จ้าวสมุทร ตอนที่ 18 ฆาตกรพันศพ

    จ้าวสมุทร ตอนที่ 18                           -ฆาตกรพันศพ-

     “นำรายงานมาส่งด้วย...” เสียงของอาจารย์ธนัชชา อาจารย์ที่สอนวิทยาศาสตร์กายภาพคนใหม่ดังขึ้นในท้ายชั่วโมงของคาบเรียนตอนเช้า ในวันศุกร์ที่ ยี่สิบเจ็ด กรกฎาคม โชคดีที่รายงานของอูวดล มาลาตี นาฏฐาและต่อศักดิ์เสร็จสมบูรณ์พร้อมที่จะส่งแล้ว พวกเขาต้องใช้เวลานานพอสมควรเลยทีเดียวในการหาข้อมูล ผิดกับพีรยาที่พวกเขาไม่เห็นเธอค้นคว้าอะไรเลยสักนิดเดียวแต่ก็ยังมีรายงานส่ง..

    “รายงานนี้มีผลต่อคะแนนในเรื่องความรับผิดชอบ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในคะแนนจิตพิสัย.. เพราะฉะนั้น ใครก็ตามที่ยังไม่ได้ส่งรายงานในวันนี้ ผมยังให้โอกาสพวกคุณอีกหนึ่งสัปดาห์.. แต่นั่นก็หมายความว่าคะแนนในเรื่องความตรงต่อเวลาจะถูกหักไป.. และถ้าหากว่าคุณไม่ส่งรายงานผม.. คะแนนในความตรงต่อเวลา.. ความขยัน.. รวมทั้งความรับผิดชอบ.. จะหมดไปทันที..” อาจารย์ธนัชชาพูดพลางนับจำนวนรายงานที่นักเรียนส่ง..

     “หวังว่าหกคนที่ไม่ได้ส่ง.. จะได้ฟังคำชี้แจงของผมชัดเจนแล้วนะครับ.. สวัสดี..” อาจารย์ธนัชชาพูดจบก็ผลุนผลันออกจากห้องแทบจะในทันที จนหัวหน้าห้องกล่าวทำความเคารพไม่ทัน..

     “หมั่นไส้จริง ๆ เลยว่ะ..” ต่อศักดิ์พูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนักออกมาในขณะที่เดินเปลี่ยนห้องเรียน เป็นครั้งแรกที่อูวดลเห็นต่อศักดิ์ว่าอาจารย์ ส่วนมาลาตีนั้นไม่ต้องพูดถึง แทบจะทันทีเลยทีเดียว.. เธอนินทาอาจารย์ทุกคนและนับครั้งไม่ถ้วนเลย.. แต่นาฏฐาก็ยังไม่เลิกอาการ ชื่นชม อาจารย์ธนัชชา จนออกนอกหน้าเหมือนกัน.. พวกนักเรียนเดินลงบันไดมาสองชั้น และเข้าห้องที่อยู่ริมบันได.. ทันใดนั้น นักเรียนหญิงที่เป็นหัวหน้าห้องก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง

     “มีข่าวดีจะบอก..” เธอเอ่ยขึ้น

     สายตาของนักเรียนทั้งห้อง เพ่งเล็งไปที่เธอ

     “มีอะไรเหรอ..  เข็ม..” มาลาตีถาม

     “อาจารย์รุจินา บอกว่า มีธุระด่วน.. ไม่เข้าสอน..” หัวหน้าห้องพูด ทันใดนั้นเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีก็ดังขึ้นทั่วห้อง   ไม่มีอะไรจะดีไปเท่ากับการที่ไม่ต้องเรียนวิชาศิลปะกับอาจารย์รุจินาอีกแล้ว อาจารย์รุจินาเป็นอาจารย์ประจำชั้นสี่ทับหนึ่งอีกด้วย ทำให้พวกนักเรียนออกเบื่อหน่ายกับการบ่นของเธอเป็นพิเศษ..

    และแน่นอน.. มีความเป็นไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ต่อศักดิ์จะต้องชวนอูวดลไปห้องสมุดในเวลาว่างเช่นนี้..

