ความคิดเห็นที่ 1 สำนักชูริว.... !! ที่นี่ปลูกอยู่บนพื้นที่เชิงเขาใกล้ทะเล ภายในมีอาณาบริเวณกว้างขวางปลูกต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น รอบๆก่อรั้วไม้กั้นสูง ตัวบ้านสร้างในรูปทรงโบราณ คงสภาพชีวิตความเป็นอยู่แบบดั้งเดิมไว้อย่างมีเอกลักษณ์ ชินตะนำทางสองพี่น้องมาถึงลานสนามหน้าสำนัก เห็นมีเด็กหญิงชายหลายคนอยู่ในชุดฝึกสีขาวน่ารักน่าเอ็นดู อายุตั้งแต่เจ็ดแปดขวบจนถึงสิบสองสิบสามปี เข้าแถวเรียงกันหลายแถวฝึกซ้อมเตะต่อยอากาศ ออกท่าออกทางอยู่กลางสนาม โดยมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนควบคุมการฝึกซ้อมอยู่ข้างหน้า หญิงสาวดูไปอายุประมาณยี่สิบปีผิวพรรณขาวผ่อง รูปร่างสูงเพรียวใบหน้าสะสวยหมดจด หากแฝงแววเคร่งขรึมท่าทางเข้มงวดเฉียบขาด เธอพอหันมาเห็นชินตะ ใบหน้าสวยยิ่งเคร่งเครียดดุลงกว่าเดิม สาวเท้าเดินเข้ามาหา “ ชินตะ นี่นายไปไหนมา ชอบหนีเที่ยวอยู่เรื่อย แล้วนั่นพาใครมาด้วย..” “ พี่เอริ...นี่เพื่อนใหม่ของผมนะ..อย่าดุนักซี.. ไว้หน้าน้องชายหน่อยไม่ได้เหรอ.. ” ชินตะยื่นหน้าไปกระซิบบอกเบาๆ เอริเลิกคิ้วเรียวสวย หันไปทางสองพี่น้องบอกเสียงแข็งๆ “ เสียใจนะตอนนี้คนเต็มแล้ว ไว้ค่อยมาสมัครเข้าเรียนรุ่นต่อไปเถอะ..” “ พวกเราไม่ได้.. ” มาซาอิคิดจะท้วงว่าเธอเข้าใจผิด แต่พูดไม่ทันจบน้องสาวตัวดีก็ชิงพูดขึ้นก่อน “ พี่เอริคะ พวกเราได้ยินชื่อพี่มานาน อยากให้พี่ช่วยสอนวิชาการต่อสู้ให้ ยังไงก็รับเพิ่มอีกสักสองคนไม่ได้เหรอคะ.. ” เอริมองหน้าแล้วถามเสียงห้วน “ แล้วเราน่ะชื่ออะไรกันบ้าง ” “ หนูชื่อซายูริค่ะ..นี่พี่ชายของหนูชื่อมาซาอิ ” “ อ๋อ...เป็นพี่น้องกันเหรอ ” เอริพึมพำพลางปรายหางตาไปทางใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มที่ตามมาด้วยอีกคนแว่บหนึ่ง ชินตะเฉหน้ามองไปอีกทางพลางอมยิ้มอย่างนึกขัน ทั้งนี้เพราะเข้าใจว่าซายูริกำลังอำพี่สาวของตน “ มาจากไหนกัน ทำไมยังอยู่ในชุดนักเรียน ? ” “ เอ่อ. พวกเรามาจากโตเกียวค่ะ เพราะรีบร้อนเดินทาง ก้อเลยยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุด ” หญิงสาวเงียบครุ่นคิด แล้วพยักหน้าตกลง บอกเสียงขรึมหากแต่ฟังออกว่ายอมโอนอ่อนให้ “ ก็ได้ เห็นแก่พวกเธอมีความตั้งใจจริง ฉันจะรับไว้เป็นกรณีพิเศษ ไปเปลี่ยนชุดแล้วลงมาที่นี่ ฉันขอทดสอบดูพื้นฐานพวกเธอก่อน แล้วค่อยทำพิธีไหว้ครูรับศิษย์ ” “ เดี๋ยวสิพี่...” ชินตะรีบร้องบอก “ พวกเขายังไม่ได้ทานอะไรกันมาเลยนะ ” “ อ้อ.. งั้นนายพาสองคนนี่ไปที่โรงครัวเองก็แล้วกัน ฉันต้องสอนเด็กต่อ ” สองพี่น้องกล่าวขอบคุณหญิงสาว ชินตะนำทางทั้งสองเลียบสนามไปบนถนนโรยกรวดสี เอริเดินกลับไปหาลูกศิษย์ที่กำลังฝึกซ้อม แต่ก็อดแอบเหลียวมองมาทางมาซาอิอีกแว่บหนึ่งมิได้ ชินตะเดินนำทางพลางชวนคุย “ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พี่สาวผมถึงจะดุไปหน่อยแต่ก็ใจดีหรอก ” “ พวกเราน่ะไม่กลัวหรอก ผมว่าคนที่รู้สึกกลัวน่าจะเป็นคุณต่างหากล่ะ..” มาซาอิยิ้มพลางสัพยอก ชินตะยักไหล่ปฏิเสธ “ ใครบอกว่าผมกลัว ผมเป็นน้องสมควรมีสัมมาคารวะต่อพี่สาวไม่ใช่หรือ ...” “ แต่สัมมาคารวะจนหงอยังงี้ก็มีด้วยเรอะ ” ซายูริล้อพลางทำท่าทำทาง "หงอ" ประกอบให้ดู “ อย่ามาแซวกันน่า " ชินตะร้องสวนกลับ ยิ้มกริ่มอย่างคนรู้ตัวว่าเป็นต่อเพราะกำความลับของคนอื่นอยู่ " เกิดผมเปิดโปงพวกคุณบ้าง แล้วอย่ามาว่ากันนะ ” “ เปิดโปงอะไร..? ” เด็กสาวชะงักเท้ากึก ยืนดักหน้าคนเอ่ยท้าทาย เพ่งสาดสายตาใส่อย่างคาดคั้น “ ก้อ...เปิดโปงคุณโกหกพี่ผมว่า มาซาอิเป็นพี่ชายคุณนะสิ...” ซายูริคิดเถียงกลับ แต่แล้วก็อึ้ง..เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายพูดถูก ว่าไปแล้ว..เธอกับมาซาอิก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดทางสายเลือดกันจริงๆนี่นะ มาซาอิหันขวับมา ทำเสียงดุอย่างไม่พอใจ “ ชินตะ..ซายูริเป็นน้องสาวของผมจริงๆ นี่คุณคิดว่าเธอเป็นอะไรกับผม ผมเห็นว่าคุณเป็นเพื่อนนะ ครั้งนี้จะไม่ถือสา ต่อไปอย่าเข้าใจอะไรผิดบ้าๆอีกนะ ” ชินตะรู้สึกเหนือความคาดหมายอย่างยิ่ง หันมองซายูริแล้วฝืนยิ้มทำตาปริบๆเอ่ยคำว่า "ขอโทษ" ใบหน้าคมคายแกมบ้องแบ๊วแบบเด็กๆของเด็กหนุ่มทอแววกระดากกระเดื่องขึ้นจางๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก รีบพาทั้งสองเข้าสู่โรงอาหาร ----------------------------------------------- หลังรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จ มาซาอิกับซายูริผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดฝึกซ้อมเดินลงมาที่สนามพร้อมกับชินตะ เอริขอทำการทดสอบพื้นฐานฝีมือของทั้งสอง จึงสั่งให้ศิษย์คนอื่นๆล่าถอยไปพักผ่อนกัน จากนั้นกวักมือเรียกมาซาอิ “ นายเข้ามาก่อน....” เขาชี้นิ้วที่ปลายจมูกตนเอง “ เรียกผมเหรอ ” “ ใช่... นายลงมือจู่โจมใส่ฉัน จะลงมือยังไงก็ได้..” เด็กหนุ่มมองหน้ารุ่นพี่สาวสวยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ยามเมื่อก้าวออกมายืนประจันกัน เรือนร่างสูงเพรียวแข็งแรงเป็นสง่าของเขาสะกดให้หญิงสาวตรงหน้านั้นดูเล็กบอบบางไปถนัดใจทีเดียว “ ไม่ล่ะ " เขาสั่นศีรษะ " ผมไม่ชอบลงมือก่อน แล้วผมก้อ..” พูดไม่ทันจบชินตะก็ชิงหัวเราะ ร้องบอกพี่สาว “ มาซาอิเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่ลงมือกับผู้หญิงก่อนหรอกครับพี่ แต่พี่ใหญ่อย่าประมาทเขาเชียวนะ ฝีมือเขาไม่เลวทีเดียวเลยล่ะจะบอกให้ ” เอริกล่าวเสียงเย็นชา “ ..