ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่๑ . อาณาจักรชวาภาคตะวันออก พุทธศักราช ๑๘๙๓ เทียนน้อยในโคมเเก้วที่ตั้งอยู่บนตั้งไม้ตัวสูง เปล่งเเสงสว่างรางไร พอให้ชายชราที่นั่งขัดสมาธิราบบนฝูกหนาค่อยๆ ใช้ปลายนิ้ว กวาดไล่ลงบนเเผ่นหนังฟอกขาวที่จารเป็นเเผนที่ของบรรดากลุ่มเกาะน้อยๆ ที่รายล้อมรอบเกาะใหญ่สองสามเเห่งบนพื้นมหาสมุทร รูปตรงกลางของเเผ่นจาร เป็นเกาะใหญ่ที่ถูกบรรจงวาดไว้อย่างละเอียด..นัยว่าเป็นเเคว้นสำคัญเเละยิ่งใหญ่ที่สุดในภาคพื้นทะเลใต้เเห่งนี้ .อาณาจักรมัชปาหิต เเห่งเกาะชวา รัชสมัยของพระเจ้าราชัสนคร เมื่อเเสงไฟในโคมแก้วเริ่มหรี่ราเเสง ชายผู้สูงวัยจึงค่อย ๆ เติมน้ำมันเทียนหอมจากคณโฑสำริดใบย่อม..บรรจงรินลงตรงเชิงประทีปให้สว่างขึ้นอีกครา.. ปลายนิ้วอันเหี่ยวย่น ไล่กวาดผ่านกลุ่มเกาะต่างๆที่ถูกขีดด้วยสีครั่ง..ซึ่งเเสดงถึงสัญลักษณ์เเห่งการขยายอำนาจทางการเมืองของอาณาจักรมัชปาหิตที่อยู่ เหนือบรรดาเเว่นเเคว้นเหล่านั้น.. ที่กว่าจักได้มา..บ้างก็กินเวลาเนิ่นนานกว่าสิบปี..ต้องสูญเสียผู้คนจำนวนนับร้อยเรือนพัน..เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจอันยิ่งใหญ่ เหนือเเดนใดในผืนสมุทร.. เเม้เเต่เเคว้นสำคัญอย่าง..สุมาตรา มาลายู เเละ บาหลี ต่างก็ยอมสยบอยู่ใต้บารมีอันเกริกไกร เเห่งวงศ์มัชปาหิต . ซึ่งล้วนเเล้วเเต่มาจากฝีมือเเละสติปัญญาของบุรุษชรา ผู้นั่งตรงข้ามกับเเสงเทียนในเพลานี้.. ..คชา มาดา..มหามาปตีห์..อัครเสนาบดีเเห่งเกาะชวา กระนั้น บนเเผ่นหนังก็ยังมีเเคว้นหนึ่งที่ยังมิได้ถูกขีดครั่ง..เป็นกลุ่มเกาะน้อยที่กระจายอยู่ไกลจากชวาไปทางตะวันออก.. “เเคว้นซุนดา ” ชายชราเอ่ยเบา ๆ พลางขมวดคิ้วหงอกโพลนในขณะที่กำลังครุ่นคิด ด้วยอาณาจักรนั้นเป็นอาณาจักรที่อยู่ห่างไกลเเละกระจัดกระจายเป็นเกาะเล็กเกาะน้อย ..จึงยากเเก่การที่จักส่งทัพเรือเพื่อไปโจมตี ดังเช่นเเว่นเเคว้นอื่นที่เคยกระทำมา ต้องทำประการใดจึ่งจักได้เเคว้นซุนดามาครอง ร่างชราที่นุ่งพันเพียงผืนอาภรณ์ไหมสีครามเข้ม ผุดลุกขึ้นจากอาสนะนุ่ม ย่างเท้าลงไปบนพื้นกระดานไม้สู่บานหน้าต่างกว้างที่เปิดรับลมในยามราตรี..เเล้วจึ่งอิงกายข้างกรอบบานสลักทอดตาเเลยังเบื้องบน.. นวลบุหลันฉายเเจ่มกระจ่างอยู่กลางหาว ประดับด้วยดาวดารกาพริบพราย..สาดสายเเสงกระทบยอดมหามณเฑียรทองทรงปั้นหยาใหญ่ สะท้อนประกายวาววามเหนือ หลังคาโค้งเเอ่นเว้าสง่างาม ..