เรื่องของ...กิ๊ก
ช่วงเวลาที่ดีมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ  
บางครั้งผมไม่เคยรู้สึกหรอกว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ ต้องอย่างนั้นแต่กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ผ่านช่วงเวลานั้นไปแล้ว
เวลาที่ผ่านไป เวลาที่ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้อีก  ทำไม เพราะอะไร ผมได้แต่เฝ้าถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ในหัวได้แต่ครุ่นคิด เรียกร้องให้มันกลับคืนมาอีก ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ จะทำได้ก็เพียงแต่เก็บความทรงจำ ผนึกความรู้สึกสดชื่นหอมหวานไว้ในใจ
เวลาเพียงชั่วครู่แต่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกได้ตลอดชีวิต
ชีวิต ชีวิตนี้ช่างสั้นนัก ผมซัดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่สองครั้ง มันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาได้เลย  ความรู้สึก ความโหยหาเดิมๆยังคงอยู่ มันยังคงวนเวียนอยู่ทุกส่วนของร่างกาย แขน ขา  ทุกรูขุมขนแม้กระทั่งเปลือกตาก็ยังสร้างมิติเป็นภาพของเธอระลึกอยู่ตรงปลายขนตา
พลังกายเรี่ยวแรงที่จะก้าวต่อไปถดถอยลงทุกที ทุกทีที่ได้คิดถึง   สมองได้แต่วนเวียนคิดเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้ว ...ซ้ำเล่า...  เปรียบเป็นวัฎจักรที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ผมไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่อาจเรียกร้องอะไรกลับคืนมาได้  ดั่งความฝันที่ไม่มีวันกลายเป็นจริงได้ ความฝันที่ฟ้าประทานให้เป็นความจริงเพียงชั่วครู่ชั่วคราว
ความจริงเหนือความฝันมันสุดทรมาน   ทุกครั้งที่หลับผมฝันร้าย ทุกครั้งที่หลับตาผมไม่สามารถข่มตานอนได้สนิท ในฝันผมเห็นภาพเดิมๆฉายซ้ำไปวนมา ความฝันทำให้ผมไม่สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ ขณะที่ผมพ่นลมหายใจ ผมหลับ หรือตื่น ความฝันหรือความจริง
ความสับสนเหมือนจะทวีความรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ สติของผมช่างบอบบางเหลือเกิน มันคล้ายเป็นเส้นใยแมงมุมแสนบางที่พร้อมจะขาดสะบันได้ทุกเวลา ความเฉื่อยชาคืบคลานเข้ามาจนผมไม่รู้สึกตัว
ผมลืมเคว้งตาไปบนเพดานห้องนอน ความว่างเปล่าเท่านั้น มีเพียงความว่างเปล่า สมองไม่สามารถคิดหรือจัดระเบียบอะไรได้ทั้งสิ้น ร่างกายทุกส่วนไม่อยากจะขยับเขยื่อน  ผมได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างช้าๆ  เวลาที่กัดกร่อนทรมานผมทุกที ทุกที
ความต้องการของผมตอนนี้คืออะไร ผมต้องการอะไร หัวใจเรียกร้องอะไร และอะไรคือสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตของผม  
อะไรคือสิ่งที่เติมเต็มให้กับชีวิต
บ่อยครั้งผมเรียนรู้ที่จะเจ็บเรียนรู้ที่จะผิดพลาด  แต่สิ่งเหล่านั้นเป็นสถานการที่ผมคาดหวังไว้แล้วว่าจุดจบจะเป็นอย่างไร  
