ความคิดเห็นที่ 1 ครับ  อีกท่านว่ายังไงนะครับ   ขอทวนคำถามอีกสักครั้ง  ตะโกนดัง ๆ เลยครับ ผมหูไม่ค่อยจะดี “ คุณยอดชายนายน้อยเป็นญาติกับคุณสัตตยาหรือเปล่าครับเนี่ยลีลาการนำเสนอคล้าย ๆ กันเนาะ “                       แหะ ๆ ผมนายน้องครับ  บ่ใช่นายน้อย  ที่เขียนนิยายเก่ง ๆ นั่นหรอก ว่าแต่ว่า  คุณสัตตยา นี่ใครหรือครับ ?  แล้วทำไมถึงถามผมอย่างนั้น ?   ฮ่า ๆ ลีลาการนำเสนอเรื่องราว คล้าย ๆ กัน !!  คงหมายถึง วิธีการโม้ คล้ายกันละมังครับ อืม.. ก็น่าแปลกใจจริง ๆ    ถ้าหากมันเป็นอย่างที่คุณว่ามาจริง ๆ แล้วล่ะก็นะ เอ  หรือว่าเขาจะเป็นแฝดผู้พี่ของผม ที่ต้องพลัดพรากจากกันไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ๆ หว่า พ่อผมถึงได้ตั้งชื่อผมว่า “ น้อง “  บางทีอาจเพราะมี “ พี่ “  อีกคนซึ่งเป็นฝาแฝดกันล่ะมั้ง ครับ  เมื่อสงสัยแล้วอยากให้มันหายคาใจ  ทั้งคุณ ๆ และก็ตัวเอง ผมก็เลยลองไปถามแม่ แม่ผมกำลังง่วนเชียวครับ คงกำลังวุ่น ๆ กับตัวเลขตามเคยเพราะเป็นช่วงสิ้นเดือน ผมเลยสะกิดแกเบา ๆ  อย่างเกรงใจ รู้ทั้งรู้ว่าแกกำลังยุ่ง แต่ก็ทนความสงสัยไม่ไหว และไม่วายชะโงกเข้าไปดูกองกระดาษตรงหน้าแก  ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น “ แม่ ๆ ขอถามอะไรหน่อยนึงสิ “ “ ว่าไง  พ่อน้อง มีอะไรรึ? “ แม่ผมไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยสักนิด  มือแกยังจดอะไรยุกยิกไม่หยุด “ แม่  ..แม่มีลูกคนเดียวจริง ๆ หรือ ? “ พอผมยิงประโยคคำถามออกไป  แม่ผมก็ชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมาจากที่ยังง่วนอยู่นั้นทันที   “ ทำไมเอ็งถามแบบนี้ล่ะ ? “ “ เปล๊า  ไม่มีอะไร  ผมแค่สงสัย  ก็แค่นั้น “   ฮ่ะ ๆ ผมก็ตอบไปอย่างที่คิดล่ะครับ แต่แม่ผมกลับขมวดคิ้วยุ่งยังกะกำลังเล่นเกมส์ทศกัณฐ์ “ แล้วทำไมเอ็งถึงสงสัย  ฮึ “ “ ก็เพราะผมเกิดสงสัยขึ้นมาว่า ผมอาจจะมีพี่น้องอยู่บ้างน่ะสิแม่ อย่างฝาแฝดอะไรแบบนี้ “ แม่จ้องตาผมเขม็ง  หยั่งกะจะสะกดจิตให้ผมพูดแต่ความจริง ( ซึ่งน้อยครั้งที่จะสำเร็จ )   “ ใครบอกเอ็ง? “   ..ผมส่ายหน้าดิก   “ ไม่มี “     โธ่  ก็มันไม่มีจริง ๆ นี่นา “ ไม่เชื่อ  ไม่มีแล้วเอ็งอุตริคิดสงสัยมาได้ยังไง? มันต้องมีแรงบันดาลใจอะไรสักอย่าง “   นั่น.. เอากะแม่ผมสิครับ คุณ ๆ  ไม่รู้ว่างานนี้จะแกจะเล่นเกมส์ยี่สิบคำถามกับผมอีกนานไหม   เมื่อถูกแกจ้องหน้านาน ๆ เข้า   ไอ้ผมก็ได้แต่เกาหัวแกรก ๆ พลางตอบไปอย่างที่รู้สึกล่ะครับ “ แหม มันก็แค่อยากรู้น่ะแม่  แม่ก็ตอบ ๆ ผมมาเสียทีสิ น่า..  