ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3               มอร็อกโคกลับไม่ใช่ดินแดนแห่งท้องทะเลทรายทั่วทั้งประเทศออย่างที่เคยนึกภาพไว้  เครื่องบินห้าสิบที่นั่งที่เช่าเหมาลำไปนั้น ค่อยๆ ร่อนลงผ่านม่านเมฆบางๆ เหนือเชิงเขาของเทือกเขาแอตลาส ที่เป็นภูผาขอบคมและมีสีน้ำตาลอ่อนงามตา แปรเปลี่ยนโทนสีอ่อนสีเข้มไปตามมุมของเนินยามที่แสงแดดแผดจ้าสาดส่องถึง มองดูราวกับแผ่นกระดาษสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยรอยยับถูกโยนลงมาจากสรวงสวรรค์               ในตอนแรก เมลลี่ไม่ทันสังเกตเห็นตัวเมือง ที่เป็นอาคารสีน้ำตาลปนขาว ตั้งรวมกันเป็นกระจุกๆ เรียงรายอยู่ตามริมเขา นักบินชี้ให้ชมโดมเล็กๆ และหอคอยของมัสยิด ที่ส่องประกายสีทองกลางแสงแดด และช่วงระหว่างชุมชนบ้านพักอาศัยที่อยู่กันอย่างกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบนั้น ไม่มีอาคารสูง ไม่มีถนน หรือรถยนต์สักคันปรากฎให้เห็น               "ด้านซ้ายของเรา คือโรงแรมไอดริสส์ พาเลซ" นักบินพูดเสริม เมลลี่ชะโงกหน้าข้ามไปดูผ่านหน้าต่างที่อีกฟากหนึ่งของห้องโดยสาร เห็นอาคารที่มีลักษณะเลียนแบบปราสาท มีกำแพงสีชมพูล้อมรอบสระว่ายน้ำรูปร่างสี่เหลี่ยมที่ปลูกต้นปาล์มไว้ตรงกลางสระ               "คุณเดวิสหรือครับ อ่า.. ใช่แล้ว จากหนังสือพิมพ์เดอะเดลิโพสต์ในลอนดอน ห้องของคุณคือห้อง .. " เจ้าหน้าที่ที่มาต้อนรับเมลลี่นั้น เห็นได้ชัดว่าคือผู้จัดการโรงแรมนั่นเอง เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ขณะที่อ่านรายชื่อแขกที่เข้าพัก ก่อนที่จะทำการเปลี่ยนแปลง "ห้อง 310 ครับ ผมจะพาคุณไปเอง เชิญครับ"               เมื่อเดินออกมาที่ลานด้านหน้า ซึ่งครั้งหนึ่งเคยใช้เป็นสถานที่ให้ทหารรักษาพระองค์ในองค์สุลต่านเข้าแถวเดินสวนสนามกัน เมลลี่เห็นกลุ่มนักเต้นรำและมือกลองรีบลุกขึ้นแสดง ด้วยการกระทืบเท้าและส่งเสียงกรีดร้องต้อนรับ ขณะที่รถโรลล์สรอยซ์ แล่นผ่านประตูใหญ่เข้ามา               "คุณเอลิซาเบธ เทย์เลอร์ มาถึงแล้วครับ" ผู้จัดการหยุดเดินกลางคัน "คุณเอลิซาเบธ เคยมาพักที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่หนนี้เป็นครั้งแรกหลังจากที่มีการเปลี่ยนฝ่ายบริหารมาเป็นกลุ่มใหม่ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ"               เมลลี่ดีใจที่ได้ห้องสูทใหญ่กว่าห้องเช่าห้องแรกเมื่อครั้งที่เธอและแอนโธนีย้ายเข้ามาทำงานในลอนดอนใหม่ๆ  ห้องนอนนั้น กว้างใหญ่ เตียงสูงมีเสามุมสี่ต้น ผ้าม่านสีฟ้าเข้มลายนูนรูดจีบแน่นห้อยจากวงแหวนใหญ่เหนือหัว ผูกรวบทิ้งชายด้วยแถบผ้าไหมสีทอง  บนพื้นไม้ที่ขัดจนเป็นมันวาบ ส่วนหนึ่งมีพรมหนานุ่มผืนใหญ่ปูทับ หนาเสียจนเมลลี่รู้สึกราวกับว่าเท้าของเธอจมหายไปทุกย่างทีก้าวเดิน               "เครื่องปรับอากาศอยู่ไหนคะ" หญิงสาวเอ่ยถาม คิดจะปิดทิ้ง เพราะมันทำให้เธอเกิดอาการปวดหัวมาตลอด  เธอทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ไม่ใช่จากการเดินทางเท่านั้น หากแต่จากความเครียดที่เริ่มจากเมื่อคืน เมื่อวาน คืนก่อนหน้านั้น และจากเวลาหลายปีที่พยายามจะเอาชนะโชคชะตาเพื่อให้มีความสุข ความสมบูรณ์ในชีวิตคู่ของเธอ               "ห้องนี้ ไม่มีเครื่องปรับอากาศครับผม" พนักงานต้อนรับตอบเสียงเบา รูดเปิดผ้าม่านไหมสีน้ำเงินสลับเหลืองให้เห็นประตูกระจกบานกว้าง ที่เปิดออกสู่ระเบียงภายนอก "ปีกอาคารด้านนี้ของราชวัง เคยเป็นสถานที่ส่วนพระองค์ สร้างขึ้นตามแบบสมัยเก่า มีเพดานสูง ฝ้าเพดานทำจากไม้สนซีดาร์ ทำให้อากาศไหลเวียนได้ตามธรรมชาติ ส่วนระเบียง หันไปทางทิศเหนือ เพื่อไม่ให้รับแสงแดดโดยตรง คุณจะรู้สึกว่าเย็นสบายตลอดเวลาเลยครับ"               ความโอ่อ่าหรูหราของห้องพัก ดูจะลดน้อยลงไปเมื่อเมลลี่เริ่มลงมือทำงาน หญิงสาวพบแมลงสาบตัวใหญ่มหึมานอนตายอยู่ใต้โต๊ะเขียนหนังสือ และไฟตั้งโต๊ะก็เปิดไม่ติดอีกด้วย               สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ โทรกลับไปเช็คงานกับโต๊ะข่าวในลอนดอน แต่ถึงจะใจเย็นเพียงไรก็ตาม พนักงานโทรศัพท์สาวยังต้องใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะติดต่อกับปลายทางได้ และสัญญาณโทรศัพท์ก็เลวร้ายเสียจนสำนักงานในลอนดอนฟังเมลลี่สั่งงานไม่รู้เรื่อง เหนื่อยกายยังพอทน แต่เหนื่อยใจเพราะความหงุดหงิดนี้ ยิ่งทำให้หญิงสาวเพลียมากขึ้น เมื่อแต่งตัวพร้อมลงไปทานอาหารค่ำ เงาสะท้อนที่เห็นในกระจกเงานั้น เป็นหญิงสาวที่ไหล่ลู่ตกเพราะความอ่อนเพลีย จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 ม.ค. 47 16:04:00 A:203.156.64.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2               ราตรีแห่งดาวพันดวงนั้น เป็นชื่อที่ตั้งขึ้นได้สมกับงานมาก   เมื่อเมลลี่เดินเข้าในห้องจัดเลี้ยง ซึ่งในอดีตเคยเป็นห้องประชุมสภาบริหาร พื้นปูกระเบื้องโมเสคสีเขียวสลับขาวลวดลายละเอียดประณีต  แม้ว่า ค่ำคืนแรกนี้ จะเป็นการเลี้ยงต้อนรับแบบสบายๆ ไม่เป็นทางการสักเท่าใด แต่เธอก็เห็นแขกสาวที่มาร่วมงานสวมใส่ชุดราตรีสโมสรแบรน์เนมของห้องเสื้อชื่อดัง เดินกันขวักไชว่ไปมา มากเสียจนถ่ายภาพลงในนิตยสายโว้คได้ถึงสามฉบับทีเดียว               "มีอะไรตื่นเต้นเกิดขึ้นบ้างเหรอยัง" เพื่อนนักข่าวสายเดียวกันที่ทำงานให้หนังสือพิมพ์เดลิดีสแป็ชถาม  เมลลี่นึกอยู่เสมอว่า เพื่อนนักข่าวหนุ่มคนนี้ มีรูปร่างท่าทางเหมือนกับลูกหมูเจ้าเล่ห์ ที่มีวิกผมสีทองอร่ามแปะอยู่กลางหัว               "ยังไม่เห็นมีอะไรเลย" เธอตอบ นึกดีใจอยู่เงียบๆ ที่ได้ขอสัมภาษณ์แบบเอ็กซคลูซีฟกับดารานำฝ่ายหญิงของเจมส์ บอนด์ พร้อมขอถ่ายรูปไว้เรียบร้อยแล้ว เมลลี่เห็นอดีตสามีของดาราสาวโจอัน คอล์ลินส์ เดินเข้ามาในงานพร้อมกับคู่ควงคนใหม่  ผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์สองคน ที่มีข่าวลือว่ากำลังจะล้มละลาย และยังมีแชมป์แข่งรถชาวบราซิล ที่เพิ่งออกงานเป็นครั้งแรกและยืนได้ด้วยขาของตัวเอง หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุค่อนข้างร้ายแรงเมื่อปีกลาย               เพื่อนนักข่าวเดินห่างออกไป ก่อนที่ช่างภาพคู่ใจของเธอจะเดินเข้ามาหา "มีรายการพิเศษอะไรบ้างมั้ยครับพี่" เขาเอ่ยถาม พร้อมกับเปลี่ยนฟิลม์กล้องม้วนใหม่               "ก็ลิซ เทยเลอร์ ไง...... "               "ลิซมาด้วยเหรอพี่  เธอไม่มีชื่ออยู่ในรายการแขกรับเชิญที่แจกให้เป็นทางการนี่พี่"               "พี่เห็นเธอเต็มสองตาเลยล่ะ แล้วก็เห็นอีกหลายคนเหมือนกันที่มางาน แต่ไม่มีชื่ออยู่ในรายการแขกรับเชิญ  สงสัยคงได้ข่าวกันล่ะสิว่า งานนี้เป็นอะไรที่ไม่ควรพลาดน่ะ"               "ผมก็ว่ายังงั้นแหละ" หนุ่มช่างภาพเห็นด้วย กวาดตามองไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยคนเด่นคนดังในวงการ บริกรที่ดูแลเครื่องดื่มเดินถือถาดแก้วแชมเปญสำหรับบริการแขก ส่วนคนอื่นๆ พากันยกถาดที่เต็มไปด้วยกุ้งทะเลตัวใหญ่ๆ และลูกแกะย่างทั้งตัวเดินผ่านประตูเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง               ก่อนที่จะเข้าไปนั่งทานอาหารที่โต๊ะจัดไว้สำหรับสื่อ เมลลี่เข้าไปขอสัมภาษณ์พิธีกรสาวร่างเล็กบางจากแอลเอ ที่ทำผมเกล้ามุ่นเป็นมวยอยู่กลางศีรษะ และมีผิวสีคล้ำแดดเท่ากันทั้งร่างที่ดูแล้วไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไร   เมื่อเวลายิ่งผ่านไปนานเท่าไร เมลลิ่ยิ่งรู้สึกเพลียมากขึ้นเท่านั้น แต่รู้ดีว่า ยังหลบไปพักไม่ได้ เพราะอาจมีสิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้นเมื่อไรก็ได้ หญิงสาวดื่มแชมเปญอย่างรวดเร็ว               ในที่สุด จำนวนแขกเริ่มบางตาลง ทะยอยพากันเดินเข้าห้องบอลรูม  เมลลี่ตั้งใจที่จะทำงานชิ้นนี้อย่างเต็มที่ จึงเดินตามไปด้วย ไม่รู้สึกอยากจะกลับไปนอนพัก แม้ว่า ตามปกติแล้ว การได้นอนคนเดียวเป็นสิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุด และเตียงโบราณที่มีสี่เสา ตกแต่งด้วยผ้าห้อยระห้าจากเพดานคล้ายกระโจมนั้น ดูหรูหราเชิญชวนมากแค่ไหนก็ตาม แต่หญิงสาวรู้สึกแปลกไปจากที่เคย เธอไม่อยากจะกลับไปยังห้องพัก ได้แต่บอกกับตัวเองว่า ฉันก็แค่เหนื่อย หงุดหงิด แล้วก็ดื่มมากเกินไปนั่นเอง               แขกดาราเด่นๆ ต่างพากันกลับห้องพักเมื่อเวลาประมาณตีสามของวันรุ่งขึ้น เมลลี่ออกจากห้องบอลรูม เดินทอดน่องช้าๆ ผ่านสวนมุ่งไปที่ระเบียงห้องพักของเธอ แสงจันทร์สว่างไสวส่องผ่านยอดต้นปาลม์ลงมากระทบกับพื้นดิน กลิ่นหอมดอกมะลิอบอวลอยู่ในอากาศบริสุทธิ์ที่ปนไอชื้นนิดๆ               หนึ่งชายที่เดินอยู่อีกฟากของสระน้ำที่ห่างออกไป จะเป็นใครไปไม่ได้ และเมลลี่ชะงักหยุดเดินในทันที หวังอย่างเต็มเปี่ยมว่า เคียรัน เดล จะจำเธอได้   - คิดบ้าๆ ไปได้ หญิงสาวท้วงตัวเองทันที  เขาเจอเราแค่สองครั้ง และยังตั้งนานมาแล้วอีกด้วย  เป็นไปได้ที่เขาจะโปรยเสน่ห์ หว่านคำหวานให้กับผู้หญิงทุกคนที่คุยด้วย  ทำไมเขาต้องจำเราได้ด้วยล่ะ?               หญิงสาวสั่นศรีษะไปมา ราวกับจะสลัดความคิดทิ้ง พร้อมกับกางแขนเพื่อจะพยุงตัวให้ยืนตรง หลังจากเสียการทรงตัวจากการสั่นศรีษะอย่างแรง ภายในไม่กี่วินาที ร่างสูงนั้น เดินถึงขอบสนามที่ติดกับบริเวณสระว่ายน้ำ ที่ยังมีแสงสว่างให้เห็นพอร่ำไร ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในความมืด               เมลลี่นอนกระสับกระส่ายอยู่ระหว่างผ้าปูที่นอนที่ทำจากผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดจนราวกับว่าเป็นผ้าไหมลูบไล้ผิวกายของเธอบนเตียงโบราณสี่เสา ผ้าม่านมากมายที่ใช้ตกแต่งห้องนั้น ทำให้เธอเกิดความรู้สึกว่าถูกคุมขัง  อากาศเริ่มเย็น จนเธอต้องกดโทรศัพท์หาแม่บ้านเพื่อขอผ้าห่มเพิ่มขึ้นอีกผืน แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย ในที่สุด หญิงสาวต้องสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสไตล์กิโมโนที่ทำจากผ้าขนสัตว์ และครึ่งหลับครึ่งตื่นจนถึงรุ่งเช้า               "ไม่เห็นได้ข่าวเลยว่า เคียรัน เดล จะมางานนี้ด้วยนะคะ" ในวันรุ่งขึ้น เมื่อมีโอกาส หญิงสาวรีบเอ่ยถามพิธีกรสาวด้วยน้ำเสียงกล่าวหานิดๆ               "เคียรัน เดล น่ะเหรอ เขามาด้วยหรือคะ  เคียรันไม่เคยสนใจงานอย่างนี้หรอก ดิฉันว่า เราไม่ได้ส่งการ์ดเชิญเขานะ แต่ขอลองเช็คกับเลขาก่อนนะคะ"               "ไม่มีค่ะ ไม่ได้มาแน่" หล่อนให้คำตอบอีกสิบนาทีต่อมา "เขาไม่อยู่ในรายชื่อแขกของเราด้วยซ้ำไป"               "ลิซ เทย์เลอร์ ก็ไม่ได้อยู่ในรายชื่อแขกเหมือนกันนะคุณ" เมลลี่แย้งเตือน               และแล้วความจริงก็ปรากฏโดยไม่ต้องค้นหาในเช้าวันนั้น เมื่อลิซ เทย์เลอร์ประกาศว่าจะแต่งงานเป็นครั้งที่แปดกับคู่ควงคนปัจจุบันของหล่อน และผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์สองรายให้ข่าวอย่างไม่ปิดบังว่ากำลังถูกฟ้องล้มละลายเป็นจำนวนเงินถึง 50 ล้านเหรียญ  เมลลี่รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและมั่นใจในตัวเองมากขึ้นท่ามกลางแสงแดดที่แผดจ้า รีบโทรศัพท์ทางไกลแจ้งข่าวเด่นข่าวร้อนให้กับสำนักข่าวในลอนดอน แต่สัญญาณสื่อสารยิ่งแย่ไปกว่าเดิม เธอรอจนเลยเวลาเส้นตายสำหรับส่งข่าวขึ้นแท่นพิมพ์ ถึงได้เลิกหาข่าวซุบซิบ และไปนั่งพักริมสระว่ายน้ำ              เธออยู่ห่างจากบ้านเป็นพันๆ ไมล์ และความกังวลในภาระหน้าที่พลันหายวับไปทันใด หญิงสาวรู้สึกโล่ง และสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ~~~~~~~~~~ (: ต้องติดตาม ต้องติดตาม :)~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 ม.ค. 47 16:15:02 A:203.156.64.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแล้วๆ :) จากคุณ : scottie - [ 7 ม.ค. 47 18:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วี๊ดๆ ได้อ่านแล้ว ขอบคุณนะคะ คุณณวราใจดี อิอิ รอต่อๆ จากคุณ : หนอนน้อย - [ 7 ม.ค. 47 19:30:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Yo!yo! จากคุณ : canossa - [ 7 ม.ค. 47 22:24:27 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออยู่แล้ว แหะๆๆ รอต่อไปอีกด้วย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 7 ม.