ความคิดเห็นที่ 1 แรงสะอื้นของหญิงสาวที่ตนเองกอดอยู่นั้นทำให้หัวใจที่เจ็บปวดอยู่แล้วนั้นเจ็บเข้าไปอีก นานเท่าไรกันแล้วนะที่เขาและสุดหล้าเคยกิน เคยนอน เคยเจ็บ เคยสุข มาด้วยกัน แต่นับจากวันนั้นวันที่เกิดเรื่องขึ้น  มันคงไม่มีวันนั้นอีกอีกต่อไปแล้ว เขายอมรับความจริงด้วยความเจ็บร้าว สุดหล้า เป็นเหมือนพี่  เหมือนน้อง และเป็นเพื่อนรัก ยิ่งเห็นภาพที่เพื่อนตัวเองหลับโดยมีเครื่องช่วยหายใจหล่อเลี้ยงชีวิตอยู่นานเท่าไร ก็ยิ่งตอกย้ำเข้าไปทุกครั้ง ว่า “ไม่มีทาง” ที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ขนาดผู้ชายอย่างเขายังจะทานทนกับความสูญเสียนั้นไม่ได้แล้วผู้หญิงในอ้อมกอดเขานี่ล่ะ ผู้หญิงที่สุดหล้าเลือก ที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย ผู้หญิงที่เพิ่งจะรู้ว่าหัวใจตนเองนั้นก็รักเพื่อนเขาด้วยเหมือนกัน เธอจะทนได้แค่ไหนกัน.. อิฐค่อย ๆ ดันร่างบางออกก่อนจะเอ่ยปากบอกแผ่วเบาว่า “ผมจะไปส่งคุณวาที่บ้านคุณจ๋าแล้วกันนะครับ” “คืนนี้วาต้องกลับโคราชค่ะ พรุ่งนี้มีตัดดอกไม้ญี่ปุ่น วาต้องกลับไปดู ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไปนักช่วยส่งวาที่สถานีรถไฟฟ้าก็ได้ค่ะ” เธอบอกหลังจากพยายามเช็ดน้ำตาให้เแห้ง “เอางี้ดีกว่า โคราช กรุงเทพ ขับรถแค่สองสามชั่วโมง เดี๋ยวผมไปส่งคุณวาเลยดีกว่า แต่ขอกลับไปดูเจ้าตัวแสบที่บ้านสักแป๊บ” อิฐบอกง่ายๆ เหมือนขับรถไปแค่ลาดพร้าวจตุจักรรวารินแหงนหน้ามองคนพูดก่อนจะยิ้มเศร้า ๆ บอกเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไรหรอคุณอิฐวาไปได้ แค่ส่งวาที่สถานีรถไฟฟ้าก็พอ” “ไม่เป็นไรหรอกครับผมเอง ก็อยากพักสมองเสียหน่อยบางทีการขับรถไกล ๆ อาจจะทำให้สมองผมโปร่งขึ้นก็ได้ ตอนนี้มันทึบและหนักอึ้งเต็มทน” เจ้าตัวบอกเสียงเครียด “ถ้างั้นเอางี้แล้วกันค่ะ ถ้าคุณอิฐยืนยันจะไปส่งวา พรุ่งนี้เราค่อยเดินทางดีกว่า เพราะวันนี้คุณอิฐดูท่าทางเหนื่อย ๆ จะได้กลับไปพักก่อน” “ก็ดีครับ งั้นพรุ่งนี้ตีห้าผมไปรับคุณวาที่บ้านเจ้าจ๋าแล้วกันนะครับ” “ขอบคุณคะ” เธอยิ้มให้หากแต่ในรอยยิ้มนั้นไม่มีความสดใสเสียเลย “งั้นเดี๋ยวผมเลยไปส่งคุณวาเลยแล้วกัน” เขาบอก วารินเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายที่ยืนตรงหน้าคนนี้ได้ดี เพราะเธอเองก็รู้สึกไม่น้อยไปกว่าผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอนี่สักเท่าไร บางทีมันอาจจะเป็นการดีสำหรับเขาที่จะได้พักสมองเสียบ้างหลังจากจดจ่ออยู่กับอาการของผู้ชายที่นอนอยู่ในห้องนั้น ผู้ชายที่เธอเฝ้ารอวันที่เขาจะฟื้นลืมตามายิ้มกับเธออีกครั้ง วารินป้ายน้ำตาที่กำลังจะหยดจากดวงตาคู่สวยโดยไว เธอพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับและก่อนจะเดินออกไป หญิงสาวมองผ่านกระจกบานใสของห้องไอซียู ด้วยหวังว่าความคิดคำนึง ห่วงใย และความหวังคงจะส่งผ่านเข้าไปยังคนที่นอนหลับอยู่นั้น ให้เขาได้รับรู้และรีบตื่นขึ้นมายิ้มกับเธอเสียที #!