ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “ระดับไหนเหรอ ระดับนี้น่ะ ระดับไหน” วิทย์มองหน้านิด แล้วถามด้วยความสงสัย “ก็ไม่ระดับไหนหรอก ถึงไม่ปิดหนีก็ไม่มีใครโทรหาหรอก น่า ทำเป็นจริงจังไปได้” นิดพูดพร้อมกับหัวเราะด้วยความ ขบขัน “น่าเชื่อนักนี่ ว่าไม่มีใครโทรหา” วิทย์ยังทำหน้าตาสงสัยไม่ เลิก ดูท่าทางไม่เชื่อในสิ่งที่นิดพูด ก็จะให้เชื่อได้ยังไง นิด ไม่ใช่คนที่หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ ถึงแม้ว่าจะไม่สวยสะดุดตา หรือถึงกับโดดเด่น แต่ก็ไม่ใช่ธรรมดาถึงกับสามารถมอง ข้ามไปได้ง่ายๆ นิดมีตาที่คมค่อนข้างโต ผมหยักศกยาวถึง กลางหลัง ผิวคล้ำๆ ตามแบบฉบับสาวใต้ บวกกับท่าทางมั่น ใจในตัวเอง ทำให้นิดดูดีมีเอกลักษณ์ในตัวเอง ใครเห็นใคร ก็หันมอง โดยเฉพาะหนุ่มๆ เพราะตั้งแต่เจอกัน จนกระทั่ง มานั่งในร้านด้วยกัน วิทย์ก็สังเกตเห็นสายตาของหนุ่มๆ หลายคน ที่หันมองนิดด้วยความสนใจ ก็วิทย์เป็นผู้ชายด้วย กัน ทำไมจะดูกันไม่ออกว่าสายตาที่มองสื่อความหมายว่า อย่างไร “ไม่เชื่อ ก็ไม่บังคับ แล้วแต่จะคิด ว่าแต่เบอร์โทรน่ะ จะ บอกได้รึยัง” เมื่อเห็นวิทย์แสดงสีหน้าไม่ค่อยเชื่อ นิดก็ไม่ สนใจจะอธิบาย เพราะนิดเป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยชอบพูด มาก ถือซะว่าปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีที่สุด อธิบาย ไปก็เหนื่อยเปล่า “อ่ะ จดนะ เบอร์โทรเรา ” วิทย์บอกเบอร์โทรให้นิดจด “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว” นิดเงยหน้าขึ้นมาบอก หลังจากที่ ก้มหน้าก้มตาจดเบอร์โทร เบอร์ใหม่ของวิทย์เสร็จเรียบร้อย “แล้วนี่จะรอขิงต่อรึเปล่า” วิทย์ถามหลังจากที่เห็นนิดกิน เสร็จแล้ว “ไม่รอแล้ว มืดแล้ว ไม่อยากกลับบ้านดึก กินเสร็จก็กลับ แล้ว กลับดึก เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง” นิดตัดสินใจว่าจะไม่รอ ขิงแล้ว เพราะขืนรอ นิดคงกลับบ้านดึกแน่ๆ ยิ่งแบตฯมือถือ หมด โทรเข้า โทรออกไม่ได้ ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงแล้ว เพราะปกตินิดไม่ค่อยกลับบ้านดึก หรือถ้าจะกลับดึก ก็จะ โทรบอกแม่ไว้ก่อนเสมอ “ก็ดี แล้วใช้เวลานานแค่ไหน จากนี่ไปบ้านนิด” วิทย์เห็น ด้วย และสอบถามถึงการเดินทาง “ก็ประมาณ ชั่วโมงกว่าๆ มั้ง เพราะเดี๋ยวจะนั่ง 139 ขึ้นทาง ด่วน ไม่น่าจะนาน นี่กี่ทุ่มแล้ว” นิดตอบ และหันไปถาม เวลาจากวิทย์ “ทุ่มครึ่ง” “อืม กว่าจะถึงบ้านก็คงเกือบๆ 3 ทุ่มมั้ง” “จะให้เราไปส่งไม๊” วิทย์เสนอตัวจะไปส่งนิด เพราะความเป็นห่วง “ไปส่งทำไม กลับเองได้” นิดตอบ พร้อมกับทำหน้างงๆ ที่ วิทย์ทำท่าทางห่วงใยเกินเหตุ เพราะปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่วันนี้ทำไมมาแปลก