นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้าน
หางตาแอบไปเห็นอะไรตัวสีส้มๆลอยคออยู่เหนือน้ำในตู้ปลา
เดินเข้าไปดู
ปลาทองที่ผมเลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง
ถอดจิตไปเสียแล้ว
เหลือแต่ก้อนเนื้อสีส้ม
ก้อนเนี้อที่ไร้วิญญาณ
ผมเอามือช้อนมันขึ้นมาจากน้ำ
น้ำเย็นเฉียบ
ตัวมันก็เย็นเฉียบไม่แพ้กับน้ำ
ผมถามมันว่าตายนานยัง
มันไม่ตอบ ไอ้แต่นอนนิ่งเงียบในอุ่งมือผม
เหมือนตัวก่อนๆที่ผ่านมา
แล้วทีนี้ผมจะคุยกับใคร
ปลาทองตัวนี้เป็นตัวสุดท้ายในตู้เลี้ยงปลาของผมแล้ว
ผมได้แต่ถามตัวเองว่าผมไม่ดีตรงไหน
ชีวิตนี้เจอแต่ความพลัดพราก
ซึ้งในอารมณ์เศร้าจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
แต่ผมไม่ร้องหรอก
ไม่มีวันที่จะร้อง
เพราะผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้
หลังจากเหตุการณ์นั้น
เหตุการณ์ที่ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งรินออกมา
ผมยังจำวันนั้นได้ดี
จูดี้เป็นหมาชิสุที่ผมเลี้ยงไว้
ผมซื้อมันมาเลี้ยงตั่งแต่มันอายุได้สองเดือน
ทุกวันที่ผมกลับมาจากเลิกเรียน
จูดี้จะเข้ามาหยอกล้อคลอเคลียผมทุกวัน
ผมรักมันมาก
ถ้ามีเวลาว่างผมจะพามันไปเดินเล่นที่สนามเด็กเล่นแถวบ้านเสมอ
และวันนั้นก็มาถึง
วันที่ผมเสียใจถึงกับหลั่งน้ำตา
ผมกลับมาจากโรงเรียนตอนห้าโมงเย็นเศษ
ผมมองหาจูดี้
วันนี้จูดี้หายไป ไม่วิ่งมาต้อนรับผมเหมือนเคย
ผมเดินหาทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ
ตะโกนเรียกแม่
แม่ก็ไม่อยู่
ในใจคิดว่าแม่คงพาจูดี้ไปเดินเล่น
แต่ไม่ใช่...
ประมาณหนึ่งทุ่มแม่กลับมา
แม่มาคนเดียว
ใบหน้าแม่ซึมๆ ความเศร้าสร้อยแสดงออกมาจากแววตา
ผมถามแม่ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
แม่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
ผมถามหาจูดี้
ตาแม่เริ่มแดง หยดน้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นออกมาจากสองตา
จูดี้เป็นอะไร ผมเริ่มรู้สึกมือสั้น เอื้อมมือไปจับแขนแม่
"ตายแล้ว" แม่พูดสองคำสั้นๆ ความมึนชาจากหัวใจถูกสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
ร่างกายผมชาสะท้าน ความรู้สึกมึนเบลอเกาะกินสมอง
ตายได้ไง เมื่อเช้าผมยังเล่นกับมันก่อนไปเรียนเลย
มันตายได้ยังไง...
มันตายได้ยังไง...
มันตายได้ยังไง...?
น้ำตาเริ่มแทรกตัวในแก้วตาทั้งสองข้าง
มันตายได้ยังไงแม่
โดนรถชนหรือ
"ไม่ใช่" แม่ตอบสั้นๆ
"มันโดนวางยาเบื่อ" แม่บอกความจริง
โดนวางยาเบื่อ ผมทบทวนในใจ
ใครกันนะช่างโหดเหี่ยมผิดมนุษย์ฆ่าสิ่งมีชีวิตร่วมโลกได้ลงคอ
ตอนนั้นผมรู้สึกสับสน
ในหัวครุ่นคิดมโนภาพบุคคลที่วางยาจูดี้ของผม
มันหัวใจมันทำด้วยอะไร
อกข้างซ้ายมันมีหัวใจหรือเปล่า
ความแค้นแผดเผาร่างกายของผมจนแทบระเบิด
ผมถามหาศพจูดี้
แม่นิ่งเงียบ
น้ำตาผมเริ่มเอ่อล้นอาบแก้ม
ศพจูดี้อยู่ไหนผมถามแม่
แม่อ้ำอึ้ง
แววตาแม่เริ่มเปลี่ยนไป
มันเหมือนแววตาเจ้าเล่ห์ยังไงอย่างนั้น
"ไม่มีหรอก" แม่เอื้อน
ทำไมไม่มี ผมซัก
"ก็มันยังไม่ตายไง" แม่บอกคำตอบสุดท้าย
อ้าววววววววววววว....