นะ.. “   แกนิ่งไปอึดใจใหญ่ ๆ ราวกับกำลังคิดทบทวนความทรงจำ หรือไม่ก็กำลังระงับโทสะ แหะ ๆ “ ก็มีเอ็งคนเดียวนั่นแหละ ไอ้น้อง เหอะ.. มีเอ็งแค่คนเดียวข้าก็กลุ้มใจจะแย่อยู่แล้วเว้ย “   นั่น  สเกลความโมโหเริ่มกระดิกแล้วไหมล่ะ  เมื่อ “ พ่อน้อง “ เปลี่ยนเป็น “ ไอ้น้อง ” แต่ผมก็ยังไม่ย่อท้อที่จะซักไซ้ต่อไป . “ แหะ ๆ งั้นถามใหม่  ผมมีญาติชื่อ สัตตยา บ้างไหมแม่ “ แต่แม่ไม่สนใจผมอีกต่อไปแล้วครับ คุณ ๆ   แกก้มหน้าก้มตาจดอะไรยิก ๆ ของแกต่อไป ผมเก๊าะเลยสะกิดอีกที  แล้วยังตื้อจะให้แม่แกตอบผมให้ได้ นี่เพื่อคุณ ๆ เลยนะเนี่ย  ฮ่า ๆ ๆ “ แม่ ๆ ตอบผมหน่อยสิ น่า..นะ  ผมอยากรู้ “ คราวนี้แม่แกเงยหน้าขึ้นจ้องตาผมเขม็ง  แล้วเค้นเสียงลอดไรฟันถามซ้ำมาอีกครั้ง “ อ้อ...เอ็งอยากรู้จริง ๆ อยากรู้มากกกกกกกก  ใช่ไหม ? “   “ อือฮึ.. “     ผมพยักหน้า ยิ้มแป้น  คิดว่าคราวนี้คงได้คำตอบให้คุณ ๆ หายข้องใจเสียที “ กรูไม่รู้โว้ย  อยากรู้ มรึงตามไปถามพ่อมรึงไป๊   วุ๊ย..จะเขียนโพยหวย ดันมาสะกิดยิก ๆ อยู่ได้ รำคาญฉิบ....  ไอ้ลูกเวรคนนี้นี่  สมาธิกระเจิงหมด  เขียนผิดเขียนถูกหมดแล้วเห็นมั้ย  หา.. ฯลฯ “ ครับ  หากได้คำตอบเช่นที่ว่านี่จากแม่ผมแล้วล่ะก็ แปลได้ว่า ถึงผมเซ้าซี้ต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา นอกจากจะถูกด่าล้วน ๆ  ดังนั้นผมจึงควรจะหลบไปไกล ๆ   ปล่อยให้แกอยู่เงียบ ๆ สักพักก่อน   ครับ  ด้วยเหตุนี้ผมเลยจำต้องระงับความสงสัยนั่นเอาไว้   เพราะคงจะตามไปถามพ่อไม่ไหว   เพราะแกเป็นมะเร็งตายไปยี่สิบกว่าปีแล้ว  ไม่รู้ไปเกิดใหม่หรือยัง  แล้วผมจะไปตามหาแกที่ไหน? แต่หากมีเพื่อนไปด้วย  ก็ว่าน่าจะลองอยู่เหมือนกัน  คุณ ๆ สนใจจะไปกับผมไหมล่ะครับ   เอิ๊กส์ จากคุณ : นายน้องเจ้าเก่า - [ 2 ก.พ. 47 01:44:43 A:203.118.74.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 อะไรนะครับ..  เข้าเรื่องเสียทีใช่ไหม  ฮ่า ๆ ๆ  ถ้าไม่ไถลก็เสียยี่ห้อ นายน้อง หมดเท่านั้นเอง เอาล่ะครับ  เข้าเรื่องเสียทีดีกว่า  เดี๋ยวจะถูกค่อนอีกว่า อ่านข้ามไปสองความเห็นยังรู้เรื่องอีก แต่ผมก็เห็นด้วยอ่ะนะ  เพราะผมรู้ดีว่านิสัยเสียของผมนี่ มันแก้ยังไงก็ไม่หายแหง ๆ ครับ  ว่าแต่  ตอนที่แล้วผมว่าไปถึงไหนแล้วครับนั่น   อ๋อ... ที่ว่าไปเฝ้าคุณนิ่มที่ร้านใช่ไหม ก็ไปมันเกือบทุกวันล่ะครับ  วันไหนไม่มีเรียน  ผมก็หาเรื่องให้ต้องไปแถว ๆ นั้นจนได้แหละ จริง ๆ แล้ว  บ้านผมกับบ้านเธอก็ไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่  แค่เดินทางสามทอดเท่านั้นเอง สามทอดที่ว่าคือ นั่งสองแถวไปลงท่าเรือ  ลงเรือ  แล้วก็ไปต่อรถเมล์อีกหนึ่งทอดเป็นอันถึงที่หมาย “ ตั้งสามทอดเนี่ยนะ ไม่ไกล? ประสาทรับรู้ระยะทางยังดีอยู่หรือเปล่า “   หลายท่านคงนึกในใจ แหะ ๆ ผมรู้สึกว่ามันไม่ไกลจริง ๆ นา อย่างว่าแหละครับ  ความรักมันทำให้รู้สึกจากไกลเป็นใกล้ไปได้ และจะใกล้ไกล นั่นมันไม่เป็นปัญหาสำหรับผมหรอกครับ  แต่ไอ้ที่ลำบากคือ  เธอคงต้องสงสัยแน่ ๆ ว่า   ทำไมผมถึงไปที่ร้านเธอได้เกือบทุกวี่ทุกวัน  ทั้ง ๆ ที่บางวันก็ไม่มีเรียนสักกะหน่อย  นั่นน่ะสิครับ   แล้วผมจะหาไรไปอ้างกับเธอล่ะครับ   ไอ้ถ้าจะบอกไปตรง ๆ ว่าผมตั้งใจไปจีบเธอโดยเฉพาะ มีหวังว่าน้าของเธอคงได้เอาตะหลิวเพ่นกบาลผมเสียเท่านั้น  เพราะแกหวงหลานสาวยังกะอะไรดี ผมจึงต้องอาศัยความเป็นน้อง อายุอ่อนกว่านี่แหละ ทำทีซื่อ ๆ ไม่มีพิษมีภัย เข้าไปที่ร้านของน้าเธอ บวกกับความสามารถเฉพาะตัวของผม   นั่นคือ ลื่นไหลมันไปเรื่อย ๆ ตามสถานการณ์นั่นแหละ อย่างช่วงสายวันอาทิตย์วันหนึ่ง พอผมเดินยิ้มกริ่มเข้าไปที่ร้าน คุณนิ่มหันมาเห็นปุ๊บก็ทักปั๊บ “ อ๊ะ  นายน้อง  วันนี้ก็มีเรียนพิเศษอีกเหรอ “   ฮ่ะ ๆ นั่นก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมหามาอ้างได้  แต่ไอ้จะใช้บ่อย ก็ออกจะละอายใจอยู่เหมือนกัน เพราะตัวจริงของผมและกลุ่มเพื่อน ๆ ก๊วนเดียวกันนั้น  ไม่ได้มีท่าทางเป็นเด็กเรียนเลยสักกะนิด “ เปล๊า  วันนี้ไม่มีเรียนพิเศษ “ เธอทำหน้าตาน่ารักอีกแล้วครับ  คือยิ้มหวาน  แต่คำถามต่อมา  ฟังดูไม่ค่อยจะน่ารักสักเท่าไหร่ “ อ้าว  แล้วมาแถวนี้ทำไม นี่วันอาทิตย์ ไม่หยุดหรอกรึ? “ “ มาหานิ่ม... เอ๊ย  มาหาของกิน แล้วก็นัดมาติวกับเจ้าพวกนั้นด้วย “ มัวแต่มองเธอยิ้มจนเกือบจะหลุดความจริงออกไปเสียแล้ว  แต่ผมก็กลับลำทันพอดิบพอดี พร้อมกับเอาเพื่อนมาอ้างตามเคย  แล้วเดี๋ยวผมก็ต้องโทรตามให้มันมาติวหนังสือด้วยให้สมอ้าง “ อ้อ มาติวหนังสือ แล้วนี่แม่ไม่อยู่อีกแล้วหรือ  เลยต้องมาหากินเองไกลขนาดนี้น่ะ “ เธอเอียงคอ แล้วลำดับสมมุติฐานต่อมา  ตามประสาเด็กเรียนสายวิทย์ “ ฮื่อ “   ผมพยักหน้า  ในใจก็คิดถึงแม่ที่เพิ่งออกไปจ่ายตลาด  ไม่ได้โกหกนา  ก็แกไม่อยู่บ้านจริง ๆ นิ “ งั้นวันนี้จะกินอะไรดีล่ะ  เดี๋ยวนิ่ม ลงมือเอง  วันนี้ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่ “ ผมตาเหลือกด้วยความตกใจ  ใช่ครับ คุณฟังไม่ผิดไปหรอก ว่าผมกำลังตกใจ แล้วรีบตอบเร็วปรื๋อ “ เอ่อ.. พอดีว่ายังไม่ค่อยหิวเลย  เดี๋ยวอีกสักพักก็ได้มั้ง รอเจ้าพวกนั้นด้วย “ ก็ถ้าคุณได้มีโอกาสมาชิมรสมือของคุณนิ่มแล้ว  คุณคงเข้าใจล่ะครับ ว่าทำไมผมถึงยังไม่ค่อยหิว เนื่องจากอาหารแทบทุกอย่างของเธอ ถ้าไม่หนักไปทางเค็มจัด  ก็จะหวานเสียจนน้ำตาลเรียกพี่ “ ว้า  นี่นิ่มเพิ่งได้สูตรมาใหม่  นึกว่าจะลองทำให้ช่วยชิมเสียหน่อย “   แล้วเธอก็ยิ้มหวานให้ผม  และถ้าเห็นเธอยิ้มแบบนี้ทีไร  ผมเป็นต้องเคลิ้ม และใจอ่อนทุกทีสิน่า “ งั้น  ทำเลยสิ จะช่วยชิม .. อ๊ากกก.. เอ๊ย.. ไม่ใช่  อ่า.. เอ่อ  ว่าแต่เมนูอะไรล่ะ “   พอพลั้งปากตอบรับไปแล้ว  ผมก็นึกอยากตบปากตัวเองเสียแทบตาย  แต่ยังกลั้นใจถามต่อ “ สุกี้ทะเลสูตรฮ่องกงน่ะ  รอก่อนนะ  นิ่มทำเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ “ เธอหันมายิ้มอีกครั้ง ก่อนจะรีบไปเตรียมปรุงเมนูเด็ดที่ว่า ทิ้งให้ผมนั่งกลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ อยู่ที่โต๊ะ ฮ่ะ ๆ สุกี้ทะเลสูตรฮ่องกงเรอะ  พอจะเดาได้เลยว่ารสชาติจะออกไปในทางไหน  ทะเลเรียกพี่แหง ๆ เวรละสิ  เผลอรับปากรับคำเธอไปแล้ว  จะทำไงได้ นอกจากต้องรีบโทรตามเพื่อนให้มาช่วยกันชิม ผมรีบเดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะที่อยู่เยื้อง ๆ กับหน้าร้าน โทรหาเพื่อนคนที่บ้านอยู่ใกล้ที่สุดทันที เหยื่อคนแรกของผมคือไอ้อ๊อด  พอสัญญาณโทรศัพท์ดังได้สองหน มันก็มารับสายด้วยตัวเองพอดี “ สวัสดีครับ “ “ เฮ้ย.. อ๊อด  มรึงอยู่บ้านเหรอวะ “  อารามดีใจที่มันรับสาย ผมก็โพล่งออกไปทันที “ ก็ถ้ามรึงโทรมาหากรูที่บ้าน  กรูก็อยู่บ้านว่ะ “   คุณดูไอ้เพื่อนตัวดีมันตอบผมสิครับเนี่ย “ เออ ๆ แล้วมรึงไม่ออกไปไหนเหรอวะ วันนี้ “  ผมเริ่มปูทางที่จะชวนมันออกมาร่วมชะตากรรม “ ก็ถ้ากรูออกไปข้างนอก กรูจะรับสายมรึงอยู่ที่บ้านได้เหรอไง ไอ้เวรน้อง “ ฮ่ะ ๆ นี่แหละครับก๊วนผม  กวน ๆ อย่างนี้กันทุกคนแหละ  ถ้าอยู่ใกล้ ๆ ผมคงโดดเตะมันไปแล้ว แต่ยามที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างนี้ ผมคงไม่กล้าทำอย่างที่คิด นอกจากต้องเอาใจมันเข้าไว้ “ เออ ดี งั้นมรึงออกมาหากรูหน่อยดิ กรูอยู่ที่ร้านน้าพรว่ะ  เออ มรึงช่วยถือหนังสือมาสักเล่มสองเล่มด้วยนะ “       “ อีกแล้วเหรอวะ ไอ้น้อง “   พร้อม ๆ กับประโยคนี้ ผมนึกเห็นภาพมันกำลังยืนส่ายหน้ากับกระบอกโทรศัพท์อย่างเอือม ๆ เลยล่ะครับ ฮ่ะ ๆ และที่มันพูดอย่างนี้เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก หลายครั้งแล้วที่ผมโทรตามให้มันต้องออกมาหาผมแบบนี้ “ เอาน่า เดี๋ยววันจันทร์ กรูเอาหนังสือที่มรึงอยากได้ไปให้ “   ผมเริ่มเอาของชอบมันมาล่อ และรู้ดีว่าได้ผลทุกครั้ง แม้จะไม่แน่ใจว่า ที่มันยอมออกมาเพราะความเป็นเพื่อน