บทที่6
ในห้องนอนส่วนตัวของภาวินทร์ ขณะนี้ เจ้าของห้องกำลังอึดอัดใจนัก!!
ดาหวันเจ้ากี้การกับเขา จุ้นจ้านสารพัด แทนที่จะให้เขานอนพัก หลังจากที่กินยาเข้าไปแล้วเจ้าหล่อนกลับตั้งท่าจะเช็ดตัวให้เขาอีก...
เช็ดตัวเสียก่อนนอนจะได้สบายตัวไงคะ
หล่อนบอกเขาด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่ภาวินทร์ปฏิเสธทันที
ไม่ต้องหรอกหวัน เดี๋ยวตอนเย็น ป้ามิ่งจะข้ามาเช็ดตัวผมเอง คุณไม่ต้องลำบากหรอก
อุ้ย ไม่เห็นจะลำบากเลย ทำเพื่อคนที่เรารักทั้งคน...หวันเต็มใจอยู่แล้วค่ะ
ไม่เพียงเสียงหล่อนจะหวานสุดฤทธิ์ นัยน์ตาคมสวยนั่นก็ทอดหวานมองเขาเหมือนกับจะหยด
แทนที่ชายหนุ่มจะรู้สึกหลงใหล เขากลับรู้สึกขนลุกชอบกล!
ภาวินทร์ไม่ได้เกียจหญิงสาวตรงหน้า เขาคบกับหล่อนอย่างเพื่อน อย่างคนรู้จักที่สนิทสนม แต่ไม่คิดจะรักและแต่งงานกับดาหวันมาก่อนเลย...
นี่หากว่าเขาไม่ต้องการใช้หลบ่อนเป็นโล่กันขวัญชีวา ชายหนุ่มคงจะไม่กระอักกระอ่วนใจอยู่อย่างนี้...
รำคาญเหลือเกิน แต่จะไล่ก็ไล่ไม่เต็มปาก ขืนเขาแสดงออกเต็มที่ยายขวัญจะได้รู้หมดสิ ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับดาหวัน
และหญิงสาวข้างๆตัวตอนนี้ก็เหมือนจะรู้แกว พอได้ทีก็ยิ่งเอาใหญ่เชียว...
อย่า...อย่าเลยนะ...ผมไม่อยากให้หวันต้องลำบาก ... เขาพยายามห้ามดาหวันไม่ต้องการให้หล่อนเข้ามาใกล้เขานัก ยอมรับว่าไม่ค่อยไว้ใจหญิงสาวเท่าไหร่ แต่อีกฝ่ายหรือจะยอมทิ้งโอกาส ทำคะแนน งามๆ
ไม่ลำบากจริงๆค่ะ เชื่อหวันสิ นะคะ ให้หวันเช็ดตัวให้...
หญิงสาวไม่พูดเปล่า ยังชะโงกหน้าเขามาใกล้หน้าของชายหนุ่ม ริมฝีปากของหล่อนฉียดปลายจมูกเขาไปนิดเดียวเท่านั้น
ภาวินทร์เกร็งตัว เมินหน้าไปอีกทางทันที ดาหวันฉวยจังหวะนั้นไล้ปลายนิ้วเรียวของตัวเองไปตามท่อนแขนของชายหนุ่มอย่างยั่วยวน ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับพูดไม่ออก!!
ยายหวันนี่ท่าจะบ้าหนัก !!
เขาเจ็บไม่มีแรงขนาดนี้ ยั่วยังไงก็ไม่มีปัญญาทำอะไรหล่อนได้อยู่แล้ว จะยั่วไปทำไม??
หวัน ...
เขาพยายามปรามหล่อนด้วยเสียงแหบๆเพราะพิษไข้ของตนเองก่อน แต่ดาหวันไม่คิดฟัง หล่อนเข้าใจไปว่าเขาก็มีอารมณ์ร่วมไปกับตัวเองด้วย เลยยิ่ง รุก หนักเข้าไปอีก
ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสดนั่นปัดผ่านแก้มของภาวินทร์และคงไล่เรื่อยลงไปจนเกือบถึงริมฝีปากของชายหนุ่มหาก ใครคนหนึ่งจะไม่เดินทื่อเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ และมองหญิงสาวตาปริบๆ โดยไม่คิดหลบ
ทีแรกดาหวันไม่ทันสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ชั่วแว่บที่ปลายหางตาปัดผ่าน หล่อนเห็นปลายเท้าของผู้ชายแต่เป็นใครก็ช่างปะไร...
ตอนนี้ภาวินทร์กำลังตกอยู่ในกำมือของหล่อน เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาหลุดมือไปง่ายๆ!!?
