ความคิดเห็นที่ 1                                             <<<< >>>> “ มาสาย ?” ชาญชัยพูด น้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่พอใจและหงุดหงิด เสียงแหบห้าวขึ้นจมูกของเขาดูเข้ากับรูปร่างอันใหญ่โต เคราเป็นหย่อมๆที่คางซึ่งเป็นที่นิยมของคนในสมัยนี้ส่งผลให้บุคลิกของเขาค่อนข้างเหมือนกับคนเกี้ยวกราดและเข้มงวด “ ครับ  เมื่อเช้าลูกเจ้าของห้องเช่าตกบันไดขาหัก พอดีไม่มีใครอยู่ผมเลยต้องรับไปส่งโรงพยาบาล” นั่นคือคำตอบที่เตรียมมาอย่างดีและจักรภพหวังว่าหัวหน้าของเขาคงจะไม่สงสัยว่าทั้งหมดนั้นคือเรื่องที่เขากุขึ้นมาเอง ความจริงวันนี้เขาแทบจะอยากโทรมาขอลางานด้วยซ้ำไปเพื่อที่จะได้มีเวลาสำหรับการนอนฝันถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ทั้งวัน  ภายหลังจากเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเขาเองไม่ได้หลับต่อ หรือจะให้ถูกก็คือนอนไม่หลับมากกว่า ก็เพราะความฝันนั่นแหล่ะ เขานอนคิดถึงมันว่าจะมีความสุขแค่ไหนหากมันเป็นจริง จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกทีเวลาได้ล่วงเลยมาถึงเก้าโมงครึ่งแล้ว มีเวลาอีกเพียงครึ่งชั่วโมงสำหรับการแต่งตัวและออกเดินทางมาทำงานให้ทันก่อนสิบโมง และแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เวลาที่เพียงพอ อาจจะเป็นไปได้สำหรับบางแห่งในโลกแต่ไม่ใช่ที่นี่ . . . ในกรุงเทพฯ จักรภพเดินทางมาถึงหน้าห้างสรรพสินค้า  ซึ่งเป็นที่ทำงานของเขาเป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมง เขาตรงเข้าไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยเร่งตอกบัตรและเปลี่ยนเครื่องแบบ ร.ป.ภ. อย่างรวดเร็วโดยหวังว่าเจ้านายของเขาคงจะไม่ทันรู้ว่าเขามาสาย แต่โชคดีไม่ได้เกิดขึ้นอย่างง่ายดาย เขาต้องแก้ตัวด้วยคำโกหกโง่ๆที่เขาเองก็คงจะไม่เชื่อหากใครได้มาอยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกันนี้ ตอนนี้เขากำลังพยายามสังเกตสีหน้าของชาญชัยหัวหน้าของเขาว่าผลลัพธ์จะออกหัวหรือก้อยกันแน่  “ ลื้ออย่ามาโกหกอั๊วน่า นิสัยลื้อมันเป็นยังไงเขารู้กันทั้งนั้น ต่อให้เรื่องที่ว่ามันจริง มันก็ไม่ใช่หน้าที่อะไรนี่หว่า ปล่อยให้มันขาหักแม่งอยู่ตรงนั้นแหล่ะ เว้นแต่เอ็งรับเงินเดือนจากไอ้เจ้าของห้องเช่าห่าเหวอะไรนั่นก็ว่าไปอย่าง คราวหน้าถ้าสายอีกก็เตรียมไปกรอกใบสมัครที่อื่นล่วงหน้าได้เลย  เอ้า! ไปทำงาน” พูดจบชาญชัยก็เดินเข้าไปยังห้องทำงานของตนเองตามด้วยเสียงปิดประตูโครม จักรภพมองป้าย ‘หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย’ ซึ่งติดหราอยู่บนประตูนั้นอย่างเจ็บใจ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 16:36:40 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 16:25:53 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 16:24:11 จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2                                                     2.       