ท่ามกลางหมู่ปราสาทเเละตำหนักน้อยอันเเสดงถึงพระ ราชอำนาจเเห่งองค์ผู้สืบวงศ์เเดหวา มหาเทวา ณ ไอศวรย์ เเห่งมัชปาหิต.. ...ใต้เเผ่นผืนฟ้า..เหนือท้องมหาธารา.อาณาจักรชวา มัชปาหิต จักต้องยิ่งใหญ่กว่าเเดนใด.. ดึกดื่นนักเเล้ว เเต่ทว่ายังคงมีเสียงขานขับคลอเคล้าดุริยางค์อันไพเราะ ..เเว่วลอยมาจากห้องบรรทมเเห่งองค์ราชัสนคร..ทำให้เสนาบดีผู้ชราเเจ้งเเก่ใจว่า ..ราตรีนี้ เยาวรายา จักสราญหทัยสักปานใด ในขณะที่มหามาปตีห์กำลังครุ่นคิดจัดการเรื่องราชการงานเมือง..เเทนพระองค์ จึ่งมิผิด..ที่หากจักมีคำกล่าวที่ว่า..ราชบัลลังก์เเห่งรายาราชัสนคร..ที่ยังคงมั่นอยู่ได้จนถึงบัดนี้ เพราะบารมีของมหามาปตีห์..คชา มาดา..ปราชญ์ผู้ปราดเปรื่อง บุรุษชราทอดลมหายใจยาว อย่างใคร่ครวญครุ่นคิด เพราะความเเก่ชราเเละความตายมิเคยรีรอผู้ใด..หากเเม้นวันนั้นมาถึงเล่า เเคว้นมัชปาหิตจักเป็นเช่นไร..ภายใต้เศวตฉัตรเเห่งองค์เยาวรายา ..ผู้ทรงโปรดปรานในความสำราญ มากกกว่ากิจการความบ้านงานเมือง “ก่อนที่ข้าตาย..มัชปาหิตจักต้องได้ครอบครองซุนดา..” ผู้ชราตระหนักดี..ว่าเวลาของตนมีเหลืออยู่น้อยนิด..เเต่ก็อาจมากพอที่จักสร้างเสริมให้อำนาจในรัฐชวายิ่งใหญ่เเละเเผ่ไกลไพศาลได้ยิ่งขึ้น..จนทั้วทั่งคาบสมุทร..เหนือหมู่เกาะใหญ่น้อย..เหล่านั้น เฉก ดารารายระยับล้อมดวงเดือนเด่นฟ้า.. บาหลี ใช้กองทัพจำนวนร้อยเรือนพันเข้ารุกราน..หากกว่าจักได้มาก็ใช้เวลากว่าสิบปี..จึ่งยอมจำนน.. ครานี้ หากหมายจักครอบครองซุนดา..คงจักใช้ยุทธวิธีเดียวกันนั้น ก็คงจักมิได้.. ด้วยกองกำลังทหารชวาเเละเวลามิได้อำนวยดังเเต่ก่อนเก่า.. เวลาของข้า เหลืออยู่น้อยยิ่งนัก.. เเม้นมิได้ด้วยกำลังทัพอย่างสมศักดิ์ศรี เห็นทีจักต้องได้ด้วยกลอุปาย.. มหาเสนาบดีหลับตาลงช้าๆ อย่างใช้ปัญญาใคร่ครวญคิด..ตรึกตรอง เนิ่นนาน จนบุหลันลับเมฆาขาว จึ่งปรากฏรอยยิ้มเย็นอย่างหมายมาดจากริมฝีปากใต้หนวดคราหงอกโพลน.. .ด้วย มหาเสนาบดีผู้ชรา..คิดการที่จักมีชัยเหนือเเคว้นซุนดาได้เเล้ว.. ***** “องค์รายา .บัดนี้ มหามาปตีห์ คชา มาดา กำลังรออยู่ที่หน้าห้องบรรทม เพคะ..” สิ้นคำทูลของนางกำนัลน้อยที่ก้มกรานอยู่หลังฉากขาว..ทำให้วรองค์สูงโปร่งซึ่งเปลือยอุระกว้างพันเพียงภูษาทรงไหมครามเนื้อเนียน ขยับลุกขึ้นจากพระเเท่นบรรทมโดยไว “ท่านเสนาบดีมีกิจอันใด จึ่งต้องมาข้าเสียเเต่ก่อนรุ่ง..” เเสงเเรกเเห่งฮะรี..อรุณ สาดลอดผ่านวิสูตรบางก่อนที่จักต้องวงพระพักตร์..คมคาย ด้วยขนงดกโค้งเเละดวงเนตรดำสนิท..