คนเจ็บเป็นฝ่ายที่ใจไม่ด้านพอ ต้องกัดฟันยกมือดันใบหน้าของหญิงสาวให้เงยถอยออกไปเสียเอง
ไอ้วีมา หวัน!
ภาวินทร์เตือน ดาหวันหันควับไปมองหน้าหนุ่มผู้มาใหม่ด้วยความเกรี้ยวกราดทันที
นายปฐวีตัวแสบ เพื่อนรักเพื่อนเกรอของภาวินทร์ เป็นคนที่หล่อนไม่ชอบหน้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่ไม่ชอบหน้าหมอนี่ที่สุด ไม่รู้จะจุ้นจ้านเข้ามาทำไมเวลานี้...
หมูเขาจะหาม ดันยื่นหน้าเข้ามาสอด!!
เข้ามาทำไมไม่รู้จักให้สุ้มให้เสียงเลย คุณไม่รู้รึไงว่านี่เป็นห้องส่วนตัวของคุณไวน์เขา?
หล่อนตำหนิปฐวีว่าไร้มารยาท ทว่าฝ่ายนั้นยักไหล่ไม่แยแส
ก็เพราะรู้ว่าเป็นห้องนอนของไวน์มันสิ ผมถึงไม่เคาะประตู ผมมาทีไรก็ไม่เคยเคาะ ไม่เคยได้เห็นอะไรเด็ดๆ อย่างวันนี้มาก่อนเลย รู้สึกเป็นบุญตามากเลยครับ
คนกระแนะกระแหนหน้าระรื่นเสียจนดาหวันอยากตบ!!
แต่เขาเป็นเพื่อนของภาวินทร์ หญิงสาวจึงจำต้องอดใจเก็บกักความโกรธเอาไว้แค่ในอก
ก็เป็นธรรมดาแหละค่ะ คนรักกันมันก็ต้องมีบ้าง...อย่าบอกนะคะว่าคุณวีอิจฉา ...เพราะตัวเองก็ยังไม่มีแฟน
โอ้ย...ถ้าหมายถึงผู้หญิงควงเล่นๆ น่ะ ผมจะมีทั่วราชอาณาจักรเลยก็ยังได้ แต่ผมไม่อยากมีเอง มันน่ารำคาญ ว่าไหมไวน์
เพื่อนโยนกลองมาให้คนป่วยที่นอนทำตาปริบๆอยู่ ทำเอาภาวินทร์ถึงกับยิ้มเฝื่อน
หวัน...เอ่อ...หวันกลับไปก่อนเถอะนะ ผม...ผมมีเรื่องอยากคุยกับเจ้าวีมัน
คนป่วยเอ่ยหลังจากที่นิ่งเงียบอยู่อึดใจ เขาต้องหาทางทำอะไรซักอย่าง ไม่เช่นนั้นแทนที่จะหายป่วยเร็วๆ มันจะยิ่งพาลเป็นหนักขึ้น
ยายดาหวันเข้ามาพันตูเมื่อกี้ ยังทำเอามึนศีรษะไปหมดเลย
มีเรื่องคุยกันก็คุยไปสิคะ หวันอยู่ด้วยก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องให้หวันกลับเลย
หญิงสาวอิดออดไม่ยอมถอยห่างเขาไปง่ายๆ ด้วยคิดว่า เวลานี้แหละ คือโอกาสทองของหล่อนที่จะทำคะแนนให้เขายิ่งรักหล่อนมากขึ้น
ได้ดูแลเขายามเจ็บไข้ได้ป่วย หล่อนเห็นมานักต่อนักแล้วในนิยาย ว่าพระเอกจะต้องรักนางเอกตอนนี้
ถึงแม้ว่ามันจะดูน้ำเน่าไปนิด แต่เชื่อไว้ก็ไม่เสียหลายมิใช่หรือ?
กลับไปก่อนเถอะคุณ ถ้าอยากเฝ้าไข้ไวน์มันนัก พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้ มันคงยังไม่มีปัญญาหนีคุณไปไหนอีกหลายวัน ไม่ต้องรีบทำคะแนนนักก็ได้หรอก ให้เวลาไอ้ไวน์มันตั้งสติบ้างก็ได้
ดาหวันส่งค้อนตาเขียวขุ่นคลั่กไปให้เพื่อนของภาวินทร์ทันทีที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเช่นนั้น เป็นทำนองว่าไม่ต้องมาสั่งมาสอนฉันหรอกย่ะ!
