ชีวิตจริงของลูกผู้ชายผู้อาภัพ
เหลือบมองดูนาฬิกา จะได้เวลาอีกแล้วหรือนี้ คำคืนวันศุกร์ที่แสนหวาน วันนี้จะไปเที่ยวไหนดี ยังไม่ทันสิ้นความคิดนึก เพื่อนก็โทรมาหาเหมือนรู้ใจกันเลย
ผมต่อรองกับเพื่อนสองสามคำแล้วเราก็ได้"ร้าน"ที่เราจะไปกันคืนนี้ อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยอยากไปหรอก ช่วงนี้ใช้ร่างกายหนักมาก ออกทุกคืน ตอนเช้ามาทำงานก็บ่นๆว่าคืนนี้ไม่ไปไหนแล้ว เหนื่อย ง่วง ทรมาน
แต่พอพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าเข้าหน่อยละสิ ความฮึกเหิมก็ก่อตัวขึ้นมา ไปดิ ไป ที่ไหนก็ไปขอให้ได้ไป(ไม่รู้ว่าตัวผมคนเมื่อเช้าหายไปไหน) คืนนี้ก็เช่นกัน ไม่รู้ว่าผมจะมีชีวิตรอดมาเขียนกลอนให้ตัวเองอ่านอีกไหมนะ คิดในใจติ๊ก ตอก เอาไว้คิดทีหลังแล้วกัน คืนนี้ขอเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิมแล้วกัน
มองในแง่ดี คืนนี้ผมจะไปเก็บข้อมูลมาเขียนเรื่องสั้นกับบทกวี.....อีกคืน
มองในแง่ร้าย........................ไม่มีครับ มีแต่ข้อดี(เข้าข้างตัวเองเอาไว้ก่อน)
คืนนี้ ต้องไป อีกแล้ว
น้องแก้ว อยู่ไหน ตามหา
รู้ไหม ว่าพี่ กลับมา
ถามหา หัวใจ รักเคย
อย่างอน เมื่อตอน พี่ห่าง
คืนนี้ พี่ว่าง เฉลย
เจ้าอย่า หลบหนี พี่เลย
ไม่เคย ไม่คิด ถึงเธอ
ตอนนี้ หัวใจ ของพี่
โหยหา คนดี เสมอ
อยากบอก รักนี้ อยากเจอ
ขอเธอ โปรดจง เข้าใจ
คืนนี้ เจอกัน ที่เก่า
ฟื้นเรา ราวเรื่อง ดีไหม
อย่าโกรธ ไม่ได้ ตั้งใจ
ห่างไป เพราะต้อง ทำงาน
ง้อนะ คนดี ได้ไหม
เพราะใจ ฝากไว้ แสนนาน
ยังไง ก็ให้ สงสาร
วันวาน รักกัน ยังจำ
ไปนะ ร้านเดิม โต๊ะนั้น
อยากให้ ไปกัน ร้องรำ
ให้เธอ สนุก ขำขำ
ฟื้นจำ เวลา ดีดี
อย่าคิดมากนะครับ
เขียนไปเพราะความคึกคะนองส่วนตัว
จากคุณ :
เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ
- [
23 ม.ค. 47 19:42:03
A:203.146.112.110 X:
]
เมื่อคำคื่นมาเยือน...