นาสิกสั้นรับกับโอษฐ์ที่ค่อนหนาหยักได้รูปใต้มัสสุที่บรรจงลงน้ำมันหอ หวีเรียบจนโค้งดังคมเคียว เฉกเดียวกับพระหนุที่ปรากฏไรมัสสุเส้นอ่อนบาง.. “ข้าก็มิอาจมิทราบได้เพคะ ” มาณวกรายา รวบพระเกษาที่ยาวประระอังสะขมวดขึ้นเป็นมุ่นมวยต่ำใต้เศียร เสียบไว้ด้วยปิ่นปะการังสีดำอันยาวที่อยู่บนพระเเท่นใกล้องค์..ก่อนที่จักทรงล้างพระพักตร์ในอ่างเเก้ว..ครู่หนึ่งเเล้วจึ่งตรัสต่อ.. “เฉกนั้นก็จงเชิญท่านมาปตีห์..เข้ามาเถิด..” ลับร่างของนางกำนัลน้อยมินานนัก หลังบานฉากขาวจึ่งปรากฏเงาของมหามาปตีห์ผู้ชราคชา มาดา ร่างสง่างามนั้นทรุดกายลงถวายบังคมอย่างช้า ๆ ก่อนที่จักขยับกายเข้ามายังใกล้เเท่นบรรทมที่คลุมไว้ด้วยวิสูตรบางเเขวนห้อยโยงระย้า.. “ท่านมีกิจใดเร่งร้อนนักหรือ จึ่งได้รีบมาหาข้าในเพลานี้” เยาวรายาตรัสถามอย่างเเปลกพระทัย เเต่กระนั้นในสุรเสียงทุ้มห้าวที่ตรัสออกมาก็ยังมีความเคารพยำเกรงผู้ที่อยู่เบื้องพักตร์ มิใช่น้อย “ข้าคิดหาเเผนการที่จักมีชัยเหนือเเคว้นซุนดาได้เเล้วพระเจ้าข้า..” มาปตีห์ชราเเย้มยิ้มอย่างยินดี..พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้วรองค์โปร่งบาง.. “เเล้วด้วยวิธีใดเล่า .ข้ายังรู้เลยว่า..กองทัพมัชปาหิตจักมีชัยเหนือซุนดาได้อย่างไร..ในรัชกาลของเสด็จพ่อเคย กองทัพส่งไปที่เเคว้นนั่นมิรู้กี่ครั้ง..ก็ล้วนเเล้วเเต่พ่ายเเพ้ กลับมา ” เมื่อทรงตรัสจบ มหาเสนาบดี คชา มาดาจึ่งเอ่ยทูลกระซิบใกล้พระกรรณ ประหนึ่งหมายว่าจะให้องค์รายาทราบความนั้นเเต่เพียงพระองค์เดียว.. “สงครามมิใช่ทางเดียวที่จักชนะได้หรอกพระเจ้าข้า..เอาเถิด หากทรงยอมทำตามที่ข้าทูล การนั้นย่อมสำเร็จเป็นเเน่..” “ท่านจักให้ข้าทำอันใด ” “พระองค์ก็เพียงเเต่ส่งสารไปเชื่อมสัมพันธไมตรีกับองค์รายาเเห่งเเคว้นซุนดา ..ด้วยการสู่ขอพระธิดามาอภิเษกเป็นหนึ่งในห้าตำเเหน่งพระมเหสีคู่บารมีของพระองค์ เเล้วมีหรือ กษัตริย์เเห่งซุนดาจักมิยินดี..ที่จักได้ร่วมวงศ์กับมัชปาหิตอันยิ่งใหญ่..” องค์รายาขมวดขนงโค้งอย่างมิเข้าพระทัย .ในเเผนการของมหามาปตีห์ของพระองค์ “ตามที่ท่านกล่าวมา..นั่นคือการอภิเษกเชื่อมระหว่างสองราชวงศ์มิใช่หรือ..เเล้วซุนดาจักยอมตกอยู่ใต้อำนาจเเห่งมัชปาหิตได้อย่างใด ” เสนาบดีผู้ชราเพียงเเต่หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จักทูลตอบความสั้น “อย่าได้ทรงกังวลไปเลยพระเจ้าข้า ขอเพียงพระองค์มี พระราชสารไปยังเเคว้นซุนดาเท่านั้น เเล้วที่เหลือนั่นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเถิด ” ..