ค. 47 23:35:16 A:202.133.171.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาตามต่อครับ จากคุณ : ชายกลาง - [ 8 ม.ค. 47 01:13:46 A:169.210.5.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 คำเตือน : เนื้อหาต่อไปนี้ ไม่เหมาะสำหรับเยาวชนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~               น้ำในสระนั้น เย็นฉ่ำ ไม่กระด้าง และลูบไล้ผิวกายให้สบายท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนจัด ทั้งๆ ที่อากาศร้อนอบอ้าว เมลลี่รู้สึกว่าปลายถันกลับแข็งตัว และความรู้สึกคล้ายปวดระบม แผ่ซ่านไปทั่วร่าง               หญิงสาวกวาดตามองไปตามระเบียงห้องพักของโรงแรม ทางเดินในร่มเงาและกลางแจ้ง จ้องมองทุกคนที่เดินไปมา  แต่ลึกลงไปแล้ว เธอกลับนึกเยาะตัวเองที่วาดหวังไว้ว่าจะได้เห็นเคียรัน เดล อีกสักครั้ง คนแปลกหน้าจะคิดมั้ยหนอว่าเธอนั้นทำท่าอย่างกับสาววัยสิบสี่ที่เกิดอาการหลงใหลคลั่งไคล้ผู้ชาย - เธอคิด แต่ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะเรียกสติกลับมาตอนนี้  ผู้ชายคนนั้น สุดแสนจะเซ็กซี่เกินกว่าจะตัดใจเลิกนึกถึงได้ เมลลี่หลับตา พร้อมกับเคลิ้มหลับไปกับจินตการที่ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำในระยะหลังๆ นี้ จินตนาการฝันถึงสัมผัสจากมือที่มั่นคงและอบอุ่น และดวงตาสีฟ้าอมเขียวกระจ่างคู่นั้นของเคียรัน เดล               "สวัสดีค่ะ ห้องพักเป็นยังไงบ้างคะ หวังว่าคงพอใจนะคะ" พนักงานต้อนรับเอ่ยทัก เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปที่โต๊ะต้อนรับในเย็นวันนั้น               "สวยมากค่ะ" เมลลี่ตอบสั้นๆ ไม่สนใจที่จะคุยเรื่องสัพเพเหระ "ขอถามหน่อยเถอะค่ะ คุณเคียรัน เดล เข้าพักที่นี่เพื่อมางานนี้ด้วยหรือเปล่าคะ"               พนักงานต้อนรับสาวก้มหน้าอ่านหาข้อมูลเกือบหนึ่งนาทีเต็มๆ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นตอบ "ไม่มีค่ะ คุณเคียรัน เดล ไม่ได้เข้าพักที่โรงแรมของเรา"               ยิ่งได้รับคำตอบปฏิเสธ เมลลี่ยิ่งอยากค้นหาความจริงมากขึ้น  เธอสอดส่องสายตามองกลุ่มคนที่มางานเลี้ยงในค่ำคืนนี้อยู่ตลอดเวลา               อาหารค่ำดูจะยืดเยื้อยาวนานไม่จบเสียที เมื่อเวลาผ่านไป เมลลี่ยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น เธอลุกจากโต๊ะของเธอ แวะหยุดที่โต๊ะอื่นๆ ทำทีว่าทักทายคนรู้จัก แต่ตลอดเวลานั้น หญิงสาวกลับพินิจพิจารณาแขกที่มาทั่วห้อง มองหาคนที่คุ้นเคยในความฝันของเธอ และแล้วก็มาหยุดเดินอยู่ข้างๆ ผู้จัดการโรงแรม ที่บ่นให้เธอฟังเกี่ยวกับความยากลำบากในการนำเข้าแชมเปญจากฝรั่งเศส และคะยั้นคะยอให้เมลลี่ดื่มมากกว่าที่รู้สึกอยาก               ในที่สุด หญิงสาวก็ปลีกตัวออกมาจากบทสนทนาได้โดยไม่ทำให้ผู้จัดการโรงแรมรู้สึก เธอเดินอย่างหงุดหงิดเข้าไปในสวน ข้ามทางเดินริมขอบสระที่ปูกระเบื้องโมเสค ก้าวข้ามต้นโรสแมรี่ที่ปลูกตกแต่งริมทางเดิน สายตาเหลียวมองหาเขาอยู่ตลอด ปลายอกของเธอแข็งชัน ทรวงอกที่มีชุดกระโปรงไหมสีแดงรัดรูปปกปิกอยู่นั้น รู้สึกระบมขึ้นมาจนแทบทนไม่ได้               เมลลี่ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงเดินทั่วสวนที่หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นดอกไม้นั้นก่อนที่จะตัดสินใจเลิกหา และเดินกลับไปที่ระเบียงห้องของตัวเองอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไรนัก  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา - เธอตั้งคำถามอย่างขื่นขม - แล้วยังไงล่ะ เราต้องการผู้ชายคนนี้ ผู้หญิงอื่นอีกเป็นล้านก็ต้องการเขาเหมือนกับเรา แต่พวกหล่อนไม่มาเดินเผ่นพ่านอย่างกับแมวเป็นสัดมองหาคู่กลางดึกกลางดื่น เผื่อว่าจะเจอเขาเหมือนเรา แล้วนี่ถ้าเกิดเจอเขาเข้าจริงๆ เราจะทำตัวยังไงล่ะ  เราไม่ได้เสเพลขนาดจะวิ่งเข้าหาผู้ชายคนไหนก็ได้ที่บังเอิญถูกเนื้อต้องใจนี่หน่า               ถูกต้อง - อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว - ก็เพราะเธอเป็นเด็กดีนะสิ เมลลี่ เดวิส แล้วดูตัวเองสิ  ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ               ทันใดนั้น เมลลี่ก็มองเห็นเขา ตาเธอไม่ฝาด มองไม่ผิดแน่ๆ แม้จะล้อมรอบด้วยความมืดไร้แสงสว่าง ร่างสูงนั้นกึ่งนั่งกึ่งยืนบนราวกั้นระเบียงห้องพักของเธอ  สาบเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่อยู่เห็นเป็นสีขาวสว่างโพล่นใต้แสงจันทร์ ร่างเห็นเป็นเงาดำจากแสงสลัวของโคมไฟตั้งโต๊ะในห้องที่ส่องจากด้านหลัง หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นราวกับมีกระแสไฟวิ่งทั่วตัว เธอรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 ม.ค. 47 12:06:32 A:203.156.69.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9               "และแล้ว เราก็เจอกัน" สำเนียงอเมริกันนุ่มทุ้มเอ่ยทัก เคียรัน เดล ลุกขึ้นยืน ผมสีทองอร่ามนั้น เป็นประกายยามกระทบกับแสงโคม  หญิงสาวเห็นประตูกระจกห้องด้านหลังของเขานั้น เปิดกว้างอยู่ แม่บ้านได้เข้ามาเตรียมที่นอน พับผ้าคลุมเก็บให้เรียบร้อยแล้ว               "พวกเขาบอกว่า คุณไม่มางานนี้ แต่ฉันมองหาคุณทั่วงานเลยค่ะ..... " เมลลี่ยิ้มให้ หัวใจของเธอเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกแปลกๆ ผสมผสานระหว่างความกลัว ใคร่รู้ และความหมกมุ่นลุ่มหลงที่เขาเคยก่อให้เกิดแก่เธอ กลับคืนมาให้สัมผัสได้อีกคราราวกับว่า มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง               หญิงสาวคิดอะไรไม่ออก ในหัวมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีทั้งอดีต ทั้งอนาคต หรือแม้แต่วันรุ่งขึ้น เธอนึกไม่ออกด้วยซ้ำไปว่า ตอนนี้เธอมีหน้าที่ทำอะไร หรือควรทำตัวยังไง - ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปหาเขา นึกได้แต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นว่า เธอต้องการเขามากเพียงใด               ชายหนุ่มรวบผมยาวสลวยของเมลลี่ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง รั้งให้เธอเงยหน้าขึ้น ก่อนจะก้มลงมากดริมฝีปากประทับที่เรียวปาก ลากไล้ไปคลอเคลียลำคอ เนื้อนวลที่ช่วงไหล่ และเนินนุ่มทรวงอก หญิงสาวได้ยินเสียงซิปกลางหลังรูดเลื่อนลงก่อนที่เสื้อกระโปรงทั้งชุดจะร่วงหล่นลงไปกองรอบข้อเท้าของเธอ               เมลลี่เอื้อมมือไปแตะใบหน้าของชายหนุ่ม ไล้ตามโหนกแก้มสูงนั้น แสงในห้องมืดเกินกว่าที่จะเห็นสีตาของเขา หญิงสาวกระตุกปลายเนคไทหูกระต่ายสีขาวให้หลุดจากกันด้วยปลายนิ้ว และรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขาคลี่ออกเป็นรอยยิ้มเมื่อปลดกระดุมคอ พร้อมกับกระชากเสื้อถอดออกจากตัว ปล่อยให้กระดุมหลุดร่วงลงสู่พื้นห้อง กลิ่นกายของชายหนุ่มกรุ่นกระจายในอากาศยามราตรี               ในวินาทีนั้น ชายหนุ่มดุนเธอให้ต้องถอยหลังเดิน หากแต่รองเท้าส้นสูงเกี่ยวเข้ากับเสื้อกระโปรงของตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้นรอบเท้า เขาจับต้นแขนของเธอไว้มั่น แต่ก็ยังเสียหลัก ถลาไปสะดุดเข้ากับขอบประตู และขอบพรมที่ปูอยู่ภายในห้อง ทั้งสองหนุ่มสาวล้มลงบนพื้นห้อง ขาเกี่ยวรัดพันกันและกัน ริมฝีปากกดประทับเรียวปากอย่างแนบแน่น               ลิ้นร้อนรุ่มของเคียรัน ไล้เลียไปทั่วเรียวปากของเธอ และฉกเข้าไปในปากนุ่ม มือของเขาลูบไล้ไปตามผิวกายของเมลลี่อย่างบ้าคลั่งราวกับหิวโหย ปลุกเร้าอารมณ์ให้กระเจิง หนุ่มสาวทั้งสองกลิ้งเกลือกไปตามพรมหนา พยายามจะไม่ให้กายไถลไปบนพื้นพรมลื่นนั้น               เมลลี่รู้สึกสั่นสะท้านอย่างหยุดตัวเองไม่ได้ หนาวยะเยียบไปทั่วร่าง รู้สึกกริ่งกลัว และรู้สึกได้ถึงความอยากความใคร่ที่โหมกระหน่ำมาอย่างรุนแรงในวินาทีนั้น ไม่มีอะไรจะมาหยุดความต้องการของเธอได้อีกต่อไป แม้ว่ารอยสัมผัสของชายหนุ่มตามผิวกายของเธอนั้น จะร้อนดุจไฟนาบก็ตาม เมลลี่โถมถากระโจนเข้าสู่กระแสแรงพิศวาส ดังเช่นกระโดดออกจากหน้าผาสูง ดิ่งลิ่วลงมา               และแล้ว ชายหนุ่มส่งเสียงครางที่จับใจความไม่ได้ พร้อมกับฟุบลงบนร่างของหญิงสาว น้ำหนักตัวของเขากดทับลงมา ก่อนที่จะพลิกตัวออกจากเมลลี่ แล้วลุกขึ้นนั่ง               แสงดวงโคมบนโต๊ะเขียนหนังสือ สว่างจ้าจนทำให้แสบตา เมลลี่ลุกขึ้นไปปิดไฟ แต่ขาทั้งคู่กลับสั่นไร้เรี่ยวแรง เคียรันเอื้อมมือมาฉุดให้เธอกลับลงไปนั่งบนพื้นเคียงข้างเขา หลังเอนพิงกับพนักปลายเตียงสีทองอร่าม ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมทั่วทั้งห้อง เสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วพื้น               หญิงสาวรู้สึกตื่นตัว รู้สึกถึงพลังชีวิต บางที อาจจะมีมากกว่านั้นก็เป็นได้  เธอสัมผัสถึงความโกรธ ความหวาดกลัว ละอายอดสู ตัณหา  ความรู้สึกทั้งมวลต่างประดังกันเข้ามาและเมลลี่รับรู้ได้ทั้งหมด  สติของเธอขาดวิ่น  อากาศที่เย็นสบาย อ้อมแขนที่อบอุ่นของเขา และร่องรอยต่างๆ ตามร่างกายของเธอที่ยังร้อนรุ่มผะผ่าวอยู่นั้น ทำให้เมลลี่ไม่รู้สึกรู้สาต่อสิ่งรอบกาย               "พรุ่งนี้ ผมต้องไปแต่เช้า" ชายหนุ่มเอ่ยบอก เสียงนุ่มทุ่มเช่นเดิม ทำให้หญิงสาวต้องหันหน้าไปหาเขาอีกครา ......               หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น นอนอยู่กลางเตียงที่มีเครื่องนอนกระจัดกระจายยุ่งเหยิง และรู้ตัวในทันทีว่า เธออยู่ในห้องแต่ลำพังคนเดียว  ตั้งแต่บรรลุนิติภาวะมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เมลลี่นึกไม่ออกว่าเป็นเวลากี่โมงกี่ยามกันแล้ว และยังไม่อยากจะรู้อีกด้วย ถึงเธอจะต้องขึ้นเครื่องบินกลับในวันนี้ก็ตาม  หญิงสาวพลิกตัว  พยายามจะขยับขาอย่างลำบาก ปวดกล้ามเนื้อตึงล้าทั้งสองข้าง ริมฝีปากระบม พร้อมกับรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่ลำคอข้างขวา               ในห้องน้ำ เธอเห็นเงาสะท้อนจากกระจก เป็นรอยช้ำเล็กๆ สีคล้ำ รอยฟันขบจากแรงพิศวาสนั่นเอง ที่เมื่อครั้งยามวัยรุ่น เพื่อนสาวๆ กล้าหาญชาญชัยพอที่จะโอ้อวดรอยกัดรอยขบนี้กันอย่างภาคภูมิใจในเช้าวันจันทร์เมื่อมาถึงโรงเรียน เมลลี่ยังพบรอยขบอีกสองแห่งที่บริเวณเอว และรอยข่วนเป็นแนวยาวบริเวณแผ่นหลังที่เกิดจากเล็บมือของเคียรันยามที่เขาปลุกเร้าอารมณ์เธอด้วยนิ้วมือที่แข็งแกร่งนั้นเอง ความรู้สึกแลรสสัมผัสแห่งเพศจู่โจมเธออีกครา เมื่อหวนนึกถึงคืนวานที่ผ่านมา               เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆ  พนักงานต้อนรับเตือนให้รู้ว่า เธอมีกำหนดจะออกจากโรงแรมอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้               เมลลี่ยื่นคืนกุญแจห้อง พร้อมกับเซ็นชื่อในใบแจ้งหนี้ต่างๆ ที่เคาน์เตอร์               "หวังว่า คุณคงได้รับความสะดวกสบาย และพอใจกับบริการของเรานะครับ" ผู้จัดการเอ่ยลาที่ประตูทางออก โน้มตัวลงกึ่งคำนับ               "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวตอบ "พอใจมาก บริการดีค่ะ"               "ผมต้องขอโทษเรื่องห้องพักด้วยครับ เรามีห้องนั้นเหลืออยู่เป็นห้องสุดท้าย แต่คราวหน้าที่คุณมาพักกับเราอีก จะต้องดีกว่านี้แน่ครับผม" ~~~~~~~~~~~~~~~(: ต้องติดตาม ต้องติดตาม :)~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 ม.ค. 47 12:22:01 A:203.156.69.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากๆ ค่ะ ท่านนักอ่านแฟนประจำ (นับได้ห้าคนพอดี อิ อิ อิ) คราวนี้ ก็เริ่มเข้มข้นเข้าทุกขณะ มีใครอยากจะเดาต่อมั้ยเอ่ยว่า เมลลี่จะจัดการกับชีวิตของตัวเองยังไง - ก็เกิดมาใจอ่อนกับดาราหนุ่มหล่อลากกกกกก... ดินเข้ายังงี้ง่ะ ก.  อยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร เป็นยังงี้ เอ็นจอยดีออก ข.  เลิกคบกับเคียรัน ค.  เลิกกับสามี ง.  เลิกคบผู้ชายทุกคนดีกว่า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 ม.ค. 47 12:35:53 A:203.156.69.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮิฮิ ตามมาอ่านค่ะ พี่แดง สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้พี่แดงมีความสุขกับทุกๆ อย่างตลอดปีและตลอดไปนะคะ ไม่ได้โทรไปถามเรื่องจัดเลี้ยงว่าเรียบร้อยดีหรือเปล่า คิดว่า no news is good news ไปฉลองที่ไหนมาคะพี่ จากคุณ : fire mod-X - [ 8 ม.