#!#!***** $ $ $ $ $ ~@~@~@~@~@~@~ $ $ $ $ $ *****!#!#!# ทันทีที่วารินก้าวเท้าลงจากรถของอิฐ ลุงดำเกิงก็วิ่งหน้าตาตื่นกระหืดกระหอบเข้ามาหาเธออย่างร้อนรน ที่ข้างรถ “มีอะไรลุงดำเกิง” “คุณวาครับ โครงดอกญี่ปุ่นสองโครง เราคุมเพลี้ยไฟไม่อยู่ครับ” สีหน้าที่ดูไม่ดีอยู่แล้วของลุงดำเกิงยิ่งแย่ไปใหญ่เมื่อบอกกับวารินอีกว่า “ดอกไม้ lot ก่อนที่ส่งไปถูกตีกลับ เขาเจอเพลี้ยไฟในดอกไม้เรากับสวนคุณ ศรีวรา ครับ” “ฉีดแจ๊กเก็ต แล้วหรือยังลุง” วารินวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะเดินตามลุงดำเกิงไปที่โครงดอกไม้ โดยลืมไปเลยว่ามีผู้ชายอีกคนหนึ่งมากับเธอด้วย “ตอนนี้พ่นครั้งที่สามแล้วครับ อีกสองชั่วโมงจะเริ่มตัด” “งั้นเอาอย่างนี้นะลุง เดี๋ยวตัดมาลองดูก่อนโครงละ สองร้อยช่อ เอาเข้ากลุ่มแล้วเอากระดาษสีขาวมารองด้านล่างโต๊ะ แล้วเอาดอกไม้มาเขย่าดูสิว่ามีร่วงลงมาบ้างหรือเปล่า ถ้ามีก็ให้ฉีด ยาอีกครั้งเอา พอสผสมแจ๊กเก็ตด้วยเลย แล้วค่อยตัด เขย่าจนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีติดไปนะลองดู ถ้าไม่ไหวจริง ๆ lot นี้ วาจะยกเลิกการส่งเอง” เธอบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติ หากแต่มันไม่ปกติในความคิดของลุงดำเกิงที่ทำงานกับเธอมาเกือบสองปี ปกติวาริน ไม่เคยคิดที่จะยกเลิกการส่งดอกไม้เลยไม่ว่าเจอปัญหาอย่างไร เธอก็จะพยายามแก้ปัญหาจนสุดความสามารถก่อน ซึ่งในทุก ๆ ครั้งมักจะลงเอยด้วยการส่งไปอย่างสบาย ๆ ไม่เหมือนกับครั้งนี้ ดูเหมือนหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นจะเหนื่อย ๆ และ ล้า ๆ จนลุงดำเกิงรู้สึกได้ เขาเพียงแค่พยักหน้าและเดินไปสั่งงานต่อเท่านั้น “มีปัญหาเหรอครับ” เสียงทุ่ม ๆ ดังขึ้นข้าง ๆ หญิงสาวจึงนึกได้ว่าเธอมากับเพื่อนของสุดหล้าที่อาสามาส่งเธอถึงที่นี่ “อุ๊ย ขอโทษทีค่ะ วาลืมไปเลยว่าคุณอิฐมาด้วย เดี๋ยวนะคะ ขอเวลาสักครู่หนึ่งพอดีมีปัญหานิดหน่อย เหมียว ๆ ขอน้ำเย็น ๆ สักแก้วนะ” เธอตะโกนบอกลูกจ้างสาวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆพอเรียกได้ “ถ้าจะไม่นิดละมังครับ เห็นวุ่นวายตั้งแต่คุณลงจากรถเชียว” “เพลี้ยไฟ นะค่ะ ช่วงนี้วาไม่อยู่ คงละเลยเรื่องฉีดยากันนะค่ะ มันเลยระบาดหนัก แล้วยิ่งวันนี้เป็นวันตัดส่งห้องเย็นด้วย มันยังไม่หยุดระบาด วาเลยว่าถ้าฉีดยาครั้งที่สี่แล้วยังไม่ดี ก็จะยกเลิก lot นี้ซะ” เธอบอกเสียงเหนื่อย ๆ จนคนฟังรู้สึกได้ “ดูคุณวาล้า ๆ เหนื่อย ๆ นะ พักสักหน่อยไม่ดีเหรอครับ” หญิงสาวหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้ก่อนจะบอกว่า “หยุดไม่ได้หรอกค่ะจนกว่าจะจัดการดอกไม้ lot นี้เสร็จเสียก่อน” “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” เขาถามเสียงเอื้ออาทร “แล้วคุณอิฐ ยังไม่กลับเหรอคะ เดี๋ยวจะมืดค่ำนะคะ” “ผมเหยียบสักสองชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพฯ แล้วล่ะ แต่ผมอยากจะช่วยคุณวาก่อน เดี๋ยวสักสี่ห้าโมงผมค่อยกลับก็ได้ ผมไม่ได้ช่วยฟรี ๆ นะ ยังไงก็ช่วยเลี้ยงข้ามผมสักมื้อแล้วกันครับ ผมกินง่าย ไข่เจียวใบเดียวก็กินได้แล้ว” เขายืนยันความตั้งใจเดิมแถมขอให้เธอเลี้ยงข้าวเสียอีก “โอเคค่ะ” วารินตอบรับง่าย ๆ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะปฏิเสธอะไรในตอนนี้ “งั้นเริ่มจากอะไรก่อนดีครับ” “เริ่มจากช่วยลุงดำเกิงขนดอกไม้มาที่นี่แล้วกันคะ” เธอชี้ไปที่ลุงดำเกิงที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ตัดดอกไม้อยู่ที่โครงที่อยู่ด้านหน้าของเพิงพัก “ครับผม” เขายิ้ม ก่อนเดินออกไป วารินมองตามแผ่นหลังนั้นไป หัวใจเจ็บปร่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผู้ชายที่เดินไปทำให้เธอนึกถึงผู้ชายอีกคนที่กำลังนอนอยู่ในห้องไอซียู นี่ถ้าเขายังอยู่เขาก็คงทำอย่างที่ ผู้ชายคนนี้กำลังทำ น้ำตาที่ดูเหมือนจะเหือดแห้งไปแล้วดูเหมือนจะพยายามกระแทกตัวออกมาอีกครั้ง หลังจากที่เธอบังคับให้มันไหลย้อนลงไปในหัวใจเธอ ใช้มันราดรดหัวใจรุ่มร้อนของตัวเองให้เย็นลง หากแต่มันดูจะไม่ได้ผลเอาเสียเลย แถมมันยังคงตอกย้ำลงไปอีกว่า ผู้ชายคนนั้นจะไม่มีวันมายืนยิ้มกวนใจเธอได้อีกต่อไปแล้ว หากเธอยังหวังให้มีวันนั้นอีกครั้ง วารินเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนจะเริ่มทำงานของตัวเอง กว่าดอกไม้ที่ต้องส่งในวันนี้จะเสร็จ ก็ปากเข้าไปห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว วารินเลยต้องเลี้ยงข้าวชายหนุ่มคนนั้นอีกรอบ หลังจากเขาทานข้าวเที่ยงไปตอนสองโมงเย็น ซึ่งเป็นข้าวราดไข่เจียวจริง ๆ และเธอก็ทานเหมือนกับเขานั่นเอง เนื่องจากพยายามเร่งมือให้ดอกไม้เสร็จทันก่อนห้าโมง ดีที่ว่าการพ่นยาครั้งที่สี่นี้ได้ผล ทำให้เพลี้ยงไฟแทบจะไม่มีอยู่เลย เมื่อเขย่าดอกไม้บนกระดาษขาวตอนบรรจุ วารินชำเลืองมองนาฬิกาก่อนจะเอ่ยปากบอกผู้ชายที่นอนเอ้เต้ที่เก้าอี้ผ้าใบในเพิงพักหลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ “คุณอิฐ ห้าโมงแล้วนะคะ” “ครับ” เขารับคำง่าย ๆ หากแต่ยังคงนอนสบายใจอยู่ “ครับเนี่ย ไม่กลับกรุงเทพฯ หรือคะ” “คุณวาละครับ จะกลับพร้อมกันหรือเปล่า” เขาลุกมานั่งครึ่งตัวหันมาถาม “วาคงอยู่อีกสักวันละค่ะ เพราะพรุ่งนี้ยังมีต้องตัดอีก ยังไง วาฝากคุณอิฐดู .