ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 แดดช่วงบ่ายวันนั้นร้อนเปรี้ยง นักเรียนม.1ของโรงเรียนแห่งนั้น ซึ่งมีประมาณร้อยห้าสิบคน ต่างทะยอยกันขึ้นห้อง เพื่อพบกับครูที่ปรึกษา หรือครูประจำชั้น ส่วนผมกับเพื่อน ๆ ยืนตากแดดหัวแดงอยู่หน้าเสาธง มีครูคนนั้น คนเดิมน่ะแหละครับ ยืนทำหน้าตาใจดี๊ใจดีอยู่ด้วย แปลกตรงที่ว่า พวกผมตากแดด แต่ท่านยืนอยู่ในที่ร่ม แปลกตรงที่ว่า พวกผมยืนขาเดียว แต่ท่านยืนสองขา แปลกตรงที่ว่า..พวกผมไม่มีใครบ่นสักคำ แต่ท่านบ่นตลอดเวลา .......... หลังจากบ่นเสร็จแล้ว คุณครูก็เดินจากไป ปล่อยให้พวกเรายืนขาเดียวอยู่อย่างนั้น ที่น่าสงสารที่สุด คงจะเป็นภณชัย เขามีรูปร่างใหญ่ การยืนขาเดียวของเขาคงสร้างความลำบากให้เขาอยู่มาก แต่เมื่อผมหันไปมอง ผมเห็นแต่เหงื่อที่โทรมหน้าโทรมตัว ปากยังคงเคี้ยวอะไรอยู่ไม่หยุด "นายกินอะไร?" ผมถาม "หมูทอด" เขาตอบ "ที่กินเมื่อตอนกลางวันนี้ล่ะหรือ?" "ช่าย ฉันตุนไว้เยอะ เอาบ้างไหมล่ะ?" "เอา.." ไม่ใช่ผมพูดครับ แต่เป็นอรรถพร "ฉันยังกินไม่อิ่มเลย ไอ้พวกนั้นเข้ามาหาเรื่องซะก่อน.." "ฉันก็เอา..ถ้าพอจะมีแบ่งบ้าง" คราวนี้เป็นราเมษฐ์ เขาลูบท้องไปมาขณะที่เอ่ยเสียงอ่อย ๆ ถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยหมูทอดที่หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก็ถูกดึงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของภณชัย เขาแจกจ่ายทั่วทุกคน ในขณะที่เคี้ยวกันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย พลนิดาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ "ครูสั่งให้เรายืนขาเดียวใช่มะ?" "ใช่" ใครคนหนึ่งตอบ "แต่ครูไม่ได้สั่งว่าให้เรายืนในลักษณะไหนใช่มะ?" "ใช่" "งั้นพวกเรามาพักขากันดีกว่า?" "ทำอย่างไง?" เธอสั่งให้พวกเราหันหลังเข้าหากัน เอาเท้าที่หดสั้นอยู่มาคล้องขัดกันไปมา ทำให้ลดแรงต้านแรงดึงดูดของโลกไปได้เยอะ พวกเรานึกสนุกกันขึ้นมา ก็เลยแปลงการลงโทษเป็นเกมส์สนุกไปซะเลย เราสลับขาไขว้ไปเรื่อย จากนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปด้วยกันทั้งวงเพื่อเข้าไปหลบในที่ร่ม ร่มที่เราหมายตาไว้เป็นใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ แต่อยู่ถัดไปประมาณยี่สิบเมตร พวกเราใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ก็ไปถึงได้ โดยไม่เหน็ดเหนื่อยอะไรเลย สนุกซะด้วยซ้ำ แต่เราหารู้ไม่ว่า การเล่นของเรา อยู่ภายใต้สายตาของคุณครูหนุ่มคนนั้น ครูหนุ่มที่หน้าตาใจดี๊ใจดีคนนั้น ............ ใต้ต้นหูกวางต้นนั้น เราสามารถมองเห็นพื้นที่บริเวณโรงเรียนได้กว้างขึ้น อาคารเรียนเป็นอาคารสองชั้น ปลูกด้วยไม้ทั้งหลัง ยาวเหยียดอิงอยู่กับภูเขาข้างหลัง ที่เห็นเป็นแนวครึ้มไปสุดหูสุดตา ด้านข้างเป็นสวนกล้วยและสวนมะม่วงของชาวบ้าน มีรั้วไม้กั้นเอาไว้พอให้เห็นอาณาเขตอย่างชัดเจนเท่านั้น ส่วนอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นด้านที่เรายืนเขย่งขาไขว้กันอยู่ เป็นป่ารก ดูแล้วเหมือนสวนร้างที่ขาดคนดูแลมาเนิ่นนาน สังเกตได้จากมีเกวียนคันหนึ่ง จอดตากแดดตากฝนเอาไว้จนทรุดลงไปกองกับพื้นใต้ต้นขี้เหล็ก ถัดไปนั้นเป็นเงาตะคุ่ม ๆ ของบ้านหลังหนึ่ง อยู่ภายใต้แมกไม้ที่คลุมจนแทบมองไม่เห็นตัวบ้าน พวกเรายืนดูด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน "ถามหน่อยได้ไหม ว่าเธอทำไมถึงเก่งอย่างนี้.." ผมถามสาวน้อยตาโตคนนั้น "พ่อฉันเป็นเจ้าของค่ายมวย ฉันถูกหัดมวยตั้งแต่อายุหกขวบ.." ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก เสียดายหน้าตาสวยหวานนั้นขึ้นมานิด ๆ "ทำไมเธอถึงชื่อเหมือนผู้ชาย?" "ก็พ่ออยากให้ฉันเกิดมาเป็นผู้ชาย จริง ๆ แล้วแกตั้งชื่อไว้ก่อนฉันเกิดว่าอรรถพล แต่พอเกิดเป็นผู้หญิงลอลิงก็เลยเปลี่ยนเป็นรอเรือ.." "อ้อ..อย่างงั้นนี่เอง ฉันนพนะ นพวุฒิ พ่อไม่ได้เป็นนักมวย แต่เป็นนักส่องใบไม้" "ส่องทำไมเหรอ..?" "ไม่รู้เหมือนกัน วัน ๆ เห็นพ่อนั่งส่องดูใบไม้ แล้วก็เขียนอะไรยุกยิก ๆ ลงสมุด “ เธอหัวเราะ เวลาเธอหัวเราะเธอสวยขึ้นเป็นกอง ผมยังอดหวาดเสียวไม่ได้ ในท่าเตะท่าสุดท้ายของเธอ ที่ซัดเข้าหว่างขาของไอ้พวกอันธพาลคนหนึ่ง "พวกมันถูกหามส่งห้องพยาบาลกันหมด..รู้งี้เรายอมให้พวกมันเตะต่อยสักสองที จะได้ไม่ต้องมายืนขาแข็งอยู่อย่างนี้.." "เรื่องอะไร พ่อฉันสั่งไว้ว่าห้ามยอมเด็ดขาด ต่อให้ถึงตายก็ต้องสู้.." .. นั่นเป็นเรื่องราวของสาวน้อยหน้าสวยแต่เตะโหดคนนั้น แต่ยังมีอีกหลายคนที่ผมยังไม่ได้กล่าวถึงว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เอาไว้ผมจะค่อย ๆ บอกแล้วกันครับ แต่ตอนนี้มาเข้าเรื่องนี้ก่อน คือเรื่องเมื่อย แม้ว่าเราจะสลับขากันอย่างไรแล้วก็ตาม ความทรมานก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทุกขณะ คนที่อ่อนแอสุด แทนที่จะเป็นภณชัยร่างอ้วน แต่กลับเป็นสาวน้อยหน้าหมวย เธอเป็นคนแรกที่ทนไม่ได้ เสียหลักล้มลงโดยฉุดพวกเราให้ล้มลงไปด้วย เราทั้งห้าคนนั่งกองอยู่กับพื้น มองหน้ากันไปมา แล้วในที่สุดก็หัวเราะให้แก่กัน ภณชัยเป็นคนแรกที่นอนแผ่ลงไปกับพื้นหญ้า พวกเราไม่รอช้านอนลงไปด้วย เหนือสายตาของเรา เป็นใบหูกวาง ใบของมันใหญ่มาก กิ่งของมันก็ซ้อนกันเป็นแถบ ๆ สูงขึ้นไป แม้กระนั้นเราก็ยังเห็นท้องฟ้าสีสดใส น่าแปลกที่อยู่ ๆ ก็มีลมพัดมาอ่อน ๆ เป็นลมที่เรารู้สึกถึงความเย็นสบาย “สบายจังเลย ” เด็กมัธยมต้นทั้งห้าคน นอนแผ่รับความกว้างของท้องฟ้า และไออุ่นของแผ่นดินอย่างมีความสุข ใครจะรู้บ้างเล่า ว่าเขาทั้งหาได้ถักทอความผูกพันบาง ๆ ขึ้นแล้ว หลังจากที่ได้ร่วมกันผจญกับเหตุการณ์สองสามอย่างมาด้วยกัน แม้แต่ผมเองก็ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่า เพื่อนกลุ่มนี้ของผม แม้จะเป็นเพื่อนกลุ่มใหม่ แต่ผมก็มีความรู้สึกประทับใจเกิดขึ้นเล็ก ๆ โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ และบทเรียนใหม่ ตลอดจนเหตุการณ์ระทึกใจใหม่ ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ผมรักโรงเรียนของผมจังเลย . การถูกทำโทษดูจะน้อยไปหน่อยสำหรับความผิดที่ได้ก่อการวิวาทขึ้นในโรงเรียน อย่าเพิ่งแปลกใจไปเลยครับ เพราะหลังจากที่คุณครูหน้าตาใจดี๊ใจดีคนนั้น กลับมาเห็นพวกเรานอนแผ่หราอย่างมีความสุขแล้ว ท่านก็โกรธจนหูแดง เราวิ่งรอบสนามสิบรอบ เก็บขยะทั่วโรงเรียนไม่ให้มีแม้แต่เศษกระดาษแผ่นเดียว และก็... ขัดห้องน้ำ..ซึ่งเป็นการลงโทษที่โหดร้ายสุด ๆ พวกเราในชุดนักเรียน เปียกมะล่อกมะแล่กตั้งแต่หัวยังรองเท้า แต่แปลกที่พวกเรากลับสนุก และช่วยกันทำโดยไม่มีใครบ่นสักคำ จนกระทั่งได้เวลาหกโมงเย็น ซึ่งนักเรียนทุกคนจะต้องมาเข้าแถวที่สนามอีกครั้ง พวกเราเลยกลายเป็นตัวตลกให้คนอื่นหัวเราะ ไม่แค่นั้น พวกเรายังถูกให้ไปยืนเข้าแถวที่หน้าเสาธง เพื่อประจานความผิดไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง บอกแล้ว..คุณครูคนนั้นหน้าตาใจดี๊ใจดีจริง ๆ ............ "ทั้งห้าคนนี้นอกจากจะมาโรงเรียนสายแล้ว พวกเขายังก่อการวิวาทขึ้นในโรงเรียนอีกด้วย ซึ่งถือเป็นความผิดร้ายแรงที่จะต้องได้รับโทษให้สาสมกับความผิด..." ครูผู้ชายคนนั้น กล่าวออกไมค์เสียงก้องไปทั่ว "แต่เพื่อเห็นแก่ความสามัคคี ที่พวกเขาได้ร่วมกันงานในสิ่งที่ได้รับมอบหมาย ไม่ว่าจะเป็นการเก็บขยะทั่วโรงเรียน ล้างห้องน้ำของโรงเรียนซึ่งเป็นการทำความดีที่ควรจะได้รับการชมเชย วันนี้ครูจึงจะยกโทษให้.." พวกเรายิ้มแต้ "แต่.." พวกเรายิ้มตูบ "พวกเขาทั้งห้าคน จะถูกภาคทัณฑ์เอาไว้ หากพวกเขาทำความผิดซ้ำสองเกิดขึ้น พวกเขาจะต้องถูกทำโทษสูงสุดของโรงเรียน นั่นคือเชิญผู้ปกครองมาเซ็นต์ชื่อลาออก แล้วพาพวกเขาไปเรียนโรงเรียนอื่น.." "ฉะนั้น ขอให้พวกเราทุกคนจำไว้ ว่าโรงเรียนนี้มีกฎระเบียบอย่างไร..และ...ฯลฯ" ......... หลายท่านคงแปลกใจว่าการนอนของเด็กนักเรียนจำนวนกว่า 150 คน จะนอนกันอย่างไรในโรงเรียนแห่งนั้น อย่าแปลกใจไปเลย ครูก็ใช้ห้องเรียนนั่นแหละ เป็นห้องนอน แค่ยกโต๊ะเก้าอี้ไปวางซ้อนกันไว้ด้านหนึ่ง พื้นที่ที่เหลือที่ถูกขัดถูซะเงาวับก็พร้อมจะเป็นที่นอนได้แล้ว เสื่อและหมอนครูคงยืมเอามาจากวัดใกล้ ๆ นี้ เวลาปูติด ๆ กันเป็นแถวแล้วน่านอนชะมัด พวกเราแม้จะยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ครูเขาก็ให้แยกห้องนอนชายหญิงกันแล้ว อรรถพรและพลนิดา จึงแยกกลุ่มไปอยู่กับพวกผู้หญิงด้วย พวกผมเลยเหลือกันแค่สามคน มีผม ภณชัย และราเมษฐ์ เราจองที่นอนให้ติดกันอยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง หลังจากทำกิจกรรมร่วมกันแล้ว เช่น การแสดงรอบกองไฟ การจับกลุ่มแข่งขันกันเล่นเกมส์ และการตอบปัญหาชิงรางวัล พวกเราก็ถูกปล่อยให้ไปอาบน้ำ เรื่องอาบน้ำด้วยกันนี่สนุกมาก แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังนะครับ ห้องน้ำที่พวกเราเพิ่งขัดไปเมื่อตอนกลางวัน เป็นห้องน้ำที่ก่ออิฐขึ้นมาเป็นแถวยาวแล้วต่อก๊อกน้ำเอาไว้เป็นระยะ ๆ พื้นปูด้วยไม้กระดานที่ถูกยกขึ้นให้เหนือพื้นประมาณคืบหนึ่งได้ ถัดไปเป็นห้องปลดทุกข์ที่ปลูกเรียงกันไว้ในเรือนไม้หลังนั้น นับดูแล้วก็มีอยู่สี่ห้อง ตอนที่พวกผมไปเข้าคิวรออาบน้ำนั้นเป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง กางเกงขาสั้นและขันที่มีสบู่แปรงสีฟันอะไรพวกนี้จะถูกถืออยู่อีกมือหนึ่ง ส่วนอีกมือเราเอาไว้ชี้โน่นชี้นี่ที่เราไม่ค่อยจะได้เคยเห็นบ่อยนัก นั่นคือก้นขาว ๆ ตัวขาว ๆ ของเพื่อน ๆ ด้วยกัน เด็กที่โตหน่อยมักจะใส่กางเกงลิงอาบน้ำด้วย แต่เล็กตัวเล็กอย่างผมการได้แก้ผ้าอาบน้ำจึงเป็นอะไรที่สะดวกสุด ๆ เมื่อถึงคิวของเราเราก็อาบกันอย่างสนุกสนาน การล้อว่าของใครยาวกว่าของใครสั้นกว่าทำให้เสียงดังไปทั่ว ในระหว่างการถูสบู่นั้นผมก็เห็นราเมษฐ์มองนิ่งไปที่อะไรอย่างหนึ่งผ่านรั้วสังกะสีที่เป็นรูนั้นออกไป “เห็นอะไรเหรอ?” “ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนั้นจะมีคนอยู่ด้วย..” เขาพึมพำบอกผมกับภณชัย “อ้าว..ไม่ใช่บ้านร้างหรอกรึ?” ผมนึกถึงบ้านที่อยู่ในสวนร้างข้างโรงเรียนที่เราเห็นตอนกลางวันขณะที่เรากำลังยืนเอาขาไขว้เล่นกันอยู่ “ฉันก็แน่ใจว่าร้าง แต่เมื่อกี้ฉันเห็นมีเงาคนสองสามคนเดินอยู่ตรงนั้น..” ผมขยับตัวเข้าไปส่องดูตรงรูนั้น สิ่งที่เห็นก็คือบ้านหลังนั้นยืนทมึนอยู่ในความมืด มีเพียงแสงจันทร์ส่องลงมาพอให้เห็นราง ๆ เท่านั้น ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน “ไม่เห็นมีใคร ไฟก็ไม่มี จะมีคนอยู่ได้อย่างไร?” “นอกจากฉันจะเห็นแล้ว ฉันยังได้ยินเสียงคุยกันอีกด้วยนะ..” ราเมษฐ์พูดเสียงเย็นกลับมา “ไหน ขอดูมั่งซิ .” ภณชัยมองลอดรูขนาดเหรียญบาทนั้นออกไป “มีจริง ๆ ด้วย..” “ไหน?” เราทั้งสามต่างแย่งกันดู สิ่งที่เห็นแทบจะพร้อม ๆ กันนั้นก็คือเงาของคนสองคน กำลังเดินอยู่รอบบ้านให้เราเห็นแว่บ ๆ เป็นคนสองคนที่เราคุ้นตาเหลือเกิน “อรรถพรกะพลนิดา???” .. จากคุณ : หุหุ ยาวจิ้งงง - [ 14 ม.ค. 47 20:43:03 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 4 คืนนั้น..หลังสองยาม ดาวเดือนเต็มท้องฟ้า แสงจันทร์ส่องอยู่อีกทาง สายลมยามดึกพัดกิ่งไม้ไหวไปมา เสียงจิ้งหรีดและเสียงแมลงร้องไม่ขาดหู เราสามคนนอนฟังตาแป๋ว เราไม่เข้าใจว่า อะไรทำให้อรรถพรกับพลนิดา ถึงกับกล้าหาญชาญชัย เข้าไปสำรวจบ้านหลังนั้นในเวลาค่ำคืนอย่างนั้น เธอทั้งสองเห็นอะไร หรือมีอะไรน่าสนใจ “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นยัยอรรถกับยัยดาจริง ๆ เธอทั้งสองไม่น่าจะใจกล้าถึงขนาดนั้น..หรือพวกเราตาฝาดไป..” ผมพึมพำเบา ๆ พอให้ได้ยินกันสามคน “แต่นายอย่าลืมว่า ยัยอรรถนั่นเหมือนผู้หญิงซะที่ไหน ส่วนยัยดาคงจะถูกชวนแกมบังคับไปด้วยแน่?” ราเมษฐ์ตั้งข้อสังเกต “ทั้งสองคนนั่นไปหาอะไร?” เป็นคำถามที่อยู่ในหัวสมองของเรามาตั้งแต่เห็นเหตุการณ์ในตอนอาบน้ำ “แล้วเราจะนอนอยู่อย่างนี้ล่ะหรือ?” . เป็นเหตุการณ์ที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตของผม ในการที่ต้องเดินข้ามเพื่อน ๆ ที่กำลังนอนหลับไปในท่ามกลางความมืดมิดนั้น ประตูห้องถูกลั่นดาลไว้ภายใน การเปิดออกไปนั้นง่ายดายนัก ถ้าเราพยายามทำให้มันไม่เกิดเสียง “แกร๊ก” ผมใจหายวาบ เสียงกลอนที่ถูกกำลังแรงดึงขึ้นดังก้องขึ้นในความเงียบ พวกเรากลั้นหายใจหมอบนิ่งอยู่อย่างนั้น โชคดีที่ไม่มีใครตื่นขึ้นมา เราค่อย ๆ ย่องออกจากประตู แล้วงับไว้ตามเดิม สายลมพายนอกพัดแรงกว่าในห้องเยอะ อาการค่อนข้างเย็นนั้นไม่ค่อยช่วยให้เหงื่อเราแห้งไปได้สักเท่าไหร่ “นายแน่ใจเหรอว่าพวกเราคิดถูกแล้ว??” ภณชัยกระซิบกระซาบ สายตาของเขาเห็นแต่สีขาวกลอกกลิ้งไปมา “ป่านนี้ยัยสองคนนั่นก็คงเข้านอนไปแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยถามไม่ดีหรือว่าเกิดอะไรขึ้น ออกไปตอนนี้เดี๋ยวก็ได้เจอ “อะไร” เข้ามั่งหรอก” “เอ..ทำไมถึงมาพูดตอนนี้วะ?..” ราเมษฐ์ส่งเสียงดุภณชัย “เมื่อกี้ก็ถามกันแล้วก็ลงความเห็นกันแล้วว่าจะออกมาดูให้หายสงสัย แล้วไหงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ..เกิดขี้ขลาดขึ้นมาล่ะสิ?” เขาส่ายหน้าพรืด “ปล่าว..แต่กลัวผีว่ะ” ผมกลั้นหัวเราะ “แล้วมันต่างกันอย่างไง ขี้ขลาดกะกลัวผี?” “ต่างสิ ถ้าคนด้วยกันฉันไม่กลัว แต่ถ้าเป็นผีฉันขอเผ่น..” “อ๋าย..ผีเผอที่ไหนมี..” ราเมษฐ์ส่งเสียงมา “ทำเป็นพูดดีไปเหอะ..” ท่าทางจะต่อล้อต่อเถียงกันยาว ผมจึงยกมือแตะริมฝีปากเพื่อให้พวกเขาเงียบเสียง “ไหน ๆ ก็หนีออกมาแล้ว ไปดูกันให้เห็นดำเห็นแดงเลยดีกว่า..” ป่ารกจากสวนร้างนั้นทำให้เรามองแทบไม่เห็นท้องฟ้า พื้นที่เราลุยฝ่าไปนั้นก็เต็มไปด้วยต้นหญ้าและตอไม้ ผมกับภณชัยสะดุดถึงสองครั้ง เนื้อตัวถูกกิ่งไม้และหญ้าคาเกี่ยวบาดจนเจ็บ ๆ คัน ๆ แสบ ๆ ไปทั่วตัว บ้านหลังนั้นเป็นบ้านไม้ที่ทรงแปลกตา มันคล้าย ๆ เรือนทหารที่ผมเคยเห็นในหนังสงครามของฝรั่ง คือจะมีประตูเรียงกันเป็นพรืดไม่ต่ำกว่าสี่ห้าบาน ตีด้วยไม้กระดานทั้งชั้นล่างและชั้นบน เจาะเป็นหน้าต่างซึ่งบางบานก็ปิดบางบานก็เปิด ข้างในนั้นมืดมิดพอ ๆ กับข้างนอก เราสองสามคนยืนดูมันด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ระทึกจนพากันสะกิดให้หันหลังกลับ ก็โถ เด็กอายุสิบสองขวบ ไปเจอบ้านสภาพอย่างนั้นจะเอาความกล้าจากเหตุผลไหนล่ะครับที่จะทำให้ตัดสินใจลุยต่อไป เมื่อลงได้ตัดสินใจกลับแล้วก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก เราเดินตัวปลิวโดยไม่ล้มลุกคลุกคลานอีกเลย แต่แล้ว..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “กรี๊ดดดดดดดด” พวกเราชะงักค้าง ใจหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า บรรยากาศที่มืดมิดวังเวง เสียงร้องนั้นยิ่งโหยหวนชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ภณชัยใช้มือที่เย็นชืดจับแขนของผม ดวงตาของเขาเลิ่กลั่ก รู้สึกผมบนศีรษะของเขาจะฟูฟ่องผิดปกติไปด้วย “ผะผี..” ราเมษฐ์เด็กชายผู้สูงโย่งก็ใช่ว่าจะดีกว่าใคร เขาหันหลังชนกันกับผม ส่งเสียงกระเส่ามาว่า “ถ้าจะไม่ดีเหวย..” ผมเองนั้นกว่าจะเก็บหัวใจจากตาตุ่มขึ้นมาได้ ก็เสียเวลาไปนานโข กลืนน้ำลายเพราะรู้สึกหนืดที่ลำคอ แล้วพึมพำออกมาบ้างว่า “เสียงร้องเหมือนเด็กผู้หญิง” “เกิดอะไรขึ้น?” ราเมษฐ์ถาม “ทำไมร้องทีเดียว?” ภณชัยถาม “ใครจะไปรู้?..” ผมเป็นคนเดียวที่ตอบ “เสียงเหมือนยัยอรรถหรือยัยดาไหม?” “ถ้าจะฟังว่าเหมือนก็คงเหมือน เด็กผู้หญิงร้องไม่ต่างกันหรอก.” “แล้วจะเอายังไง?” “กลับซี่..