จะห่วงใยอะไรกันมากมาย “อ้าว ก็ค่ำๆ มืดๆ ผู้หญิงเดินทางคนเดียวอันตราย” วิทย์ อธิบายเหตุผลให้นิดฟัง “ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ไม่เป็นไร ไม่อันตรายหรอก เราดูแล ตัวเองได้” นิดบอกให้วิทย์หายกังวลใจ “ตามใจ เดี๋ยวเราไปส่งที่ป้ายรถเมล์ก็แล้วกัน ถึงบ้านแล้วก็ โทรบอกเราด้วยนะ” วิทย์ตามใจนิด แต่ก็ยังไม่วายห่วงจน ต้องกำชับให้นิดโทรหา เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว จะได้แน่ใจว่า นิดปลอดภัยจริงๆ “จ้า ขอบใจมาก” นิดรับปากทั้งที่ยังรู้สึกงงๆ กับท่าทีของ วิทย์ไม่หาย กินเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็เดินออกไปที่ป้ายรถเมล์ รอไม่ถึง 10 นาที รถเมล์ก็มา นิดจึงหันไปลาวิทย์ “ไปก่อนนะ บาย” “ถึงบ้านแล้ว อย่าลืมโทรมาด้วยนะ” “จ้า” นิดรับปากพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ ถ้าหากนิดจะหัน มองกลับไปข้างหลัง ก็จะเห็นว่าวิทย์ยังยืนอยู่ที่เดิม มอง ตามหลังรถเมล์ไปจนกระทั่งรถเมล์คันที่นิดนั่งวิ่งลับตาไป วิทย์จึงหันหลังเดินกลับเข้าไปในที่ทำงาน ในขณะเดียวกัน นิดซึ่งนั่งอยู่บนรถเมล์ ก็กำลังนึกย้อนไป ถึงเรื่องราวเมื่อตอนที่เคยเรียนมัธยมด้วยกัน นิดยังจำได้ดี ครั้งแรกที่รู้จักกัน นิดไม่ชอบวิทย์ เพราะวิทย์ชอบแกล้ง นิด นิดรำคาญมาก และทะเลาะกับวิทย์บ่อยๆ จนนิดทนไม่ ไหว จึงตัดสินใจฟ้องครู ให้ครูช่วยจัดการให้ ครูจึงเรียกนิด และวิทย์มาเจอ พร้อมกับซักถามถึงสาเหตุ ที่วิทย์ชอบ แกล้งนิด วิทย์ก็อ้ำ ๆ อึ้งๆ พูดไม่ออก จนครูพอจะเดาได้ จึงถามวิทย์ตรงๆ ว่าวิทย์ชอบนิดใช่ไหม วิทย์อายมาก จน ถึงกับหน้าแดง และตั้งแต่วันนั้น วิทย์ก็ไม่กล้ามาแกล้งนิด อีกเลย จนเวลาผ่านไป นิดเรียนจบม.ต้น และเลือกเรียนต่อสาย วิทย์ โรงเรียนเดิม วิทย์ก็เลือกเรียนต่อโรงเรียนเดิมเหมือน กัน แต่เลือกเรียนสายศิลป์ ทำให้นิดกับวิทย์ต้องห่างกัน ไม่ได้เรียนห้องเดียวกันเหมือนเมื่อตอนม.ต้น วิทย์เลิก แกล้งนิดแล้ว และหันมาพูดจาดีๆ กับนิด คอยช่วยเหลือ ดูแลนิดตลอด นิดก็ทำใจยอมรับวิทย์เป็นเพื่อนได้แล้ว มิตรภาพที่เกิดขึ้นระหว่างนิดกับวิทย์ก็ยังคงสวยงามตลอด มา แม้กระทั่งต่างฝ่ายต่างเรียนจบ และแยกย้ายกันไปตาม ทางที่ตัวเองเลือก แต่เมื่อได้กลับมาพบกัน ก็ยังคงมีความ รู้สึกดีๆ ให้แก่กัน สำหรับนิด วิทย์ก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เป็นความทรงจำที่ สวยงาม ที่ยังคงอยู่ในใจตลอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนาน แค่ไหน ทุกครั้งที่นึกถึง ก็ก่อให้เกิดรอยยิ้มได้เสมอ ช่วง ระยะเวลาที่ห่างกันไป นิดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิทย์บ้าง มี อะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ดูจากท่าทีของวิทย์ในวันนี้ นิดก็พอจะเดาได้ว่าสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ ความรู้สึก ดีๆ ที่วิทย์มีให้กับนิด ทั้งความห่วงใย คอยดูแล คอยเอาใจ ใส่ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ ไม่ใช่ว่าไม่ เข้าใจ แต่ตอนนี้นิดยังไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะรับใครเข้า มา นิดยังต้องการอิสระ ยังมีอะไรหลายๆ อย่างให้คิดและ ทำ นิดยังไม่พร้อมจะรับวิทย์เข้ามาอยู่ในสถานภาพอื่น นอกจากความเป็นเพื่อน นี่คือความรู้สึกของนิดในตอนนี้ แต่อนาคตความรู้สึกของนิดจะเปลี่ยนแปลงไปจากปัจจุบัน นี้หรือไม่ นิดก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ ก็คงจะต้องปล่อยให้เป็น เรื่องของอนาคต นิดยังไม่อยากคิดอะไรมากในตอนนี้ สำหรับวิทย์เองก็เช่นกัน หลังจากส่งนิดขึ้นรถเรียบร้อย แล้ว วิทย์ก็เดินกลับเข้ามาในที่ทำงาน ระหว่างที่นั่งรอ โทรศัพท์จากนิด วิทย์ก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีตระ หว่างวิทย์กับนิด ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กับนิดยังไม่เคย เปลี่ยนแปลงไป ถึงแม้จะห่างกันไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ ความรู้สึกดีๆ ที่วิทย์มีให้นิดเปลี่ยนแปลงไป ช่วงเวลาที่ห่าง หายกันไป วิทย์คิดว่าจะไม่ได้เจอนิดอีกแล้ว จนเกือบจะ หมดหวังที่จะรอคอย แต่ในที่สุดก็ได้มาเจอกันอีกจนได้ ไม่ รู้โชคชะตาหรือความบังเอิญที่ทำให้ได้มาเจอกันอีก และ คราวนี้วิทย์ก็ให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้เป็น เหมือนที่ผ่านมาอีก วิทย์เพิ่งรู้ใจตัวเองว่านิดมีความหมาย กับวิทย์มากขนาดไหน วิทย์เพิ่งค้นพบว่านิดคือคนที่วิทย์รอ คอย และค้นหามานาน จากคุณ : นิษฐา (นิษฐา) - [ 3 ก.พ. 47 16:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฝากติชมด้วยนะคะ เพิ่งเริ่มเขียนน่ะค่ะ :D จากคุณ : นิษฐา - [ 3 ก.พ. 47 16:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องก้อดีนะคะ น่ารักดี แต่ช่วงบทสนทนา ยาวไปนิดนึง เขียนเรื่อยๆ นะ จะตามอ่านคะ.. จากคุณ : มะลิ - [ 3 ก.พ. 47 17:27:54 A:203.144.183.117 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ :D จากคุณ : นิษฐา - [ 4 ก.พ. 47 08:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วงท้ายเริ่มขัดๆ กันเองแล้วค่ะ ก็รู้ว่าวิทย์ชอบอยู่ ไม่เห็นต้องประหลาดใจที่เขาอยากไปส่งนี่ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.พ. 47 09:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จัดหน้าแปลกๆอ่ะค่ะ  อยากให้แต่ละบรรทัดยาวกว่านี้อีกหน่อย จากคุณ : NoK_Zilla - [ 5 ก.พ. 47 14:05:59 ]