จักรภพกลับมาถึงบ้านก่อนเวลางานจะเลิกจริง เขาล้มตัวลงนอนบนฟูกเก่าๆอย่างหมดอาลัย สายตาเหม่อลอยมองไปยังผนังสีฟ้าทึมๆซึ่งเต็มไปด้วยรอยร้าวอย่างไร้ความหมาย วันนี้คงจะเป็นวันที่โชคร้ายอย่างใหญ่หลวงที่สุดในชีวิต เขาแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้กับสภาพขื่นขมของตนเอง ‘ทำไมชีวิตจริงกับความฝันมันช่างต่างกันได้ถึงเพียงนี้’ เขารำพึงออกมา ในใจก็คิดวกไปเวียนมาเกี่ยวกับชีวิตตนเองว่าจะทำอะไรต่อไป เขาจะโทษใครได้ มันเป็นความผิดของเขาอย่างนั้นหรือ?  ใช่! มันอาจจะผิดแต่มันร้ายแรงถึงขนาดนั้นเชียวหรือไง?        วันนี้เขาเล่าเรื่องความฝันให้อำนาจเพื่อนของเขาฟังขณะที่จักรภพจะเปลี่ยนเวรออกไปกินข้าว เขาเล่าถึงรายละเอียดทุกอย่างออกไปด้วยความตื่นเต้นราวกับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง เริ่มจากที่เขาอยู่บนถนนสายหนึ่ง  ในตลาดสดแฉะๆ  ในตรอกมืดๆ และกระเป๋าสีดำใบนั้น เขาเล่าว่าได้เจอมันยังไงในสภาพเช่นไร  “ ในที่สุดสายตาข้าก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าเอกสารใบหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น เป็นเอ็งก็คงจะแปลกใจเหมือนกันนั่นแหล่ะ ทีแรกข้าไม่คิดว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้นหรอกเพราะถ้ามันเป็นของมีค่าคงไม่มาทิ้งอะไรแบบนี้แน่ๆ พอลองยกมันขึ้นมาไหล่แทบหลุดเลยว่ะ ตอนนั้นล่ะที่ข้าคิดว่ามันจะต้องมีอะไรสักอย่างในนั้นแน่ๆ บางอย่างที่ต้องสำคัญ ข้ารู้สึกได้ว่าข้าจะต้องเจออะไรเข้าแล้ว ข้าเลยตัดสินใจต้องเปิดดูให้รู้ล่ะว่าอะไรที่อยู่ข้างใน แต่พอเห็นว่ามันต้องหมุนใส่รหัสถึงจะเปิดได้ข้าก็จนปัญญาเลยว่ะลองหมุนยังไงก็ไม่สำเร็จจนข้าถอดใจคิดจะแบกมันกลับไปลองเปิดที่บ้าน เชื่อมั๊ยวะโชคต้องเข้าข้างข้าแน่ๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์คงกำลังมองข้าอยู่และกำลังบอกว่า ‘ เจ้าเป็นชายที่ซื่อสัตย์มาตลอดชีวิตและยากลำบาก ต่อไปนี้เจ้าจะได้รางวัลซึ่งจะทำให้เจ้าสบายไปชั่วชีวิตแล้วจักรภพเอ๋ย’ ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงคงจะบอกกับข้าอย่างนั้นและบันดาลให้ทันทีที่ข้ายกกระเป๋าขึ้นอีกครั้งเพื่อจะเอาไปเปิดที่บ้านทันใดนั้นฝาด้านหน้ามันก็เปิดผลัวะออกมาเองซะยังงั้นแหล่ะ ข้ายืนตัวแข็งไปเลย มัวแต่ตะลึงตะลานไปกับภาพที่เห็นเลยทีเดียว ลองเดาสิว่าอะไรมันอยู่ในกระเป๋าใบนั้น  เงินไงล่ะ! เงินแบงค์ใบละหนึ่งพันบาทเป็นปึกๆเยอะจนข้าไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ลำพังแค่ไอ้ปึกเดียวข้ายังไม่มีปัญญาหามาได้เลยแต่นี่มีเป็นสิบๆปึก มันน่าตลกตรงที่ว่าข้าดีใจจนขยับขาไม่ออกว่ะ เป็นคนอื่นอาจเป็นลมหมดสติไปเลยก็ได้ใครจะไปรู้ แว่บแรกข้าคิดว่าใครกันนะเอาเงินมหาศาลมาทิ้งแบบนี้ได้ แต่ก็เป็นแค่ความคิดชั่วแว่บเดียวเท่านั้นแหล่ะ แค่เพียงเท่านั้นจริงๆจากนั้นข้าก็ตั้งสติได้ ข้าก้มลงไปเก็บเงินแต่ละปึกนั้นขึ้นมานับอยู่ตรงนั้น นับแล้วนับอีกจนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ข้าเองก็จำไม่ได้ ที่จริงข้าไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ ข้านับมันจนไม่แน่ใจว่าเงินทั้งหมดมีอยู่เท่าไหร่กันแน่  แต่มันก็เป็นเงินสดที่มากซะด้วย เท่านั้นแหล่ะที่ข้าฝันถ้าข้ามีเงินนั่นจริงๆนะข้าจะต้องเอาไปฝากธนาคารกินดอกเบี้ยแน่ๆ ข้าจะทำยังงั้นแล้วเอ็งล่ะ?”      