ไปบอกครูให้มาช่วยดีกว่า” ภณชัยตัดสินใจให้ “กว่าเราจะกลับไป กว่าจะกลับมา คนที่ร้องคงเสร็จไปแล้ว..” ผมบอก “หมายความว่าพวกเราจะเข้าไปดูรึ?” “ ” คงจะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายพฤติกรรมของพวกเราในตอนนั้นไม่ได้ละเอียดพอ เรารู้แต่ว่าเราต้องเข้าไปหาต้นตอของเสียงกรี๊ดนั่น และต้องเร็วที่สุดด้วย มันเป็นความกล้าหาญ? มันเป็นความเสียสละ? เปล่าเลย ผมตอบได้ทันที เราไม่ใช่เด็กที่เกิดมาเพื่อเป็นพระเอก เราเกิดมาเพื่อซนเท่านั้น คงจะเป็นเพราะความซน ทำให้เราตัดสินใจกลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้น . ประตูสี่ห้าบานที่ผมกล่าวถึงตอนต้น ทุกบานปิดสนิท เราเสียเวลาไปหลายนาทีเพื่อหาทางเข้าไปข้างในนั้นให้ได้ ในขณะที่พวกเราค้นหา เราพยายามเงี่ยหูฟังเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นภายใน แต่เราก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย หรือพวกเราจะสายไปเสียแล้ว??? ในทันใดนั้น ภณชัยก็เดินสะดุดอะไรอย่างหนึ่งเข้า เขาล้มลง ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ “เป็นอะไร?” “รู้สึกจะมีทางเข้าอยู่ที่พื้น..” ผมก้มลงสำรวจดู สิ่งที่ภณชัยสะดุดก็คือข้อต่อของบานพับของประตู ที่วางไว้บนพื้น เหนือบานประตูบานนั้น มีร่องรอยการถูกใช้มาแล้ว เพราะเศษใบไม้และฝุ่นดิน ถูกปัดออกไปข้างหนึ่ง พวกเรามองหน้ากัน แล้วช่วยกันยกบานประตูนั้นขึ้น กลิ่นอับชื้นโชยออกมาจนเราแทบสำลัก จะเป็นเพราะอุปทานหรืออะไรก็ไม่ทราบ ทำให้ผมรู้สึกถึงกลิ่นซากเน่าโชยออกมาพร้อมกันด้วย เมื่อมองลึกลงไป สิ่งที่เห็นก็คือบันไดสองสามขั้น นอกจากนั้นก็คือความมืดสนิทที่รอพวกเราอยู่ “ถ้าจะลงไป เราต้องมีไฟฉาย..” “แต่เราไม่มีไฟฉาย..” “งั้นก็ต้องคบเพลิง..หรือไต้” “เราก็ไม่มีคบเพิลงหรือไต้..” “งั้นพวกเรากลับ..” “กลับอีกแล้ว..” “แล้วนายจะบุกเข้าไปทั้งมืด ๆ อย่างนี้ล่ะหรือ อะไรรออยู่ในนั้นก็ไม่รู้..” “ก็ได้ งั้นกลับ แต่กลับไปคนเดียว..ไปเอาไฟฉายมาให้เร็วที่สุด..” “งั้นฉันกลับ..” “ฉันดีกว่า..” “ฉันเร็วกว่า..” พวกเราสามคนแย่งกัน เพราะต่างก็อยากจะกลับไปตั้งหลักใหม่ แต่แล้วในที่สุดผมก็มีเหตุผลดีกว่าทุกคน เพราะผมเป็นคนเดียวที่มีไฟฉาย “พวกนายรออยู่เฉย ๆ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด..” “ได้..เราจะรออยู่เฉย ๆ ถึงมีอะไรให้ทำเราก็ไม่ทำ..” ผมหัวเราะเบา ๆ เพื่อนใหม่ของผมทั้งสองคนตลกดี และก็กล้าหาญดีจริง ๆ .. ผมย่องกลับมาที่ห้องนอน..เดินฝ่าเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ เข้าไปยังที่นอนของผม ซึ่งมีกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าและสิ่งของวางอยู่ตรงหัวนอน ผมคว้าไฟฉายกระบอกเล็ก ๆ ขึ้นมาได้ ก็รีบย้อนกลับไป แต่ให้ตาย.. ผมไม่เห็นราเมษฐ์ และภณชัยอยู่ที่นั่นเสียแล้ว ผมยืนตัวชา..ไฟฉายแทบหลุดจากมือ ผมเห็นร่องรอยการต่อสู้อยู่เหนือประตูที่เจาะพื้นลงไปนั้น เห็นแม้กระทั่งนาฬิกาข้อมือของคนใดคนหนึ่งตกอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่???? . ปฏิกิริยาของผมตอนนั้นเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ผมเปิดประตูใต้ดินบานนั้นทันที ไม่น่าเชื่อว่าตอนแรกที่ผมช่วยกับเพื่อนเปิดมันขึ้นมา เราสามคนแทบจะยกไม่ไหว แต่เมื่อผมเปิดตอนที่ตกใจและเป็นห่วงเพื่อนนั้น ผมสามารถเปิดมันขึ้นด้วยตัวผมเองได้ กลิ่นสาบสางและเหม็นอับโชยออกมา ผมส่องไฟฉายเข้าไปก่อน เห็นบันไดที่ก่อจากอิฐปูลงเป็นเป็นลำดับขั้นสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง ผมส่องดูตามขั้นบันได เห็นร่องรอยรองเท้าที่ประทับอยู่กับฝุ่นนั้นอย่างชัดเจน ไม่ผิดแน่ มีคนลงไปในนั้นแน่ ๆ ความหวาดกลัวดูจะหายไปสิ้น ผมเปิดประตูบานนั้นให้พับไปข้างหนึ่ง แล้วตัดสินใจก้าวลงไป หนทางลงเป็นช่องทางแคบ ๆ ดูเหมือนจะถูกสร้างไว้สำหรับคนไม่กี่คนที่จะลงไปในนั้น มันอาจจะเป็นถ้ำที่ขุดเอาไว้เก็บของที่สำคัญ หรืออาจจะเป็นทางผ่านเพื่อไปที่ใดที่หนึ่งได้ ตอนนั้นผมไม่สนใจจะค้นหาคำตอบมากนัก ผมเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า ผมตะโกนเรียกออกไปสองสามคำ แต่เสียงตอบที่ได้กลับมาคือเสียงของผมเอง มันสะท้อนไปมาสี่ห้าครั้งก่อนจะจางไป แสดงว่าข้างล่างนี้จะต้องเป็นถ้ำ เพราะเสียงที่ก้องนั้นบอกผมว่ามันควรจะเป็นถ้ำที่ค่อนข้างใหญ่ หากแสงสว่างที่ได้จากไฟฉายที่มือของผมนั้นดูจะเล็กน้อยเสียเหลือเกินสำหรับการสำรวจในที่มืดมิดแห่งนี้ เสียงเดินของผมก้องกระทบไปทั่ว ทำให้รู้สึกเหมือนมีใครเดินอยู่ข้างหน้า หรือไม่ก็ข้างหลัง ดวงตาของผมเบิกกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมเดินหักเลี้ยวสองสามครั้ง ตามทางที่บังคับ กำแพงสองด้านข้างเป็นอิฐที่ถูกความชื้นเกาะกุมจนเขียวดำจากตะไคร่ มาถึงตรงนี้ ผมมองไม่เห็นรอยเท้าของเพื่อนผมเสียแล้ว เพราะพื้นของมันเป็นหินแข็งแกร่ง และมีน้ำขังอยู่ตามหลุมบ่อตื้น ๆ นั้นทั่วไป กำแพงทึบขวางอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ผมส่องไฟเพื่อหาช่องทางที่จะเดินต่อไป แต่ผมก็หาไม่พบ มันเป็นกำแพงทั้งสามด้าน ผมเจอทางตันเข้าแล้ว เป็นไปไม่ได้..หนทางจะมาตันเอาตรงนี้ไม่ได้ ผมเดินเข้ามายังไม่ถึงร้อยเมตรดีด้วยซ้ำ ใครจะบ้ามาขุดเอาไว้เพียงเท่านี้??? หรือผมหลงทางมาทางด้านนี้ มันอาจจะมีทางเลี้ยวอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่ผมอาจจะเดินผ่านมาเพราะมองไม่เห็นก็เป็นได้ ตัดสินใจกลับหลังหัน คราวนี้ผมใช้ความถี่ถ้วนให้มากขึ้น ส่องล่างบนซ้ายขวากลับมาทางเก่า แต่แล้วผมก็ไม่เห็นทางอื่นนอกเสียจากทางที่ผมเดินไปแล้ว และที่รอผมอยู่ข้างหน้า นั่นเป็นทางออก ซึ่งก็เป็นทางที่ผมเข้ามานั่นเอง เอ..แล้วพวกนั้นหายไปได้อย่างไร??? .. จากคุณ : คนอาไร้..เขียนเก่งจิงจิง - [ 14 ม.ค. 47 20:44:02 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในวาบหนึ่งของความคิด ผมคิดจะขึ้นไปเรียกครูให้มารับรู้ในเรื่องนี้ อย่างน้อยถ้าเรื่องถึงผู้ใหญ่ เด็กม.1 อย่างผมก็คงไม่ต้องมารับกับภาระที่หนักและเสี่ยงอย่างนี้ แต่แล้วอีกแวบหนึ่ง ก็บอกกับผมว่าหากผมชักช้าไปมากกว่านี้ เพื่อนผมบางคน หรือทุกคน อาจจะตกอยู่ในอันตรายที่ยากเกินกว่าที่จะช่วยเหลือได้ทัน แวบนี้แรงมาก มันทำให้ผมตั้งใจเดินเข้าไปในอุโมงค์นั้นอีกครั้ง คราวนี้ผมเดินสำรวจแทบทุกตารางนิ้ว แต่เพียงสามก้าวเท่านั้น พื้นที่ผมกำลังยืนอยู่ ก็มีอันอ่อนตัวลง มันยวบลงไปเฉย ๆ ผมก็เลยตกวูบลงไปเฉย ๆ “จ๊ากกกกกกกกก” นั่นคือการแหกปากร้องของผมด้วยความหวาดกลัวขีดสุด สองมือตะกายเพื่อหาที่ยึดเกาะ แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือความลื่นรอบตัว เหมือนผมตกลงไปในปล่องกลม ๆ ที่มีขนาดไม่ใหญ่กว่าตัวผมมากนัก ไม่ถึงนาทีจากนั้น ร่างของผมก็หล่นโครมลงไปในลำธารใต้พิภพ น้ำที่เย็นเฉียบแทบทำให้ผมสิ้นสติ โชคดีที่ลำธารนั้นไม่ลึกมากนัก ผมกระโจนพรวดเดียวก็สามารถอ้าปากหาอากาศได้ แต่ให้ตายเถอะ ผมทำได้แค่นั้น ร่างก็จมลงอีกครั้ง ก็ผมว่ายน้ำไม่เป็น!!! “แม่จ๋า ช่วยด้วยยยยยยยย” ผมตะโกนก้องในใจ ในขณะที่ร่างของผมถูกสายน้ำที่ไหลเชี่ยวพัดพาไปเรื่อย ๆ . ชีวิตของคนนั้นจะเป็นจะตายนั้นง่ายดายนัก ผมเพิ่งมาประจักษ์ก็ตอนนั้น หากผมไม่ทำอะไรมากไปกว่าการตะเกียกตะกายและกลืนน้ำเข้าไปแล้ว ผมต้องตายแน่ ๆ แต่ผมจะทำอะไรได้ นอกเสียจากหยุดดิ้น แล้วกลั้นหายใจเอาไว้ การดิ้นในน้ำ หากดิ้นไม่ถูกวิธี ก็ยิ่งจะทำให้ร่างของเราจมดิ่งลงไปอีก แต่ถ้าเราทำเฉย ๆ ร่างจะค่อย ๆ ลอยขึ้นมาเอง ด้วยแรงดันของน้ำ และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมนอนหงายอ้าปากหายใจปล่อยให้ตัวเองไหลตามน้ำไปเรื่อย ๆ เท่าที่สังเกตดู สายน้ำยิ่งนานยิ่งเย็นและยิ่งนานยิ่งไหลช้าลง แล้วโอกาสของผมก็มาถึง เมื่อมือของผมบังเอิญไปโดนอะไรอย่างหนึ่งเข้า ผมคว้าหมับแล้วกำแน่น มันเป็นโขดหินที่โผล่ขึ้นมาขวางทางไหลของน้ำ มันลื่น แต่ผมก็พยายามจับไว้จนได้ ผมไม่รีบร้อนผลีผลาม ปล่อยให้สายน้ำพัดผ่านเลยตัวผมไป แล้วค่อย ๆ เกร็งกำลังแขนพาตัวเองขึ้นบนก้อนหินก้อนนั้น ทุกอย่างมืดมิด กลิ่นเหม็นอับชื้นยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้น อ๊อกซิเจนคงมีน้อยเต็มที แต่ผมว่าก็ยังดีกว่าอยู่ในน้ำ ผมขึ้นมานอนพังพาบอยู่พักใหญ่ เพื่อรอเวลาให้พละกำลังกลับคืนมา ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ เด็กอายุสิบสองปีกว่า ตกน้ำแต่ไม่ตาย ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้น้อ??? .. โชคดีที่ผมบอกกับตัวเอง หารู้ไม่ว่าโชคร้ายจะตามมาอีกเยอะ เมื่อผมลุกขึ้นนั่ง สิ่งหนึ่งก็ตกมาใส่ตักผม พร้อมกับกลิ่นสาบสางคละคลุ้ง ผมใจหายวาบ ร้องออกมาสุดเสียง “เว้ยเฮ่ยยยยยยยยย” ตอนที่ 5 ในความมืดสนิทนั้น นอกจากจะตะโกนร้องด้วยความตกใจแล้ว ผมก็เหวี่ยงเจ้าสิ่งนั้นโครมออกไปให้พ้นตัวทันที ได้ยินเสียงดังกร๊อบแกร๊บตามมา เมื่อมันไปกระทบกับผนังถ้ำเข้า แต่แล้วก็มีสิ่งหนึ่งกลิ้งขลุก ๆ มาหาผม มันกลิ้งมาโดนเข่าผม ผมจับมันทันที ลักษณะที่สัมผัสได้คือวัตถุทรงกลม กลิ่นเหม็นอย่างเหลือร้าย ผมกลั้นใจลูบมันเพื่อให้รู้ว่าเป็นอะไร แล้วผมก็รู้ว่ามันเป็นอะไร รูโบ๋วสองรู และฟันทีเรียงแถวกันสองแถวนั้น มันจะเป็นอะไรนอกเสียจากกระโหลกผี?? ผมตกใจจนแทบจะพลัดหล่นลงไปในน้ำอีกครั้ง เมื่อตั้งสติได้ สิ่งที่ผมต้องการจะได้ที่สุดในตอนนั้นก็คือแสงสว่าง กระโหลกที่ผมพบนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจะเห็น แต่ผมอยากจะเห็นว่านอกจากเศษซากกระดูกแล้ว ยังมีอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่ กระโหลกและเศษกระดูก มันไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรผมได้ แต่เพื่อนของผม ป่านนี้อาจจะเป็นเศษกระดูกไปแล้วก็ได้ สองมือของผมจึงคลำไปทั่ว แรก ๆ ก็จับได้แต่เศษเสื้อผ้าที่เปื่อยยุ่ยไปตามกาลเวลา แต่เมื่อคลำไปอีกหน่อย ก็สัมผัสได้ถึงวัตถุที่เย็นเฉียบหากแข็งแกร่ง มันเป็นปืนสั้น น้ำหนักของมันทำให้ผมต้องใช้สองมือจับมันขึ้นมา ผมคลำต่อไป ร่างกายขยับห่างลำธารไปทุกขณะ ผมสามารถค้นพบวัสดุทรงกระบอกได้สองอัน ขนาดใหญ่กว่าท่อประปาเล็กน้อย ยาวประมาณคืบหนึ่ง ที่ท้ายมีเชือกห้อยออกมา ผมพยายามหลับตานึกภาพว่ามันน่าจะเป็นอะไร ซึ่งจริง ๆ แล้วก็ไม่น่าจะต้องหลับ เพราะหลับตากับลืมตามันก็มืดพอ ๆ กัน ผมคิดถึงพลุสัญญานขึ้นมาได้ เพียงแต่ดึงเชือกที่ห้อยอยู่นั้น ลูกไฟก็จะถูกยิงออกไป สว่างไสวไปทั่วบริเวณ ผมดึงมันทันที ฟลุ๊บ!! จริงดังคาด มันเป็นพลุสัญญานจริง ๆ ลูกไฟดวงกลมพุ่งออกจากวัตถุทรงกระบอกนั้นอย่างรวดเร็ว พุ่งรี่ขึ้นไปประมาณสิบเมตร และก็กระทบกับเพดานถ้ำ ก่อนจะค่อย ๆ ตกลงมา พร้อมกับแสงสว่างที่สาดไปทั่ว ผมต้องหยีตาในครั้งแรก เพื่อปรับรูม่านตาให้รับกับแสงสว่างที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันนั้น สิ่งที่รายรอบผมอยู่ เผยตัวเองออกมาให้ผมเห็นในวินาทีนั้น!!! .. มันเป็นโพรงถ้ำของลำธารใต้น้ำอย่างที่ผมเข้าใจแต่แรกจริง ๆ อย่าเพิ่งแปลกใจนะครับว่า ทำไมเด็กชายอายุยังละอ่อนอย่างผม ถึงได้รู้จักพลุสัญญาน รู้จักโพรงถ้ำใต้น้ำ ที่ผมรู้เพราะว่าผมอ่านหนังสือเยอะครับ โดยเฉพาะหนังสือนิยายต่าง ๆ โดยเฉพาะ(อีกที)อย่างยิ่ง นิวนิยายเรื่องเพชรพระอุมานั้น ใครไม่ได้อ่านนับว่าคุ้มค่าต่อการเสียใจจริง ๆ ภาพที่ผมเห็นในแสงสว่างของพลุฉุกเฉินที่ทหารเขาใช้กันตรงหน้า มันเป็นภาพคล้าย ๆ กับจินตนาการของคุณพนมเทียนที่ “ดาริน” และพรานไพรใจฉกาจหลงเข้าไปจริง ๆ เพียงแต่สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่แมงมุมยักษ์ หากเป็นรูโพรงต่าง ๆ ตามผนังพรืดไปหมด รูแต่ละรู มีขนาดพอที่เด็กเล็ก ๆ อย่างผมจะลอดได้ ไปจนใหญ่พอ ๆ กับ “ไอ้แหว่ง” ช้างอาถรรพ์ตัวนั้นจะลอดได้ แต่ละรูมีน้ำไหลออกมา มากบ้างน้อยบ้าง ต่างก็ไหลลงลำธารใกล้ ๆ ที่ทอดไปในความมืดที่ไม่รู้ทั้งที่มาและที่ไป ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก ในขณะแสงกำลังจะมืดลง ผมหันไปดูหัวกระโหลกลูกนั้น มันกำลังยิ้มแฉ่งให้ผม เจ้าหมอคนนี้ก่อนตายคงจะไม่ชอบแปรงฟัน เพราะมีฟันหลอไปสองสามซี่ ข้าง ๆ ผมนั้นเป็นร่างของเขา ร่างที่ใส่ชุดทหาร ที่บัดนี้มันกำลังเปื่อยยุ่ยเต็มที่ ที่บ่า(หรือที่เคยถูกเรียกว่าบ่า) สัญลักษณ์พระอาทิตย์ในพื้นสี(ที่น่าจะเป็น)แดงทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นทหารของกองทัพญี่ปุ่น ปืนในมือของผมก็คงเคยเป็นปืนของเขา มันเป็นปื้นสั้นที่ค่อนข้างยาวเมื่อถือโดยมือเด็ก ๆ ของผม ผมไม่รู้แม้แต่วิธีใช้ และก็คงไม่กล้าเหนี่ยวไก แต่ก็อุ่นใจที่มีมัน ข้าง ๆ นั้นมีบันทึกตกอยู่เล่มหนึ่ง ผมไม่หยิบมันขึ้นมา เพราะผมรู้ดีว่าผมอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมพบและหยิบขึ้นมา มันเป็นอะไรอย่างหนึ่งที่ถ้าเป็นคุณคุณก็ต้องหยิบมันขึ้น มรกตสีเขียวใสแน๋วในวงล้อมของทองคำรูปหยดน้ำ เป็นใครล่ะจะปฏิเสธ มันตกอยู่ใกล้ ๆ กับโครงกระดูกโครงนั้น ผมหยิบมันขึ้นมา ขณะที่หางตารู้สึกว่าหัวกระโหลกนั้นกำลังค้อนผมอยู่ ผมขนลุกซู่ พร้อมกับลูกไฟของพลุก็ตกลงน้ำดับไปในทันที จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ระยะเวลาของพลุที่จะส่องแสงออกมาได้ ไม่เกินสามนาทีนับแต่มันถูกยิงออกไปจากกระบอก มันมีเหลืออยู่อีกเพียงอันเดียว ผมจะต้องใช้มันอย่างคุ้มค่า ในความมืดมิดที่ได้ยินเสียงน้ำไหลริก ๆ นั้น ผมพยายามนึกถึงโพรงต่าง ๆ ที่ผมเห็น เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะว่ายน้ำข้ามไปฝั่งตรงข้าม เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็นอย่างที่บอก และอีกอย่างผมกับน้ำนั้นไม่ถูกกันนัก ผมกลัวอะไรที่อยู่ใต้น้ำ อะไรที่อาจจะมาจับขาของผม แล้วดึงผมลงสู่เมืองบาดาล เท่านี้ก็บ้าพอแล้ว ผมเลยพยายามนึกถึงโพรงถ้ำที่อยู่ถัดไปจากที่ที่ผมยืนอยู่ ผมจำได้ว่ามันมีอยู่ด้วยกันสามรู แต่ละรูใหญ่พอประมาณ ขนาดที่ผมไม่ถึงกับจำเป็นต้องคลานสี่เท้าเข้าไป ผมจะเข้าไปในรูแรกที่อยู่ซ้ายมือ หรือรูที่สองที่อยู่ขวามือ?? ช่างมันเหอะ รูไหนก็เหมือนกัน เพราะคำตอบไม่มีอยู่แล้วว่ารูเหล่านั้นจะทอดไปที่ใด หรือมีอะไรรออยู่ในนั้น ผมตัดสินใจไปทางซ้าย เพราะนึกถึงคำโบราณได้ “หญิงซ้ายชายขวา” และก็ “ขวาร้ายซ้ายดี” แม้ผมจะเป็นผู้ชาย แต่ผมอยากจะไปหาอะไรที่รอผู้หญิงอยู่มากกว่า อย่างน้อยมันก็น่าจะหวาดเสียวน้อยกว่า ผมเหน็บปืนไว้ที่พุง ใส่มรกตเม็ดเท่ากำปั้นนั้นไว้ในกระเป๋ากางเกง ส่วนพลุนั้นกำแน่นอยู่ในมือหนึ่ง แล้วตัดสินใจก้าวเข้าไปในทันที กลิ่นตายซากเริ่มจางหายไปจากจมูก เมื่อผมเดินมาได้ไกลพอสมควร หัวหูของผมปูดโปน บางแห่งถึงกับเลือดซิบ เพราะเดินไปชนกับหินงอกหินย้อยเข้า สองมือเปะปะไปข้างหน้า หวังแต่ว่าผมจะหาทางออกได้เจอ หรือไม่ก็หวังว่า ผมจะตื่นขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจนี่ ออกไปจากความฝันบ้า ๆ นี่ซักที แล้วในที่สุดผมก็ชนโครมเข้าให้กับทางตัน ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง โดยไม่ต้องอายใคร ไม่นึกเลยว่าเกิดมาได้แค่อายุสิบกว่าขวบ จะต้องมาตายจากความซนของตัวเองไปเสียแล้ว.. โฮ . จากคุณ : ไม่น่าเชื่อเร้ย - [ 14 ม.ค. 47 20:44:50 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 6 ผมนั่งร้องไห้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ตะโกนเรียกทั้งแม่ทั้งพ่อทั้งครูทั้งเพื่อนเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เช่นกัน เมื่อตัดสินใจลุกขึ้น ขาก็รู้สึกอ่อนล้าจนไม่สามารถจะค้ำยันร่างกายให้ลุกขึ้นได้ จึงต้องใช้มือช่วยปีนป่าย คลำหาแง่หินแล้วโหนตัวลุกขึ้น สองมือไต่ขึ้นไปเรื่อย ๆ และแล้วมือขวาของผมก็ไปสัมผัสกับตะพักแห่งหนึ่งเข้า มันเป็นแง่เหลี่ยมที่อยู่สูงเหนือศีรษะของผมไประยะพอเอื้อมถึงได้ พื้นที่ใช้มือคลำ ๆ ดูนั้นค่อนข้างเรียบและลึกเข้าไปข้างใน หรือทางเดินต่อของอุโมงค์นี้ อยู่ข้างบน??? มีน้ำไหลลงมาตามข้อศอกของผม แสดงว่าข้างบนนั้นยังเป็นทางน้ำอยู่? เร็วเกือบเท่าความคิด ผมดึงตัวเองขึ้นไปด้วยพละกำลังเท่าที่มี โครม! มันลื่นครับ ผมหล่นลงก้นจ้ำเบ้าจนเจ็บก้นกบ คราวนี้เอาใหม่ ไม่รีบร้อน ค่อย ๆ หาที่ที่เท้าจะเหยียบได้ แล้วโหนตัวขึ้นไปอีกครั้ง ให้ตาย สิ่งที่รอผมอยู่ คือแสงสว่างจากที่ใดที่หนึ่ง มันเป็นแสงสีส้มดวงเล็ก ๆ เมื่อมองผ่านม่านน้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้ง มันก็ส่องรัศมีเป็นแฉก ๆ สวยงามสุดบรรยาย ในความมืดมิดราวขุมนรก(นรกมืดจริงป่าว?) อยู่ ๆ ก็มาเจอแสงสว่างเข้า ไม่สวยงามแล้วอะไรจะสวยเท่า? หัวใจของผมเต้นตึกตั้ก ในที่สุดผมก็เจอทางออกแล้ว จะไปออกที่ไหน จะไปโผล่เหนือหรือใต้ ก็ขอให้ได้ออกไปจากใต้พสุธานี้เสียทีเถิด แต่ด้วยความไม่ประมาท และเข็ดกับความเจ็บปวดที่โดนแง่งหินและหินงอกหินย้อยกระแทกเอา ทำให้ผมค่อย ๆ คลำค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า เดินไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวัง เพื่อนเอ๋ย..