ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุเพิ่งได้ 16 ปีเมื่อวานนี้เอง
ฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5
เป็นโรงเรียนเดียวกับลูกทั่น ๆ ทั้งหลายซะด้วย
ฮะฮะ..แต่ฉันสวยกว่าเป็นกอง..
อ้าว..ไม่เชื่อไม่เป็นไร
ฉันพร้อมพิสูจน์ซาเหมอ..
เหอเหอเหอ…
……

โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนผู้หญิงล้วน
มีตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงชั้นม.6
ฉันเองก็เพิ่งเข้าไปเมื่อตอนม.1 เป็นนักเรียนประจำ
ใช้ชีวิตอยู่ในนี้สี่ห้าปี
ซาหนุกสุด ๆ
ก็อ๋าว…โรงเรียนผู้หญิงล้วน จะไม่ให้สนุกได้อย่างไร
วัน ๆ ก็เอาแต่เรียน
เรียนเสร็จก็เล่น
เล่นเสร็จก็นินทา
นินทาผู้ชาย
ฮ่าฮ่า..
……..

ใครว่าผู้หญิงแอบมองผู้ชายไม่เป็น
ฉันขอเถียงขาดใจ
วัน ๆ นะ พวกเรามีแต่เรื่องพวกนี้มาคุยกันไม่หวาดไม่ไหว
ก็เมื่อวานนี้ ยัยไมยราบ เอ้ย มัยพร ไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่หาดชะอำ
เธอไปพักผ่อนกับครอบครัวของเธอ
เธอบอกว่า โหย..ฉันงี้ต้องปิดตาปิดปาก
หุ่นงี้นะ..บึ้ม..
ใส่กางเกงตัวเดียวซะด้วยนะ
ฉันงี้น้ำลายหก..
ถึงต้องรีบปิดปากไงเล่า
แล้วทำไมต้องปิดตา?
ไม่ปิดได้ไง..กางเกงบางเจี๊ยบออกยังงั้น
พอโดนน้ำทะเลเข้า..
อย่าให้พูดเลยเธอเอ้ย..
ฉันกินข้าวโพดไม่ลงไปหลายวัน
ฮ่าฮ่าฮ่า..
……..

ยังมีอีกแยะเรื่องที่พวกเราคุยกันได้ทุกวัน
ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องผู้ชายล้วน ๆ
พี่ม.6 คนนั้นฉันเห็นมีแฟนมารับหน้าโรงเรียนด้วยล่ะ
หล่อไหม?
อือม์..ดีกว่าก้นดินสอนิดหน่อย
ลูกกระเดือกแหลมเปี๊ยบยังกะอมตูดลิงเอาไว้
จริงเหรอ..เธอรู้หรือเปล่าผู้ชายเขาดูผู้หญิงที่หน้าผาก แล้วผู้หญิงเขาดูผู้ชายตรงไหน?
ตรงไหน?
ตรงลูกกระเดือกนี่แหละ
จริงเหรอ?
จริงสิ..ถ้าทั้งใหญ่ทั้งอวบล่ะก้อเธอเอ้ย..อย่าให้เซ่ด
แต่ถ้าทั้งแหลมทั้งเล็กล่ะก้อ..เขาบอกกล้วยไข่ยังน่าอร่อยซะกว่า
ฮ่าฮ่าฮ่า…
………

คราวหนึ่งเพื่อนของฉันที่นอนด้วยกันเอาเรื่องมาปรึกษา
มัน..เอ้ย..ต้องสุภาพหน่อย..เธอชื่อเนตร..อายุไร่เรี่ยกับฉันนี่แหละ
ยัยเนตรเป็นสาวตาคม ตัวดำเป็นพิเศษ..จมูกสวยราวกับแขก แต่เธอบอกเธอไม่ใช่แขก
เธอเป็นมอญ
สาวมอญคนนี้ทำหน้าตาตื่นปลุกฉันขึ้นมาถาม
“นี่เธอ..ฉันมีเมนส์ยังงี้ฉันก็มีผัวได้แล้วล่ะสิ?”
ฮ่าฮ่าฮ่า…
……

