ความคิดเห็นที่ 1 ผมมารู้สึกตัวอีกครั้ง จากการรู้สึกเจ็บที่ก้นเหมือนมีใครใช้มือตีเต็มแรง เจ็บมากจนต้องแหกปากร้องออกไป แต่เสียงที่ผมได้ยินกลับเป็นเสียงเด็กร้อง “อุแว้..” และตามด้วยเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง บอกว่า “ดีใจกับคุณแม่ด้วยค่ะ คุณได้ลูกชาย ” ผมงงเต้ก พยายามลืมตา แต่ก็ลืมไม่ขึ้น เพียงรู้สึกว่ามีใครบางคนยกทั้งตัวของผมขึ้นไปในอากาศ แล้วนำไปที่อ่างน้ำ เขากำลังล้างตัวผม!! ผมพยายามดิ้นสุดแรง แต่ขาและมือของผมก็แค่ตะกุยไปในอากาศเท่านั้น เขาวางผมลงในที่นิ่ม ๆ ความมืดและเงียบทำให้ผมแหกปากร้องสุดเสียง แต่แล้วก็มีอะไรอย่างหนึ่งใส่เข้ามาในปาก ผมงับเต็มแรงด้วยความตกใจ น้ำหวาน ๆ และมัน ๆ ทะลักเข้าปากผมอย่างรวดเร็ว ผมรีบกลืนมันลงคอทันที อร่อยจังเลย.. ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านขึ้นมาจากความนุ่มนิ่มที่ผมสัมผัสอยู่นั้น รวมทั้งความอบอุ่นที่ไหลเป็นสายไปสู่กระเพาะของผม ทำให้ผมดูดเจ้าเม็ดกลม ๆ ในปากนั้นอย่างลืมตัว กำลังสงสัยอยู่ว่ามันเป็นอะไร แต่ก็ยังไม่ทันจะนึกคำตอบได้ทัน ผมก็หลับไปเสียก่อน.. จากการหลับ ๆ ตื่น ๆ นั้น ทำให้ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานสักเท่าใด แต่วันนี้พอผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นผมก็แทบจะแหกปากร้องด้วยความยินดี ผมเริ่มมองเห็นโลกได้ชัดเจนขึ้นแล้วหลังจากที่เห็นอย่างลางเลือนมาตั้งแต่ผมรู้สึกตัวในครั้งแรก ผมคงหายจากอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นจากการสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงบนรถไฟนั่น ซึ่งทำให้ผมมองไม่เห็นไปชั่วขณะ ร่างกายขยับเขยื้อนตามใจสั่งไม่ได้ อารามดีใจผมจึงร้องไชโยออกมาเต็มเสียง “แอะ..” เอ๊ะ ทำไมเสียงจึงออกมาแค่นี้ หรือกล่องเสียงของผมก็รวนไปกะอย่างอื่นด้วย เอาใหม่อีกที “แอ้..” จ๊าก..ทำไมผมถึงร้องเสียงเหมือนเด็กอย่างงี้ เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ ผมรีบมองรอบตัว สิ่งที่เห็นมีเพียงตัวอะไรไม่รู้ใหญ่มาก ลอยอยู่ตรงหน้า มองแว่บแรกเหมือนตัวประหลาดในหนังที่ผมเคยดู แต่พอเพ่งมาก ๆ อีกทีจึงได้รู้ว่าเป็นปลาตะเพียนที่ใช้ตอกสานแล้วแขวนไว้บนปลายไม้ สำหรับให้เด็กได้ฝึกสายตา แต่ให้ตายเหอะครับ ปลาตะเพียนบ้าอะไรถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ มีใครมาเล่นตลกกับผมแน่ ๆ สงสัยจะเป็นเพื่อนตัวแสบของผมคนใดคนหนึ่ง คงอยากให้ผมตกใจเล่นในทันทีที่ฟื้นตื่นจากการบาดเจ็บ ผมรีบมองหาพวกเขา แต่ผมไม่เห็นใครเลย เตียงที่ผมนอนอยู่ เป็นเตียงที่มีไม้ระแนงกลม ๆ ตีกรอบล้อมรอบไว้เหมือนเตียงเด็กที่ถูกขยายใหญ่ขึ้นให้ผู้ชายตัวใหญ่ ๆ อย่างผมนอนได้ ห้องที่ผมอยู่ผมก็ดูไม่ออกว่ามันจะเหมือนห้องพักในโรงพยาบาลตรงไหน มันเป็นเหมือนห้องนอนใหญ่ ๆ ห้องหนึ่ง มีหน้าต่างสาดแสงอยู่ตรงโน้น มีประตูซึ่งเปิดอยู่อยู่ทางนี้ และก็มีของเล่นเด็กเล็กวางอยู่ทั่วไป ที่สำคัญ ทุกอย่างดูผิดสัดส่วนใหญ่โตไปซะหมด เหมือนผมหลงไปอยู่ในเมืองยักษ์ ไม่ผมก็ตัวหดเล็กลงเป็นคนแคระ ทุกอย่างถึงได้ผิดขนาดไปอย่างงั้น ผมลองขยับมือทั้งสองข้าง เพื่อเรียกพละกำลังกลับมา แรก ๆ มันไม่ยอมทำตามคำสั่ง ขยิกนิ้วได้เพียงนิดเดียว แต่พอออกแรงเต็มที่มันกระตุกวูบจนฟาดเข้าให้ที่โหนกแก้มตัวเอง เจ็บชะมัด แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่า มือของผมที่เห็นนั้น มันไม่ใช่เป็นมือของผมซะแล้ว มันมีลักษณะอ้วนป้อม ควั่นเป็นข้อ ๆ คล้ายข้าวต้มมัด ขาวจั๊วใสแจ๋วไร้ขนรกรุงรัง นิ้วแต่ละนิ้วก็ไม่ผิดกับนิ้วเด็ก และที่สำคัญ ผมไม่สามารถจะแบบมือออกไปได้ เฮ้ย..เกิดอะไรขึ้นนี่..!!!!???? ผมพยายามผงกหัวขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ คอของผมเหมือนกระดูกจะกลายสภาพเป็นหนังสติ๊ก คือมีแต่เอ็นที่เอาไว้สำหรับให้เอี้ยวหัวไปมา ไม่สามารถจะชันคอได้เหมือนคนปกติทั่วไป ผมรีบหลับตา หวังว่าเมื่อลืมตาอีกครั้งฝันร้ายครั้งนี้จะหายไป ผมนับหนึ่งถึงสิบในใจ แต่พอนับถึงห้าผมก็ลืมตาขึ้นทันที ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มือของผมก็ยังเหมือนเดิม แต่เพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ผมลองกัดริมฝีปากเต็มที่ แย๊ก..ผมไม่มีฟัน ผมกลายเป็นเด็กแรกเกิดไปแล้วจริง ๆ หรือนี่ ผมไม่เชื่ออออออออออออ ด้วยเสียงตะโกนของผม ทำให้ชายคนหนึ่งเดินเข้าห้องมา ผมรีบหลับตาลงทันที เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าผมตื่น “เอ๊ะ..เสียงร้องเมื่อกี้เหมือนลูกตื่นแล้วนี่นา ฮะฮะ สงสัยลูกสิงห์ของเราละเมอ ดูสิ นอนหลับอุตุเชียว น่ารักน่าชังจริงจริง ” ผมพยายามไม่ขยุกขยิก รู้สึกว่าเขาจะเอามือมาลูบหัวผมเล่นที่หนึ่ง  ในขณะนั้นเอง ผมก็รู้สึกปวดอึขึ้นมาทันที ผมรีบลืมตา ให้ตายไปอีกครั้งแล้วเกิดใหม่อีกทีเหอะ ชายผู้นั้นเดินออกจากห้องไปซะแล้ว ผมซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยจึงจำเป็นต้องตะโกนเรียกเขา “แอะ..” “อือ..” “อา..” แย่แล้ว ผมส่งเสียงได้แค่นี้เอง ทำไงดี ต้องราดแน่เลย..ผมทนไม่ไหวแล้วด้วย ผมกลั้นใจ ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เพื่อพยายามจะลุกขึ้นให้ได้ “พรืด..” เสร็จกัน..ของเหลวไหลเปรอะเต็มร่องก้น ส่งกลิ่นเหม็นโฉ่ขึ้นมาจนแทบอ้วก เป็นไงเป็นกัน ผมตะโกนร้องสุดเสียง “อุแว้ ” จากคุณ : ก็โกปี๋มาแปะเหมือนเดิม - [ 22 ม.ค. 47 12:18:59 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 แว่บแรกที่ผมได้เห็นหน้าคนที่เป็นพ่อ ผมแทบกลั้นใจตาย เป็นเจ้าหมอคนที่แย่งเบียร์ผมดื่มนั่นเอง หมายความว่า ในจังหวะที่ผมล้มลงหัวน๊อกพื้น ก็เป็นเวลาเดียวกับลูกของเขาคลอดออกมาพอดีล่ะสิ?? ด้วยความผิดพลาดทางเทคกะนิคอะไรสักอย่าง ทำให้ผมไปจุติใหม่ในร่างของเ็็ด็กคนนั้นในทันที โดยที่สวรรค์และนรกยังไม่ทันรับรู้ว่าผมตาย และเ็ด็กคนนั้นเกิดใหม่ ตัวเลขทางบัญชีของการเกิดและการตาย จึงไม่เปลี่ยนแปลง ยมทูตจึงไม่รู้ ยมบาลจึงไม่ทราบ ไม่ก็คอมพ์ฯ ของท่านยมบาลเสียแน่ ๆ เลย จะว่าผมโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่เนี่ย???? แง๊... ........ ในสภาพที่เป็นทารก แต่ความรู้สึกนึกคิดยังเป็นของผมอย่างบริบูรณ์ ใครไม่เคยตกอยู่ในสภาพนี้คงไม่รู้ว่ามันน่าอึดอัดสักแค่ไหน? และเป็นเรื่องน่าละอายแค่ไหน? นี่จึงเป็นสาเหตุที่ผมบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมไม่อยากจะเล่าซะเลย ลองคิดดูสิครับ ทุกวันจะถูกแก้ผ้า พลิกคว่ำขมำหงายโดยใครก็ไม่รู้ บ้างก็ถูกหอมที่ตรงนั้นจนเจ็บไปหมด (ก็อีตาคนที่เป็นพ่อผมน่ะแหละ เขาชื่ออะไรนะ? อ้อ นายนิเวศน์-ชอบทำนัก) บ้างก็ถูกเอามือเขี่ยไปเขี่ยมาจนผมหน้าแดง ที่ดีอยู่หน่อยตรงที่ได้กินนมเนี่ยแหละ กึ๊ยส์.. แต่ใช่ว่าผมจะม้ามกนะครับ ผมเป็นคนดีนะครับจะบอกให้ วันแรกที่ผมต้องกินนมจากเต้า(นับจากวันที่รู้สึกตัวเต็มที่) เชื่อไหมล่ะว่าผมไม่กล้า เหม่..แม้ผมจะเป็นคนเสน่ห์แรงซักแค่ไหน แต่เมียของคนอื่นนี่ผมถือนะครับ ผมไม่ยุ่งเด็ดขาด ขนาดทนหิวจนตาลายก็ยังยอมเล้ย แต่ที่ทำให้ผมต้องกินนม ก็เพราะว่าการไม่กินนมของผมได้สร้างความเป็นห่วงให้เกิดขึ้นแก่ผู้ที่เป็นแม่คนใหม่ของผมมาก ใบหน้าที่สวยซึ้งนั้น ในดวงตามีน้ำตาปริ่มจนผมสงสาร หัวอกแม่ที่ลูกไม่ยอมกินนมคงเหมือนใจใกล้แตกสลาย ผมเลยหลับหูหลับตางับแล้วดูด ๆ ให้อิ่ม ๆ ไปเสีย พอลืมตาขึ้นอีกที เห็นใบหน้าเธอยิ้มแย้มสดชื่น ผมเองก็อดน้ำตารื้นไม่ได้.. แล้วก็รีบรีบงับนมอีกครั้ง..อิอิ ความอบอุ่นของแม่กับลูกอย่างนี้ ผมไม่เคยได้รับมานานแล้ว ผมโชคดีเหลือเกินที่ได้มันกลับมาอีกครั้งโดยไม่คาดหมาย แต่ด้วยการเป็นทารก การทำเป็นน้ำตาซึมกลับทำไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือร้องไห้ ผมก็เลยร้องซะเลย แม่คนใหม่ของผมหน้าซีด พะวักพะวงจนทำอะไรไม่ถูก คงคิดว่าผมรีบดูดนมเกินไปเลยทำให้ปวดท้อง เธอก็เลยหามหาหิงค์มาทาท้องให้ผมแทน ผมต้องรีบเงียบ เพราะกลิ่นอันเหลือร้ายนั้น มิน่า..เด็กทุกคนเจอกลิ่นมหาหิงค์เข้าไปจึงต้องรีบเงียบ เพราะยิ่งร้องก็จะยิ่งสูดกลิ่นพิลึกนั้นเข้าไปมากขึ้น มิน่า...อย่างนี้นี่เอง ......... วันหนึ่ง แม่คนใหม่ของผมต้องพาผมไปหาหมอ คงจะต้องฉีดวัคซีนตามกำหนดระยะเวลา  ผมดีใจมากเพราะจะได้ออกสู่โลกภายนอกซะที หลังจากที่ทนอดอู้มาไม่น้อยกว่าสามเดือน พอเธออุ้มออกมา ผมก็ต้องแปลกใจ เพราะสภาพภายนอกนั้นเป็นที่ที่ผมคาดไม่ถึง แทนที่จะมีรถราขวักไขว่ บ้านช่องใหญ่โตเต็มไปด้วยตึกรามคอนโดฯ แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นเรือกสวนไร่นาสุดลูกหูลูกตา บ้านที่ผมมาเกิดใหม่นี้ เป็นบ้านที่ดูจะดีกว่าบ้านของคนอื่น ๆที่ปลูกอยู่ห่าง ๆ นั้น แต่ละหลัง เป็นเรือนสูงโย้ไปมาบ้าง เป็นกระต๊อบบ้าง บ้างก็มีหน้าตาคล้ายยุ้งฉางเก็บข้าวเปลือก โถ่เอ๊ย..จะเกิดทั้งที่จะไปเกิดใหม่ในตระกูล"ชินเหวย" หน่อยก็ไม่ได้ มาเกิดเป็นลูกชาวนาชาวสวนซะแล้ว กร่อยเลยเรา... ......... ยายคนหนึ่งพอเห็นผมถูกเธออุ้มออกมา ก็รี่เข้ามาอย่างดีอกดีใจ "โอย..น่ารักจังเลย..จะพากันไปไหนกันจ๊ะแม่ลูก..ไหน ๆ ขอยายอุ้มหน่อยซิ.." ใบหน้าที่ยับย่นนั้นมาลอยอยู่ตรงหน้า ปากแดงด้วยหมากซึมออกมาจับตามรอยยับของมุมปาก ซึ่งลอยอยู่เต็มโฟกัสของลูกตาของผม เล่นเอาผมตกใจ กลิ่นหมากจากลมหายใจทำให้ผมกลั้นใจและหลับตาปี๋ แกอุ้มผมไปฟัดซะจนผมร้องจ๊าก ด้วยความจั๊กกะจี้ แล้วผมก็ถูกเปลี่ยนมือไปหาอีกคนหนึ่ง คนนี้ดีหน่อย เป็นสาว ๆ ซึ่งก็คงจะเป็นเพื่อนบ้านแถวนั้น เธอใส่เสื้อคอกระเช้า ใส่ผ้าถุงตามปกติคนในชนบท แต่มองแล้วเซ็กซี่ชะมัด อุอุ ผมชอบให้คนนี้หอมจังเลย..กลิ่นตัวเธอฮ้อมหอม อ้อมกอดของเธอก็นุ้มนุ่ม ตอนจากกันผมยังโบกมือหยอย ๆ ให้เธอ เธอหัวเราะกิ๊กชอบอกชอบใจ อุทานว่าไม่น่าเชื่อว่าอายุได้แค่สามเดือนเอง ผมหัวเราะเิิอิ๊กส์ แล้วฉี่ก็พุ่งออกมา จนแม่คนใหม่ของผมต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อีกครั้ง "ฉี่บ่อยจังเลยนะลูก.." อิอิ.. เป็นเด็กมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง... .... ในโรงพยาบาลมีคนเยอะแยะ เป็นโรงพยาบาลในตัวอำเภอ..ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าอำเภออะไร แต่ว่าอำเภอนี้ผู้คนสามัคคีกันดีมาก ป่วยพร้อมกันนับร้อยเลย ทั้งผู้ใหญ่ผู้เด็กเต็มไปหมด แม่คนใหม่ของผมพาผมไปหาแผนกเด็ก ซึ่งก็ติดกับแผนกผู้ใหญ่น่ะแหละ ดีไม่ดีจะเป็นที่เดียวกันซะด้วยซ้ำไป เธออุ้มผมไว้แนบอก พาไปยื่นบัตรแล้วพาไปนั่งรอ โต๊ะข้าง ๆ บังเอิญเป็นผู้หญิงคนหนึ่งพาลูกมาหาหมอเหมือนกัน เธอกับหญิงคนนั้นก็เลยคุยกันเอิ๊กอ๊ากถูกคอ ส่วนผมก็หลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่อยากหลับ แต่ร่างกายทารกนั้นบังคับให้ต้องหลับบ่อย ๆ ตอนนั้นผมก็หลับอยู่ มาสะดุ้งตกใจตื่นก็เพราะมีอะไรอย่างหนึ่งคล้ายน้ำลายหยดแหมะมาถูกที่ริมฝีปาก รีบลืมตาขึ้นดูก็เห็นใบหน้าหนึ่งลอยสลอนรออยู่แล้ว น้ำลายหยดที่สองกำลังตามมา ผมตกใจแหกปากร้องลั่น แหมะ เอิ๊ก..อ๊อก..แง๊........ แม่ใหม่ผมหัวเราะลั่น แล้วโอ๋ผมไปมา บอกว่า "ตกใจเหรอลูก พี่เขาแค่อยากดูหน้าหนูใกล้ๆ เงียบซ้า ๆ คนดี.." ผมเงียบกริบ พยายามจะถุยสิ่งที่เข้าปากนั้นออกมาให้ได้ แต่ผมบังคับปากบังคับลิ้นไม่ได้ ทำได้ก็แต่เพียงปล่อยน้ำลายของผมเองให้ยืดไหลออกมาเอง..และก็คงจะทำท่าผะอืดผะอมออกไปสักอย่าง ก็เลยได้ยินหัวเราะจากผู้หญิงคนที่เป็นแม่เด็กคนนั้น ผมสังเกตเด็กคนนั้นเต็มตา เธอไว้ผมม้า อายุคงจะแก่กว่าผมสักเดือนหรือสองเดือนนี่แหละ ตาหวานกลมแป๋ว ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปากแฉะ จมูกนิดนึง อ้วนจนเห็นเนื้อเป็นปล้องเหมือนอย่างผม กำลังน่ารักเชียว "เอ้า..จ้องใหญ่เลย พี่เขาสวยใช้ม้า..ชื่ออะไรนะค้า.." แม่ผมถาม "ชะอ้อนจ้ะ..เด็กหญิงชะอ้อน..อายุเพิ่งจะห้าเดือนเมื่อวานนี้เอง.." "หวัดดีฮะ.." ผมทักทายเธอ ด้วยเสียง อือ.. "อออา.." เธอทักทายผมตอบ มอง ๆ ไปเธอก็สวยดีเหมือนกันนะ.. "คนสวยทานข้าวยัง?" "ออออ.." "อื้อ..สบายดีล่ะสิ ยิ้มแก้มย้วยเชียว..โตขึ้นจะสวยแบบนี้หรือเปล่าล่ะ.." เธอไม่ตอบ กลับเบะปาก แล้วก็ร้องแง๊ออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมต๊กกะใจ..ผมไม่ได้ทำอะไรเธอนะ แค่ชวนคุยเฉย ๆ "เปียกหรือลูก..มา แม่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้..เงียบลูก ๆ " แม่ของเธอปลอบเธอไปมา แล้วสิ่งที่ทำให้ผมหน้าแดงก็เกิดขึ้นหลังจากนั้น แม่ของเธอแก้กางเกงเธอออก แล้วก็เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอ ผมหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นปิดตาด้วยนะ แต่มือมันเล็กไป ปิดไม่มิดซักเท่าไหร่.. หวา.. ... จากคุณ : จริง ๆ น่าจะทำลิงก์นะนี่ - [ 22 ม.