ข้ารับรองว่า มัชปาหิตจักต้องได้ครอบครองเเคว้นซุนดาในมิช้า คำเน้นย้ำหนักเเน่น ทำให้องค์เยาวรายาวางพระทัย เเละทรงเชื่อมั่นว่าเสนาบดีผู้ปราดเปรื่องของพระองค์จักต้องทำได้ตามที่กล่าวมาเป็นเเน่ “เเล้วข้าจักทำตามที่ท่านเเนะนำ ว่าเเต่ ราชธิดาเเห่งซุนดา มีนามว่าอันใดเล่า” “ปูตรี รายา เเห่งซุนดา .มณีดารยา ” ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒ .. (มีต่อ) จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 6 ม.ค. 47 09:31:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวยงามๆ... ^__^ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 6 ม.ค. 47 09:44:08 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 .. .ด้วยเพียงเพลาสามวัน คณะราชทูติผู้อัญเชิญพระราชสารเชื่อมพระราชไมตรีจากชวาวงศ์มัชปาหิต..จึ่งถึงพระหัตถ์เเห่งองค์ซุนดารายา .อันเนื้อความในสารนั้นได้ยังความปรีติมาสู่พระองค์เเละพระอัครชายาเป็นอย่างยิ่ง ที่จักได้ร่วมวงศ์เป็นไมตรีกับมัชปาหิตอันเกรียงไกรเเห่งเกาะชวา ..จากการอภิเษกระหว่างสองเเคว้น..ด้วยศักดิ์ศรีที่ทัดเทียมกัน มินาน..จึ่งมีพระราชสารตอบรับไมตรีจากองค์รายาเเคว้นซุนดา ไปยังราชสำนักมัชปาหิต..ว่าทรงยินดียิ่งที่จักให้พระธิดามณีดารยา อภิเษกด้วยองค์ราชัสนคร ตามที่ฤกษ์เเละเพลาอันงาม ที่ทรงตกลงกันไว้ในเร็ววัน ..เมื่อสองเเผ่นดินจักเป็นไมตรี เเล้วผู้ใดที่มิได้ยินดีในงานอภิเษกนี้ ว่ากันว่า ในเพลานั้น มวลบุหงาในวโนทยานหลวงที่งดงามนัก ต่างก็ยังเเพ้รอยยิ้ม ที่เเย้มประดับอยู่บนดวงหน้าของเหล่าข้าราชบริพารเเละรอยสรวลบนพระพักตร์บรรดาขัตติยราชเเห่งซุนดา ..ที่ต่างก็ทรงปรีติยิ่งเมื่อได้ทราบความอันน่ายินดียิ่ง.. เช่นนั้น.. หากเเต่..มีวงพักตร์เดียวที่เเสร้งสรวลบางอย่างจำหทัย ทั้งที่ในดวงเนตรมิได้มีประกายเเห่งความยินดีฉาบฉายเหมือนเช่นดั่งพระโอษฐ์ที่ถูกเเย้มคลี่คล้ายกลีบบุปผา ณ  ยามนั้น ซึ่งมิมีผู้ใดล่วงรู้..ว่าในพระทัยเเห่ง องค์ปูตรี รายา มณีดารยา นั้น จักปรีติดังรอยสรวล ฤา ไม่ ฮะรีจวนจักเลยลับฟ้า .สายัณห์ยาม ทิวลั่นทมขาวเรียงรายบนหาดเว้าคดโค้งดั่งวงเดือน ทอดตัวยาวรับกับเเนวบุกิต ..ภูผาสูงใหญ่ ที่อยู่ไกลลิบสุดสายเนตร เเห่งวรองค์บางที่ทรงกำลังย่างบาทย่ำลงบนเนินทรายเนียน ที่สะท้อนเเสงเเสด เป็นประกายวาววามราวเเก้ว เสียงครางครืนของเกลียวคลื่นละลอกน้อยสาดซัดฝั่ง พรายฟองละมุนลบรอยพระบาทยามเสด็จผ่านไปอย่างเเช่มช้า วรองค์บางระหง มุ่นพระเกศาขมวดปลายโค้งเเนบพระเศียร ซึ่งประดับด้วยปิ่นปะการังอันยาวเเซมด้วยลั่นทมนวล.. องค์ปูตรีรายา ทรงภูษาสีดำสนิท..