หรือเพราะอยากได้หนังสือนิยายกำลังภายในที่มันกำลังติดงอมแงมนั่น ขอแค่มันยอมออกมาก็พอแล้ว “ เออ ๆ ก็ได้ ๆ แล้ววันหลัง มรึงหัดโทรหาไอ้รงค์ ไอ้ตี๋หรือไอ้พิ มั่งสิวะ ไม่ต้องโทรหากรูบ่อยนัก ไอ้เวรน้อง “ วางสายแล้ว  ผมก็แจ้นกลับไปนั่งรอในร้านอย่างสบายใจ  งานนี้ จะสุกี้สูตรฮ่องกงหรือเวียงจันทร์ก็ไม่หวั่น ขอแค่ให้มีเพื่อนช่วยกิน ผมกับไอ้อ๊อดก็จะหาทางหลีกหลบที่จะไม่ต้องชิมจนหมดจานไปจนได้แหละครับ   แต่วันนั้น  สุกี้ของเธอกลับรสดีจนน่าประหลาดใจ  ผมกับไอ้อ๊อดเลยฟาดซะเกลี้ยงฉาด  แหะ ๆ คุณนิ่มนั่งยิ้มแป้น ตาเป็นประกาย   เธอมองผมสองคนที่ซัดสุกี้กันจนปากมันอย่างมีความสุข “ เอาอีกไหม นายอ๊อด นายน้อง “ ผมสองคนยกน้ำชาขึ้นซดไม่หายใจหายคอ แล้วเตรียมจะพยักหน้ารับว่า เอาอีก แต่พอได้ยินประโยคต่อมาของเธอก็ต้องเปลี่ยนใจกะทันหัน  เธอว่ามาอย่างงี้ครับ “ พอดี สองชามนี่ น้าพรเค้าทำให้ลูกค้าผิดน่ะ  นิ่มกลัวจะเสียของก็เลยเอามาให้เธอสองคนกินกัน นี่นิ่มยังไม่ได้ลงมือทำสุกี้ฮ่องกงเลยนะ  พอจะกินกันอีกคนละชามไหวไหม นิ่มจะได้ไปทำเสียที “ แหะ ๆ  คงไม่ต้องบอกกระมังครับ ว่าผมสองคนตอบเธอไปว่าอย่างไร  ถ้าไม่ใช่คำว่า  “ อิ่มแล้ว “ เป็นอันว่า วันนั้นผมสองคนรอดตัวจากสุกี้ฮ่องกงของเธอไปได้หวุดหวิดเพราะน้าพรทีเดียวเชียว อะไรนะครับ  ท่านที่อยู่ด้านหลังตะโกนมาว่าอย่างไร  ตะโกนดัง ๆ เลยครับ ผมได้ยินไม่ค่อยถนัด อ๋อ ครับ  ฟังมาตั้งนาน ไม่เห็นผมเล่าเรื่องว่าเป็นแฟนกันได้ยังไงต่อเสียที   ฮ่ะ ๆ นั่นสิครับ แต่นี่มันก็ดึกแล้วน่ะครับ  เราแยกย้ายกันไปนอนก่อนจะดีไหม  เพราะผมง่วงเต็มทนแล้วล่ะนี่ เอาน่า  ไหน ๆ คุณก็หลวมตัวอ่านมาตั้งสามบทเข้านี่แล้ว  คงยังไม่ถอดใจเกลียดขี้หน้าผมหรอก ใช่ไหม? ฐานที่มัวแต่โอ้เอ้ เถลไถล  แถไปเล่าโน่น วกมาเล่านี่ ไม่เคยเล่าให้ตรงประเด็นสักคราวเลยนี่น่ะครับ แหะ ๆ ผมยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหานั่นแหละ  แก้ยากครับ เพราะมันเป็นธรรมชาติอันน่ารักของผมซะด้วย อ้าว  ไม่น่ารักหรอกหรือครับ  เวร.. ไอ้ผมก็หลงเข้าใจผิดมาเสียตั้งนานสองนาน เพราะหลายคนชมว่าน่ารัก ครับ ๆ  งั้นคราวหน้าผมค่อยมาเล่าต่อก็แล้วกันเนอะ  คงต้องเล่ากันยาวล่ะครับ เรื่องรักของผมนี่น่ะ ว่าแต่  การจะสมัครสมาชิกนี่ยากเย็นเหลือเกินนะครับ พันทิพย์นี่  ผมเลยทำลิงก์เองไม่ได้เสียที     ใครมีเมตตาก็ช่วยผมหน่อยเถอะครับ  ถือว่าเอาบุญ  รับรองว่าผมจะไม่ลืมพระคุณเลยล่ะครับ นี่ครับ  สองบทก่อน บทเริ่มต้น     http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2597653/W2597653.html