>รักแท้
>.....ก็คนที่เรารักมีความสุข
>เราก็ต้องมีความสุขด้วยไม่ใช่เหรอ......
>
>แสงดาวที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้า ค่ำคืนที่อากาศเหน็บหนาว
ดาวทุกดวงคงอยากบอกให้เธอรู้ว่า ต่อจากนี้ไปไม่ว่าอากาศจะหนาวเพียงใด
เธอจะมีผู้ชายคนนี้ คนที่นั่งข้างๆเธอ  เขาจะอยู่ข้างๆเธอคอยให้ความอบอุ่น
เธอจะไม่อ้างว้างโดดเดี่ยว และหนาวอีกต่อไป
>“ คิดอะไรอยู่เหรอ “ เขาถามเธอ น้ำเสียงที่เธอคุ้นหู
น้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยเธอมาตลอดตั้งแต่เธอยังไม่ได้ รัก เขา
>“ เปล่านี่ เรากำลังคิดถึงเรื่องบางเรื่องเท่านั้นเอง “
แค่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหล่อน เขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้โกหกเขา
>เขารู้ว่าเธอกำลังนึกถึงเรื่องของ เขา เธอ และผู้ชายอีกคน
ผู้ชายที่เธอทุ่มเทให้ถึง 6 ปีเต็ม 6ปีที่แสนทรมาน หยาดน้ำตา และรอยแผลในใจ
คงไม่มีอะไรที่จะลบมันออกจากใจได้ แต่เขาก็เจ็บเหมือนกันอาจจะเจ็บมากกว่าเธอด้วยซ้ำ
เขาก็เจ็บปวดมา 6 ปีเหมือนกัน
>
>“ กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ “ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายรีบวิ่งเข้ามารับ
และหวังว่าคนที่โทรมาจะเป็นสายสืบของเธอ “ ขวัญ “
เพื่อนสนิทของเธอและของผู้ชายคนนั้น
เธอขอร้องหล่อนให้สืบข่าวทุกเรื่องของผู้ชายคนนั้นให้เธอรู้
เพราะนี่เป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอรู้ว่า ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง
เกิดอะไรขึ้นบ้างกับผู้ชายคนนั้น
>“ สวัสดีค่ะ “ เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหอบ
>“ ขอสาย ไหม ค่ะ “ อีกเสียงหนึ่ง ฟังแล้วก็คงหอบเหมือนกัน
>“ พูดอยู่ นั่นขวัญใช่ไหม “
>“ ใช่ ขวัญเอง ข่าวด่วนไหม ด่วนมากกกกกกกกก “
>“ ว่ามาสิ ข่าวร้ายล่ะสิวันนี้ “ เสียงเธอฟังแล้วดูมั่นใจ เพราะถ้า
ขวัญหอบมายังงี้ ข่าวที่เธอจะได้ฟังนั้นคงเป็นข่าวร้ายแน่นอน
>“ ไหมฟังดีๆนะ ชัดเจนน่ะ มันตกลงเป็นแฟนกับยัยป่านแล้ว
ยัยป่านที่เราเห็นมันนั่งกินข้าวกับชัดเจนที่โรงอาหารไง จำได้รึเปล่า “
>แล้วลางสังหรณ์ของเธอก็เป็นจริง วันนั้นที่เธอเห็นชัดเจนกับยัยป่านที่โรงอาหาร
เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที แต่ขวัญก็ปลอบว่า แค่เพื่อนกันคงไม่มีอะไรมากหรอก
ปกติแล้ว ชัดเจนก็เข้ากับทุกคนได้อยู่แล้วนี่ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
หากแต่ใจลึกๆ ของเธอกลับบอกเธอว่าทั้งสองไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่ๆ
เธอมั่นใจในความรู้สึกอย่างนั้น
>“ ขอบใจนะขวัญ เอ่อ...แม่เรียกทานข้าว แค่นี้ก่อนละกัน ไปคุยกันต่อที่โรงเรียนนะ “
เสียงของเธอสั้นระริก หยดน้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากตาคู่สวย ช่างง่ายดายเหลือเกิน
ทำไมเธอถึงร้องไห้ง่ายอย่างนี้นะ เพราะอะไรล่ะ หรือเพราะเธอรักเขามากเหลือเกิน
>
>วันต่อมา เสียงที่คุ้นหูของเขา เสียงที่อบอุ่น ก็ดังมาจากด้านหลังของเธอ