พวกนายจะเป็นอย่างไรฉันไม่มีวันรู้ แต่ตอนนี้ขอเอาตัวรอดก่อนล่ะวะ ฉันจะรีบไปบอกครู รีบไปแจ้งตำรวจให้มาช่วยพวกนาย ฉันสัญญา.. .. แต่แล้ว..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงการคลื่นไหวของสัตว์หรืออะไรชนิดหนึ่ง ที่มีจำนวนนับหมื่นนับพันตัว มันตะกายด้วยขาเล็ก ๆ ปากเล็ก ๆ ของมันก็คงจะส่งเสียงร้องไปด้วย จิ๊กๆๆๆๆๆ ซิก ๆๆๆๆๆ มันทั้งหลายกำลังเคลื่อนผ่านมาทางนี้ พวกมันเป็นอะไร? ผมยืนนิ่ง เงี่ยหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ และแล้วทุกอย่างก็เฉลยออกมา หัวขบวนของฝูงของมัน วิ่งผ่านขาของผมไปอย่างรวดเร็ว ตัวที่สองและตัวที่สาม วิ่งตามมาติด ๆ จากนั้นก็เป็นสิบ เป็นร้อย เป็นพัน เป็นหมื่น.. มันเป็นหนู หนูนับหมื่นตัว กรูกันออกมาทางรูน้อยนี้พร้อม ๆ กัน อุแม่เจ้า..หรือจะอุทานคำว่าอะไรดี? เพียงไม่กี่วินาที ฝูงหนูก็ท่วมหนาขึ้นมาจนถึงหัวเข่าของผม มีหลายสิบตัวที่ใต้ยั้วเยี้ยมาทางกำแพง วิ่งผ่านตัว ผ่านหัวของผม รอยเล็บและรอยปากของมัน สร้างความขยักแขยงให้เกิดขึ้นแก่ผมจนถึงขีดสุด ผมแทบจะสิ้นสติไปเดี๋ยวนั้น!!! +++++++++ โชคดีที่ในที่สุดแล้วขบวนสุดท้ายของมันก็ผ่านตัวผมไป กลิ่นสาบของหนูเล่นเอาผมแทบอาเจียน ใครที่ไม่เคยได้กลิ่นของมันคงจะไม่ทราบถึงความเหม็นที่โค-ตรเหม็น ดีที่มันตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง มันเลยไม่สนใจผมที่ยืนขวางทางมันอยู่ ถ้ามันใช้เขี้ยวเล็ก ๆ ของมันกัดผมเข้าสักตัวละทีสองที ผมคงไม่ต้องไปฉีดยา เพราะเหลือแต่โครงกระดูกจากจำนวนของมัน เมื่อตั้งสติได้ ผมก็เริ่มสงสัยว่าหนูเหล่านี้มันกำลังหนีอะไร อะไรไล่กวดมันมา?? เขม้นมองลึกเข้าไป แสงไฟสีส้มดวงนั้นเริ่มมีดวงใหญ่ขึ้น อากาศที่อับชื้นแต่หายใจได้สะดวกในตอนแรก บัดนี้เริ่มรู้สึกว่าอ๊อกซิเจนน้อยลงทุกที ความชื้นเย็นเพราะอยู่ในถ้ำที่มีลำธารใต้น้ำ เริ่มร้อนขึ้น ๆ จนสัมผัสได้ด้วยหัวใจที่กระตุกวูบ ไฟ!!! ไฟกำลังเผาผลาญอะไรสักอย่าง และกำลังเคลื่อนที่มาทางผมอย่างรวดเร็ว!! ผมกลับหลังหัน แล้ววิ่งตามหนูฝูงนั้นไปทันที แสงสว่างวูบมาจากข้างหลัง ส่องให้เห็นหนทางข้างหน้าอย่างชัดเจน ผมมีสองขา แม้ตัวจะใหญ่กว่าหนูแต่ก็ไม่ได้วิ่งเร็วกว่าหนู ผมจะต้องหาทางออกจากอุโมงค์นี้ให้ได้ให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นผมจะกลายเป็นคนย่างแทนหนูย่าง ความร้อนเริ่มแผ่มาถูกหลัง สองเท้าของผมก่วยแน่บไม่คิดชีวิต ผมด้านหลังของผมเริ่มติดไฟ ผมต้องใช้มือปัดด้วยและวิ่งไปด้วย โว้ย .อะไรกันนักหนาวะ!!! นั่นเป็นเสียงสุดท้ายเท่าที่ผมจำได้ที่ผมตะโกนออกมา จากนั้นผมก็กระโดดวูบเข้าไปทางโพรงด้านซ้ายชนิดไม่กลัวหัวร้างข้างแตก และเพียงก้าวเดียวที่ก้าวเข้าไปในนั้น ร่างของผมก็ตกวูบลงไปอีกครั้ง พร้อมกับเสียงลั่นเปรี๊ยะของประกายไฟที่วูบมาถึงจุดที่ผมอยู่พอดี . จากคุณ : เรื่องนี้ขี้ฮกน่าดูน่าชมน่าเชย - [ 14 ม.ค. 47 20:47:05 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 7 เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าใดผมไม่รู้ได้ รู้แต่ว่าผมปวดไปทั้งตัว แขนขาดูเหมือนจะแยกออกจากกันไปแล้ว พยายามไล่ความรู้สึกจากปลายนิ้วของมือข้างหนึ่ง มันชาและขัดยอกจนแทบจะขยับไม่ได้ ผมกำลังคว่ำหน้าอยู่บนอะไรอย่างหนึ่ง คล้ายเถาวัลย์หรือคล้ายเชือกที่ถักเป็นแหหยาบ ๆ ขาข้างหนึ่งผมห้อยลงไปในรูหรือช่องว่างของมัน เมื่อกระดิกดูก็รู้ว่าผมลอยห้อยอยู่ในอากาศ แต่ไม่รู้ว่าอยู่สูงจากพื้นสักเท่าใด สองมือค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้น มันหนักหนาสากรรจ์เหลือเกินสำหรับจะทำอะไรง่าย ๆ แค่นั้น แล้วผมก็สัมผัสได้ถึงอะไรอย่างหนึ่ง มันกำลังเคลื่อนไหวเช่นเดียวกับผม มันคืออะไร? ผมใจหายวูบ รีบหยุดขยับตัวทันที สิ่งที่ดูเหมือนจะช่วยชีวิตผมเอาไว้ซึ่งเป็นเถาวัลย์หรือร่างแหนั้นสั่นเยือกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ถึงกับแกว่งไปมา สิ่งที่ทำให้มันสะเทือนนั้น คืออะไรอย่างหนึ่ง ที่ไม่ใช่อย่างแรก และมันคงจะตัวใหญ่กว่าอย่างแรกไม่น้อยกว่าสี่ห้าเท่า ผมถามตัวเองอีกครั้ง มันคืออะไร???? . ผมหายใจแบบแทบไม่หายใจ คือค่อย ๆ สูดอากาศเข้าไป และค่อย ๆ ปล่อยออกมา เพื่อให้เกิดเสียงน้อยที่สุด แต่ดูเหมือนไอ้เจ้าตัวใหญ่นั้นจะได้ยิน อาการยวบยาบของกลุ่มเถาวัลย์ที่ผมนอนอยู่ยวบยาบแรงขึ้นทุกขณะ เหมือนจะแรงขึ้นตามลักษณะการก้าวย่างของมันที่ใกล้เข้ามา ก้าวย่าง?? แสดงว่ามันมีขา มันเดินด้วยขากี่ขา? ผมพยายามจับสำเหนียกนั้นให้ได้ เพื่อจะได้เตรียมท่าหนี(หรือตาย)ได้ถูก จมูกที่ค่อย ๆ สูดอากาศสั้น ๆ เข้าไปนั้น ได้กลิ่นอะไรอย่างหนึ่งโชยมาจาง ๆ มันคล้ายกับกลิ่นนกกระจอก หรือกลิ่นนกขุนทองที่ผมเลี้ยงไว้ที่บ้าน มันไม่ใช่กลิ่นตัว แต่เป็นกลิ่นอุจจาระ(อยากวงเล็บจังว่า “ขี้” อะครับ)ของมัน เหม็นมากกกกกกกกกกก ขอบอก ในขณะที่จมูกกำลังแย่อยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงคนร้องครางด้วยความเจ็บปวดเกิดขึ้น “อูยส์ ” แล้วตามด้วย “พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยหนูด้วย..” ผมจำได้ นั่นเป็นเสียงของภณชัย(อยากให้อ่านว่า พะนะชัยนะครับ ฟังเพราะกว่าพน-นะ-ชัยเป็นไหน ๆ) แน่ ๆ ผมแทบแหกปากร้องออกมาด้วยความดีใจ แต่แล้วไอ้ตัวยักษ์ที่กำลัง “ย่างก้าว” เข้ามานั้น ทำให้ผมต้องหุบปากไว้ แต่ผมไม่สามารถไปหุบปากภณชัยไว้ได้ มันจะพรวดเข้าหาเขา ด้วยอาการกระโจนเหมือนจกจิกไส้เดือน การกระโจนของมันทำให้ร่างของผมกระดอนขึ้นราวกับเล่นเตียงสะปริง แล้วหล่นโครมลงไปอีกครั้งทำให้จุกจนร้องไม่ออก มือของผมบังเอิญไปสัมผัสวัตถุเย็น ๆ ที่เอวของผมได้ ผมคว้ามันขึ้นมา มันเป็นปืนที่ผมเก็บได้จากซากศพทหารญี่ปุ่นซากนั้น อย่างไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านั้น ผมลั่นไกไปตามประสาทสัมผัสบอกว่า “มัน” อยู่ตรงไหน เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมต้องกระดอนขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “แชะ..” อุแม้เจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา กระสุนด้าน หรือไม่ผมก็ใช้มันไม่เป็น ขณะที่ร่างลอยลงสู่ก้นกระเช้าเถาวัลย์ ผมก็เหนี่ยวไกอีกครั้ง “เปรี้ยงงงงงงงงงงงง” “แจ๊กกกกกกกกกก ก๊าววววววววววววว เกวี๊ยกกกกกกกกกกก” เป็นเสียงร้องจะอะไรอย่างหนึ่งฟังไม่เป็นภาษามนุษย์ มันดังขึ้นพร้อมกับร่างของผมหล่นพลั่กลงสู่ร่างของภณชัยพอดี ผมได้ยินเสียงคล้าย ๆ กับว่าคางคกถูกรถทับ “แอ้กกกก” ผมนอนทับเขานิ่งอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่ ความเคลื่อนไหวของเจ้าตัวใหญ่เหยื่อกระสุนตัวนั้นไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น ตัวใหญ่ไฉนตายง่าย? ปืนในมือยังร้อนฉ่า ง่ามมือของผมแทบฉีกขาด(อุอุ สำนวนเหมือนกำลังภายในเลย) แรงสะท้อนของมันทำให้ผมเคลื่อนย้ายตัวเองกลางอากาศมาตกลงจุดเดียวกับภณชัยได้ เพื่อนผมจะเป็นอย่างไรช่างมันก่อน รู้แต่ว่าเขายังหายใจอยู่ก็พอแล้ว เวลาผ่านไปอีกสองสามนาที เขาก็กระซิบขึ้นมาเบา ๆ “ราเมษฐ์ นายใช่ไหม?” ผมจุ๊ปาก กลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้เจ้าตัวใหญ่ตัวนั้นฟื้นขึ้นมาอีก “นายจุ๊ปากดังกว่าฉันพูดอีก..” นั่นสิ ไม่น่าเชื่อว่าเสียงจุ๊ปากของผมจะดังไปไกลถึงขนาดนั้น “ฉันไม่ใช่ราเมษฐ์ ฉันนพวุธิ..” “อ้าว..นายตามพวกฉันมาด้วยรึ?” “แล้วราเมษฐ์อยู่ไหน?” “ไม่รู้ เราตกมาด้วยกัน..ฉันมารู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงปืนแล้วนายก็หล่นมาทับฉันนี่แหละ..หนักว่ะ..” ผมกลิ้งตัวเองออกจากร่างของเขา แต่ให้ตาย ร่างผมตกวูบลงไปในอากาศอีกครั้ง ก็นึกว่าจะมีเชือกหรือเถาวัลย์รออยู่นี่นา ดีชะบุญที่ผมขวามือของภณชัยไว้ได้ “เจี๊ยกกกกกกก..” ร่างของผมห้อยต่องแต่ง ปากก็ร้องไปด้วย “จับไว้ให้ดี..อย่าปล่อยนะนายตายแน่..” ภณชัยละล่ำละลักบอกผม “ทำไมไม่ส่งอีกมือหนึ่งมา ฉันไม่รู้จะจับนายไว้ได้นานแค่ไหน..” เขาถามมาอีก “ก็ฉันถือปืนอยู่นี่โว้ย..” ผมเอามันเหน็บเข้าที่เอวอีกครั้ง มือที่ว่างก็จับข้อมือของเขาไว้ แล้วพยายามตะกายขึ้นมา กว่าจะขึ้นได้ก็เล่นเอาหอบแฮ่ก “ขอบใจนายมาก..” ภณชัยหอบหนักกว่าผม ส่งเสียงอือม์มาเบา ๆ “มันเป็นตัวอะไร?” ผมถาม “ไม่รู้..” “ตัวมันคงใหญ่ สังเกตจากน้ำหนักที่มันเดินบนเถาวัลย์..” “แมงมุม?” “ไม่น่าจะใช่ เพราะมันเดินเหมือนกระโดด คล้าย ๆ นกหรือไก่..” “นกบ้าอะไรจะตัวใหญ่ขนาดนี้..” “นั่นสิ ว่าแต่ว่านายเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” “ไม่มั้ง แต่ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย เหมือนคนตาบอด..” “ฉันก็เหมือนกัน” ผมนึกถึงพลุสัญญานที่เหลืออีกอันหนึ่งขึ้นมาได้ เมื่อบอกกับภณชัยเขาก็ให้จุดทันที แต่ผมไม่ค่อยเห็นด้วย “มันมีแค่อันเดียว เราควรจะใช้เมื่อถึงคราวจำเป็นเท่านั้น เราไม่รู้ว่าเราจะติดอยู่ในถ้ำนี้อีกนานแค่ไหน?” “เราต้องหาราเมษฐ์ให้เจอ แล้วเราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ถ้าเรามองไม่เห็นอะไรอย่างนี้ เราจะทำได้อย่างไร?” “นั่นสิ” “หรือนายยังเรียกสถานการณ์อย่างนี้ว่าไม่จำเป็นจริง ๆ อยู่อีก?” “จริงของนาย” ผมจนด้วยเหตุผล ควักพลุสัญญานขึ้นมาจากกระเป๋า มันค่อนข้างชื้นอันเกิดจากเหงื่อของผมเองหรือน้ำที่มีอยู่ทั่วไปก็ได้ แต่มันก็ยังทำงานได้อย่างซื่อสัตย์ ดวงไฟถูกแรงอัดของดินดำพุ่งทะยานสูงขึ้นไป โดยไม่กระทบกับเพดานถ้ำ มันสูงเกินร้อยเมตร แสดงว่าผมตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นเชียวหรือ? คุณพระคุณเจ้าคุณพ่อคุณแม่ช่วยผมไว้แท้ ๆ ท่านคงเสียเวลามาถักเสื่อเถาวัลย์ผืนนี้ทิ้งไว้นานเชียว นั่นไม่น่าตื่นตะลึงตกใจเท่า กับสิ่งที่เราเห็นอยู่ตรงหน้า ซากของอะไรอย่างหนึ่งกองพะเนินเทินทึกอยู่ตรงนั้น เราสองคนอ้าปากค้าง .. มันจะเรียกว่าอะไรดี??? อะไรอย่างหนึ่งที่มีขนยาวปกคลุมร่าง ขนของมันคล้ายขนไก่แต่ยาวและใหญ่ไม่น้อยกว่าสี่เท่า สีดำสนิทจนถ้าไม่ได้แสงที่สว่างอย่างล้นเหลือของพลุนั้นก็น่าจะมองไม่เห็น ลำคอของมันยาวคล้ายห่าน แต่หัวขนาดครกตำข้าวของมันใหญ่โตจนไม่น่าเชื่อว่าลอคอที่ยาวเรียวหากเล็กนั้นจะคอนน้ำหนักอยู่ได้ เลือดพุ่งออกมาจากปากกว้างที่ดูแล้วเหมือนเป็ดเป็นลิ่ม ๆ มันอยู่ในสภาพนอนหงาย แต่หัวของมันคว่ำอยู่ ดวงตาคล้ายกวางแต่กลมตาและคมกว่ามองนิ่งมาอย่างไร้แววของชีวิต ขาสองข้างที่ประกอบไปด้วยส่วนปลายที่เป็นนิ้วห้านิ้ว หากมีผังผืดระหว่างนิ้วคล้ายขาเป็ด สองนิ้วหน้าแหลมคมเหมือนกับจะเอาไว้ขุดดินตะกุยอุโมงค์เพื่อหาอาหาร เราสองคนยังอ้าปากค้าง ภณชัยครางออกมาเบา ๆ “ไก่ .ควายยยยยยย” แสงของพลุยังลอยค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อผมดูจนแน่ใจแล้วว่าเจ้าไก่ควายของภณชัยไม่ลุกขึ้นมาแล้วแน่ ๆ ผมก็มองสำรวจไปให้ทั่ว มันเป็นก้นถ้ำที่ไม่มีก้น หากมันจะมีมันก็คงจะอยู่ลึกไปอีกมาก มากจนผมมองไม่เห็น เรามาอยู่ในตำแหน่งหนึ่งของความลึกของมัน สิ่งที่ผมบอกว่าเป็นเถาวัลย์นั้นจริง ๆ แล้วมันเป็นรากไม้ของต้นไม้ชนิดหนึ่งแทงยื่นทะลุออกมาด้านหนึ่งของผนังถ้ำ แล้วมาประสานเกาะเกี่ยวกับคล้ายกับตระกร้าที่ถูกสานไหว้หยาบ ๆ เนื้อที่ของตะกร้ารากไม้ที่ว่า กว้างกว่าร้อยตารางเมตร แต่มันไม่ได้เป็นลักษณะสี่เหลี่ยมพื้นผ้าเสียทีเดียว มีบางส่วนที่ยื่นเข้าไปในอากาศเป็นพื้นกว้าง และบางส่วนก็ยื่นออกมาจากผนังแค่ไม่กี่เมตร เจ้าตัวประหลาดนั้นนอนตายอยู่ด้านหนึ่ง ห่างไปไม่ถึงสิบเมตร ที่ลำคอของมันมีรอยเลือดทะลักออกมาเห็นได้ชัด โชคดีอย่างวินาศสันตะโรที่ผมยิ่งฝ่าไปในความมืดนั้นบังเอิญไปหักก้านคอมันเข้าพอดี มันเลยตายคาที่โดยร้องมาได้สองสามแอะ ผมหุบปากแล้วกลืนน้ำลาย แต่ในทันใดนั้น ภณชัยก็ร้องไห้โฮออกมา เขาชี้มือไปที่ซากของไก่ควายของเขา แล้วบอกด้วยเสียงสะอื้นว่า “ราเมษฐ์ตายแล้ว..” .. ใต้ซากร่างอันใหญ่โตนั้น ท่ามกลางแสงสีส้มของพลุที่เริ่มโรยแสงและลดระดับต่ำลง ส่วนที่ควรจะเป็นมือหรือเท้าของมนุษย์คนหนึ่ง ยื่นออกมาให้เห็นเพียงเล็กน้อยถ้าไม่สังเกตจริง ๆ แทบจะมองไม่เห็น หรือนั่นเป็นราเมษฐ์จริง ๆ ? ผมวิ่งนำเข้าไปก่อน แต่จะรีบร้อนอย่างไรก็ไม่สามารถจะเคลื่อนตัวเองให้ผ่านตาข่ายรากไม้ที่ไม่เป็นระเบียบนั้นได้ง่าย ๆ ส่วนภณชัยยังคงฟูมฟายต้วมเตี้ยมตามมา กลิ่นเหม็นของไก่ยักษ์หรือจะเรียกว่านกกระจอกเทศยักษ์นั้นเมื่อผมเข้าใกล้ผมแทบจะเป็นลม เพราะมีทั้งกลิ่นสาบสางและกลิ่นเหม็นเน่ารวมทั้งกลิ่นของเสียที่โชยออกมาพร้อม ๆ กัน กระนั้นก็ตามสิ่งที่ผมทำเป็นอย่างแรกก็คือจับมือที่โผล่พ้นออกมานั้นทันที ยังอุ่นอยู่ มันเป็นมือของเด็กผู้ชายจริง ๆ ผมตะโกนเรียกเสียงก้อง “ราเมษฐ์!” เงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ ออกมาจากร่างนั้น แม้ผมจะเรียกอยู่ตลอดเวลาก็ตาม “ฉันบอกแล้ว ว่าเขาตายแล้ว..โถ่ ไม่น่าเลย..เพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ..” ภณชัยเข้ามานั่งอยู่ใกล้ ๆ ผมเกือบจะร้องไห้ตามเขาไปด้วย แต่แล้วก็นึกถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ เมื่อตอนป.5 วิชาลูกเสือบอกผมว่าคนที่ตายแล้ว ชีพจรจะไม่เต้น ชีพจรอยู่ที่ข้อมือ ตรงโคนนิ้วโป้ง ผมคว้าหมับมาจับดู มันยังเต้นอยู่!! “ราเมษฐ์ยังไม่ตาย!!” ภณชัยถอดแว่นตาเช็ดน้ำตา มองมาทางผม ถามอย่างแปลกใจ “นายรู้ได้ยังไง โดนทับแบนแต๊ดแต๋อย่างนี้แล้วยังไม่ตายอีกเหรอ?” “ชีพจรเขายังเต้นอยู่..” “จริงรึ?” “ใช่ เราต้องช่วยเอาเขาออกมาให้ได้..” “ใช่ ๆๆ เราต้องช่วยเขา..” เราสองส่งเสียงกันอย่างมีความหวัง แต่แล้วเราก็นิ่งเงียบไปในทันทีทันใด เราจะช่วยเขาได้อย่างไร??? น้ำหนักตัวของนกกระจอกเทศปากเป็ดตัวนี้ ผมกะไม่ถูกว่ามันหนักกี่กิโลกรัม แต่ถึงแม้จะกะถูกเด็ก ๆ อย่างเราจะทำอย่างไรได้?? เรามองหน้ากัน สีหน้าของเราสองเต็มไปด้วยความผิดหวัง แสงสีส้มจากพลุค่อย ๆ จางลง หากมันมืดสนิทลงเมื่อใด เมื่อนั้นเราก็ยิ่งสิ้นไร้หนทาง นึกถึงสิ่งที่นำติดตัวมาในตอนนี้ เชือกสักเส้นก็ไม่มี มีดสักเล่มก็หาไม่ได้ ประสาอะไรกับเครื่องทุ่นแรงอื่น ๆ ผมทรุดนั่งลงอย่งหมดหวัง อ่อนแรงเหนื่อยล้า มองภณชัยที่นั่งชันเข่าก้มหน้าร้องไห้ซิก ๆ มือของราเมษฐ์ที่โผล่พ้นมานั้น ถูกผมเกาะกุมไว้แน่น ด้วยเพราะไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านั้น แล้วในที่สุด..พลุก็ดับแสง ทุกอย่างเข้าสู่ความมืดมิดอนธกาลเหมือนเดิม . จากคุณ : น่าเอาไปสร้างเป็นหนังซะดีไหมนะ - [ 14 ม.ค. 47 20:48:06 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 8 ความมืดเป็นสิ่งที่น่ากลัวเสมอโดยเฉพาะเด็ก ๆ อย่างพวกผม เวลานอนไม่ชอบปิดไฟ เวลาฟอกสบู่ไม่ยอมหลับตา และมักจะจินตนาการถึงผีและสัตว์ประหลาดเสมอเมื่อต้องอยู่ในความมืดเพียงคนเดียว แต่คราวนี้แปลกไป ผมไม่รู้สึกกลัวความมืดสักนิด สงสัยผมจะตกอยู่ในความมืดมิดนี้มานานเกินไป อีกทั้งผมยังสามารถตามหาเพื่อนได้แล้วถึง 2 คน นั่นคือภณชัยที่กำลังนั่งร้องไห้เสียงดักซิก ๆ อยู่ข้าง ๆ และอีกคนหนึ่งที่แม้จะถูกทับอยู่ด้วยไอ้ตัวเหม็นน่าตาประหลาดขนาดยักษ์ตัวนี้ แต่ก็ยังพอมีความหวังว่าเขาจะรอดชีวิต ความหวังที่ว่านั้นจะมีมากขึ้นทันทีที่มีแสงไฟ เราจะหาไฟได้จากที่ไหน?? สิ่งที่มีอยู่ตอนนี้เหลือเพียงปืนกระบอกหนึ่งที่ยิงไปแล้วหนึ่งนัด ไฟฉายที่อุตส่าห์วิ่งย้อนกลับไปเอามาแต่แรกก็ร่วงหลุดมือหล่นหายไปตั้งแต่ตกลงไปในน้ำ ไม่รวมถึงอัญมณีสีเขียวมรกตขนาดไข่ห่านที่ยังนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกง ทุกสิ่งไม่มีประโยชน์อะไรเลยในตอนนี้ ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อสำรวจดูว่าอัญมณีลูกนั้นยังอยู่หรือไม่ ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัส คือความเย็นราวก้อนน้ำแข็งจากหินสีเม็ดนั้น มันเย็นมาก มากจนแทบจะสัมผัสไม่ได้ ผมล้วงมันออกมา สิ่งที่เห็นทำให้ผมแทบจะตะโกนร้องไชโยลั่นออกมา เพราะในทันทีที่มันถูกล้วงออกมาจากกระเป๋า แสงสีเขียวนวลตาสว่างจ้าก็ถูกนำออกมาด้วย มรกตเม็ดนี้มีแสงในตัว?? ประหลาดมาก ผมยังไม่เคยได้ยินหรือเคยได้รู้ว่าในโลกนี้ยังมีหินที่สามารถเก็บแสงสว่างไว้ในตัวเองได้ แสดงว่ามันคงจะสะสมแสงจากพลุเมื่อสักครู่ เมื่อถูกมือของผมกระตุ้นมันจึงเปล่งแสงออกมา หรือนี่จัดเป็นอาวุธหนึ่งของทหารญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง หินพลังงานแสง!?! มิน่า..ญี่ปุ่นจึงสามารถทำอะไรในถ้ำมืดมิดได้เป็นเวลานาน ๆ ทั้งเก็บหัวรถจักร อาวุธสงคราม รวมทั้งทองคำแท่งของโกโบริ ผมไม่สนใจอะไรแล้ว สิ่งที่ต้องทำให้เร็วที่สุดในตอนนี้ก็คือช่วยราเมษฐ์ให้พ้นออกมาจากใต้ซากของไก่ยักษ์ตัวนั้น . ภณชัยทำตาโตอยู่ข้าง ๆ เขามองแสงสีเขียวนั้นอย่างไม่วางตา “มันคืออะไร?” ผมส่ายหน้า นอนราบกับรากไม้ ยื่นแสงสีเขียวนั้นลงไปในอากาศด้านล่าง มองย้อนไปดูราเมษฐ์ที่ถูกทับอยู่ แล้วผมก็เห็น และก็รู้ว่าทำไมเขาถึงยังไม่ตาย .. เหมือนเขากำลังเล่นกายกรรม มือสองข้างถูกทับไว้ในลักษณะชูไปข้างหน้า ขาสองข้างก็ถูกทับไว้ในลักษณ์ถ่างออกเล็กน้อย ลำตัวของเขาทั้งหมดลอยอยู่กลางอากาศ เขาคงตกลงมาแขวนห้อยอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะสัตว์ประหลาดจะล้มทับ เขาสลบไปจากการตกจากที่สูง ไม่ได้สลบไปเพราะการถูกบดทับแต่อย่างใด อย่างนี้ก็พอมีหวัง ที่ผมจะช่วยเพื่อนได้แล้ว ภณชัยยื่นศีรษะลงไปดูด้วย เขาครางออกมาด้วยความตื่นเต้น “โชคดีเหลือเกินแล้ว..เขายังไม่ตายจริง ๆ” “เราจะต้องคิดว่าจะช่วยเขาอย่างไรดี? เราไม่รู้ว่าแสงนี้จะหมดไปเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องรีบทำให้เร็วที่สุด” “ไม่เห็นยาก ” ภณชัยพูดขึ้นมาทันที “ทำไง?” “ทำอย่างงี้ไง” .. การที่เราจะเอาร่างของราเมษฐ์ออกมาจากการทับของไก่(ควาย)ตัวนั้น ไม่ยากอย่างที่ผมคิดจริง ๆ เขาถูกทับในลักษณะแขวนอยู่กลางอากาศ เหมือนมือและขาถูกผูกติดไว้ แม้ว่าเราสองคนจะไม่สามารถขยับสัตว์ประหลาดตัวนั้นให้ขยับได้แม้สักมิลฯ หนึ่ง แต่เราก็มีวิธี ที่มีวิธีก็เพราะภณชัยรู้วิธีถอนขนไก่ บ้านของเขาเป็นโรงฆ่าไก่ เขาเคยถอนขนไก่มานักต่อนัก ขนไก่ที่ดกมัน และยาวใหญ่กว่าขนไก่ปกติสามสี่เท่า จึงถอนออกมาไม่ยาก และเมื่อถอนแล้ว มันก็จะกลายเป็นพรมอย่างดี ที่พร้อมจะลื่นออกมาพร้อมกับมือหรือเท้าของราเมษฐ์ สำคัญตรงที่ว่า เมื่อดึงมือเขาให้ลื่นออกมาพร้อมขนไก่ที่ถูกถอนโคนไว้ได้แล้ว มือนั้นก็จะห้อยอยู่กลางอากาศ มือเดียวไม่เป็นไร สองมือไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยก็ยังมีอีกสองเท้า ที่ยังติดอยู่กับเถาวัลย์จากการกดทับของไอ้ตัวประหลาดตัวนั้น แต่เมื่อเราเอาเท้าข้างหนึ่งของเขาออกมาได้ แล้วเท้าอีกข้างหนึ่งล่ะ? ถ้าราเมษฐ์ฟื้นคืนสติขึ้นมาตอนนี้ เรื่องยุ่งยากคงไม่มากนัก เพราะอย่างน้อยเขาคงช่วยตัวเองได้บ้าง เชือกจะผูกร่างเขาเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปก็ไม่มี เรี่ยวแรงเราสองคนจะทำอย่างไรได้? ท่ามกลางความสว่างจ้าด้วยแสงนวล(แสงเย็นตาที่สว่างมาก ๆ ไงครับ) เราสองคนนั่งมองหน้ากันไปมา สมองก็ขบคิดถึงวิธีการที่จะช่วยราเมษฐ์ให้พ้นจากการหล่นปล่องเหวให้ได้ . แล้วในที่สุด เราก็ต้องตัดสินใจ เมื่อเราไม่มีเชือก เราสองคนก็ต้องทำตัวเป็นเชือกที่ยึดเขาเอาไว้ มือซ้ายของราเมษฐ์ หลุดออกมาก่อน แม้จะไม่ง่ายดายนัก แต่เราก็สามารถดึงมือเขาออกมาจากการทับของเจ้าตัวประหลาดได้ มือขวาเป็นมือที่ยากกว่ามือซ้าย เพราะน้ำหนักทางซีกซ้าย ถ่วงเอาไว้ทำให้การดึงเป็นไปได้ยากกว่าที่คิด แต่ถึงอย่างไรเราก็เอาออกมาจนได้ ผมห้อยหัวลง ใช้ข้อพับของเข่าทั้งสองข้างยึดเถาวัลย์เอาไว้ราวเล่นกายกรรมกวางตุ้ง มือทั้งสองข้างของราเมษฐ์ถูกผมยึดเกาะเอาไว้ มันหนักพอดู แต่ก็พอจะทนไหว ขาข้างหนึ่งของเขาถูกภณชัยดึงออกมาเป็นอิสระ ทำให้น้ำหนักที่ผมฉุดอยู่นั้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว น้ำหนักตัวของผมแค่ยี่สิบห้ากิโล จะคอนน้ำหนักของราเมษฐ์เด็กชายร่างสูงตัวใหญ่กว่าผมหนึ่งเท่าไหวหรือ? พระเจ้าเท่านั้นที่จะตอบได้ ภณชัยมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง ส่งเสียงถามมาว่า “ไหวแน่นะ ขาอีกข้างจะหลุดออกแล้ว..” “เร็ว ๆ เข้าเหอะน่า..ก่อนที่ฉันจะหมดแรงซะก่อน..” ก็มันเป็นวิธีเดียวที่เราจะทำได้ในตอนนี้ ถ้าไม่ทำก็คือเราไม่ช่วยชีวิตเขา ซึ่งถ้าเราจะช่วยชีวิตเขาเราก็ต้องทำอย่างนี้ หากช่วยไม่ได้ เราก็พอจะบอกกับคนอื่นได้ว่าเราได้ช่วยอย่างสุดความสามารถของเราแล้ว หลายท่านอาจจะสงสัยว่าทำไมไม่ให้ภณชัยซึ่งตัวใหญ่กว่าผมและน่าจะแข็งแรงกว่าผมเป็นคนทำหน้าที่นี้?? เราได้คิดกันแล้วครับ คนตัวใหญ่ที่ต้องห้อยหัวลงไปในอากาศ ภาระน้ำหนักของตัวเองก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ประสาอะไรกับจะต้องยกน้ำหนักของราเมษฐ์เพิ่มขึ้นด้วย ผมซึ่งตัวเล็กกว่าน่าจะทำได้ดีกว่า ดังนั้นผมจึงต้องทำหน้าที่มนุษย์ค้างคาว ที่ฝากความหวังไว้กับพลังมือทั้งสองข้างของผม ซึ่งร้อยวันพันปีไม่เคยได้ออกกำลังอะไรเลย ชีวิตของราเมษฐ์จึงเปรียบเสมือนถูกแขวนไว้กับเส้นด้ายโดยแท้!!! เมื่อเท้าของราเมษฐ์ทั้งสองข้างห้อยอยู่กลางอากาศ น้ำหนักตัวของเขาทั้งหมดก็อยู่ที่มือของผมทั้งสองข้าง มันหนักจนผมแทบหน้ามืด.. หากราเมษฐ์รู้สึกตัว เขาคงจะออกแรงจับมือผมไว้ได้บ้าง แต่นี่เขายังสิ้นสติอยู่ การอุ้มหรือหิ้วคนที่สิ้นสติ น้ำหนักทั้งหมดจะถูกถ่ายเทลงสู่แรงดึงดูดของโลกอย่างสิ้นเชิง ผมเริ่มออกแรงเหวี่ยง เพื่อให้ขาทั้งสองข้างของเขาลอยไปสู่มือของภณชัยที่รอรับอยู่อีกด้านหนึ่ง ถือเฉย ๆ ก็แทบจะไม่ไหว นี่ยังต้องเหวี่ยงอีกด้วย เหอะ ๆ เรื่องนี้จะโม้ไปไหมนี่?? แต่พูดไปก็เหมือนโกหก ในจังหวะที่สามที่ผมออกแรงครั้งสุดท้ายที่เหลืออยู่ ภณชัยก็คว้าเท้าของราเมษฐ์ไว้ได้ เขานั่งอยู่ในที่ที่มั่นคง มือจับข้อเท้าไว้อย่างแนบแน่น ผมก็เลยปล่อยมือของราเมษฐ์ทันที ซึ่งไม่ปล่อยก็ไม่ไหวแล้ว เพราะทั้งมือทั้งเท้าของผมอ่อนแรงจนแทบร่วงลงไปแล้ว จากนั้นผมก็รีบดีดตัวขึ้น วิ่งไปช่วยดึงร่างของราเมษฐ์ขึ้นมา กว่าจะสำเร็จได้ ผมกับภณชัยแทบขาดใจตาย นอนหอบเล่นห้อยอยู่พักใหญ่ “ทีนี้เอาไง เราจะทำไงให้ราเมษฐ์ฟื้น?” ภณชัยถามเสียงขาดห้วงด้วยความเหนื่อย “เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” “เท่าที่ดูก็ไม่เห็นเป็นไร มีแต่รอยฟกช้ำดำเขียว เว้นแต่ว่าคนคอหักแล้วยังหายใจได้ล่ะก็ เขาก็อาจจะคงคอหักได้..” “บ้า..คนนะไม่ใช่แมว..คอหักแล้วยังหายใจได้” “แมวก็คอหักไม่ได้เหมือนกันไม่ใช่รึ?” เราสองคนคุยกันแล้วหัวเราะให้แก่กัน หัวเราะด้วยความดีใจที่เราสามารถช่วยชีวิตเพื่อนของเราได้ แม้ตอนนี้เขายังไม่รู้สติขึ้นมาก็เถอะ ผมเองนั้นยังไม่รู้ว่าเขาทั้งสองคนไปมาอย่างไรถึงได้ตกลงมาแล้วมาติดอยู่ที่เดียวกับผม อีกทั้งเพื่อนของเราอีกสองคนคือพลนิดา และอรรถพรผมก็ยังไม่มีวี่แววข่าวคราวใด เมื่อผมถาม ภณชัยก็เล่าให้ฟังยาวเหยียด “เราหนีหมาตัวหนึ่งเข้ามาในประตูอุโมงค์ แล้วก็ตกหลุมลงมาเนี่ยแหละ..” “แค่เนี้ย.?” ผมถามอย่างแปลกใจ “นายไม่เจออะไรที่น่ากลัว เช่น ต้องวิ่งหนีลูกไฟ ต้องเผชิญกับกองทัพหนู ต้องตกน้ำป๋อมแป๋มอะไรเงี้ยบ้างเลยหรือ?” “เปล่านี่..มีอะไรอย่างงั้นด้วยเหรอ..?” “นายโชคดีชะมัดเลย..” ผมเล่าให้เขาฟังถึงสิ่งที่เผชิญมา เขาแปลกใจมากเมื่อผมพูดถึงอัญมณีเม็ดที่ส่องแสงได้ด้วยตัวเองเม็ดนั้น “มันคืออะไร?” “ใครจะบอกได้..ที่ฉันเอาติดมาด้วยก็ไม่รู้ว่ามันส่องแสงได้ แค่เห็นว่ามันสวยดีและดูมีราคาเท่านั้น..” ผมต้องใช้มือป้องตาเอาไว้ขณะพลิกดู แสงสว่างเจิดจ้านั้นทำให้ผมตามัวไปชั่วขณะเมื่อดูใกล้ ๆ ความรู้สึกที่สัมผัสได้ก็คือความเย็น เย็นขนาดน้ำแข็งก้อนหนึ่งทีเดียว ภณชัยขอดูใกล้ ๆ บ้าง เขารับไปอย่างทะนุถนอมราวกับของวิเศษ “ถ้าไม่ได้หินส่องแสงก้อนนี้ เราคงแย่..” ภณชัยพึมพำออกมา “ใช่..แล้วเราก็ไม่รู้ว่ามันจะส่องแสงอีกได้นานสักเท่าไร เพราะฉะนั้นเราจะต้องรีบทำให้ราเมษฐ์ฟื้นขึ้นมาให้เร็วที่สุด” “ทำไง?” “เม๊าท์ทูเม๊าท์..ไงล่ะ” “กึ๊ยส์..” “ไม่งั้นก็ต้องปั๊มหัวใจ..” “ดูจะง่ายกว่า” “ไม่งั้นก็ต้องขันชะเนาะที่คอ..” “ถ้าทำอย่างงั้นฉันว่าปล่อยให้ตายไปดีกว่ามั้ง..” เราคุยกันไปเรื่อยแล้วเราก็ช่วยเพื่อนของเราไปเรื่อย จนกระทั่งเขารู้สึกตัวขึ้น คำแรกที่เขาพูดกับเราก็คือ “แม่จ๋า ” จากคุณ : แข่งกะสตีเฟ่น..สปีลเบิร์กเถิกๆ - [ 14 ม.ค. 47 20:49:26 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ท่ามกลางความมืดสนิท มีก็แต่แสงจากมรกตเม็ดนั้นเท่านั้น เด็กชายสามคนกำลังทำตาถลนกับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน มันเป็นเสียงที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของพวกเรา แรกเริ่มมันดังขึ้นเพียงแผ่วเบา คล้าย ๆ เสียงคำรามของฟ้าร้อง ต่อมาก็กลายเป็นเสียงหวีดแหลมของอะไรอย่างหนึ่ง และเสียงทำให้เราหัวใจแทบหยุดเต้น ก็คือเสียงหัวเราะที่กระหึ่มขึ้นก้องถ้ำ ราวกับพ่อมดในหนังการ์ตูนที่เราเคยได้ยิน ทุกคนไหวกายเยือก พร้อมกับถ้ำทั้งถ้ำไหวสะเทือน เสียงผนังถ้ำถูกสิ่งหนึ่งที่คล้ายรถด่วนทั้งขบวนเคลื่อนผ่าน ดังก้องขึ้นหูแทบแตก หินร่วงกราวจากการตะบึงของสิ่งนั้น แล้วมันก็โผล่หัวออกมา.. มันคืออะไรผมบรรยายไม่ถูก มันไม่เหมือนสัตว์ใด ๆ ทั้งสิ้นที่ชีวิตของผมเคยเห็น มันเป็นแมงมุม?? ไม่ใช่ !!!  แม้ตัวของมันจะแป้นกลม และเต็มไปด้วยเท้าหรือตีนอยู่รอบตัว หัวของมันเหมือนแมว หัวแมวอยู่บนท่อนกลมที่ยื่นยาวออกมา ขนาดไม่ใหญ่นัก เท่าครกตำข้าวได้กระมัง ถัดลงไปเป็นกระเปาะคล้ายถุงลม ที่บัดนี้เรืองแสงสีเขียวที่ส่องลอดผิวหนังของมันออกมา มันเป็นแสงสีเดียวกับมรกตที่ผมมีอยู่ ให้ตาย!! มรกตเม็ดนั้นในมือของผมมันกำลังเคลื่อนไหว มันมีชีวิต!! โอย ผมขี้เกียจใส่อัศเจรีย์แล้ว!!! ผมโยนมันทิ้งทันที . น่ามหัศจรรย์นัก ลำตัวของมันที่ใหญ่เบ้อเร่อนั้น เคลื่อนไหวราวคีนูรีฟ ในแมททริค<-เขียนถูกรึเปล่าครับ? มันขยับขาหรือมือของมันทีเดียว ก็รับมรกตเม็ดนั้นไว้ได้ทันที ดวงตาที่วาวโรจน์แดงฉานของมัน เพ่งมองอัญมณีส่องแสงได้นั้นเหมือนจงอางมองไข่ แล้วมันก็ส่งไข่ของมันเข้าปาก กลืนให้ไหลผ่านลำคออันระหงส์ .(แฮ่) ตกลงไปในกระเปาะที่ว่า แล้วมันก็หันมามองพวกผม แสยะยิ้ม แยกเขี้ยว แล้วส่งเสียงออกมา เป็นเสียงคำราม เป็นเสียงเหมือนพ่อมดหัวเราะ คราวนี้ดังลั่นไปทั้งถ้ำ มันเคลื่อนไหวอีกครั้ง พวกผมทั้งสามคนกระดอนขึ้นทั้งตัว แล้วตกวูบลง โดยไม่กระทบต่อสิ่งใด อีกแล้ว . .. . เวลาผ่านไปนานเท่าใดนั้นผมยากจะบอก แต่เมื่อผมรู้สึกตัวขึ้น ผมเห็นแสงตะวันส่องลอดมาทางช่องหินหรือปล่องถ้ำ มันช่วยทำให้ถ้ำนั้นสว่างขึ้น ผมเริ่มสำรวจตัวเอง พยายามทบทวนความจำที่ผ่านมา แต่ไม่ทันที่จะนึกอะไรออก ผมก็ต้องแปลกใจต่อสภาพตรงหน้า มันเป็นลำธารใต้พิภพ ที่ไหลเอื่อยผ่านผมไป ไปไหนไม่รู้ ตัวผมเองนั้นนอนอยู่บนริมลำธารนั้น เนื้อตัวผมรู้สึกหมาด ๆ ที่เสื้อผ้า ผมหมายความว่าเสื้อผ้าของผมรู้สึกว่ามันหมาด ๆ เหมือนเพิ่งจะแห้งจากการเปียกน้ำ แว่นตาของผมหลุดหายไป แล้วผมก็ใจหายแวบ แทบจะสลบไปอีกครั้ง ข้างตัวผมเป็นศพทหารญี่ปุ่น เป็นศพเดียวกับที่ผมขึ้นมาจากน้ำ หลังจากที่พลัดตกลงมาจากการยุบตัวของอุโมงค์นั่นเอง แสดงว่าตอนที่ผมร้องว่า “เว้ยเฮ่ยยยยยยย” นั้น ผมก็สลบไปทันที??? สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น ทั้งการวิ่งหนีลูกไฟ การวิ่งหนีฝูงหนู การยิงไก่ควาย การช่วยเหลือเพื่อน ๆ และการเจอตัวประหลาดหน้าเหมือนแมวตัวหมือนแมงมุม รวมทั้งมรกตเรืองแสงเม็ดนั้น ทั้งหมดเป็นความฝัน????!!!! “เว้ย เฮ่ย .” .. ผมนั่งนิ่งขึงตะลึงตะไลอยู่อย่างนั้น ในที่สุดก็ขยับตัว เพื่อสำรวจรอบตัวอีกครั้ง ผมยอมรับครับว่า ผมโล่งใจมาก ที่สิ่งที่ผมพบผมเห็น นั้นเป็นแค่ความฝัน ความฝันของเด็ก ๆ ที่ฟุ้งไปตามหนังญี่ปุ่นที่ดูอยู่เป็นประจำแทบทุกวัน เพื่อน ๆ ของผมยังคงปลอดภัย แม้ตอนนี้ผมยังตามหาไม่พบ แต่คงไม่ยากแล้ว เพราะบัดนี้แสงสว่างภายนอกส่องเข้ามา แม้จะมองไม่เห็นทุกซอกทุกมุม แต่ก็ช่วยผมได้มาก โดยเฉพาะเรื่องความกลัว ความกลัวของผมลดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมีแสงสว่าง แสงสว่างช่วยผมได้มากในเรื่องนี้ ศพทหารญี่ปุ่นรายนั้น จึงไม่น่ากลัวเหมือนตอนครั้งแรกที่ผมหันไปพบ มันเป็นศพตายซาก กลิ่นตุ ๆ โชยมาบ้าง เสื้อผ้าเก่าผุแหว่งวิ่นร่วงป่นกองอยู่บนพื้นเป็นบางส่วน ผมเห็นหนูตัวหนึ่งตาลีตาเหลือกวิ่งพรวดพราดออกมาจากโพลงตาของกระโหลกนั้นเมื่อมันเห็นผมเดินเข้าไปใกล้ ในความฝันที่ผ่านมา ผมจะต้องพบปืน และพบอัญมณีสีเขียวเม็ดนั้น แต่ในความเป็นจริง ผมไม่พบทั้งสองอย่าง สิ่งที่ผมพบกลับเป็นสมุดเล่มหนึ่ง ที่เก่าคร่ำคร่า ยังดีที่เมื่อเปิดออกมาดูแล้ว กระดาษข้างในยังคงสภาพไว้ได้ดี มีลายมือเป็นภาษากึ๊กกึ๊ยเขียนอะไรไว้ ผมไม่พยายามอ่าน เพราะผมอ่านไม่ออก หน้าเกือบสุดท้ายเป็นผังอะไรสักอย่าง เห็นเขียนตัวเลขและสัญลักษณ์กำกับไว้ มันคล้าย ๆ ผังแสดงวงจรไฟฟ้า ที่ผมเคยเห็นพ่อของผมทิ้งไว้บนโต๊ะ คราวเมื่อท่านกำลังประกอบเครื่องอบใบไม้อย่างง่าย ๆ ไว้ใช้ นอกจากนั้นผมไม่ได้อะไรจากศพทหารญี่ปุ่นรายนั้นอีกเลย ผมเก็บสมุดบันทึกเล่มนั้นไว้ในกระเป๋ากางเกง มันใหญ่แต่ก็พอจะยัดลงไปได้ แล้วผมก็เริ่มออกเดินหาเพื่อน ในเมื่อผมไม่รู้ทิศเหนือไม่รู้ทิศไหน ผมก็เลือกที่จะเดินตรงไปยังแสงสว่างตรงข้างหน้า อย่างน้อยอยู่ใกล้แสงเอาไว้ ก็ช่วยให้อุ่นใจได้ดีกว่า ปากของผมตะโกนเรียกเพื่อนไปเรื่อย ตอนแรกรู้สึกแปลกกับเสียงที่สะท้อนกลับ แต่ตอนหลังเปลี่ยนเป็นสนุกขึ้น ก็เลยร้องเพลงดัง ๆ ออกมาซะเลย “ .อยากบอกเธอ .รักครั้งแรก .เยเยเย เยเยเย..” (หุหุ จะให้เข้ากับบรรยาการ “แฟนฉันอะครับ) .. จากคุณ : อ๋อย..ตาลายแหล่ว - [ 14 ม.ค. 47 20:51:06 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในแสงสว่างมลังเมลืองนั้น เสียงสายน้ำยังได้ยินอยู่ตลอดเวลา ผมร้องเพลงจนเบื่อจะร้อง ตะโกนเรียกเพื่อนจนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ไร้ประโยชน์ ผมได้แต่ทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาเพียงคนเดียว เมื่อคืนนี้ ผมกับภณชัย และราเมษฐ์ แอบเห็นความเคลื่อนไหวของอะไรอย่างหนึ่ง จากรูของสังกะสีริมห้องน้ำชาย ผมยังอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกได้ว่าผมต้องแก้ผ้าอาบน้ำรวมกับเพื่อน ๆ หลายคน ราเมษฐ์เป็นผู้เห็นเงาคนสองสามคนอยู่ในบ้านหลังใหญ่ข้าง ๆ โรงเรียน ส่วนผมกับภณชัยเห็นคนสองคนที่มีรูปร่างคล้ายอรรถพรกับพลนิดา-เพื่อนหญิงซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ของผม-เดินเตร่อยู่แถวบริเวณบ้านหลังนั้น พวกเราแปลกใจกันมาก และคิดกันไม่ออกว่าอรรถพรกับพลนิดา เธอทั้งสองไปทำอะไรกันแถวนั้น ทั้งที่เป็นเวลาค่ำคืนแล้ว จนกระทั่งเที่ยงคืน พวกผมก็ตัดสินใจย่องออกมาจากห้องเรียน ที่ดัดแปลงเป็นห้องนอน ตรงไปที่บ้านหลังนั้น เพื่อพิสูจน์ในสิ่งที่เราสงสัย แต่แล้วเมื่อเราไปเห็นว่าเป็นบ้านที่หน้ากลัว คล้ายเรือนทหารหรือโกดังเก็บอะไรสักอย่าง เราก็พากันหันหลังกลับ ในทันใดนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงขึ้น เรากรูกันไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง แต่ไม่เห็นมีวี่แววใด ๆ ให้เราได้เจอ กระทั่งภณชัยไปสะดุดเข้ากับบานประตูซึ่งปิดอยู่บนพื้น อันเป็นทางเข้าของอุโมงค์ใต้ดิน ซึ่งก็คงเป็นใต้บ้านหรือโกดังหลังนั้น พวกเราเห็นร่องรอยการถูกใช้มาแล้วของประตูบานนั้น จึงตัดสินใจที่จะลงไปดูให้รู้ดำรู้แดง แต่พวกเราขาดไฟฉาย ผมจึงอาสากลับไปที่พักเพื่อเอาไฟฉายมา โดยสั่งให้ภณชัยและราเมษฐ์เฝ้าอยู่ตรงนั้น ผมใช้เวลาเพียงครู่เดียว ผมก็กลับมาตรงจุดนั้นอีกครั้ง แต่ผมไม่พบใครเลย ผมเห็นร่องรอยการต่อสู้ อันหมายถึงรอยเท้าและรอยลากตรงบริเวณปากทางเข้านั้น เห็นแม้แต่นาฬิกาของใครคนหนึ่งหล่นอยู่ด้วย ผมตัดสินใจเดินลงไปในอุโมงค์ แต่เดินไปไม่กี่ก้าว ผมก็ตกวูบลงไปในปล่องเหว ร่างของผมลอยละลิ่วลงสู่ลำธารใต้ดิน ตกตูมลงไปดีที่ไม่คอหักตาย และช่วยเหลือตัวเองจนรอดมาได้แม้จะว่ายน้ำไม่เป็น เมื่อขึ้นฝั่งได้ ผมก็พบกับศพของทหารญี่ปุ่นคนหนึ่ง นั่งยิ้มฟันขาวรอผมอยู่แล้ว จำได้ว่าผมร้องออกมาว่า “เว้ย..