ถ้างั้นฉันก็ยิ่งอยากจะประลองกับนายดูสักตั้ง...” พูดขาดคำ มือขวาพุ่งจู่โจมออกด้วยท่าหมัดปลิดบุปผาอันอ่อนช้อย ที่แฝงความรวดเร็วและดุดัน มาซาอิเตรียมตัวตั้งรับอยู่แต่แรกแล้ว สองเท้ายังหยัดนิ่ง เพียงส่ายตัวเอนไปทางซ้ายนิดหนึ่งก็หลบหมัดนั้นได้ มิคาดหมัดที่จู่โจมมาเป็นเพียงกระบวนท่าหลอกล่อ เอริพลิกมือซ้ายยื่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใช้วิชาคว้าจับตะปบข้อมือขวาของเขาบิดหมุนวูบ พร้อมโถมตัวไปข้างหลังคู่ต่อสู้ ยื่นขาขวาออกไปดักขาของเขาตวัดเตะเข้าข้อพับขาซ้าย ได้ยินเสียงซายูริร้องเชียร์อยู่ข้างสนาม “ พี่ใหญ่..สู้ สู้..” มาซาอิสีหน้าเรียบขรึมล้มตัวไปกับพื้นตามสภาวะ ดูผิวเผินคล้ายกับเขาถูกสยบจนพ่ายแพ้ มิคาดทันใดนั้น.. เด็กหนุ่มพลันพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็ว แขนลื่นไหลหมุนคลายออกจากการถูกบิดไขว้ กลิ้งตัวไปบนพื้นทอดหนึ่ง แล้วดีดตัวทะยานขึ้นอย่างกระทันหัน มือซ้ายพอยื่นตะปบออกก็ฉุดเอาร่างโปร่งบางแข็งแรงของหญิงสาวเสียหลักล้มลงมา กลับกลายเป็นสองคนอยู่ในท่านั่งจับมือหันหน้าเข้าหากันใกล้ชิด เห็นเอริหน้าแดงวูบ เขาค่อยฉุกใจคิดรีบปล่อยมือทันที “ ขอโทษ..ผมไม่..” คำพูดว่า " ไม่ตั้งใจ " ไม่ทันเอ่ยจบออกจากปาก เอริก็ชิงจู่โจมอีกครั้ง ซัดฝ่ามือขวาผลักกระแทกใส่ทรวงอกของเขาจนหงายหลังล้มกลิ้งไปกับพื้น ซายูริรีบวิ่งเข้ามาประคองพี่ชาย ชินตะหันไปต่อว่าพี่สาวว่าทำไมลงมือรุนแรง มาซาอิรีบบอก “ ไม่เป็นไรหรอกชินตะ พี่เอริขอบคุณครับที่ช่วยแนะนำ ผมยอมแพ้....” “ ใครบอก..นายไม่ยอมสู้เต็มที่ต่างหาก นายทำแบบนี้เท่ากับดูถูกฉันนะ ” “ พี่เอริ....” “ ลุกขึ้นมา...เรามาสู้กันใหม่....” หญิงสาวกระชากเสียงห้วนออกคำสั่ง ชินตะรีบเข้ามาห้าม ขอร้องให้ยุติแค่นี้ ขณะยังตกลงกันไม่ได้ ก็ได้ยินศิษย์คนหนึ่งร้องบอกดังๆ “ อาจารย์กลับมาแล้ว...” ------------------------------------------------ จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2   ทั้งหมดเหลียวหน้าไปมอง เห็นอีกฝ่ายเป็นชายชราร่างผอมแข็งแรง เค้าใบหน้าสุขุมเคร่งขรึมกำลังเดินตรงมาทางนี้ ศิษย์ทั้งหลายโค้งคำนับเรียกอาจารย์ ซายูริรีบกระตุกแขนเสื้อพี่ชายให้คำนับตามด้วย อาจารย์โกริสึกวาดตามองสองพี่น้องแว่บหนึ่งแล้วหันไปถามบุตรี “ รับศิษย์ใหม่หรือ ? ” “ ยังค่ะพ่อ ยังอยู่ระหว่างการทดสอบฝีมือ ” ชายชราหันกลับมามองสองพี่น้องอีกครั้ง หัวคิ้วดกหนาแซมขนขาวขมวดขึ้น ดวงตาเพ่งตรงมาที่กลางอกเสื้อของมาซาอินิ่งฉงน ซายูริมองตามสายตานั้นค่อยพบว่า สิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายจับจ้องมองอย่างสนใจ ที่แท้เป็นจี้สร้อยคอโลหะรูปดาวเจ็ดแฉกสีทองล้อมด้วยวงแหวนสีเงินของพี่ชาย ซึ่งเวลานี้โผล่ออกมาอยู่นอกเสื้อของเขาอันนั้นนั่นเอง จำได้ว่านั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่บิดามอบให้พี่ชายตอนเขาอายุครบสิบห้าปี ปกติมาซาอิจะแขวนห้อยคอเก็บใส่ไว้ในเสื้อตลอด คาดว่าเมื่อครู่คงเป็นตอนที่ถูกเอริฟาดผลักจนล้ม สร้อยจึงหลุดโผล่ออกมาห้อยอยู่นอกเสื้อ “ เธอชื่ออะไร..? ” อาจารย์โกริสึเอ่ยถามขึ้น “ มาซาอิ ครับ..” “ นามสกุลล่ะ..? ” เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ โทชิกาวาครับ...โทชิกาวา มาซาอิ... ” ดวงตาชายชราพลันฉายแววตื่นเต้นยินดีขึ้น “ พ่อของเธอ..คือ..โทชิกาวา ยามากิ ใช่มั้ย..” “ ใช่ครับ....” “ อะไรกัน นี่ลูกชายเขาโตขนาดนี้แล้วหรือ..” อาจารย์โกริสึพึมพำเบาๆในลำคอ รอยยิ้มเคารพปนชื่นชมผุดขึ้นที่มุมปากและในดวงตา “ ได้ยินว่าเขาเดินทางกลับมาญี่ปุ่นแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะส่งคุณมาที่นี่ นายน้อย..ขอเชิญข้างในจะดีกว่านะ..” ไม่เพียงท่าทีเปลี่ยนไป กระทั่งสรรพนามเรียกหาก็เปลี่ยนเป็นนอบน้อม อย่าว่ามาซาอิที่งุนงง กระทั่งลูกชายหญิงทั้งสอง ก็พลอยปากอ้าตาค้างมองหน้ากันงงงัน ------------------------------------------------- ภายในห้องโถงโล่งกว้างประตูบานเลื่อนซึ่งตกแต่งรักษารูปแบบโบราณดั้งเดิม ด้านในสุดยกพื้นสูงต่างระดับราวสองคืบ ปูพรมจัดวางโต๊ะเตี้ย ด้านข้างทางซ้ายและขวาวางฉากกั้นบังตาขวางเฉียงมุมห้องไว้ บนฝาผนังด้านหลังวาดรูปนกกระเรียนและพยัคฆ์ ขนาดใหญ่ ทำให้ทั้งห้องดูแฝงไว้ด้วยบรรยากาศอันฮึกหาญของนักสู้ผู้กล้า อาจารย์โกริสึผายมือเชื้อเชิญมาซาอิและซายูริ นั่งบนเบาะกลมบนพื้นซึ่งยกสูง ส่วนตนเองกับบุตรธิดาและคนในสำนักคนอื่นๆนั่งต่ำระดับลงมา สองพี่น้องจึงรู้สึกขัดเขินเกรงใจ “ นายน้อยทั้งสองไม่ต้องเกรงใจ บริวารทำเช่นนี้นับว่าสมควรแล้ว..” “ คุณลุงครับ..พวกเรายังไม่เข้าใจอยู่ดี...