>“ อรุณสวัสดิ์ไหม “
>“ อรุณสวัสดิ์หลง วันนี้มาโรงเรียนเช้าจัง “หน้าตาที่แจ่มใสของเขา
ทำให้เธออดที่จะยิ้มและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สดใสเช่นกัน
>ทั้งสองเดินเคียงคู่กันไป
ระยะทางจากหน้าโรงเรียนไปยังห้องเรียนที่เธอกับเขาจะต้องเข้าเรียนในคาบแรกก็ไกลน่าดู
กว่าจะเดินขึ้นบันไดอีก 5 ชั้น ก็นานมิใช่น้อย
ระหว่างนั้นเขาและเธอก็คุยกันเรื่องต่างๆมากมาย ตั้งแต่เรื่องการบ้าน หนังสือ
ภาพยนตร์ การ์ตูน เขาและเธอมีอะไรที่เหมือนกันหลายอย่าง อย่างเช่น
ในเรื่องการเรียนถ้าพูดถึงเจ้าพ่อและเจ้าแม่ที่คุยกับฝรั่งได้รู้เรื่องที่สุด
ก็ต้องเป็นเธอกับเขาแน่นอน
ด้านดนตรีเขาและเธอก็เป็นขวัญใจของเพลงคลาสสิกของนักเรียนทั้งโรงเรียนทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องต่างยอมรับในฝีมือการเล่นเปียโนของเขา
และการสีเชลโล่ของเธอ
คุยกันไปคุยกันมาเธอก็มาเงียบตอนที่เขาถามเรื่องของเธอกับผู้ชายคนนั้น
>“ ไหมรู้เรื่องของไอ้เจนกับคนที่ชื่อป่านรึยัง “
เสียงของเขาดูไม่มั่นใจนักที่จะถามเธอออกไปเกี่ยวกับเรื่องของผู้ชายคนนั้น
>“ รู้แล้วล่ะ “ ทันใดนั้นหยดน้ำใสก็ไหลออกมาอีกแล้ว
เมื่อคืนมันยังออกมาไม่พออีกหรืออย่างไร
> ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เธอจะรู้บ้างไหมว่าเขาก็เจ็บไม่แพ้เธอ
เมื่อวานเขาเกือบจะยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ทำไมเขาไม่ชกผู้ชายคนนั้นสักหมัด
สำหรับน้ำตาของเธอที่เขาเห็นในวันนี้ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับเธอมา
ไม่เคยเลยที่เขาจะเห็นน้ำตาของเธอ
> “ ถ้าเป็นเรานะไหม เราจะไม่ร้องไห้ ในเมื่อคนที่เรารักมีความสุข
เราก็จะต้องมีความสุขด้วยไม่ใช่เหรอ แต่เราจะร้องไห้ก็ต่อเมื่อคนที่เรารัก เสียใจ
เศร้า ไม่มีความสุข “ คำพูดที่มาจากใจของเขา ทำให้เธออึ้งไปพักใหญ่
เธอเองก็รู้ดีว่าผู้หญิงที่ชื่อป่านเป็นคนดีแค่ไหน เพียงแต่มันคงกะทันหันเกินไป
เธอคงต้องใช้เวลาในการทำใจสักพัก
> “ ขอบใจนะหลง ขอบใจมาก “ เธอขอบคุณเขาที่ทำให้เธอเข้าใจสัจธรรมบางอย่างในชีวิต
เธอจะไม่วันลืมเลย คำพูดของเขาที่ทำให้เธอชื้นหัวใจ
ความรู้สึกแปลกๆเริ่มก่อขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
ทำไมเธอถึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
>
> เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ 4เดือนแล้วสินะที่เธอไม่ได้คิดเรื่องของผู้ชายคนนั้น
มัวแต่เอาใจใส่เรื่องการสอบ ENTRANT ที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้
เธออยากทำมันให้ดีที่สุด เพื่อความใฝ่ฝันของเธออันสูงสุดของเธอเอง
หลายครั้งที่ใครๆถามว่าเธออยากเป็นอะไร หลายๆครั้งที่ตอบกลับไปด้วยประโยคเดียวกัน        
“ ไหมอยากเป็นจิตรกร “ ส่วนผู้ชายคนนั้นเขาอยากเป็น นักการทูต ส่วนเค้าคนนั้นล่ะ
คนที่บอกเธอว่า
>“ ถ้าเป็นเรานะไหม เราจะไม่ร้องไห้ ในเมื่อคนที่เรารักมีความสุข
เราก็จะต้องมีความสุขด้วยไม่ใช่เหรอ...”
