วันที่ 30 มักกะลาคม 2547
เขียนที่ฟามของพ่อจ๋า
หวัดดีฮะ อย่างแรกต้องขอโทดพี่ๆ ที่กำลังอ่านอยู่ คือว่าผมลายมือไม่สวยเรยฮะ และก็เขียนผิดๆ ถูกๆ ตามปะสาเด็กบ้านนอกเรียนมาน้อยน่ะฮะ อย่าถือโกรดกันเลยนะฮะ
คือว่าผมมีอะไรอยากจาเล่าให้พวกพี่ๆ ฟังฮะ แต่ว่าผมคงต้องรีบเล่า เวลาผมมีน้อยฮะ
เพราะอีกไม่นานต่อจากนี้ ผมก็ต้องรีบเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านแล้ว
เพราะพวกคนใจร้ายกำลังจาค่าผม และก็คอบครัวที่เหลืออยู่ของผมด้วย
แต่พี่ๆ ไม่ต้องกังวนไปหลอกฮะ ยังไงเสีย แม่จ๋าคงพาผมและน้องๆ หลบหนีไปได้แน่ๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนนี้เราอยู่ในช่วงสงคามฮะ
สงคามมันเริ่มมาได้เกือบเดือนแล้ว
แต่พวกผู้ใหย่ก็เห็นว่ามันกำลังจาจบลงในเร็วๆ นี้แหละ
เพราะเราสู้กับสัดตูที่มาโจมตีเราไม่ได้เลย
พวกมันเข้มแข็งกว่าเรามากๆ โหดมากๆ
ตัวโตกว่าปะชาชนในปะเทดของเรามากๆ
และมันมีเทกโนโลยี่สูงกว่าเราด้วย
พวกมันมากันแบบไม่ให้เรารู้เน้อรู้ตัวเรย
วันนั้นผมกับน้องๆ พี่ๆ กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ในฟาม
อ้อ ผมลืมบอกไป คือว่าคอบครัวผมมีพี่น้องเยอะฮะ
พ่อจ๋ามีเมียเยอะมาก พี่น้องคนละแม่จึงมีเพียบเรย
งานในฟาม หรือบ้านของพ่อส่วนใหย่จึงเป็นหน้าที่แม่ๆ แทน
ส่วนพ่อจ๋านะเหรอฮะ
ก็คงไปเมา หรือไม่ก็ไปหาสาวๆ ที่ไหนเป็นประจำนั่นแหละฮะ
กับบ้านมาเมื่อไหล่ก็ทุบตีแม่จ๋าเป็นประจำ
ผมเลยไม่ค่อยชอบพ่อจ๋าสักเท่าไหล่
แต่ผมรักแม่จ๋ามากฮะ
แม้แม่จ๋างานยุ่ง แต่แม่จ๋าก็แวะมาเล่น แวะมาคุยกับผมบ่อยๆ เรย
ว้า ผมนอกเรื่องไปเยอะเรย ทั้งๆ ที่มีเวลาน้อยอยู่แท้ๆ ผมขอเล่าต่อดีกว่าฮะ
ขะน่ะที่ผมกำลังวิ่งเล่นกับพี่ๆ น้องๆ อยู่นั้น
พวกผู้ใหย่ก็มาต้อนพวกเรากับเข้าบ้าน แต่ละคนดูท่าทางตกกะใจกันยกใหย่
พออยู่ในบ้าน น้าก็บอกกับแม่จ๋าว่า
แย่แล้วๆ พวกรัดถะบานผะเด็ดกานปะเทดข้างๆ มันก่าวหาปะเทดของเราล่ะ
หา%!! ก่าวหา!! ก่าวหาอะไรล่ะ แม่จ๋าถาม
พวกมันก่าวหาว่าพวกเราเป็นแล่งแพ่เชื้อของโลกระบาดที่เกิดขึ้นในโลกขะน่ะนี้
เป็นไปได้ยังไงกัน พวกเราก็ทำมาหากินกันตามปกตินี่ ไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วย มีโลกระบาดอะไรเรย แม่จ๋าโวยวายเสียงดัง
ก็ช่าย พวกมันหาข้ออ้างบ้าๆ บอๆ เพื่อให้ปะเทดอื่นๆ เห็นด้วยกับพวกมันจาได้มายึดปะเทดของพวกเรายังไงล่ะ พวกปะเทดอื่นๆ ก็เลยบ้าตามพวกมันไปด้วย สะหนับสะหนุนกันยกใหย่ น้าตะโกนบอกให้พวกผู้ใหย่คนอื่นๆ ได้รู้ พวกเด็กๆ ที่ยืนอยู่แถวๆ นั้นก็พลอยตกกะใจกัวไปด้วย
แล้วตอนนี้พวกมันบุกมาหรือยัง แม่ของน้องจิ้บถาม
ยังๆ พวกมันพึ่งจาล้อมปะเทดเราไว้ ไม่ให้ใครบินหนีออกนอก แต่อีกไม่นานพวกมันก็จาบุกเข้ามาแน่ๆ น้าบอก
ฮือๆ แม่จ๋า หนูกัว ผมร้องไห้เสียงดัง จนแม่จ๋าต้องมากอดผมไว้
แล้วนี่พ่อตัวดีของชั้นไปไหนล่ะเนี่ย แม่จ๋าถามน้า
เอ่อ คือว่า พ่อโต้งพอรู้เรื่องก็ไปสะหมักทะหานทันทีเรย ป่านนี้คงอยู่ที่กองบันชากานแล้วล่ะ แล้วนี่อีกเดี๋ยว พวกที่เหลือก็จาไปสะหมักเหมือนกัน น้าบอก พางถอนหายใจ
หนูจาหาพ่อจ๋า หนูหาพ่อจ๋า
โถ ลูกแม่ แม่จ๋าร้อง กอดผมแน่น
ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา พวกเราอยู่ในฟามอย่างหลบๆ ซ่อนๆ พอได้ยินเสียงหวอๆ ดังลั่น
พวกเราก็จาอบพะยบกันหนีลงไปในหลุมหลบพัย พ้อมๆกับพวกแม่ๆ และพี่น้อง
แรกๆ ก็กัวอยู่เหมือนกันฮะ กว่าจาหนีลงหลุมกันได้ก็ทุลักทุเลกันมาก
แต่หลังๆ มานี่พวกเราชักชินแล้ว พอได้ยินเสียงปุ๊บ เราก็วิ่งกันปั๊บ เผ่นแนบลงหลุมตามกันเป็นพวนเรยฮะ
และแล้ววันนี้เอง ขะน่ะที่พวกผมกำลังช่วยแม่จ๋าเลี้ยงน้องๆ
อ๊ะ ผมลืมบอกไปอีกอย่าง คือว่าวันนี้น้องของผมถึงกำหนดคอดแล้วล่ะ
คือแม่จ๋าท้องฮะ น่ายินดีจังเรย ผมจากมีน้องแล้ว น้องจากแม่เดียวกันซะด้วย
ตั้งแต่เช้า ผมมีความสุกมากๆ เรยฮะ กะโดดโลดเต้นไปรอบๆ ฟาม พ้อมๆ กับพี่ๆ น้องๆ คนละแม่
แต่พอสายๆ ก็มีผู้ใหย่มาหา เป็นน้านั่นเอง เค๊าดูสะบักสะบอมมากๆ มีบาดแผลเต็มตัวเรย
แม่จ๋าพาน้าไปนั่งในบ้าน แล้วก็ถามอย่างกังวนว่า
เกิดอะไรขึ้น
เราสู้มันไม่ไหวแล้ว พวกเราล้มตายกันมากเหลือเกิน น่ากัวมากๆ ตายไปสักสิบล้านได้แล้วมั้ง และจายิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่านี้อีก น้าบอก ขะน่ะกำลังดื่มน้ำที่แม่ของจิ้บเตียมให้
แล้วพ่อล่ะ พ่อเป็นไงบ้าง แม่จ๋าถาม เสียงของแม่จ๋าเกือบๆ จาร้องไห้