ทับไว้เพียงสายสร้อยทองฉลุเหนืออุระ..บนบั้นพระองค์อรชรทรงอาภรณ์ครามคาดไว้ด้วยผืนไหมเกลียวรัดเเน่นทิ้งชายพันทบพริ้วไหวยามย่างพระบาท.. ...วงพักตร์เรียวคมงามค้อมต่ำ ประหนึ่งกำลังทอดพระเนตรเเลหา เปลือกหอยหรือก้านปะการังที่ซ่อนซุกอยู่ในเนินทราย รอบดวงเนตรกลมงามนั้น ถูกบรรจงตกเเต่งด้วยรอยเขียนดำให้อยู่ในรูปรีเช่นเดียว กับรอยวาดด้วยชาดเเต้มตะทองรูปวงเล็กๆที่กึ่งกลางนลาตเนียน ซึ่งถัดลงไปคือ.ปลายนาสิกโด่งได้รูปเหนือโอษฐ์สีจัดปานนวาระ..กุหลาบเเดงกลีบบาง..ซึ่งตัดกับพระฉวีที่ค่อนคร้ามคมคาย.. “เสด็จพี่ .เสด็จกลับเถิดเพคะ ทั้งตำหนักต่างตามหาพระองค์กันให้วุ่น” สุรเสียงใสจากองค์อะนะปูตรี..ราชธิดาพระองค์น้อยซึ่งกำลังเร่งเสด็จตามมาไล่หลังองค์ผู้เป็นภัคคินี..ทำให้วรองค์ระหงที่กำลังเสด็จเลียบเเนวหาด พลันชะงักบาทรีรอ.. “บุษบา อย่าวิ่ง..ประเดี๋ยวน้ำทะเลจักกระเซ็นเปียกตัว..” คำตรัสเตือนจากพระโอษฐ์บางคล้ายบังคับให้องค์ปูตรีน้อยวัยสิบชันษา ต้องชะลอฝีพระบาท..ย่ำลงบนเนินทรายฉ่ำชื้น..พลางตรัสตะโกนก้องหาดด้วยสุรเสียงดังปนหอบเหนื่อยมาเเต่ไกล.. “เครื่องทรงในงานพิธีอภิเษกเสร็จเเล้วเพคะ ” “ขอบใจเจ้ามาก เเล้วรู้ได้อย่างไรเล่าพี่อยู่ที่นี่..” ปูตรี มณีดารยา ตรัสถามพลาง จูงพระกรที่คล้องพวงดอกตันหยงของผู้พระขนิษฐาขณะเสด็จกลับเคียงกัน “ชเล ราชองครักษ์ เป็นผู้พาข้ามา..ถ้าไม่ได้เขา ป่านนี้ข้าก็คงจักยังหาเสด็จพี่มิพบ” องค์อะนะปูตรีทูลตอบพลางชี้นิ้วหัตถ์ไปยังใต้พุ่มลั่นทมใหญ่มิไกลกันนัก.. ณ ที่นั้น ร่างสูงคร้ามคล้ำ ของบุรุษหนึ่งในอาภรณ์น้ำเงินเข้ม เว้นเเต่เพียงไหมขาวผืนบางที่พันโพกรอบมุ่ยมวยต่ำ จึ่งค่อยๆปรากฏกายออกมาจากซุ้มไม้สูง..เมื่อถูกพระราชธิดาองค์น้อยตรัสเรียกหา.. “ราชองครักษ์ของเสด็จพ่อ..ช่างรอบรู้ไปเสียหมด ” คำตรัสเปรยคล้ายเอ่ยประชด เมื่อทอดพระเนตรราชองครักษ์ ผู้ที่ยังยืนนิ่งอยู่เบื้องพระพักตร์อย่างขัดเคืองหทัย ..ด้วยมิโปรดที่จักให้ผู้ใดคอยเฝ้าสอดส่อง..ติดตาม ราวกับทรงเป็นนักโทษ มิใช่ปูตรีรายา พระธิดาเเห่งองค์กษัตริย์เเคว้นซุนดา.. .นี่เสด็จพ่อคงจักให้องครักษ์ของพระองค์ คอยติดตามข้าเเทบทุกฝีก้าวกระมัง “ปูตรีรายา..องค์ประไหมสุหรี ทรงคอยอยู่ที่ตำหนักนานนักเเล้ว” ใบหน้าเค้าหน้าคมคาย..