ค. 47 12:21:37 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมนำดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นติดเข้าไปด้วยขณะแม่ใหม่พาเข้าไปหาหมอ หมอเป็นผู้ชาย จับผมอ้าปากดูลิ้นดูคอ แหกหูแหกตาดูแป๊บ ๆ แล้วก็เขียนอะไรยุกยิกลงในกระดาษบนโต๊ะ จากนั้นก็บอกให้แม่พาผมไปวางไว้บนเตียง กลิ่นแอกอฮอล์ลอยฟุ้งไปทั่ว ผมใจเต้นตึก ๆ เพราะกลัวเข็ม สักพักหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา วาว..เป็นนางพยาบาลสาวสวย ใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดเหมือนในการ์ตูนขายหัวเราะ เสื้อก็คับติ่วจนน่าอึดอัดแทน ที่สำคัญ ปากสีแดงสดนั้นกำลังยิ้มระรื่นราวจะเชิญชวนผู้ชายทั้งโลกมาคุยกับเธอ ดวงตาใสแจ๋วของเด็กหญิงชะอ้อน มลายหายวับไปทันที กึ๊ยส์..ตอนผมเป็นหนุ่มเวลาไปหาหมอ ทำไมไม่เจอพยาบาลสาวพราวเสน่ห์อย่างนี้บ้างน้อ.. เธอก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงหน้า ปากก็คุยเจื้อยแจ้วไปเรื่อยแต่ผมไม่สนใจว่าเธอพูดอะไร จากนั้นก็หันไปดูดยาจากขวดเข้าเข็มแหลมเปี๊ยบ ผมจ้องมองไม่วางตา แล้วเธอก็ก้มลงหยิบสำลี แต่พอเธอหันมา แทนที่จะยิ้มเหมือนเดิม เธอกับทำตาโตด้วยความตกใจ ุ"คุณหมอคะ..เด็กเลือดกำเดาไหลค่ะ.." ............. ขากลับออกมาผมก็เจอพี่ชะอ้อนเข้าอีกจนได้ เธอร้องไห้ขี้มูกโป่ง คงจะโดนเหมือนผมเข้าสิท่า นางพยาบาลคนนี้สวยซะเปล่าแต่มือหนักชะมัด ผมโบกมือลาเธอ แม่ใหม่ของผมไม่เห็นหรอก เพราะเธออุ้มผมคว่ำหน้ากับบ่า ผมโบกมือหยอย ๆ อยู่ข้างหลังเธอ ถ้าให้เธอเห็นเข้า..เธอคงตกอกตกใจในพฤติกรรมผิดเด็กของผมแน่ ๆ ผมหันไปมองโรงพยาบาลอีกครั้ง ในใจก็คิดว่าเดือนหน้าค่อยเจอกันใหม่นะจ๊ะ พยาบาลคนสวยจ๋า.. แต่แล้วก็ใจหายวาบ ไม่เอาดีกว่า ร่างกายที่เป็นเด็กกับเข็มฉีดยานี่ เจ็บจนรับไม่ไหวจริง ๆ ตอนเป็นผู้ใหญ่นั้นไม่ค่อยเจ็บ จะเจ็บก็แค่เหมือนมดกัน แต่ตอนเป็นเด็กนี่โค-ตรเจ็บเลย..ผมเลยร้องซะลั่นห้อง ไม่อาวดีกว่า..นาน ๆ เจอกันก็แล้วกันนะจ๊ะ อิอิ.. "หัวเราะอะไรลูก? เมื่อกี้เห็นร้องไห้อยู่แหม่บ ๆ รมณ์ดีจังนะเรา.." ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก..ใจยังคิดถึงภาพหยิบสำลีของนางพยาบาลไม่หาย... แล้วรถสองแถวประจำหมู่บ้านก็มาถึง.. ........... รถสองแถวประจำหมู่บ้านคันนั้น จอดเอี๊ยดลงตรงหน้า แม่คนใหม่ของผมพาผมขึ้นรถ คนแถวนั้น(ป่านนี้ยังไม่รู้ว่าแถวไหนเลยครับ)เขามีน้ำใจครับ เห็นแม่ลูกอ่อนหอบลูกขึ้นรถเขาก็ลุกให้นั่งโดยไม่เห็นมีใครแกล้งหลับ หรือแกล้งมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมทำตาแป๋วน้ำลายเยิ้มมองคนโน้นทีคนนั้นที แต่ละคนเป็นชาวบ้านชาวนาชาวสวนทั้งนั้น หลายคนเมื่อเห็นผมมอง ก็ยิ้มให้ บ้างก็ชี้ชวนกันให้หันมามองผม เสียดายที่คิ้วของผมผมยังหาเส้นเอ็นที่จะบังคับมันไม่เจอ (แค่บังคับมือไม้ยังทำไม่ค่อยได้เลยครับ) ไม่งั้นผมจะยักคิ้วให้พวกเขาแล้ว บางคนทำหน้าตาหยอกเย้า ผมกลัวเขาจะเสียน้ำใจก็ทำเป็นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปยังงั้นเอง ยิ่งผมหัวเราะ ผมยิ่งเป็นจุดสนใจของคนบนรถสองแถวนั้น ทุกคนคงเห็นผมอ้วนจ้ำม่ำ (ก็ดูดนมทุกวันนี่นา) ผิวขาวจั๊ว และหัวร่อร่าแม้กับคนแปลกหน้า บางคนถึงกับเอื้อมมือมาจับแก้ม บางคนก็ขออุ้ม แม่ใหม่ผมงี้ยิ้มหน้าบานเชียว "กี่เดือนแล้วล่ะนี่.." "จะสามเดือนแล้วค่ะ.." "ผู้หญิงรึผู้ชายจ๊ะ" "ผู้ชายค่ะ.." "รูปหล่อด้วยล่ะ.." อันนี้ผมพูดเองในใจ "พามาหาหมอล่ะสิท่า.." "มาดูหนังม้างงงงงง..." แล้วหล่อนก็หันมาทางผม..ทำท่าพยักพะเยิด "จ๋า..ว่าไงจ๊ะ..จ๊ะ จ๊ะ..อ๊ะ..หัวเราะใหญ่เลย.." "ไม่ว่าหรอกจ้ะ..น้ามีแฟนอ๊ะยัง.." ผมหัวเราะไปด้วยพูด(ในใจ)ไปด้วย "แหม..อยากจะมีอย่างงี้ซักคน.." "จะมีได้ไง้..ยิ้มทีเห็นฟันขาวแหงอย่างเดียว..อย่างอื่นดำหมดยังงี้.." "ไอ้ผัวฉันที่บ้าน..มันไม่ได้ฟาม..แต่งงานมาตั้งห้าหกปี ยังไม่มีลูกซักคน" "แสดงว่าสามีไม่ชอบทำการบ้านละสิท่า ราวางผีของจานไซโคฯ หลอกเอาน้า.." แล้วน้า(จริง ๆ แล้วน่าจะเรียกว่าป้ามากกว่า เพราะถ้าเทียบกันกับแม่ใหม่ของผม แม่ใหม่ผมสาวกว่าสวยกว่าเยอะเลย)คนนั้นก็คุยเรื่องนั้นไปอีกยืดยาว จนผมขี้เกียจฟัง ผมหันไปมองใครคนหนึ่ง เขาเป็นคน ๆ เดียวที่นั่งเงียบไม่สนใจผม  ดวงตาที่ซ่อนอยู่ในแว่นตาสีดำนั้น ทำให้ผมไม่รู้ว่าเขามองอะไรอยู่ บนตักของเขามีเป้ทหารใส่ของจนโป่งวางอยู่ เข้าใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงสีทึบ ๆ หน้าตาหมอนี่เหมือนโจรมาก.. ในขณะที่รถวิ่งจากตัวอำเภอเพื่อจะเข้าหมู่บ้าน ระยะทางเป็นสิบ ๆ กิโลนั้น ผมสังเกตได้ว่าจะมีการจอดส่งหรือจอดรับผู้โดยสารระหว่างทางน้อยมาก ป้ายรถเขาคงไม่เยอะเหมือนในกรุงเทพฯ   ขณะที่ผมกำลังคิดถึงบ้านที่กรุงเทพฯ ผมก็หลับ อาการหลับของเด็กทารกนี่..เป็นอะไรที่เอ๊าท์ ออฟ คอนโทรล จริง ๆ ครับ นึกจะง่วงก็หลับผลอยไปซะแล้ว.. เรื่องหิวก็อีกอย่าง หิวบ่อยมาก อ้าว..หิวจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่ว่าผมจะอยากดูดนมบ่อย ๆ ซะที่ไหน โธ่..เชื่อหน่อยน่า...ผมหิวบ่อยจริงจิ๊งงงง แผล๊บ.. ..... มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนได้ยินเสียงตวาดดังลั่น "หยุด..นี่คือการปล้น" แล้วตามด้วยเสียงหวีดร้อง และเสียงตะโกนขู่กำชับจากชายคนนั้น ชายคนที่ผมเห็นว่าเหมือนโจรนั่นแหละ เขาตวาดให้ทุกคนเงียบ อยู่เฉย ๆ ในมือเขามีปืน อีกมือหนึ่งเขาถือระเบิดน้อยหน่า เมื่อไม่มีใครเชื่อเขา เขาก็เหนี่ยวไกเปรี้ยง กระสุนวิ่งทะลุหลังคาเป็นรู เสียงหวีดร้องขวัญผวาดังขึ้นจากเหล่าผู้หญิง แล้วเงียบกริบ ผมนั่งจ้องตาแป๋ว อะฮ้า..สนุกจังเลย ......... จากคุณ : แต่ผมเขียนไปคุยไปไม่เอาดีก่า - [ 22 ม.ค. 47 12:28:45 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 รถจอดทันทีที่ได้ยินเสียงปืน คนขับรถโก่ยแน่บไปทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในรถสองแถวประจำหมู่บ้านคันนั้นมีผู้โดยสารอยู่ประมาณ 17-18 คน แบ่งเป็นหญิงประมาณสิบกว่าคน นอกนั้นเป็นชาย และก็เป็นเด็ก ส่วนผมเป็นทารก ไม่นับ ทุกคนล้วงเอาเงินที่มี สร้อยแหวนที่มี ของมีค่าที่มียื่นให้เจ้าหมอนั่น แม่ของผมต้องปลดสร้อยคอ กำไลทอง และเงินในกระเป๋าให้กับมัน ผมตีราคาแล้วก็หลายพันอยู่ เสียดายชะมัด..น่าเอาไว้ซื้อเบียร์.. พูดถึงเบียร์แล้วผมน้ำลายไหลยืดหนักขึ้น หลายคนที่เห็นคงแปลกใจที่ผมเป็นเด็กเล็ก ๆ แท้ ๆ ทำไมไม่ตกใจเสียงปืน กลับนั่งน้ำลายหกอยู่บนตักแม่ แล้วทำตาแป๋วไปมา ผมมองไปที่เป้ทหารของเจ้าหมอนั่น ซึ่งบัดนี้มันถูกวางกองอยู่กับพื้นรถ ในนั้นผมเห็นระเบิดอีกลูกหนึ่ง โผล่เฉพาะส่วนก้นออกมา แสดงว่าที่ผมเห็นตุง ๆ ในตอนแรก ก็เพราะเขาใส่อาวุธมาจนเต็มเป้นั่นเอง มาปล้นคนแค่ไม่กี่คน ทำไมต้องพกระเบิดราวกับจะมาทำสงคราม นี่ไม่ใช่การปล้นธรรมดาซะแล้ว คิดได้แค่นั้น..