W2618280 คืนหฤโหด [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

"
" ผมต้องฝ่าเข้าอีกรอบ คุณก็เห็นว่าผีดิบพวกนั้นมันเยอะขนาดไหน ผมว่าคุณอยู่ตรงนี้ปลอดภัยแล้ว " เจฟถอนหายใจดังพรืด พยายามอธิบายเหตุผลร้อยแปดเพื่อให้เธอรู้สึกดีภายใต้ความกดดัน " เอมี่ ผมไม่ได้ทิ้งคุณไป ผมกลัวว่าถ้าเอาคุณไปด้วย คุณจะมีอันตราย คุณต้องรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมกลับมา "
" แล้วถ้ามันไม่มีกุญแจหล่ะ " เอมี่ถาม
" ผมไม่มีทางเลือก แต่ถ้าคุณรออยู่ที่นี่ คุณจะไม่เป็นอะไร ผมไม่อยากเอาคุณไปเสี่ยง " เจฟย้ำ
" แต่ .... "
เจฟรีบวิ่งไปทันทีที่เอมี่ยังพูดไม่จบ ในใจเต็มไปด้วยความห่วงพร้อมอ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าช่วยปกป้องไม่ไห้เกิดเรื่องร้ายกับเธอ
เธอรู้ดีว่าบางครั้งก็ต้องเชื่อใจเขาในสถานการณ์แบบนี้
" เดี๋ยวผมกลับมา " เจฟตะโกนอีกครั้งให้เธอได้ยิน

โชคดีที่ออฟฟิตอยู่ไม่ไกล เจฟไปถึงโดยใช้เวลาไม่ถึงนาที เขาเหลือบมองกระสุนสี่นัดสุดท้ายที่เหลืออยู่ และคิดว่าต้องใช้ให้มันเป็นประโยชน์

เศษกระจกแตกละเอียดสะท้อนกับหลอดไฟด้านหน้าออฟฟิตระยิบระยับ ตัวออฟฟิตถูกทำลายกระจุยกระจายข้าวของตกลงมาไม่เป็นที่ กระดาษเอกสารเปื้อนเลือดหล่นเกลื่อนเต็มพื้น เขารู้ดีว่าที่แบบนี้ ไม่มีคนอยู่เป็นแน่ .... เจฟเดินเข้าไปอย่างไม่รีรอตรงเคาวน์เตอร์ด้านใน วางปืนลูกซองไว้บนโต๊ะและค้นหากุญแจจากในลิ้นชัก
แต่ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า ลิ้นชักและตู้เก็บของเรียงรายอยู่มาก ทำให้เจฟไม่รู้จะดูตรงไหนก่อน
" เร็ว ๆ สิ " เขาบ่นพึมพัมเบา ๆ

ระหว่างนั้นเอง ประตูไม้ด้านหลังค่อย ๆ แง้มเสียงดังเอี๊ยด
เจฟยังไม่ทันจะหันไป ผีดิบร่างใหญ่พลันพุ่งกระโจนมาหาเขา ตาเป็นประกายเหมือนจะได้กินอาหารอันโอชะ
เจฟพยายามคว้าปืนที่อยู่บนโต๊ะ แต่ก็สายไปเสียแล้ว
ผีดิบตัวนั้นตรงมากัดคอ มันฝังเขี้ยวเข้าที่ลำคอดังฉัวะ ความเจ็บส่งผ่านสมองวิ่งพล่านทั่วร่างกายเสียวแปล๊บถึงกระดูก เลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าจนหนังตาร้อนผ่าว รู้สึกได้ถึงเลือดอุ่น ๆ ไหลทะลักออกมาอย่างไม่รู้จักหมด
เจฟร้องเสียงดัง ทรุดตัวลงนั่ง พยายามเอามือผลักหัวผีดิบที่มีพละกำลังมหาศาลตัวนั้นออกไป แต่ก็ทำไม่ได้ ผีดิบกัดคอแน่นเหมือนเสือตัวโตตะปบเหยื่อด้วยกรงเล็บอันแหลมคม
" อ้ากกกกกก " เสียงเจฟร้องลั่นเสียงดังกว่าเก่าเมื่อมันกระชากเนื้อที่คอออกอย่างรุนแรง แผงเนื้อหลุดติดปาก เผยให้เห็นแผลวงกว้างเป็นหลุมใหญ่เท่าหัวแม่มือ กล้ามเนื้อและเส้นเลือดฝอยกระตุกเป็นจังหวะ
โชคดีที่เจฟยังมีสติ เขาเอื้อมมือคว้าปืนลูกซองที่อยู่บนโต๊ะ ยิงที่หัวของมันอย่างแม่นยำในระยะเผาขน
ปัง
มันหมดลมหงายหลังตึง หน้าหายไปแถบ กระสุนปืนสีแดงอันใหญ่หมุนคว้างตกกระทบกับพื้นคอนกรีตดังแกร้ง
เจฟนอนร้องทรมานแทบขาดใจ ปวดแสบปวดร้อน ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะความเจ็บเกินจะบรรยาย เขากัดฟันกรอดจนเส้นเลือดผุดข้างสมอง น้ำลายผสมเลือดย้อยลงพื้นเป็นฟอง
ภาพเอมี่ พ่อแม่ และเหตุการณ์ต่าง ๆ วิ่งเข้าสมองเหมือนคนใกล้ตาย
" ไม่ได้ เราจะเป็นอะไรไม่ได้ " เขาคิด ความมีสติช่วยเขามาตลอด " เราต้องหากุญแจ "
เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เมื่อเห็นว่าฝาพนังมีตู้กระจกสำหรับเก็บกุญแจห้องพัก ด้านบนมีกระดานติดเรียงลำดับตั้งแต่ 101 102 103 เขากวาดตาดูไปเรื่อย ๆ จนเห็นกุญแจสีแดงประหลาดกว่าดอกอื่น ด้านหัวของกุญแจพิมพ์ชื่อ "B.W" นูนขึ้นมา
เจฟพยายามคิดว่า B.W คืออะไร
ไม่นานนักเขาก็จำได้ว่าคำ ๆ นี้เขียนอยู่ที่ด้านหน้าของเรือ บางทีมันอาจเป็นชื่อของเรือก็ได้
เขาคว้าหนังสือท่องเที่ยวเล่มหนา ขว้างกระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ พยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงหยิบกุญแจดอกนั้นใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินกลับไปหาเอมี่ที่รออยู่ตามลำพัง

