รถเต่า-1

    สายฝนยามเช้าที่โปรยปรายลงมาทั่วฟ้า ทำให้บริเวณที่ยืนรอรถประจำทางสายนั้นดูมืดลงไปถนัดตา แสงแดดสดใส ยามเช้าเมื่อครู่พลันหมดแสงลงทันที วันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มต้นการทำงานของผม  และผมก็กำลังจะไปทำงานสาย ก็นี่มันจะปาเข้าไป 7..30 น. แล้ว แต่งานของผมเริ่มเข้างานตอน 8 นาฬิกาตรง ผมยืนกระสับกระส่ายอยู่ตรงบริเวณนี้มาร่วม ครึ่งค่อนชั่วโมง จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวด้วยความกังวลและหวาดวิตกต่องานชิ้นใหม่ซึ่งดูจะเริ่มต้นไม่ดีเท่าไหร่ นักหากว่าผมไปทำงานสาย ผมยกนาฬิกาข้อมือดูเป็นครั้งที่ร้อยแล้วก็คงจะได้ล่ะมั้ง หากมันยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปเรื่อย ๆ ราว กับว่าไม่อาทรต่อความร้อนใจของผม......

    สายฝนที่ตกลงมานั้นดูไม่หนักหนาเท่าไหร่นัก แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ชุดสูททำงานเปียกปอนไปได้ไม่น้อยเหมือนกัน ป้ายรถเมล์ที่นี่ดูจะเป็นป้ายรถเมล์อย่างแท้จริง เพราะมีแต่ป้ายปักอยู่โดด ๆ อันเดียว ไม่มีให้แม้กระทั่งที่ นั่งรอ.......

    แล้วทำไมผมถึงไม่เรียกรถแท็กซี่ล่ะ ???  คำถามนี้ผมผุดขึ้นในใจทันที ...คำตอบที่ได้รับกลับมาอย่างรวดเร็ว ก็คือ ไม่มีตังค์น่ะสิ !!! เฮ้อ ! ผมยืนถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย นี่ผมคงจะต้องดิ้นรนหางานใหม่ซะแล้ว.... แต่ผมก็ ยังยืนรอและรอต่อไปด้วยความอดทน

    ไม่นานเท่าไหร่นักแววตาของผมก็เริ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยประกายระยิบระยับทันทีที่มองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ลิบ ๆ มันไม่ใช่ รถเมล์คันที่ผมต้องการหรอกนะ แต่ หากเป็นหญิงสาวซึ่งสวยเสียด้วยคนหนึ่งกำลังเดินมายืนหยุดอยู่ตรงป้ายรถเมล์แห่งนี้ เช่นเดียวกันผม ผมหันไปมองเธอแว๊ปหนึ่ง ใจเต้นระทึกราวกับมีใครไปตีกลองอยู่ในตัวผมอย่างนั้น เธอเป็นผู้ หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง และสวยมากจริง ๆ   สวยจนอยากจะยืนจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น แต่ด้วยความกระดากอายกลัวเธอ จะจับได้ซะก่อน  เลยได้แค่เหลือบ ๆ  ไปมองเท่านั้น แล้วผมก็แทบจะหยุดหายใจ  เมื่อเสียงหวาน ๆ ดังขึ้น ข้างตัว

    " ขอโทษนะคะ "

    ผมหันกลับไปตามเสียงเรียกทันที หากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป เธอก็หยิกหมับเข้าที่แขนของผมอย่างจัง ผมแทบจะร้องออกไปด้วยความเจ็บ ก็เพราะแม่โฉมไฉไลคนนี้เธอเล่นจิกด้วยเล็บอันแหลมคมของเธอน่ะสิ นี่ขนาดผมใส่สูทแขนยาวนะ   ความเจ็บยังแล่นผ่านเนื้อผ้าเข้ามาได้   ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอยังมีสติ สมบูรณ์ดีอยู่หรือเปล่า  เพราะในขณะที่เธอหยิกเข้าที่แขนผมนั้น ผมเห็นปากเธอขมุบขมิบ บ่นพึมพำอะไรอยู่ครู่หนึ่ง  แล้ว เธอก็ปล่อยมือออกมาแล้วส่งยิ้มหวานให้ผมทีนึง  ผมยอมรับครับว่า ช่างเป็นรอยยิ้มที่สดใส ทำให้อากาศที่ขมุกขมัวดูสดใสขึ้นได้ทันที ...ผมก็อดแปลกใจไม่ได้กับสิ่งที่เธอกระทำ เธอเองก็คงจะอ่านสายตาของผมออกเช่นกัน  แต่เธอก็ไม่กล่าวว่า อะไรเพียงแต่ชี้มือไปที่รถคันนึงที่แล่นผ่านไปแล้วอย่างช้า ๆ ทันทีที่ผมเห็นรถคันนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูจะคลี่ คลาย.....  ' รถเต่า '  .... นั่นแหละครับ นี่คงจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรักของผม …………….

    จากคุณ : nu29 - [ 31 ม.ค. 47 20:11:28 A:203.113.67.40 X: ]