ตายแล้ว ตายในหน้าที่อย่างสมเกียด ชั้นเห็นโต้งสู้สุดชีวิด แต่ก็สู้พวกมันไม่ได้ มันจับคอโต้งไว้ แล้วก็เอามีดปาดคอ เลือดทะลักออกมาเรย พวกมันโหดมากๆ ชอบเล่นสะหนุกกับชะเลยที่จับได้
ไม่ค่าด้วยวิทีทำมะดา ต้องการให้ทอระมานเสียก่อน ปล่อยให้โต้งค่อยๆ ตาย ให้เลือดไหลออกตัวจนหมด นี่ดีนะ ระหว่างรอถึงคิวขอชั้น พวกมันปะหมาด ชั้นเลยสะบัดตัวหลุด แล้วหนีมานี่แหละ
แม่จ๋าปิดปากแน่น น้ำตาไหล พายายามไม่ส่งเสียงร้องออกมา
แล้วแม่ของจิ้บก็เข้ามาถามน้าว่า
หนีมานี่ งั้นก็แสดงว่าพวกมันอยู่ใกล้ๆ เรานี่เองน่ะสิ
น้าพะยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ พวกที่เหลือต่างกีดร้องลั่น กัวกันลนลาน ซักพักน้าก็พูดว่า
ตอนนี้พวกมันมุ่งหน้ามาที่ฟามแห่งนี้แล้ว พวกเราเตียมเก็บข้าวของกันเถอะ เดี๋ยวชั้นจาพาหนีเอง
พวกเราเรยช่วยกันเก็บข้าวของเงียบๆ แต่ว่าบ้านนี้เราอยู่กันมานาน ข้าวของเรยเยอะมาก ต้องให้เวลาสักพักใหย่จึงจาเก็บได้หมด ผมว่างๆ อยู่เลยมาเขียนจดหมายนี่แหละ
อ๊ะ ดูเหมือนว่าพวกแม่ๆ จาเตียมกันเส็ดแล้ว ผมต้องไปแล้วฮะ ผมจาวางจดหมายนี่ไว้ที่บ้านนี่แหละ เผื่อว่าบางที อาดมีใครมาอ่านจดหมายของผม แล้วเล่าถึงความเลวร้ายที่เกิดขึ้นในปะเทดของเราให้โลกได้รับรู้ รู้ถึงความจิงที่เกิดขึ้น ที่พวกปะเทดสัดตูก่าวหาว่าพวกเราเป็นโลกระบาด ต้องกำจัดทิ้งให้หมด พวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่พวกมันก่าวหาหลอกนะ พวกเราแข็งแรงดี
ทำไมพวกมันไม่สงสานเราบ้างนะ พวกเราบอริสุด
อ้อ โลกที่พวกมันก่าวหาพวกเรา มันชื่อว่า โลกหวัดนกฮะ ผมไม่เข้าใจเรยว่าพวกเราไปเหมือนนกตงไหน พวกเราบินไม่ได้สักหน่อย นี่ผมสงสานก็แต่แม่จ๋านี่ล่ะ แม่จาเดินทางไหวหรือป่าวก็ไม่รู้ ต้องคอยอุ้มน้องของผมที่อยู่ในไข่ไปด้วย และผมได้ยินน้าบอกด้วยนะว่า แม้แต่น้องเจี้ยบในไข่ พวกมันก็ไม่ละเว้น โหดจิงๆ เรย พวกมะนุดเนี่ย
ไปล่ะคับ หวังว่าคงจาได้พบกัน ถ้าผมไม่ถูกเชือดเสียก่อน
จาก
เจี้ยบ
ลูกคนที่ 154 ของแม่จ๋า
แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 47 19:03:36
จากคุณ :
ณัฐกร 
- [
31 ม.ค. 47 18:59:12
]
จดหมายจากเด็กน้อยในสงคราม ..เรื่องสั้น.. (โหดหน่อยนะ ระวังน้ำตาท่วมจอ)
