี่"

"หนูรู้ค่ะว่าวันเสาร์ แล้วไงคะ"

"วันเสาร์เป็นวันถือศีลของพวกยิว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน พวกเขาต้องกลับบ้าน"

"...แม่คิดว่าอย่างนั้นหรือคะ...?"

"จริงอยู่ว่าพวกเขาไม่ค่อยฉลาดเฉลียว  แต่แม่ว่าหนูอาจจะพูดถูก  พวกเขาคงพักที่
โรงแรมฮิลตัน" คุณแม่พูดปลอบ

"ลูกจำได้ไหมเทปที่แม่ติดไว้ตามหน้าต่างน่ะ? มันใช้ได้ปลเยี่ยม หน้าต่างแตกทุก
บานแต่ไม่มีกระจกแตกเกลื่อยบ้านสักชิ้นเลยล่ะ"

ฉันรู้ว่าคุณแม่พยายามเปลี่ยนแรื่องคุย

เมื่อเราเดินผ่านบ้านพวกบาบา-เลวี ที่พังพินาศสิ้น ฉันรู้สึกได้ว่าท่านพยายามดึงฉันออกมาให้ไกล ๆ  มีอะไรบอกฉันว่าพวกบาบา-เลวีอยู่บ้าน มีบางสิ่งเรียกความสนใจฉัน

ฉันเห็นสร้อยคอเทอคว้อยซ์ มันเป็นของเนดา คุณป้าของเธอให้เธอตอนวันเกิดครบสี่ปี

สร้อยคอยังติดอยู่กับ...

ฉันไม่รู้ว่าอะไร...


ฉันปิดปากไม่ให้หลุดอะไรออกมา

ฉันปิดตาเพื่อไม่ให้เห็นภาพนั้น

ไม่มีเสียงกู่ร้องใดในโลกที่จักบรรเทาความเจ็บปวดและเครียดแค้นของฉันได้

แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 47 23:49:48

แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 47 14:47:27

แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 47 14:46:42