จักรภพคิดถึงอยู่แต่กับเรื่องความฝันเมื่อคืนทั้งวันและเขาก็นำเรื่องนี้ไปเล่าให้กับทุกคนที่เขารู้จัก คำพูดและเรื่องราวซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้ทำให้เขาเบื่อเลยในการสาธยายออกไปแต่ละครั้ง แม้ว่าทุกคนที่ได้ฟังเรื่องที่เขาเล่าจะออกอาการเบื่อหน่ายและออกความเห็นอย่างเสียไม่ได้หลังจากจักรภพเล่าจบเขาก็ไม่ทันสังเกตเห็นท่าทีของคนเหล่านั้นเลย เขารู้สึกมีความสุขกับการพูดถึงความฝัน มันทำให้ได้คิดไปว่าสิ่งที่พูดออกไปอาจจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง . . . สักวันหนึ่ง                                              <<<< >>>> แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 16:30:46 จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:19:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3  จักรภพกำลังยืนเฝ้าประตูตรงทางออกซึ่งติดกับลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า และแน่นอนว่าเขากำลังเหม่อคิดไปถึงเรื่องความฝันนั้นด้วย  ตอนนี้เพื่อนร่วมงานและทุกคนที่เขารู้จักต่างพากันหนีหน้าไปที่อื่นเพื่อจะได้ไม่ต้องทนฟังเรื่อง ‘ความฝันเมื่อคืน’ เรียกได้ว่าไม่มีใครสักคนเดียวตกข่าวไม่รับรู้ถึงเรื่องนี้ อย่างน้อยก็ต้องได้ฟังกันคนละรอบสองรอบ บางคนที่โชคร้ายหน่อยอย่างอำนาจซึ่งยืนเฝ้ายามอยู่ที่ประตูใกล้ๆกันต้องฟังไปแล้วถึงสามรอบ และแต่ละครั้งจักรภพก็จะบรรยายมันอย่างยืดยาวขึ้นกว่าเดิมแม้ว่าจะเป็นเรื่องเดียวกันก็ตาม เมื่อเห็นทีท่าว่ารอบที่สี่กำลังจะเริ่มขึ้นอีกอำนาจจึงต้องพูดออกไปตรงๆ “ข้าว่าอ็งน่ะฟุ้งซ่านเกินไปแล้ว ความฝันมันไม่จริงหรอกเอ็งคิดมากเปล่าๆว่ะระวังจะบ้านะเว้ย ข้าเองก็เคยฝัน ฝันดีกว่าเอ็งซะอีก ข้าฝันว่าข้าได้มีเมียน้อยทีเป็นสิบคนเลยแต่ละคนสวยยังกับนางสาวไทย แต่พอตื่นมาก็แล้วกันไปไม่มีใครเก็บเอาความฝันแบบนี้มาใส่ใจกันหรอก”  เรื่องนี้ทำให้จักรภพถึงกับขุ่นเคืองอย่างมาก เขากล่าวหาว่าอำนาจอิจฉาที่เขากำลังจะมีโชค  “ เออ ถ้าข้ารวยจริงๆข้าจะไม่แบ่งให้เอ็งเลยแม้แต่บาทเดียว อย่าหวังเลยต่อให้เอ็งอ้อนวอนข้าก็ไม่ให้!” เขาตะคอกออกมาอย่างฉุนเฉียว      ตอนนี้ไม่มีใครโผล่หน้ามารับฟังเรื่องราวความฝันของเขาแล้ว จักรภพรู้สึกกระสับกระส่ายอยากจะระบายให้ใครได้ฟังอีกสักคน ใครที่ยอมรับฟังอย่างเต็มใจ เขาหันซ้ายหันขวาดูเผื่อว่าจะมีใครที่เขารู้จักอยู่แถวนั้นบ้าง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า     สิ่งนั้นวางอยู่ข้างๆกระถางต้นไม้ปลอมๆขนาดใหญ่ติดกับประตูที่เขายืนเฝ้ายาม ตามจริงแล้วบริเวณนั้นผู้คนก็พลุกพล่านพอสมควรแต่กลับไม่มีใครสังเกตหรือสนใจ จักรภพเดินเข้าไปหวังจะตรวจดูว่าเป็นใครลืมเอาไว้หรือเปล่า แต่โดยส่วนลึกๆที่มากกว่านั้นแล้วเขาคิดว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงสนองความต้องการของตนจริงๆแล้ว      กระเป๋าเอกสารสีดำทึบขนาดใหญ่วางอยู่ตรงนั้น เขาแทบไม่รู้สึกแปลกใจเลยแม้ว่าภายในใจจะรู้สึกยินดีปรีดาจนแทบอยากกระโดดโลดเต้นออกมาอย่างคนเพ้อคลั่ง กระเป๋าใบนั้นถูกพลิกสำรวจอย่างถ้วนถี่ มันเหมือนกับความฝันเมื่อคืนไม่มีผิด เขาแน่ใจแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ต้องเป็นโชคชะตาได้ลิขิตมาอย่างแน่นอน ทีนี้ล่ะทุกคนต้องเชื่อเขา ใครๆที่เคยดูหมิ่นดูแคลนจะต้องรู้สึกสำนึกและให้เกียรติเขาอย่างมากมายโดยเฉพาะชาญชัยหัวหน้าร.ป.ภ.ที่ชอบวางมาดโอ่ว่าตัวเองมีอำนาจซะเต็มประดา เขากำลังจะกลายเป็นเศรษฐีแล้วในไม่ช้า                                                <<<< >>>> จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4    จักรภพหิ้วกระเป๋าเข้าไปในห้องน้ำใกล้ๆแถวนั้นอย่างระมัดระวังว่าจะมีสายตาผู้คนสังเกตเห็น กลอนประตูถูกล็อคเพื่อความไม่ประมาทเขาบรรจงวางกระเป๋าลงบนโถส้วมอย่างนุ่มนวลและลูบคลำมันราวกับว่ามันเป็นของๆเขาเองทีเดียว จากนั้นเขาก็พยายามเปิดมันขึ้นมา มันเป็นกระเป๋าแบบที่ต้องหมุนใส่รหัสถึงจะเปิดออกได้      เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงยังไม่มีทีท่าว่าความพยายามของเขาจะประสบผลสำเร็จ ‘เอาวะ หอบกลับไปเปิดที่บ้านก็ได้ยังไงเงินข้างในมันก็ต้องเป็นของเราอยู่ดี’ เขาคิดในใจ     ขณะที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำก็แทบผงะเมื่อเห็นว่ามีชายสองคนยืนอยู่ตรงบริเวณที่ตนเองควรจะมีหน้าที่เฝ้ายาม หนึ่งในนั้นคือชาญชัยและอีกคนเป็นชายวัยกลางคนใส่ชุดสูทสีเทาดูท่าทางภูมิฐาน และดูเหมือนว่าสายตาทั้งคู่กำลังจ้องมาทางเขา “คุณคนนี้เขาแจ้งมาว่าเขาทำกระเป๋าเอกสารหายแถวนี้พอกลับมาดูก็ไม่เจอ อั๊วเห็นลื้อเฝ้าจุดนี้เลยจะมาถามลื้อก็เห็นไม่อยู่ตั้งนาน ไปเข้าห้องน้ำมางั้นสิ?” นั่นคือคำถามแรกของชาญชัย เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎอยู่บนใบหน้าอย่างมีนัยพลางเหลือบสายตามองมาที่หลักฐานชิ้นสำคัญซึ่งถืออยู่ในมือจักรภพ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่ทำให้คนๆหนึ่งถึงกับหน้าถอดสีจนทำอะไรไม่ถูก อาหารมื้อกลางวันส่วนที่ยังย่อยไม่หมดเหมือนจะถูกดันกลับออกมาเอ่ออยู่ที่หลอดอาหาร เส้นประสาททุกเส้นตรึงเครียด มือเริ่มสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นหลุดออกจากปากจักรภพในสภาวะการณ์เช่นนี้ ชาญชัยและชายในชุดสูทสีเทามองที่เขาด้วยความสมเพชจากนั้นทั้งสองก็ปรึกษากันเบาๆ “ ขอโทษนะครับเดี๋ยวผมจะส่งเรื่องไปทางฝ่ายผู้บริหารเขาจัดการ ยังไงทางห้างก็ต้องรับผิดชอบและคงพิจารณาโทษกันไปตามกฎ” ชาญชัยพูดอย่างนอบน้อม “ ไม่ต้องๆ มากเรื่องเปล่าๆผมมีธุระ ได้ของคืนมาก็ดีแล้วไม่คิดเอาเรื่องเอาราวอะไรหรอก