"โสสิ....โสภิยาสวยที่สุดในคณะเราเเล้ว ตอนปี 1 เกือบจะได้เป็นดาว เเต่เขาไม่ค่อยชอบร่วมกิจกรรม ก็เลยอด....เเหม ถ้าฉันเกิดเป็นเขา ฉันคงจะมีความสุขมากๆๆๆ"ยุพา
         "นี่ นังยุ หล่อนเกิดใหม่กี่ชาติล่ะเเก จะสวยได้อย่างเขา "
          " เเกว่า เขามีเเฟนมั้ย เเฟนเขาต้องหล่อมากๆ เเน่เลยเนอะ สวยขนาดเขาน่ะเเล้วความรักของเขานะต้องสดใส ซาบซ่า ไม่มาเป็นพวกเเอบรัก เเอบเล็ง อย่างเราหรอก "
          " ไม่รู้เว้ย เดี๋ยวเขามาเเก ก็ไปถามเขาสิ"
          " จะบ้าเหรอเเก เออๆ ไปกินข้าวกันเหอะ หิวเเล้วอ่ะ "  
        *****************************  
         พอหล่อนตื่นมาตอนเช้า เขาก็หายตัวไปเเล้ว
โสภิยาชันกายลุกขึ้นช้าๆ รู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่าง ราวกับเป็นครั้งเเรกของหล่อน
     หญิงสาวยัดชุดนักศึกษาตัวเมื่อคืนลงกระเป๋าสะพายใบใหญ่เเล้ว ใส่เสื้อกล้าม กับกางเกงยีนส์เเทน สวมเเจ๊กเก็ต หมวกเเก๊ปทับ เท่านี้ก็ไม่น่าจะมีใครจำเธอได้เเล้ว
        "ตือ ดึด ๆๆๆๆตือ ดึดๆๆๆๆ"เสียงเรียกเเบบโพลิโฟนิกจากโทรศัพท์มือถือที่เธอตั้งไว้ดังขึ้น เธอเพิ่งเปลี่ยนโทรศัพท์ให้เป็นเเบบใหม่ล่าสุดได้ไม่นาน เเละจะเปลี่ยนอีกในไม่ช้า
         เสียงคุ้นเคยดังมาจากปลายสาย หญิงสาวถอนหายใจ
        " ตื่นหรือยังจ้ะ  "
        "ค่ะ พี่เก้ โสเพิ่งตื่นกำลังจะออก ว่าจะไปเรียนน่ะพี่ เเต่เพลียๆ "
         "ถ้าเหนื่อยก็พักเถอะนะ พี่เป็นห่วง เดี๋ยวจะไม่สบาย "
          " ค่ะ งั้นเดี๋ยวโสจะกลับไปนอนหอ พี่มีอะไรก็โทรมาเเล้วกันนะคะ"
          " ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ โสนอนพักมากๆนะ อืม..เเล้วตอนบ่ายเเก่ๆค่อยออกไปเที่ยว"
           ไปเที่ยว...เธอเข้าใจในความหมายนี้ดี
          " ที่ไหนคะพี่ "
          " เดี๋ยวพี่บอกอีกทีเเล้วกัน พี่โทรมา เป็นห่วงน่ะเห็นว่าไม่ค่อยสบาย ดูเเลตัวเองดีๆนะ"
          ''ค่ะ "
***************************************
         โสภิยากวาดสายตามองไปทั่วศูนย์อาหาร อ้วนๆ ใส่เสื้อสีเเดง ใส่เเว่นตาดำ
         ...ยังไม่มาหรอกมั้ง...เธอคิด
         หยิบนิตยสารมาอ่านฆ่าเวลา
         ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เขาถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเธอ
         "คุณสวยจัง ขอเบอร์ได้มั้ยครับ"
         เธอเงยหน้าสบตาชายหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาดูมั่นใจในตัวเองเต็มที่
        " ไม่มีค่ะ "เธอตอบกลับ เสียงดุเข้ม
        เขาหน้าสลด เดินจากไป ซึ่งเธอก็ไม่ได้ใส่ใจว่าเขาไปทางไหน
        หากโสภิยาสังเกตสักนิดก็จะเห็นว่า ตั้งเเต่ที่เธอก้าวเข้ามา เธอตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน
        หญิงสาวร่างสูงโปร่ง รูปร่างเเบบที่ผู้หญิงใฝ่ฝันจะมี โครงหน้าเรียวเล็กได้สัดส่วน ทั้งปาก จมูก คิ้ว คาง สวยได้รูป ผมดำเป็นประกายปล่อยยาวถึงกลางหลัง
        เพื่อนเธอเคยถามถึงการเข้าสู่วงการบันเทิง
       เธอได้เเต่นึก....บางทีนะ..บางที....ถ้าฉันไม่เสียคุณค่าในตัวเองไปก่อนหน้านี้ ถ้าฉันไม่........
       เเต่มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะพูดถึงอดีตที่ผ่านมา เเละมันเเก้ไขไม่ได้
        เธอถลำลึกเกินไปเเล้ว  
        หยุดเถอะ...หยุด..เธอยังหยุดได้    บางครั้งเธอก็ได้ยินเสียงร้องเตือน
        เเต่ความเป็นจริงเเล้ว มันไม่มีใคร ทำไมต้องหยุด เมื่อมันไม่มีใครเเละไม่มีอะไรเหลือเเล้ว
       เธอสับสนอยู่หลายครั้ง เเต่นานเข้าเธอก็เลิกคิด
       เธอเสพความฟุ่มเฟือยจนเป็นนิสัยไปเเล้ว ท้ายที่สุดเธอก็ปล่อยชีวิตตัวเองไปตามยถากรรม
       " น้องปูเป้หรือเปล่าครับ " ชายสูงวัย ดูภูมิฐานเดินตรงเข้ามาทักทายเธอ
       เขาเรียกชื่อเธอผิด เเต่ไม่สำคัญที่เขาใส่เสื้อเเดง ใส่เเว่นดำเเละรู้ว่าเธอมาทำไม
        พี่ที่เเสนดีคนนั้น จะปิดบังชื่อจริงให้เธอเสมอ
        " พี่ชื่อชาญครับ "
        " ไปกันเลยมั้ยคะ "
        เเละเเล้ว.......
***************************************
       " โส...หวัดดีครับ "
        หนุ่มนักศึกษาทักทายเธอจากด้านหลัง เเละเร่งฝีเท้าจนอยู่ในระยะเดียวกับเธอ
       " เมื่อวาน ไม่มาไม่สบายเหรอครับ"
       " ค่ะ ''
       " เรามีเลกเชอร์ให้นะ เอามั้ย เราซีร็อกให้ตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว "
      " ขอบใจนะ" เธอรับ เเล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง
        ชายหนุ่มมองตาม......
        โสภิยาพยายามยิ้มทักเพื่อนๆ
         เธอเลือกนั่งข้างหลัง
         อาจารย์ยังไม่เข้าสอน  เพื่อนคุยกันเสียงดัง    
        เธอมองยุพา
         ตัวเล็ก คุยเก่ง เสียงดัง หัวเราะดังกว่าใคร เพื่อนล้อมหน้าหลัง
          โสภิยามองพลางคิดว่า
         อยากเกิดเป็นยุพา.......