แสงอาทิตย์ที่ขอบฟ้าโผล่ขึ้นเป็นสีส้ม เจฟเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ มันเป็นเวลาตีห้าสี่สิบห้านาที ความสว่างของพระอาทิตย์ส่องแสงลอดเข้าต้นไม้ แสงเบี่ยงเป็นทางตรง ม่านตาสีดำของเจฟขยายตัวเบิกกว้าง
" มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ .... " มันผิดปกติ เจฟรู้ดี เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาตุ๊บ ๆ ตาเริ่มลาย ร่างกายเริ่มควบคุมการเปิดปิดของม่านตาไม่ได้

จากคุณ : natthawut - [ 10 ม.ค. 47 13:05:09 A:169.210.9.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3

เอมี่รีบวิ่งตรงมาหาเขา เมื่อเห็นเจฟเดินมาสภาพเหมือนคนใกล้ตาย
" เจฟคุณเป็นอะไร " เอมี่ถาม
" ผ... ผผ.....ผมโดนพวกมันกัด " เจฟตอบตระกุกตระกะ ล้วงกุญแจเรือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงให้เธอดู
เธอนึกขอบคุณเจฟ " ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวฉันจะรีบพาคุณไปส่งยังฝั่งโน้น ฉันจะพาคุณเข้าโรงบาล คุณจะไม่เป็นไร " เธอพูดให้เขารู้สึกดีขึ้น
เอมี่เอามือโอบคอเจฟ ช่วยพยุงตัวอันหนักอึ้งขึ้นเรือ
" เราต้องรอด อุตสาห์ออกมาได้ถึงขนาดนี้ เราจะต้องไปด้วยกัน " เอมี่ให้กำลังใจ เธอรู้ดีว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยเขาได้

เอมี่เสียบกุญแจเข้าที่ช่อง สตาร์ดเรือดังบรื้น เธอจับพวกมาลัยเรือไว้แน่น ชะโงกตัวไปข้างหน้า เห็นฝั่งออกไปไม่ไกลนัก เพิ่มความเร็วของเรือขึ้นไปเรื่อย ๆ จนอยู่ที่ 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เรือแหวกสายน้ำทะเลกระเด็นเป็นฟองส่งเสียงดังฟู่คล้ายโซดา
" อดทนไว้นะ " เอมี่หันมาหาเขา
เจฟเงยหน้ามองเธอถึงแม้ว่าเขาจะเห็นได้ไม่ชัด ตาเขาเริ่มพล่ามัวแสงแดด มีอาการหนาวสั่นสะท้านไปทั้งตัวเหมือนเป็นไข้หวัดใหญ่ กล้ามเนื้อหดตัวและคลายออกอย่างรวดเร็ว เสียงตุบ ๆ คล้ายกลองตีเป็นจังหวะดังขึ้นมาในหัว