เฮ่ย..” แล้วผมก็สิ้นสติไป ด้วยความกลัวสุดขีด ในระหว่างสิ้นสติ ผมฝันว่าผมได้ผจญภัยอะไรหลายอย่าง เป็นความฝันที่นึกดูตอนนี้แล้วก็สนุก ไม่น่ากลัวเหมือนกำลังอยู่ในฝัน คล้าย ๆ กับตัวเองกำลังเป็นรพินทร์ ไพรวัลย์ มัคคุเทศก์ร่างเล็ก ผู้มาดขรึม และมีฝีมือฉกาจฉกรรจ์ กำลังออกตามหาผู้ร่วมคณะที่กำลังหลงป่ารอรับการช่วยเหลืออยู่ นึกถึงตอนนี้แล้วผมอดยืดอกตัวเองอย่างลืมตัวไม่ได้ โดยไม่ดูตาเรือว่ามีอะไรอยู่ตรงหน้า ไม่ดูตาม้าว่าข้างหน้ามีอะไรไหม ผมเดินชนเปรี้ยงเข้ากับอะไรอย่างหนึ่ง พร้อมกับร้องโอยออกมาดังลั่น ทรุดก้นลงนั่งจั้มเบ้ากับพื้น ผมลืมไปว่าผมไม่ได้ใส่แว่นตาเหมือนเคย จึงจำเป็นต้องระมัดระวังมากกว่าเคย คนสายตาเอียงอย่างผม จึงต้องนั่งคลำหน้าผากป้อย ๆ กัดฟันไม่ให้น้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บ “อูย ” . ตอนที่ 10 หลังจากหายจากอาการมึนงง ตาพร่า และเจ็บปวดแล้ว ผมก็เงยหน้าขึ้นพิจารณาสิ่งที่ผมเดินชนอีกครั้ง มันเป็นหินย้อย ที่มีรูปทรงคล้ายงวงช้าง ลอยอยู่ระดับศีรษะพอดี ความงามของธรรมชาติ ถูกสร้างสรรค์ให้เหลือเชื่อเสมอ หินปูนที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างอันแปลกตา บิดเป็นเกลียวจากใหญ่ไปเล็ก ตรงปลายมีน้ำหยาดหยดอยู่ตลอดเวลา มีรอยแหว่งจากการเดินชนเต็มแรงของผม ส่วนหนึ่งของมันคงหลุดกระเด็นออกไป ผมยื่นมือคลำตรงส่วนที่แหว่งไปนั้น แล้วผมก็เห็นสิ่งหนึ่งเข้า มันเป็นแท่งเหล็ก ลักษณะทรงกลม ยื่นออกมาจากหินย้อยนั้นไม่เกินสามเซ็นติเมตร มันยื่นออกมาเหมือนเหล็กในของเสาคอนกรีต ที่หล่อทับเหล็กไว้ข้างใน ตรงปลายของเหล็กนั้น มีตุ้มกลม แต่มีสันฐานคล้ายฟักทอง มือเล็ก ๆ ของผมจับดูแล้วเหมือนกับกำลังจับลูกมะยมลูกเขื่อง มันคืออะไร?? ผมไม่รู้..ผมจึงได้แต่ค่อย ๆ แกะหินปูนที่เคลือบอยู่นั้นออก น่าแปลก ที่มันสามารถแกะออกได้อย่างง่ายดาย เผยให้เห็นแกนเหล็กนั้นชัดเจนขึ้น เสียดายที่มันอยู่สูงเกินความสูงของผม ผมจึงแกะไล่ขึ้นไปได้ไม่ถึงฟุต ด้วยความอย่างรู้ ผมเลยลองโยกมันดู แต่มันไม่สะเทือนแต่อย่างใด เมื่อโยกไม่ได้ ผมก็เลยลองหมุน ผมตรงแกนก็หมุนไม่ไป ก็เลยลองหมุนตรงปลาย ตรงที่เป็นลูกมะยมเม็ดนั้น มันหมุนพอได้ ผมต้องออกแรงจนหน้าชา(สงสัยจะหน้าแดงด้วย) มันจึงหมุนได้ครบรอบ เมื่อหมุนได้ครบรอบ ผมก็ด่าตัวเองเบา ๆ ว่า “ซนเหลือเกินนะกรู เป็นไงล่ะ..” เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นจากนั้น เหมือนผมกลับไปฝันอีกครั้ง ผนังด้านหนึ่งของทางเดินในถ้ำนั้น อยู่ ๆ ก็ลั่นคึ่กขึ้นมา แรงสั่นสะเทือนของมันทำให้ผมยืนแทบไม่ติดพื้น มันเป็นนวัตกรรมสมัยไหนผมดูไม่ออก อียิปต์โบราณคงเดินทางมาสร้างกลไกใต้ดินนี้ไว้ที่นี่ไม่ได้ หินปูนที่ร่างกราว เผยให้เห็นแผ่นเหล็กแผ่นหนึ่ง กำลังถูกดึงให้เคลื่อนไปข้างบน แผ่นเหล็กที่ว่านั้นใหญ่โตมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะมีพลังงานอะไรดึงให้มันขึ้นไปฝังอยู่บนเพดานได้ ผมยืนตะลึงอ้าปากค้าง ไม่สนใจฝุ่นผงที่ปลิวว่อนจนแทบมองอะไรไม่เห็น นานเท่านาน สิ่งที่อยู่ภายในประตูนั้นจึงปรากฎต่อสายตา(ที่เอียงกระเท่)ของผม มันเป็นโบกี้รถไฟ!!! นิ่งสนิทฝุ่นจับหนาอยู่ตรงนั้น สภาพทุกอย่างยังสมบูรณ์ทุกประการ แต่มันมาอยู่ในนี้ได้อย่างไร??? .. ร่างของผมคงเล็กมาก เมื่อเทียบกับตู้โบกี้นั้น เมื่อฝุ่นจางไปหมด สิ่งที่ผมเห็นก็ชัดเจนยิ่งขึ้น ลำแสงตะวันสีขาว ส่องลงมาจากปล่องเบื้องบน ผ่านทิวไม้และพุ่มพฤกษ์ จับอยู่บนหลังคาของโบกี้รถไฟ ซึ่งถูกคลุมด้วยฝุ่นขาวเหมือนรถไฟของเล่นที่ถูกแป้งโรยทับ มันเป็นแค่โบกี้ โบกี้ที่ไม่มีหัวเครื่องจักร มันมีกี่โบกี้?? เท่าที่เห็นตอนนี้มีเพียงโบกี้เดียว แต่..ไม่แน่นะ..หากผมเดินลึกเข้าไปผมอาจจะเจออีกหลายโบกี้ก็ได้ ในโบกี้มีอะไร?? ไม่รู้เหมือนกัน งั้นต้องเข้าไปดู ผมยกมือขึ้นขยี้หัว ฝุ่นผงปลิวว่อนอีกครั้ง เนื้อตัวของผมเต็มไปด้วยฝุ่น มันกระจายอยู่ทั่วไปตามพื้น เมื่อเงยหน้าขึ้น ผมก็เห็นสันของแผ่นเหล็กที่เป็นประตูนั้น นิ่งสนิทอยู่เบื้องบน สูงขึ้นไปพอสมควร ผมพรวดเข้าไปทันที ด้วยเกรงว่าสิ่งที่ยึดมันไว้อยู่ จะหมดแรงพอดี ขณะที่ผมเดินลอดมันเข้าไป แล้วมายืนนิ่งอยู่ตรงส่วนของบันได ที่ทอดขึ้นไปยังส่วนของประตูโบกี้ อะไรรอผมอยู่ในนั้น!!!??? . ประตูโบกี้ถูกเปิด มันเปิดได้ไม่ยากนัก แม้จะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดพอเป็นพิธี สิ่งที่น่าจะเห็นก็คือแถวของเก้าอี้ ที่ควรจะมีอยู่ทั้งซ้ายทั้งขวา แต่มันไม่มี สิ่งที่ไม่น่าจะเห็นแต่ผมกลับเห็น มันเป็นหีบเหล็ก วางซ้อนกันอยู่นับสิบใบ เว้นไว้เพียงช่องทางเดินเท่านั้น ผมต้องรู้อีกแล้วล่ะสิว่า ในหีบนั้นมีอะไร??? (ถ้าคำว่าหีบถูกเซ็นเซอร์ ผมขอเปลี่ยนเป็นลังนะครับ ลังเหล็ก!!! .-_-“ .) แต่ละหีบมีขนาดกว้างพอ ๆ กับสองแขนของผมที่กางออกจนสุด สูงประมาณไม้สองไม้บรรทัดครึ่ง แต่ละหีบมีกุญแจดอกเบ้อเริ่มคล้องอยู่ มีครั่งสีแดงอุดรูกุญแจอยู่ด้วย ทุกหีบจะมีอักษรประหลาดสีแดงพ่นเอาไว้ ผมอ่านไม่ออก อ่านออกแต่ตัวเลขและภาษาอังกฤษ บางหีบเขียนว่า G11 บางหีบเขียนว่า B12 ทุกหีบจะมีG หรือไม่ก็B ตามด้วยตัวเลขที่คงเป็นลำดับที่ G คืออะไร? B คืออะไร? เอ๋ แก่ถามเสียจิ๊ง ผมจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะครับ ถ้าจะรู้ให้ได้ว่าในหีบนั้นมีอะไร ผมก็ต้องเปิดหีบเหล่านั้นขึ้นดู ถ้าจะเปิดหีบให้ได้ ผมก็ต้องมีกุญแจไปไขรูกุญแจ แต่ผมไม่มีกุญแจ แล้วผมจะเอาจากไหน? นั่นสิ..ผมจะเอาจากไหน?? . เมื่อไม่มีกุญแจก็ทำอะไรไม่ได้ ผมจึงเดินสำรวจช้า ๆ ไปตามทางเดินนั้น ไม่เจออะไรเลยนอกจากหีบ และหีบ แล้วก็เจอประตูดักอยู่ตรงหน้า ผมเปิดมันออก ฮั่นแน่ มันมีอีกโบกี้หนึ่งรออยู่ ผมเดินข้ามไปอีกโบกี้หนึ่ง เปิดประตูออก แล้วผมก็ล้มทั้งยืน!!!! .. จะไม่ให้ผมล้มได้อย่างไร? สิ่งที่ผมเห็นนั้น เต็มไปด้วยศพล้วน ๆ แต่ละร่างแต่ละราย นอนตายในลักษณะต่าง ๆ กัน บ้างอ้าปาก บ้างหุบปาก บ้างนอนหงายอยู่บนพื้น บ้างตะกายไปตายอยู่แถวหน้าต่างของโบกี้ แทบไม่ต้องนับ ก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ต่ำกว่ายี่สิบศพ กลิ่นซากเหม็นคลุ้งสวนออกมาจนแทบอาเจียน น่าแปลกที่ผมไม่สิ้นสติไปเหมือนครั้งแรก เหตุการณ์มักจะนำประสบการณ์มาด้วยเสมอ ในเมื่อผมกลัวถึงขีดสุดแล้ว สิ่งที่ผมจะได้เจอต่อไปนี้ คงเป็นเรื่องเด็ก ๆ ขึ้นทุกทีในความรู้สึกของผม โผเผลุกขึ้นได้ ลำไส้ก็ขย้อน น้ำขม ๆ อ๊อกออกมาจนเต็มปาก ไม่แน่ใจว่าเพราะผมเห็นศพเหล่านั้น หรือเป็นเพราะว่าผมไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ นาฬิกาผมไม่มี อย่างน้อยบนข้อมือของผมไม่มีในตอนนี้ ผมกลืนน้ำขม ๆ นั้นลงคอกลับไป เพราะนึกเสียดายขึ้นมากระทันหัน( แฮ่..) ขยี้ตาอีกครั้ง เพื่อให้หายสงสัยว่าสิ่งที่ผมเห็นนั้นเป็นความจริง ทุกศพอยู่ในสภาพอนาถเหลือ ผมว่าต้องไม่ตายดีแน่ ๆ ศพที่ใกล้ตัวผมที่สุด แต่งตัวเหมือนศพทหารญี่ปุ่นรายแรกที่ผมพบที่ริมลำธาร ศพที่สองก็แต่งตัวคล้ายกัน ที่สามก็เช่นกัน ที่สี่ ที่ห้า .เหวย..ทุกศพเป็นทหารญี่ปุ่นนี่นา เกิดอะไรขึ้นบนนี้??? คำถามเกิดขึ้นในหัวผมจนตอบไม่ถูกตอบไม่ทัน ได้แต่เดาว่าคงมีการยิงกราดจนตายเรียบอย่างที่เห็นในหนังแน่ ๆ แล้วใครเป็นคนยิง? นั่น ถามอีกแล้ว คนยิงคงเป็นศพแรกที่ผมพบ ที่กระเสือกกระสนไปตายอยู่ริมน้ำล่ะมั้ง??? ทำไมถึงตาย? ไม่รู้แล้วเฟ้ย!!! .. สิ่งที่เหมือนกันอีกอย่างก็คือ ทุกศพจะมีกุญแจดอกหนึ่งห้อยอยู่ตรงเข็มขัด บนกุญแจมีตัวอักษรจี ไม่ก็บี ตามด้วยตัวเลขบอกลำดับเลขที่ ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่านี่คือกุญแจของหีบที่วางซ้อนกันอยู่ในโบกี้คันแรกที่ผมเดินผ่านมา คราวนี้ผมจะได้รู้ซะทีละว่า หีบเหล่านั้นใส่อะไรไว้ ทหารญี่ปุ่นเหล่านี้จึงต้องนำมาซ่อนไว้ที่นี้ สร้างกลไกร้อยแปดเพื่อปิดบังมันจากโลกภายนอก มีการมอบหมายการดูแลให้แต่ละคนถือกุญแจของหีบแต่ละใบไว้ แสดงว่าต้องมีความสำคัญแน่ ๆ เพี้ยง ขอให้G หมายถึง Gold และB หมายถึง Bank ทีเท๊อะ จะขนกลับบ้านเสียให้เกลี้ยงเล้ย จริงดังว่า หีบที่พ่นตัวจีเอาไว้ เต็มไปด้วยทองคำเหลืองอร่ามตา และหีบที่พ่นตัวบี ก็เต็มไปด้วยธนบัตรทั้งเก่าและใหม่เรียงกันเป็นตั้ง ๆ นับไม่ถ้วน ธนบัตรที่ว่าเป็นดอลล่าสหรัฐ ส่วนทองคำนั้นเป็นทองคำแท่งที่หล่อเป็นทรงเหลี่ยม มีตัวอักษณG นูนขึ้นมา แต่ละแท่งหนักเป็นกิโล ให้ตายเหอะ มันหนักและเยอะจนผมเอาไปไม่ไหว ถ้าจะเอาไปให้หมด ผมต้องไปหาหัวรถจักรมาลากมันออกไปให้ได้ แค่ธนบัตรปึกเดียวก็เต็มกางเกงผมแล้ว แค่ทองแท่งเดียวผมก็ถือไม่ไหวแล้ว ผมจะทำอย่างไรดี????? . จากคุณ : แล้วคนอ่านจะอ่านไหวรึนี่?? - [ 14 ม.ค. 47 20:54:20 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 พ่อเคยสอนผมไว้ว่า สิ่งทำได้จงทำให้เต็มที่ แต่สิ่งที่รู้ตัวเองว่าทำไม่ได้จงอย่าไปทำ แต่แหม พ่อครับ..นี่มันทั้งเงินทั้งทองเลยนะพ่อ อยากรู้จังเลยว่าหากพ่อมาเจอมันอย่างผมพ่อจะทำอย่างไร??? ทิ้งมันไปเฉย ๆ เลยงั้นหรือ??? พ่อคงไม่ทำแน่ ๆ อย่างน้อยพ่อก็ยกทองคำแท่งหนึ่งไหว อย่างน้อยพ่อคงจะนำธนบัตรติดตัวออกไปได้หลายปึก แต่ผมทำไม่ได้ ผมยังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยก ใส่เสื้อยืดไม่มีกระเป๋า ใส่กางเกงนักเรียนขาสั้นที่กระเป๋าข้างหนึ่งผูกหนังกะติ๊กเอาไว้ไม่ให้เหรียญรั่ว อีกข้างหนึ่งก็มีสมุดของเจ้านั่น-ศพรายแรก-ใส่อยู่ เอ๊ะ..สมุด? เราเอาทิ้งซะดีกว่า แล้วเอาเงินใส่เข้าไปให้เต็ม อย่างน้อยก็ได้ซักสองปึกล่ะวะ เร็วเท่าความคิด ผมดึงสมุดเล่มนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงทันที ผมโยนทิ้งอย่างไม่แยแส คว้าธนบัตรดอลล่าร์ได้สองปึก อัดเข้าไปจนเต็มปรี่ ส่วนทองคำนั้น ครั้งแรกผมใช้วิธีเหน็บไว้ที่เอว แต่ไม่ไหว มันจะไหลลงไปสู่เบื้องล่างซะเรื่อย ผมเลยจำเป็นต้องถอดเสื้อออก แล้วนำมันมาห่อทองคำแท่งหนึ่ง จากนั้นก็รวบแล้วสะพายขึ้นไหล่ แท่งเดียวก็หลังแอ้..ถึงแม้ผมจะโลภ ผมก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง หนทางข้างหน้าจะเจออะไรบ้าง ผมจะหาทางออกได้หรือเปล่า แล้วเพื่อน ๆ ของผมล่ะ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน หรือตกเหวตกน้ำตายไปหมดแล้วก็ไม่รู้ ผมจะช่วยพวกเขาอย่างไร? ในวาบความคิดนั้น ความละอายเกิดขึ้นจนผมตั้งตัวไม่ทัน อะไรกัน?? ผมเป็นอะไรไปแล้วนี่??? ผมกำลังจะทิ้งเพื่อนของผม ผมลืมพวกเขาไปเสียสนิทเลย เมื่อผมได้มาเจอขุมทรัพย์โกโบรินี่เข้า พ่อครับ ทำไมผมแย่อย่างนี้???? .. ตอนที่ 12 อีกด้านหนึ่งของขุนเขาลูกขนาดย่อมนั้น ใครล่ะจะรู้ได้ว่าภายในของมันจะเต็มไปด้วยหุบผาและโตรกเหว ยามบ่ายวันนั้น อันเป็นเวลาเดียวกันกับที่นพวุฒิได้ค้นพบขุมทรัพย์ของทหารญี่ปุ่น ที่ซุกซ่อนพร้อมกับโบกี้สองคันอยู่ในถ้ำที่ลี้ลับนั้น อรรถพร-สาวน้อยวัยเพียงสิบสองปี เธอกำลังเผชิญอยู่กับภยันตรายใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเธอ ในถ้ำที่มีแสงสว่างเพียงโคมไฟที่จุดจากไต้ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือผ้าชุบน้ำมันก๊าด สองถึงสามดวงถูกปักไว้ตามผนังถ้ำ ส่งประกายสีส้มแสดออกมาต้องร่างของเธอ ซึ่งถูกผูกตาและมัดตัวเอาไว้กับแท่นหิน ขณะนี้เธอยังไม่รู้สึกตัว ลมหายใจรวยรินออกมาคล้ายจะสิ้นสติสลบไสลด้วยฤทธิ์ยาสลบ หรือไม่ก็ด้วยฤทธิ์ของความตกใจสุดขีด ข้าง ๆ เธอนั้น เป็นอะไรอย่างหนึ่ง ที่หากเธอตื่นขึ้นและมองเห็นในเวลานี้ เธอก็อาจจะสิ้นสติไปอีกครั้งหนึ่งก็เป็นได้ . ส่วนทางด้านของภณชัย และราเมษฐ์ สองหนุ่มน้อยสิ้นสติไปด้วยอะไรชนิดหนึ่งที่บัดนี้เขาทั้งสองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ขณะที่รอนพวุฒิซึ่งวิ่งกลับไปเอาไฟฉายที่บ้านพักอยู่ที่บริเวณประตูทางเข้าอุโมงค์ ราเมษฐ์ก็เห็นเงาของคนวูบไหวอยู่ภายในบ้านทางช่องหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งปิดไม่สนิท เขาสะกิดให้ภณชัยดู ทั้งสองถลาเข้าไปเพื่อพิสูจน์ให้รู้แน่ว่าเงานั้นเป็นใคร แต่สิ่งที่เห็นคือความมืดสนิท “นายว่าเป็นใคร?..” ราเมษฐ์กระซิบ “ต้องเป็นคนแน่ ฉันเห็นแม้แต่ผมที่ยาวคล้ายพลนิดา..” “นายแน่ใจ?..” ภณชัยส่ายหน้า ตาหยีบนใบหน้าอูมนั้นแทบเป็นเส้นตรงในความมืด “ฉันไม่ ” เขาพูดได้แค่นั้น แล้วก็ทรุดฮวบลงไปโดยไม่รู้สาเหตุ    ราเมษฐ์เองก็ตาเหลือก ตะโกนอะไรออกมาอย่างหนึ่งแล้วทรุดตามลงไป . ทั้งสองรู้สึกตัวขึ้นมาในเวลาใกล้เคียงกัน ปากและมือรวมทั้งเท้าถูกมัดติดกันเอาไว้ในลักษณะนั่งชันเข่าหันหลังชนกัน ราเมษฐ์ส่งเสียงอู้อี้ดิ้นรนสุดความสามารถ ส่วนเด็กชายร่าวท้วมนั้นกำลังตะลึงมองอะไรอย่างหนึ่งที่ยืนทะมึนอยู่ตรงหน้า ท่ามกลางแสงไต้สีส้มจัดนั้น โครงกระดูกในชุดทหารญี่ปุ่นกำลังยืนจังก้ามองมายังเขา ในมือของมันถือปืนยาวในลักษณะเตรียมพร้อมที่จะลั่นไกได้ทุกขณะ ให้ตายเถอะ ภณชัยแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาสาบานได้ว่าเขาเห็นลูกตาของมันส่ายล่อกแลกราวมีชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเห็นขาของมันขยับก้าวเข้าหาเขาช้า ๆ ในลักษณะจังก้าเข้าใส่ สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือกระถดหนีสุดชีวิต ราเมษฐ์ยังไม่เห็นในสิ่งที่ภณชัยเห็น    แต่สิ่งที่เขาเห็นก็ไม่แตกต่างกันสักเท่าไหร่ ในทันใดที่แสงไต้ลุกโชนขึ้นจากการไม่สม่ำเสมอของน้ำมัดก๊าดที่หล่อเลี้ยงอยู่ เขาก็เห็นสิ่งที่น่าขนพองสยองเกล้าถูกขังไว้ในกรงเหล็กขนาดใหญ่  ฝังลึกอยู่ในกำแพงถ้ำ ดวงตาวาวโรจน์เป็นร้อยคู่ส่งแสงสีเขียวแดงเป็นประกายจนเห็นได้ชัด ท่ามกลางความวุ่นวายยั้วเยี้ยนัวเนียของปูบกตัวใหญ่ขนาดชามข้าว  ทุกสายตาของมันกำลังจ้องมายังภณชัยที่ทำตาเหลือกส่งเสียงอื้อ ๆ อยู่ในรำคอ ราวกับจะกระหายเหยื่อมาเนิ่นนาน เขาพยายามใช้สองเท้ายันพื้นเอาไว้ ในขณะเดียวกันกับภณชัยก็กำลังออกแรงสุดชีวิตเพื่อถอยหนีโครงกระดูกที่กำลังเดินช้า ๆ เข้าหาเขา คนหนึ่งพยายามหนีปีศาจโครงกระดูก อีกคนพยายามหนีแมงมุมยักษ์น่าขยักแขยง ทั้งสองยันกันเอาไว้จนเหงื่อแตกพลั่ก แต่ด้วยร่างที่ท้วมกว่าของภณชัย ประกอบกับร่างที่ผอมแห้งแรงหน่อยหากสูงเก้งก้างของราเมษฐ์ ในที่สุดราเมษฐ์ก็ถูกดันเข้าหาซี่กรงที่กังขังฝูงแมงมุมนั้นใกล้เข้าไปทุกที ใกล้ขนาดขาของมันที่มีขนขึ้นเต็มนั้นแทบจะแตะเขาเขาได้อยู่แล้ว “อื้อออออออออออออ ..” . นั่นเป็นเหตุการณ์ของ 4 ชีวิต ส่วนอีกชีวิตหนึ่งเล่ายังเป็นปริศนาอยู่ในเวลานี้ นั่นคือพลนิดา เด็กหญิงหน้าหวานผมยาวสลวย บัดนี้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ใดแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ตัว กลิ่นหอมของอะไรอย่างหนึ่งลอยคละเคล้ากับหมอกควันที่เย็นสบาย ดวงตาของเธอเหม่อลอยไร้จุดหมาย ร่างของเธอเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างน้ำอุ่นที่มีไอลอยพุ่งขึ้นตลอดเวลา สาวน้อยวัยแตกสาวเข้ากำดัดไม่รู้สึกเขินอายแต่อย่างใดนอกจากความสุขกำซาบจากจินตนาการที่กระตุ้นตอบทุกต่อมอารมณ์ของเธอ ถัดไปไม่ไกลนัก ดวงตาคู่หนึ่งกำลังเขม้นมองด้วยแววแห่งตัณหา มันโลมเลียไปทุกจุดที่มันต้องการ มันแค่รอเวลาเท่านั้น  รอเวลาที่มันจะกลืนกินทุกอย่างที่มันกระหายจากเรือนร่างของเธอ .. จากคุณ : คนเขียนยังงงงงงง - [ 14 ม.ค. 47 21:03:29 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมยืนนิ่งอยู่หน้าถ้ำเก็บมหาสมบัตินั้นอยู่พักใหญ่ เพื่อสงบ สติอารมณ์และความกำเริบของความโลภที่ทวีขึ้นทวีลงอยู่ นั่นแล้ว พยายามนึกถึงทิศทางที่จะมุ่งหน้าต่อไปเพื่อจะ ตามหาเพื่อน ๆ ของผมให้เจอ หรืออย่างน้อยก็ขอให้รู้ว่า พวกเขาค้นพบทางออกไปได้แล้ว(ถ้าพวกเขาเข้ามาติดอยู่ ในนี้เหมือนผม) และปลอดภัยทุกคน ส่วนผมเองนั้น ต่อให้ ลำบากอย่างไรผมก็จะย้อนกลับมาที่ถ้ำแห่งนี้ใหม่ ถึงเวลา นั้นก็คงไม่มีใครว่าผมได้อีกแล้ว ว่าผมทิ้งเพื่อนเพราะเห็น แก่สมบัติเหล่านี้ ก็แหม..มันน้อยอยู่หรือ..แค่เอาไปได้ส่วนเดียว ผมก็อาจจะ รวยเป็นพานทองแท้ ๆ (ตัวย่อม ๆ ) อีกคนหนึ่งก็ได้ ที่สำคัญ ด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้ธนบัตรใบ ละร้อยดอลล่าห์ประมาณปึกหนึ่ง ตกอยู่ในกระเป๋าผมโดยที่ ผมไม่เจตนาเลยสักนิด เอ้า..