นี่มันเรื่องยังไงกันครับ ” อาจารย์โกริสึจึงเล่าท้าวความหลังให้ฟังว่า ตระกูลโทชิกาวาในอดีตเป็นตระกูลสูงศักดิ์มีอำนาจในบ้านเมือง เจ้าสำนักชูริวเป็นซามูไรทำงานรับใช้ตระกูลนี้มาหลายชั่วอายุคน แต่หลังจากสิ้นยุคซามูไร ญี่ปุ่นเปลี่ยนแปลงการปกครอง คนของตระกูลโทชิกาวาก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบ้านเมืองอีก ในตอนนั้นได้มอบทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่ง แจกจ่ายให้กับเหล่าซามูไรในความปกครอง เพื่อเป็นทุนทรัพย์กลับบ้านเกิดประกอบอาชีพ แต่เจ้าสำนักชูริวทุกรุ่นยังคงยึดมั่นในความภักดี บรรพบุรุษของตนจึงได้นำผู้จงรักภักดีจำนวนหนึ่ง ก่อตั้งสำนักขึ้นที่นี่ทำการรักษาและสืบทอดวิชาประจำสำนักสั่งสอนแก่ศิษย์รุ่นหลัง รอคอยโอกาสได้รับใช้ตอบแทนพระคุณผู้เป็นนายอีกครั้งเมื่อมีโอกาส จี้ห้อยคอที่มาซาอิสวมใส่อยู่นั้น เป็นสัญลักษณ์แสดงความเป็นทายาทผู้สืบทอดแห่งตระกูลโทชิกาวา ทั้งยังเคยเป็นประกาศิตที่ใช้บัญชาเหล่าซามูไรในอดีต ดังนั้นศิษย์สำนักชูริวทุกคนเมื่อพบเห็นต้องให้ความเคารพเทิดทูนผู้ถือประกาศิตเสมอดั่งเป็นเจ้าชีวิตของตนเอง มาซาอิพอได้รับทราบประวัติของจี้สร้อยคออันนี้ ในใจต้องบังเกิดความรู้สึกละอายขึ้นมา ตนเพียงทราบจากบิดาว่าตระกูลโทชิกาวาในอดีต เคยรับราชการเป็นขุนนางรับใช้ราชสำนัก แต่ไม่เคยรับทราบความยิ่งใหญ่ของบรรพชนตนเองมาก่อนเลย จำได้ว่าป้าโมริมักพร่ำสอนให้พวกเขาประพฤติปฏิบัติในสิ่งที่ดีงาม อย่าทำตัวเหลวไหลให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล เมื่อครั้งที่บิดายอมทิ้งงานทางแอลเอ ซึ่งกำลังรุ่งโรจน์เพื่อกลับมารับใช้ดินแดนมาตุภูมิ ทำหน้าที่สืบทอดภารกิจตระกูลโทชิกาวา เขายังเคยนึกว่าช่างเป็นการตัดสินใจที่โง่เขลาไร้สาระสิ้นดี จนบัดนี้จึงเพิ่งเข้าใจ.. ว่าเกียรติศักดิ์แห่งวงศ์ตระกูลนั้นมีค่ายิ่งใหญ่และทรงความสำคัญ ฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณของชาวอาทิตย์อุทัยถึงเพียงไหน แล้วการที่เขาพาซายูริหลบหนีมาแบบนี้ เพียงเพื่อสนองความต้องการของตนเอง โดยไม่สนใจต่อผลลัพธ์ใดใดที่จะเกิดขึ้นตามมา .เขาใช่ทำถูกต้องแล้วหรือ ? .. จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอริกับชินตะเดินมาส่งสองพี่น้องที่ห้องพักรับรอง “ ตะกี้ต้องขอโทษด้วยที่ล่วงเกินพวกคุณ ” หญิงสาวแม้ปากจะกล่าวขออภัย หากแต่น้ำเสียงยังคงราบเรียบเย็นชาดุจเดิม มาซาอิกล่าวว่าไม่เป็นไร ทั้งยังขอให้อีกฝ่ายไม่ต้องยกย่องเกรงใจเขาเกินไปเพราะทำให้พวกเขายิ่งรู้สึกกระดากใจเนื่องจากไม่คุ้นชิน “ ก็ดีนะสิ ” ชินตะยิ้มกว้างอย่างโล่งอก จึงถูกพี่สาวถองข้อศอกใส่จนสะดุ้ง พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงตาดุคู่นั้นถลึงมองมา ทำให้คนเป็นน้องรีบหลุบตาหลบแทบไม่ทัน เมื่อชินตะกับพี่สาวลับกายออกไปจากห้องกันแล้ว ซายูริค่อยหันมายิ้มกับพี่ชาย “ พี่น้องคู่นี้ดูไปก็น่ารักดีนะคะพี่ เอ๊ะ..พี่ทำไมเงียบไปล่ะคะ ? เป็นไรรึเปล่า ” มาซาอิขณะจะพูดอะไรออกมา ทางด้านหน้าสำนักก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น “ เอ๊ะ.. ข้างนอกมีอะไรกัน ? “ “ ไปดูกันมั้ยคะ ? “ ทั้งสองออกไปยืนแอบมองที่หลังพุ่มไม้ริมชายคาบ้าน เห็นหน้าสำนักปรากฏอาคันตุกะไม่ได้รับเชิญสามคน ซายูริพอกวาดตามมองก็จดจำออกว่าหนึ่งในสามนั้นคือคนแซ่ฟง ซึ่งเคยไปติดต่อเข้าพบกับนักสืบเอกชนสองคนที่อพาร์ตเม้นต์เมื่อวันก่อน ส่วนอีกสองคนที่ติดตามมากับอีกฝ่ายเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน อาจารย์โกริสึออกมาพบคนแซ่ฟงด้วยตนเอง ทั้งสองฝ่ายราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งยังพูดจาทักทายกันด้วยภาษากวางตุ้ง ซึ่งสองพี่น้องพอฟังต้องหันสบตากันเนื่องจากฟังไม่ออกว่าพูดอะไรกันบ้าง เพียงสังเกตเอาด้วยความรู้สึกว่าน้ำเสียงของอาจารย์โกริสึที่สนทนากับอีกฝ่ายดูแข็งกร้าวขึ้น ผายมือเป็นเชิงขับไล่ คนแซ่ฟงท่าทางเหมือนไม่ยินยอมพร้อมใจสืบเท้าจะเข้ามา อาจารย์โกริสึจึงยื่นมือออกขัดขวาง ทำให้เกิดประมือด้วยวิชากังฟูกันขึ้น หากแต่ลงมือเพียงกระบวนท่าเดียว พอกระแทกถูกตัวก็ผละแยกออกจากกัน คนแซ่ฟงประสานมือเป็นเชิงอำลาด้วยสีหน้าเจือแววอาฆาต ก่อนจะพาคนของตนล่าถอยจากไป เห็นชินตะสะอึกกายเข้าไปถาม “ พ่อ..คนๆนี้เป็นใคร ? ” “ ฟงเส้าเฉียน ” ชายชราตอบด้วยเสียงเหมือนพึมพำ “ น่าแปลก คนสนิทของเถ้าแก่เฉินจี่กวงทำไมต้องมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ” จากนั้นหันไปทางบุตรี “ นายน้อยทั้งสองล่ะ ? ” “ อยู่ที่ห้องรับรองกันค่ะ ” พูดไมทันขาดคำก็เห็นมาซาอิจูงมือซายูริเดินเข้ามาถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น อาจารย์โกริสึเชิญทั้งสองเข้าไปคุยกันในบ้าน “ เรียนนายน้อย..คนเมื่อตะกี้ชื่อฟงเส้าเฉียน ที่ฮ่องกงเขามีชื่อเสียงในวงนักเลงกว้างขวางมากทีเดียว ..คุณไปมีเรื่องอะไรกับเขามาหรือเปล่า ” มาซาอิปฏิเสธว่าไม่เคยรู้จักคนๆนี้ แต่แล้วก็ฉุกใจคิด เหลือบหางตาไปทางซายูริแว่บหนึ่ง ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร “ แต่พวกคุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ...พักอยู่ที่นี่ให้สบายใจ พวกเราจะคุ้มครองพวกคุณเอง ” มาซาอิลังเลก่อนจะถามว่า “ ผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณลุงสักอย่างได้ไหม ” “ นายน้อยมีคำสั่งอะไร โปรดกล่าวออกมาได้เต็มที่ครับ ” “ ผมอยากขอร้องคุณลุงอย่าบอกใครว่าพวกเราอยู่ที่นี่ แม้แต่คุณพ่อของพวกเรา.. ” อาจารย์โกริสึมีสีหน้าแปลกใจแต่ก็ตอบรับคำ มาซาอิกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ ถ้าคุณลุงไม่รักษาคำพูด พวกเราจะถือว่าพวกคุณไม่ได้เคารพต่อปกาศิตอันนี้และจะไปจากที่นี่ทันที ” ชายผู้สูงวัยค้อมศีรษะเล็กน้อย ส่งเสียงรับคำอย่างนอบน้อมอีกครั้ง เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ซายูริล้อพี่ชายว่าเมื่อสักครู่เขาทำท่าทางดูขึงขังจริงจังน่าเกรงขามยังกับเจ้านายในหนังสมัยโบราณยังไงยังงั้น “ ว่าแต่ที่พวกเราทำแบบนี้ จะทำให้พวกเขาต้องลำบากใจรึเปล่าคะพี่ ? ” มาซาอิไม่ตอบ ทรุดนั่งลงครุ่นคิด พึมพำกับตนเองอย่างไม่สบายใจ “ นึกไม่ถึงว่ามันจะตามมาได้รวดเร็วขนาดนี้ บางทีอาจคงต้องรบกวนคนที่นี่ไปก่อนชั่วคราว แล้วคืนนี้เราค่อยไปกันต่อเถอะนะ..” สี่ทุ่มเศษๆของคืนนั้น..... มาซาอิเขียนจดหมายขอโทษขึ้นฉบับหนึ่งวางไว้บนโต๊ะในห้องพัก จากนั้นเก็บแต่สัมภาระติดตัวที่จำเป็น แล้วชวนซายูริหลบหนีโดยทิ้งรถยนต์ไว้ที่สำนักชูริว เสียงรถอาจทำให้คนที่นี่ตื่นกัน เขาไม่ต้องการคนในสำนักล่วงรู้การจากไปของพวกเขา หากหารู้ไม่ว่าอาจารย์โกริสึรู้เท่าทันเขาแต่แรกยืนลอบสังเกตความเคลื่อนไหวของพวกเขาสองพี่น้องอยู่ไกลๆ จากนั้นสั่งเอริกับชินตะ แอบสะกดรอยติดตามไปให้ความคุ้มครองต่อทั้งสองอย่างเงียบๆ ครูฝึกที่ชื่อทาเคโตะอดถามขึ้นไม่ได้ “ นายน้อยทำแบบนี้ดูแปลกๆชอบกลนะครับ เราควรโทรไปรายงานนายท่านดีมั้ย ? ” อาจารย์โกริสึส่ายหน้าช้าๆ กล่าวด้วยสุ้มเสียงเคร่งขรึม “ ทำไม่ได้..หน้าที่ของซามูไรคือต้องรับฟังคำสั่งของผู้เป็นนาย พวกเราเมื่อรับปากนายน้อย ว่าจะไม่บอกนายท่านก็ต้องรักษาคำพูด นายท่านแม้เป็นนายใหญ่แห่งตระกูลโทชิกาวา แต่จนใจที่ประกาศิตอันนั้นอยู่ที่นายน้อย ดังนั้นพวกเราจึงต้องรับฟังคำสั่งของนายน้อยเป็นอันดับแรก นอกเสียจากว่าจะมีเหตุการณ์สุดวิสัยเท่านั้น...แล้วค่อยว่ากันใหม่ ” .. สองพี่น้องออกจากสำนักชูริวมาถึงริมถนนข้างทางหลวง เห็นข้างหน้าปรากฏแสงไฟฉายสว่างจ้าเพ่งส่องเข้ามาปะทะใบหน้า จนรู้สึกตาพร่าลายจนต้องชะงักเท้าหยุดยั้งลง ยกแขนขึ้นกั้นบังแสงไว้อย่างลืมตัว ที่แท้ฟงเส้าเฉียนพาคนมาดักรออยู่แต่แรกแล้ว พอเห็นเด็กหนุ่มสาวทั้งสองมาถึงจึงค่อยแสดงตัวออกมา จากนั้นสั่งล่ามที่ตามมาด้วยกล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่น บอกต่อมาซาอิให้มอบตัวซายูริแก่พวกตนเพื่อ พากลับไปหาปู่ที่แท้จริงของเธอ มาซาอิย่อมไม่ยินยอม จูงมือซายูริกุมไว้แน่นหันกายหมายจะหลบหนีไปอีกทาง ฟงเส้าเฉียนจึงออกคำสั่งให้ลูกน้องบุกเข้าไปชิงตัว ก่อนที่จะเกิดการปะทะต่อสู้กันขึ้น เอริสองพี่น้องก็ถลันเข้ามาขวาง หญิงสาวใช้วิชาหมัดเปล่ารับมือชายฉกรรจ์สองคนที่ดาหน้าเข้ามา พลางร้องสั่งชินตะให้คุ้มกันพานายน้อยทั้งสองหลบหนีไปก่อน ยามวิกาลหนทางมืดมิด แต่ชินตะชำนาญเส้นทางแถวนี้เป็นอย่างดี ฟงเส้าเฉียนนำลูกน้องอีกสองคนไล่ติดตาม หากแต่เสียเปรียบตรงไม่ชำนาญทาง สุดท้ายหลงกลแผนหลอกล่อของชินตะ ซึ่งหลอกให้พลัดหลงไปอีกทาง ทำให้ตามมาไม่ทันในที่สุด ชินตะพาสองพี่น้องเข้าไปหลบพักในบ้านร้างเล็กๆข้างเชิงเขาหลังหนึ่ง มาซาอิพอทราบว่าอาจารย์โกริสึคาดการณ์ไว้แต่แรกว่าพวกเขาจะหลบหนี จึงให้ลูกชายหญิงทั้งสองแอบสะกดรอยตามมาคุ้มครองก็บังเกิดความรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง “ ความจริง..พวกคุณไม่จำเป็นต้องหนีมาให้ลำบากก็ได้....” ชินตะออกความเห็นแกมตำหนิ “ พ่อของพวกเรายึดมั่นในคำพูดเป็นที่สุด เมื่อรับปากพวกคุณว่าจะไม่บอกใครก็ต้องรักษาคำสัญญาอยู่แล้ว ” “ ฉันขอโทษ เพียงแต่ฉันไม่อยากให้พ่อของนายต้องลำบากใจเท่านั้น ” มาซาอิบอกอย่างรู้สึกผิด “ พวกคุณทำแบบบี้ พ่อผมยิ่งลำบากใจซะยิ่งกว่าเดิมอีกรู้มั้ย แต่ก็ช่างเถอะนะ ..เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว คืนนี้พวกคุณพักค้างคืนที่นี่ไปกันก่อนนะ เรื่องอื่นค่อยว่ากันพรุ่งนี้เถอะ ” “ ชินตะ ...แล้วพี่เอริล่ะ..พวกเราหนีมากันยังงี้ ทิ้งเธอรับมือไว้พวกนั้นตามลำพัง ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ” “ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า คนพวกนั้น...ไม่ใช่คู่มือพี่สาวผมอยู่แล้ว ” ปากแม้กล่าวอย่างปลอดโปร่ง หากแต่ในใจก็อดกังวลห่วงใยอยู่บ้างไม่ได้เหมือนกัน มาซาอิย่อมดูออก ดังนั้นขบคิดเล็กน้อยแล้วหันมาทางน้องสาว “ ซายูริ เธอคอยพี่อยู่ที่นี่นะ...ห้ามออกไปเดินที่ไหนเพ่นพ่านนะจำไว้ เดี๋ยวพี่กลับมา ไปกันเถอะชินตะ เราไปดูพี่เอริด้วยกัน ” จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทางด้านเอริ.... ชายฉกรรจ์สองคนนั้นแม้ไม่ใช่คู่มือของเธอ แต่เมื่อฟงเส้าเฉียนย้อนกลับมาอีกครั้งสถานการณ์จึงเปลี่ยนไป ฟงเส้าเฉียนสะอึกกายเข้ามาลงมือเอง ฝีมือวิชากังฟูของคนๆนี้จัดว่ายอดเยี่ยมขั้นยอดฝีมือคนหนึ่ง เอริเสียเปรียบตรงรูปร่างและพละกำลัง ในที่สุดก็ถูกคร่ากุมตัวไว้ได้ เป็นเวลาเดียวกับที่มาซาอิกับชินตะรุดมาถึง ทั้งสองจึงรีบเข้าไปช่วยหญิงสาวแต่ก็ถูกฝ่ามือของฟงเส้าเฉียน ฟาดใส่คนละหมัดสองหมัดผงะเซไปด้านข้างสองก้าวใหญ่ เห็นชัดว่าต้องเพลี่ยงพล้ำถูกจับกุมอีกคน ทันใดนั้นเองอาจารย์โกริสึก็ปรากฏตัวเข้ามาช่วย คู่ต่อสู้พอเป็นถึงระดับเกจิอาจารย์แห่งญี่ปุ่น ความรู้สึกตึงมือจึงบังเกิดขึ้นทางฝ่ายของฟงเส้าเฉียน การปะทะกันระหว่างวิชาของสำนักชูริวกับกังฟูไท้เก๊กเป็นไปอย่างดุเดือด ผ่านไปหลายกระบวนท่ากระทั่งฝั่งยอดฝีมือจากฮ่องกงถูกรุกไล่จนมือไม้ปั่นป่วน ต้องยอมแพ้ถอยร่นแยกตัวผละออกมา ฟงเส้าเฉียนกล่าวคำอาฆาตเป็นภาษากวางตุ้งหลายคำ ก่อนจะพาลูกน้องของตนล่าถอยจากไป อาจารย์โกริสึไม่ได้ติดตามไปลงมือซ้ำเติม หันกลับมาทางมาซาอิ ถามเขาด้วยน้ำเสียงห่วงใย “ นายน้อย..