จุดจบที่ผมต้องการ
แต่ครั้งนี้สิ่งที่ผมไม่ได้คาดหวัง กลายเป็นสิ่งที่ผมคาดหวัง จุดจบคือสิ่งที่ผมไม่ต้องการ แม้ในใจจะรู้ว่าจะเป็นอย่างไร แต่ความโหยหา ความต้องการมันเรียกร้องให้ผมต้องพบจุดจบ
จุดจบที่ทำให้การมีชีวิตกลายเป็นสิ่งไม่สมบูรณ์
ช่วงเวลาที่ผ่านมาผมได้มีโอกาสได้เจอกับผู้หญิงหลายคน หลายรูปแบบ สิ่งเหล่านั้นการเป็นประสบการณ์ชั้นดีที่ทำให้ผมได้เรียนรู้  ว่าความรักเป็นอย่างไร ความต้องการเป็นเรื่องแบบไหน  
ผมคิดว่ารู้จักผู้หญิงดีแล้ว แต่ไม่ใช่เลย บางสิ่งบางอย่างสอนผมให้เรียนรู้ว่า  คนที่คิดว่ารู้จักผู้หญิงดีแล้วคือคนที่ไม่รู้จักผู้หญิงเลย  หัวใจเป็นสิ่งที่ลึกเกินจะหยั่งถึง
ความรักของผมคือการเรียนรู้  เรียนรู้ที่จะรัก  เรียนรู้ที่จะให้ การเรียนรู้นี้เหมือนเป็นตำราที่จะทวีความหนาขึ้นเรื่อยๆ  ผมไม่สามารถที่จะเปิดดูหน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ได้  ผมได้เพียงแต่ค่อยๆเปิดอ่านที่ละหน้า อย่างช้าๆ  และบางครั้งผมก็เปิดอ่านอย่างรวดเร็ว
ตำราบทไหนสนุกผมก็จะมีความสุขไปกับการเรียน ตำราบทไหนไม่สนุกผมก็จะพยายามเปิดผ่านไปให้เร็วที่สุด  แต่ยิ่งรีบยิ่งช้า อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ
จะว่าผมพลาดก็ได้ ผมผลาดเองที่รู้ทั้งรู้ว่าจุดจบต้องเป็นอย่างไรแต่ก็ปล่อยตัวปล่อยใจให้กับเธอคนนั้น
หลายครั้งที่ผมจะคบผู้หญิงเพียงชั่วเวลาข้ามคืน เราสนุกกัน และเราก็จบกันในคืนนั้น ความทรงจำดีๆ ประสบการณ์หอมหวาน มันทำให้ผมสนุกกับการมีชีวิตอยู่  
ผู้หญิงคนแล้วคนเล่าผ่านเข้ามาในชีวิตของผม  ผมสุขต่างๆมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตผม  คืนแล้วคืนเล่า คืนแล้วคืนเล่า
ผมไม่เคยต้องการที่จะผูกพันกับเธอเหล่านั้นทุกคน  ผมคิดเพียงว่าเรามีความสุขร่วมกันชั่วข้ามคืนก็เพียงพอแล้ว  
แต่ครั้งนี้ผมพลาด  พลาดทั้งตัว พลาดทั้งใจ  ให้กับเธอ
คืนนั้นผมกับเพื่อนไปเที่ยวกัน ที่ร้านแห่งหนึ่งย่านรัชดา ผมก็เพิ่งเคยมาครั้งแรก เสน่ห์ของค่ำคืนเป็นสิ่งที่ผมชอบ และผู้หญิงเป็นสิ่งที่ผมปรารถนา
ผมกับเพื่อนดื่มกันจนเส้นสติกำลังจะขาดสะบั้น  อาการอย่างนี้เกิดขึ้นกับผมเป็นประจำเรื่อยมา  การดื่มจนเกินความต้องการของร่างกาย ผิดกับจิตใจที่ไม่เคยรู้จักกับคำว่าพอ
ความบังเอิญเกิดขึ้นได้ไม่บ่อย แต่พอเวลาที่มันเกิดขึ้นมันก็สามารถทำให้คุณแปลกใจได้ไม่น้อยเหมือนกัน
ถ้าหวังอะไรมักจะไม่ได้อย่างที่หวังแต่ถ้าไม่หวังอะไรมักจะได้ในสิ่งที่ไม่คาดหวังเสมอ  ความคิดแบบนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองผมเลยจนกระทั้งวันนี้  
บ่อยครั้งที่ผมหวังไว้ว่าจะได้อะไรผมจะได้อย่างที่หวังเสมอ ทั้งในเรื่องของความรัก และผู้หญิง
คืนนี้ความคาดหวังไม่ได้ก่อตัวขึ้นในหัวผมเลย  ผมต้องการเพียงความสุขในการดื่มกับเพื่อนเท่านั้น  เท่านั้นจริงๆสำหรับคืนนี้