ผมก็หลับ คร่อก.. .... ในความงวงเงียเพราะความง่วงนั้น น้ำลายของผมยังไหลไม่หยุด ได้ยินเจ้าโจรไล่ทุกคนลงจากรถ แล้วเขาก็ลงด้วย จากนั้นเขาก็ขึ้นไปที่รถอีกครั้ง เพราะเขาลืมเป้ แล้วก็ลงมาอีกครั้ง มีผู้โดยสารหลายคน วิ่งหนีเข้าป่าข้างทางไป มีอีกไม่กี่คนที่ยังไม่หนี เพราะวิ่งไม่ไหว เพราะมีแต่คนแก่ ๆ แล้วก็แม่ลูกอ่อน อย่างแม่ใหม่ของผม เขาเดินมาที่หน้ารถ ชะโงกดูกุญแจรถ แล้วก็ยิ้มออกมา คนขับกลัวจนวิ่งหนีป่าราบ โดยทิ้งกุญแจรถเอาไว้ เขาเปิดประตู ขึ้นนั่งประจำที่ มองมายังพวกผม แล้วบอกด้วยเสียงเบา ๆ ลั่นทุ่งว่า "จำไว้นะโว้ย ใครแจ้งตำรวจ รับรองว่าตายยกครัว!" แต่ก่อนจะออกรถ เขาก็เปลี่ยนใจ เปิดประตูรถออกมา เดินตรงมาที่ผมกับแม่ แล้วเขาก็กระชากผมออกจากอ้อมกอดของแม่ "ขอยืมเด็กคนนี้หน่อย..ถ้าฉันปลอดภัยดี เขาก็จะปลอดภัย.." แม่ผมร้องไห้โฮ..วิ่งไล่ตามขอร้องสุดชีวิต "อย่าเอาลูกฉันไป ได้โปรด..งั้นก็เอาฉันไปด้วย ลูกฉันยังเล็กนัก.." เขาไม่สนใจ สะบัดแม่ของผมที่พยายามดึงเขาจนหลุดแล้วล้มลงไปกลางถนน เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ผมโบกมือหยอย ๆ บอกแม่ว่าไม่ต้องห่วง แล้วผมจะรีบกลับมา... ในใจก็คิดว่า.. "เสร็จฉันแน่ ไอ้โจรเอ๊ย..รู้หรือเปล่าว่าฉัน เป็นนายร้อยตำรวจปลอมตัวมา..อะฮ้า.." เสียงหัวเราะของผมคงดังไป เจ้าหมอนั่นหันมามองหน้าผมที่วางอยู่บนเบาะข้างตัวเขา "หน้าเป็นจริงเด็กคนนี้..ไม่ร้องสักแอะ แถมยังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก..ไม่ต้องกลัวนะไอ้หนู..ฉันคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว.." ผมหยุดหัวเราะ มองหน้าเขา.. แล้วร้อง "อือ..." พร้อมกันปล่อยฉี่อุ่น ๆ ออกมา ........... ในความงวงเงียเพราะความง่วงนั้น น้ำลายของผมยังไหลไม่หยุด ได้ยินเจ้าโจรไล่ทุกคนลงจากรถ แล้วเขาก็ลงด้วย จากนั้นเขาก็ขึ้นไปที่รถอีกครั้ง เพราะเขาลืมเป้ แล้วก็ลงมาอีกครั้ง มีผู้โดยสารหลายคน วิ่งหนีเข้าป่าข้างทางไป มีอีกไม่กี่คนที่ยังไม่หนี เพราะวิ่งไม่ไหว เพราะมีแต่คนแก่ ๆ แล้วก็แม่ลูกอ่อน อย่างแม่ใหม่ของผม เขาเดินมาที่หน้ารถ ชะโงกดูกุญแจรถ แล้วก็ยิ้มออกมา คนขับกลัวจนวิ่งหนีป่าราบ โดยทิ้งกุญแจรถเอาไว้ เขาเปิดประตู ขึ้นนั่งประจำที่ มองมายังพวกผม แล้วบอกด้วยเสียงเบา ๆ ลั่นทุ่งว่า "จำไว้นะโว้ย ใครแจ้งตำรวจ รับรองว่าตายยกครัว!" แต่ก่อนจะออกรถ เขาก็เปลี่ยนใจ เปิดประตูรถออกมา เดินตรงมาที่ผมกับแม่ แล้วเขาก็กระชากผมออกจากอ้อมกอดของแม่ "ขอยืมเด็กคนนี้หน่อย..ถ้าฉันปลอดภัยดี เขาก็จะปลอดภัย.." แม่ผมร้องไห้โฮ..วิ่งไล่ตามขอร้องสุดชีวิต "อย่าเอาลูกฉันไป ได้โปรด..งั้นก็เอาฉันไปด้วย ลูกฉันยังเล็กนัก.." เขาไม่สนใจ สะบัดแม่ของผมที่พยายามดึงเขาจนหลุดแล้วล้มลงไปกลางถนน เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ผมโบกมือหยอย ๆ บอกแม่ว่าไม่ต้องห่วง แล้วผมจะรีบกลับมา... ในใจก็คิดว่า.. "เสร็จฉันแน่ ไอ้โจรเอ๊ย..รู้หรือเปล่าว่าฉัน เป็นนายร้อยตำรวจปลอมตัวมา..อะฮ้า.." เสียงหัวเราะของผมคงดังไป เจ้าหมอนั่นหันมามองหน้าผมที่วางอยู่บนเบาะข้างตัวเขา "หน้าเป็นจริงเด็กคนนี้..ไม่ร้องสักแอะ แถมยังหัวเราะเอิ๊กอ๊าก..ไม่ต้องกลัวนะไอ้หนู..ฉันคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว.." ผมหยุดหัวเราะ มองหน้าเขา.. แล้วร้อง "อือ..." พร้อมกันปล่อยฉี่อุ่น ๆ ออกมา ........... ฉี่ของผมที่ว่าอุ่น ๆ นั้น พุ่งปริ๊ดเข้าสู่ใบหน้าด้านข้างของเขาพอดี เรื่องนี้ผมชำนาญมาก่อนที่จะเกิดเป็นเด็กซะอีก จริง ๆ แล้วผมเล็งที่รูหู แต่แรงส่งของ..เอ่อ..ของ..ผมจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ? แต่แรงส่งของ..จิ๊บจี๋..เอ๊ะ..ไม่ได้ อันนี้เขาไว้เรียกของเด็กผู้หญิง แล้วผมจะเรียกว่าอะไรดีหว่า??? เรียกว่า..หูด้งก็แล้วกัน แต่แรงส่งของเจ้าหูด้งของผมมันได้แค่แก้มของเขาเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ร้องเจี๊ยก เบรคจนรถแทบปัด หันมามองผมตาขวาง ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก..เขาใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า เลียปากแผล็บ "ดีไม่เข้าปาก..เจ้าเด็กบ้านี่" เขาพารถกระโจนออกไป เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาไปตามทาง ทางที่ไปไหนไม่รู้ ถนนเริ่มขรุขระขึ้นเรื่อย ๆ ผมนอนตัวสั่นโยนไปโยนมา บางครั้งกระเด้งขึ้นทั้งตัวแทบหล่นจากที่นั่ง "เฮ้ย..เบาหน่อยว้อย.." ผมพยายามบอกเขา แล้วเขาก็เบรครถ อุ้มผมขึ้นใส่บ่า คว้าสิ่งของของเขาวิ่งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนั้นอยู่ในป่า!! เป็นบ้านที่เหมือนกระต๊อบ เป็นกระต๊อบที่โย้เย้เจียนจะพังแหล่อยู่แล้ว ในบ้านมีหญิงสาวคนหนึ่ง เธออยู่ในชุดชาวบ้านธรรมดา ใส่เสื้อคอกระเช้า ใส่ผ้าถุงสีตุ่น ๆ เสื้อคอกระเช้าที่คอของเสื้อคล้ายกระเช้าจริง ๆ คือย้วยลงมาจนผมต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วผมก็ร้องโฮ.. ผมหิวนมมมมมมมมม ......... เจ้าโจรร้ายรีบส่งผมให้กับสาวน้อยคนนั้น เธอคงมีอายุไม่มาก อย่างน้อยก็น่าจะน้อยกว่าผม(ก่อนจะเป็นเด็กเนี่ย)ไม่ต่ำกว่าสิบปี คือเธอน่าจะมีอายุสิบแปดสิบเก้าปีเท่านั้น เธอรับผมเข้าไปในอ้อมกอด ดวงตาแสดงความยินดีอย่างล้นเหลือ "ลูกแม่..ลูกแม่กลับมาแล้ว.." เจ้าโจรคนนั้น บัดนี้แปรสภาพจากโจรโฉดมาเป็นพ่อบ้านชาวป่าไปในทันที "ลูกของเราไม่ได้ตายหรอก..โรงพยาบาลเขาเข้าใจผิดน่ะ พอข้าไปถึงเขาก็อุ้มลูกมาให้.." "เหรอ..โอ..ลูกแม่.." เธอร่ำร้องเวียนจูบเวียนหอมผมอยู่นั่นแล้ว แม้ผมจะร้องว่าหิวนม ๆ ๆ อยู่ตลอดเวลา "ข้าไปก่อนล่ะ ข้ายืมรถเขามา จะรีบเอาไปคืนเขา เอ็งอยู่ดี ๆ ล่ะ..อยู่แต่ในบ้านนะ ไม่งั้นเขาจะมาเอาลูกของเรากลับไป.." สิ้นเสียงของเขา เธอคนที่ผมอยากกินนมนั้นรีบพาผมวิ่งเข้าบ้านในทันที ปากก็พร่ำร้องด้วยถ้อยคำที่แปลก ๆ "ไม่ ไม่ ลูกของข้านะ อย่ามาเอาไปนะ ลูกของข้า..ฯลฯ" เมื่อหลุดเข้ามาในบ้าน..กลิ่นเหม็นบางอย่างก็โชยเข้าจมูกผมจนแทบสำลัก มันเป็นกลิ่นเหม็นเน่า..เน่าจนกลายเป็นกลิ่นสาบสาง อบอวลไปทั่ว แสงแดดรอดมาทางรูของใบฝาก ที่ถักหยาบ ๆ กั้นเป็นฝาและเป็นหลังคา เข้ามาพอให้เห็นว่าในบ้านเป็นอย่างไร ผมเงียบกริบ..