ปฐวียิ้มหวานรับความขุ่นเคืองของหญิงสาวสวยตรงหน้าไม่สะทกสะท้าน แถมยังสั่งสอนหล่อนต่ออีก
ผมเตือนให้เพราะความหวังดีนะคุณหวัน ผู้ชายบางคนน่ะ เขาไม่ชอบผู้หญิงตามจิกตามทึ้งตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอก มันต้องมีเวลาให้เพื่อนฝูงกันมั่ง
หวัน...คุณกลับไปก่อนเถอะนะ ผมขอร้อง
ภาวินทร์ช่วยไล่หล่อนอีกแรง ดาหวันแม้ไม่อยากจากก็ยังต้องจำใจ...
ลองเขาออกปากขนาดนี้ ขืนหล่อนยังดื้ออยู่ภาวินทร์อาจจะโกรธขึ้นมาได้...อย่างน้อยๆ บรรยากาศหวานๆเมื่อกี้นี้ก็คงจะทำให้เขารู้สึกดีๆ กับหล่อนขึ้นมาอีกมากทีเดียว...
ถ้าหล่อนยอมถอยตอนนี้เพื่อรุกคืบในวันหน้าให้มากกว่านี้ ก็เป็นการสมควรมิใช่หรือ?
ก็ได้ค่ะ หวันจะไป เห็นแก่คุณนะคะไวน์
หญิงสาวสะพายกระเป๋าถือหันมายิ้มทอดสะพานหวานหยดให้คนเจ็บที่นอนหน้าซีดหน้าเซียวบนเตียงก่อนจะปรายตาดุสุดๆส่งมาให้เพื่อนคนเจ็บ พอเห็นปฐวีก้มศีรษะยิ้มให้หล่อนอย่างท้าทายดาหวันก็สะบัดหน้าพรืด! ก้าวฉับๆออกไปอย่างรวดเร็ว
สองหนุ่มที่อยู่ในห้องต่างพากันถอนหายใจโล่งอกออกมาพร้อมกันที่เจ้าหล่อนกลับไปได้เสียที...
ปฐวีเดินมานั่งบนเตียงนอนของภาวินทร์ เอี้ยวหน้ามองเพื่อนยิ้มทะเล้น
ไงวะ ดูท่าทางกำลังมีความสุขเลยเชียวนะ โทษทีที่ขัดจังหวะ เผอิญฉันมันเป็นพวกไม่ชอบเห็นคนอื่นเขามีความสุขน่ะ
สุขกะผีแกอะดิ่คนถูกเหน็บแนมทำหน้าบูดบึ้ง ความดันพุ่งกระฉูดเกือบตายสิไม่ว่า...ยายหวันเล่นอย่างงี้สงสัยไม่มีหวังหายแน่ๆ...มีแต่ตายกับตายแหงๆ
คนไข้บ่นเสียงแหบๆ ที่จริงก็น่าสงสารอยู่บ้าง แต่ความที่คบหากันมานานจนรู้ใส้ว่ามีกี่ขดกี่ขด ปฐวีจึงสงสารอีกฝ่ายไม่ค่อยลงนัก
ที่ปกติล่ะทำเก่งสารพัด มาตอนนี้ล่ะไร้น้ำยากะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว
ทำไมนายไม่เคยบอกฉันว่ามีคู่หมั้นแล้ว?
จู่ๆก็ถูกเพื่อนถามเช่นนั้นทำเอาภาวินทร์ถึงกับอึ้ง ทำหน้าไม่ถูกไปชั่วขณะ
ก็ไม่คิดว่าจะสลักสำคัญอะไร...ตัวฉันเองยังลืมไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ...ว่าแต่...นายรู้จักกับขวัญชีวาเมื่อไหร่?
เมื่อกี้ ตอนที่จะขึ้นมาหานาย...คุณขวัญเป็นเด็กน่ารักนะ ฉันว่าเขาเหมาะกับนายมากกว่ายายดาหวันตั้งเยอะ
ปฐวีเชียร์เด็กสาวคนที่เขาถูกชะตา หากแต่เพื่อนกลับเมินหน้าหนีไปเสียอีกทางอย่างทนระคายหูในสิ่งที่ได้ยินไม่ค่อยได้
ฉันไม่อยากแต่งงานกับเด็กนั่น
ทำไม?ทนายความหนุ่มถามด้วยความฉงน ในเมื่อรู้ๆ กันอยู่ว่าภาวินทร์ไม่ได้รักชอบดาหวันอะไรมากมายจริงจัง แล้วทำไมกับขวัญชีวาที่น่ารักกว่าดูดีกว่า แถมยังเป็นว่าที่เจ้าสาวของตัวเอง หมอนี่กลับทำท่าว่าจะถูกลากไปผูกคอตายเมื่อเอ่ยถึงเด็กสาวคนนั้น
ก็...ฉันไม่ได้รัก คนป่วยหาทางออกเสียงไม่ค่อยมั่นคงนัก อีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างฉงน
ไม่รักแล้วไปขอเขาแต่งงานทำไม?