หล้าให้ด้วยนะคะ” ดูเหมือนว่าชื่อของผู้ชายคนนั้นจะยากเย็นสำหรับเธอเต็มทีในการที่จะเรียกเขาออกมา เพราะเหมือนว่าน้ำตาเจ้ากรรมมันก็พลอยจะไหลออกมาด้วยยามที่เธอคิดถึงเขา “ครับ เดี๋ยวไปถึงกรุงเทพฯ ผมว่าจะแวะไปดู แล้วไงผมจะโทรมาบอกคุณวาแล้วกันนะครับ” อิฐลุกขึ้นบิดเนื้อบิดตัวก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางไว้มาหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อ “งั้นผมกลับเลยนะครับคุณวา แล้วก็ขอบคุณสำหรับข้าวสองมื้อครับ” “คะ ขับรถดี ๆ นะคะ คุณอิฐ แล้วอย่าลืมโทรมาบอกวาเรื่องอาการของ ด้วย” ดวงตาคู่สวยหม่นเศร้าก่อนจะก้มลงมองพื้นดิน เพราะไม่อยากให้เขาจับได้ว่าเธอกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว “ผมจะรีบโทรมา” เขาบอกสั้น ๆ ก่อนจะเดินหายออกไปด้านหน้าถนนที่เขาจอดรถอยู่ วาริน มองจนรถคันนั้นแล่นหายไปในสายฝุ่น #!#!#!***** $ $ $ $ $ ~@~@~@~@~@~@~ $ $ $ $ $ *****!#!#!# จากคุณ : เปียร์รุส - [ 28 ม.ค. 47 22:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณจ๋า ผมขอ report สินค้าคงคลังด้วยครับ” ประตูที่เปิดออกพร้อมกับดวงหน้าในแว่นกรอบบางโผล่เข้ามา ร้อยรุจาเงยหน้าจากแปลนส่งของบนโต๊ะทันที ดวงตาของคนทั้งคู่จึงสบกันเข้าพอดี หากแต่ร้อยรุจาเลือกที่จะหลบสายตาคม ๆ คู่นั้นเสีย  “เดี๋ยว จ๋าให้ ต้อมเอาไปให้” เธอบอกพลางเฉมองดูงานบนโต๊ะต่อด้วยหวังว่าเมื่อได้คำตอบแล้ว ผู้ชายคนนั้นคงจะถอยออกจากห้องเธอไป หากแต่เธอคิดผิด เขายังคงยืนอยู่ “จะเอาอะไรอีกละ” คราวนี้น้ำเสียงที่ถามดูตวัด ๆ จนคนยืนอยู่แอบยิ้ม ก็ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหญิงเหล็กที่นั่งก้มหน้างุดนี้กำลังเขิน และก็ใช้เสียงขู่เขาเท่านั้นเอง .แค่นี้คิดว่าเขาจะกลัวเหมือนลูกน้องเธองั้นเหรอ ไม่มีทาง ชายหนุ่มคิด   “อ้าวยิ้มอะไรจะเอาอะไรอีกคะ เจ้านาย” คราวนี้น้ำเสียงประชดประชันเต็มที่แถมยังหันเก้าอี้มาเผชิญหน้าเสียอีก “เปล่า แค่อยากยืนดูหน้าแค่นั้นแหละ เห็นแล้วด้วย ผมไปแล้วนะ แล้วอย่าลืม report นะคุณจ๋า” แล้วชายหนุ่มก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้เห็นสีหน้าเหว๋อ ๆ ของหญิงสาวที่อยู่ในห้องนั้น “อะไรของเค้าอ่ะ .” หญิงสาวบ่นกับตัวเอง เสียงโทรศัพท์ข้างตัวดังขึ้น ร้อยรุจาหยิบขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงลงไป “จ๋า พูดค่ะ” “คุณจ๋า สายนอกค่ะ จากคุณวารินค่ะ” พนักงานรับโทรศัพท์บอกเสียงหวานมาตามสาย “โอมมาเลยจ้า” เธอบอก ไม่นานนักเสียงปลายสายก็ดังอยู่เหมือนยืนอยู่ข้าง ๆ เธอนี่เอง “มีอะไรวา น้าเป็นอะไรเหรอเปล่า” ร้อยรุจากรอกเสียงถามลงไปด้วยความร้อนใจ “เปล่า ไม่มีอะไร อาการยังคงเดิม เพียงแค่อยากหาคนคุยด้วย” “แล้วไป ใจหายหมด แล้วนี่อยู่ไหนอ่ะ” ร้อยรุจาถาม “โรงพยาบาล” คำตอบสั้นได้ใจความ “เดี๋ยวตอนเย็นจะแวะไปรับที่นั่นรออยู่แล้วกัน จะได้คุยกัน แล้วนี่ตัดดอกไม้เสร็จแล้วเหรอ” “เสร็จแล้ว เรียบร้อย” เสียงปลายสายแผ่วเบาเหมือนเหนื่อยเต็มที “เหนื่อยมากเหรอวา” รอยห่วงใยเจือในน้ำเสียงนั้นทำให้คนที่อยู่ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจยาว ๆ “ไม่เท่าไรหรอก เหนื่อยหัวใจมากกว่า