>ทำไมเธอถึงคิดถึงเขาขึ้นมาอย่างประหลาด ทั้งๆที่เราก็เจอกันทุกวัน
อาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีเวลาคุยกันบ่อยมากนักล่ะมั้ง
เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาเตรียมสอบอยู่เหมือนกัน  ดังนั้นเธอเลยหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน
เปิด Address Book  ค้นหาเบอร์ของเขา แล้วเธอก็เจอ
ช่างเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่จำง่ายอะไรอย่างงี้นะ จำง่ายกว่าเบอร์ของผู้ชายคนนั้นซะอีก
“ 09-850XXXX “
> “ ตู๊ด..... ตู๊ด “ ไม่นานอีกเสียงหนึ่งของปลายสายโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
> “ หวัดดีค่ะ นั่นหลงเหรอ “   เธอไม่ได้ยินเสียงของเขามานานแล้ว
เลยไม่แน่ใจเท่าไรว่า ผู้ชายที่กำลังรับโทรศัพท์อยู่นั้นเป็นเขาหรือเปล่า
> “ อืม....ใช่นั่นไหมเหรอ “ เสียงของเขาฟังดูแล้วแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เธอโทรมา
> “ จ้ะไหมเอง ไหมอยากโทรมาอวยพรหลงน่ะ
ขอให้พรุ่งนี้หลงทำข้อสอบได้อย่างที่ตั้งใจไว้นะ “
> “ ขอบใจไหม ไหมก็เหมือนกันนะ พรุ่งนี้ทำให้เต็มที่นะ “ เขาตอบกลับมา
> “ หลง..ไหมขอถามอย่างหนึ่งได้ไหม หลงอยากสอบเข้าคณะอะไร “
> “ เราอยากเข้านิติศาสตร์ เราอยากเป็นผู้พิพากษาน่ะ “
ถ้าไม่บอกเธอก็คงไม่รู้เลยว่า คนที่เงียบขรึม ไม่ช่างพูดอย่างเขา
อยากเป็นผู้พิพากษา เหลือเชื่อเลย
>
หลังจากนั้นบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่เขากับเธอไม่ได้คุยกันมาหลายวันก็เริ่มขึ้น
ทั้งสองคุยกันจนลืมเวลา พอรู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปแล้วเกือบ 3 ชั่วโมง
บทสนทนาจึงยุติลง คืนนี้ทั้งเขาและเธอคงนอนหลับอย่างสบายใจ ความเครียดที่สะสมมา
สลายไปหมดแล้ว เหลือไว้แต่ความกังวลใจ ตื่นเต้น
>ว่าพรุ่งนี้ทั้งเขาและเธอจะสามารถผ่านการทดสอบนั้นได้รึเปล่า เท่านั้นเอง
และถึงแม้ผลของการประกาศจะออกมาเป็นอย่างไร ทั้งเขาและเธอก็ภูมิใจ
ที่ได้ทำมันดีที่สุดแล้ว
>
> เมื่อวันประกาศผลมาถึงมีทั้งเสียงแห่งความดีใจ ไชโย และร้องไห้ระงมไปทั่ว
แต่สำหรับเธอและเขา ทั้งสองได้ทำมันดีที่สุด และผลมันก็ออกมาอย่างดีที่สุดเช่นกัน
พวกเขาได้ทำความฝันนั้นได้เป็นจริง เธอติดคณะศิลปศาสตร์ ส่วนเขาก็ติดคณะนิติศาสตร์
ของมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของประเทศไทย ที่น่าแปลกก็คือ
ทั้งเขาและเธอได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน
มันเป็นบุพเพรึเปล่าทั้งสองก็ไม่อาจกล่าวได้ แต่วันนี้
วันที่กลุ่มเพื่อนทั้งของเขาและเธอนัดกินเลี้ยงกันที่ร้านหมูกระทะ
เธอเห็นผู้ชายคนนั้นลงจากรถมอเตอร์ไซด์พร้อมกับผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน
ทั้งสองดูมีความสุข และเธอเองก็มีความสุขเช่นกัน ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกเสียใจแล้วล่ะ
หรือเป็นเพราะเธอสามารถทำตามคำพูดของเขาได้แล้ว  “.....มีความสุขกับคนที่เรารัก “
>
> งานเลี้ยงเล็กๆในวันนี้ อาจอยู่ในความทรงจำของคนที่มาร่วมงานทุกคน
แต่สำหรับเธอกับเขามันไม่ใช่แค่จะอยู่ในความทรงจำเท่านั้น
แต่มันจะอยู่ในหัวใจของคนทั้งสองตลอดไป เพลงที่เขาร้องให้เธอ
เพลงที่มาจากหัวใจของเขาที่เก็บมานานแสนนาน เพลงที่ชื่อง่ายๆสั้นๆ “ รักแท้ “
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอ
>รู้สึกปลื้มปิติกับความรู้สึกพิเศษนี้แค่ไหนที่เขามีให้กับเธอ
และความรักครั้งใหม่ที่เริ่มก่อตัวในหัวใจของเธออีกครั้ง
กับผู้ชายที่รักเธอเต็มหัวใจ
>
>รักแท้ที่ไม่ต้องการสักข้อแม้ เมื่อไรที่เธอต้องพ่ายแพ้ ฉันจะเตรียมรักให้
>หากวันใดที่เธอนั้นเจ็บจนอดทนไม่ไหวจะมีฉันยืนข้างๆเธอเสมอไป
>จะมีฉันยืนข้างๆเธอ ฉันจะคอยใกล้ๆเธอ มีฉันยืนข้างๆเธอเสมอไป
>
>
>
>
>
>
>
>
>