นี่ไม่ควรจะเป็นบ้านคน ควรจะเป็นบ้านร้างเสียมากกว่า ร่องรอยที่มีอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเสื่อที่ปูอยู่บนแคร่ ซึ่งเป็นคราบสกปรกกระดำกระด่าง มุ้งที่หูหลุดลงมากองอยู่กับพื้น หมอนสีดำใบเดียวนั้นไม่น่าจะเป็นหมอนต่อไปอีกแล้ว มันควรจะถูกเรียกว่าก้อนขยะ ทั้งปวงนั้นไม่น่าจะถูกเรียกว่าเป็นที่นอน มองไปที่สุดฝาของบ้าน เตาไฟที่ถูกผ่านการใช้มานักต่อนักจนไม่อยู่ในสภาพเดิมของมัน จานชามเต็มไปด้วยเศษอาหาร บ้างก็ส่งกลิ่นเหม็นบ้างก็แห้งเกรอะกรัง ผมไม่กล้ามองไปที่ส่วนที่เป็นห้องน้ำ ผมกลัวอ้วก ้อ้อ.เด็กทารกเขาต้องเรียกว่าอ๊อกซินะ..ผมกลัวอ๊อก แล้วผมก็สรุปได้ว่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคนบ้า หรือไม่ก็มีสติไม่สมประกอบมากกว่าบ้านของคนปกติ ไอ้เจ้าโจรร้ายมันมาปล่อยผมไว้กับหญิงบ้านี่เอง..มิน่า..ไอ้ผมก็มัวแต่สนใจแต่นมเท่านั้น ไม่สนใจกลิ่นตัวของเจ้าหล่อน หญิงคนที่กอดผม มีกลิ่นตัวที่เหม็นเหลือร้าย เหมือนไม่ได้อาบน้ำมานานนับเดือน ตายแหล่ว..ผมจะทำอย่างไรดี??? ผมไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เจ้าโจรร้ายคนนั้น พาผมมาให้สาวน้อยจิตผิดปกติคนนี้ เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่??? ก่อนที่จะคิดอย่างไรได้ออก ปากของผมก็ถูกนมอัดเข้ามาเสียแล้ว น้ำนมไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เหมือนถูกกักเก็บคั่งค้างอยู่นาน จนผมแทบสำลัก ตะแรกผมไม่กล้ากลืน ด้วยรู้สึกผะอืดผะอม แต่รสชาติของน้ำนมนั้นไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากน้ำนมจากแม่ใหม่ของผมเลย ยิ่งเห็นสายตาเอื้ออาทรของผู้เป็นแม่ซึ่งกำลังมองผมเหมือนลูกของเธอคนนั้นด้วยแล้ว ทำให้ผมตัดสินใจกลืนน้ำนมนั้น และเมื่อกลืนไปแล้ว สัจธรรมอย่างหนึ่งก็เกิดขึ้นในใจของผมทันที ขึ้นชื่อว่าน้ำนมจากผู้เป็นแม่แล้ว..จะอย่างไรก็กลั่นออกมาจากความรัก ความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าความรักใดในโลก ผมจึงทั้งดูดทั้งกลืนอย่างเต็มคำ ............. จากคุณ : เหม่..ต้องปะทีละสั้น ๆ นะนี่ - [ 22 ม.ค. 47 12:29:50 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ด้วยความซาบซึ้งในน้ำนมของผู้ที่เป็นแม่(ที่เข้าใจว่าผมเป็นลูก) ทำให้ผมดูดดื่มกับรสน้ำนมนั้นอย่างหนำใจ ในขณะที่ผมดูดอยู่นั้น ผมก็ใช้สายตาเพ่งมองเธอคนนั้นอีกครั้ง ใบหน้าที่มอมแมม มีแววของความสวยติดอยู่จนผมสัมผัสได้ ดวงตาในกรอบคิ้วนั้นดูอ่อนหวานนัก ผมยาวเป็นกระเซิง คงไม่ได้ผ่านการอาบน้ำมานานอยู่ แต่กระนั้นก็ยังคงดำสนิท เธอมองมาที่ผม ปากพร่ำจำนรรจ์ไปเรื่อย บางคราวผมก็เห็นน้ำใส ๆ เอ่อขึ้นในดวงตาคู่นั้น บางคราผมก็เห็นเธอหัวเราะ แสดงความดีอกดีใจสลับไปมาอยู่อย่างนั้น แล้วอยู่ดี ๆ เธอก็วางผมโครมลงบนพื้น จนผมตกใจ อ้าปากค้าง มีลิ้นแลบออกมาด้วย “นี่ไม่ใช่ลูกของฉัน ลูกของฉันตายแล้ว..โฮ ลูกแม่ ลูกแม่ตายแล้ว..แม่มันไม่ดีเอง..แม่ไม่มีเงินพาลูกไปหาหมอ พ่อของเจ้าก็ต้องไปเป็นทหาร..ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวพ่อเจ้ากลับมา แม่จะพาเจ้าไปหาหมอ..หา..อะไรนะ..อ้าว..ทำไมเจ้าไปนอนอยู่บนพื้นอย่างงั้นล่ะลูก มันสกปรกรู้ไหม..ซนจริง ๆ เชียว ตัวแค่นี้..อิ่มแล้วหรือลูก นี่ไง นม กินซะนะลูก กินซะ แม่มีอย่างเดียวที่จะให้ได้เท่านั้น ก็คือน้ำนมนี่แหละ ฯลฯ” ผมถูกอุ้มขึ้นไปนอนบนตักอีกครั้ง ปทุมถันนั้นก็กดทับเข้ามาที่ปากของผมอีกที สลับเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่อย่างนี้จนผมอิ่ม เมื่ออิ่มแล้วผมก็เลยมีสมองตรองเหตุการณ์ ว่าเรื่องนี้มันเป็นไปมาอย่างไร อะไรทำให้ผมต้องมานอนอยู่ที่นี่ นึก ๆ แล้วก็คิดถึงแม่ใหม่..เวลาเย็นย่ำอย่างนี้ผมคงจะต้องถูกจับอาบน้ำ บางทีแม่ใหม่ก็อาบกับผมด้วย..โหย..สนุกมาก ผมเป็นเด็กที่แม่ใหม่ชมว่าชอบอาบน้ำที่สุด ไม่ร้องเหมือนเด็กคนอื่น แม้จะสระผมจนยาสระผมเข้าตา..ผมก็ยังลืมตาแป๋ว แม่ใหม่ชมผมอีกว่า เวลาอาบน้ำผมชอบทำหน้าแดง โดยเฉพาะตอนที่แม่ใหม่อาบด้วย แม่ใหม่หุ่นดี เอ้ย..คนดีที่สุดเล้ย . . เท่าที่ผมจับใจความได้จากคนที่กำลังคิดว่าผมเป็นลูกอยู่นั้น ซึ่งเดี๋ยวก็บ้าเดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็พูดเป็นเรื่องเป็นราวเดี๋ยวก็พูดไม่เป็นเรื่องไม่เป็นราว ผมพอจะสรุปได้ว่า ผมไม่รู้อะไรเลย งือ . พระอาทิตย์ตกนานแล้ว เธอคนนั้นกำลังก่อไฟเพื่อหุงหาอาหาร กลิ่นควันไฟลอยอบอวลไปทั่ว เธอวางผมไว้บนแคร่ที่เหม็นอับนั้น ผมดิ้นกระแด่ว ๆ ส่งเสียงอือ ๆ ตลอดเวลา ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะยุงมันกัดอะครับ เด็กทารกอายุประมาณสามเดือนอย่างผม แม้จะรู้วิธีที่จะฆ่ายุงได้ แต่ผมก็ฆ่าไม่ได้ นอกจากจะดิ้น ๆ ไม่ให้ยุงมันกัดได้ แต่ยุงในป่าแห่งนั้น ดื้อมาก หน้าด้านมาก หรือไม่ก็คงรู้ว่าผมไม่มีฤทธิเดชอะไรนอกเสียจากดิ้นกระแด่ว ๆ อย่างนั้น มันก็พากันดับเครื่องชนเหมือนเครื่องบินกามิกกาเซ่(เขียนถูกเป่า?)ของญี่ปุ่นสมัยสงครามโลก แต่ละลำที่วิ่งเข้ามาจึ๊ก ๆ ตามตัวผมนั้น ทั้งเจ็บทั้งคันจนบอกไม่ถูก ไอ้ผมจะส่งเสียงร้อง ผมก็สงสารเธอคนนั้น ไม่รู้ว่าที่ก่อไฟหุงข้าวนั้นจะมีข้าวให้หุง จะมีอาหารให้ทำหรือไม่..ผมจึงได้แต่กัดฟันที่มีแต่เหงือก อดทนอาการคันที่เกิดขึ้นนั้นจนน้ำตาไหลพราก ดีที่มือไม้สะเปะสะปะไปเจอผ้าผืนเล็ก ๆ ผืนหนึ่ง ผมค่อย ๆ บรรจงลากมันมาห่มให้กับตัวเอง ด้วยมือที่ประสาทการทำงานยังทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าอาการกระแด่ก ๆ นั้น ผมคิดว่าคงใช้เวลาประมาณชั่วโมงหนึ่งเห็นจะได้ กว่าผ้าผืนนั้นจะมาห่มลำตัวผมได้มิด โผล่แต่ตาแป๋วออกมา มองฝ่าความมืดไปที่เธอคนนั้น ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ข้างเตาไฟ แล้วใครคนหนึ่งก็พรวดเข้ามาจนผมตกใจร้องเจี๊ยก ไม่ใช่ใครอื่น โจรใจฉกาจคนนั้นนั่นเอง เขามีท่าทางรีบร้อนลุกลนตอนเข้ามา แต่เมื่อเข้ามาได้แล้ว เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “หุงข้าวทำไมล่ะจ๊ะ..นี่ ข้าซื้อข้าวเตี๋ยวมาฝาก มากินด้วยกันดีกว่า ไง เจ้าเขียว(ทำไมไม่เรียกเจ้าแดงเหมือนนิยายเรื่องอื่นน้า??) ร้องกวนแม่เจ้าหรือเปล่า?..” เขาหันมาทางผม เด็กสาวแม่ลูกอ่อนคนนั้นเดินมารับห่อก๋วยเตี๋ยวที่มือของหนุ่มคนนั้น เธอมีท่าทางหิวโซ หิวจนลืมผมไปแล้วมั้ง เห็นรีบวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของบ้านเพื่อไปจัดการใส่เข้าท้อง ส่วนชายคนนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งลงข้าง ๆ ผม  ควักอะไรอย่างหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ผมมองตาม พอเห็นเจ้าสิ่งนั้น ผมก็ใจหายวาบ มันเป็นกระป๋องเบียร์!! เบียร์ที่เย็นฉ่ำจนมีน้ำเกราะพราว!! เขาเปิดมันดังเป๊าะ..