ไม่รู้ว่ามันจะเลิกเจ็บเมื่อไร” คำสุดท้ายดูสั่นไหวในความรู้สึกของคนฟัง “แกพักบ้างเถอะนะวา แล้วนี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไร” “เที่ยง” “เจอ พี่อิฐยัง” “ยัง เห็น สั่งพยาบาลไว้ว่าจะมาตอนเย็น ๆ” “เออ เห็นหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่าวันนี้มีแข่งรถอีก พี่อิฐคงติดงานอ่ะ” เสียงปลายสายเงียบไปก่อนจะบอกเบา ๆ ว่า “เจอกันตอนเย็นนะ” แล้วปลายสายก็วางหูไป ร้อยรุจาจับได้ถึงความเหงา และเศร้าจากคนปลายสายที่เพิ่งวางไป ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอจะทำใจได้ไปถึงไหนแล้ว ถ้าสมมุติ สมมุติว่าน้าหล้าไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว วารินจะเป็นอย่างไร เธอเองซึ่งเป็นเพื่อนสนิท ยังไม่รู้เลย ไม่รู้ว่ามันจะออกมาในรูปแบบใด จะเหมือนครั้งนายนวัชหรือเปล่า ความเสียใจที่ฝังลึกครั้งนั้นแม้กระทั่งเธอก็ยังจับไม่ได้ซึ่งความเสียใจของวาริน แล้วครั้งนี้เล่า มันเป็นการสูญเสียที่มากกว่าคราวก่อน ครั้งนี้วารินจะเป็นอย่างไร ร้อยรุจายังหวั่นใจอยู่ #!#!#!***** $ $ $ $ $ ~@~@~@~@~@~@~ $ $ $ $ $ *****!#!#!# จากคุณ : เปียร์รุส - [ 28 ม.ค. 47 22:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบกระทู้ แบบ 7-11 อ่ะ นะ กลัวเน็ตตัด เอิ๊กๆๆ หายไปเกือบครึ่งเดือน ไอ้ครั้งจะไม่เอาลง ก็โดนเมลทวงอ่ะ เอิ๊ก ๆๆ ทวง ยิกๆๆ ก็เลยต้องขยัน หน่อย เอาก็เอา มีคนแอบบ่นว่าแอบไปเขียนเรื่องสั้นเรื่องยาวเลยชะงักดิ เอิ๊ก ๆๆ ไม่อยากบอกว่าจริง หุหุ... คิดถึงทุกคนจ้า ... ***คุณสีน้ำฟ้า มาคนแรก เกาะขอบรอ ขอบคุณหลาย ๆเน้อ ***เจ้าจ๊ะ โอเลี้ยงแก่ๆ คิดถึงหลายๆ เช่นกัน ดูแลตัวเองนะ ***คุณนวล อ่ะนะ ประโยคนั้นไปขโมยซีนมาจาก งานแต่งงานของพี่ปิ๊บ อ่ะ ประมาณว่าเค้าบอกประโยคนี้กับแฟนเค้าตอนขอแต่งงานอ่ะ ประทับใจมากเลยจำเอามาใช้อ่ะจ้า.... ***คุณก้อนหิน อ่ะนะยกกลับมาเถอะ คู่นายรพ ก็ยังมะลงตัวซะหน่อย กลับมาก่อนเผื่อจะเจอน้ำตาลขมอ่ะ มา มา มารอคู่นี้ก่อน ***เจ้าแป๊บ ง่ะ...v_v มองไงฟ่ะ เป็นโรงพยาบาล ***คุณNoK_Zilla  กะ คุณวีรดา ^---^ ***คุณaRaRe คิดออกปุ๊บก็ใช้ปั๊บ ก็เส้นก๋วยเตี๋ยว มันไม่ค่อยจะยาวเท่าไรอ่ะจ๊ะ เส้นใหญ่มันก็ใหญ่ด้วยสั้นด้วย เส้นเล็ก มันก็ทั้งเล็กทั้งสั้น ไอ้เส้นหมี่มันก็ยาวนะ แต่กินทีไรก็ต้องตัดทุกที ก็สั้นอยู่ดีอ่ะ เอาล่ะว้า เส้นก๋วยเตี๋ยวนี่แหละใกล้ตัวสุดเห็นภาพสุด เอิ๊ก ๆๆๆ ((คำตอบเข้าท่าไหมหว่า)) ***คุณรียา ยิ้มรับคำชมจ้า ((แทนนายรพนะ)) ***ป้าจุ๊ คุณจ๋าว่าเชิญจ้าคุณป้า ไม่หวงห้าม อ่ะจ้า ***เจ้ากาน อ่ะนะเธอมาสอง คคห ทำไรอ่ะ ป่วนกระทู้พี่เหรอจ๊ะนู๋ ***คุณรียา รับทราบการรายงานตัวฮับ ***คุณbookmark อันนี้ก็ยังไม่เฉลยดีกว่า ไว้รออ่านต่อไป แต่ว่าอ่ะนะ แถวถนัดเราก็เรื่องเศร้าเสียด้วยสิจ๊ะ...