ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงยังไม่ทันที่จะได้ผิดสังเกตกับสรรพนามที่หญิงสาวใช้เรียกตัวเองเพราะเห้ นท่าทางเธอที่ผิดปกติซะก่อน “โอ๊ย..” “ฝน เป็นอะไรฮะ” ภากรรีบเข้ามาประคองหญิงสาวที่มีสีหน้าเจ็บปวดอย่างเหลือเกิน ยังจะเสียงคลางนั้นอีก คงจะทรมานมาก “ฝน ฝนครับ” ภากรพยายามเขย่าตัวหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ “รินทร์ เอ่อ ฝนปวดหัวค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับส่ายหัว ‘อะไรกันเนี่ยทำไม ๆเธอไม่สามารถนึกถึงมันได้’ ส่วนชายหนุ่มที่เพิ่งจะสะดุดหู ในชื่อที่เธอใช้เรียกตัวเองเมื่อกี๊ ก็อดที่จะขมวดคิ้วเพราะแปลกใจไม่ได้ “เดี๋ยวครับเมื่อสักครู่ ฝนเรียกตัวเองว่าอะไรนะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับคอยดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าไปด้วย “เอ่อ รินทร์ค่ะ คุณกรคะ ชั้นมีอะไรอยากจะบอกค่ะ” ภากรเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้า อึกๆอักๆ ก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก เริ่มเห็นเคล้าของเรื่องที่กลัวอยู่วิบวับแล้วสิ “ครับ” ไม่พูดอะไรต่ออีก เขากำลังให้เธอพูดอยู่ “คือ ชั้นเอ่อ คิดว่าเริ่มจำเรื่องราวของตัวเองได้บ้างแล้วน่ะค่ะ..แต่ก็ยังไม่หมดนะคะแค่นิดเดียวเท่านั้น” นารินทร์รีบระล่ำระลักเมื่อเห็นสีหน้าที่เข้มขึ้นของคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าเขาจะว่ายังไง แต่ใจเธอสิมันไม่อยากให้เขารู้เลยว่า เธอสามารถจำได้บางส่วนแล้ว “แล้วนิดเดียวที่คุณว่า มันแค่ไหนกันล่ะครับ “ ชายหนุ่มพยายามบังคับเสียงของตัวเองให้เป็นปกติอย่างยากลำบาก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้ในใจเขามันเหมือนกำลังถูกบีบอยู่แรงๆ “คือ ชั้น คับคล้ายคับคลาว่าจะเห็นเหตุการณ์ ก่อนหน้าที่จะเกิดอุบัติเหตุน่ะค่ะ คือชั้นคิดว่ามันหน้าจะเป็นเหตุการณ์ก่อนเรื่องที่คุณเคยเล่าให้ชั้นฟังที่โรงพยาบาลค่ะ “ ใช่สินะ เขาเคยเล่าให้เธอฟังว่าเค้าขับรถชนเธอ ในระหว่างที่เธอกำลังเดินย่ำอยู่บนถนนกลางดึก ก่อนที่เธอจะได้มาอยู่ที่นี่ ไร่เหมันต์ ! ภากรเดินไปยืนอยู่ที่เก้าอี้ตัวเมื่อคืนเงียบ หันหน้าออกไปข้างนอกหน้าต่าง หญิงสาวจึงได้เห็นเพียงแค่แผ่นหลังที่กระเพื่อมขึ้นลงแรงๆครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะเป็นปกติ “แล้วยังไง อีกครับ” เขาถามเสียงเรียบ “ชั้นคิดว่า จำได้ว่าตัวเอง เอ่อ..ชื่อ รินทรท์ ค่ะ นารินทร์” สายตาที่กำลังเพ่งมองออกไปเบื้องหน้า มีกระแสหวั่นไหวเล็กน้อย ก็ทั้งเรื่องที่เธอกำลังเล่า แล้วก็สรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไป เป็นเรื่องที่เขาคลาดคิดไม่ถึงทั้งนั้น แต่ด้วยความที่เขากำลังยืนหันหลังอยู่ เธอจึงมองไม่เห็น เมี่อเห็นว่าภากรยังเงียบ หญิงสาวจึงพูดต่อ “ชั้น รู้สึกว่าตอนที่เดินอยู่ที่นั้น ..คือ ชั้นเหมือนถึงที่ถนนั้น ชั้นกำลังเจ็บปวดกับอะไรบางอย่าง แล้วก็รู้สึกเหมือนกำลังคิดถึงใครหรืออะไรสักอย่างอยู่ แต่ชั้นไม่รู้จริงๆค่ะว่ามันคืออะไร “ น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเหมือนกำลังหวาดหวั่นของหญิงสาวตรงหน้า ยิ่งทำให้เขาเป็นห่วง แต่ด้วยความที่อยากจะรู้เรื่องนี้ให้จหมด ทำให้เขายังนิ่งเฉยอยู่ “แค่นั้น เหรอครับฝน เอ่อขอโทษครับ คุณนารินทร์” เขาหันมาแล้ว แต่แววตาที่มองมานั้นสิ มันดูไม่ออกเลยจริงๆว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ‘เขาจะคิดยังไงกับเรื่องที่เธอเล่านะ ทำไมทำหน้าแบบนี้หละ’ “ค่ะ ชั้นจำได้เพียงแค่นี้ จริงๆ มันคิดอะไรไม่ออกแล้ว พอจะคิดทีไร มันก็ปวดหัว ขึ้นมาทุกทีเลย” ยังจะน้ำเสียงเศร้าๆแบบนี้อีก แล้วแบบนี้เขาจะใจแข็งได้นานสักเท่าไหร่กัน ภากรถอยหลังมาก้าวหนึ่ง เมื่ออยู่ๆหญิงสาวตรงหน้าก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินตรงมาที่เขา ห่างกันเพียงแค่นิดเดียวจนเขาได้กลิ่นหอมจางๆ จากตัวเธอเลยทีเดียว เอาสิเขาเริ่มจะหวั่นไหวอีกแล้ว “คุณกรคะ “ หญิงสาวเรียกชื่อเขา เสียงสั่นๆ “ครับ” ภากรล้มลงมามองหน้าคนที่ยืนเกร็งๆ “กรุณาจะเรียกชั้นว่า ฝน อย่างเดิมได้รึป่าวคะ” หญิงสาวถามเขาเกรงๆ ก่อนที่จะเงยหน้ามองเขาเขินๆ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงนิ่งอยู่ เธอก็เริ่มจะใจเสีย กำลังจะหันหลังกลับ อยู่ๆมือใหญ่ก็เอื้อมมาโอบไว้รอบตัวเธอพอดี แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับหน้าอกของเขา จนรู้สึกได้ถึงความร้อนจากตัวเขาเลยทีเดียว นารินทร์รู้สึกว่าทั้งหน้าทั้งตัวร้อนวูบวาบไปหมด ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา เพราะกลัวเขาจะเห็นหน้าตาของตัวเองตอนนี้ มันคงแดงกว่าลูกแอ๊ปเปิ้ลซะอีกนะเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน “ฝน” ชายหนุ่มเรียกเบาๆ ก่อนที่จะจับไหล่เพื่อที่จะหันตัวหญิงสาวให้มาเผชิญหน้ากัน ลมหายใจเป่ารดกันอยู่แค่นี้เอง ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของคนในอ้อมแขน ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปสิ้น ภากรเชยหน้าหวานๆตรงหน้าขึ้นอย่างเบามือ มองสบตาคนขี้เขิน “ครับ ถ้าฝนต้องการอย่างนั้น” เขาพูดพร้อมกับโน้มหน้าตัวเองลงมาช้าๆ ก่อนที่จะชะงัก เพราะคนตรงหน้าที่เรียกเขาวะก่อน “เอ่อ คุณกรคะ คือฝนยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เลยค่ะ ฝนยังอยากให้ทุกคนปฏิบัติกับฝนอยู่เหมือนเดิม” นารินทร์พูดเสียงแผ่วเบา พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงๆจนแทบจะออกมานอกอก เนื้อตัวดูจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด จนต้องยึดเขาเอาไว้เพราะกลัวจะล้มลงไปต่อหน้าเขา “ครับ ทุกอย่างที่ฝนต้องการ ต้องเป็นไปตามนั้น” ภากรพูดพร้อมกับกระชับอ้อมแขนมากขึ้น แต่ก่อนที่อะไรจะล่วงเลยไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงหวานถามเขาอีกว่า “คุณกรคะ เมื่อวาน หลังจากที่ส่งฝนแล้วคุณออกไปไหนอีกเหรอคะ ฝนเห็นท้ายรถคุณตอนที่กำลังจะออกไป” นารินทร์พูดเขินๆ ไม่รู้ว่าคำพูดที่เธอเพิ่งพูดออกไป มันกำลังบอกเขาว่าเธอสนใจในเรื่องของเขาด้วยมากแค่ไหน คิดได้แบบนี้ก็อดที่จะปลื้มอกปลื้มใจไม่ได้ “ครับ ผมออกไปอีก พอดีต้องออกไปธุระน่ะครับ” ชายหนุ่มตอบเสียงหวาน เมื่อเขาเงียบไม่บอกอะไรอีก เธอก็ไม่อยากจะซักต่อ ก็เขาก็บอกแล้วว่าไปธุระ คงไม่ได้นัดกับ คุณพรรณตาอะไรนั้นหรอกน่า ภากรรู้สึกว่าอยู่ดีๆร่างบางในอ้อมกอดก็แข็งขืนขึ้นมาซะเฉยๆ เอ!เป็นอะไรนะ กำลังจะถามก็พอดีได้ยินเสียงเคาะประตู คงจะเป็นป้าสายนั้นแหละ เขาจึงยอมคลายอ้อมออกอย่างเสียดาย ป้าสายนะป้าสาย         (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : อารดา - [ 5 ม.ค. 47 18:17:10 A:203.144.143.250 X:203.118.84.224 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต้องขอโทษอย่างแรงเลยค่ะ ดาเข้าผิดค่ะ ที่จริงต้องเขากระทู้นิยาย ขอโทษนะคะ จากคุณ : อารดา - [ 5 ม.ค. 47 18:55:05 A:203.144.143.250 X:203.118.84.224 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 6 ม.ค. 47 11:08:09 ]