ค. 47 15:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Happay new yr na ka .... จากคุณ : Jaa - [ 8 ม.ค. 47 21:56:17 A:68.214.47.20 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ่อ เดาว่า  ต้องเอามาลงต่ออีกแน่ๆๆเลย ปิ๊งป่อง ถูก...ต้องนะคร้าบบบ แหะๆๆบ้าไปแล้วเรา จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 8 ม.ค. 47 23:30:38 A:203.144.143.250 X:203.118.101.26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ให้เดาข้อ ค. แล้วอยู่คนเดียวเป็น single mom เพราะหาเคียรันม่ายเจอ แหม ถ้าเปลี่ยนชื่อคนเป็นชื่อนาย ก. นาง ข. นะ เอาไปโพสห้องสวนลุม รับรองว่าจะมีผู้ร่วมแสดงความเห็นอย่างคับคั่ง เผลอๆ นักเขียนบางคน ในห้องนี้(ที่แว่บหนีแควนๆ นักอ่าน ไม่ยอมปะตอนใหม่ซะที - ป่าวระบุชื่อ น้า อิ อิ) จะร่วมสนุกกรอกความเห็นด้วย จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 9 ม.ค. 47 00:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ง ค่ะ จากคุณ : กระรอก - [ 9 ม.ค. 47 06:34:55 A:138.220.124.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 อยากให้เป็น ข. นะคะ เพราะว่าเมลลี่เป็นคนดีมาตลอดนี่นา ^^" ทายถูกรึเปล่าก็ไม่รู้... จากคุณ : หนอนน้อย - [ 9 ม.ค. 47 08:50:33 A:192.150.249.8 X:192.150.249.84 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เลือกข้อ ข. ครับ เพราะ ๑ ใน ๓ ของหญิงฝรั่งจะมีเพศสัมพันธ์กับชายอื่น โดยที่สามีไม่รู้ จากคุณ : ชายกลาง - [ 9 ม.ค. 47 23:22:26 A:203.113.36.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ว้าวววว... ผิดนะค้า  ยังม่ะมีใครตอบถูกเลย เพราะมันจะพลิกล็อกค่ะ อิ อิ อิ จบแบบว่า... แบบว่า... แบบว่า - อ่านเองดีกว่าเน้อะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~               บ่ายวันเดียวกัน เมลลี่เดินเข้าสำนักงาน พร้อมรอยยิ้มกึ่งล้ากึ่งสับสนเกลื่อนใบหน้าให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายในช่วงเวลาสบายๆ ไม่เครียดนี้  บรรณาธิการสารคดีท่องเที่ยวจึงรีบเดินมาคุยด้วย               "ตกลงว่าคุณได้เข้าพักห้องอะไร"               "เขาจัดห้องสูทให้ค่ะ ถ้าคุณอยากจะรู้จริงๆ ก็ห้อง 310 แหละ"               "ที่อยู่ชั้นล่าง แล้วหันหน้าไปทางทิศเหนือ ทั้งห้องมีแต่สีฟ้ากับสีทองใช่หรือเปล่าล่ะ"               "ช่าย นั่นล่ะค่ะ"               "ไม่ผิดจากที่เดาไว้เลย แล้วเป็นยังไงล่ะ นอนหลับฝันดีหรือเปล่า"               เมลลี่ต้องห้ามตัวเองไม่ให้ปล่อยเสียงหัวเราะคิกคักออกไป "ว่ากันตามจริง ก็ไม่ค่อยได้หลับสักเท่าไรหรอกค่ะ"               "ทุกคนที่เข้าพักในห้องเดอะเฟเวอริต นอนไม่ค่อยหลับกันทั้งนั้นแหละ"               "อ๋อ ห้องนั้นน่ะเหรอ ที่เรียกว่าห้องเดอะเฟเวอริต แล้วห้องนั้นมันมีเรื่องอะไรกันล่ะคะ"               "คุณเอ๊ย มันเป็นห้องผีสิงน่ะสิ คุณก็รู้ว่าผมไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องพวกนี้สักเท่าไร แต่ก็ต้องยอมรับว่า ห้องนั้นมันมีอะไรที่ไม่ปกตินะ แปลกๆ พิลึกๆ  สุลต่านองค์ก่อนสั่งให้ประหารชีวิตน้องชายของตัวเองในห้องนั้น แล้วหลังจากเกิดเหตุ ไม่ว่าใครที่เข้าพักในห้อง ก็ต้องเจอเหตุการณ์ประหลาดๆ กันทั้งนั้น อยู่ดีๆ ไฟก็ปิดๆ เปิดๆ  ลมเย็นๆ พัดมาวูบๆ หรือไม่ก็มีเสียงคนเดินไปก็เดินมาตอนดึกสงัด........ ถ้าไม่จำเป็น ฝ่ายบริหารโรงแรมจะไม่เปิดห้องนั้นให้ใครเข้าไปพักเลยล่ะ"               เมลลี่กลั้นไว้ไม่อยู่ ต้องหัวเราะออกมา "อย่าบ้าไปหน่อยเลย" เธอว่า แต่กระนั้น ก็ยังนึกถึงซากแมลงสาบ และข้อควรตำหนิเล็กๆ น้อยๆ ในห้องนั้น ที่อาจเป็นหลักฐานได้ว่า มีการเปิดใช้ห้องนั้นน้อยครั้งมาก  "ผีไม่มีจริงหรอกค่ะ"               อีกไม่กี่นาทีต่อมา บรรณาธิการบริหาร เจ้านายใหญ่เดินเข้ามาในห้องข่าว มีลูกน้องช่างประจบสอพลอล้อมหน้าล้อมหลังตามกันเข้ามาเป็นพรวนด้วย               "เมลลี่! ทำงานได้เยี่ยมมาก แต่จะดีกว่า ถ้าคุณอยู่ในลอนดอนเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมานี้  จะติดต่อกับคุณที ก็แสนจะยากเย็น ว่าแต่คุณได้รับข้อความที่เราส่งไปให้บ้างหรือเปล่า" เธอสั่นหัวไปมา "คราวหน้า ผมต้องคิดหนักแล้วล่ะ ก่อนที่จะส่งคุณไปกึ่งพักกึ่งทำงานแถวๆ หลังเขาที่ไหนสักแห่ง ที่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ถึงเลย" เจ้านายใหญ่พูดต่อ ขณะที่อ่านปรู้ฟของหนังสือพิมพ์ฉบับวันต่อไป  "ผมไม่ไว้ใจคนอื่น อยากจะให้แต่คุณคนเดียว เป็นคนเขียนคำไว้อาลัยให้เคียรัน เดล"               "เจ้านายบอกก่อนที่หนูจะบินไปมอร็อกโคก็ได้นี่คะ"               "ก็เขายังไม่ตาย ก่อนคุณจะบินไปนิ ใช่มั้ยล่ะ"               ความรู้สึกเย็นยะเยียบจู่โจม แผ่ซ่านไปทั่วร่างของหญิงสาว "ตอนนี้ เขาก็ยังอยู่ดี ไม่ตายสักหน่อย"               "ไม่อยู่แล้วล่ะคุ้ณ ตายไปแล้ว เครื่องบินของเขาตกหายไปแถบภูเขาตอนใต้รัฐแคลิฟอร์เนีย วันเดียวกับที่คุณบินไปมอร็อกโคนั่นแหละ"               "ต้อง.. ต้องมีใครเข้าใจผิดกันแล้วล่ะ...... " เมลลี่ไม่กล้าที่จะพูดยืนยันว่า ได้เห็นเคียรัน เดล มากับตาตัวเอง เพราะการโต้แย้งเจ้านายใหญ่ต่อหน้าคนอื่นนั้น เป็นสิ่งที่ลูกน้องไม่ควรทำที่สุด               "เข้าใจไม่ผิดหรอก เขาเจอศพแล้วด้วย เป็นข่าวดังเต็มหน้ากันทีเดียว แล้วที่มอร็อกโคไม่มีหนังสือพิมพ์ให้อ่านบ้างเลยหรือไง"               เมลลี่ตั้งสติ ไม่ให้หวาดหวั่นพรั่นพรึงมากไปกว่าที่เป็นอยู่ เธอค้นในแฟ้มเก็บหนังสือพิมพ์ฉบับย้อนหลังเพื่อหารายงานเกี่ยวกับอุบัติเหตุเครื่องบินตก ในหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนั้น เธอเห็นภาพไม่ค่อยชัดเจนของซากเครื่องบินที่แตกหักออกเป็นสองส่วน ท่ามกลางป่าต้นสนบริเวณตีนเขา               นี่เธอต้องฝันไปแน่ๆ  ความลุ่มหลง ความทุกข์ ร่างกายที่อ่อนเพลีย ความเครียด