ตอนนั้นมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่น ไม่ได้คิดนี่หว่าว่ายายขวัญจะเอาจริงเอาจังเสียขนาดนี้
อ้อ...นายก็เลยคิดมากเรื่องของคุณขวัญจนถึงกับล้มเจ็บ ต้องนอนแบบหมดน้ำยาอย่างงี้ เพราะกรรมมันตามสนองที่ริอ่านไปหลอกเด็ก
ปฐวีต่อให้เสร็จสรรพ คนที่นอนแผ่หลาบนเตียงไปตอบในทันทีหากแต่ใบหน้าคมเข้มที่ซีดเซียวอยู่นั้นเริ่มแดงขึ้นมา
ไม่เกี่ยวเลย ฉันต่างหากที่ซวยเพราะยายนั่น ตั้งแต่ยายนั่นเข้ามาชีวิตฉันก็ผิดพลาด ซวยไปหมด แถมยังต้องมาติดแหงกกับยายหวันอย่างนี้ ก็เพราะเด็กนั่นคนเดียว อย่างนี้แล้วก็จะให้ฉันรักยายขวัญเข้าไปลงอีกหรือ?
อ๋อ...ที่ยอมให้ยายหวันเข้ามาวุ่นวายเนี่ย เพราะต้องการให้เขาเข้ามาเป็นเกราะป้องกันนายจากคุณขวัญหรอกรึ มิน่า...
ปฐวีคิดออก ราวกับเข้ามานั่งอยู่กลางใจของภาวินทร์ ทำเอาชายหนุ่มที่นอนหมดท่าอยู่บนเตียงถึงกับพูดไม่ออก
มันเป็นความจริงว่าเขาพยายามดึงเอาดาหวันเข้ามากางกั้นระหว่างตัวเองกับขวัญชีวาอยู่...ถึงเขาจะแหกตา ใครได้ แต่กับปฐวี หมอนี่ดูใจเขาออกโดยไม่ต้องใช้วิชาหมอดูที่ร่ำเรียนมาเลยซักนิด
ระวังนะ อีกหน่อยนายอาจสลัดยายหวันไม่หลุด แล้วมันจะยุ่ง ขนาดเมื่อกี้ยังเอาใหญ่เชียว อีกหน่อยมิยิ่งเตลิดเปิดเปิงกว่านี้อีกหรือ?
ที่แรกฉันก็หนักใจเรื่องนี้แหละ ถ้าเป็นตอนที่ตัวเองปกติ มันก็ไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้...ฉันยังช่วยตัวเองไม่ได้ คงต้องขอแรงนายช่วยหน่อยว่ะวี
จะให้ช่วยอะไร?
ปฐวีถามเป็นการยอมรับที่จะช่วยเพื่อนในตัวโดยดุษฏี แต่พออีกฝ่ายเอ่ยปาก คนที่หน้ายิ้มละไมอยู่เสมอก็พลันหน้าเบ้
ฉันจะให้แกช่วยพาฉันหนี
เฮ้ย! ชายหนุ่มผู้มาเยี่ยมเพื่อนลุกพรวดจากข้างเตียง มองหน้าภาวินทร์แปลกๆ คำนั้นเขาใช้สำหรับพาสาวหนีโว้ย ไม่ใช่พาแก
เออน่า...ตอนนี้ฉันขอยืมคำนี้มาใช้ก่อน แกต้องพาฉันหนีนะไอ้วี ไม่งั้นเพื่อนแกคนนี้ไม่มีทางหายไข้แน่ๆ ยายหวันกับยายขวัญรุมฉันตาย
เจ้าตัวทำเสียงและหน้าว่าสยดสยอง หากแต่ความจริงแล้วภาวินทร์ตั้งใจจะหลบฉากการรุกอย่างน่าเกียจของดาหวันมากกว่า...กับขวัญชีวา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากเห็นหน้าหล่อน แต่หล่อนก็ไม่เคยอ่อยเหยื่อให้ท่าเขาชวนให้ลำบากใจอย่างดาหวัน
ปฐวีนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ทำท่าว่าตรองไม่ค่อยจะตก พอปรายตามองเห็นสภาพโทรมๆ ของเพื่อนก็ต้องถอนหายใจพรืด จำใจพยักหน้ารับในที่สุด
เอาไงก็เอากันวะหลวมตัวมาเป็นเหยื่อนายถึงที่แล้วนี่ จะให้พาไปที่ไหนก็บอกมาแล้วกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ยังมีต่อค่ะ)
จากคุณ :
ลันเตา... 
- [
28 ม.ค. 47 10:57:13
]
ยอดชีวาไวน์ บทที่6