จริง ๆ นะครับ ผมไม่ได้มีเจตนาเลย . เมื่อผมจดจำทิศทางของถ้ำนั้นไว้ได้อย่างแม่นยำดีแล้ว ผม ก็เลือกที่จะเดินหน้าต่อไป โดยเดินผ่านกุญแจกลที่ถูกหิน ย้อยจับเป็นแท่งนั้นไปอีกครั้ง ในครั้งนี้ ผมพยายามเดิน มองสูงจนเมื่อยคอ ด้วยหวังว่าจะมีอะไรยื่น ๆ อย่างงี้มาให้ ผมเปิดถ้ำได้อีก (อิอิ) หนทางข้างหน้า ยังคงเป็นช่องทางแคบบ้างกว้างบ้างรอผม อยู่ บางคราผมก็ต้องก้มต่ำแทบจะคลานลอดเข้าไปเพื่อมุ่ง หน้าไปหาแสงสว่างที่อยู่ลิบ ๆ นั้น บางทีมันก็พาผมเลี้ยว ซ้ายเลี้ยวขวา บางครั้งก็พาย่ำธารน้ำแค่หัวเข่าตรงไปขึ้นอีก ฝั่งหนึ่ง และบางโอกาส ก็มีหนูตัวเกือบเท่าแมววิ่งพรวด พราดตัดหน้าผมไป เล่นเอาผมตัวชา ความฝันที่สุดสยอง นั้นทำให้ผมหัวใจแทบหยุดเต้น ทุกระยะที่จะต้องเลี้ยวหรือเปลี่ยนเส้นทาง หินปูนในมือของ ผมก็ทิ้งร่องรอยเอาไว้ อันนี้ผมได้จากการอ่านอมตะนิยาย ผจญภัยที่ยิ่งใหญ่เกินใครจะเทียบเรื่องนั้น (เพชรพระอุมา ไงครับ ผมอ่านตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยก) ทั้งนี้ก็เพื่อกันหลง หรือ ไม่ก็เป็นการบอกทางที่จะกลับไปยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง ใคร ล่ะจะรู้ละครับว่าในถ้ำนี้ โพรงมากมายอย่างนี้จะพาผมไป โผล่ถึงที่ไหน เมื่อพ้นโค้งหินที่ลื่นเพราะตะไคร่เกาะพื้นอยู่เต็ม ผมก็ต้อง ชะงักอยู่กับที่ ไม่ใช่ว่าเจออะไรหรอกครับ นอกจากจะเจอ กำแพง มันเป็นทางตันเสียแล้ว สูงขึ้นไปนั่นก็มีโพรงขนาด ไม่ใหญ่นัก เป็นต้นกำเนิดของแสงที่ผมเดินตามมา ถ้าผมจะมุ่งหน้าต่อไป คือหากต้องการจะเดินไปหาแสง สว่างนั้นให้ได้ ผมก็ต้องปีนขึ้นไป แล้วมุดเข้าโพรงนั้นนั่น เอง ขณะนั้นผมสูงตามมาตรฐานเด็กอายุสิบสองปีทั่วไป เตี้ย กว่าราเมษฐ์ สูงกว่าภณชัย หัวไหล่ไร่เรี่ยกับอรรถพร-ลูก สาวนักมวยคนนั้น แต่เตี้ยกว่าพลนิดา-สาวสวยตาโตผมม้า คนนั้น ซึ่งเฉลี่ยแล้วก็ไม่น่าจะเกิน 100 เซ็นติเมตรไปได้ สักกี่คืบ แต่โพรงที่ผมว่านั้นอยู่สูงขึ้นไปเกือบสามเมตร ซึ่งแปลว่า เท่ากับเกือบสามร้อยเซ็นติเมตร ผมจะใช้ปัญญาที่ไหนมาทำให้มือและเท้าของผมเป็น ตุ๊กแกหรือจิ้งจกได้ ถึงจะได้ปีนผนังถ้ำที่ค่อนข้างจะเรียบ นั้นขึ้นไปได้?? อย่างนั้นก็คงจะต้องเดินกลับทางเก่าเพียงอย่างเดียว.. เฮ้อ.. . ขณะกำลังตัดสินใจอยู่นั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหูผม มันเป็นเสียงของการเคลื่อนย้ายเหล็กหรืออะไรสักอย่างที่มี น้ำหนักมาก มากขนาดที่ทำให้ผมรู้สึกสั่นที่ฝ่าเท้า และรู้สึก ถึงความฝืดของมันซึ่งส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดให้ได้ยินแว่ว.. จากนั้นก็เป็นเสียงคลื่นไหวของอะไรอย่างหนึ่ง ดังหนุบ หนับตุบตั้บ เหมือนกิ้งกือตัวขนาดลูกวัวกำลังเรียงระเบียบ ขานับร้อยนับพันนั้นเล่น ที่สำคัญ มันเคลื่อนไหวเร็วมาก เสียงนั้นดังขึ้น ๆ จนผมพอ จะจับได้ว่ามันมาจากไหน? นั่น..โพรงข้างบนนั้น พวกมันกำลังพุ่งมาที่โพรงอย่างรวดเร็ว เร็วจนผมทำอะไรไม่ถูก คุณพระช่วย..มันเป็นตัวอะไร??? .. อีกเพียงคืบเดียว เท้าที่ซอยยิกของราเมษฐ์ก็จะถูกดันเข้า ไปรับเขี้ยวที่ยาวแหลมของเหล่าบรรดาแมงมุมตัวขนาด ชามข้าวฝูงนั้น พวกมันไต่กันเองยั้วเยี้ยเพื่อจะแย่งอาหารที่ ส่งกลิ่นยั่วเย้าอยู่ตรงหน้า เขาได้ยินเสียงขู่ของพวกมันซึ่ง ไม่ผิดอะไรกับงูเห่าที่เขาเคยได้ยิน  พยายามทุกวิถีทางให้ เพื่อนของเขา-ภณชัย ผู้ซึ่งกำลังดันเขาด้วยน้ำหนักตัวทั้ง หมดให้รับรู้ว่า เขากำลังเผชิญอยู่กับอะไร แต่แล้วก็ไม่ สำเร็จ ด้านภณชัย บัดนี้ความหวาดกลัวเข้าจับหัวใจจนแทบจะสิ้น สติไปอีกครั้ง ดวงตาเบิกถลนตื่นกลัวจับนิ่งไปยังโครง กระดูกร่างนั้น แม้ว่ามันจะหยุดนิ่งไปแล้วเขาก็ยังไม่วายที่ จะกระถดหนีอย่างไม่คิดชีวิตโดยไม่สนใจหรือยอมรับรู้ว่า ราเมษฐ์ก็พยายามดันเขาอยู่เช่นเดียวกัน และแล้ว..ผนังถ้ำด้านหลังกรงนั้น ก็ขยับตัวขึ้นอย่างแรง มันเผยอขึ้นเพื่อจะปลดปล่อยเหล่าแมงมุมเหล่านั้นให้เป็น อิสระ หรือไม่ก็ให้ออกไปทำงานให้ใครสักอย่างหนึ่ง พวก มันเปลี่ยนความตั้งใจจากราเมษฐ์ทันที พร้อมใจกันกรูออก ไปตามช่องที่เปิดขึ้นนั้นอย่างรวดเร็ว .. ร่างที่ไหวนิ่งไม่ได้สติของอรรถพร  เคลื่อนไหวเล็กน้อย เมื่ออะไรอย่างหนึ่งกำลังทำงานของมัน เส้นใยสีขาวขนาด ใหญ่กว่าเส้นด้ายยี่สิบเท่ากำลังถูกทักทอห่อหุ้มร่างของเธอ ด้วยปลายนิ้ว หรืออีกนัยหนึ่งด้วยปลายเท้าของสัตว์ชนิด หนึ่ง ซึ่งกำลังบรรจงสร้างสรรค์สิ่งปฏิมากรรมที่ละเอียดที่ สุดของธรรมชาติเพื่อถนอมรักษาอาหารไว้ สำหรับให้ลูก ๆ ของมันได้กิน ดวงตาทั้งคู่ฝังลึกลงไปใต้ส่วนที่คล้ายหน้าผากนั้นจนเป็น หลุมลึก ต่ำลงมาเป็นสองรูใหญ่ของจมูกที่มีแผ่นบาง ๆ กระพือเข้าออกเหมือนเอาไว้สำหรับกรองอากาศ ถัดลงมา เป็นปากที่เห็นแต่เขี้ยวขาวยาวแหลมเกือบจรดพื้น และปก คลุมไปด้วยขนขนาดเล็กหากหนาจนดูรุงรัง  ขาทั้งหกยืด คร่อมอยู่เหนือร่างของเด็กสาว ส่วนสองขาที่เหลือกำลัง เคลื่อนไหวไปมาด้วยความคล่องแคล่วอย่างเหลือเชื่อเพื่อ ดึงใยจากส่วนท้ายของลำตัวมาห่อคลุมเหยื่อของมัน.. ลำตัวของมันแป้นกลมและหยุ่นเหนียว มีคลื่นกระเพื่อมเป็น ลอนไล่จากหัวไปสู่ท้ายอยู่ตลอดเวลา มันมีผิวหนังที่ไม่ เรียบแลดูคล้ายเป็นปล้อง ๆ ราวกลับท้องของแมลงสาบ แต่มันมีขนาดใหญ่โตกว่ามากนัก หากอรรถพรตื่นขึ้นใน เวลานี้ก็จะได้ยินเสียงครางของมันที่ฟังคล้ายเสียงหัวเราะ ของคนแก่ คล้ายเสียงของพ่อมดในนิทานนั่นเอง . ร่างขาวกระจ่างตาถอนตัวขึ้นจากอ่างอาบน้ำ หยาดน้ำเกาะ พราวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สัดส่วนเริ่มสาวของพลนิดา เคลื่อนไหวอย่างแช่มช้าไปสู่ในที่ที่หนึ่งที่ถูกจับจองเฝ้ารอ อยู่ก่อนแล้ว เธอเดินอย่างเลื่อนลอย ริมฝีปากแดงสดอวบ อิ่มด้วยเลือดฝาดของความกำหนัด ผิวขาวนั้นดูแดงเรื่อราว ผิวแก้มของดรุณีที่ต้องมือชาย เมื่อเธอเดินไปประชิดที่จุด นั้นแล้ว เธอก็หยุดยื่นนิ่งอยู่เช่นนั้นเหมือนรอคำสั่งอะไรสัก อย่างหนึ่ง มือข้างหนึ่งค่อย ๆ เอื้อมมาที่แขนของเธอ ดึงเบา ๆ เธอก็ โอนอ่อนทั้งตัวทิ้งวูบจมลงไปยังที่นอนที่หนานุ่มและ ยืดหยุ่น มันเป็นเตียงสนามที่มักจะถูกใช้ในการสงคราม บุรุษหนึ่งเฝ้ารอเธออยู่นานแล้ว!! . แล้วคุณพระก็ไม่ช่วยผม ตัวอะไรอย่างหนึ่งก็กระโจนตกลง มาโดนหัวผมเข้าพอดี ผมร้องไม่เป็นภาษามนุษย์ ปัดมัน เต็มแรงแล้วโกยอ้าวย้อนออกมาทางเก่า แล้วเมื่อผมหันไป ดูผมก็เห็นสิ่งที่ทำให้ผมแทบหมดแรง มันเป็นฝูงของแมงมุม แมงมุมตัวใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็น พวกมันนับสิบนับร้อยตัวกระโจนหวือ ๆ ออกมาจากโพรง นั้นราวกับฝูงนกเริ่มหัดบิน หรือฝูงเพนกวินกระโจนลงทะเล เมื่อตกลงสู่พื้นมันก็ปั่นเท้าทั้งแปดของมันจี๋วิ่งเข้าหาผมที่ กำลังซอยสองเท้าอย่างไม่คิดชีวิต ในความฝันผมต้องผจญกับฝูงหนู แต่ในความเป็นจริงผม ต้องเผชิญกับฝูงแมงมุมยักษ์ ที่แต่ละตัวมีเขี้ยวขาวน่าสยด สยองนับไม่ถ้วน ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะสังเกตเครื่องหมาย หรือสัญลักษณ์ที่ผมทำทิ้งไว้ตามผนังถ้ำ เท่าที่ทำได้ก็คือ วิ่ง ๆ และก็วิ่ง ส่วนปากนั้นไม่ลืมที่จะแหกร้องไปตามจังหวะ ด้วย “ช่วยด้วยว้อย ” .. แต่สองเท้าหรือจะสู้แปดขา เจ้าตัวหนึ่งที่นำหน้ามามัน กระโจนวูบเดียวก็ถึงขาของผม มันเกาะติดอยู่อย่างนั้นเพื่อ เตรียมจะฝังเขี้ยว ผมสะบัดขาข้างนั้นเต็มแรงเหมือนเตะ ฟุตบอล มันลอยละลิ่วเข้าหาผนังถ้ำด้านหนึ่ง ผมได้ยินดัง โพล๊ะเหมือนแตงโมงแตก ขาทั้งแปดของมันหงอหงิกทันที เลือดสีเขียวไหลนองออกมาส่งกลิ่นคลุ้งไปทั้งถ้ำ ผมยังไม่หยุดวิ่ง ดีที่พวกมันที่เหลือหยุดวิ่งแล้ว ทุกตัวที่ได้ กลิ่นเจ้าตัวแรกต่างกรูเข้าหาเพื่อรุมกินโต๊ะ เมื่อผมเห็น อย่างนั้นสมองของผมก็แล่นปรู๊ดปร๊าด ทางเดียวที่ผมจะ รอดชีวิตได้ก็คือผมจะต้องทำอย่างที่ผมทำเมื่อตะกี้นี้ นั่น คือฆ่ามันตัวใดตัวหนึ่งให้ได้ เพื่อให้พวกมันไปกินกันเอง แล้วก็ฆ่าอีกตัวและอีกตัวจนกว่าผมมันจะตายหมด หรือไม่ ก็จนกว่าผมจะตายไปเองด้วยคมเขี้ยวของมัน เร็วเท่าความคิด ผมคว้าหินก้อนขนาดพอมือขึ้นมาได้ เงื้อ ไปข้างหลังสุดแรงล้าแล้วขว้างตูมเข้าไปกลางฝูงของพวก มัน ได้ผล อย่างน้อยผมก็ทำให้เจ้าตัวที่ถูกหินก้อนนั้นหลั่ง เลือดส่งกลิ่นออกมาได้ พวกมันนัวเนียราวกับฝูงหนูหรือฝูง หมาป่ารุมกินเหยื่อ ผมขนลุกด้วยความขยักแขยง ระดมปา ก้อนหินไปหามันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ให้ตายเถอะ..เจ้ากลุ่มสุดท้ายดูเหมือนจะไม่สนใจในสิ่ง ที่พวกของมันสนใจ มันหันมาสนใจผม แล้วกรูกันเข้ามาจน ผมต้องกระโดดโหยง กลับหลังหันแล้วโก่ยแน่บอีกครั้งหนึ่ง ทางแยกตรงหน้า ทำให้ผมต้องชะงักเท้านิดหนึ่ง แล้ว ตัดสินใจโดยไม่มีเหตุผลว่าต้องไปทางใด ผมเลือกทาง ซ้ายแล้ววิ่งสุดฝีเท้า แต่เมื่อผมหันมาดู ผมก็ต้องแปลกใจ เพราะพวกมันไม่ได้ตามมา ผมหยุดวิ่ง นิ่งรอพวกมันอีกครู่หนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าพวกมันไม่ ตามมาแล้วก็ตัดสินใจย่องออกมาทางเก่า แล้วผมก็เห็น พฤติกรรมของพวกมันที่ทำให้ผมต้องแปลกใจ ผมมันนับร้อยตัว ต่างเดินเรียงแถวเป็นระเบียบเรียบร้อย ตามกันเป็นขบวนมด แม้จะเดินอย่างเร่งรีบแต่ไม่ถึงกับวิ่ง อย่างที่มันไล่กวดผม มันเดินไปทางช่องทางขวาตรงทาง แยกที่ผมชะงักนั่นเอง พวกมันกำลังพากันไปไหน?? จากคุณ : งั้นทำให้บรรทัดสั้นๆดีก่า - [ 14 ม.ค. 47 21:04:39 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ใจจริงแล้วผมอยากจะกลับไปทางเก่า คือไปที่โพรงนั่น แล้วหาทางปีนขึ้นไปให้ได้ เพราะมันเป็นทางเดียวที่ผมจะ เลือกในเวลานี้ แต่ด้วยสังหรณ์บางประการ และไม่คิดว่าตัวเองจะปีนขึ้นไป ที่โพรงนั้นได้ ผมจึงเลือกอีกทางหนึ่งที่ผมไม่เคยคิดจะ เลือก หรืออยากจะเลือก นั่นก็คือ เดินตามเจ้าฝูงแมงมุม ยักษ์นั้นไป อย่างน้อย..ผมก็จะได้รู้ว่าพวกมันกำลังจะไปไหน มันอาจ จะพาผมไปหาทางออกก็ได้ เพราะสิ่งมีชีวิตโดยปกติแล้ว ก็ มักจะมุ่งเข้าหาแสงตะวันเป็นปฐม มัธยมอนุบาล แต่ผมคิดผิดอย่างมหันต์ แมงมุมก็คือแมงมุม มีแมงมุมที่ไหนชอบแสงตะวัน ผมนี่บ้า ไปแล้ว!!! ขณะที่ผมเดินตามมันไป เสียงตุบตับของฝีตีนของมันอยู่ ตรงหน้าผมไม่เกินร้อยเมตร อยู่ ๆ มันก็เงียบหายไป ผมตัดสินใจย่อง โดยลืมไปว่าให้ย่องอย่างไงเสียงฝีเท้า ของผมซึ่งมีน้ำหนักมากกว่าย่อมจะต้องดังกว่าเสียงเท้า เล็ก ๆ ของมันทั้งแปดเป็นแน่ เมื่อพ้นเหลี่ยมเลี้ยว สิ่งที่รอผมอยู่ก็คือประตูทางเข้า ที่มี แสงลอดออกมา ผมดีใจเหมือนได้แก้ว ในที่สุดผมก็ค้นพบร่องรอยของสิ่งมี ชีวิตที่เรียกว่าคน(แหะ..ชื่อเหมือนวรรณกรรมยอดฮิตเลย แฮะ) แสงนั่นต้องเป็นแสงไฟที่เกิดจากคนแน่ ๆ แต่ทำไม แมงมุมเหล่านั้นถึงพากันมาที่นี่ แล้วนั่นเสียง อะไร? เสียงหัวเราะ!!! เสียงหัวเราะเหมือนพ่อมดแก่ ๆ ที่ผมอ่านใน นิทาน มันเป็นเสียงเดียวกับในความฝันของผม รึโลกนี่ มีพ่อมดจริง ๆ ด้วย??? ผมอุทานไปอย่างงั้น เพราะเวลานี้ต่อให้ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ขนาดฝูงแมงมุมยักษ์ตัวเท่าครกตำส้มตำยักยกโขยงมาให้ เห็นต่อหน้าต่อตามาแล้ว จะมีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้อีก?! โดยอาการเคลื่อนไหวที่คิดว่าเงียบที่สุด ผมค่อย ๆ ยื่นหน้า เข้าไปดูในห้องนั้น อย่างน้อย ผมก็จะได้เห็นพ่อมดตัวจริง กันล่ะวันนี้.. เมื่อพ้นขอบประตู ซึ่งก็คือหินที่ถูกระเทาะให้ทะลุเข้าไปนั่น เอง ผมก็เห็นทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนั้นกระจ่างสายตา ภาพของโคตรแมงมุมตัวนั้นปรากฏให้เขาเห็นเต็มสายตา มันกำลังยืนขย่มขาตัวเองอยู่เหนือร่างของอะไรชนิดหนึ่งที่ ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร   ลักษณะเป็นก้อนขาวยาว คล้ายผ้าห่อศพนอนนิ่งอยู่เหนือแท่นหินธรรมชาตินั้น เหล่า แมงมุมนับสิบนับร้อยตัวที่เขาเดินตามพวกมันมาต่างยืนราย ล้อมอย่างเป็นระเบียบรอบ ๆ บริเวณ เสียงหัวเราะนั้นดังขึ้น อีกครั้ง คราวนี้แจ่มชัดเหมือนออกจากปากพ่อมดจริง ๆ นพวุฒิตาเบิกค้าง แมงมุมที่เขาเห็นเป็นฝูงซึ่งเขาเรียกว่า แมงมุมยักษ์ บัดนี้ตัวกระจ้อยร่อยไปทันทีเมื่อเทียบกับ โคตรแมงมุมตัวนั้น มันใหญ่โตมาก เขี้ยวของมันยาว เหยียดราวงาของช้างแมมมอส ดีที่ขณะนี้มันหันข้างให้เขา หากเกิดการเผชิญหน้าขึ้นระหว่างเขากับมัน อะไรจะเกิดขึ้น บ้าง เขาเองก็ยังไม่รู้แน่ สายตาเหลือบลงไปยังร่างที่คล้ายศพถูกห่อนั่นอีกครั้งหนึ่ง ชายผ้าโผล่ให้เขาเห็นจนเขาจำได้ นั่นเป็นเสื้อที่อรรถพรใส่ ให้เขาเห็นในตอนทำกิจกรรมก่อนนอนนั่นเอง เธอตายแล้ว??? เขาไม่สนใจจะตอบคำถามตัวเองอีกแล้ว สิ่งที่เขาทำใน ตอนนี้ก็คือ เขาจะต้องขัดขวางไม่ให้นังตัวแม่ของแมงมุม ฝูงนั้น ลงเขี้ยวเข้าใส่ร่างของเธอ หรือปล่อยให้ลูก ๆ ของ มันรุมกินร่างของเธอ แต่เขาจะทำอย่างไรได้ ก็ในเมื่อในมือของเขาขณะนี้ไม่มี อาวุธใดอยู่เลย เขาจึงได้แต่ปรากฏตัวด้วยความกล้าหาญ ตะโกนสุดเสียง เพื่อเรียกความสนใจของพวกมันทั้งหมด “เว้ยเฮ่ย ฉันอยู่นี้ ไอ้แมงมุมควายเอ้ย..มาสิวะ มากินฉัน นี่ แต่แกต้องจับฉันให้ได้ก่อนก็แล้วกัน..” สิ้นเสียงนั้น แมงมุมทุกตัวทั้งตัวใหญ่และตัวเล็ก ต่างก็ กระตุกวูบ อันเป็นกริยาเฉพาะของสัตว์ระวังภัย แต่เมื่อพวก มันเห็นภัยที่มันระวังเป็นแค่มนุษย์ตัวเล็ก ๆ ขาคู่หน้าของ มันทุกขาต่างก็ขยับขึ้นลง ราวกับจะหัวเราะเยาะในคำท้านั้น หินก้อนหนึ่งอยู่ที่เท้าของเขา มันมีขนาดใหญ่มากจนเขาไม่ แน่ใจว่าจะยกมันขึ้นและขว้างมันไปไกลได้ แต่ไม่มีอะไรที่ จะทำมากกว่าการ “ทดลองดู” เขาใช้สองมือหยิบมันขึ้น ยกขึ้นเหนือศีรษะ แล้วขว้างเต็มแรงไปยังตัวแม่ของมัน ทันที หินก้อนนั้นเต็มไปด้วยปุ่มแหลมรอบตัว ลอยลิ่วเข้าสู่ร่าง แมงมุมโคตรยักษ์ตัวนั้น แต่ช้าไป หรือไม่มันก็เร็วจนเกิด ไป ขยับทีเดียวหินก้อนนั้นก็กระทบลงบนพื้นห้อง ซึ่งก็หิน นั่นเอง เขาอุทานด้วยความผิดหวัง แต่แล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยน ไปด้วยความยินดี หินก้อนที่เขาทุ่มไปนั้นแตกกระจาย มีบางส่วนที่ลอยคว้าง พาคมของมันบาดเจาะไปยังทุกที่ที่มันกระเด็นไปถึง มีก้อน หรือสองก้อนกระเด็นไปถูกลำตัวส่วนล่างของนังแมงมุม ยักษ์ และส่วนปลายของตีนของมันข้างหนึ่ง เลือกสีเขียวทะลักออกมาทันที กลิ่นลอยคลุ้ง เจ้าแมงมุมน้อย พอได้กลิ่นนั้นเข้า กระตุกวูบพร้อมกันอีก ครั้ง แล้วเคลื่อนตัวเขาหากลิ่นอันโอชะของมันทันที ลูกแมงมุมนับร้อย รุมกัดกินแม่ของมันที่ถอยกรูดไปติด ผนังห้องด้านหนึ่ง ทั้งเขี้ยวและมือเท้ากระหน่ำตีขบแทงลูก แมงมุมที่รุมเข้ามานั้นอย่างสุดความสามารถ ร่างหนึ่งป่นปี้ ตัวที่เหลือก็ดาเข้ามา บางตัวไปกินซากลูกแมงมุมด้วยกัน บางตัวยังไม่ล้มความตั้งใจที่จะกินตัวที่ใหญ่กว่า เพราะมี กลิ่นที่แรงกว่า เสียงวุ่นวายสับสนจนบรรยายไม่ถูกนั้นดังกลบทุกสิ่ง ทุกอย่าง นพวุฒิเด็กชายสายตาเอียงยืนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยความตกใจในความบังเอิญของตัวเอง แล้วเขาก็ตรงรี่ เข้าหาร่างของอรรถพร แม้ใยแมงมุมยักษ์จะเหนียวมากกว่าปกติ แต่ก็ไม่สามารถ จะทานแรงดึงของของเขาได้ ในที่สุด เขาก็ช่วยอรรถพร ออกมาจากใยแมงมุมที่พันร่างเธออยู่จนได้ อรรถพรยังไม่รู้สึกตัว แต่ยังหายใจรวยริน นพวุฒิยกเธอขึ้น พาดบ่า น้ำหนักตัวของเธอหนักกว่าตัวเขาเองอยู่หลายกิโล แต่ด้วยความตกใจจึงทำให้เกิดเรี่ยวแรงมหาศาล เขาพา เธอวิ่งด้วยขาที่สั่นและเป๋ไปมานั้นย้อนออกมาที่ประตู แต่ยังไม่ทันถึง เขาก็ต้องยืนตัวแข็งทื่ออีกครั้ง จากเสียง ร้องครั้งสุดท้ายของแม่แมงมุม และการดิ้นรนครั้งสุดท้าย ของมันที่เกิดขึ้นราวแผ่นดินถล่ม เพดาลถ้ำส่วนที่เปราะบางร่วงกราวลง ผนังด้านหนึ่งถูก แรงกระทบของมันจนปริแยกออกจากกัน แผ่นดินสะเทือน จนเขาแทบล้มทั้งยืน และแล้ว ความวินาศสันตะโรก็เกิดขึ้นกับเขาในวินาทีนั้นนั่น เอง!!! . จากคุณ : อ่านง่ายขึ้นไหมฮะ? - [ 14 ม.