ว้าๆๆๆ รออ่านต่อไปแระกันนะ เผื่อมีเซอร์ไพร์ส ***น้าพีท อ่ะนะ น้า อันนั้นมันน้าอ่ะ ว่าแต่ว่า ขอบฝากนู๋อ่ะ มันกลายเป็นผ้าเช็ดครัวไปยังน้า แง๊ๆๆๆ มะได้ มะยอมนะน้า ***คุณต้นอ้อ คุณจ๋า ฝากขอบคุณจ้า ***คุณmint_candy  เอิ๊กๆๆๆ ***คุณ xyz อ่ะนะ ส่งที่อยู่มาเด้วส่งทิชชู่ไปให้ ***คุณกั๊ดจัง เมื่อไรก็ต้องรอกันต่อไป เอิ๊กๆๆ ***คุณscottie ขอบคุณค่ะพี่รักษ์ สำหรับการตรวจคำผิดให้ค่ะ ^--^ ***เจ้าชิน เราโกรธกัน เราโกรธกัน เราโกรธกัน เอิ๊กๆๆๆ ***เจ๊หมู คิดถึงจังอ่ะ เมื่อไรมาเที่ยว ต้นไม่ที่ปลูกโตแล้วเน้อมาดูได้แย้ว เอิ๊กๆๆ ***เจ้านก อ่ะนะ พี่ว่าจะยืมเธอสะหน่อย กะส่งน้าเหล้าไปเมกา รักษาตัว อิอิ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 28 ม.ค. 47 22:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านๆไป.. ชักไม่แน่ใจว่านายหล้าจะรอดแล้วแฮะ.. (หรือคิดมากไปเองหว่า..) ป.ล. มาคนแรกๆ (พิมพ์งานแล้วแอบแวบมาอ่ะ ) จากคุณ : mint_candy - [ 29 ม.ค. 47 00:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้าจังเลย... นายหล้าจะฟื้นมั้ยเนี่ย...ชักไม่แน่ใจเหมือนกันแล้ว .. จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 29 ม.ค. 47 06:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารวารินจัง เอาใจช่วยให้น้าหล้าฟื้นและกลับมาสู่สภาพปกติด้วยละกัน นะคะ จากคุณ : bookmark - [ 29 ม.ค. 47 08:52:19 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่อีกนะคะ เมื่อไหร่นายสุดหล้าจะฟื้นสักทีหล่ะคะ วารินเสียน้ำตาไปหลายปี๊บแล้วนะคะ ตอนนี้เศร้าจังค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : นวล - [ 29 ม.ค. 47 09:59:13 A:128.103.187.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เราเดาว่าน้าหล้าไม่ฟื้นแหงเลย อาการมันเกินจะหวังแล้วอ่ะ แถมคนเขียนก็ดันให้ผู้ชายอีกคนมีบทบาทซะแล้ว อย่างงี้เปลี่ยนพระเอกอ่ะเปล่าคะเนี่ย ปล ให้มดขนน้ำตาลกลับมาคืนแล้วฮับ ตอนนี้ขมปร่าเลย ตอนหน้าขอหวานกว่านี้หน่อยเหอะนะ จากคุณ : ก้อนหิน - [ 29 ม.ค. 47 11:08:11 A:69.34.254.247 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฟื้นซักทีสิคะ สงสารคนที่เค้ารออยู้น้า จากคุณ : sun - [ 29 ม.ค. 47 11:46:32 A:203.144.212.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ _ _ _ __ _ _ _ _ __ ^ ยิ้ม อ่าน...เด๋วมาใหม่ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 29 ม.ค. 47 12:02:33 A:202.28.27.6 X:10.5.1.81 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อย๋า... ตอนที่สิบเอ็ดแล้วเร้อ.. ... แหงบ ๆๆๆ ผมไปอ่านตอนที่สิบก่อน.. ฮี่ ๆ... ^_________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 29 ม.