ฟี๊..แล้วก็ดื่มอั้ก ๆ ๆ ผ่านลำคอลงไป จากนั้นก็ร้อง “ฮ่าซ์ .” ต่อมน้ำลายของผมทำงานอย่างฉับพลันทันที มันหดตัวบีบน้ำลายให้พุ่งจี๊ดออกมาเป็นน้ำพุ ผมดิ้นกระแด่ว ๆ จนผ้าที่อุตส่าห์ลากมาคลุมตัวได้นั้นหลุดรุ่ยออกไป ไม่สนใจมันแล้วยุงเยิง เวลากว่าสามเดือนที่ผ่านมา ที่เบียร์มันไม่เคยผ่านลิ้นของผม ผ่านลำคออันแห้งผากของผม ผ่านกระเพาะลำไส้ของผมเลย ท้องของผมร้อนวาบ ปากของผมจึงเปรี้ยวจี๊ดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมส่งเสียงร้องอือ ๆ ดังลั่น “คุยอะไร? ไอ้หนู..” หลังจากที่เขากระดกกระป๋องนั้นไปได้อีกสองสามที เขาก็หันมาคุยกับผม โดยก่อนหน้านั้นผมเห็นเขาชำเลืองไปทางภรรยาสาวของเขาด้วย “ข้าขอโทษเอ็งว่ะ ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ถ้าเอ็งฟังข้ารู้เรื่องเอ็งจะต้องยกโทษให้ข้าแน่ ๆ..” “อือ..” ผมขอเบียร์เขาดื่มมั่ง “ข้าจำเป็นจริง ๆ ที่ต้องทำอย่างนี้..ข้าสงสารเมียข้า มันเป็นบ้าไปเลยเมื่อลูกของเราตาย..ข้าผิดเอง ข้าถูกเกณฑ์ทหาร ข้าไม่ยอมให้มันพาลูกกลับไปหาญาติพี่น้องของข้า ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างงี้..” แล้วเขาก็ยกกระป๋องขึ้นกระดกอีกครั้ง “เอื๊อก..” ผมกลืนน้ำลาย พยายามยกมือยกไม้ขอกินเบียร์มั่ง แต่เขาก็พูดต่อไป..ไม่สนใจผมเลย.. ฮือ .. .. จากคุณ : เอาล่ะ ๆ ใกล้แระๆ - [ 22 ม.ค. 47 12:30:37 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มันเป็นกระป๋องเบียร์!! เบียร์ที่เย็นฉ่ำจนมีน้ำเกราะพราว!! เขาเปิดมันดังเป๊าะ..ฟี๊..แล้วก็ดื่มอั้ก ๆ ๆ ผ่านลำคอลงไป จากนั้นก็ร้อง “ฮ่าซ์ .” ต่อมน้ำลายของผมทำงานอย่างฉับพลันทันที มันหดตัวบีบน้ำลายให้พุ่งจี๊ดออกมาเป็นน้ำพุ ผมดิ้นกระแด่ว ๆ จนผ้าที่อุตส่าห์ลากมาคลุมตัวได้นั้นหลุดรุ่ยออกไป ไม่สนใจมันแล้วยุงเยิง เวลากว่าสามเดือนที่ผ่านมา ที่เบียร์มันไม่เคยผ่านลิ้นของผม ผ่านลำคออันแห้งผากของผม ผ่านกระเพาะลำไส้ของผมเลย ท้องของผมร้อนวาบ ปากของผมจึงเปรี้ยวจี๊ดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมส่งเสียงร้องอือ ๆ ดังลั่น “คุยอะไร? ไอ้หนู..” หลังจากที่เขากระดกกระป๋องนั้นไปได้อีกสองสามที เขาก็หันมาคุยกับผม โดยก่อนหน้านั้นผมเห็นเขาชำเลืองไปทางภรรยาสาวของเขาด้วย “ข้าขอโทษเอ็งว่ะ ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ถ้าเอ็งฟังข้ารู้เรื่องเอ็งจะต้องยกโทษให้ข้าแน่ ๆ..” “อือ..” ผมขอเบียร์เขาดื่มมั่ง “ข้าจำเป็นจริง ๆ ที่ต้องทำอย่างนี้..ข้าสงสารเมียข้า มันเป็นบ้าไปเลยเมื่อลูกของเราตาย..ข้าผิดเอง ข้าถูกเกณฑ์ทหาร ข้าไม่ยอมให้มันพาลูกกลับไปหาญาติพี่น้องของข้า ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างงี้..” แล้วเขาก็ยกกระป๋องขึ้นกระดกอีกครั้ง “เอื๊อก..” ผมกลืนน้ำลาย พยายามยกมือยกไม้ขอกินเบียร์มั่ง แต่เขาก็พูดต่อไป..ไม่สนใจผมเลย.. ฮือ .. .. เขากระดกเบียร์อีกครั้ง..ทุก ๆ ครั้งผมก็จะส่งเสียงร้องว่า อื้อ..คุณผู้อ่านคงเคยเห็นเด็กทารกที่กำลังส่งเสียงนะครับ คือพุงเขาจะพองไปตามจังหวะการส่งเสียง สำหรับผมนอกจากจะเป็นอย่างนั้นแล้วปากยังตายังลุกไปตามจังหวะด้วย "ลูกของข้าไม่สบายมาก เมียข้าพยายามพาไปหาหมอ แต่ไอ้คนในโรงพยาบาลนั้นมันชั่ว มันเห็นว่าไม่มีเงินจะจ่ายมัน มันก็เลยให้ยาอะไรไม่รู้มาให้..กลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงสามวัน ลูกข้าก็ตาย.." "อื้อ.." ผมทำพุงยื่นตาลุกอีกครั้ง "พอลูกข้าตาย เมียข้าเสียใจมากจนเป็นบ้า ข้าพอรู้ข่าวก็หนีทหารออกมา ขโมยระเบิดกับปืนมาด้วย กะจะมาถล่มโรงพยาบาลซะให้สาสม..." "อื้อ.." ผมมองตามกระป๋องในมือของเขาที่เดี๋ยวก็ยกขึ้น ๆ จนในที่สุดคงจะเป็นอึกสุดท้าย เขาวางมันลงข้าง ๆ ขาของเขา และข้าง ๆ มือของผม "แต่พอข้าขึ้นรถสองแถวคันนั้น ข้าก็คิดว่าข้าควรจะหาเงินมารักษาเมียของข้าด้วย ข้าก็เลยปล้นซะเลย เอ็งรู้ไหม ข้าได้เงินมาแยะเชียว..พรุ่งนี้ข้าจะพาเมียของข้าไปหาหมอที่กรุงเทพฯ.." "อื้อ.." ผมพยายามกระดกมือเพื่อจะคว้ากระป๋องเบียร์ใบนั้นให้ได้ "พอข้าปล้นเสร็จแล้ว ข้าก็เห็นเอ็ง..ลูกของข้าก็คงอายุราวเดียวกับเอ็ง..ตอนแรกข้าจะเอาเอ็งไปเป็นตัวประกัน แต่ข้าก็เปลี่ยนใจ ข้าจะเอาเอ็งมาเป็นลูกของข้ากะเมียข้าเลยดีกว่า..เอ็งเห็นไหม เมียข้าดีใจมากที่ได้เอ็งมา ดูสิ มันกินข้าวได้เยอะเชียว.." "เอิ๊กส์.." เป็นเสียงของผมที่พยายามซดเบียร์ที่เหลือติดก้นกระป๋องนั้นจนได้ (ความสามารถพิเศษครับจึงทำได้ ผมไม่บรรยายดีกว่าครับว่าทำได้อย่างไร แค่นี้ก็โกหกพออยู่แร้วววว) รสชาติที่คุ้นเคย ค่อย ๆ ผ่านลิ้นไปสู่ลำคอ ผ่านลูกกระเดือกไปสู่ลำไส้ ลงไปกองอุ่นอยู่ที่กระเพาะ "ฮ่าซ์..." ฤทธิของมันเริ่มแผ่ซ่านย้อนขึ้นมา ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเบียร์ไม่ถึงอึกนั้นจะทำให้ผมเมาได้ขนาดนี้ โลกเริ่มหมุนคว้าง อารมณ์กรึ่มเต็มที่จนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา เขาคงได้ยินเสียงหัวเราะของผมเข้า..จึงหันมามองอย่างแปลกใจ "เฮ่ย..ไม่สบายรึ หน้าแดงเชียว.." เขาใช้มือลูบคลำผม "อือม์ ตัวก็ร้อน ตายล่ะวา..เอ็งจะตายเหมือนไอ้เขียวลูกข้าไหมวะเนี่ย.." "เอิ๊กส์.." ผมเรอแล้วหัวเราะ ............... โลกที่หมุนคว้างอยู่นั้นทำให้ผมบรรยายอะไรออกมาไม่ถูกเท่าไหร่ ผมมารู้ตัวว่าผมเป็นเด็กทารกเอาก็ตอนที่กำลังเมานี่เอง โหย..