คุณบาดเจ็บที่ไหนหรือเปล่า ? ” มาซาอิสั่นศีรษะปฏิเสธ ในใจทั้งตื้นตันทั้งละอายในความผิดจนพูดไม่ออก “ เมื่อทุกคนปลอดภัยกันก็ดี แต่เอ๊ะ..แล้วคุณหนูซายูริล่ะ..” " เธอหลบซ่อนอยู่ในที่ปลอดภัยแล้วครับพ่อ " ชินตะเป็นคนตอบ ทั้งหมดจึงกลับไปที่บ้านร้างหลังนั้นอีกครั้งเพื่อรับตัวเด็กสาวกลับสำนักชูริว มิคาดเมื่อไปถึงพบว่าซายูริไม่ทราบหายไปไหนเสียแล้ว มาซาอิตกใจเป็นห่วงน้องสาว ด้วยเกรงว่าเธอจะถูกคนของฟงเส้าเฉียนจับตัวไป อาจารย์โกริสึเอ่ยปลอบและรับปากว่าเมื่อกลับถึงสำนัก จะสั่งศิษย์ทั้งหมดกระจายกำลังกันตามหาเธอให้ มาซาอิจึงค่อยยินยอมกลับไปด้วยกันกับอีกฝ่าย ความจริงซายูริหาได้ถูกพวกฟงเส้าเฉียนจับกุมตัวไม่ หากแต่ถูกไอซาพาไปยังอีกมิติหนึ่งซึ่งก็คือถ้ำแก้วผลึกที่เขาเคยสอนเธอฝึกวิชานั่นเอง เมื่อไปถึงไอซาก็ว่ากล่าวตำหนิซายูริที่ก่อเรื่องหลบหนี “ เธอรู้มั้ย...ภายในสิบโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ ถ้าเธอยังไม่กลับถึงบ้าน เรื่องนี้จะต้องลุกลามเป็นเรื่องใหญ่ถึงตำรวจแน่ แล้วถ้าเกิดปู่เธอฟ้องข้อหาพรากผู้เยาว์ขึ้นมา มาซาอิพี่ชายเธอก็จะพลอยมีความผิดทางกฎหมายไปอีกคนด้วย ” ซายูริโดนคำพูดของไอซาขู่จนร้อนใจแทบร้องไห้ “ แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ” “ ไม่เห็นต้องถาม ก็รีบกลับบ้านเสียสิ ” “ แต่ว่า...” ไอซาถอนใจ พยายามกล่าวอย่างใจเย็น “ ก้อได้ ฉันจะไม่บังคับเธอ เอาเป็นว่า..เธอคิดตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน ” จากนั้นค่อยพาเด็กสาวส่งกลับสู่มิติเดิม ทางด้านกระท่อมร้างเวลานั้น .. อาจารย์โกริสึเพิ่งเกลี้ยกล่อมมาซาอิสำเร็จ กำลังจะกลับสำนักชูริวกันอยู่พอดี ทุกคนก็เห็นซายูริเดินซึมกลับเข้ามา มาซาอิรีบถลันเข้าไปหาน้องสาวถามด้วยความเป็นห่วง “ นี่เธอไปไหนมา พี่สั่งไว้แล้วไงว่าอย่าไปไหน ” ซายูริกล่าวขอโทษ หาได้แก้ตัวใดใดไม่ สองพี่น้องติดตามอาจารย์โกริสึกลับสำนักชูริวอีกครั้ง ดึกมากแล้วทุกคนล้วนอ่อนล้าจึงแยกย้ายกันพักผ่อนเข้านอน ซายูรินอนพลิกไปพลิกมา ยิ่งนึกถึงคำพูดของไอซาก็ยิ่งยากจะข่มตานอนหลับได้ เหลียวไปมองนาฬิกาเห็นเป็นเวลาเกือบตีสามแล้ว ..เหลือเวลาอีกเจ็ดชั่วโมงแล้วสินะ... ..หากรอถึงเช้าวันพรุ่งนี้ทุกอย่างอาจไม่ทันการ ..แล้วนี่เธอสมควรจะทำอย่างไรดี ? ครุ่นคิดถึงตอนท้าย เอื้อมมือเปิดโคมไฟบนหัวเตียงแล้วลุกขึ้นนั่ง ล้วงตลับเงินวิเศษออกมานั่งดู ขบคิดหลายเที่ยว ในที่สุดค่อยตัดสินใจประการหนึ่งขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว.....!! . เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น..... มาซาอิเคาะประตูหน้าห้องเรียกซายูริอยู่นานแต่ไม่มีเสียงขานตอบ สร้างความประหลาดใจแกมเป็นห่วงแก่เขาจนรีบกระแทกประตูเข้าไป กลอนประตูห้องนอนหักสะบั้น บานประตูเปิดผาง..กว้าง !! เด็กหนุ่มกวาดสายตาเข้าไปอย่างรวดเร็ว เห็นภายในห้องว่างเปล่า มีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งวางซ้อนทับไว้อยู่ใต้แจกันบนโต๊ะ พอเขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน สีหน้าก็ผนึกนิ่งค้าง เซื่องซึมกับที่ ....!! “ ..พี่ใหญ่คะ หนูต้องขอโทษที่ตัดสินใจทำแบบนี้โดยพลการ แต่หนูไม่อยากเห็นใครต้องมาเดือดร้อนเพราะหนูอีกแล้ว อย่าทำเรื่องโง่เขลาเช่นตอนนี้อีกเลยนะค่ะ พวกเราไม่สามารถหนีเขาไปได้ตลอดชีวิตหรอกค่ะ และต่อให้พวกเราหนีไปจนไกลจนสุดขอบฟ้า แต่จะอย่างไรเราก็ไม่สามารถหนีความจริงไปได้ หนูคงต้องขออนุญาตล่วงหน้ากลับโตเกียวไปก่อนพี่ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ เมื่อพี่อ่านเจอจดหมายนี้ก็ขอให้รีบกลับบ้านนะคะ แล้วหนูจะรอพี่อยู่ที่บ้านค่ะ จาก...... ซายูริ...... ” ---------------------------------------- จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5   ซายูริออกคำสั่งเปลี่ยนมิติตำแหน่งต่อตลับเงินวิเศษ เปิดประตูผ่านมิติขึ้นภายในบริเวณสวนสาธารณะใกล้ๆคฤหาสน์โทชิกาวาตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง หากเพราะความลังเลทำให้เธอยังไม่กล้าเข้าบ้าน ได้แต่เดินซึมอยู่คนเดียวจนมาถึงศาลาข้างบึงน้ำอย่างใจลอย ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินขัดตัวหนึ่งด้วยความอ่อนเพลีย แล้วเผลอหลับไปตรงนั้นโดยไม่รู้ตัว เวลา ...9.30 น. .... ที่คฤหาสถ์ตระกูลโทชิกาวา เฉินจี่กวงพร้อมกับคนสนิทคู่ใจนามหลอเฟย ยังมีทนายความประจำตัวชื่อหลินเจียง รวมทั้งผู้ติดตามอีกสองสามคนเดินทางมาถึง รถกำลังเลี้ยวเข้าจอดหน้าตึกหลังใหญ่ ..... !! เวลาเดียวกันนั้น..อีกด้านหนึ่งที่สวนสาธารณะ ซายูริสะดุ้งตื่นขึ้นมา พอก้มมองดูนาฬิกาบนข้อมือเห็นเป็นเวลาเก้าโมงครึ่งแล้ว ถึงกับลนลานลังเลทำอะไรไม่ถูก รีบวิ่งไปที่บ้าน.. มองทางช่องรั้วกำแพง เห็นทนายความทาชิมูระกำลังก้าวออกมาจากประตูห้องโถงใหญ่ โค้งต้อนรับอาคันตุกะจากฮ่องกงพลางผายมือเชื้อเชิญเข้าสู่ข้างในตึก ดังนั้นรีบถลันหลบเข้าไปยืนหลังเสาไฟฟ้า สงบจิตตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย....!! ภายในห้องรับแขกของคฤหาสถ์ตระกูลโทชิกาวา . ดร.