แล้วมันอยู่ไหน
"ให้น้าแกไปแล้ว ก็แกเล่นไม่ช่วยอะไรแม่เลย "แม่แจงเรื่องราว
ช่วย... ช่วยอะไร...? น้ำตาที่ซึมออกมาไม่มีแล้ว
"แกนั้นแหละตัวดี ซื้อมาเลี้ยงก็ไม่ยอมดูแลมันเลย
จะขี้ที เยี่ยวทีก็ต้องให้แม่คอยเก็บกวาด เคยรู้บ้างไหมว่ามันเหนื่อยแค่ไหน อีกทั้งยังจะต้องคอยให้ข้าว ให้น้ำมันกินอีก ไม่รวมกับต้องคอยอาบน้ำให้มันด้วยนะ" แม่ร่ายยาว
ก็...ก็...แก้ตัวไม่ขึ้นแฮะ มันก็จริงของแม่
"ที่หลังถ้าอยากเลี้ยงอะไรก็หัดดูแลเอาใจใส่มันซะบ้าง
แล้วไม่ต้องไปซื้ออะไรมาเลี้ยงอีกเลยนะ ถ้ายังเป็นอย่างนี้" แม่บ่นชุดที่สอง
ผมนิ่งเงียบเถียงอะไรไม่ออก
"ถ้าเกิดคิดถึงมันก็ไปหามันที่บ้านน้าโน่น แล้วไม่ต้องแอบพามันกลับมาที่บ้านอีกเลยนะ เดี๋ยวจะหาว่าแม่ไม่เตือน" ชุดที่สาม
ผมผยักหน้ารับค...ชีวิตหนอชีวิต
ผมมองปลาทองในอุ้งมือ
มันตายได้อย่างไร
ผมอุตสาห์เฝ้าเลี้ยงดูทนุถนอมมันอย่างดี
พูดคุยกับมันทุกวัน
อาหารก็ให้ไม่เคยขาด
ทำไมปลาทองในตู้ปลาของผมจึงล้มหายตายจากไปทีละตัวสองตัว
"อีกแล้วละสิ ตายอีกแล้วละสิ ไม่รู้จะสรรหามาเลี้ยงทำไม เลี้ยงไม่เป็นก็อยากจะเลี้ยง..." เสียงแม่ดังมาจากในครัว ขณะที่อารมณ์ผมกำลังซึ้งกับศพปลาทองในอุ้งมือ
"มันตายก็เพราะแกนั้นแหละ ไม่รู้จะให้อาหารอะไรกันนักหนา วันละสิบกว่ารอบ อย่างนี้เลี้ยงปลาเท่าไหร่ก็กินพุงแตกตายกันพอดี" แม่ชัดชุดสอง
แม่ไม่รู้ความรู้สึกถึงความรักที่ผมมอบให้กับปลาทองของผมหรอก ผมแค่นแม่ในใจ
"หมดโหลแล้วสิ แล้วไม่ต้องอุตริซื้ออะไรมาเลี้ยงอีกเลยนะ เลี้ยงอะไรก็ไม่เป็น ไม่รู้เรื่อง แล้วริจะเลี้ยงโน่นเลี้ยงนี้..." แม่บ่นยาวไปเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจที่จะฟังปล่อยให้คำบอกของแม่ทะลวงหูขวาไป
ต่อไปผมจะเลี้ยงกระต่าย... ผมวางแผนการในใจ
จากคุณ :
maleesawan@hotmail.com
- [
15 ม.ค. 47 15:45:54
A:203.146.112.110 X:
]
สักวันหนึ่งแม่จะเข้าใจ
