ถึงพ่อที่รัก
พ่อค่ะ พ่อเคยมั้ยเวลาที่หิวมากๆ แต่ไม่มีอะไรให้กิน
พ่ออาจบอกว่าไม่เคยเพระว่าสมัยพ่อน่ะ อาหารการกินมีเยอะ  อีกอย่างนะแค่เพียงมีอะไรไปแลกก็ได้ข้าวกินแล้ว
โดยไม่ต้องใช้เงินสักนิด ซึ่งต่างกับยุคหนูมากเลยซินะ
ที่อะไรๆก็เป็นเงิน
แม้แต่น้ำใจยังต้องแลกมาด้วยวัตถุที่เรียกว่า"เงิน"
ทำให้คนอย่างหนู(ที่ไม่มีวัตถุวิเศษนี้)ต้องลำบากอย่างไม่มีคำอธิบาย พ่อรู้มั้ยค่ะ ตอนนี้หนูเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ที่หนูต้องดิ้นรนทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้มาซึ่งไอ้วัตถุบ้าบอนี้
เพราะยังคงต้องการมีชีวิตอยู่ด้วยอาหารที่ต้องแลกมาด้วยเงิน  แต่คนที่ชื่อว่าเงินอาจโกรธหนูที่หนูไม่เห็นความดีงามของมัน ทำให้มันไม่เคยแวะมาให้หนูได้ใช้มันบ่อยครั้งนักนะ หนูต้องยอมมันในทุกๆเรื่อง
คุณเงินจึงยอมเดินทางไปเป็นตัวแลกอาหารและสิ่งของให้หนู บางวันมันก็มายิ้มเยาะหนูอย่างเริงร่า   กับวันที่หนูไม่มีแม้สักบาทในกระเป๋า
...วันนั้นหนูทำได้อย่างเดียวคือ อด และอด แต่พ่อคะหนูไม่เคยโกรธอะไรเลย ที่พาให้หนูต้องมาเจอหรือมาอยู่ในสังคมเงินอย่างนี้ หนูอยากจะขอบคุณด้วยซ้ำไป  ที่อย่างน้อยทำให้หนูได้ฝึกความอดทน
อดทนอย่างมีความหวัง
ความหวังที่ว่า เมื่อไหร่ที่สังคมจะเลิกใช้เงินซะที และหนูก็รู้ว่าพ่อก็คงอยากให้เป็นแบบนี้เช่นกัน แต่แม้หนูจะต้องอดอาหาร  หรือไม่มีจะกิน หนูอยากให้พ่อเชื่อหนูว่า หนูไม่เคยคิดจะโกงใครกิน หรือขโมยใครๆเขาให้ได้มาเพื่อดับความหิวเพียงชั่วขณะ หนูจะไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน  แม้หนูจะไม่ได้ชื่อว่าร่ำรวย  แต่หนูก็ไม่ขอได้ชื่อว่า คนไม่เจียมตัว
เพระหนูรู้ว่าหนูเป็นใคร  หนูควรอยู่อย่างไร ให้หนูหลีกหนีสังคมเงินให้มากที่สุด แต่รู้เรื่องสังคมเงินได้เป็นอย่างดี
และหนูก็เชื่อว่าวันหนึ่งหนูจะไปจากสังคมเงินไปอยู่ในสังคมที่หนูคิดว่ามันเหมาะที่หนูจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขโดยหนูไม่ต้องเหนื่อยล้าหรือต้องแข่งขันแย่งชิงกับใครๆอีก  พ่อจ๋า ความจน ไม่เคยทำให้หนูต้องทรยศชาติบ้านเมือง  หรือต้องทำสิ่งไม่ดีเลยเพื่อให้ได้ทรัพย์ เกียรติยศ ชื่อเสียงหนูไม่เคยคิดว่าจะทำอย่างนั้น
หนูจะต้องเป็นเหมือนพ่อ พ่อที่ไม่เคยเห็นเงินสำคัญ
หากแต่เห็นจิตใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและพ่อก็รักทุกคนด้วยหัวใจใช่เงินตรา
                           รักสุขภาพด้วยนะคะ
รักและคิดถึงเสมอ
หนูไจ๋ไจ