ตอนที่ 1 ข่าวร้ายย..
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2601030/W2601030.html

ตอนที่ 2 ปากเสีย... (1)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2607464/W2607464.html
   

เช้านั้นบาร์บาร่ามัวแต่คุยกับเกอร์ริคเพลิน ทำให้เธอลืมเรื่องเจโรมไปซะสนิท ขณะนี้เจโรมกำลังเขียนอะไรสักอย่าง ที่ดูท่าน่าจะเป็นนิยายของเขาเอง ในห้องสมุด


    …ทันใดนั้น เขาเหลือบมองไปเห็นโดโรธีน้องสาวของเขา ซึ่งกำลังหอบหนังสือมาเยอะแยะเต็มไปหมด และเอาไปวางที่โต๊ะอ่านหนังสือตัวหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากเขานัก เจโรมเห็นดังนั้นจึงจะเข้าไปถามดูว่าเอาอะไรมาอ่าน เพราะโดโรธีก็เข้าห้องสมุดบ่อยเหมือนกัน แม้จะไม่เท่าเจโรมก็ตามที และเมื่อเขาเห็น เขาก็มักจะเข้าไปถาม เป็นอย่างนี้ประจำ และปรากฏว่าโดโรธีจะเอาหนังสือเกี่ยวกับพวกภาษามาอ่านเป็นประจำ พวกภาษาฝรั่งเศส ภาษาเยอรมัน ภาษาอิตาเลียน  


    "อ่านอะไรอยู่หรอ?" เขาเดินเข้าไปหา และเริ่มถามเป็นเชิงทักทาย


    โดโรธีไม่ตอบ และไม่หันไปมอง เปิดอ่านหนังสือที่ตัวเองหอบมาต่อไป โดยไม่สนใจพี่ชาย


    เมื่อเห็นว่าโดโรธีไม่ตอบแล้ว เจโรมจึงหยิบหนังสือเล่มหนึ่งของเธอขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นหนังสือ "นิวยอร์ค เมืองธุรกิจ" เขาหยิบเล่มต่อไปขึ้นมาดู "ร้านที่น่าสนใจในนิวยอร์ค" เล่มต่อไป "แสงสีบรอดเวย์ ประจำนิวยอร์ค" "ไทม์สแควส์ ศูนย์รวมความบันเทิง"


    "เธออ่านหนังสือพวกนี้ทำไมน่ะ… เธอยินดีที่จะได้ไปจากเซนต์หลุยส์นี่หรือไง?" เขาถาม


    "จะว่าไป ก็ใช่นะ นิวยอร์คน่ะ น่าสนใจมาก เป็นสถานที่ศูนย์รวมธุรกิจเลยเชียวล่ะ คงจะวิเศษนะที่ได้ไปอยู่ในนิวยอร์ค นายก็น่าจะลองศึกษาดูนะ ไหนๆ เราก็ต้องไปนิวยอร์คอยูแล้วนี่"


    "แล้วเซนต์หลุยส์ล่ะ เธอไม่ชอบเซนต์หลุยส์หรอ เธออยากไปจากที่นี่ใช่มั๊ย?"


    "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เพียงแต่ไหนๆ เราก็ต้องได้ไปอยู่แล้วนี่ เตรียมพร้อมสักหน่อยจะเป็นไร"


    ตอนนี้เจโรมโมโหโดโรธีมาก ด้วยท่าทีที่ไม่บ่งบอกเลยว่าเธออาลัย อาวรณ์ เซนต์หลุยส์ ที่ๆ เป็นบ้านเกิดของทั้งเธอและเขา ที่ๆ พวกเขาอยู่กันมาทั้งชีวิต เธอดูเฉยๆ มากกว่ากับข่าวนี้ และดูเหมือนเธอจะยินดีกับข่าวนี้เสียอีก



    เวลาอาหารเย็นของบ้านเบอร์จแมน ทุกคนก็นั่งประจำที่ของตัวเองแล้ว ยกเว้นนายเบอร์จแมนที่ดูเหมือนจะเริ่มมีงานหนัก ก่อนที่จะได้ย้ายไปประจำการในนิวยอร์ค และฮัมฟรีย์ซึ่งน่าจะกำลังอยู่กับกลุ่มวิหคเหินลมของตัวเอง โดยครอบครัวนี้ตกลงกันไว้ว่า หากมีใครมาไม่ทันเวลาอาหารเย็น ให้กินกันไปก่อนได้เลย…