     “ขี้เกียจว่ะ.. อยากนอน.. ง่วง นายไปเหอะ..” อูวดลตอบ.. จริง ๆ แล้วเขาตอบปัด ๆ ไปอย่างนั้นเองเพียงแค่ว่าเขาไม่อยากจะไปห้องสมุดในตอนนี้ก็เท่านั้น.. มีอะไรอีกหลายเรื่องที่มาปั่นป่วนสมองของเขา.. อย่างน้อยก็เรื่องนี้..

    “เป็นไรวะ.. เออ งั้น เจอกันที่โรงอาหารเลยแล้วกัน..” ต่อศักดิ์พูดแล้วเดินออกไป

     อูวดลหมอบศีรษะลงที่โต๊ะเรียน ใจของเขาครุ่นคิดถึงใครคนหนึ่ง.. คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า..  ไม่เคยเจอตัว.. แต่มันกลับรู้สึกผูกพันอย่างประหลาด.. เป็นความผูกพันที่ไม่น่าพิสมัยเอาซะเลย.. อูวดลจำได้ว่าเขาฝันถึงคน ๆ นี้ตลอดเวลา.. จนกระทั่งอูวดลได้รู้ความเป็นจริงเกี่ยวกับตัวเอง เขาก็รู้ว่า คนนี้เป็นนักโทษประหารของโลกใต้น้ำ.. และดูเหมือนว่าคน ๆ นี้จะเกี่ยวข้องกับเขาด้วย.. จาการที่ได้แอบฟังการเจรจาของจ้าวสมุทรวาสุกรีและราชเทวีดาหวัน..

     ไซโซ.. อูวดลคิดว่า ไซโซ จะต้องเกี่ยวข้องกับตัวเขาไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง ที่ใจของเขาคิดว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน.. บางทีมันอาจจะโยงใยไปถึงปริศนาเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขา รวมไปถึงการที่เขาต้องมาใช้ชีวิตอยู่บนพื้นด้วยแน่ ๆ .. และก่อนที่ความคิดต่าง ๆ จะระเบิดหัวสมองของอูวดลจนแตก.. เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างที่จะรู้เรื่องอะไรให้มากขึ้น.. ในตอนนี้.. คงทำอะไรได้ไม่มากกว่าการ.. ถามมาลาตี..

     มาลาตีนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่คนเดียว โดยที่ไม่มีนาฏฐานั่งอยู่ข้าง ๆ ภายในห้องเรียนมีนักเรียนนั่งอยู่เพียงหกเจ็ดคนเท่านั้น เพราะส่วนใหญ่มันจะไปทำกิจกรรมอื่น ๆ กันหมดแล้วเมื่อทราบว่า อาจารย์รุจินาไม่เข้าสอน.. อูวดลนั่งลงข้าง ๆ มาลาตี

     “นาฏ ไปไหนล่ะ..” อูวดลถาม

     “ไปเข้าห้องน้ำ.. เดี๋ยวก็มา.. นายต่อไปห้องสมุดเหรอ..” มาลาตีพูด สายตาของเธอยังจับอยู่ที่หนังสือการ์ตูน

     “อือ.. นี่ ! มาลาตี.. ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ..” อูวดลพูด

     “อะไร..”

     “เรื่อง.. ไซโซ..” อูวดลพูดเสียงตะกุกตะกัก มาลาตีปิดหนังสือการ์ตูนทันที แล้วหันมามองอูวดล

     “ถามถึงเขาทำไม..” มาลาตีถาม

     “..คือ.. ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายทำไม.. ช่างมันเถอะ..” อูวดลหยุดพูดครู่หนึ่ง มาลาตียังจ้องเขาอย่างไม่วางตา “มาลาตี.. เธอบอกว่า เขาเป็นอาชญากรที่เก่งกาจไม่ใช่เหรอ.. แล้วทำไมเขาถึงถูกจับได้ล่ะ..”

