เรื่องที่ 2 การกลับมาของมิสซิส วูด

ผมมักจะไปที่ พอร์เชสเตอร์ เสมอในวันหยุดของผม มันเป็นเมืองเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยตึกเก่าๆ ที่น่าสนใจ
ผมสนใจที่จะศึกษาประวัติของมัน

ผมเองไม่ใช่คนร่ำรวยพอที่จะพักที่โรงแรมได้บ่อยๆ แต่ แจ็ค ทอมฟ์สันชวนผมไปพักที่บ้านหลังเล็กน่ารัก
ของเขาที่ถนน ฟอร์ เขา และผมเรียนมาด้วยกัน ผม เขา และแอนนี่ ภรรยาของเขา มีช่วงเวลาที่มีความสุขร่วมกัน
จน . . . จนกระทั่ง มิสซิส วูด กลับมา

ปีนั้น ผมไปที่ พอร์เชสเตอร์ เป็นประจำ  วันนั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิ ผมไปถึงในตอนบ่าย พวกเราเดินเล่นไปเรื่อยๆ
ผมเลยได้โอกาสถ่ายภาพโบสถ์ไปด้วย คืนนั้นหลังอาหารเย็น เรานั่งคุยกันที่ข้างเตาพิง

“เล่าเรื่องต่างๆ ของที่นี่ให้ฟังหน่อยสิ”
แจ็คยิ้มตอบ “ชีวิตที่นี่ก็เรื่อยๆ ล่ะบิล” เขาตอบ
“เรามีหมอใหม่มาประจำที่นี่ – ด็อกเตอร์ วอร์เริน – ถ้าคุณคิดว่ามันน่าสนใจนะ”
“ผมสนใจทุกอย่างที่เกี่ยวกับพอร์เชสเตอร์นั่นแหล่ะ” ผมพูด “เล่าอีกสิ”

“มิสซิส วูด เธอจากไปแล้ว” แอนนี่พูด
“มิสซิส วูด งั้นเหรอ?” ผมพูด “เธออยู่ที่ไหนล่ะ?”
แอนนี่ยิ้มให้ผม “ในบ้านหลังตรงข้าม หลังที่มีต้นไม้ใหญ่ๆ ด้านหน้าหน้าต่างน่ะ
เธอแก่มากแล้ว ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเท่าไร เพราะขาเธอไม่ค่อยดีนัก”
“ผมมักคิดบ่อยๆ ว่ามีคนมองออกมาจากหน้าต่างด้านบน” ผมพูด “แต่ต้นไม้นั่นบังอยู่”
“มิสซิส วูด ใช้เวลาส่วนมากของเธอไปกับการมองไปนอกหน้าต่าง” แจ็คพูดด้วยความโกรธ
นั่นทำให้ผมแปลกใจ

“เธอตัวคนเดียวน่ะแจ็ค” แอนนี่พูด “เธอชอบมองผู้คน เธออยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างข้างนอกนั่น”
“เธอต้องอยู่ตัวคนเดียวเพราะเธอหยาบคายกับคนอื่นน่ะสิ” แจ็คพูด “เธอหยาบคายกับคุณมาก จำได้ไหม?”
“เราตกลงกันแล้วนะ ว่าจะไม่พูดถึงมันอีก” แอนนี่พูด “มันเป็นเรื่องตั้งแต่ก่อนคริสมาสต์ แล้วน่ะบิล
เธอก็ไปอยู่กับลูกชายของเธอที่ออสเตรเลียแล้ว ฉันมักรู้สึกเสมอว่าเธอน่าสงสาร”

“ผมสงสารลูกชายเธอมากกว่า” แจ็คพูด “มันคงไม่ค่อยดีเท่าไรนักที่มีหญิงชรานั่นอยู่ในบ้านของเขา
แต่ผมหวังว่า เธอจะอยู่กับเขาตลอดไป ผมไม่อยากจะให้เธอกลับมาที่นี่อีกเลย”

ผมเห็นว่าทั้งคู่เริ่มจะโกรธ นั่นทำให้ผมแปลกใจอีก ผมเลยถามถึงหมอที่มาใหม่
และเราก็ไม่ได้พูดถึง มิสซิส วูด อีกเลย

ผมเข้านอนแต่หัวค่ำ แต่นอนไม่หลับ ผมคิดถึงเรื่อง แจ็ค และแอนนี่ ทำไมพวกเขาถึงดูโกรธเรื่องมิสซิส วูด?
แอนนี่ก็ด้วย ผมคิดว่า เธอโกรธพอๆ กับแจ็ค แต่เธอพยายามเก็บความรู้สึกของเธอไว้