      อาหารเย็นวันนี้เป็นไก่งวงอีกเช่นเคย แต่เพิ่มสลัดผัก ซุบใส และช็อกโกแลตเป็นอาหารว่างเข้าไป และเครื่องดื่มก็จะเป็นน้ำแอปเปิ้ล เหล้ารัม (นางเบอร์จแมนเป็นคนชอบทานไก่มาก ยิ่งไก่งวงแล้ว…)


      "นี่ทุกคน วันนี้ได้ยินข่าวมั๊ย…" นางเบอร์จแมนเริ่มชวนลูกๆ คุย
"ข่าวอะไรครับ…" เคิร์ธถาม (เคิรธจะเป็นผู้ที่ถามแม่มากที่สุด ในโต๊ะอาหาร)


      "ก็คุณกัลซ์น่ะซี เธอเพิ่งเสียไปวันนี้เอง ตอนเช้า… ก็นะเธออายุตั้งเก้าสิบสองแล้วนี่"


      "จริงหรอค่ะ? ตายแล้ว…" บาร์บาร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจและเสียใจ


      "ใช่ น่าสงสารเธอนะ เธอเป็นคนดีมากๆ ด้วย ทุกคนในเซนต์หลุยส์รักเธอกันทุกคน เธอเป็นคนใจบุญอีกต่างหาก ที่ยอมสละที่ดินของตัวเอง เพื่อสร้างสวนสาธารณะให้พวกเราทุกคน" นางเบอร์แมนพูด


      "ไม่ใช่ให้เราทุกคนค่ะแม่" โดโรธีขัด "เพราะคุณกัลซ์ไม่ได้ย้ายที่ดินของตัวเองให้เป็นของสาธารณะ แต่ชื่อมันยังเป็นของเธออยู่ สวนสาธารณะนั้นจึงไม่ใช่ของเรา แต่เป็นของเธอ รวมทั้งหอนาฬิกานั่นด้วย เธอมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรมันก็ได้"


      จากคำพูดของโดโรธีทำให้ทุกคนมองตรงไปที่เธอด้วยสายตาเดียว ขณะนั้นพวกเขาคิดว่า ถึงแม้ฮัมฟรีย์จะปากเสียยังไง แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ ส่วนใหญ่เขาก็จะแค่ล้อเล่น แต่การล้อเล่นของเขานั้นอาจไม่ถูกที่ถูกเวลาไปหน่อย แต่กับโดโรธีนี่ เธอเป็นจอมปากเสียตัวจริงเสียงจริง เพราะเธอไม่ได้ล้อเล่น แต่เธอมักจะพูดทุกอย่างที่เธอคิดออกมา ซึ่งมันเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ แต่มันก็เป็นความจริง


      "ไปว่าคุณกัลซ์อย่างนั้นได้ยังไง โดโรธี น่าเกลียดจริงๆ" ผู้เป็นแม่ดุ


      "ก็มันจริงนี่ค่ะ" เธอตอบหน้าตาเฉย…


      "เอ่อ… แม่ค่ะ พรุ่งนี้ที่แม่บอกว่าจะมีนักเรียนจากต่างประเทศที่จะมาอยู่กับเราน่ะค่ะ เขาเป็นคนชาติไหนค่ะ" บาร์บาร่าถาม


      "เขามาจากประเทศไทยจ้ะ" นางเบอร์จแมนตอบ เธอรู้สึกดีใจมาก ที่มีคนสนใจเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งเลยล่ะ "ทุกคนต้องพูดคุยกับเขานะจ้ะ หัดฝึกภาษา ฝึกสำเนียงให้เขา แล้วอย่าหัวเราะสำเนียงเขาล่ะ ถ้าพูดไม่ชัด.."


      ดูเหมือนว่าข่าวการมาพักอาศัยของนักเรียนชาวต่างชาติ จะไม่ได้รับความสนใจจากคนในบ้านเท่าที่ควรนัก (เพราะเรื่องแบบนี้ค่อนข้างสำคัญมาก) เพราะทุกคนมัวแต่คิดถึงแต่เรื่องที่พวกเขาจะไม่ได้กลับมาที่เซนต์หลุยส์นี่อีกต่อไปแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่า คนๆ นั้น จะเป็นผู้ที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขา หรืออาจจะเปลี่ยนแปลงไปทั้งเซนต์หลุยส์เลยก็ได้