วันนี้อากาศหนาวขึ้นมานิด
อยู่ว่างๆเลยนั่งคิดไปอีกหน่อย
ค่อยๆปลด ค่อยๆวาง ให้ใจลอย
แล้วค่อยปล่อย ลูกโป่งใจ ไปหาแก

ไม่รู้ว่า จะเป็นกัน อย่างไหน
ไม่รู้ไป ดีหรือร้าย ไม่ทราบแน่
มีผ้าห่ม รึเปล่า ไม่รู้แก
แต่ฉันแย่ ผ้าห่มหายไปเมื่อคืน

ก็หลับอยู่ตรงที่ ที่เคยหลับ
คลุมโปงพับกับผ้าผวยผุสองผืน
บนม้านั่งหลังป้ายรถที่คนยืน
พอเช้าตื่นขึ้นมา ผ้าหายไป…

ก็สงสัย ติดใจ หลายคนอยู่
ไม่รู้ว่าคนแถวนั้นหรือคนไหน
คงรำคาญอยากมาไล่ให้ไกลๆ
หวังจะไล่ฉันไปไร้ใยดี

ถึงจะนอนตามป้ายรถเมล์นั่น
มาประจำแต่เจ็ดทุ่มยันตีสี่
ไม่เห็นไปรบกวนใครซักนาที
ไม่เคยฉี่หลังป้ายอย่างหลายคน

คิดถึงเธออีกละคิดถึงแน่
คิดถึงแกเดือนหลายครั้งวันหลายหน
คิดถึงจังคิดถึงนะแม่หน้ามล
คิดถึงจนไร้สิ่งใดมาลดทอน

ถึงคืนนี้ไม่มีผ้าผวยห่ม
ไม่อุ่นอบสมสุขสโมสร
ยังอบอุ่นอิ่มยิ้มเธอก่อนเข้านอน
หมาจะหอนใครจะไล่ไม่สนเลย

จะหลับอยู่ฝันถึงเธออย่างนั้น
จะหลับฝันนานเท่านานอย่างเปิดเผย
หลับให้โลกรู้ว่าคิดถึงจังเลย
เอ่า…เฮ้ย…ตื่นได้แล้ว…นี่หกโมง….(แหงะ)



เช้าวันนี้เธอช่างดูสดใส
ดูอ่อนวัยไม่น่าจะเรียกเจ๊