ค. 47 13:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่ะๆ ทำไมสั้น ทำไมเรารู้สึกตอนนี้สั้นหว่า หรือเราอ่านเร็ว ฮ่าๆ ขอเปลี่ยนจากทิชชู่ เป็นหล้าฟื้นดีไหมค่ะ ;) จากคุณ : xyz - [ 29 ม.ค. 47 20:50:14 A:203.149.44.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะมีพลิกล็อคปล่าวน้อ .. จากคุณ : scottie - [ 29 ม.ค. 47 22:57:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เศร้าเหลือเกิน อ่านแล้วทำให้....... หิว เพราะเศร้ามากไป เลยใช้พลังงานเยอะเลย กินก่อน คิดฮอด จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 29 ม.ค. 47 23:09:32 A:202.133.170.85 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 TT โกรธไม ไม่โกรธๆๆๆๆ จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 30 ม.ค. 47 05:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โหย อารมณ์ตัดกันอย่างรุนแรง กะลังเศร้าๆกะเรื่องน้าหล้า.... พออ่านเรื่องของจ๋า...ก็นะ น่ารัก ขำๆ อย่าจบเศร้าน้า... จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 30 ม.ค. 47 12:55:58 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เศร้าแท้ น่าสงสารวาจังค่ะ แต่ว่า น้าหล้าก็สลบไปนานแล้วเนอะ ต้องทำใจๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 30 ม.ค. 47 14:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นั่นนะซิ เปลี่ยนพระเอกหรือเปล่า ไม่ยอมนะเอานายสุดเหล้าคืนมา จากคุณ : รียา - [ 31 ม.ค. 47 00:18:27 A:202.129.32.164 X:192.168.1.205 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น้าหล้าจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราเหรอคะ? จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 31 ม.ค. 47 13:41:07 A:203.156.25.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 T _ __ _ _ __ _ _ _ _ _T พี่สุดหล่อฟื้นขึ้นมาน้า จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 1 ก.พ. 47 21:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แปะๆๆๆ สอบเสร็จจะมาตามเก็บทีหลังนะจ๊ะคนดี๊  คนดี คิดถึงตัวเท่าท้องฟ้า....เช่นกันนะเธอ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 3 ก.พ. 47 15:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านต่อ  รอลุ้น น้าหล้า  ว่าจะเป็นยังไง  หุ.. หุ..     จากคุณ : syringe - [ 3 ก.พ. 47 23:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลงชื่อ  อ่านแล้วเหงา เหนื่อยด้วย จากคุณ : เจนตา - [ 4 ก.พ. 47 21:56:58 A:169.210.25.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าว... แว้ก  ลืม... เดี๋ยวส่งๆ  รับรองไม่เป็นผ้าเช็ดครัวแน่ คิดถึงๆๆ ป.ล. อย่าให้เศร้ามากนะ ไม่งั้นโกรธ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 9 ก.พ. 47 22:08:42 ]