ผมไม่เคยคิดว่าการอ่านหนังสือจะมีประโยชน์อะไร
ตั่งแต่เด็กผมไม่เคยอ่านหนังสือสอบ
ผมเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจเรืยน
ถึงเวลาก็ไปสอบ เลิกเรียนก็กลับบ้าน
ไม่เคยตั้งใจอ่านหนังสือจริงๆจังๆกะเขาสักที
เวลาชีวิตที่เพิ่มพูนขึ้นทุกวันทำให้มุมมองชีวิตเปลี่ยนไป
ผมมีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง
เป็นการอ่านโดยการถูกบังคับ
ตอนนั้นผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
ถ้าไม่อ่านก็ทำข้อสอบไม่ได้
หนังสือเล่นนั้นเป็นเล่มแรกที่ผมอ่านอย่างจริงจัง
หนังสือชื่อ "ผู้ไขว่ขว้า" (ของคุณวิมล ไทรนิ่มนวล)
ผมอ่านจบผมรู้สึกชอบ
ผมอยากหาหนังสือดีๆเล่มอื่นมาอ่านอีก
ความรู้สึกครั้งนั้นทำให้ผมรู้ตัวว่า
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่นัก
ผมหลงติดอยู่ในกะลามาตั้งนาน
นาน  นานจนผมเสียดายเวลาที่เสียไป
แต่ไม่เป็นไร
การเริ่มต้นไม่มีวันสายเกินไป
ผมเริ่มอ่านหนังสือมากขึ้น
อ่านหนังสือทุกประเภท เท่าที่จะหามาอ่านได้
และอ่านเมื่อรู้สึกว่าอยากอ่าน
ทุกครั้งที่อ่านหนังสือ บทความ ข้อคิดต่างๆ
มันทำให้ผมรู้ว่า  มีสิ่งต่างๆมากมายที่ผมไม่รู้
ยิ่งอ่านก็รู้สึกว่าตัวเองยังเขลานัก
จะว่าอย่างนั้นก็ได้
เมื่อผมอ่านเยอะขึ้น
ความคิดที่จะถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือก็ครุกร่นอยู่ในหัว
การอ่านกับการเขียนช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
การเขียน
การจัดระเบียบความคิดถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร
จุดเริ่มต้นช่างยากแสนเข็ญ
ยากกว่าการอ่านหลายเท่าตัวนัก
แต่ผมก็ไม่กลัวที่จะเริ่มต้น
การได้เรียนรู้ การได้ทดลองดีกว่าการอยู่นิ่งเฉย
การเริ่มต้นนับหนึ่ง
ดีกว่าการนับหนึ่งในใจ
การถ่ายทอดความฝันจิตนาการออกมา
คงดีกว่าการเก็บกักมันไว้ในหัวสมองของผม
ผมเริ่มต้นกระแทกแป้นพิมพ์บรรยายเรื่องราว
เหมือนกับที่ผมเริ่มต้นกระแทกสายตาอ่านเรื่องราวของผู้คนมากมาย
สักวัน เรื่องราวของผม คงจะมีคนชอบ
แค่นั้นผมก็พอใจ
ขอบคุณ