ยามากินั่งรอแขกทั้งหมดอยู่นานแล้ว เฉินจี่กวงเมื่อมาถึงก็กล่าวเสียงเย็นชา “ ด็อกเตอร์.. อันที่จริงผมหวังว่าพวกเรายังจะสามารถเจรจาตกลงกันได้โดยไม่ต้องพึ่งพาอำนาจศาลมาตัดสินหรอกนะ ....” หยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อไปอย่างผิดหวัง “ แต่ผมนึกไม่ถึง ว่าคนที่มีความรู้สูงระดับคุณจะสั่งลูกน้องทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ ” “ คุณเฉิน ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ ” “ เมื่อวานนี้ คนสนิทของผมโทรทางไกลมาจากโยโกฮาม่า รายงานว่าลูกชายคุณพาหลานสาวของผมหนีไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่สำนักชูริว เท่าที่ผมสืบทราบมา เจ้าสำนักนี้กับตระกูลของคุณมีความสัมพันธ์กันมาแต่รุ่นบรรพชน หากไม่ใช่มีคำสั่งจากคุณ มีหรือที่เจ้าสำนักชูริวจะออกหน้า ใช้กำลังขัดขวางไม่ให้คนของผมพาหลานสาวผมกลับ ” ดร.ยามากิมีสีหน้าตื่นเต้นสงสัย “ มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ ? นี่ผมเองก็กำลังตามหาสองคนนั่นอยู่เหมือนกัน และผมก็เพิ่งทราบจากคุณว่าเด็กสองคนนั้นอยู่ที่นั่น .. ” “ ด็อกเตอร์ หลานสาวผมอายุแค่สิบสี่ปี เรื่องที่ลูกชายคุณพาหลานผมหนี ผมแจ้งความเอาผิดเขาได้นะ แต่ที่ผมมาพบคุณก่อน ก็เพราะไม่ต้องการให้เรื่องมันลุกลามใหญ่โตกันไป ผมหวังว่าคุณจะสั่งให้คนของคุณคืนหลานสาวมาให้ผมแต่โดยดี ถ้าคุณไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ผมจะให้ทนายของผมแจ้งความกับตำรวจ แล้วพวกเราก็ไปเจอกันที่โยโกฮาม่าเถอะนะ...” ทาชิมูระทนายความประจำตระกูลโทชิกาว่า ซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วยรีบสอดคำขึ้น “ คุณเฉินโปรดใจเย็นๆก่อนครับ เจ้านายของผมต้องมีวิธีจัดการให้คุณได้แน่ ” แล้วหันไปกระซิบปรึกษากับทาง ดร.ยามากิกันหลายประโยค ดร.ยามากิขบคิดแล้ว หันมาทางเฉินจี่กวง “ ตกลง.. ผมจะไปโยโกฮาม่าเพื่อพาซายูริกลับมา คุณกลับไปรอที่โรงแรมก็แล้วกัน ” ไม่รอให้เขาพูดจบ เฉินจี่กวงรีบผุดลุกขึ้นยืน “ แต่ผมคิดว่า...ผมไปพร้อมกันกับพวกคุณเลยจะดีกว่า..” ------------------------------------------ “ คุณหนูซายูริกลับมาแล้วค่ะ...” เสียงสาวใช้ร้องรายงานอย่างดีใจดังขึ้นมาก่อนที่ร่างท้วมจะถลันพ้นประตูเข้ามาเสียอีก ทำให้การเจรจาอันตึงเครียดภายในห้องโถง ต้องหยุดชะงักลงอย่างอัตโนมัติ ทุกคนเหลียวหน้าไปที่ประตูโดยแทบมิได้นัดหมาย สายตาทุกคู่จึงเห็นเด็กสาวที่ทุกคนต่างกำลังตามหาตัวกันอย่างวุ่นวาย เดินซึมเข้ามาช้าๆ ร่างโปร่งบอบบางชะงักเท้าลงนิดหนึ่ง กวาดตาเศร้าๆมองทุกคนภายในห้อง สุดท้ายหยุดลงที่ร่างของป้าโมริ แล้วโผเข้าสู่อ้อมแขนของพี่เลี้ยงสูงวัยร้องไห้ออกมา โมริโอบกอดเธอไว้ น้ำตาพลอยรินไหลลงมาด้วย “ คุณหนูไปไหนมาคะ... รู้มั้ยว่าทุกคนเป็นห่วงตามหาคุณกันจนแทบพลิกแผ่นดิน ” ซายูริเหลียวหน้าไปทางบิดาแล้วยิ่งรู้สึกใจหาย ร้องครางเรียกหา “ คุณพ่อ ” แล้วผละจากอ้อมอกโมริ วิ่งโผเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่นอีกคน สะอื้นอ้อนวอน “ หนูขอโทษค่ะคุณพ่อ ..หนูก่อเรื่องเอง คุณพ่ออย่าลงโทษพี่ใหญ่นะคะ ” ดร.ยามากิกอดบุตรสาว พลางลูบหลังเธอเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน “ พ่อก็ผิดต่อหนูที่ปกปิดเรื่องนี้ ไม่ได้บอกชาติกำเนิดแท้จริงกับหนูแต่แรก..พ่อก็ขอโทษ ” “ คุณพ่อขาแล้วต่อนี้ไป.. หนูยังสามารถเรียกคุณพ่อได้เหมือนเดิมอีกมั้ยคะ คุณพ่อจะยังถือว่าหนูคือซายูริ ลูกสาวของคุณพ่ออีกหรือเปล่าคะ...” เธอร้องร่ำสะอื้นรำพันถามเป็นที่น่าเวทนา กระทั่งเฉินจี่กวงและพวกที่ยืนดูอยู่ ก็พลอยรู้สึกสะท้อนหดหู่ใจไปด้วย ได้แต่มองตากันและกัน ไม่ว่าใครก็พูดอะไรไม่ออก ดร.ยามากิถูกถามจนอึ้งน้ำตาคลอหน่วยขึ้น เนิ่นนานค่อยสามารถส่งเสียงตอบออกมา “ ซายูริ.. ถึงแม้หนูจะไม่ใช่สายเลือดโทชิกาวา แต่หนูจำไว้เถอะนะว่า...ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร แต่หนูยังคงเป็นลูกของพ่อเสมอ...ไม่มีสิ่งใดสามารถมาตัดความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราได้ " “ คุณพ่อ....” “ ซายูริ..ลูกฟังนะ ระหว่างสิ่งที่ใจเราต้องการกับสิ่งที่ตัวเราต้องกระทำ บางครั้งมันก็ไม่อาจสอดคล้องไปด้วยกันได้ ในโลกนี้มีเรื่องที่เราต้องฝืนใจทำอยู่มากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่เราต้องจำไว้ นั่นคือคนเราต้องกระทำในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ เวลานี้ทั้งๆที่ใจพ่อ ไม่อยากให้หนูจากไป แต่พ่อก็จำเป็นต้องส่งหนูคืนให้ครอบครัวที่แท้จริง นี่ไม่ใช่เพราะว่าพ่อไม่ต้องการหนู หรือเพราะกลัวเรื่องเดือดร้อน เพียงแต่พ่อไม่สามารถทำเรื่องที่ผิดต่อคุณธรรมและผิดต่อพ่อที่แท้จริงของหนู หวังว่า.. หนูคงจะเข้าใจพ่อใช่มั้ยลูก..” “ ค่ะ..หนูเข้าใจ..." เธอขบริมฝีปากพยักหน้ารับคำอย่างเด็ดเดี่ยว " และหนูรู้ตัว..