ผมถึงกับนึกภาพตอนที่ผมทานเบียร์เป็นใหม่ ๆ ว่ามันเลวร้ายขนาดไหน ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเพิ่งเข้าสู่วัยรุ่น (ไม่กี่ปีก่อนจะหัวน๊อคพื้นแล้วกลายมาเป็นเด็กทารกเนี่ยแหละ) ผมไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ที่เกาะเสม็ด ซัดไปซะหลายขวด อาเจียนจนเต็มหาดไปหมด เท่านั้นยังไม่พอ ยังเดินลงไปเล่นน้ำทะเลตอนกลางคืน เพื่อน ๆ ต้องวิ่งไปลากขึ้นมานับให้นอนตากน้ำค้างตรงชายหาดอยู่ทั้งคืน เช้าน่ะแหละถึงได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง เฝ้างอนง้อแฟนผมแทบแย่ ก็เล่นไปวิ่งไล่ปล้ำเขานี่ครับ จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร จากนั้นเป็นต้นมาแม้ผมจะดื่มเบียร์อีกนับไม่ถ้วน แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้น มาครั้งนี้นี่แหละ ก็ใครจะไปรู้ว่าเบียร์แค่หยดสักหยดจะทำให้เด็กอายุสามเดือนเมาได้ขนาดนี้ ผมเห็นเมียของเจ้าหมอคนที่เป็นโจรคนนั้นวิ่งเข้ามาอุ้มผม ผมก็กอดหมับเข้าให้ พอเห็นผู้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ ผมก็ใช้เท้ายัน ๆ เอาไว้ด้วยความหวง บังเอิญเท้าของผมไปยันอะไรเข้าอย่างหนึ่ง ซึ่งคงเหน็บอยู่ที่พุง ทำให้มันตกออกมาโดยที่เขาไปรู้ตัว เขาลุกขึ้นไปหาผ้าเพื่อชุบน้ำแล้วน้ำมาเช็ดตัวผม ผมก็เลยมีโอกาสเอาเท้าเขี่ยผ้าห่มผืนที่อยู่ใกล้ ๆ คลุมทับเจ้าสิ่งที่ตกลงมานั้น มันเป็นปืนนี่นา.. ในฉับพลันทันใดนั้น โลกในกระต๊อบหลังนั้นก็ถูกป่วนขึ้นทันทีจากคนนับสิบคนที่พร้อมใจกันกรูเข้ามา ผมเห็นเจ้าโจรพยายามหาปืนจากเอว โดยไม่สนใจเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ตะโกนบอกว่าให้ยกมือขึ้น เขาทำหน้าถอดสีเมื่อไม่พบปืน ผมส่งเสียงอื้อออกไปว่าไอ้โจรหน้าโง่เอ๊ย..ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันช่วยแกเอาไว้..ถ้าตำรวจเห็นปืนเข้าล่ะก็แกพรุนเป็นแมงกระพรุนแน่(แมงกระพรุนมันตัวพรุนไหมนี่??) ตำรวจเข้ารวบตัวเขาโดยละม่อม..ผมพยายามส่งเสียงถามว่าใครคือจ่าละม่อมหรือพลฯละม่อม แต่ไม่เห็นมีใครตอบสักคน แม่ใหม่ของผมไม่รู้โผล่มาจากไหน..ร้องไห้โฮโผเข้าหาผมอย่างรวดเร็วในอ้อมกับของเด็กสาวสติไม่เต็มคนนั้น การยื้อแย่งเกิดขึ้นในทันที "อย่า..อย่าเอาลูกฉันไป..อย่าเอาลูกฉันไป..สงสารฉันเถิดนะ..ฉันขาดลูกไม่ได้..อย่าเอาลูกฉันไปอีกเลย..ไม่..ไม่..ฉันไม่ยอม..ใครบอกว่าลูกฉันตาย..ลูกฉันยังไม่ตาย..ลูกฉันอยู่นี่ไง..เอามานะ..ฮึ่ม..ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่...ฮือ..ลูกแม่..เขาจะมาพรากลูกไปอีกแล้ว..มามะ มาหาแม่เถิดลูก..มากินนมแม่ มาสิ..นมแม่อะไรนะ..ฯลฯ" "เอิ๊กส์.." ผมเรออีกครั้ง แล้วหลับไปในวินาทีนั้น .............. จากคุณ : อ้าว..จบตรงนี้แล้วต่อตรงไหนล่ะ - [ 22 ม.ค. 47 12:34:44 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้พ่อใหม่และแม่ใหม่ของผม พาผมกลับกรุงเทพฯ กรุงเทพฯ ที่เป็นเสมือนบ้านของผม ผมดีใจมาก ดีใจจนร้องไห้ตลอดเวลา “คุณคะ..สงสัยลูกจะไม่สบาย..ร้องงอแงตลอดเวลาเลย..” แม่ใหม่แสนสวยของผมบอกพ่อใหม่ของผม ทั้งสองมีสีหน้ากังวล ผมได้ยินดังนั้นก็เงียบ..แล้วก็ร้องใหม่ ไม่รู้เป็นไร ตอนเป็นเด็กทารกนี่ถ้าได้ร้องไห้แล้วมันรู้สึกโล่งหัวโล่งตัวอย่างไรบอกไม่ถูก มิน่า..เด็กทารกถึงชอบร้องกันนัก “สงสัยตรากตรำมากไปหน่อย ตัวรุม ๆ ทั้งวัน ต้องพาไปหาหมอซะแล้ว..” บ้านในกรุงเทพฯ ที่แม่กะพ่อใหม่อาศัยอยู่ เป็นอพาร์ตเม้นท์อยู่แถวดินแดง ชื่อ “หยาดฟ้า” ผมเข้าใจว่าเมื่อคลอดผมแล้ว พ่อกับแม่ตั้งใจจะให้ผมไปโตที่บ้านต่างจังหวัด เพราะอากาศดีและไม่วุ่นวายเหมือนที่นี่ อีกทั้งยังมีญาติพี่น้องช่วยดูแลมากมาย แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ลักพาตัว ทำให้ทั้งสองไม่ไว้ใจที่นั่นอีกต่อไปแล้ว ผมเลยต้องเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงในอาคารสำเร็จรูป กับชีวิตสำเร็จรูป ซึ่งจะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เพราะจริง ๆ แล้วผมก็โตมา(ในชาติที่แล้ว)ในลักษณะนี้เหมือนกัน คือตื่นเช้าก็กินนมสด (หมายถึงนมจากเต้าอะครับ..แฮ่) นอนเล่นอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า หากโตขึ้นมาหน่อยก็ลงไปวิ่งเล่นบริเวณที่จอดรถใต้อาคาร ชีวิตพ่อแม่ลูกขลุกกันอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั้นทุกวันทุกคืน ถ้าคุณผู้อ่านเห็นผมแล้วรู้สึกว่า หน้าตาของผมเป็นเหลี่ยม ๆ ล่ะก็ ก็อย่าแปลกใจ .. พ่อใหม่ของผมที่ชอบกินเบียร์แข่งกับผมนั้น คุณผู้อ่านรู้แล้วใช่ไหมครับว่าชื่อวิโรจน์ เขามีอายุไม่ถึงสามสิบปี ทำงานอยู่ที่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าเกี่ยวกับการขับรถขนเงินอะไรนี่แหละ เมื่อผมสังเกตเขาเต็มตา ผมก็ยอมรับว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ที่รักลูกมาก เช้าก่อนไปทำงาน เขาพยายามช่วยภรรยาของเขาเลี้ยงผม ทั้งเปลี่ยนผ้าอ้อม ทั้งอุ้มขึ้นบ่าเพื่อให้ผมเรอเอาอากาศที่เข้าไปพร้อมนมออกมาจากกระเพาะ “เอิ๊กส์..” “เอ..ลูกเรานี่เรอเสียงแปลก ๆ นะ..” “ทำไมคะ?” “เรอเหมือนคนกินเบียร์ ผมไม่เคยได้ยินเด็กคนไหนเรอเสียงเปรี้ยวปากขนาดนี้..” “จริงเหรอ..สงสัยจะเป็นตั้งแต่ตอนที่ไอ้โจรคนนั้นแกล้งเอาเบียร์กรอกปากลูกของเราละมัง..จำได้ว่าแกเหม็นเบียร์ไปทั้งตัว..” “สงสัยจะใช่..ตอนที่ผมกินเบียร์ เห็นเขาทำท่าทำทางอย่างกะจะให้ผมแบ่งให้เขากินมั่ง..” แม่ใหม่ของผมหัวเราะ “ยังไม่ได้สี่เดือนดีเลยนี่นะ พี่ก็คิดมากไปแล้ว..” “เอิ๊กส์..” ผมเรอด้วยความเปรี้ยวปากอีกครั้ง และแม่ใหม่ก็พาผมไปโรงพยาบาล อะไรไม่รู้ทำให้ผมคิดถึงสาวน้อยคนนั้นขึ้นมาได้ เด็กหญิงชะอ้อนไงครับ ผมยังจำตาใสแป๋วแหวของเธอได้ จำผมม้าของเธอได้ และยังจำน้ำลายที่หยดจากปากเธอมาเข้าปากผมได้ แหวะ.. ในโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ นี้ ใช่ว่าจะมีคนน้อยหรือคนพลุกพล่านน้อยกว่าแต่อย่างใด มีมากพอ ๆ กัน แต่ดูเป็นสัดส่วนกว่า เขตรักษาพันธ์เด็ก เอ้ย ส่วนที่รักษาเฉพาะเด็กเล็ก ถูกแบ่งไว้อย่างชัดเจน มีห้องเด็กเล่นให้ซะด้วย แต่ผมคงจะเด็กเกินไปแม่ใหม่คนสวยของผมจึงกอดผมไว้อยู่บนตัก นั่งรอการเรียกชื่อจากพยาบาลหน้าอูมเป็นลูกยอ สายตาของผมมองกวาดไปเรื่อย..ยอมรับว่ารู้สึกตาร้อนผ่าว ๆ อยู่เหมือนกัน ลำตัวก็รู้สึกอ่อนล้า ปวดเมื่อย สงสัยผมจะเป็นไข้จริง ๆ แฮะ “เด็กชายสิงห์ วัดไข้และชั่งน้ำหนักหน่อยค่ะ..” พยาบาลนางหนึ่งเรียกชื่อผม แม่ใหม่อุ้มผมวางไว้บนเครื่องชั่งน้ำหนัก เห็นพยาบาลจดยิก ๆ ลงไปบนกระดาษแผ่นหนึ่ง จากนั้นก็หยิบปรอทวัดไข้ขึ้นมา แล้วสะบัด ๆ ให้ปรอทลดระดับลงไปต่ำสุด จากนั้นก็ปลดผ้าอ้อมของผมออก ผมร้องอื้อให้เธอรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรกับผม แต่เธอไม่สนใจ ยังทำหน้าอูมเป็นลูกยออยู่อย่างนั้น ผมพยายามใช้มือปิดของสงวน แต่เนื่องจากมันบังคับไม่ค่อยได้ เลยกลายเป็นว่ากำลังทำเป็นเล่นกับเธอ เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งจับตรงนั้นแล้วขยี้เบา ๆ “หมันเขี้ยวจริงเด็กคนนี้..” จากนั้นเธอก็เอาปรอทอันเบอเริ่มในสายตาของเด็กทารกอย่างผมนั้น จิ้มพรวดเข้าในรูก้นของผม “จ๊ากกกก” “โอ๋..