     “ไม่รู้สินะ.. คดีสุดท้ายที่เขาทำก่อนถูกจับก็คือ เขาบุกไปที่หมู่บ้านเนรัญชรา..” มาลาตีพูด

     “เนรัญชรา บ้านเกิดฉันน่ะเหรอ..” อูวดลพูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

     “ใช่..” มาลาตีพยักหน้า “เขาบุกไปในปี สองพันห้าร้อยสามสิบเอ็ด เป็นปีที่นายกับฉันเกิดพอดี.. เขาฆ่าคนไปร่วมห้าร้อยคนเลยล่ะ.. แล้วก็ถูกจับในวันเดียวกัน.. ท่านโจเซฟ ผู้บัญชาการหน่วยรบแห่งท้องทะเล นำกำลังมาจับเขา ที่หาดชะอำ อย่างง่ายดาย..”

    “หาดชะอำ!!..” อูวดลร้องลั่น เด็กนักเรียนในห้องต่างหันมามองเขาเป็นจุดเดียว เขาจึงพูดด้วยเสียงที่เบาลง “ไซ.. ไซโซถูกจับที่หาดชะอำอย่างนั้นเหรอ..”

     “ใช่.. จับอย่าง่ายดายเลยด้วย..” มาลาตีพูดเธอเน้นที่คำว่า ง่ายดาย..

    อูวดลอึ้ง.. คำพูดของรมณีย์เข้ามาอยู่ในโสตประสาทของเขา “วันนั้น.. แม้พบศพผู้หญิงคนหนึ่งที่ชายหาด.. แม่คิดว่าเธอน่าจะเป็นแม่แท้ ๆ ของลูก..”

     “อู..” มาลาตีเรียกเขา

     “หา.. อะไรนะ..” อูวดลรู้สึกตัว

     “เป็นอะไร.. อยู่ ๆ ก็เหม่อ..” มาลาตีพูด

     “เปล่า ๆ เออ.. แล้วทำไม เขาจะต้องบุกไปที่หมู่บ้านเนรัญชราด้วยล่ะ.. รวมถึงทำไมต้องขึ้นมาหาดชะอำด้วย..” อูวดลถาม

     สีหน้าของมาลาตีบึ้งตึงขึ้นมาทันที “อย่างถามอะไรที่ฉันไม่รู้ได้มั๊ย !!.. ฉันถามจ้าวสมุทรวาสุกรีหลายรอบแล้ว.. เขาก็ไม่ยอมบอกฉันสักที.. ขนาดฉันเป็นถึงองค์หญิงแท้ ๆ นะ กลับมีความลับมากมายที่ปิดบังกัน.. ทั้งเรื่อง ไซโซ เรื่องของนาย แล้วล่าสุดก็คือ เรื่องคัมภีร์ ที่หมู่บ้านเอราวัน..”

     “หรือบางทีมันจะเป็นเรื่องเดียวกัน..” อูวดลหลุดปากออกมา

     มาลาตีจ้องอูวดลจนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้าเลยทีเดียว “บ้าน่า.. ไม่ใช่หรอก.. นี่ ! อู.. จริงอยู่ที่ เรื่องของนาย น่ะ.. น่าสนใจอยู่ไม่น้อย.. แล้วบางที.. ใช่.. มันจะเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องคัมภีร์  ในหมู่บ้านเอราวัน.. แต่ฉันยังไม่เห็นเลยว่าเรื่องของนายจะเกี่ยวข้องกับเรื่อง ไซโซ..” มาลาตีพูด

     “มันเกี่ยว..” อูวดลเถียง “ทั้งสามเรื่อง !!! เรื่องของฉัน.. เรื่องคัมภีร์.. แล้วเรื่องไซโซ.. มันเป็นเรื่องเดียวกัน..”

     “แล้วนายรู้ได้ยังไงไม่ทราบ…” มาลาตีเถียงอูวดลกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก “อย่าลืมสิว่านายเพิ่งจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวนายได้แค่อาทิตย์เดียวเองนะ.. แล้วนายจะรู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไง.. ถ้าจ้าวสมุทรไม่ได้บอก.. หรือว่าเขาบอกนายแล้ว?..”

    “เปล่า..” อูวดลส่ายหน้า “เขาไม่ได้บอกฉัน.. มาลาตี.. ฟังฉันนะ..  ฉันฝัน..”

     มาลาตีแสดงสีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัยได้ชัดเจน “ฝัน.. นายฝันอะไร..”

     

    จากคุณ : Waasuthep - [ 5 ม.ค. 47 17:58:02 A:202.5.88.140 X: ]