ค้อมลงน้อยๆอย่างสง่างาม ยามเอ่ยทูลความด้วยองค์ขัตติยนารีผู้มีศักดิ์เป็นปูตรี รายา “ข้ารู้เเล้ว..”  สุรเสียงเรียบตรัสตอบห้วนสั้น “ถ้าเช่นนั้น..ก็รีบเสด็จกลับเถิดพระองค์..อย่าให้มืดนัก..ข้า..” มิทันที่ราชองครักษ์เเห่งองค์ซุนดารายาจักทันทูลจบ องค์ปูตรีรายา มณีดารยาก็ทรงจูงหัตถ์ของพระขนิษฐาเร่งเสด็จหนีไปเสียก่อนเเล้ว ดวงตาคู่คมคายจึ่งได้เเต่ทอดเเลตามองค์ปูตรีทั้งสอง มีเพียงรอยสรวลจากพระราชธิดาน้อยที่ทรงพยายามหันพระพักตร์กลับมา.. “ชเล ขอบใจเจ้ามาก” ..หากเเต่องค์ปูตรีผู้พระพี่นางนั้น คือ วรองค์ระหงที่เร่งสาวพระบาทไปตามเนินทราย นั้นมิมีกระทั่งสายพระเนตรที่ทอดเเลเหลียวหลัง..ราวไร้เยื่อใย.. ดวงหน้าเค้าคมคลี่ริมฝีปากเพียงเเย้ม..รับคำตรัสขององค์อะนะปูตรี..เมื่อทรงเสด็จลับสายตาบุรุษที่อยู่เบื้องหลังทางเสด็จบนเนินทรายใต้ร่มลั่นทมขาวจึ่งเอ่ยประโยคที่ทูลค้างไว้เบาๆ “รีบเสด็จกลับเถิด..อย่าให้มืดนัก..ข้าเป็นห่วงพระองค์” ลมเย็นหวีดหวิว..พาเกลี่ยวคลื่นสาดซัดหาดกระเเทกโขดหินเเตกกระจายเป็นละอองน้ำพร่างพราย ..นวลบูลันเริ่มเเย้มพักตราออกจากเมฆาขาว .ดาวน้อยร้อยระยิบยับประดับเวิ้งฟ้าเหนือท้องทะเลกว้างใหญ่.. มาตาฮรีลับฟ้า..หนึ่งทิวากำลังล่วงพ้น.. วันพรุ่งขบวนอภิเษกจากซุนดา จักยาตราสู่มัชปาหิต..โพ้นหนึ่งของฝากฝั่งทะเล ขอดาวอย่าพึ่งเคลื่อน..วอนเดือนอย่าพึ่งคล้อย...ลอยลับ.. ชเลพลันรู้สึกปวดแปลบในอก ทั้งๆที่ตระหนักอยู่เเจ้งเเก่ใจว่า.. ... มิมีหนทางใดที่จักได้ดวงดารามาถนอมไว้แนบอุระ... บุรุษหนุ่มน้อยทอดตาสู่เบื้องบน...ฟากฟ้าระยิบระยับประดับด้วยดาริกา..เงาจันทร์สาดสะท้อนประกายนวลสีเงินยวงอยู่บนริ้วละลอกคลื่นของผืนมหาสุมทร.. ....ดวงดาวและท้องทะเล..ช่างอยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน... ๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓ สวัสดีปีใหม่ค่ะ...^^อิอิ ไปเที่ยวมาหลายวัน..กลับมางานค้างไว้เยอะเเยะ.. (รวมทั้งเรื่องนี้ด้วยล่ะ...) ไหนๆปีใหม่เเล้วควรทำตัวให้ขยันยิ่งขึ้น..ได้ฤกษ์งามยามดีเลยส่งเรื่องนี้เข้าพันทิพย์เป็นของขวัญปีใหม่เสียเลย... หุหุหุ เรื่องนี้ได้เเรงบันดาลใจมากจากสารคดีเกี่ยวกับเกาะเล็กเกาะน้อยในอินโดนีเซียในสารคดีท่องเที่ยว.สวยมาก เลยอยากเอามาทำฉากในเรื่องสั้นซักเรื่อง...ทีมีประมาณ 4-5ตอนจบ..(ไม่ยาวดี..จบเเน่นอน 555) อธิบายศัพท์ก่อนนะคะ... รายา...