เสียงเพลงในร้านยังคงดังกระหึ่มอยู่ต่อเนื่อง มันเป็นจังหวะที่ไม่มีวันสิ้นสุดสำหรับคืนนี้เลย  เวลาเป็นเพียงสิ่งที่หมดไปเท่านั้น ผมนั่งทำลายเวลาของค่ำคืนด้วยเสียงเพลงและแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้า
มีผู้ชายคนหนึ่งเขามาทักผม คนคนนี้ไม่มีความสำคัญอะไรกับผม การรู้จักเพียงผิวเผินเป็นเรื่องชาชินของผมไปซะแล้ว
ชายคนนั้นเข้าพูดคุยกับผมเพียงไม่กี่คำ ทักทาย ไถ่ถามและก็จากไป
ผมยังคงดำเนินเกมส์ชีวิตของผมต่อไป
ผมออกไปนอกร้าน เพื่อจะไปสูดอากาศ บางครั้งการนั่งในร้านที่มีแต่กลิ่นควันบุหรี่และเสียงเพลงก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ  อัดมวลยาเข้าเต็มปอดทั้งสองข้าง ปลดปล่อยควันสีเทาออกมา ผมกำลังมีความสุข
หลังจากสูบบุหรี่หมดตัว  ผมเดินเข้าไปกลับไปนั่งที่โต๊ะ ผมเดินผ่านโต๊ะชายคนนั้น เขาชวนคุย ชวนดื่ม และผมก็ขอตัวกลับตามมารยาท
ผมกลับมาดื่มต่อ เวลาตอนนี้กี่โมงแล้วผมไม่อยากจะไปสนใจกับมัน  แต่เหมือนมีอะไรสักอย่างมาสะกิดใจผม  ผมลุกเดินไปที่โต๊ะชายคนนั้น
แต่คราวนี้ไม่เป็นอย่างที่ผมตั้งใจไว้ ผมเดินเข้าไปเขาทักทายชายคนนั้นตามปกติ ที่โต๊ะบริเวณนั้นทุกคนลุกขึ้นเต้นกันเมามัน ผมเข้าไปอยู่ระหว่างโต๊ะชายคนนั้นกับโต๊ะของผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง
ผมพูดคุยกับชายคนนั้นสองสามคำแล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาเต้นตรงหน้าผม เธอเป็นใครผมถามตัวเอง ผมถามชายคนนั้น เขาตะโกนแนบหูผมว่าเพิ่งรู้จัก
ผมไม่ได้สนใจอะไรนัก  เธอเต้นแนบกับใบหน้าของผม  หน้าเราเกือบจะชนกัน ผมถามชื่อเธอ เธอชื่อปลา
เรื่องราวทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก  แต่ผมก็ไม่ได้ใสใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้เลย  มันเปรียบเสมือนความสนุก ความสุขชั่วครั้งชั่วครู่ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
ผมกับปลาคุยกันได้สองสามคำมือทั้งสองของผมก็โอบรอบเอวเธอไว้แน่น  ปลาดึงใบหน้าเข้ามาใกล้ผม เราจูบกัน
ปลาถามผมว่าเมาหรือยัง ผมบอกปลาว่าเมา  ใช่  ผมเมา
ปลาบอกว่าถ้าเมาก็ไม่ต้องกินแล้ว ปลาเป็นห่วง    ผมก็ไม่รู้สึกอะไรสักเท่าไหร่  เพราะใจของผมจะเป็นคนบอกเองว่าผมพอ หรือไม่พอ
จังหวะของชีวิตยังคงดำเนินไป  ผมกอดปลาไว้ในอ้อมแขน  เหมือนทุกครั้งเหมือนทุกคนที่ผ่านเข้ามา
ปลาดึงมือผมออกไปนอกร้าน ชวนว่าจะไปหาอะไรกิน มือของเราผสานกัน
ผมกับปลาหยุดตัวที่ร้านอาหารริมถนน ปลากินผมไม่กิน เธอพยายามให้ผมกิน ผมพยายามจะไม่กิน ทุกถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของปลา  มีแต่ประโยคที่แสดงความเป็นห่วงในตัวผม  ทั้งๆที่เราได้เจอกันครั้งแรก เหมือนที่ผมได้เคยเจอผู้หญิงคนอื่นเป็นครั้งแรก และเหมือนที่ปลาได้เจอกับผมเป็นครั้งแรก