ผมลุกออกจากตียงไปที่หน้าต่าง แล้วมองข้ามถนนไปที่บ้านของ มิสซิส วูด แสงจันทร์ส่องสว่าง
ทำให้ผมเห็นหน้าบ้านอย่างชัดเจน ใบไม้ของต้นไม้นั้นโบกไปมาช้าๆ ด้วยแรงลม

ที่หน้าต่างมีม่านบังอยู่ บ้านนั่นดูเหมือนมีคนอยู่  “มิสซิส วูด คุณยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่านะ?” ผมคิด
ทันใดนั้น ผมเห็นม่านที่หน้าต่างด้านบนเคลื่อนไหว มิสซิส วูด กำลังมองมาที่ผม!

ผมหันกลับ แล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว ผมนอนอยู่ในความมืด ด้วยความรู้สึก กลัวมากๆ

ผมเริ่มใจเย็นลง “แกต้องมองผิดแน่ๆ!” ผมพูดกับตัวเอง “แกแค่คิดว่าม่านมันขยับเท่านั้น
ลมพัดใบไม้ตรงข้ามหน้าต่างนั่น และถ้า มิสซิส วูด อยู่ที่นั่นจริงๆ เขาก็ทำร้ายแกไม่ได้หรอก
เธอเป็นแค่หญิงชราตัวคนเดียว แกเป็นผู้ชายที่ทั้งแข็งแรง ทั้งสมบูรณ์ แล้วแกจะกลัวอะไร?
แต่เธอไม่ได้อยู่ในบ้านของเธอนี่ เธออยู่ที่ออสเตรเลีย กับลูกชายของเธอ

ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้น  แต่ผมก็นอนไม่หลับอยู่สักพัก ในฝันของผม ผมกำลังพยายามจะหนีออกจากบ้านที่ผมไม่รู้จัก
และมืด หญิงชรากำลังจ้องมาที่ผม  

ผมรู้สึกเหนื่อย และเป็นทุกข์ เมื่อผมตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา วันหยุดของผมเริ่มเลวร้าย
ผมล้างเนื้อล้างตัว และสวมเสื้อผ้า หลังจากนั้น ผมเปิดหน้าต่างห้องนอนของผม
และถ่ายรูปบ้านของ มิสซิส วูด ก่อนที่ผมจะลงไปข้างล่าง

แจ็คอยู่คนเดียวในครัว “เป็นอะไรหรือเปล่า?” เขาถาม “คุณดูเหนื่อยๆ”
“ผมนอนไม่ค่อยหลับ”
“แอนนี่ก็ฝันร้ายเหมือนกัน” เขาพูด “เธอยังอยู่ที่เตียงอยู่ เธอฝันถึงหญิงชราที่อยู่ตรงข้ามนั่น”

เราไม่ได้พูดกันมากนักระหว่างที่เรากิน
หลังจากอาหารเช้า ผมพูด “ทำไมคุณถึงดูโกรธๆ ตอนที่คุณพูดถึง มิสซิส วูด เมื่อคืนนี้ล่ะ?”
“แอนนี่พยายามจะช่วยเธอ” เขาพูดช้าๆ “เธอซื้อของไปให้เขา และก็ทำอาหารเผื่อเขาบ่อยๆ เธอนั่งพูดคุย
หรือ นั่งฟังเขา หญิงชรานั่นชอบที่จะพูดมากกว่าฟัง

“คุณได้ข้ามไปที่นั่นกับแอนนี่ด้วยเหรอ?” ผมถาม
“เปล่า” เขาพูด “ผมไม่เคยชอบเธอ วันหนึ่ง แอนนี่กลับมา ดูเหนื่อยๆ และป่วย ผมถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น
มิสซิส วูด หยาบคายกับเธอ ทำให้เธอกลัว . . . แอนนี่ไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลย เธอไม่สามารถลืม . . .”