มาจากภาษาอินโดนีเซียเเปลว่า กษัตริย์ หรือ ราชา ซึ่งในช่วงสมัยของเรื่องนี้อยู่ในอาณาจักรมัชปาหิต (อาณาจักรพราหมณ์สุดท้าย ของอินโดนีเซีย มีศูนย์กลางอยู่ที่เกาะชวา..ทางภาคตะวันออก) ซึ่งเจริญสูงสุดในรัชสมัยของพระเจ้าราชัสนคร ซึ่งเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์มัชปาหิต ปูตรี รายา....พระธิดา..เจ้าหญิงเช่นเดกียวกับ ปูตรา รายาที่เเปลว่าเจ้าชาย หรือ ราชโอรส มาปตีห์..เสนาบดี มาตาฮรี...ดวงอาทิตย์ ,บูลัน พระจันทร์ ตันหยง..พิกุล , นวาระ..กุหลาบ ..เอาเเค่นี้ก่อนนะคะ...อิอิ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามอ่าน... ๑๑๑๑๑๑ แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 47 14:30:32 จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 6 ม.ค. 47 09:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหมๆๆๆ เอาไอ้ที่เรียนมาหากินเลยนะเพื่อนนะ   อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ซะก่อนล่ะ จากคุณ : Jabis - [ 6 ม.ค. 47 10:03:35 A:202.28.75.226 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านตอนต่อไปนะคะ  ... จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 6 ม.ค. 47 10:06:14 A:202.129.2.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านด้วยคนนะคะ จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ม.ค. 47 12:05:21 A:202.28.38.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ภาษาสวย..เหมือนเคย แล้วจะ..เศร้าเหมือนเคยไหมนี่ เริ่มเรื่องก็มีลางเศร้าแล้ว T_T จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 6 ม.ค. 47 14:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ จ๊ะ จากคุณ : ฟ้าใส - [ 6 ม.ค. 47 15:11:13 A:202.133.131.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปกติอ่านเรื่องของแพรก็ยากอยู่แล้ว เจอศัพท์ทางชวาอีก โหดร้ายยยยยยย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 6 ม.ค. 47 15:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับคุณเจ้าหญิงน้อย ลางเศร้ากระจายเต็มทะเลเลย งือๆ อชันฏาใจย้ายอีกแย้ว (แต่ก็ยังอ่าน... หงึบๆ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 ม.ค. 47 16:16:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ภาษาสวย มาให้อ่านแล้ว ปล. ไม่ได้เตี้ยมกับคุณเจ้าหญิงน้อยนะ แต่รู้สึกว่าภาษาสวยจริงๆ รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่อ่านแล้ว ^__^........... จากคุณ : GTW - [ 6 ม.