ทันที่ที่ธฤตเปิดประตูเข้าไปยังร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เจ้าตัวตกลงใจจะกินข้าวประทังความหิวในขณะนี้ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ก็โชยชายมาแตะต้องจมูกในทันทีที่เข้าย่างเท้าเข้าไปในร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ภายนอกตกแต่งได้เรียบ ง่าย ร้านที่ซ่อนตัวอยู่ในซอยแคบ ๆ ไม่ห่างจากที่ทำงานของเขาไม่มากนัก
หากเปิดประตูเข้าไปนั้นสิ่งที่ตรึงสายตาของชายหนุ่มไว้ก็คือ รูปภาพขนาดใหญ่ที่แขวนติดอยู่ที่ผนังทางเข้านั้น มันสะดุดตาจนต้องยืนจ้องมองอยู่นานจนพนักงานของร้านเอ่ยเชื้อเชิญเขา ไปนั่ง ชายหนุ่มจึงละสายตาจากภาพนั้นก่อนจะหามุมเล็ก ๆ ที่พอจะสอดส่ายสายตาไปวนเวียนยังภาพนั้นได้ถนัดตา
หลังจากสั่งอาหารสองสามอย่าง แล้วเขาก็ใช้เวลาช่วงนั้นไล่สายตาตามลายเส้นของภาพ ที่แขวนอยู่ ภาพขาวดำที่เขียนด้วยดินสอถ่าน เป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนหันหลังมองไปยัง ด้านหลังของชายคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินจากไปจนสุดสายตา ชายหนุ่มรู้สึกถึงความเหงา เศร้าที่โอบล้อมผู้หญิงในภาพได้เป็นอย่างดี แถมมันยังเผื่อแผ่ลอยออกมาจนเขารู้สึกถึงมันอีกต่างหาก
เขารู้ เขาคิดถึงเธอ
คนที่จากเขาไปแล้ว
เหมือนกับภาพ ๆ นั้น หากแต่กลับกัน เขาเป็นฝ่ายใช้สายตาไล่มองส่งเธอยามเธอจากไปต่างหาก ความรู้สึกมันก็คงไม่ต่างกันมากมายนักหรอกระหว่างหญิงกับชาย กับการพลัดพราก และสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รัก และหัวใจที่เคยเป็นเคยมี
หากความคิดถึงมันฆ่าคนได้ มันก็คงฆ่าเขาไปแล้ววันละหลายร้อยหน เพราะไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็คิดถึงแต่เธออยู่ดี ทำไมนะตอนเธออยู่เขาถึงไม่เคยจะรู้สึกอะไรเช่นนี้มาก่อน ทำไมเขาถึงไม่เคยแคร์เธอให้มาก แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้สึกรักเธอมากอย่างนี้ตอนที่เธออยู่ข้างกายเขา ในหัวมีแต่คำถามวนเวียนเวียนวน ว่า
ทำไม
ทั้ง ๆ ที่หิวแทบแย่ แต่พออาหารมาเข้าจริง ๆ ธฤตกลับกินอะไรไม่ลงสักอย่าง เขาได้แต่เสียเวลาละเลียดโน่นนิดนี่หน่อย และใช้สายตาคอยวนเวียนสายตาไปกับภาพบนผนังนั่น เหมือนโดนมันดึงดูดก็ว่าได้
ริต กินนี่สิอร่อยนะ มา พันตักให้ แล้วเจ้าตักก็แกงเลียงที่เขาเคยบอกว่าชอบหนักชอบหนาลงมาในจานให้เขาพร้อมส่งยิ้มด้วยดวงตาคู่สวยและริมฝีปาก
ไม่เอาอ่ะ พัน ไม่กิน ผักนี่อ่ะ ริต กินแล้วกัน หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะผลักฟักทองชิ้นโตลงไปในจากชายหนุ่ม
วันนี้ พัน มีของมาให้ริตด้วยละ แล้วเธอก็หยิบถุงใบย่อม ๆ ที่เธอถือติดมือมาตลอดโดยไม่ยอมให้เขาช่วยถือส่งให้ คนรับ ๆ มาแกะดู หากแต่คนส่งให้นั่งนิ่งมองทุกอิริยาบทที่เขาทำ รอยคอยคำพูดและรอยยิ้มจากคนรับ หากแต่เขาเลี่ยงที่จะไม่แสดงอาการอะไร เพราะเขาเขินที่จะทำ
ขอบคุณนะ พัน เขาบอกเธอง่าย ๆ และเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าที่เธออุตส่าห์ซื้อให้เขาก็ลงไปนอนเอ้เต้อยู่หลังรถตอนที่เขาขับรถไปส่งเธอกลับบ้าน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใยดีมันเท่าที่ควร หากแต่พอถึงบ้าน เขาก็รีบเอามันไปลองสวม แอบยิ้มกับตัวเองเงียบ ๆ เธอรู้เขาชอบสีนี้
จากคุณ :
เปียร์รุส 
- [
22 ม.ค. 47 21:26:37
]
:+:+: ขณะหนึ่งของความคิดถึง / ภาค ธฤต :+:+:
