หนทางข้างหน้าราวกับกำแพงขวางกั้นระหว่างความจริงกับความฝัน มันเป็น
ปราการของขุนเขาที่สูงตระหง่านชี้ขึ้นไปบนฟากฟ้า สายหมอกลอยอ้อยอิ่งดุจ
ว่าจะคลุมปกอยู่อย่างนั้นชั่วนิจนิรันดร ช่องว่างที่พอจะลอดตัวไต่สิงขรขึ้นไป
ได้บัดนี้ยังคงมืดครึ้มด้วยความรกเรื้อของพืชป่าพันธ์ไม้ บ้างยืนต้นสูงใหญ่
แข่งยอดเขา บ้างเป็นพุ่มเตี้ยหนาแน่นไปด้วยกิ่งก้านที่ชี้ชูไปรอบทิศทาง
ท่ามกลางความหนาวเย็นของอากาศยังคงปรากฏเสียงสรรพมวลหมู่แมลงที่
กรีดปีกเปล่งเสียงระงมทั่ว
กระชับเป้ที่สะพายหลังให้ถนัด ขึ้น หมวกที่ศีรษะละอองน้ำจับจนเปียกชื้นถูก
ขยับให้เข้าที่ มือขวาเป็นมีดเดินป่าเล่มไม่ใหญ่นัก หากความแหลมคมและ
คล่องแคล่วกระชับมือทำให้ต้องถือมันไว้ตลอดเวลา มือซ้ายฉวยได้กิ่งไม้
ขนาดย่อมเหมาะมือ ริดกิ่งก้านส่วนเกินออกเสียก็กลายเป็นไม้เท้าช่วยพยุง
และแหย่สำรวจล่วงหน้าเวลาก้าวผ่านได้เป็นอย่างดี
เงยหน้ามองฟ้าอีกครั้ง แสงอรุณรุ่งพุ่งฉาบมาแล้วทางทิศตะวันออก ข้ามขุน
เขาลูกนี้ลูกเดียวก็บรรลุถึงจุดหมายที่มุ่งมา ความลำบากแห่งการตรากตรำ
ตลอดเจ็ดวันที่ลุล่วงดูเหมือนจะสำแดงผลให้การทุ่มเทของมันแล้ว หากสิ่ง
ศักดิ์สิทธิ์ไม่ทอดทิ้งผู้ตั้งมั่นในความศรัทธา ความสำเร็จคงมาถึงในอีกไม่นาน
ข้างหน้านี้
หนทางขึ้นเขาเต็มไปด้วยอุปสรรคนานัปการ ทั้งหลุมเล็กใหญ่ราวกับถูกขุดไว้
ดักรอเท้าผู้พลาดพลั้ง พญารังแดงทะมึนขว้างกั้นให้ต้องลัดเลาะไปอีกทาง
ขวากหนามจากพันธุ์ไม้หน้าตาแปลกประหลาดทำให้มีดและไม้ที่มือต้อง
ทำงานหนักยิ่งขึ้น โตรกเหวที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏดักตรงหน้าแทบผวาคะมำลงไปสู่
ก้นหุบ เหงื่อผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังและใบหน้าแม้อากาศจะหนาวเย็น ความลาด
ชัดทวีขึ้นจนล้าไปทั้งแขนเข่า เงยหน้ามองจุดหมายอีกครั้งก็แทบระทดท้อ
ระทวยกองอยู่บนพื้นป่า
เลือดซิบปรากฏอยู่ทั่วไปตามร่างกาย ทั้งแสบทั้งคันด้วยขุยของพืชพันธุ์ แต่
เมื่อเทียบกับหัวใจที่กลัดหนองอักเสบหนักก็ยังไม่เจ็บหรือแสบเท่า สิ่งเดียวที่
จะช่วยบรรเทาก็คือการก้าวเข้าไปสู่จุดมุ่งหมายอีกครั้งและอีกครั้ง ตราบเท่า
พละกำลังจะทำได้
ความหิวโหยจู่เข้ามาสู่ความรู้สึกอย่างรุนแรง สามวันมาแล้วที่ไม่มีอะไรตกถึง
ท้อง เสบียงกรังซึ่งเตรียมมาร่อยหรอไประหว่างทางจนหมดสิ้น รวมทั้งน้ำใน
กระติกหยาดสุดท้ายก็ถูกดื่มไปเมื่อชั่วยามที่ผ่านมา เหล่านี้ทำให้ขาสั่นล้า
และริมฝีปากแห้งผาก ปากทั้งปากมีรสขมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..สิ่งเดียว
ที่ความลำบากไม่สามารถริดรอนไปจากหัวใจได้ก็คือความรัก..ความรักเท่า
นั้นก่อให้เกิดกำลังขาที่จะก้าวเดินต่อไป
เวลาผ่านไปทีละนาทีทีละชั่วโมง ทั้งสองเท้าและสองมือยังคงส่งตัวเองขึ้นสู่ที่
สูงตามระนาบชันของภูเขา ที่สุดของที่สุดเท่าที่จะฝืนได้ก็คือพลิกตัวเองขณะ
หมดแรงล้มคว่ำลง ปล่อยให้กลิ้งสู่ที่ต่ำไปขัดอยู่ในแง่หินก้อน ในท่านอน
ตะแคงนั้นดวงตายังลืมสู้ สติสัมปชัญญะรับรู้แต่เพียงว่า จะตื่นขึ้นมาเพื่อเดิน
ต่อไปให้ได้อีกครั้ง ก่อนจะดับวูบลง ณ เพลานั้น
..
จากคุณ :
แทน
- [
13 ม.ค. 47 13:43:40
A:202.5.81.169 X:
]
หนทางข้างหน้าราวกับกำแพงขวางกั้นระหว่างความฝันกับความจริง..