ค. 47 17:59:41 A:210.86.193.250 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ภาษายังคงสวยงามนะน้องแพรจ๋า แต่พี่ว่าเรื่องนี้อ่านง่ายกว่าเรื่องที่แล้วนะ แต่ว่าอย่าให้เศร้าเหมือนเรื่องที่แล้วล่ะ ตอนแรกก็กะว่าจะถามความหมายอยู่พอดี ดีนะที่มีคำอธิบายด้านล่าง (ค่อยยังชั่วหน่อย) จากคุณ : ณัฐกร - [ 6 ม.ค. 47 18:06:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทำงานอาจารย์น้อยเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ ถึงมีอารมณ์มาแต่งได้เนี่ย เชื่อเค้าเลย^^ เหมือนที่นุ้ยบอก เอาของที่เรียนมาใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย คณะเราเนี่ย เจ๋งจริง ๆ เลย ieieie!! จากคุณ : nOthinG - [ 6 ม.ค. 47 20:25:08 A:202.57.173.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 แปะไว้ก่อนค่า... @^_______^@ จากคุณ : P_JUNG - [ 7 ม.ค. 47 07:53:59 A:202.133.163.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15  มาเก็บก่องนะ  แพร  ช่วงนี้ขึ้นเวรจนมึนแระ  แหะ ๆ       จากคุณ : syringe - [ 7 ม.ค. 47 15:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ภาษาสวยค่ะ อันนี้ไม่ได้ลอกใครนา มันแวบตั้งแต่แรกกวาดตาอ่าน จากคุณ : bookmark - [ 7 ม.ค. 47 18:21:31 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 แหะแหะแหะ ไม่รู้จะพูดไร เอาเป็นว่า อร่อยดี เอเกี่ยวไหมอะแพร พี่ขอโต๊ดดด จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 7 ม.ค. 47 22:52:42 A:202.133.171.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านไปนี๊ดส์นึงแระเพ่แพร แต่ข้าพเจ้ามีการบ้านอ่ะ ไปทำก่องนะ  แระจาอ่านต่อเจ้าค่ะ ปอลอ  เสาร์นี้ไปฟิล์ดแหละพี่แพร  ^_^ จากคุณ : Antares - [ 8 ม.ค. 47 15:39:59 A:202.28.75.226 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขออนุญาตพูดเหมือนหลายๆคนข้างบน ภาษาสวย และ แววเศร้ามันมาแต่ไกลยังไงก็ไม่รู้นะคะ เหอๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 9 ม.ค. 47 02:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามมาเก็ยแล้วจ้า จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 20 ม.ค. 47 19:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^^ จากคุณ : [nana_nana] - [ 1 ก.พ. 47 18:35:22 ]