มันสีแดง…
ปราดเปรียว…และพูดเสียงดังฟังชัด…
มันไม่ได้เป็นมิตรหรือศัตรู…ผมประเมินเอาเอง เท่าที่มันแสดงออกมาให้เห็น…(มันอาจแทงกั๊กก็ได้…ใครจะรู้)

ผมไม่รู้จักมันดีมากนัก…
แต่ก็ไว้ใจมัน…ว่ามันไม่ทำอะไรผมแน่นอน
ทำไมเหรอ…เพราะมันไม่เคยแสดงออกว่าเป็นศัตรูไง…
ถ้าคุณคิดว่าการตะคอกดังๆใส่ใครคนหนึ่ง
อย่างเรื่อยๆ…สม่ำเสมอ…
คือการแสดงออกถึงความเป็นศัตรูละก็…
เราคิดคนละแบบ…
และมันทำกับผมอย่างนั้นเป็นประจำ…แค่นั้นจริงๆ…
แรกๆก็กลัว แต่หลังๆก็ชิน..

มันรู้จักผมดีแค่ไหนเหรอ….ผมไม่รู้ว่ะ…
เราเจอหน้ากันบ่อย…ค่อนข้างจะบ่อย…
หนีหน้ากันอย่างมากไม่เกินสองวัน…
เมื่อกี้นี้ ตีสามครึ่ง…เราเจอหน้ากันอีกที…
และมันยังเหมือนเดิม….

ผมไม่รู้ว่ามันยังคิด(กับผม)เหมือนเดิมรึเปล่า
แต่มันยังปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม…จนกว่ามันจะพอใจ…

หาสาเหตุไม่ได้
ผมเองซะอีก กลับคิดถึงมันในทางที่เปลี่ยนไป
เลยมาเล่าเรื่องนี้ ก็เพราะไอ่วันแบบนี้แหละ….

พร้อมจะฟังรึยัง…..

(รองเท้าฟองน้ำราคาไม่น่าเกินคู่ละสามสิบ… บางคู่บางจนมีรูที่ส้น เกิดพร้อมใจกันติดปีกบินได้ระดมลอยมาที่ผม…หลากสีหลายลาย...เอ่อ…มีแอ้ดด้าของใครหลงมาข้างหนึ่งด้วย…ไม่รู้เจ้าตัวเขวี้ยงเอง หรือเพื่อนที่นั่งข้างๆ  ช่วย….จะขอบคุณมากถ้าเป็นเบอร์ 8….ขอข้างที่เหลือด้วยนะ…)

อ่ะๆ  เล่าซะที…

มันคือสุนัขสีแดง มันเห่าใส่ผมประจำแหละเวลาที่เดินไปซื้อเบียร์ยามดึกๆที่มินิมาร์ทหน้าหมู่บ้าน
ดูจากรูปร่างยังเป็นสุนัขรุ่นๆ เลยยังมีแรงเยอะมั๊ง
ไม่รู้เป็นไง ผมไม่เคยกลัวสุนัขเห่า เพราะมันไม่เห่าก่อนกัด
ตอนเด็กๆเคยโดนกัด ที่หัวเลย มันงับทั้งหัวเลย…
สมัยนั้นป.1…(รองเท้าเริ่มลอยมาประปราย…แต่ยังไม่มีแอ้ดด้าเบอร์ 8 ข้างที่เหลือ….)

เล่าต่อเลยละกัน

มันเป็นอัลเซเชี่ยน  ไอ่ตัวที่งับหัวผมน่ะ  โชคดีเจ้าของมาเอามันออกไปก่อน  ไม่งั้นเมิงตายยยย…..พอละ…


ผมเดินไปซื้อเบียร์ทีไรมันก็เห่าประจำ แต่ไม่เคยมากัดซักที
แล้วผมก็ไม่เคยซื้ออะไรให้มันกินด้วย
เพราะไม่คิดจะจีบมันเป็นเพื่อน เหมือนกับตัวอื่นๆในหมู่บ้าน
อย่าถามนะว่าทำไม  ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

วันนี้ไม่รู้เป็นไง อารมณ์ดี  เลยแบ่งค่าเบียร์ไปซื้อปลากระป๋อง
กะว่าจะให้มันตอนเดินกลับ  
มันหนีไปหลับที่ไหนไม่รู้  เรียกก็แล้วอะไรก็แล้ว  ไม่โผล่มาเลย
ผมเลยเอาปลากระป๋องกลับบ้าน

โจบซะ….