เรื่องราวที่แจ็คเล่าไม่ชัดเจนนัก แต่ผมก็พอจะเข้าใจความหมาย หญิงชรารู้ว่าแจ็คไม่ชอบเธอ แจ็คเป็นผู้ชายที่ดี
ใจดี แต่เธอเกลียดเขา เธอไม่ฟังแอนนี่ “เธอก็เลวเหมือนกับสามีของเธอนั่นแหล่ะ” เธอตะโกนใส่แอนนี่
“ฉันจะเอาเธอทั้งคู่ออกจากบ้านของเธอ”

ผมรอจนกระทั่งแจ็คเล่าจบ ผมก็พูดขึ้นว่า “มิสซิส วูด เป็นหญิงชราที่น่ากลัว แต่เธอก็ทำอะไรคุณไม่ได้นี่
ทำไมคุณไม่ลืมเรื่องเธอซะล่ะ?”
แจ็คมองผม “แล้วทำไมเมื่อคืน คุณถึงนอนไม่หลับล่ะ”

                                                                         *

วันหยุดของผมไม่สนุกเหมือนที่เคย แจ็ค และแอนนี่ ก็ยังใจดีกับผม แต่ในตอนกลางคืน พวกเขาก็ไม่ได้นั่งพูดคุย
ข้างเตาผิงอีกเลย พวกเขายืนมองผ่านกระจกด้านหน้าของเขาไปที่บ้านของ มิสซิส วูด และทุกๆ คืน
จากหน้าต่างของผม ผมคิดว่าผมเห็นหน้าของเธอที่หน้าต่างของเธอ  ผมรู้สึกดีใจมากที่วันหยุดของผมสิ้นสุดลง
ตอนนี้ ผมสามารถหนีออกไปจากที่ พอร์เชสเตอร์ นี่สักที

ไม่กี่วันต่อมา หลังจากที่ผมถึงบ้าน บุรุษไปรษณีย์ ก็นำภาพที่ถ่ายในวันหยุดของผมมาส่ง โดยปกติแล้ว
ผมจะสนุกกับการดูพวกมัน แต่ครั้งนี้ ผมกลับกลัวที่จะเปิดมัน

ในที่สุด ผมก็เปิดมันออก ผมตรวจสอบรูปอย่างช้าๆ แล้วผมก็พบภาพที่ผมกลัวที่จะเห็น

นั่นมันเป็น – ภาพบ้าน มิสซิส วูด ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ ทุกอย่างชัดเจน และสว่าง – สวนนั่น ต้นไม้นั่น
บ้านตูหน้านั่น และที่หน้าต่างด้านบน ใบหน้าของหญิงชรากำลังมองผ่านกระจกบานนั้น!

ผมถือรูปนั้นไว้ ตอนที่ประตูห้องแฟลตของผมเปิดออก แจ็ควิ่งเข้ามาในห้อง ผมพยายามซ่อนรูปนั่นไว้
แต่เขาดึงมันออกจากมือของผม

“นั่นเธอนี่” เขาพูด “นั่น . . . มัน . . . คือ มิสซิส วูด”
“แต่ แจ็ค มันเป็นไปไม่ได้ เธออยู่ในที่ที่ไกลจาก . . .”

เขาหยุดผม ผมไม่เคยลืมคำพูดของเขา หรือ ความกลัวที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเขาเวลาที่เขาพูด
“มิสซิส วูด ตายที่ออสเตรเลียในวันแรกที่คุณไปถึง พอร์เชสเตอร์” เขาพูด
“พวกเราได้ข่าวหลังจากที่คุณจากไปแล้ว”

“แต่คุณจะอธิบายนี่ ว่าอย่างไร . . .” ผมชี้ไปที่รูป
“ผมไม่สามารถอธิบายได้” เขาพูด “ผมรู้เพียงแค่ว่า . . . เธอกลับมาที่บ้านแล้ว”

ความกลัวครั้งใหม่ครอบคลุมผม “แอนนี่!” ผมร้องตะโกน “แจ็ค แอนนี่เป็นอย่างไรบ้าง?  
เธอรู้หรือเปล่าว่า มิสซิส วูด กลับบ้านแล้ว”

เขาดูเหมือนคนแก่ และไม่สบาย ผมคิดว่าเขากำลังจะล้ม ผมจับแขนของเขา และพาเขาไปที่เก้าอี้
ท้ายสุด เขาก็พูดออกมา แต่เสียงของเขาดูอ่อนลง

“เมื่อคืนนี้ มีเสียงเคาะจากนอกประตู” เขาพูด “แอนนี่ เป็นคนเดินไปเปิด ส่วนผมอยู่ในครัว
แต่ผมก็ได้ยินเสียงเธอ ผมไม่เคยลืมเสียงร้องของเธอ ‘มิสซิส วูด’ เธอพูด  ‘คุณกลับมาแล้ว!’
ผมวิ่งไปที่ประตู แอนนี่นอนอยู่ที่นั่น – เธอตายแล้ว ตายด้วยความกลัว”

จบ เรื่องที่ 2 การกลับมาของมิสซิส วูด