ค. 47 21:06:32 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ด้านภณชัยและราเมษฐ์ ทั้งสองเหงื่อแตกทั่วตัวจากการตื่นกลัวที่ผ่านมา ราเมษฐ์มองจนกระทั่งแมงมุมยักษ์ตัวสุดท้ายวิ่งหายไปจากรอยเผยอของประตูกลนั้น เขาถึงได้ถอนหายใจออกมาได้เฮือกใหญ่ และด้วยความโมโหที่ภณชัยได้แต่ดันเขาเข้าหาเขี้ยวของฝูงแมงมุมเหมือนกับจะแกล้งเขาให้ไปหาที่ตาย เขาจึงเงยศีรษะกระแทกปังเข้าที่ศีรษะของภณชัยหนึ่งที “อื้อ..” นั่นเป็นเสียงที่ตอบรับกลับมา แล้วทั้งสองก็หันหน้าเข้าหากัน ทำตาประหลับประเหลือกไปมา แต่เมื่อสื่อสารอะไรกันไม่ได้ทั้งสองก็จนปัญญา ภณชัยเองนั้นยังคงจ้องมองโครงกระดูกในชุดทหารญี่ปุ่นเก่าผุนั้นไม่วางตา เขาไม่ค่อยเชื่อว่าตัวเองจะตาฝาด แต่เมื่อเพ่งอีกครั้งก็ยังเห็นโครงกระดูกโครงนั้นยืนอยู่ที่เดิม ถือปืนจังก้าอยู่อย่างเดิม แต่หลังนั้นพิงกำแพงอยู่ นั่นเองที่ทำให้มันไม่ล้มลงมา ห้องที่ทั้งสองถูกมัดติดกันนั้น เป็นห้องขนาดเล็กไม่เกินสามคูณสามเมตร เพดานเตี้ยแทบกระโดดแตะได้ ด้านหนึ่งมีซี่กรงเหล็กขนาดหัวแม่มือ มีช่องว่างไม่เกินหนึ่งคืบซึ่งเล็กพอที่จะขังเจ้าพวกแมงมุมฝูงนั้นไว้ได้ ส่วนแสงสว่างที่มีนั้น ได้มาจากคบไฟท่อนหนึ่งที่ปักไว้ในรอยแตกของกำแพงนั่นเอง แล้วทั้งสองก็ต้องสะดุ้งเฮือกสุดตัวอีกครั้ง เมื่อรอยเผยอของกำแพงที่เปิดขึ้นเพื่อปล่อยฝูงแมงมุมเขี้ยวยาวเหล่านั้น อยู่ ๆ มันก็ปิดลงมา เป็นการเขยื้อนที่ใช้เวลาน้อยกว่าการเปิดขึ้นมากนัก เพียงครู่เดียว มันก็ปิดสนิท ความเงียบกริบก็เข้ามาแทนที่ เวลาผ่านไปเพียงครู่ แสงสว่างจากคบไฟก็เริ่มหรี่ลง ทั้งสองมองมันอย่างวิงวอน ความน่ากลัวจะยิ่งเพิ่มขึ้นทันทีที่ปราศจากแสงสว่าง ยิ่งต้องอยู่กับศพตายซากในความมืดนั้นด้วยแล้ว แค่คิดก็ยังไม่กล้าจะคิด แต่แล้ว สายตาวิงวอนแทบหลุดจากเบ้าของสองสหายก็ไม่เป็นผล เปลวไฟค่อย ๆ ดับลงในที่สุด เสียงอื้อดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง ทั้งสองดิ้นสุดแรง แต่ด้วยเชือกที่มัดแน่น และด้วยที่เขาทั้งคู่ยังเป็นเด็ก การดิ้นรนจึงไม่ปรากฎผลสำเร็จแต่อย่างใด ในความมืด มีเพียงลมหายใจที่ดังฟืดฟาดสลับกันไปมา ทั้งสองจับมือกันแน่นเสียยิ่งกว่าข้อมือที่ถูกมัดไว้แน่น ความรู้สึกตอนนี้ก็คือยังพออุ่นใจที่ยังมีกันและกันอยู่ แต่เพียงพักเดียว ทั้งสองก็รู้สึกมือของฝ่ายตรงข้ามเย็นชืดขึ้นอย่างกระทันหัน!! ภณชัยเริ่มรู้สึกว่าลมหายใจที่ตัวเองสูดเข้าไปนั้นไม่ค่อยเต็มปอดสักเท่าไร แม้ว่าเขาจะพยายามสูดให้ลึกและให้ถี่ขึ้นแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ประโยชน์ ด้านราเมษฐ์ก็เช่นเดียวกัน เขาสูดหายใจถี่ ๆ เพื่อเพิ่มออกซิเจนให้กับปอดของตัวเอง ทั้งสองรู้แล้วว่าเหตุใดคบไฟถึงได้ดับ ไม่ใช่น้ำมันหมดอย่างที่คิดแต่แรก แต่อากาศหมดต่างหาก ผนังกำแพงด้านที่เปิดและปิดให้แมงมุมออกไปนั้น มันได้ทิ้งตัวลงจนปิดสนิท ไม่ปล่อยให้อากาศเข้ามาหมุนเวียนได้เหมือนเคย แสดงว่าก่อนที่มันจะเปิดขึ้นเพื่อปล่อยฝูงแมงมุมออกไป มันยังคงมีช่องว่างเหลืออยู่ให้เขาทั้งสองได้หายใจ รวมทั้งฝูงของเจ้าแมงมุมเหล่านั้นด้วย เขาทั้งสองขบคิดไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาจึงมาอยู่ที่นี่ ถูกมัดไว้อย่างนี้ และกำลังจะถูกฆ่าตายด้วยวิธีที่เลือดเย็นที่สุด นั่นคือ ปล่อยให้ขาดอากาศหายใจจนตายไปเอง หนึ่งนาทีผ่านไป ห้านาทีผ่านไป ทั้งสองดิ้นรนสุดฤทธิ์อีกครั้งเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง แต่ก็ไร้ผล ยิ่งนานยิ่งหมดแรง ทั้งสองเริ่มคอตก สมองมึนงง อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า สองเด็กชายคู่นี้ จะกลายเป็นศพเช่นเดียวกับทหารนิรนามผู้นั้นเป็น .. ความหอมยังรัญจวนกำจายไปทั้งห้อง ในแสงวับแวบของโคมไฟที่ปักไว้นั้น  เผยให้เห็นร่างอันขาวผ่องของเด็กหญิงคนหนึ่ง นอนนิ่งอยู่บนเตียงที่หนานุ่ม เคียงข้างด้วยชายผู้หนึ่งที่เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น ดวงตาเหม่อลอยหากหยาดเยิ้มยั่วยวน ผิวพรรณนุ่มนวลถูกสัมผัสเพียงแผ่วเบาทะนุถนอม หมอกควันที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบตัวยิ่งช่วยกระตุ้นอารมณ์ให้เพริดเตลิดยิ่งขึ้น สัตว์ป่าในร่างมนุษย์เริ่มหยุดยั้งตัวเองไม่ได้ สองมือตะโปมเข้าสู่เนื้อนุ่มนั้นอย่างไม่ปราณี เธอสะท้านเฮือกและกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด .. ให้ตายเหอะครับ ก่อนที่ผมจะแบกอรรถพรพ้นประตู เพดานถ้ำด้านบนก็พังครืนลงมาด้วยแรงดิ้นของนางพญาแมงมุมตัวนั้น สิ่งที่ผมทำได้ก็คือถลาเข้าหากำแพงด้านหนึ่ง โดยโยนอรรถพรเข้าไปก่อน แล้วตัวผมก็กระโดดคร่อมเธอเอาไว้ ความสั่นสะเทือนก็เกิดขึ้นอย่างแรง กำแพงด้านหนึ่งพังทะลายลง  พร้อม ๆ กับเศษหินก้อนใหญ่เล็กก็ร่วงกราว พร้อมกันนั้น เจ้าแมงมุมยักษ์ตัวนั้น  ก็ล้มโครมลงกับพื้น วัดขาทั้งแปดไปมา สร้างความถล่มทะลายให้เกิดขึ้นไปทั่วบริเวณ ก่อนจะสิ้นฤทธิ์ไปในที่สุด แล้วฝูงแมงมุมตัวเล็ก ๆ กรูกันเข้าแทะซากนั้นอย่างตะกละตะกราม กว่าทุกอย่างจะจบสิ้นสงบลงได้ หัวหูผมป่นปี้หมด หินหลายก้อนหล่นลงมากระแทกจนเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัว ที่กลางหลังก็โดนไปหลายอึ้ก จุกจนแทบจะขาดใจตายไปตรงนั้น เดชะบุญแล้วล่ะครับ ที่ผมไม่เป็นอะไรมากไปกว่าหัวปูดเป็นมะนาวสองสามลูก มีลูกหนึ่งมีเลือดซึม ๆ ออกมาเพราะคมหิน และเคล็ดขัดยอกไปทั้งขาและแขน ผมค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้น ความมืดสลัวเพราะไต้หลายดวงดับไปทำให้ผมไม่เห็นว่าอรรถพรเป็นอะไรไปบ้างหรือเปล่า..แต่รู้ว่าเธอยังหายใจอยู่ .. และแล้ว..ผมก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของใครคนหนึ่งดังขึ้น ผมถลาไปตามเสียงนั้นทันที.. ชายผู้หนึ่งกำลังตะลึงด้วยความตกใจ เขาไม่สวมเสื้อ กางเกงมีเข็มขัดห้อยร่องแร่ง และใต้ร่างของเขาลงไปนั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่กำลังส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา “เฮ้ย ” ผมร้องได้แค่นั้น ชายคนนั้นก็กระโจนเข้าหาผมราวกับเสือตะปบเหยื่อ คอของผมถูกมือคู่ที่แข็งราวคีมเหล็กรัดแน่น..ผมตาเหลือก หายใจไม่ออก พยายามดิ้นและใช้สองมือแกะมันออก “แกตาย ..” มันคำรามออกมา สีหน้าของมันน่าสยดสยองยิ่งนัก ดวงตาแดงก่ำถูกเลิกจนกว้างผิดปกติแทบถลนออกมา ปากแสยะคำรามเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ ผมถูกมันยกขึ้นจนขาลอยจากพื้น แล้วมันก็เหวี่ยงผมลงพื้นเต็มแรง โครม!! ผมแทบสิ้นสติด้วยความเจ็บปวด มันถลาเข้ามาอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมตั้งสติได้แล้ว พลิกตัวขึ้นแล้ววิ่งจู๊ดไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็วจนมันตะปบผิด มันหันขวับมา หันเข้าหาแสงไฟที่ยังหลงเหลืออยู่ ผมเห็นมันเต็มตา ผมไม่เชื่อสายตาตัวเอง มันเป็น “ครูคนที่ใจดี๊ใจดี” ของผมคนนั้นนั่นเอง!!! . จากคุณ : งั้นเขียนเหมือนเดิม..อิอิ - [ 14 ม.ค. 47 21:08:45 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอย...กว่าจะโกปี๋มาแปะจนถึงตอนสุดท้าย เล่นเอาเมื่อยเรย... ต่อจากนี้ไปจะเป็นตอนที่เขียนขึ้นใหม่นะครับ ยังคับ..ยังมะได้เขียน..รอแป๊บบบบบ ....... จากคุณ : ใช้ผ้าคาดหัวแล้วลงมือเขียน - [ 14 ม.ค. 47 21:10:35 A:203.118.66.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 พยายามจะอ่านนะ แต่เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง กินเบียร์ไปแค่ 10 กว่าขวดเอง เอิกส์ ขอเซฟไว้อ่านแล้วจะแวะมาคุยนะครับ ตอนนี้ ม่าย หวายยยย..ตาลายยยยยย เอิ๊กส์ \ จากคุณ : Psycho man - [ 14 ม.ค. 47 21:31:41 A:210.86.195.214 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเป็นป็องป็องเกิร์ล (เขียนงี้ป่าวหว่า) เอาใจช่วยให้จบค่าาาาาาาาาาาาา จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 14 ม.ค. 47 22:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นพวุฒิตะลึงจ้องชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในสภาพเหมือนหมาบ้า ผมเผ้าของเขาเป็นกระเซิง ใบหน้าเป็นมันเยิ้มดวงตาคล้ายสัตว์ป่ากระหายเลือด ลำตัวท่อนบนเปลือยเปล่า ที่ลำคอคล้องสร้อยแสตนเลสห้อยด้วยกระสุนปืนสีเงินส่งประกายล้อแสงวาบวับ  นพวุฒิจำได้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ผู้ชายคนนี้นี่เองที่เขาพบเป็นครั้งแรกที่หน้าโรงเรียน เขาถูกสั่งทำโทษในฐานที่มาโรงเรียนสายจากชายคนนี้ และชายคนนี้นี่แหละที่ทำให้เขาได้รู้จักกับเพื่อน ๆ ที่ร่วมชะตากรรมอยู่ในเวลานี้ “ครู..” นพวุฒิส่งเสียงได้เท่านั้น ก็ถูกกลบด้วยเสียงตวาดของผู้ที่เขาเรียกว่าครู “หุบปาก!!..” เขาเงียบกริบ ความกลัวปรากฏที่สีหน้าและดวงตาอย่างชัดเจน “แกเข้ามาในนี้ได้ยังไง?..” ร่างนั้นก้าวเข้าหาเขาช้า ๆ ..นพวุฒิถอยหลังจนติดกำแพง “ผมมาตามหาเพื่อน..” สิ้นเสียง ชายผู้นั้นก็หัวเราะก้องถ้ำ “เพื่อนของแก..ฮ่าฮ่า..เจ้าอ้วนผอมสองคนนั่นป่านนี้ขาดอากาศหายใจไปแล้ว ส่วนอีกคนก็คงเป็นเหยื่อนังสมรศรีสัตว์เลี้ยงของข้ากับลูก ๆ ของมันไปแล้ว แม้ว่าแกจะทำให้มันตายแล้วก็เถอะ..ส่วนแก..ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะรอดมาได้..แกควรจะตายอยู่ในน้ำหลังจากที่แกตกหลุมพรางของฉันที่ปากถ้ำ..” “ครูทำอย่างนี้ทำไม?” นพวุฒิฝืนใจถาม “ทำทำไม?..เฮอะ..เพื่อเงินไงล่ะ และก็เพื่อสิ่งนี้..” ชายผู้นั้นชี้ไปที่ร่างเปลือยเปล่าของพลนิดา..”นั่นคือยาอายุวัฒนะที่จะทำให้ชีวิตของฉันยืนยาว ยาวพอที่เมื่อฉันค้นพบขุมทรัพย์ที่ฝังอยู่ใต้ภูเขาลูกนี้ฉันจะใช้มันอย่างมีความสุขได้นานเท่านาน..” นพวุฒิกระหวัดไปถึงโบกี้สมบัติแห่งนั้น..นี่แสดงว่ามันยังไม่รู้ว่าขุมทรัพย์นั้นอยู่ที่ไหน.. ได้การล่ะ.. “ครูยังไม่รู้หรือครับว่าสมบัตินั้นอยู่ตรงไหน?..” ชายคนนั้นตาลุกวาว..ชะงักร่างลงทันที “หมายความว่าแกรู้ยังงั้นรึ?” นพวุฒิควักธนบัตรจากกระเป๋ากางเกงของเขาขึ้นมาโชว์ “ผมเจอมันแล้ว..และผมจะพาครูไปที่นั่น แต่มีข้อแม้ว่าครูต้องปล่อยพวกผมไป..” ไม่มีอาการนิ่งคิดใด ๆ จากร่างชายผู้นั้น “ได้เลย..ฉันยอมทุกอย่าง..ขอให้ฉันได้มันมาเท่านั้น..” “ราเมษฐ์กับภณชัยอยู่ที่ไหนครับ?..” ร่างนั้นเดินไปที่ผนังด้านหนึ่ง ทำอะไรกับส่วนนั้นไม่นานกำแพงด้านนั้นก็ถูกยกขึ้น “หวังว่ามันสองคนยังมีชีวิตอยู่นะ..ฮ่าฮ่าฮ่า..” นพวุฒิถลาเข้าไปทันทีที่เห็นร่างของทั้งสองซึ่งถูกมัดติดกันไว้ ทั้งคู่คอตกเหมือนกับจะหาชีวิตไม่ไปเสียแล้ว เขารีบแก้เชือกที่ผูกทั้งสองออกจากกัน เรียกให้ทั้งสองรู้สึกตัว.. ใช้มือรอที่จมูก ลมหายใจยังคงเหลืออยู่แม้จะรวยรินไปบ้าง นพวุฒิดีใจจนน้ำตาแทบไหล..ทั้งสองยังไม่ตาย ชายผู้นั้นมองนิ่งมายังเขา.. “ยังไม่ตายรึ? ทนดีแท้..แต่เพื่อนหญิงของแกอีกคนฉันช่วยไม่ได้แล้ว..ป่านนี้นอนอยู่ในกระเพาะของนังสมรศรีไปแล้ว..” นพวุฒิมองตอบเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ..ชายผู้นี้โหดร้ายผิดมนุษย์มนา..เพียงเพื่อเงินอย่างเดียวเท่านั้นมันถึงกับลงมือฆ่าเด็กได้อย่างเลือดเย็น.. เขาเดินไปที่ที่อรรถพรนอนอยู่..เธอยังไม่รู้สึกตัวเต็มที่..แต่อาการดีขึ้นมาก..ส่งเสียงตอบรับเมื่อเขาเรียกชื่อเธอดัง ๆ “ครูให้เธอกินยาอะไรเข้าไป..” “ทำไม..อยากจะกินบ้างรึ?..นี่ไง..” ชายผู้นั้นชูของในมือให้เขาดู มันเป็นไซริงค์ที่บรรจุยาสีเขียวใสไว้เกือบเต็มหลอด..มันคว้าขึ้นมาจากพื้นที่เต็มไปด้วยเศษอิฐหินและข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ “เข็มเดียว..สลบได้ไม่น้อยกว่าแปดชั่วโมง..” “แล้วให้ยาอะไรกับพลนิดา..” นพวุฒิชี้ไปที่ร่างเปลือยของเด็กสาว..เธอยังคงมีดวงตาที่หยาดเยิ้มแสวงหา หากความเจ็บที่หน้าอกทำให้เธอรั้งตัวเองไว้ได้ “ยาขนานเอกที่ฉันปรุงขึ้นมาเอง..รับรองว่าเด็ดจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า..” “ครูทำทุกอย่างเพื่ออะไรกันแน่? ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเพื่อเงินแค่นั้น..” เป็นคำถามที่ทำให้ชายผู้ถูกเรียกว่าครูคนนั้นอึ้งไปนาน..ดวงตาที่ไร้แววมนุษย์ปรากฏความมีชีวิตขึ้นมาบ้าง..ริมฝีปากที่แสยะยิ้มน้ำลายย้อยเริ่มเข้ารูปรอย..แล้วร่างนั้นก็ทรุดฮวบลงไป ปล่อยโฮออกมาดังลั่น.. นพวุฒิมองอย่างแตกตื่น.. .. จากคุณ : ปิ๊ววววว - [ 14 ม.ค. 47 22:44:53 A:203.118.68.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 งือ...ปิ๊วเขียนได้แค่นี้เอง ขืนฝืนเขียนต่อไปจะแย่กว่านี้เอาสิครับ อารมณ์บิ๊วท์บ่อขึ้นเร้ย.. วาว..จานจีจ๋า..คิดถึงจัง ไมไม่เรียกมั่ง..มีงานเลี้ยงอะฮึ? ทานคนเดียวได้ไงตั้งสิบขวดฝ่า..เอิ๊กส์.. แบ่งมั่งดิฮับ.. (วันอาทิตย์นี้ได้เจอกันนะครับจานฯ) น้องศ.จ๋า.. ขอบคุณมากครับผม ป่องป๋องเกิร์ลตั่งหาก(ฮ่า..) ท่าสวยซาด้วยนานี่.. ปิ๊วง่วงแหล่วครับ คร่อก (พรุ่งนี้เขียนต่อคร้าบบบบบ) จากคุณ : ปิ๊วหาวววววววว - [ 14 ม.ค. 47 22:49:10 A:203.118.68.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาดู... แวะมาอ่านต่อ... ขนกำลังใจมาให้ ไม่รู้ป่านนี้แรงใจหมดไปหรือยัง จากคุณ : พรายทราย - [ 15 ม.ค. 47 12:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น้อยจัง ขอรับ กระผม /(- -) จากคุณ : (S)wing - [ 15 ม.ค. 47 17:15:31 A:203.113.44.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 โอ้ย.... คุณปีวปิ๊ว ทำไมเขียนเรื่องนี้ โหดซาดิสม์จัง ผิดอิมเมจนี่นา แบบนี้ ^__^............ จากคุณ : GTW - [ 15 ม.ค. 47 18:04:05 A:210.86.200.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาแร้วครับ...ปิ๊วมาแร้ว วันนี้ขอไพ ไม่ได้มีโอกาสเข้ากระทู้เลย(รวมทั้งเข้าเน็ตด้วย) มีทู่แระข้างนอกครับ..นี่ก็ยังนั่งอยู่ในออฟฟิศ หิวชะมัดเรยครับ ....... ขอบคุณคุณพรายทรายครับ..ที่เข้ามาให้กำลังใจ ขอบคุณคุณสวิงเกอร์..เข้ามาบ่นอะไรน๊า....(อิอิ) ขอบคุณจานจีฯ..แหะแหะ..นั่นดิครับ..ผมเขียนเรื่องนี้ผิดอิมเมจตัวเองไปเยอะเรย..งั้นรีบจบดีกว่าเนาะจานเนาะ.. ขอบคุณ..อ้าว..หมดแร้ว..ว้า....งั้นขอบคุณตัวเองดีกว่า..ที่จะเข้ามาเขียนต่อ.. วิ๊ดวิ้วววววววว ....... จากคุณ : ปิ๊ดปิ้วววววว - [ 15 ม.ค. 47 21:03:24 A:202.57.171.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 สั้นจัง (อิอิ) ลงชื่อไว้ก่อนนะ แล้วค่อยแวบมาอ่าน จากคุณ : bookmark - [ 15 ม.ค. 47 21:53:01 A:203.146.197.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 และแล้ว..ร่างนั้นก็พรวดพราดลุกขึ้น หัวเราะเสียงดังอย่างแหบแห้ง..หน้าตาดูไม่ได้เพราะเต็มไปด้วยน้ำมูกน้ำตาน้ำลาย “แกไม่ต้องพูดมาก พาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้..เร็ว!!” สุดที่จะบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลีกได้อีกแล้ว..นพวุฒิโยนธนบัตรปึกในมือนั้นทิ้ง..หันมองเพื่อน ๆ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าพวกเขาปลอดภัยดี..แล้วก็เดินนำออกจากห้องที่พังยับนั้นไป “เดี๋ยวก่อน..” เป็นเสียงของอรรถพร  สาวน้อยลูกนักมวยคนนั้นส่งเสียงมาจากจุดที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่ “พวกเราต้องไปด้วยกัน..เผื่อไอ้บ้านั้นพอได้สมบัติแล้วอยากจะฆ่าเธอขึ้นมา พวกเราจะได้ช่วยเหลือกันได้..” “ฮ่าฮ่า..ต่อให้พวกแกมีเป็นสิบ ถ้าฉันอยากจะฆ่าใครล่ะก็..รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่..นี่นังเด็กน้อย..ฉันจะบอกอะไรให้..ตอนลูกฉันตายนะ..ฉันตามฆ่าไอ้คนที่มันเป็นต้นเหตุให้ลูกของฉันต้องตายไปไม่น้อยกว่าห้าศพ..แต่ละศพไม่เหลือชิ้นดีให้หมากินสักนิด ฮ่าฮ่าฮ่า..” “ลูกครูเป็นอะไรตาย?..” นพวุฒิได้จังหวะถาม “ถูกไอ้พวกนั้นมันรุมข่มขืนแล้วฆ่า..แกจะถามทำไม..รีบพาฉันไปเร็ว..อย่าให้ฉันต้องโมโหไปกว่านี้..” อรรถพรพยายามทรงกายลุกขึ้น นพวุฒิปรี่เข้าไปประคอง เธอปัดมือเขาแล้วชี้ให้ไปช่วยเหลือราเมษฐ์และภณชัย..ทั้งสองเริ่มรู้สึกตัวขึ้นหลังจากได้อากาศมากขึ้น แม้จะมึนงงแต่ก็ใช้เวลาไม่นานนักที่จะฟื้นสติแจ่มใสขึ้นมา คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดกลับเป็นพลนิดา..เธอยังคงเหม่อลอยเพราะฤทธิยากระตุ้นอารมณ์บางอย่าง แม้ว่าฤทธิ์ของมันจะค่อย ๆ หมดลงบ้างแล้ว..แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงวาววับ..ร่างน้อยนั้นยังคงบิดไปมาตามจังหวะมือที่เกาะกุมอยู่ที่หน้าอกเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด..มันเขียวช้ำ..เป็นร่องรอยนิ้วมือของสัตว์ป่าในร่างมนุษย์ที่หื่นกระหาย นพวุฒิพยายามมองหาเสื้อผ้าให้เธอ  แต่หาไม่พบ เขาจึงตัดสินใจถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วโยนไปยังร่างนั้น..แต่เธอก็ไม่มีทีท่าจะรับรู้อะไร..