แต่เรื่องคนของคุณจะพิจารณาโทษยังไงก็แล้วแต่พวกคุณจัดการกันเองเถอะ” ชายในชุดสูทสีเทาพูดพลางขยับแว่นตาสี่เหลี่ยม ชาญชัยกล่าวขอบคณเป็นการใหญ่อยู่หลายคำแล้วจึงหันมาตวาดกับจักรภพ “ เฮ้ย ลื้อเอาของๆเขาคืนไปสิ ถือยึดไว้อยู่ได้” จักรภพสะดุ้งแล้วจึงเอื้อมส่งกระเป๋าเอกสารคืนให้กับเจ้าของอย่างหวาดๆ “ เช็คของดูก่อนนะครับเผื่อมีอะไรหาย” ชาญชัยกล่าวเตือน “มันคงเปิดเอาอะไรไปไม่ได้หรอก แต่เผื่อไว้ก็ดีเหมือนกัน”    กระเป๋าถูกเปิดออกอย่างง่ายดายด้วยการหมุนรหัสไม่กี่ครั้ง จักรภพจดจ่อเพ่งมองที่กระเป๋าอย่างไม่ละสายตา ในนั้นเต็มไปด้วยกระดาษเป็นปึกๆบรรจุอยู่ หากแต่ไม่ใช่ธนบัตรเลยสักใบเดียว เขาแสดงอาการผิดหวังออกมาแม้ว่าสุดท้ายเขาจะไม่ได้ครอบครองมันแต่เพราะสิ่งนี้เองที่ทำให้เขากำลังประสบวิกฤตการณ์อันย่ำแย่ ไม่เพียงแต่มันจะไม่ใช่เงินห้าล้านบาท มันยังไม่ใช่อะไรที่มีค่าควรแก่การต้องเอาหน้าที่การงานมาแลกกับมันด้วยซ้ำ อย่างน้อยเอกสารเหล่านั้นก็ไม่มีค่าสำหรับเขาแน่นอน                                                   <<<< >>>> จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชาญชัยพาชายในชุดสูทไปคุยอะไรอีกสองสามคำไม่ไกลจากที่เกิดเหตุแต่ก็ไกลพอที่ จักรภพจะไม่ได้ยินอะไรจากคนทั้งสองนั่นเลย เขาเห็นแต่ริมฝีปากขมุบขมิบ ประเดี๋ยวก็หันมามองที่เขาเป็นครั้งคราว ระหว่างนี้เขาอยากจะวิ่งหนีไปเสียจริงๆ ไปให้ไกลที่สุด ที่ไหนสักแห่งก็ได้ . . . แต่ไม่ใช่ที่นี่! ต่อไปนี้คนจะมองเขายังไงไม่ใช่เรื่องน่าสงสัยเลย จะมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนบ้างจะช่วยดลบันดาลให้เขารอดพ้นจากเรื่องร้ายกาจแบบนี้     ชายในชุดสูทเดินจากไปแล้ว ชาญชัยเดินตรงกลับมาอยู่เบื้องหน้าของจักรภพอีกครั้ง มันเป็นการเผชิญหน้าของอะไรบางอย่างซึ่งต่างกันโดยสิ้นเชิงระหว่างความมีอำนาจที่แผ่รังสีออกมาสู่ทุกอณูของรูขุมขนจนตั้งชัน และอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่สะเก็ดธุลี จักรภพตัวลีบลงไปถนัดตาเมื่อยืนประจันหน้าต่อบุคคลซึ่งเรียกได้ว่าเป็นตัวอันตรายชนิดหาที่เปรียบไม่ได้ บางทีเขาควรจะวิ่งหนีไปตั้งแต่เมื่อครั้งยังมีโอกาส ชาญชัยพูด “ นี่ดีนะที่เขาไม่เอาเรื่อง รู้มั๊ยถ้าเขาแจ้งตำรวจขึ้นมามีหวังเจ๊งทั้งบริษัทแน่ ทางห้างฯต้องจ้างบริษัทรักษาความปลอดภัยที่อื่นมาใหม่แน่ ลื้ออยากให้มันเป็นอย่างนั้นหรือไงวะ?” จักรภพทั้งหน้าซีดตัวสั่นจนหาคำแก้ตัวไม่ทันแต่ก็ฝืนพูดออกไป “ ผม . . . ผมแค่เห็นกระเป๋ามันวางอยู่ไม่มีเจ้าของ ผมไม่ได้ขโมยนะครับ แล้วเขาจะแจ้งตำรวจจับผมเรื่องอะไร?” “ ลื้อยังมีหน้าสะเออะมาแก้ตัวน้ำขุ่นๆอีกเหรอวะ แล้วมันโกงการอะไรของลื้อที่ต้องเอามันไปแอบเปิดดูด้วยล่ะ? ลื้อเป็นยามนะโว้ยมีหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยเจอของก็ต้องเอาไปเก็บไว้ที่ห้องร.ป.ภ.นู่นรอเจ้าของมาเอา” ชาญชัยยกมือขึ้นลูบกระจุกเคราใต้คางและกล่าวต่อไป “ อั๊วได้ยินมานะว่าวันนี้ทั้งวันลื้อเอาแต่เล่าเรื่องความฝันบ้าๆอะไรนั่นให้คนอื่นฟังจนไม่เป็นอันทำงาน นี่ลื้อลืมแล้วหรือไงว่าเมื่อเช้าลื้อเองก็เข้าทำงานสาย . . .