เป็นห่วงนะ  รักษาสุขภาพด้วย อย่ากินเยอะสิ  ไหวหรือเปล่า ไม่ต้องกินเหล้าแล้ว เมาแล้ว   ปลาพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาตลอดเวลาที่ร้านอาหาร
ผมไม่เคยใส่ใจกับคำพูดเหล่านั้นของปลาเลย แม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะเป็นถ้อยคำที่ผมโหยหา จากก้นบึ้งของหัวใจ  ความเป็นห่วงเป็นใยที่ผมไม่เคยได้รับจากผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
แต่ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้ผมต้องการที่จะเรียนรู้
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น  ใครโทรมาปลาถาม ไม่รู้สิใครโทรมา        ผมหยิบโทรศัพท์ยื่นให้ปลาโดยไม่ดูว่าเป็นเบอร์ใคร รับสิผมบอกปลา ปลาบอกไม่เอาหรอกเดี๋ยวแฟนผมโทรมา ผมบอกว่ารับไปเหอะ
ปลารับโทรศัพท์คนโทรเข้ามาคือน้องสาวของเพื่อนผมที่มาด้วยกัน ถามว่าผมอยู่ที่ไหน ใครรับสาย ปลาบอกว่าผมกินข้าวอยู่ไม่ต้องเป็นห่วง และปลาบอกว่าปลาไม่ใช่แฟนผม  ซึ่งผมก็พอใจ
หลังจากวางสายปลาถามผมว่าใครโทรมา ผมบอกว่าไม่รู้ ผมถามกลับไปว่าแล้วเขาพูดว่ายังไงกับปลาละ  ปลาบอกว่าก็เหมือนที่ผมได้ยินนั้นแหละ
นี่เป็นการหยั่งใจผู้หญิงอย่างหนึ่งของผม กับผู้หญิงที่เคยเจอกันคืนแรกและเป็นคืนสุดท้ายเสมอ
ทานเสร็จผมกับปลาเดินกลับไปในร้าน มือของเราสอดผสานกันตลอดเวลา ผมแวะกลับไปที่โต๊ะบอกเพื่อนว่ากลับแล้ว รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเพื่อนก็เข้าใจผมดี
ผมตรงสู่โต๊ะปลา ปลาไม่อยู่มีแต่เพื่อนของปลากับผู้ชายคนนั้น ผมยืนรอได้สักอึดใจทั้งร้านก็สว่างด้วยแสงสีขาว ความมืดสลัว แสงสีไฟสีแดง ส้ม ถูกขจัดไป
ปลาเดินมาจากทางไหนก็ไม่ทราบถามผมว่ากลับทางไหน ความบังเอิญทำให้เรากลับทางเดียวกัน จุดหมายเดียวกัน
ผมไปส่งปลาที่ห้อง ความสุขมากมายพรั่งพรูเข้ามา  ปลาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบายๆ ชวนผมไปหาอะไรกิน
บรรยากาศคืนนี้ช่างหอมรัญจวนเหลือเกิน  ผมจับมือกับปลาตลอดเวลา  เราซื้ออาหารกลับมากินที่ห้อง นั่งตรงระเบียงห้อง     ปลาพยายามให้ผมกินแต่ผมก็ไม่กินเช่นเดิม จนปลาต้องป้อนแกมบังคับ
การได้รู้จัก ได้พูดคุยกับปลาทำให้ความคิดของผมเริ่มเปลี่ยนไปทั้งที่ความเป็นจริง  ใจผมรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นได้ และจากประสบการณ์ที่ผ่านมานี่คงเป็นคืนเดียวที่ผมจะได้ใกล้ชิดกับปลา
ระหว่างปลาทานข้าวผมได้ถามประวัติ เรื่องราว การดำเนินชีวิตของปลา มีเรื่องที่น่าสนใจและน่าสงสัยหลายอย่างแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องราวเหล่านั้น  แต่ปลามีบางอย่างที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี  ผู้หญิงหลายคนที่ผ่านค่ำคืนกับผมไม่สามารถกร่อนหัวใจผมได้เท่ากับ  ปลา
ปลาถามผมว่าจะกลับหรือยังผมไม่ตอบ ตาของเราจ้องผสานกันเราจูบกันอีกครั้ง ผมกับปลาดึงตัวสู่เตียงนอน เราร่วมรักกัน ความเร้าร้อนของจังหวะทำให้ผมอ่อนแรงจนไม่สามารถขยับตัวได้