บทที่ 1  เราเป็นแฟน กันได้ยังไง   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2603581/W2603581.html สุดท้ายก่อนแยกย้ายกันไปนอน  ผมขอให้ทุกท่านหลับฝันดี  ฝันสิ่งใด ขอให้ได้ดังฝันนะครับ หากฝันว่าได้เงิน  ผมขอแนะนำให้ท่านรีบไปหาไก่มากินซะ  เผื่อจับพลัดจับผลูตายเพราะหวัดนกขึ้นมา รับรองครับว่า เงินสามล้านที่ท่านฝันนั้นอยู่ไม่ไกล  แต่คงลำบากนิดหน่อยตรงที่ไม่ได้ใช้เงินเอง  แหะ ๆ ล้อเล่นครับ ล้อเล่น  แต่ถ้าหากจะทำจริงแล้วล่ะก็ ผมขอแนะนำให้เอาไก่ให้คนข้างตัวกินจะดีกว่า  ฮ่า ๆ ๆ ยิ้มไว้เถอะครับ  เพื่อสามล้าน  เอ๊ย  เพื่อชีวิตที่ยังหายใจได้อยู่นี่แหละ                                                                                                                                                                                                                                                        ราตรีสวัสดิ์ครับผม จากคุณ : นายน้องเจ้าเก่า - [ 2 ก.พ. 47 01:52:05 A:203.118.74.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยาวดีจัง แต่เหมือนจะสนุกดี เดี๋ยวกลับมาอ่านอีกรอบค่ะ จากคุณ : aRaRe - [ 2 ก.พ. 47 13:10:18 A:203.113.86.156 X:192.168.177.109, 172.16.1.7 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สงสัย คงประมาณตอนห้า มั้งคะ ถึงค่อยรู้เรื่อง แหะ แหะ ทำลิงก์ให้ค่ะ บทเริ่มต้น     http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2597653/W2597653.html บทที่ 1  เราเป็นแฟน กันได้ยังไง   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2603581/W2603581.html จากคุณ : O-HO - [ 2 ก.พ. 47 23:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คิดว่าตอน 5 คงยังคะ คงต้องขึ้นเป็นเลข 2 หลักก่อน อิอิ แอบแซว รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 3 ก.พ. 47 00:02:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พยายามเข้า  เรื่องกำลังสนุก แต่ขอเซฟไว้อ่านก่อนนะ ระยะนี้ไม่ค่อยมีเวลาเล่นเน็ต จากคุณ : ตั่วเจ๊ - [ 3 ก.พ. 47 12:15:45 A:221.128.66.251 X:172.16.5.40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เค้าบอกว่าอย่ากวนใจคนกำลังเขียนหวย รู้ไว้นะ มันเป็นพิธีกรรมที่สำคัยระดับชาติเลยนะ จะบอกให้ ถามมากพูดมากเดี่ยวเลขเคลื่อน ดีนะแค่โดนด่า 555 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 5 ก.พ. 47 02:04:56 A:202.133.176.9 X: ]