เมื่อคราวไปเดินเล่นที่เซ็นเตอร์พ๊อยท์ด้วยกัน
ยัยเนตรคนเดิม…สะกิดให้ฉันดูหนุ่มน้อยคนหนึ่ง
ผิวขาว หน้าตี๋ คิ้วเข้ม ปากแดง
อายุคงไม่แก่หรืออ่อนไปกว่าฉันทั้งสองคนสักเท่าไร
“หล่อมะ?”
“ใช้ได้”
ยังไม่ขาดคำ เธอเดินแถเข้าไปทันที
คุยอะไรกันไม่รู้ สักพักเธอก็เดินกลับมา
“เรียบร้อย”
“ไรเรียบร้อย?”
“ได้เบอร์มาแล้ว..”
“เก่งแฮะ..”
“อยู่แล้ว..แต่เป็นเบอร์ที่บ้าน..”
“เขาไม่มีมือถือ?”
“ไม่มี มีแต่เมียถือ..”
“เวง..”
………..

จะเชื่อไหมเนี่ย..ถ้าฉันจะบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว..
เชื่อหน่อยน่า..ก็ฉันสวยนี่นะ
เขาชื่อเวศน์..คุณพ่อเขาชื่อวร คุณแม่เขาชื่อแวว..
เรียนอยู่ม.6 โรงเรียนมีชื่อแถวนู้น..
แถวไหนก็ช่างเหอะ..
บังเอิญเราได้เจอกันที่..ที่..?
ที่ไหนหว่า?
ลืมไปและ..
อ้อ..ที่โรงหนัง
ฉันไปกับเพื่อนสองสามคน
เขาก็มากับเพื่อนสองสามคน
แต่ละคนหน้าเหมือนปลาจวด
มีเขาคนเดียวที่พอดูได้ เหมือนปลากะโห้
ปลากะโห้ที่รูปล้อหล่อ
และสุภาพที่ซู้ด
“เอ่อ..ขอโทษครับ..มาดูหนังกันเหรอครับ?”
อ้วก..
เป็นเสียงของเพื่อน ๆ ฉันที่แอบมาเล่าให้ฟังวันหลัง ก็พวกเขาไม่ได้ยินคำทักทายที่เชยระเบิดอย่างงี้มาตั้งแต่เกิด
ส่วนฉันหน้าแดงด้วยความเขินอาย ดึงทึ้งนิ้วทุกนิ้วจนลั่นกราว
พยักหน้ารับ
“ผมชื่อเวศน์ครับ คุณพ่อชื่อวร คุณแม่ชื่อแวว..”
เป็นคำแนะนำตัวที่เก๋มาก…..
“แล้วคุณละครับชื่ออะไร?”
ฉันยังไม่ทันตอบ เขาก็ถามต่อเนื่องมาว่า
“เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ..?”
“ไอ้เวง..”
……..

แฟนคนนี้เป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย จะโทรเข้ามาถือของฉันวันละสามครั้งไม่เกินและไม่ขาด
ตีห้าครึ่ง
“ตื่นได้แล้ว..แค่นี้นะ..”
เที่ยงตรง
“กินข้าวยัง..แค่นี้นะ..”
สี่ทุ่มสิบห้า
“ง่วงแล้ว นอนล่ะ บาย..”
ไอ้เวง
…….

เคยได้ไปดูหนังด้วยกันสองคนเหมือนกันนะ วันนั้นวันพิเศษอะไรไม่รู้
พอหนังเลิก ยังมีแก่ใจพาไปกินข้าว
ร้านหรูมาก ต้องเข้าคิวแลกคูปองด้วยล่ะ
ร้อยหนึ่ง แบ่งกันคนละห้าสิบ
ต่างคนต่างซื้อ แล้วมานั่งด้วยกัน
“อร่อยไหม?” ฉันอุตส่าห์ถาม
เขาพยักหน้า..
“ของฉันไม่อร่อยเลย..”
“กินให้หมด เสียดาย..”
“แบ่งของเธอให้ฉันชิมมั่งซิ..”
“อย่า..เดี๋ยวติดโรค..”
“โรคไร?”
“จะไปรู้เธอหรือ?”
อ้าว..เขากลัวจะติดโรคจากฉันต่างหาก
ไอ้เวง..(อีกที)
………..