ว่าต้องทำอะไรยังไงค่ะ ” พูดถึงตอนท้าย ยกมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าจนแห้งเหือด แล้วหันไปเผชิญหน้ากับเฉินจี่กวง นี่เป็นครั้งแรกที่สองปู่หลานเผชิญหน้ากัน.. เฉินจี่กวงเคยเห็นเธอหลายครั้งในวีดิโอ ใจเฝ้ารอคอยแต่เวลานี้มานานแสนนาน มิคาด..ครั้นได้พบเห็นตัวจริง หลานสาวยืนอยู่ตรงเบื้องหน้า หากแต่กลับไม่ทราบจะเรียกหาเริ่มต้นทักทายว่ากระไรดี ได้แต่ยืนเหม่อมองอีกฝ่ายจนซึมเซา “ คุณคือคุณปู่จริงๆของหนูเหรอคะ..? ” ในที่สุดจึงเป็นซายูริที่เอ่ยถามขึ้นมาก่อน เสียงใสเรียบสงบนิ่งจนยากจะคาดเดาใจ เฉินจี่กวงอึ้งไปวูบ ก่อนจะพยักหน้าขานรับคำ ดวงตาทรงอำนาจทอประกายคาดหวังชนิดหนึ่ง นั่นย่อมเป็นความคาดหวังที่ต้องการจะให้อีกฝ่ายถาโถมเข้ามาในอ้อมกอดของตน ส่งเสียงเรียก ‘ปู่’ ให้ชื่นใจสักคำ ซายูริเหลียวหน้าไปมองหน้าบิดาแว่บหนึ่งราวจะขอกำลังใจมาเสริมความกล้า ค่อยสืบเท้าเข้าไปหยุดลงเบื้องหน้าของเฉินจี่กวง ด้วยใจที่ตะขิดตะขวง เสียงพูดจึงพลอยตะกุกตะกักเล็กน้อย “ ขอโทษค่ะ..หวังว่าคุณ..เอ่อ..คงจะเข้าใจนะคะ และก็ขออนุญาตให้เวลาหนูได้ปรับตัวปรับใจบ้าง..เรื่องนี้มันกระทันหันเกินไปจริงๆ..” เฉินจี่กวงแม้ฝืนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น แต่ก็เป็นความขื่นขมที่ยังเจือปนความยินดี “ ฉันเข้าใจและก็เห็นใจหนู แต่หนูก็ต้องเห็นใจและเข้าใจฉันด้วยนะว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ฉันตามหาหนูมาอย่างลำบากยากเย็นเพียงไหน...” “ ค่ะ ถ้าหนูไม่เข้าใจ...วันนี้ก็คงไม่กลับมา.. แต่หนูก็อยากขออะไรคุณบ้างสักอย่าง...” “ หนูต้องการอะไร..? ” “ หนูอยากจะขอเวลาสักสามวัน..." เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตาด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว กล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงฉาดฉาน " เมื่อครบกำหนดแล้ว ..หนูรับรองว่าจะตามคุณกลับฮ่องกงด้วยความเต็มใจ ” เฉินจี่กวงรู้สึกเหนือความคาดหมาย ในใจลอบครุ่นคิดด้วยความชื่นชม ...เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ บทจะอ่อนไหวก็นุ่มนวลน่าทนุถนอมเวทนา แต่บทจะจริงจังขึ้นมาก็เด็ดเดี่ยวฉะฉานไม่กลัวเกรงใคร ดวงตาใสคู่นั้นมีทั้งแววอ่อนโยนและแข็งแกร่ง เปี่ยมพลังอำนาจลึกล้ำพิสดาร สะกดผู้คนที่สบมองให้รู้สึกคล้อยตามอย่างเต็มใจ น่าเสียดายที่เป็นหญิง หากเป็นชายไม่ทราบว่าจะสุดแสนประเสริฐสักเพียงไหน แต่ตระกูลเฉินสามารถมีทายาทลักษณะเด่นล้ำเช่นนี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็นับเป็นวาสนาที่หาได้ยากยิ่งมิใช่หรือ ครุ่นคิดถึงตรงนี้จึงเผยอยิ้มออกมา ผงกศีรษะให้อย่างลืมตัว ดวงตาดำขลับที่กระพริบมองมาอย่างรอคำตอบจึงเปล่งประกายยินดีขึ้น “ ขอบคุณค่ะ..คุณปู่..” เฉินจี่กวงยิ้มออกมาอีกครั้ง วางมือบนหัวไหล่กลมมนของเธออย่างอ่อนโยน ใจอยากจะรั้งร่างบอบบางนั้นเข้ามาโอบกอดให้ชื่นใจสักครั้ง หากแต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ ....ทั้งนี้เพราะมันยังไม่ถึงเวลา เธอพูดถูก...เขาควรจะให้เวลาเธอปรับตัวปรับใจบ้าง สำหรับเขาที่เคยเห็นเธอหลายครั้งจากวีดิโอ ในใจย่อมรู้สึกถวิลผูกพันกับเธอมาเนิ่นนาน หากแต่สำหรับเธอแล้วนั้น เขายังคงเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกคนหนึ่งเท่านั้นเอง......! เฉินจี่กวงหันไปจับมือขอบคุณ ดร.ยามากิ “ ผมขอขอบคุณคุณมาก และรู้สึกดีใจที่เรื่องนี้สามารถยุติลงได้ด้วยดี..” “ เช่นกันครับ..” “ งั้นตอนนี้ผมต้องขอฝากหลานไว้ที่นี่ชั่วคราวก่อน..แล้วอีกสามวันผมจะมารับตัวเธอ..” “ ได้ครับ....ขอบคุณ....” ------------------------------------------ จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องราวทางโตเกียวยุติลงแล้ว หากแต่อีกด้านหนึ่งนั้น..อีกคนยังไม่ยอมจบง่ายๆ !! มาซาอิบึ่งรถด้วยความเร็วจากโยโกฮาม่ามุ่งหน้าไปยังโตเกียว ในใจเฝ้าร่ำร้องเรียกหา “ ซายูริ..ทำไมเธอต้องทำอะไรโง่ๆแบบนี้ด้วย ทำไมถึงไม่ไว้ใจพี่ชายคนนี้ว่าจะคุ้มครองเธอได้ เธอต้องคอยพี่ก่อนนะซายูริ..อย่าเพิ่งไปกับพวกมัน พี่จะไม่ยอมให้ใครบังคับฝืนใจ พาเธอไปไหนอย่างเด็ดขาด เธอต้องเชื่อพี่ ...ต้องรอก่อนพี่นะ ได้โปรด ” กลับถึงบ้านไม่ทันปิดประตูรถก็ถาโถมตัวเข้าในห้องโถงใหญ่ สวนทางกับโมริตรงบันได “ คุณมาซาอิ..นี่คุณทำไมเพิ่งกลับมา..” “ ป้าโมริ..” เขาถามด้ววยเสียงร้อนรุ่ม “ ซายูริกลับมาถึงรึยังครับ...” “ ค่ะ... คุณหนูกลับมาถึงได้ชั่วโมงกว่าๆแล้ว แล้วนี่คุณทำไมเพิ่งกลับมา..? ” “ ตอนนี้ ซายูริอยู่ไหน ? “ “ อยู่กับคุณพ่อในห้องหนังสือน่ะค่ะ..” โมริจะพูดอะไรต่อ แต่เขาไม่รอรับฟัง รีบผลุนผลันวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องหนังสือทันที . “ กลับมาแล้วหรือ ? กำลังจะให้คนไปรับตัวอยู่พอดี...” ดร.