และปริมาณแชมเปญที่ดื่มมากเกินไปนั้น เมื่อผสมรวมกันแล้ว ต่างทำปฏิกิริยาต่อจิตต่อสติของเธอ ทำให้แยกแยะโลกแห่งความเป็นจริงออกจากโลกแห่งจินตนาการไม่ได้ หญิงสาวพยายามคิดทบทวน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเธอเอ่ยปากพูดอะไรไปบ้างเมื่อคืนวาน และก็จำไม่ได้เช่นกันว่าเขาพูดอะไรกับเธอบ้าง เมลลี่จำได้แต่เพียงสิ่งที่เธอสัมผัสได้ - ชีวิตที่เคยจืดชืดพลันชื่นฉ่ำ ทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายดังจริง และความรู้สึกที่ซาบซ่าน               นิ้วมือของหญิงสาวยกขึ้นไปแตะบริเวณลำคอ คลำหารอยช้ำที่เกิดจากรอยฟันขบ หากแต่เธอไม่รู้สึกอะไรเลย เมลลี่หยิบกระจกส่องหน้าบานเล็กออกมาด้วยมือที่สั่นเทา พยายามส่องหารอยช้ำนั้น  ผิวขาวเป็นนวลยังคงขาวนวล ปราศจากร่องรอยใดๆ  เธอไม่รู้สึกว่ามีกล้ามเนื้อส่วนใดตึงล้า หรือเจ็บแสบบริเวณใดทั้งสิ้น แต่พลันเกิดความรู้สึกคลื่นไส้ และหมดแรง  มันต้องเกิดจากความรู้สึกลุ่มหลงของเธอเอง ที่ทำให้คิดเพ้อฝันเพ้อเจ้อเป็นเรื่องเป็นราวได้ถึงขนาดอย่างนั้นแน่ ใช่มั้ย จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ม.ค. 47 14:03:15 A:203.156.72.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19               เมลลี่ยังคงรู้สึกชาไปทั่วร่าง ยังไม่หายจากอาการตระหนกตกใจเมื่อกลับบ้าน และนั่งรอแอนโธนี ที่กลับช้ากว่าเคย พร้อมกับหอบสมุดตั้งใหญ่มาตรวจงาน               "ฟังที่คุณเล่า งานนี้คงสนุกมากสินะ" แอนโธนีเอ่ย ขณะทำแซนวิชพร้อมกาแฟให้ตัวเองและภรรยา ก่อนที่จะเริ่มตรวจสมุดงาน               "อืม ก็สนุกดี" เมลลี่ตอบ เธอจะว่าอะไรมากไปกว่านี้ได้ล่ะ               หญิงสาวนั่งบนโซฟา ดูทีวีแต่ลำพัง หวังอยู่ลึกๆ ว่า อาจจะมีข่าวล่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุเครื่องบินตกนั้นบ้าง บางทีอาจจะเป็นแค่ภาพยนตร์เรื่องเก่าของเขามาฉายเพื่อเป็นการไว้อาลัยก็ได้ เมลลี่รู้สึกว่าตัวเองนั้นอ่อนแอบอบบาง ลอยละล่องอยู่ในความฝัน พร้อมที่จะล้มฟุบลงไปได้ทุกขณะ เหมือนกับยามที่หุ่นเชิดถูกตัดเชือกทิ้งเช่นนั้น เมลลี่พยายามเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเรียกหาความมั่นใจกลับคืนมา เธอค้นตู้ที่เก็บสมุดโน๊ตและเทปเก่าๆ  แทนที่จะพบสิ่งของวางระเกะระกะไม่เป็นที่เป็นทาง  ทุกสิ่งกลับจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย               "ใครมายุ่งกับตู้ของฉันเนี่ย" เธอร้องออกมาอย่างหมดแรง ค้นหาเทปสัมภาษณ์ของเคียรัน เดล พร้อมกับความหวังครั้งสุดท้ายริบหรี่ลงทุกขณะ               "ผมเปล่านะ ที่รัก คงเป็นคนทำความสะอาดล่ะมั้ง"               ความพรั่นใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ เข้าเกาะกุมเมลลี่ เธอเดินกลับไปนั่งที่โซฟา  แอนโธนีตรวจงานเสร็จก่อนเที่ยงคืน แล้วทั้งสองพากันเข้านอน หญิงสาวใช้เวลานานกว่าปกติในห้องน้ำ สำรวจเงาสะท้อนในกระจกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สิ่งที่เห็นก็คือ ไม่มีร่องรอยอะไรทั้งสิ้นบนผิวกายทั่วร่างเธอ ไม่มีรอยซ้ำ ไม่มีรอยข่วน ไม่มีรอยประทับจากแรงพิศวาส ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกว่าเหมือนจริงเสียเหลือเกินเมื่อเช้าวันนี้เอง               เมื่อสามีเริ่มลูบไล้ทรวงอกของเธอ - ด้านซ้ายดังเช่นตลอดมา - หญิงสาวรู้สึกสะท้านด้วยความกลัว เกือบจะเอ่ยคำว่า ไม่ ออกไป แต่เปลี่ยนใจเงียบเสีย เพราะเกรงว่า แอนโธนีจะสงสัยว่า เธอได้เสพรสกามกับชายอื่นมาก่อนหน้านี้               "แต่เราไม่ได้ไปมีอะไรผู้ชายคนอื่นสักหน่อย เราฝันไปเองทั้งหมด ก็แค่นั้นแหละ เหมือนกับที่ฝันเฟื่องอยู่ทุกวี่ทุกวันล่ะ" เมลลี่พร่ำบอกกับตัวเอง ในขณะที่สามีพลิกตัวมาจูบเธอ               "อย่าค่ะ ยังไม่ได้แปรงฟันเลย" หญิงสาวท้วง พร้อมกับเบือนหน้าหนี หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเหนือความคาดหมาย เมื่อเอาความรู้สึกของตนเป็นที่ตั้ง ให้ชู้รักในฝันของเธอได้ประทับรอยบนเรียวปากคู่นี้ก่อนหน้าไม่ถึงยี่สิบชั่วโมงที่ผ่านมา หากเป็นเมื่อกาลก่อน เมลลี่จะเริ่มจินตนาการนึกเห็นเป็นเคียรัน เดล ที่อยู่เคียงข้างยามที่แอนโธนีเริ่มแสดงความปรารถนามาถึงจุดนี้   แต่มาบัดนี้ เวลานี้ ความกลัวทำให้เธอปิดกลั้น ปัดภาพต่างๆ ออกไปจากใจ               ความหวาดกลัวปนเปกับความรู้สึกแสยงถาโถมจู่โจมหญิงสาว เมื่อมืออุ่นของสามีเริ่มรุกเร้ากระตุ้นอารมณ์เธอ แต่ร่างกายกลับตอบสนองราวกับเครื่องจักรที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี ผิวกายร้อนรุ่ม แล้วแปรเปลี่ยนเป็นเย็บจัดราวน้ำแข็ง เหนียวเหนอะด้วยเม็ดเหงื่อ ในทันทีที่รวบรวมความกล้าได้ เมลลี่ส่งเสียงหอบกระเส่า สลัดหัวจากซ้ายไปขวา ทำทีว่าเธอนั้นได้ถึงจุดเสพสมแล้ว หากแปลกใจที่แอนโธนีก็มีทีท่าว่าเขาเชื่อในบทแสดงของเธออย่างสนิทใจ               เมื่อทุกสิ่งสิ้นสุดลง หญิงสาวขยับไปนอนที่ริมเตียงอีกด้าน  เราให้แอนโธนีรู้เรื่องด้วยไม่ได้หรอก - เธอนึก - ไม่ว่าจะรู้สึกยังไง ก็คุยให้แอนโธนีฟังไม่ได้ทั้งนั้น แม้แต่เราเอง ก็ไม่รู้เหมือนกันแหละว่าตัวเองรู้สึกยังไง จนทุกอย่างสายไปเสียแล้ว ดูอย่างจูบของเคียรัน เดล ที่ดังระเบิดนั้นสิ เราไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นสักนิดเดียวตอนที่มันเกิดขึ้น แต่เริ่มมารู้สึกถึงรสจูบนั้นก็เมื่อมันได้ผ่านมาหลายปีแล้ว                 "แอนโธนี ที่รักคะ..... " เมลลี่เอื้อมไปกระตุกแขนของชายหนุ่มอย่างหงุดหงิด รู้สึกได้ว่าเขาเคลิ้มหลับไปแล้ว  "เราทำตัวยังงี้ต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ"               "หมายความว่าอะไรเหรอ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" แอนโธนีตื่นขึ้นทันที               "ความรู้สึกต่างๆ ที่เคยมีระหว่างเรา มันไม่เหลืออยู่เลย" เธอเอ่ย น้ำเสียงหม่นหมอง "ไม่มีไฟ ไม่มีความฝันที่อยากไข่วคว้าทำให้เป็นจริง คุณดีเกินไปสำหรับฉัน และฉันก็ดีเกินไปสำหรับคุณ เราห่วงใย ทะนุถนอมความรู้สึกของกันและกันมากเกินไป จนทำไม่รู้ไม่ชี้กับความรู้สึกของตัวเราเอง"               "แต่ผมนึกว่า......"               "คุณเป็นสามีที่ดี และฉันก็รักคุณ แต่คุณไม่เห็นเหรอว่า เราทำผิดกันมาตั้งแต่ต้น  เรากลัวที่จะทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่ง จนสื่อสัญญาณกันออกไปผิดๆ ทำให้ต่างคนต่างสับสน"               ในห้องมีแต่ความเงียบ เมลลี่เห็นสามีก้มหัวลง ยอมรับในสิ่งที่เธอพูด "คุณก็รู้ว่าที่ฉันพูดไปนั้น ไม่ผิดความจริงเลยสักนิด ใช่มั้ยคะ" เธอถาม และเขาก็พยักหน้ารับ ปอยผมสีดำร่วงมาปิดนัยน์ตา               "คุณพูดถูก เพียงแต่ว่า ผมไม่อยากจะเอามาคิดจริงจัง ผมรักคุณนะ เมลลี่"               "จริงเหรอคะ คุณรักฉันจริงๆ หรือคุณคิดว่า คุณต้องรักฉัน เพราะฉันเป็นเมียคุณ และคุณคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ภรรยาสมควรได้รับกันแน่คะ ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่า ฉันรักคุณหรือเปล่า  ฉันชอบคุณมาก ชื่นชมมาก ....."               หญิงสาวทำสีหน้านึกหาคำมาพูดต่อไม่ถูก พร้อมกับลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมทรงกิโมโนมาสวมทับ               "เราต้องเลิกทำแบบนี้กันแล้วล่ะ" เธอตัดสินใจ "ฉันไม่อยากจะใช้เวลาทั้งชีวิตให้หมดๆ ไป ด้วยการฝันกลางวัน ทำงานหนักเพื่อที่จะกลบความรู้สึกที่ว่างเปล่า กลวงไม่มีแก่นสาร ฉันอยากจะออกไปสู่โลกภายนอก ออกไปใช้ชีวิต มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ค้นหาสิ่งที่ต้องการ ทำสิ่งต่างๆ  สัมผัสมันและหาประสบการณ์จากสิ่งที่อยู่ในโลกภายนอกนั้น โลกแห่งความเป็นจริง"               แอนโธนีสูดหายใจ "ถ้าคิดอย่างนั้น คุณก็เลือกงานผิดแล้วล่ะ ใช่มั้ย" นี่เป็นครั้งแรก ที่แอนโธนีเผยความรู้สึกให้ภรรยาได้รับรู้ว่า เขาไม่ชอบงานของเธอ  เมลลี่ได้แต่นึกในใจ สามีของเธอช่างเป็นคนทั้งตรงทั้งซื่อเสียจริง หากว่าเธอไม่โกหกตัวเอง ใช่ ทั้งซื่อ ทั้งตรง ยึดถืออุดมการณ์อย่างเหนี่ยวแน่น .... และยังมีอะไรอีกล่ะ               "คุณหมายความว่า อยากจะให้เราทดลองแยกกันอยู่หรือเปล่า" เขาพูดต่อ น้ำเสียงปกป้องตัวเอง               "ก็ไม่เชิงค่ะ ฉันเพียงแต่ต้องการมีเวลาเป็นของตัวเอง  คุณรู้มั้ย ฉันไม่เคยรู้จักตัวตนจริงๆ ของตัวเองเลย ทำแต่สิ่งที่คนอื่นอยากให้ทำ เป็นในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น" เมลลี่กลืนคำว่า ขอโทษค่ะ กลับคืนเข้าไปในลำคอเมื่อรู้สึกว่ากำลังจะพูดออกมาด้วยความเคยชินมากกว่าจะเป็นความรู้สึกจากส่วนลึก "ฉันคงทำให้คุณเจ็บช้ำ" เธอเอ่ยต่อ               "ไม่หรอก ผมเข้าใจ คุณอยากทำอะไรที่ไม่เหมือนเดิม ไม่จำเจซ้ำซาก... ว่าไปแล้ว ก็ทั้งสองคนแหละ ผมก็ด้วย...."               "แอนโธนี คุณน่าจะรู้สึกเจ็บช้ำบ้างนะ คุณไม่คิดบ้างหรือว่า ฉันอาจจะไม่กลับมาอีกแล้ว" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ม.ค. 47 14:16:02 A:203.156.72.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20               วันรุ่งขึ้น เมลลี่หาห้องชุดขนาดเล็กเช่าพักได้แถวมาร์เบิล อาร์ช และขอเข้าพบเจ้านายใหญ่ บรรณาธิการบริหาร               "เจ้านายคะ หนูทำงานหน้าที่นี้จนรู้หมดทุกอย่าง หนูว่าหนูพอแล้วล่ะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยปากพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม "หนูไม่รังเกียจเงินเดือนที่ได้ และหนูก็ชอบแสงสีมนต์เสน่ห์ความท้าทายของงานดีอยู่หรอก แต่มันมีแรงกดดันมากเกินไป เจ้านายไม่คิดจะย้ายหนูไปอยู่ในกองบรรณาธิการบ้างหรือคะ"               "แต่เมลลี่ คุณไม่รู้เรื่องบริหารเลยนะ คุณเป็นนักเขียน เป็นคอลัมนิส์ตมือดีที่สุดคนหนึ่งของเราทีเดียว" เจ้านายใหญ่พูดแย้ง และปฏิเสธที่จะพูดเรื่องนี้ต่อไป เมลลี่จึงไปติดต่อกับหนังสือพิมพ์เดลิดีสแป็ช ที่ตกลงเสนอตำแหน่งที่เธอต้องการให้ทันที แต่หญิงสาวเริ่มมองหนังสือพิมพ์สองฉบับจากมุมที่ต่างออกไป จนเกือบมีความเห็นเช่นเดียวกับแอนโธนี มันเป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ไม่ว่าจะมีเขียนบทความดีเยี่ยมออกมาสู่สายตาผู้อ่านสักเท่าไรก็ตาม แต่สิ่งที่จะเพิ่มยอดจำหน่ายได้ ก็มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือเกมส์บิงโก้ที่ตีพิมพ์ประจำนั่นเอง               ข่าวแพร่กระจายไปในวงการว่า เมลลี่ เดวีส กำลังมองหางานใหม่  พร้อมกับหนังสือพิมพ์ฉบับที่สามเสนองานเขียนบทความให้แก่เธอ ซึ่งหมายถึงว่า ไม่ต้องเดินทาง ไม่ต้องมีชีวิตที่ยุ่งเหยิง จับต้นชนปลายไม่ได้ ไม่ต้องสัมภาษณ์บุคคลใดๆ ทั้งสิ้น  หญิงสาวตัดสินใจยื่นใบลาออกกับบรรณาธิาการบริหาร               เมลลี่รู้สีกว่ามีแรงกระตุ้น แรงผลักดันเกิดขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เหมือนกับว่าชีวิตของเธอที่เคยล่องลอยไปมาอย่างไร้จุดหมายนั้น มาบัดนี้ กำลังก้าวเดินต่อไปอย่างแน่วแน่ อย่างมีเป้าหมาย คืนนั้นในมอร็อกโคคงเหลือเป็นแค่ความทรงจำที่ปวดร้าว แต่การที่ไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้นั้น ทำให้เธอสบายใจได้บ้าง เพราะเมลลี่หาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้จริงๆ มันเป็นแค่ประสบการณ์ที่นำมาใช้ได้จริง เป็นสิ่งแรกของอีกหลายๆ สิ่งที่ทำให้เธอได้สัมผัสกับโลกแห่งความเป็นจริง               เมลลี่นัดพบกับแอนโธนีในวันหยุดสุดสัปดาห์ ที่ร้านอาหารเล็กๆ ใกล้กับห้องชุดเดิมที่เขายังพักอาศัยอยู่ หญิงสาวมีความสุขที่เห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในตัวของสามี ความเปลี่ยนแปลงที่ทำให้เขาเป็นตัวของเขาเองมากขึ้น ไม่มีเงาของเธอฉาบทับไว้               "คุณลืมโกนหนวด หรือว่ามันเป็นแฟชั่นใหม่กันแน่คะ" หญิงสาวเอ่ยถาม เล็บมือครูดไปเบาๆ ตามรอยเคราครึ้มข้างแก้มจดใต้คาง ผิวหน้าของแอนโธนีแดงซ่านขึ้น               "คือว่า ผมเห็นพวกหนุ่มๆ ม.6 ไว้กันเกือบครึ่งห้อง ผมก็คิดสิว่าแล้วทำไมเราต้องทำตัวล้าหลังพวกเด็กๆ ด้วยล่ะ ช่ายมั้ย"               ที่โต๊ะติดกัน เด็กชายเล็กๆ สองคนกำลังส่งเสียงดัง