นี่จะเอายังไง?”     จักรภพก้มหน้าน้ำตาคลอเพราะรู้สึกอับอายที่เรื่องความฝันรู้ไปถึงหูเจ้านายและถูกกล่าวถึงมันอย่างสบประมาท เขาพูดออกมาด้วยเสียงสั่นระริก “ต่อไปนี้ผมจะปรับปรุงตัวใหม่ครับ จะไม่มาสายอีกแล้ว” “ เออ อั๊วเชื่อ . . . ช่างมันเถอะ” “ งั้นก็หมายความว่าเจ้านายจะไม่ลงโทษผม . . .” จักรภพแสดงอาการลิงโลดออกมาทันที อย่างน้อยเจ้านายของเขาก็ยังมีความเมตตาอยู่บ้าง ต่อไปเขาคงจะลองมองในแง่ดีกับชาญชัยดู  แต่อาการดีใจนั้นก็เกิดขึ้นได้ไม่นาน “ เปล่า ยังพูดไม่จบเลย อั๊วเชื่อว่าลื้อจะไม่มาสายอีกเพราะลื้อไม่มีโอกาสจะมาสายได้อีกแล้ว” “ ยังไงครับ?” จักรภพถามอย่างพาซื่อ “เอ๊ะ! นี่แกล้งโง่หรือวะ ก็หมายความว่านับแต่ตอนนี้ลื้อไม่ต้องมาทำงานแล้ว อั๊วไล่ลื้อออก!” พูดจบชาญชัยก็หันหลังเดินจากไปปล่อยให้สุรเดชรู้สึกเหมือนโลกหมุนสวนทางกับวงโคจรที่ควรจะเป็น ชาญชัยหันกลับมานึกขึ้นได้ว่าจะพูดอะไรต่ออีกสักสองสามคำ “ อั๊วถามอะไรลื้อหน่อยสิ?” จักรภพยืนกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจว่ายังมีอะไรที่หัวหน้าของเขาอยากรู้อีก หรือว่าจะเปลี่ยนใจไม่ไล่เขาออกแล้ว “เมื่อคืนที่ลื้อฝันน่ะ ในฝันมันบอกหรือปล่าล่ะว่าวันนี้ลื้อจะโดนไล่ออก” โดยไม่รอคำตอบชาญชัยก็หันหลังเดินกลับจนพ้นจากระยะสายตาของจักรภพ. จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6                                                         3.    เวลาล่วงเลยไปสามวันเต็มๆนับตั้งแต่จักรภพพ้นสภาพจากหน้าที่การงาน เขาขังตัวเองอยู่ในห้องโดยที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี เงินทั้งหมดที่เหลืออยู่ในกระเป๋ามีแบงค์ยี่สิบกับแบงค์สิบปนกันอยู่อย่างละไม่กี่ใบและอีกสองอาทิตย์นับจากนี้เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยายเจ้าของห้องเช่าที่ชื่ออะไรสักอย่างจะรีบตรงมาที่ห้องและเรียกเก็บค่าเช่าอย่างขูดเลือด และโดยแท้จริงเงินที่เขามีอยู่ยังไม่ถึงครึ่งของค่าเช่าห้องแคบๆนี่ด้วยซ้ำ นั่นยังไม่รวมถึงค่าน้ำค่าไฟและค่ากินใช้อื่นๆอีกจิปาถะ อย่างน้อยเขาอาจจะผลัดเรื่องค่าเช่าห้องไปก่อนได้สักครึ่งเดือนแต่มันก็เหมือนการยืดเวลาตายออกไปเท่านั้น เขาไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่แม้แต่กะจิตกะใจจะออกไปหาสมัครงาน     เขานอนปล่อยเวลาให้มันเซ็งโดยไม่แน่ใจว่าควรจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไร . . . แต่เขาต้องทำอะไรบ้างแน่ๆ เป็นไปไม่ได้ที่การอยู่เฉยจะทำให้เขามีเงินจ่ายค่าภาระชีวิต แล้วทันใดนั้นเอง จักรภพก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเขาอย่างมีความหวังแสดงความพึงพอใจต่อความคิดอันหอมหวานของตนเอง                                               <<<< >>>> เกือบจะหนึ่งสัปดาห์เต็มๆที่จักรภพเดินไปตามถนน เข้าออกตลาดต่างๆเป็นว่าเล่นโดยแทบไม่มีเวลาหยุดพัก เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องเช่านั่นอีกเลย ข้าวของทุกชิ้นที่มีค่าถูกจำนำไปจนหมดสิ้น เขาเดินๆสอดส่ายสายตาค้นหาบางสิ่งด้วยความมุ่งมั่น     เขาเชื่อว่าความฝันในคืนนั้นมันจะต้องเป็นจริงเพียงแต่ต้องหาสถานที่ๆมีลักษณะเดียวกันกับในฝันเท่านั้นเขาก็จะพบกับมัน . . . กระเป๋าเอกสารสีดำที่มีเงินบรรจุอยู่มหาศาล เขากำลังเดินค้นหามันทั้งวันทั้งคืน พอหมดแรงก็ใช้ศาลารอรถเมล์เป็นที่พำนักชั่วคราวจากนั้นเขาก็จะค้นหามันต่อไปๆๆๆๆๆๆๆ แต่จนกระทั่งบัดนี้ยังไม่มีวี่แววว่าสิ่งที่เขาปราถนาจะถูกพบเจอ เขายังไม่พบความฝันของเขา เขาค้นหาในสิ่งที่ไม่มีวันเจอหรืออาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพบ เนื้อตัวของจักรภพมอมแมมขึ้นเรื่อยๆเสื้อผ้าเน่าๆที่สวมใส่ส่งกลิ่นเหม็นสาบจนไม่มีใครสักคนเดียวอยากจะเดินเข้าใกล้ เวลาผ่านไปจนจำคืนจำวันไม่ได้ เงินในกระเป๋าของเขาจริงๆก็กำลังร่อยหรอลงทุกทีๆ เขายังไม่พบกระเป๋าที่บรรจุเงินนั่นเลย มีเพียงครั้งเดียวที่เกือบๆคือบนสะพานลอยที่ไหนสักแห่งที่เขาเจอแบงค์ยี่สิบเก่าๆยับย่นของใครทำตกไว้ แต่เขาก็เดินผ่านมันไปอย่างไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะเหลือบมองหรือมีความคิดอยากจะเก็บมันขึ้นมา ‘ถ้าเอาแต่สนใจกับเศษเงินเล็กๆน้อยๆนั่นก็อย่าหวังเลยจะพบกับเงินที่มากกว่านี้’ จักรภพคิดเช่นนั้นราวกับบัณฑิตขี้เมาที่ชอบเพ้อพร่ำคำปรัชญาออกมาซึ่งคนเหล่านี้มีอยู่ดาดดื่นตามสถาบันการศึกษาทั่วไป ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงค้นหาความฝันของเขาต่อไป     และแล้วจักรภพก็พบกับบางสิ่งบางอย่างในวันหนึ่ง วัตถุสีดำทึบ มันกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา ใกล้มาถึงตัวเขา มันพุ่งปราดมาด้วยความรวดเร็วจนมองแทบไม่ชัด มันพร่าเลือนลงเรื่อยๆและเงาดำของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นครอบคลุมตัวเขาเอาไว้จนไม่สามารถขยับร่างกายส่วนใดๆได้อีก เหลือแต่ความอนธการแผ่ซ่านไปทั่วจนความรู้สึกใดๆหยุดชะงักเพียงเท่านั้น     ภายหลังจากได้ยินเสียงโครมดังสนั่นและเจ้าวัตถุสีดำทึบนั้นก็ได้เคลื่อนตัวหนีไปอย่างรวดเร็วแล้ว ฝูงชนนับสิบแห่แหนเข้ามามุงอยู่เหนือร่างๆหนึ่งซึ่งแน่นิ่งจมอยู่ในของเหลวสีแดงคล้ำ                                                <<<< >>>> จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7    เพียงช่วงเวลาไม่ถึงครึ่งวันข่าวๆหนึ่งก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งห้างสรรพสินค้า  อย่างรวดเร็ว ภายในห้องของฝ่ายพนักงานรักษาความปลอดภัย อำนาจหยุดถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่หน้าประตูซึ่งมีป้าย ‘หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัย’ ติดหรา ประตูถูกผลักเบาๆเขาเดินตรงเข้าไปยังเบื้องหน้าโต๊ะทำงานของชาญชัยด้วยทีท่าลำพอง ชาญชัยซึ่งกำลังนั่งเอนตัวหลังชิดพนักเก้าอี้เหยียดขาพาดไว้บนโต๊ะพูดขึ้นพลางดันหมวกที่ตกลงมาปิดตาขึ้นไป “ ว่าไงอำนาจ ได้ข่าวดวงดีนี่หว่า” เขาพูดออกไปด้วยท่าทางเป็นกันเองและคงจะเป็นครั้งแรกที่เขากล่าววาจากับคนที่อยู่ใต้บังคับในลักษณะเช่นนี้ อำนาจรู้สึกได้เช่นกันว่านี่เป็นครั้งแรกที่สายตาของหัวหน้าไม่ได้มองเขาด้วยแววดูถูกเหยียดหยามดังเช่นที่ผ่านมา ตรงกันข้ามมันกลับเป็นสายตาที่มีความนับถือและยกย่องอยู่ในที “ หัวหน้าก็รู้เรื่องแล้วเหรอครับ” อำนาจพูดอย่างเขินๆ “ ก็ข่าวลื้อน่ะดังจะตาย เขารู้กันทั้งห้างฯแล้ว ถามจริงๆเถอะไปได้อาจารย์เด็ดที่ไหนมา?” “ก็อาจารย์ภพไงครับ”   ชาญชัยเลิกคิ้วเป็นเชิงให้อำนาจอธิบายต่อไป “ก็ไอ้จักรภพที่หัวหน้าเพิ่งไล่ออกไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนไงครับ ผมเอาเรื่องความฝันที่มันเล่ามาตีเป็นตัวเลขก็เลยเผอิญมาถูกงวดนี้เข้า” “ เออ ลื้อนี่โชคดีจริงๆแถมเป็นล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งด้วย  รวยแล้วสิ?” ชาญชัยกล่าวเสริมและพูดต่อไป “พูดถึงไอ้จักรภพไม่รู้ตอนนนี้มันเป็นยังไงบ้างนะ ความจริงอั๊วก็ไม่อยากไล่มันออกเลยจริงๆน้าแต่ดูมันทำตัวสิ ลื้อก็เห็นนี่  เออว่าแต่รางวัลที่หนึ่งมันกี่ล้านกันล่ะ?” อำนาจยิ้มอย่างภูมิใจก่อนตอบออกไป “ สามล้านครับ ผมซื้อมาคู่นึงเลยเป็นหกล้านแต่หักภาษีอะไรด้วยก็คงไม่ถึงมั้งครับ” “แล้วนี่ลื้อรวยขนาดนี้ยังจะมาทำงานอีกหรือไง?” “ก็ผมมาเรื่องนี้แหล่ะครับ วันนี้ผมมาขอลาออกจะไปลงทุนเปิดร้านอาหารกับเมียสองคน” “เอออั๊วเข้าใจ จะออกก็ไม่ว่าหรอกแต่รวยแล้วอย่าลืมกันล่ะมาเยี่ยมกันมั่ง งั้นตกลงเดี๋ยวลื้อออกไปขอเซ็นใบลาออกที่ห้องธุรการข้างนอกได้เลย”     คนทั้งสองพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระอีกพักใหญ่จากนั้นอำนาจก็ขอตัวออกไป “ นี่ลื้อเจจักรภพบ้างรึเปล่า?” ชาญชัยตะโกนถามขณะที่อำนาจกำลังก้าวขาผ่านพ้นประตูไป เขาชะงักเล็กน้อยและหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ ไม่เจอเลยครับ หัวหน้ามีอะไรรึเปล่า?” “เปล่า ถ้าเจอมันยังไงก็ฝากบอกมันหน่อยว่าถ้ายังหางานใหม่ทำไม่ได้ก็กลับมาทำที่นี่เหมือนเดิม อั๊วจะลองให้โอกาสมันดูอีกสักครั้ง”  อำนาจเอ่ยปากรับคำและก้าวเดินออกไป.                                              ** จบ ** แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 19:35:36 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 19:33:10 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 47 16:47:03 จากคุณ : Yourturn - [ 8 ม.ค. 47 16:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนี้มากกว่าเรื่องข้างบนโน้นครับ จากคุณ : แทน - [ 8 ม.ค. 47 20:18:39 A:202.57.173.121 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ง่า... งือ... เอ่อ... เฮ้อ... ชีวิตคนเราหนอ... อ่านแล้วชอบครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 9 ม.ค. 47 13:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : Yourturn - [ 9 ม.ค. 47 19:06:22 ]