เจฟรู้เป็นอย่างดีว่ามีบางสิ่งผิดปกติกับร่างการเขา .... อย่างรุนแรง

" เอมี่ " เจฟเรียกเธอเบา ๆ
" ว่าไงเจฟ " เธอพูดขณะตาเธอยังคงมองยังฝั่งด้านหน้า
" ถ้าผมเป็นอะไรไป คุณยิงผมทีนะ "
เอมี่หันควับ " อะไรนะเจฟ คุณพูดว่าอะไร " เธอถามกลับทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่ได้ยินเต็มสองหู
" ผมขอคุณอย่างเดียว ถ้าผมเป็นอะไรไป คุณช่วยยิงผมที ผมไม่อยากเป็นแบบพวกนั้น "
" เจฟ คุณต้องไม่เป็นไร " เธอรู้สึกหนักใจ คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน " เจฟอีกแปล๊บเดียวคุณจะไปถึงฝั่ง คุณต้องอดทนเอาไว้ "
" ........ " เจฟไม่ได้ตอบอะไรกลับมาทั้งสิ้น นั่งคอตกเหมือนคนหลับใน
" เจฟ " เอมี่พยายามเรียกเขาให้ตื่น
ทันใดนั้น เจฟค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นมา ตาสีดำเมื่อครู่ถูกกลบด้วยสีขาวซีด เลือดที่บาดแผลเริ่มแข็งตัวจับเป็นก้อนภายในเวลาไม่นาน
" เจฟ " เอมี่เรียกเขาอีกครั้ง
เจฟไร้การตอบรับ สมองไม่สั่งงาน ... เอมี่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจฟ เขาไม่ใช่คนที่เธอเคยเจออีกต่อไป
เอมี่ยืนตัวเกร็ง เมื่อเจฟเดินมาหาเธอในระยะประชิด มือทั้งสองยกขึ้น ตรงคว้าเข้าไปบีบคอเธอ
" ไม่ อย่าเจฟ " เธอกรีดร้องสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ พยายามดึงมือของเขาออกจากคอ แต่แรงของเธอไม่สามารถเทียบกับเขาได้ เอมี่เริ่มขาดอากาศหายใจ สำลักน้ำลายดังอั่ก ๆ
เจฟอ้าปากแลบลิ้นสีเขียวเข้มออกมาเหมือนงู เผยให้เห็นน้ำลายเหลวเป็นฟองในปาก หน้าตาของเขาซีดเผือดไร้เลือดขึ้นมาหล่อเลี้ยงใบหน้า ดวงตาแข็งทื่อกลมใสดังลูกแก้วจ้องมองเอมี่ดั่งจะกินเลือดกินเนื้อ
เอมี่รู้ดีว่าความกล้าเท่านั้นที่ทำให้เธอรอด เหตุการณ์ที่เธอผ่านมาทำให้เธอแข็งแกร่งมากขึ้น
" เจฟ ฉัน......ฉันขอโทษ " เอมี่ตัดสินใจยกปืนขึ้นลั่นไกตูม เจฟหัวแบะฉีกไปคนละทิศละทางตามแรงกระสุน ความเร็วของเรือกระชากเจฟหล่นจากเรือตกน้ำดังโครม เธอยกมือปาดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบแก้ม ทุบหน้าอกตัวเองซ้ำ ๆ เหมือนคนกำลังบ้าคลั่ง เข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นคนฆ่าเขา
" ถ้าผมเป็นอะไรไป คุณช่วยยิงผมที ผมไม่อยากเป็นแบบพวกนั้น " คำที่เจฟเคยพูดดังลั่นขึ้นมาในหัว แต่มันไม่ได้ช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมา
เรือเริ่มโครงเครง เอมี่ปาดคราบน้ำตา ลุกขึ้นมาอีกครั้ง สาวพวงมาลัยให้เรือคงที่ มองไปยังจุดหมายด้านหน้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
เธอขมวดคิ้ว ขยี้ตาคิดว่าตาฝาด เมื่อเห็นคนที่อยู่อีกฝั่งนับร้อยจับจ้องมาที่เธอคนเดียว
..... เธอรู้เป็นอย่างดีว่ามันคืออะไร
สายตาทุกคู่ที่ยืนอยู่อีกฝากหนึ่งรู้ดีว่าเธอเป็นคนไม่กี่คนที่ยังรอดอยู่บนโลก เนื้อสดหากินไม่ง่ายนัก มันยืนเบียดเสียดกันจนไม่มีช่องลอดผ่าน
" ไม่ " เอมี่เปร่งเสียงตะโกนอย่างคนขาดสติ
เธอถอนหายใจ ความวุ่นวายสับสนประดังเข้ามาในหัว
" จะลงไปสู้ต่อ หรือจะยอมแพ้ " เธอคิด พลางกวาดตามองดูพวกผีดิบที่เดินไปมาเหมือนมดแดงแตกรังทั่วเมือง
เธอถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนยกปืนพกขึ้นมาจ่อไว้ที่ขมับ เหนี่ยวไกพร้อมลั่นปืน ขณะที่เรือเข้าใกล้ชายฝั่งขึ้นทุกที ๆ
" ฉันไม่ยอมให้พวก:-)กินหรอก " เธอตะโกนเพราะความสะใจ ไม่กลัวแม้กระทั่งความตายจนวินาทีสุดท้าย

ปัง!

จากคุณ : ืnatthawut - [ 10 ม.ค. 47 13:06:02 A:169.210.9.192 X: ]