ทำไมพี่ไม่เอา

    “เอามันเลยไหมพี่”  ไอ้ตั้มรุ่นน้องที่เทคนิคโพลงขึ้น

    ผมนิ่งเงียบ  สายตาสอดส่องดูสถานการณ์เบื้องหน้า  คำนวณผลได้ผลเสีย ผลกระทบต่างๆที่จะตามมา   ที่จริงผมไม่ต้องไตร่ตรองขนาดนี้ก็ได้  แต่เวลา ประสบการณ์ที่ผ่านมามันบังคับให้ผมต้องรอบคอบตลอดเวลา

    “ว่าไงพี่  เอาปะ เดี๋ยวไม่ทันนะพี่  มันจะไปแล้ว”   ไอ้ตั้มรบเร้าคำรบสอง

    มองแก้วเหล้าในมือ ค่ำคืนนี้ทำไมมันต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นด้วยนะ   ตอนนี้มีผมกับไอ้ตั้มรุ่นน้องที่เทคนิคนั่งดวลกันอยู่สอง  เอามันดีหรือเปล่าวะ  ผมยังคิดไม่ตก

    “แล้วเอ็งละว่าไง  เอาปะ”  ผมออกปาก  ด้วยประโยคคำถามอย่างระมัดระวัง

    “เอาดิพี่  ไม่เอาได้ไง  ดูมันสิกำลังจะไปแล้ว   พี่มัวคิดอะไรอยู่เนี้ย  นานๆมันจะหลงมาถิ่นเราสักที”  ไอ้ตั้มไม่ยอมละสายตาจากมัน  สองมือผมกำแน่น  เอายังไงดีวะ

    ในฐานะรุ่นพี่จะให้น้องวิ่งโร่ออกตัวไปก่อนก็ยังไงอยู่    เรื่องจิบจ้อยแค่นี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมลุยเดี่ยวไปแล้ว  แต่วันนี้เหตุผลบางอย่างมันทำให้ผมต้องนิ่งไว้ก่อน  รอเวลาที่มันจากไป

    “โห่พี่มันไปแล้วทำไมพี่ไม่เอา”  ไอ้ตั้มทำหน้าเซ็ง  ยกเหล้ากระเดือกเข้าปากพรวดเดียวหมดแก้ว

    ผมหลบสายตาไอ้ตั้ม  เอ็งไม่เข้าใจเหตุผลพี่หรอก  หยิบเหล้าเทลงกระเพาะเฮือกใหญ่

    เรื่องเอามันแค่นี้เล็กน้อย  แต่ตอนนี้เงินพี่หมดไปกับเหล้าที่เอ็งแดงแล้ววะ  กลับบ้านยังไงยังไม่รู้เลย  เอ็งไม่เข้าใจพี่หรอก

    “ผมไม่เข้าใจพี่เลย   ทำไมละ  มันแค่นี่ก็ไม่ยอมซื้อ  ดูสิกับแกล้มไม่เหลือแล้ว  หรือว่าพี่ไม่ชอบกินมัน” ไอ้ตั้มทำหน้าเซ็งๆ

    ผมผสมเหล้าเทลงกระเพาะ  น้ำสีเหลืองร้อนผ่าวทำให้ผมต้องพ่นลมหายใจเป็นทางยาว

    “เอาไว้วันหลังแล้วกัน  วันนี้พี่ไม่ค่อยอยากกินวะ   มาๆ  กินเหล้ากับพี่ดีกว่า  ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันไปแล้ว”

    ใช่  มันจากไปแล้ว  มันจากไปนานแล้ว  

    สงสัยวันนี้ต้องเดินกลับบ้าน  

    เอิ๊ก.......ๆ.......ๆ

    จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 3 ก.พ. 47 20:23:18 A:203.146.112.110 X: ]