อย่าร้องนะคะ..ไม่เจ็บซะหน่อย แป๊บเดียวเองนะคะ..” “จ๊าก .ก” “เอ๊ะ..เป็นไรไปคะ..โอ๊ะโอ๋..แทงผิด ขอโทษนะคะ ว้า..ก็หนูก้นใหญ่นี่คะ..เอาใหม่นะคะ..” กว่าเธอจะทำให้ผมเงียบได้ ก็ใช้เวลาอยู่นาน ปรากฏว่าอุณหภูมิของผมเกือบสามสิบแปดองศา พยาบาลหน้าลูกยอคนนั้นถึงกับอุทานออกมา “ไข้สูงอย่างงี้ ต้องรีบเช็ดตัวแล้วล่ะค่ะ..เด็กอ่อนขนาดนี้จะปล่อยให้ไข้สูงไม่ได้ เดี๋ยวชักขึ้นมาจะเรื่องใหญ่ค่ะ..” เธอบอกกับแม่ใหม่ของผม แล้วเธอก็พาผมเข้าไปในห้องหนึ่ง กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งไปหมด วางผมลงบนเตียง คู่กับเด็กคนหนึ่งที่กำลังนอนโป๊อยู่ เป็นเด็กผู้หญิงซะด้วย ในทันทีที่ผมเห็นหน้าตาของเธอ ผมรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนในบัดดล ผมไม่เคยเห็นเด็กคนไหน สวยขนาดนี้มาก่อนเลย เด็กหญิงชะอ้อนนั้นว่าน่ารักแล้ว ยังเทียบได้ไม่ถึงครึ่งกับสาวน้อยคนนี้ เธอสวยมาก สวยจนบรรยายไม่ถูก ตาเธอกลมโต รับกับคิ้วที่เรียวสวย ปากนิดจมูกหน่อยสวยเหมาะเจาะไปซะหมด ที่สำคัญ เธอเป็นคนผิวขาว ขาวอย่างที่ผมชอบพอดี ผมบอกตัวเองในทันทีนั้นว่า ผมรักเธอเข้าให้แล้ว เป็นความรักแบบไหนผมไม่รู้ ผมตอบไม่ได้เหมือนกันครับ รู้แต่ว่าเมื่อผมเห็นเธอมองผม ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ยิ่งตอนที่ถูกนางพยาบาลหน้าลูกยอพลิกคว่ำพลิกหงายเพื่อเช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น(ที่มาโดนตัวผมแล้วเย็นจับหัวใจ) ด้วยแล้ว ผมงี้อายแทบแทรกแผ่นดินหนี ผมค่อยโล่งใจ เมื่อเห็นเธอหันไปยิ้มแต้กับนางพยาบาลคนหนึ่ง ที่หน้าไม่อูมเหมือนลูกยอ แต่หน้ายาวเหมือนมะม่วง หล่อนกำลังหยอกล้อเพื่อล่อให้เธอหันมาสนใจ แล้วทิ่มเข็มจึ๊กลงไปที่สะโพกของเธอขณะที่เธอนอนตะแคง ผมได้ยินเสียงเธอร้อง “แง๊” เป็นเสียงร้องที่ทิ่มแทงใจผมเหลือเกิน หากผมทำได้ ผมคงเข้าไปปลอบเธอแล้ว เนื้อตัวของเธอคงนุ่มนิ่มน่าสัมผัส หน้าผากของเธอกลมกลึงหน้าจูบเพื่อให้เธอคลายเจ็บ จึ๊ย “อ้าว..ฉี่ออกมาซะแล้ว ” เสียงพยาบาลหน้าลูกยอร้องขึ้นจนผมต๊กใจ แหงะ.. .. ผมกลับมาบ้านด้วยอาการระบบที่ก้น พยาบาลหน้าอูมมือหนักมั่กมาาาาาาก ผมร้องไห้จนแสบคอ หลังจากนั้นผมก็หลับคาอกแม่ใหม่ เมื่อมาถึงบ้าน ก็ใกล้เย็นแล้ว.. อาการไข้ยังทำให้ผมหนังตาหนัก ตัวยังคงร้อน และหิวน้ำบ่อย ๆ ผมร้องแทบจะตลอดเวลา ก็มันไม่สบายตัวนี่นา แม่ใหม่ของผมเมื่อได้ยินเสียงผมร้อง หล่อนก็อุ้มขึ้นป้อนนม นมให้อร่อยอย่างไร ผมก็ทานไม่ลง เพราะผมหิวน้ำ แต่แม่ใหม่ไม่เข้าใจ คิดว่าผมเป็นอะไรมากกว่านั้น ความกังวลใจของคนที่เป็นแม่ ผมเพิ่งได้รับรู้ก็ตอนนี้เอง หล่อนทำอะไรไม่ถูก เฝ้าโอ๋เฝ้าปลอบผมด้วยใบหน้าที่ดูแกกว่าวัยไปหลายปี ดึกดื่นอย่างไรแค่ผมส่งเสียงออกมาแอะเดียว หล่อนก็วิ่งเข้ามาอุ้มผมแนบอก ยาน้ำหวาน ๆ ไหลลงคอ ตามด้วยน้ำนมหวาน ๆ และก็หยาดน้ำตาของหล่อนที่หยาดรดออกมาหล่นโดนแก้มของผมจนผมสัมผัสได้ถึงความอาทรนั้น ผมดูดนมไปด้วย มองหน้าหล่อนไปด้วย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครก็ตาม แต่หล่อนรักผมเหลือเกิน ผมยอมรับว่าหล่อนเป็นแม่ของผม ในวินาทีนั้นนั่นเอง แล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งใจ “แง๊ .” ..... จากคุณ : เขียนทิ้งไว้ได้แค่นี้ใช่ไหมคับ - [ 22 ม.ค. 47 12:36:44 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมจะเขียนเรื่องนี้ต่อให้จบนะครับ ขอกำลังใจด้วยนาคับ เรื่องนี้สนุกครับ..โดยเฉพาะคนเขียนนี่หนุกมาก แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะสนุกไปด้วยหรือเปล่า เอาละครับ..ปั่นต่อแร้วล่ะ จากคุณ : ปิ๊วปิ้ว - [ 22 ม.ค. 47 12:38:30 A:202.57.171.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนให้จบด้วย ไม่งั้น . . . . ! ! ! จากคุณ : canossa - [ 22 ม.ค. 47 13:23:12 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เกือบจำไม่ได้ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ หวังว่าคนเขียนจะขยันเขียนจนจบนะคะ วันที่ 18 ป้าเอมอุตส่าห์กลับไปรออีกครั้ง คุณแทนก็มาไม่ทันจนได้ แต่พอรู้ว่า ได้พยายามมาแล้ว ก็ดีใจมาก คราวหน้าห้ามพลาดนะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 22 ม.ค. 47 13:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กร๊ากกก    อ่านอีกรอบค่ะพี่ปิ๊วปิ้ว... สนุกมากเลย...หนูยีชอบเรื่องนี้.. แล้วพอยิ่งอ่านไปก็..555 นึกถึงเรื่อง "รักใสๆ หัวใจสีชมพู" ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2339764/W2339764.html ที่เจ๊หมูเอามาจับไปจับมา เข้ากะเรื่องนี้ได้ไงก็ไม่รู้.. 5555 ชอบๆ ค่ะ... หนูยีรออ่านนะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 22 ม.ค. 47 13:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปแล้ว ... จำได้ด้วย ถ้าอย่างนั้น ก็ ... รออ่านต่อนะคับ จากคุณ : ninaM - [ 22 ม.ค. 47 18:30:01 A:202.133.134.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เคยอ่านค้างตั้งน้านนานมากแล้ว จำไม่ได้แล้วว่าอ่านถึงไหน แต่เซฟไว้ก่อน ถ้าไม่ตอบกระทู้ไม่ให้กำลังใจต่อนะเออ จากคุณ : รสา รสา - [ 22 ม.ค. 47 18:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เดี๋ยวคนอ่านก็ต้องลากลุงปิ๊วให้เขียนจบให้ได้ จากคุณ : (S)wing - [ 23 ม.ค. 47 08:48:30 A:203.113.44.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพื่อน ๆ คร้าบบบ ปิ๊วจะไม่อยู่สามวันครับ อุตส่าห์เปิดกระทู้เอาไว้แต่ไม่ได้เขียนต่อ เพราะเป็นเรื่องกระทันหันครับ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ กลับมาผมจะรีบปั่นจี๋เลยครับ ขอบคุณครับผม จากคุณ : ปิ๊ววววววว - [ 23 ม.ค. 47 13:58:49 A:202.57.179.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวัดดีค่ะพี่แทน  ทักทายค่ะ  สบายดีนะคะ จากคุณ : เพียงฝัน - [ 23 ม.ค. 47 14:53:16 A:203.145.3.2 X:203.145.27.216 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เอิ๊กส์...จำได้ จากคุณ : GTW - [ 24 ม.ค. 47 07:52:02 A:202.133.172.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 สนุกครับ สนุก เพิ่งอ่านรอบแรก แต่ เอ... พ่อใหม่ แรกๆ ชื่อนิเวศน์หนิครับ ไหงกลายเป็นวิโรจน์ไปได้ คุณแม่แต่งงานใหม่อ๊ะเป่า.. ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 2 ก.พ. 47 12:01:19 ]