เริ่มทะเลาะกัน เมลลี่จ้องมองเขม็งที่เด็กทั้งสอง นึกสงสัยกับตัวเองว่า เราจะชอบเด็กเล็กๆ จริงหรือเปล่าหนอ               อีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เธอไม่มีข้อสงสัยเหลือให้คิดต่ออีกแล้ว ความวิตกกังวลผุดพุ่งขึ้นอย่างรุนแรง หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ตรวจดูสมุดบันทึก นับวันหลายครั้งหลายครา จนในที่สุด ไม่มีปริศนาเหลือให้คาดเดาอีกต่อไปแล้ว ประจำเดือนของเธอมาช้า ช้ากว่าปกติมาก ประมาณสามเดือนหลังจากครั้งสุดท้าย และนั่นเกิดขึ้นก่อนที่เธอจะออกเดินทางไปมอร็อกโค               กระหายอยากที่จะรู้คำตอบ เมลลี่วิ่งข้ามไปที่ร้านขายยา เพื่อขอตรวจให้แน่ใจ และโทรกลับไปขอผลในวันรุ่งขึ้น "ยินดีด้วยครับ ผลออกมาว่าคุณตั้งครรภ์แน่นอน" เสียงตอบมาตามสายโทรศัพท์อย่างเป็นการเป็นงาน  มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเธอท้อง จะเป็นอะไรอื่นไปไม่ได้หรอก               เมื่อวันเสาร์มาถึง และพบกันอีกครั้งที่ร้านอาหารเล็กๆ แห่งนั้น หญิงสาวกุมมือของแอนโธนี พร้อมกับเอ่ยบอกว่า "ที่รัก เราทำสำเร็จแล้ว ฉันท้องค่ะ เพิ่งไปตรวจมาให้แน่ใจ เรากำลังจะมีลูกแล้ว"               "เอ่อ.. เอ่อ.. คือ..คือว่า.. ดีจัง" ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก สีหน้างงงวยกึ่งหวาดหวั่น               "ฉันแทบจะไม่เชื่อเลยว่า มันเกิดขึ้นแล้ว"               "ผมก็เหมือนกัน"               หนุ่มสาวทั้งสองนั่งเงียบ จ้องมองแต่ถ้วยกาแฟของตัวเอง "คุณ.. เอ่อ..คุณไม่เป็นไร ใช่มั้ย" และแล้วแอนโธนีก็เอ่ยขึ้น               "สบายดีค่ะ ถ้าหมายถึงสุขภาพทั่วไปล่ะก้อ สบายดี แต่มันก็ทำให้ฉันตกใจจนตั้งตัวรับไม่ทันเหมือนกัน" เมลลี่มองหน้าสามี ความรู้สึกอ่อนโยนท่วมท้นขึ้นมา  เธอได้แต่นึกกับตัวเอง  เรารักแอนโธนี - แต่ถึงยังไงก็ไม่รู้ว่าจะเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟังและเข้าใจได้ยังไง.....                                      ~~~~~~~~~~~จบ~~~~~~~~~~~~                      แปลและเรียบเรียงจาก "เทียร์ส แอนด์ เทมเทชั่น : ซีเลีย เบรย์ฟีลด์ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ม.ค. 47 14:26:37 A:203.156.72.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิ อิ อิ อ่านจบแล้ว รู้สึกว่าพล็อตของเขาเป็นยังไงบ้างคะ สนุกมั้ย อยากจะขอความเห็นมิตรนักอ่านด้วยค่ะ 1.  ได้แปะเรื่องแปลหลายเรื่องหลากแนวให้ได้อ่านกันแล้ว ไม่ทราบว่าที่แปลออกไปนั้น สื่อถึงแนวเรื่องและอารมณ์ของแต่ละเรื่องได้หรือไม่คะ พอไหวแล้วหรือยัง ต้องปรับปรุงตรงไหน ส่วนไหนอีกคะ 2.  ในเวปนั้น จะวาง banner ของ free hosting แบบไหนดี ถึงจะไม่รำคาญลูกกะตาคนอ่านคะ คือเปลี่ยนแบบวางแล้ว ก็ยังไม่ถูกใจสักที แต่ก็ยังไม่มีเงินไปจ่ายค่าปลด banner อ่ะ (อิ อิ อิ)   (ส่วนตัวแล้ว คิดว่าดีที่สุดก็คือแบบ pop-up เพราะติดตั้ง filter ในเครื่องไว้ เลยไม่มี banner โผล่มาให้เห็น แต่ถ้าใช้แบบนี้ ถ้านักอ่านไม่มีโปรแกรม pop-up filter ก็จะรำคาญตามากกว่า) นักอ่านทั้งหลาย กรุณาๆ ๆ ๆ ๆ - กรุณาช่วยแสดงความเห็นหน่อยนะคะ ขอบคุณมั่กๆ ค่ะ อ้อ .. แปะเรื่องสั้น(รีรัน)ใหม่อีกเรื่องในเวปแล้วนะคะ - เรื่องของสาวร่างท้วมค่อนไปทางอ้วน ที่เผอิญมีเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็กจนโตมาเป็นเพื่อนร่วมแฟลตที่สวยสูงยาวเข่าดี และรัศมีของเธอก็ไม่เคยปรากฎให้เห็นเมื่อไปไหนมาไหนกับเพื่อนรักคนนี้  แล้วเธอจะหาหนุ่มเป็นของตัวเองได้มั้ยเนี่ย....  ถ้าอยากรู้ ต้องกดเข้าไปอ่านคะ ~~~~~(:  www.naawara.freehomepage.com  :)~~~~~   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ คุณ fire Mod-x ขา - ขอรับพรไว้หมดนะคะ แต่คิดว่าคุณคงทักผิดตัวอ่ะ แหะ แหะ แหะ (ดีใจที่คุณเข้ามาอ่านด้วยอีกคน แหะ แหะ แหะ) คุณ Jaa - สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ ขอบคุณที่ตามอ่านตลอดมา คุณโอเลี้ยงแก่ๆ - ดูเกมโชว์ของคุณปัญญามากไปแน่ๆ เลย อิ อิ อิ คุณ canossa - ขืนเอาไปแปะที่สวนลุม คงโดนหาว่าไม่เต็มแน่ๆ อ่ะ คุณกระรอก - คุณหนอนน้อย - คุณชายกลาง - อิ อิ ไม่เป็นไร ตอบผิด แต่มีรางวัลปลอบใจเป็นเรื่องสั้นเรื่องใหม่ เข้าเวปอ่านได้เลยค่ะ ขอบคุณทุกๆ คนที่ตามอ่านค่ะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 ม.ค. 47 14:43:07 A:203.156.72.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 หยึย...  ตกลงว่าเป็นผีมาหลอกเหรอเนี่ย จากคุณ : canossa - [ 13 ม.ค. 47 17:09:32 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 มึน จากคุณ : กระรอก - [ 13 ม.ค. 47 22:14:30 A:138.220.124.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอ๊ะ... โอ คุณณวราหลอกกันนี่นา ไม่เห็นมีข้อไหนถูกเลย (เอ หรือมี..) จบแล้วงงหน่อยๆเหมือนกันค่ะ ^^" ไปอ่านเรื่องสั้นดีกว่า... จากคุณ : หนอนน้อย - [ 13 ม.ค. 47 22:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาตามต่อครับ จากคุณ : ชายกลาง - [ 14 ม.ค. 47 00:25:29 A:203.113.36.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 น่าน .. มาอ่านช้าไปหน่อย พออ่านว่าพักห้อง 310 จริงๆ ทายว่าตายไปแล้วแหงๆ อิอิ คงจะดีกว่านี้ถ้าพบว่าท้องในช่วง"คืนนั้น" หรือหลังจากคืนนั้นนะคะ จะได้มีลุ้น อิอิ ... สำนวนแปลอ่านแล้วไม่สะดุดค่ะ ได้อารมณ์อย่างที่บอก ส่วนแบนเนอร์ .. อันนี้ไม่ออกความเห็นนะคะ :) เอาเรื่องอื่นมาลงอีกน้า ^_^ จากคุณ : scottie - [ 20 ม.ค. 47 17:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณ คุณ scottie มั่กๆ ค่ะ สำหรับความเห็นเพิ่มเติม อิ อิ อิ โดยเฉพาะความเห็นเกี่ยวกับสำนวนการแปล - เป็น feedback ที่อยากได้มากๆ เพราะกำลังอยากแปลเรื่องชีวิตอยู่ แต่ไม่แน่ใจว่าเรามีฝีมือพอแปลไหวหรือไม่ กลัวว่าตั้งต้นก็เป็นเรื่องดราม่า ไปๆ มาๆ กลายเป็นรักกุ๊กกิ๊กอ่า :-) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 ม.ค. 47 20:57:07 A:203.156.79.146 X: ]