อรรถพรจึงต้องเดินโผเผไปช่วยสวมให้ ขณะที่เพื่อน ๆ ทุกคนรวมทั้งตัวเขาเองพยายามจะถ่วงเวลาเอาไว้นี้ ในสมองของนพวุฒิก็คิดพยายามจะหาทางหนีให้พ้นจากครูสติวิปลาศคนนี้ให้ได้ ลำพังตัวเขาเองนั้นคงไม่ยากนักถ้าจะคิดวิ่งหนีไปดื้อ ๆ แต่เพื่อน ๆ ของเขาแต่ละคนนั้นอยู่ในสภาพที่เพิ่งฟื้นจากฤทธิยาและจากเส้นแบ่งระหว่างความเป็นความตาย สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือตัดสินใจที่จะพามันไป และในระหว่างทางก็ค่อยคิดแก้ไขกันอีกที สมบัตินั้นควรเป็นสมบัติของใครเขาเด็กเกินไปที่จะรู้ แต่เขารู้ว่ามันไม่ควรจะไปอยู่กับคนที่ไม่ดี สภาพโครงกระดูกของทหารญี่ปุ่นที่เข้าพบมานั้นทำให้เขาพอจะทราบว่าเกิดการต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงสมบัตินั้นจนล้มตายไปหลายศพ มันต้องมีค่ามหาศาลกว่าที่เขาคิดมากนัก สิ่งที่เขาควรจะทำก็คือต้องนำเรื่องราวเหล่านี้ออกไปสู่ภายนอกให้เร็วที่สุด แต่ไม่ใช่เวลานี้ เขาประคองเพื่อนอ้วนผอมทั้งสองคนที่แขนทั้งสองข้าง ราเมษฐ์พยายามสอบถามรายละเอียดทางด้านเขาว่าไปมายังไงถึงมาช่วยชีวิตเขาสองคนไว้ได้ นพวุฒิเล่าให้ฟังเพียงสั้น ๆ เพราะกำลังคิดหาหนทางหนีไล่ให้กับตนเองและคนอื่น ๆ อยู่ เขาเองก็คิดเหมือนกับอรรถพรที่ว่าหลังจากที่ครูผู้เสียสติคนนั้นเห็นสมบัติล้ำค่ามากมายนั้นแล้ว เขาและเพื่อน ๆ ก็หมดประโยชน์ต่อไป การกำจัดเพื่อปิดปากไม่ให้เรื่องนี้แพร่กระจายออกไปจึงเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว..และเขาก็เชื่อว่าครูคนนี้ต้องทำได้อย่างแน่นอน.. ส่วนอรรถพรซึ่งประคองพลนิดาเดินตามมาข้างหลังนั้น..เขารู้สึกสงสารทั้งสองเป็นที่สุด เด็กหญิงผมสั้นหน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่นละอองและริ้วรอยจากการถูกรัดด้วยใยแมงมุม หากมีดวงตาที่แข็งกร้าวและเด็ดเดียวแม้เรี่ยวแรงจะยังไม่ฟื้นคืนเต็มที่แต่ก็ยังกัดฟันเดินตามมา ด้านพลนิดาเด็กสาวผมยาวซึ่งบัดนี้มีเสื้อยืดของเขาคลุมอยู่ก็ได้แค่กันอุจาดตา ความยาวของเสื้อปกปิดได้เพียงส่วนบนและส่วนล่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ขณะนี้เขารู้สึกว่าเธอกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่อย่างสุดความสามารถ  ช่วงเวลาหนึ่งเธอสามารถกลับเป็นของตัวเองได้ก็ถึงกลับร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่เพียงไม่นานเธอก็ตกอยู่ภายใต้ฤทธิยาที่โหยหาการเสพสุขชนิดที่วัยอย่างเธอไม่ควรจะรู้สึกได้ถึงขนาดนั้น ส่วนชายคนนั้น ชายผู้มีหัวใจของปีศาจเข้าสิง นพวุฒิรู้เพียงแต่ว่าสาเหตุที่เขาทำอย่างนี้ก็เพื่อต้องการทรัพย์สมบัติเหล่านั้น ข้อมูลเพียงสั้น ๆ ที่ว่าลูกของเขา-หรือมัน!! ถูกรุมข่มขืนแล้วฆ่านั้นก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ชายผู้นี้กลายเป็นคนวิปริตไปได้ แต่ไม่น่าเชื่อว่าในด้านหนึ่งเขาก็ยังสามารถเป็นครูที่สอนหนังสือตามปกติ แต่อีกด้านหนึ่งกลับค้นพบทางลงมายังอุโมงค์หรือถ้ำภายใต้ภูเขาหลังโรงเรียน อันเป็นสถานที่ซ่อนของมหาสมบัติของญี่ปุ่น และมีเวลามากพอที่จะสร้างและสำรวจกลไกที่มีอยู่ในนั้น อีกทั้งยังสามารถชุบเลี้ยงแมงมุมยักษ์ซึ่งนพวุฒิเองก็ยังไม่อยากเชื่อว่าจะมีอยู่ในโลกนี้จริง ๆ ไว้ได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ นพวุฒิรู้สึกใจหายวูบลงไปเฉย ๆ ..แมงมุมยักษ์ตัวนั้นอาศัยอาหารที่ไหนในการดำรงชีวิตอยู่ หรือมันได้รับเหยื่อจากคนวิปริตคนนั้น เหยื่อของมันเป็นอะไร..เด็ก!? ใช่แน่แล้ว..ต้องเป็นเด็กอย่างพวกเขาแน่ ๆ !! นพวุฒิเหลียวหลังไปดูอีกครั้ง เห็นมันกำลังเหลียวซ้ายแลขวา เหมือนกับพยายามจดจำเส้นทางที่เขาพาเดินผ่าน ชายผู้นี้เป็นยิ่งกว่าปีศาจ เป็นยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดที่เขาเคยดูในหนังการ์ตูน เป็นยิ่งกว่าสัตว์ที่โหดร้ายโหยหิวกว่าสัตว์ที่เขาอ่านพบในนิยายหรือนิทาน เมื่อคิดถึงตรงนี้ ช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะเสียงสันหลังขึ้นมาจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว จากคุณ : ปิ๊วเขียนได้เท่านี้เองคับ งือ - [ 15 ม.ค. 47 23:40:30 A:203.118.65.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่ะ จบแล้ว หรือยังเนี่ย จากคุณ : ninaM - [ 16 ม.ค. 47 01:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จะเป็นโรคเดียวกับจานจีรึเปล่า แบบว่าต้องกินยาดองแก้กษัย เลยชอบดองนิยาย จากคุณ : canossa - [ 16 ม.ค. 47 03:52:33 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 หง่า..... ตัวเด็กประถม.....แรงชายฉกรรจ์...สมองเจมส์บอนด์ จากคุณ : จันทร์เจ้าขา ขี้เกียจล็อกอิน - [ 16 ม.ค. 47 09:34:43 A:202.59.255.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ยังไม่จบครับคุณนินาม (อ่านหรือเปล่าเนี่ย..งือ..) ...... วาว..คิดถึงจังครับคุณคาสโนว่า เอ้ย คาซบลังก้า..เอ้ย.. คานอสซา ยาดอง?.. ยาดองเหล้าตาเสื้อสิบเอ็ดตัว ผมเคยกินนาคับ โหย..หร่อย..และก็มาววววววว เวลาถอนนะ..ต้องล้วงออกมา ไม่งั้นไม่หายเมา จริงนะครับ ใครไม่เคยก็ลองซะ ส่วนเรื่องดองเรื่องนั้น..แหะแหะ มิได้มีเจตนาดองเล้ย ก็มันเขียนไม่ออก(ไม่ใช่หมึกหมดด้วยล่ะ) ไม่รู้จะต่ออย่างไงนี่นา.. ขอบคุณที่ทักทายครับ ..... คุณจันทร์เจ้าขาฯ ขอบคุณครับที่บอกให้รู้ตัว ว่าพระเอกของผมเก่งเกินเด็กไปจริง ๆ แต่ทำไงได้ครับ ถ้าไม่เก่งก็ไม่ใช่พระเอก นี่ขนาดใช้โชคช่วยไปตั้งหลายตอนแล้วนะเนี่ย งำงำ ...... จากคุณ : ปิ๊วจะเขียนต่อแระ - [ 16 ม.ค. 47 12:52:06 A:202.57.174.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 แล้วในที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็มาถึงยังจุดหมาย หินย้อยที่คลุมปุ่มกระเดื่องหรืออีกนัยหนึ่งกุญแจสำหรับไขเข้าสู่ห้องโบกี้มหาสมบัตินั้น ยังอยู่ที่เดิม แต่ตอนนี้มันไม่มีความจำเป็นอะไรอีกแล้วเพราะสิ่งที่รออยู่ตรงหน้าคือประตูทางเข้าที่ใหญ่โตจนพวกเด็ก ๆ ต้องแหงนเงยศีรษะขึ้นไปมองขอบประตูเบื้องบนที่อยู่สูงขึ้นไปเกือบห้าเมตร โบกี้รถไฟยังคงอยู่ตรงนั้น ฝุ่นและร่องรอยแห่งการรกร้างยังคงอยู่ไม่มีอะไรเปลี่ยน ในทันทีที่เห็นชายสติวิปลาสถึงกับตะโกนแหกปากหัวเราะก้อง..ถลาวิ่งแซงหน้าเข้าไปทันที แสงตะวันที่สาดลงมาตรงปล่องคล้ายปล่องภูเขาไฟนั้นสาดรับร่างนั้นจนสะท้อนเป็นเงาประหลาด พวกเด็ก ๆ ทั้งห้าคนยืนรวมกลุ่มกันมองตามด้วยสาตาที่ยากจะบรรยาย แต่แล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!! ในทันใดที่ร่างนั้นวิ่งพรวดขึ้นไปตรงประตูโปกี้แล้วหายวับไปกับสายตา เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้น จากนั้นไม่กี่วินาทีร่างนั้นก็ถลาออกมาด้วยร่างกายที่เปลี่ยนรูปร่างไป ทุกคนอ้าปากค้าง บนหัวและลำตัวของชายผู้นั้นปรากฏมีอะไรชนิดหนึ่งตัวดำมะเมื่อม ขาทั้งแปดเกาะติดอยู่กับสิ่งที่มันจะยึดได้บนร่างนั้น เขี้ยวขาวโง้งขยับจ้วงแทงขย้ำกัดเข้าไปที่ร่างนั้นจนเลือดกระฉูด “โอ้ย..ช่วยด้วย..” เขากลิ้งไปมาบนพื้น..บดทับลูกแมงมุมเหล่านั้นยับไปได้หลายตัว แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งอีกนับสิบนับร้อยตัวที่วิ่งเรียงแถวกันออกมาจากโบกี้นั้นกระโดดหวือ ๆ เข้าเกาะกัดได้ บัดนี้ทุกคนมองไม่เห็นร่างที่เป็นคนนั้นแล้ว..เห็นแต่กองแมงมุมตัวขนาดชามข้าวที่รุมกันสกรัมเหยื่อของมันด้วยความอดอยากหิวโหยที่ยิ่งกองใหญ่ขึ้น ๆ ทุกที นพวุฒิตั้งสติได้ก่อนเพื่อน..เขาฉุดรั้งเพื่อนให้ค่อย ๆ ถอยจากจุดนั้นออกมา กระซิบเพียงแผ่วเบาให้พอได้ยินกัน “ระวัง..อย่าส่งเสียง ค่อย ๆ ถอยให้พ้นจากถ้ำ แล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้..” ทุกคนตื่นตลึงเหงื่อกาฬไหลริน ทำตามคำสั่งเขาโดยก้าวเดินถอยหลัง มีแต่พลนิดาคนเดียวที่ยังไม่รู้สึกถึงมหันตภัยที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าด้วยฤทธิยา เธอผวาเข้ากอดนพวุฒิจากด้านหลัง.. “อื้อม์..” ให้ตาย..นพวุฒิแทบจะกลั้นใจตายไปเสียเดี๋ยวนั้น ยาอะไรมันถึงได้ดีขนาดนี้??..เขาแกะมือนั้นอย่างพยายามไม่ให้มีเสียง ส่งสายตาให้อรรถพรและเพื่อน ๆ ช่วยเหลือ ทุกคนพยายามเข้าช่วย “กรี๊ดดดดดดด” เป็นเสียงร้องของพลนิดาที่กรีดร้องขึ้นเสียงดังก้องถ้ำ อสูรรูปชามมีแปดขาฝูงนั้น ชะงักด้วยสัญชาติญานล่าเหยื่อ..มันส่ายขาคู่หน้าของมันไปมา จากนั้นเพียงวับเดียวมันก็กรูเข้าหาเด็กทั้งห้าเป็นแถวราวกับมด หากความเร็วนั้นเทียบกันไม่ได้เลย ภณชัยกระโดดขาลอยจากพื้น แล้วโกยอ้าวอย่างไม่คิดชีวิต ราเมษฐ์วิ่งตามไปติด ๆ ส่วนนพวุฒิและอรรถพร ฉุดลากพลนิดาตามมาอย่างเชื่องช้า ด้วยไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านั้น และรู้ว่าถึงอย่างไรพวกเขาทั้งห้าก็ไม่สามารถจะหนีฝูงแมงมุมนั้นพ้นไปได้ นพวุฒิตัดสินใจหยุดวิ่งแล้วหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับพวกมัน “เธอรีบพาพลนิดาหนีไปให้เร็วที่สุด..” เจ้าตัวหน้าที่วิ่งจี๋ตามมานั้นก็หยุดชะงักกึกเช่นเดียวกัน..คงเป็นเพราะตกใจที่อยู่ ๆ เหยื่อของมันก็หยุดวิ่งแล้วประจันหน้ากับมันเสียเฉย ๆ ส่วนเจ้าตัวหลัง ๆ เมื่อเห็นตัวหน้าหยุดก็หยุดตามไปด้วย มีแต่สองขาหน้าของมันเท่านั้นที่กระพือขึ้นลงและป่ายไปมาเหมือนจะสูดกลิ่นให้แน่ใจ อรรถพรพาพลนิดาวิ่งไปได้สองสามเก้า แล้วเธอก็หยุดลง เช่นเดียวกับภณชัยและราเมษฐ์ เขาทั้งสองเมื่อไม่เห็นเพื่อนวิ่งตามมาพวกเขาก็หยุดด้วย ทุกคนคิดเหมือนกันในเวลาเดียวกัน “เพื่อนกันจะทิ้งกันไม่ได้!!” ชั่วเวลาเพียงอึดใจนั้น เป็นช่วงเวลาแห่งการพิสูจน์จิตใจของเพื่อนแท้ ไม่มีใครจะยอมเห็นเพื่อนตายไปต่อหน้าต่อตาเพื่อให้ชีวิตของตนเองรอด ทุกคนวิ่งมารวมกันอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สำคัญในการต่อสู้เพื่อยืดชีวิตของทุกคนออกไป “พวกเราจะไม่ทิ้งกัน..จนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง..” เป็นเสียงของใครเขาไม่มีความคิดจะแยกแยะ ค่อย ๆ ทรุดตัวลงอย่างช้า ๆ คว้าหินจากพื้นขึ้นมาได้ ขว้างเปรี้ยงไปที่ฝูงแมงมุมกลุ่มนั้นที่อยู่ห่างเพียงสองเมตรนั้นทันที มันเป็นวิธีการเดียวกับที่เขาทำได้ผลมาแล้วครั้งหนึ่ง..หินนั้นลอยเข้าหาฝูงแมงมุม..ผิดคาด..มันหลุ่นตุบลงบนพื้น..ไม่โดนแมงมุมตัวหนึ่งตัวใดเลย..เพราะพวกมันพากันหลบกันด้วยความว่องไว.. หรือพวกมันก็ใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมาเช่นกันกับเขา?? แมงมุมมีความคิดด้วยหรือ?? ยังไม่ทันจะได้คำตอบ แมงมุมฝูงนั้นก็โถมเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว ทุกคนตัวแข็งทื่อ..จบสิ้นกันเสียที.. แล้วร่างหนึ่งก็พรวดออกไปในเสี้ยววินาทีนั้น พร้อมกับเตะเปรี้ยงสวนหน้าแงเจ้าตัวแรกที่จู่เข้ามาเต็มแรง มันกระเด็นหวือออกไปไกลถึงสองสามวา.. ทุกคนแทบไม่เชื่อสายตา เป็นพลนิดานั่นเองที่ทำอย่างนั้น เธอแตะมันทุกตัวที่วิ่งเข้ามาใกล้ เตะจนเท้าเลือดกลบแดงฉาน ซึ่งคงจะถูกคมเขี้ยวของมันเข้า น่าแปลก เจ้าตัวที่โดนเธอเตะ และได้สัมผัสเลือดของเธอ มันนอนแน่นิ่งงอก่องอขิกกองอยู่ตรงนั้นเหมือนแมลงสาบถูกฉีดด้วยยาฆ่าแมลง นพวุฒิตาสว่าง หรือตัวยาที่ผสมอยู่ในเลือดของพลนิดา อันเป็นตัวยากระตุ้นทางเพศอย่างแรงสำหรับมนุษย์ เป็นยาฆ่าแมลงฤทธิร้ายแรงสำหรับพวกมัน!! ทั้งห้าหันหลังชนกัน มีฝูงแมงมุมดาหน้ากันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ตัวอื่น ๆ ที่ถูกเขาและเพื่อน ๆ ยกเว้นพลนิดาเตะนั้นเพียงแต่กระเด็นออกไป เมื่อตกปุลงบนพื้นแล้วตั้งหลักได้ก็วิ่งเข้ามาใหม่ ไม่เหมือนกับพลนิดาที่เตะตาย ๆ อยู่คนเดียว พลนิดานั้นดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว..เธอระบายอารมณ์ของเธอด้วยการเตะ แล้วก็เตะ ไม่สนใจว่าเท้าของเธอจะได้รับบาดเจ็บมากมายเพียงใดเมื่อเตะไปโดนเข้ากับคมเขี้ยวของมัน “พวกเรารีบไปที่โบกี้ เร็วเข้า!!” นพวุฒิตะโกนออกมา แต่จะให้รีบอย่างไร ก็เป็นเคลื่อนที่ได้อย่างช้า ๆ เพราะบรรดาแมงมุมเหล่านั้นต่างต้อนหน้าตอนหลังพวกเขาทั้งห้าอยู่เป็นพัลวัน เท้าทั้งสองข้างของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือดที่เกิดจากความแหลมคมของเขี้ยวของพวกมันที่อ้าปากรับเท้าของเขากะจะฝังให้เต็มเขี้ยว พวกเขาสวมเพียงเพียงรองเท้าแตะที่บัดนี้ไม่ได้ติดอยู่ที่เท้าเลยสักคน หยาดเลือดที่กระเซ็นไปของพลนิดา ไม่ว่าจะเล็กใหญ่เพียงใดเมื่อกระเด็นไปถูกพวกมันเข้า ปฏิกริยาที่เกิดขึ้นกับพวกมันก็พอ ๆ กับมดโดนไฟลน นั้นคือดิ้นแล้วพลิกหงายงอขาขาดใจตายไปทุกตัว นั่นทำให้พวกเขาไปถึงโบกี้ได้ในที่สุด คนแรกที่ขึ้นไปก่อนก็คือภณชัย เขาเป็นเด็กตัวอ้วนที่ต้วมเตี้ยมกว่าเพื่อน หลายครั้งที่แมงมุมพยายามกระโดดหวือเข้าหาคล้ายแมงบินทำให้เขาเกือบพลาดจะโดนมันกัดเข้าที่พุงตุ้ยนุ้ยของเขา ดีที่มือยังไวพอที่จะปัดมันออกไปให้พ้นตัวได้ และดีที่ราเมษฐ์ซึ่งดูเหมือนจะเป็นพี่เลี้ยงของเขาไปโดยปริยายได้ช่วยเขาไว้ด้วย คนที่สองคือราเมษฐ์ อรรถพรเป็นคนถัดไป นพวุฒินั้นก้าวขาหลังขึ้นบันไดมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว พยายามส่งเสียงเรียกให้พลนิดาขึ้นมาที่รถเพื่อจะได้ปิดประตูโดยเร็ว แต่พลนิดาไม่สนใจ เธอกำลังบ้าดีเดือด ด้วยฤทธิยาที่บังคับให้เธอต้องระบายอารมณ์ ทุกความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นที่หลังเท้าหรือตามลำตัวที่พวกมันกระโดนเข้าขวดกัน มันทำให้เธอรู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก เธอจึงเป็นคนเดียวที่ไม่มีทีท่าทุกข์ร้อนเหมือนใครเขา ดูจะร่าเริงแจ่มใสซะด้วยซ้ำ แต่การเล่นกับความตายอย่างนี้ไม่ดีแน่ นพวุฒิจึงตัดสินใจกระโดดลงไปที่พื้นอีกครั้ง และฉุดกระชากเธอขึ้นมาเต็มแรง ทั้งสองล้มลุกคลุกคลานอยู่ที่บันได ทำให้อรรถพรที่รอปิดประตูอยู่นั้นทำไม่ได้ ก่อนที่เจ้าตัวกระหายเลือดจะตามขึ้นมาได้ทัน มันก็ต้องผงะหงายล้มตายจากอะไรอย่างหนึ่งที่ลอยข้ามหัวทั้งสามมาเป็นห่าฝน มันคือทองคำ! ทองคำแท่งที่ก้อนหนึ่งหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งกิโลกรัม ที่ทั้งราเมษฐ์และภณชัยคว้าขึ้นมาจากหีบสมบัติที่นพวุฒิเปิดทิ้งไว้ แต่ละก้อนที่ปลิวเข้าหาพวกมันแต่ละตัวทำให้พวกมันกระเด็นกระดอนออกไป บ้างก็บี้แบนแหลกเละอยู่กับที่ บ้างก็ขาหักป่นปี้ จึงเป็นจังหวะที่พวกเขาจะช่วยกันปิดประตูเข้ามาได้ ทั้งหมดกองหอบอยู่ตรงทางขึ้นโบกี้นั้น ความเหนื่อยอ่อนทำให้พวกเขาแทบหายใจไม่ทัน ภณชัยนั้นถึงกับอ้าปากหายใจ พุงขยับขึ้นลงอย่างน่ากลัว ทุกคนตกอยู่ในอาการเดียวกัน มีแต่พลนิดาเท่านั้นที่ผิดไป เธอสิ้นสติไปเสียแล้ว..ในอ้อมกอดของนพวุฒินั่นเอง!! จากคุณ : ปิ๊วปิ้ว - [ 17 ม.ค. 47 00:14:06 A:203.118.66.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 อุเหม่..เรื่องนี้ทำไมจบยากจริงหนอ.. แหะแหะ..พอดีเทนนิสกาลังซาหนุกอะคับ เลยไม่ค่อยมีเวลาเขียน ขอติดไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะครับ.. พรุ่งนี้งี้งี้..เธอจะยังรักฉันไหมไหงไหง.. พรุ่งนี้งี้งี้..เธอจะยังคิดถึงไหมไง๋ไง๋.. หงิงหงิง... จากคุณ : ปิ๊ววววววววคร่อก - [ 17 ม.ค. 47 00:16:58 A:203.118.66.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 เด๋ว..ยังคร่อกมะได้.. ยังไม่ได้ขอบคุณคุณบุ๊คมาร์คเรยนี่นา ข้ามมาได้ไงก็ม่ายรุ ขอบคุณนะคับคุณบุกมาก อย่าลืมมาตามอ่านน๊า พรุ่งนี้คงต้องขอเปิดใหม่อีกหนึ่งกระทู้..ทู้นี้ยาวเรี้ยววว เครื่องผมโหลดทียุงกัดไปหลายตุ่มเรย ราตรีซาหวัดคับผม จากคุณ : คร่อกจริง ๆ ล่ะทีนี้.. - [ 17 ม.ค. 47 00:19:36 A:203.118.66.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 โอ๊ย... ยิ่งอ่านยิ่งระทึกครับ มีวี่แววใกล้จบแล้วนะคุณปิ๊วนะ เก่งมาก... (ตบมือให้สามแปะ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 17 ม.ค. 47 10:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ผมไปตั้งกระทู้เขียนต่อแร้วนะครับ.. อย่าลืมตามไปอ่านกันนะ ได้โปรดดดดดดดดดดด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2628977/W2628977.html#1 ขอบคุณขะร้าบบบบบบ จากคุณ : ปิ๊วววววว - [ 17 ม.ค. 47 17:48:52 A:203.118.64.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2628977/W2628977.html#1 แวะมาทำลิ้งก็ให้ก่อนแล้วจะตามอ่าน ขอรับ สวัสดีปีใหม่ ย้อนหลัง นะลุง จากคุณ : พิราบเงิน - [ 18 ม.ค. 47 10:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 34 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2628977/W2628977.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2634659/W2634659.html จากคุณ : รสา รสา - [ 21 ม.ค. 47 17:36:21 ]