ตอนหวาน ๆ ก็มีนะ..จะเล่าให้ฟัง
วาเลนไทน์ปีเมื่อวาน..ก็ปีที่แล้วไง้
อยู่ ๆ เขาก็โผล่พรวดมาถึงตัว เล่นเอาฉันตกใจ
แล้วก็ยื่นดอกกุหลาบให้
ฉันงี้น้ำตาแทบไหล
แสดงว่าเขารักฉันจริง..อุตส่าห์เดินถือดอกไม้มาให้ตั้งไกล
“เก็บได้..ใครทำตกไว้ก็ไม่รู้..”
“นั่นก็มีอีกดอก..” เขาชี้ไปที่ถนน
“เสียดายรถทับแบนไปซะและ..”
ฉันแทบเขวี้ยงดอกกุหลาบในมือใส่หน้าเขา..
“เปล่าน่า..พูดเล่น..”
ฉันทำหน้าเง้างอด..รู้ไหมทำยังไง เชิดริมฝีปากบนให้ชิดจมูกที่สุด แล้วก้มหน้าให้ต่ำที่สุด
นี่แหละเขาเรียกหน้าเง้างอด
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ..”
“ว่าแต่..” นั่น มันมีลูกต่อเนื่องอีกและ
“ไอ้วันเนี้ยมันเกี่ยวกับเรายังไงนะ?”
“ทำไมใคร ๆ ถึงต้องบ้าเห่อตามฝรั่งไปทั้งบ้านทั้งเมือง เธอรู้ไหมดอกนี้ดอกเท่าไร?”
“ร้อยยี่สิบ..โหย..เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยซื้อดอกกุหลาบโคตรแพงยังงี้ให้ใครเลยนะนี่..”
“เธอภูมิใจมากใช่ไหมล่ะ..”
“อ้าว..ทิ้งทำไมล่ะ..ไม่รู้คุณค่าของเงินมั่งเลยนะ..”
ฯลฯ
เฮ้อ…
……….

เมื่อฉันป่วย
ตู๊ดตี่ ตี่ตี้ตี๋ตู๊ด
เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันมันดังยังงี้จริง ๆ
“ทานยายัง?”
“แล้ว”
“ดีขึ้น?”
“ยัง..”
“งั้นรีบนอน..”
“นอนไม่หลับ..”
“ทำไงจึงหลับ?”
“กล่อม”
“คร่อก…แคร่ก…ฯ”
ดังอยู่ครู่หนึ่งก็มีเสียงกีต้าร์ดังต๋องแต่ง ๆ
มีเสียงร้องแว่ว ๆ เข้ามา
“นาโมตัดโซ..โพโลโปโกโมหิงหงิงหงิงหงิงงงงง”
ดูมัน!
………

แล้วฉันรักเขาตรงไหน?
ฉันบอกไม่ได้แฮะ..แปลก
เขาหล่อ?..คนอื่นยังดูหล่อกว่าตั้งเยอะ
เขาดี?..ดีตรงไหน..วัน ๆ เห็นแต่เล่นกีตาร์ก๊อกแก๊ก..เรียนก็ไม่เก่ง จะเอ็นท์ติดรึเปล่าก็ไม่รู้
เขารัก?..เหรอ..เขาดูกันตรงไหนล่ะนี่ ว่าคนที่รักกันเขาต้องทำยังไง
งั้นเพราะอะไร?
อือม์..
เพราะรักมั้ง..
ฉันรักเขาก็เพราะรักไงล่ะ
ไม่มีเหตุผลอะไรอื่น
นี่ก็ยังนั่งคิดถึงเขาอยู่เนี่ย..
เมื่อไหร่จะโทรมาซะทีฟระ
ไอ้เวง!!..
……..