ยามากิเอ่ยเสียงเข้มทักขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเขา มาซาอิไม่สนใจบิดาก้าวปราดไปหาน้องสาว “ ทำไมมาโดยไม่บอก เธอนี่แย่จริงๆนะ....” “ คนที่แย่ก็คือลูกต่างหาก....” น้ำเสียงบิดาปนโทสะเล็กน้อย “... ทำไมทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ โตเป็นพี่เสียเปล่า..” ซายูริรีบเข้ามาขอร้องบิดาอย่าตำหนิพี่ชาย “ คุณพ่ออย่าลืมสัญญาสิคะ.. คุณพ่อสัญญาแล้วว่าจะไม่ลงโทษพี่ใหญ่นะคะ...” มาซาอิก้มหน้าเม้มปากอย่างสำนึกผิด แต่ก็ยังไม่ยินยอมพร้อมใจ “ คุณพ่อครับ.. คุณพ่อคงจะไม่คิดยกน้องคืนให้คนแซ่เฉินนั้นไปจริงๆใช่มั้ยครับ ” “ พี่คะ..” ซายูริส่งเสียงขึ้น แต่เขารีบยกมือปราม กล่าวโดยไม่ได้หันกลับมามองหน้า “ เธอไม่ต้องพูดอะไร และไม่ต้องกลัว พี่จะพูดกับคุณพ่อเอง พี่ไม่ยอมให้เธอไปอยู่กับคนแปลกหน้าพวกนั้นหรอก....” “ แต่ว่า..." เด็กสาวอึกอัก บอกอย่างไม่เต็มเสียง " หนูรับปากเขาไปแล้วล่ะคะ..” มาซาอิสะท้านใจวาบ หันขวับมาทันที จ้องหน้าน้องสาวอย่างไม่เชื่อหูตนเอง “ อะไร ...ตะกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ? " ซายูริรู้สึกตัวเย็นวะวาบ ใจสั่นระริก ตะกุกตะกักตอบพี่ชาย " เอ่อ.. คือหนู..จะไปกับพวกเขาค่ะ " " ทำไม ? พวกมันบังคับเธอใช่มั้ย..” “ ปละ..เปล่าค่ะ..คือ..หนู..เต็มใจไปกับเขาเอง....” มาซาอิเพ่งตามองหน้าเธออย่างตกตะลึง ความรู้สึกความมุ่งมั่น ความคาดหวังทั้งมวล ราวพังทะลายลงตรงหน้านั้น ส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดระคนผิดหวังอย่างรุนแรง “ เธอ... เธอพูดใหม่อีกทีซิ....อะไร...นี่เธอ..ก็เต็มใจ....? “ ซายูริน้ำตาคลอ พยักหน้าตอบอย่างลำบากใจ และหวั่นกลัว “ ค่ะ..หนูสมัครใจไปเอง คุณพ่อไม่ได้บังคับหนูหรอกค่ะ พี่อย่าโทษคุณพ่อนะคะ ” “ เธอ.. ” แววตามาซาอิเปลี่ยนเป็นเดือดแค้น .. แค้นที่ถูกคนที่รักที่สุดหักหลัง ! “ ดี.. ดีมาก นี่ก็หมายความว่าที่ผ่านมา ฉันแส่หาเรื่องไปเองใช่มั้ย ” “ พี่ใหญ่... ” เด็กสาวลืมตากลมกว้าง ตกใจ..ไม่นึกว่าเรื่องจะกลายมาเป็นแบบนี้ พี่ชายกำลังโกรธเธอหรือ เขากำลังเข้าใจผิด " พี่ใหญ่คะ ไม่ใช่นะคะ ..คือ หนู " “ พอ...พอกันที..." เขาตวาดโบกมือตัดบท ไม่ยอมรับฟังเสียงอธิบายใดใดทั้งสิ้น " ฉัน..ฉันไม่มีน้องสาวอีกแล้ว เธอไม่ใช่..ในเมื่อเธอไม่.. ไม่ต้องการฉัน..ฉันก็ไม่ต้องการเธอเหมือนกัน..เฮอะ เฮอะ.. ฉันมันโง่ไปเอง...หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ” มาซาอิแค้นจนน้ำเสียงไม่ปะติดปะต่อ.... พูดจบหันขวับไปทางบิดาสูดลมหายใจลึกๆ กล่าวด้วยเสียงเย็นลง..หากยังคงเจือแววเจ็บชัด “ คุณพ่อ..ผมขอโทษที่ก่อเรื่องวุ่นวาย ผม...” หากเอ่ยออกมาได้เพียงแค่นี้ ที่เหลือก็เปล่งเสียงไม่ออกอีกต่อไป สะบัดหน้าโถมพุ่งตัวไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ซายูริกรีดร้องเรียก “ พี่ใหญ่ ” ปนเสียงสะอื้นอย่างปวดร้าว รีบวิ่งตามพี่ชายออกไป ทว่าเขาคนนั้นกลับหาได้ยอมรับฟังอีกแล้ว ทั้งไม่ชะงักหันกลับมามองแม้เพียงแว่บเดียว ก้าวปราดๆยาวๆเข้าห้องของตนเองแล้วปิดประตูดังโครมใส่หน้าน้องสาวที่วิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด “ พี่คะ..เปิดประตูนะ ..ฟังหนูอธิบายก่อนนะคะ...” ซายูริร้องไห้โฮ..รูดตัวลงทรุดนั่งอ้อนวอนคร่ำครวญตรงหน้าประตู มาซาอิบิดล็อคกลอนเอนหลังพิงกรอบประตู กำหมัดทั้งสองจนเกร็งสั่นระริกอย่างเจ็บแค้น เส้นเอ็นบนหลังมือปูดโปนจนเห็นชัด ก่อนจะหมุนขวับซัดหมัดขวาโครมใส่เสาข้างประตูด้วยโทสะ ในใจร่ำร้อง ตะโกนก้องดังๆ .. ...ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ..ทำไม..? ~*~*~*~*~*~* โปรดติดตามตอนต่อไป *~*~*~*~*~*~*~ จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Link บทที่ 1 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2640552/W2640552.html บทที่ 2 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2641259/W2641259.html บทที่ 3 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2642130/W2642130.html จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 06:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 scottie :  ^^''  แหะๆๆ พี่ลงวันละบทเองนะคะ  ดูดีๆ โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งร้อง... รสา  :  หวัดดีเช่นกันจ้า ^_____^ กริช  :  แล้วไหน..ไหนคะ...วันนี้มารึยังเอ่ย ^^ bookmark :  เก็บไปไหนเอ่ย  ห้ามเก็บไว้อย่างเดียวน้า  ถ้าไม่อ่านด้วย เดี๋ยวเรียกเก็บตังส์ย้อนหลัง  อิอิ ละมุด  :  พี่ชายละมุด คงน่ารักเหมือนมาซาอิ ในเรื่องสิคะ  อิจฉาจัง  ^______^ aap :  จบแน่ๆค่า ถ้าหากว่าคนอ่านไม่ทิ้งคนเขียน   แล้วแวะเข้ามาคุยกันบ้างนะคะ ^^ จากคุณ : kjb - [ 28 ม.ค. 47 07:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาแล้วไง  พรุ่งนี้ด้วยนะ จากคุณ : กริช - [ 28 ม.ค. 47 20:56:38 A:202.44.8.99 X:10.11.13.115 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เก็บต่อ เก็บไปหยอดกระปุกฮับ เอ๊ ยังไง พูดเล่นค่า เก็บไว้อ่านแน่นอน มะเอาไปทำอย่างอื่น อิอิ จากคุณ : bookmark - [ 29 ม.ค. 47 09:07:52 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่าสงสารพี่ชาย จะพาลกลายเป็นความแค้นหรือปล่าเนี่ย .. จากคุณ : scottie - [ 29 ม.ค. 47 19:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ซึ้งจาง งง สงสานพี่ชาย จากคุณ : ละมุด - [ 29 ม.ค. 47 20:45:07 A:203.121.173.215 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่ 5 รอยบาดหมางก่อนจากลา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2646893/W2646893.html จากคุณ : รสา รสา - [ 16 ก.พ. 47 20:50:08 ]