เย็นย่ำค่ำวันหนึ่งของผมในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง

    ............

    ผมมองดูร่างเปล่าเปลือยของตนเองตรงกระจกเบื้องหน้า..


    ไหล่แผงอกกว้าง ลำหักลำโค่นมะเมื่อมที่ดูขนาดความมหึมา สองสิ่งนี้คงจะช่วยเสริมร่างกายเบื้องหน้าของผมได้อย่างงดงามที่สุด ถ้าไม่มีไอ้นั่นมาบดบังทัศนียภาพในห้วงความคิดอันสวยงามซะก่อน..


    ผมหมุนซ้ายขวาพยายามหามุมที่มองที่น่าจะดูดีที่สุดของตัวเอง..


    แต่แล้วจนรอดผมก็มิอาจปิดบังความจริงไปได้ ไม่ว่าต้องให้ผมเก๊กมุมไหน ส่องมุมไหน มันก็ยังเป็นรูปทรงโค้งกลมมนยื่นออกมา คลับคล้ายกลับเอาลูกวอลเวย์ไปผ่าครึ่งแล้วมายัดอยู่ตรงนั้น..


    มันขึ้นมาได้เมื่อไหร่กันเนี่ย???



    ผมไม่รู้ว่าไอ้พุงอันแสนน่าเกลียดนี่มาติดอยู่ในเรือนร่างนาสซิลซัสอัีนแสนงดงามของผมแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อผมรู้ตัวอีกทีกลับเห็นเป็นลูกสันคลอนและนับจะโตวันโตคืนเหมือนคนท้องโย้เข้าไปทุึกที..

    มองขึ้นเหนือกระจกเบื้องหน้าไปทางขวา เป็นภาพถ่ายของหนุ่มหล่อหุ่นดีถอดเสื้อเผยกล้ามทองเป็นลอน กอดคอถ่ายรูปคู่กับสาวสวยคนหนึ่งตรงริมหาดทะเลกว้าง..




    สองปี แค่สองปีเนี่ยนะ..





    “ว้ายย ดูคุณสิ นับวันยิ่งอ้วนฉุลงทุกที”



    “ฉันชักจะรับคุณไม่ได้แล้วนะ”



    “ฉันอายสายตาคนอื่นเหลือเกินที่ทุกทีเดินคู่กับคุณ”




    “พิจารณาดูตัวเองมั่งสิ ว่าเมื่อก่อนคุณสมาร์ทแค่ไหน”





    (( สมาร์ทแค่ไหน..))






    ((( สมาร์ทแค่ไหนนนน..)))







    .......






    ...




    ผมเกร็งร่างกายแขม่วท้องสุดชีวิต ก้าวขาอ้าออก งอเข่าเกร็งยอง ๆ เป็นท่าม้านั่งก้าว กำหมัดไว้แน่น ก่อนจะระรัวชกไปยังอากาศเบื้องหน้า..





    ย๊าก ๆ ๆ ๆ ว๊าก ๆ ๆ .....







    ภาพที่กระจกเบื้องหน้าผมเห็นเหมือนไอ้บ้าคนหนึ่ง ใบหน้าอ้วนฉุ ผมยาวปรกกระเซิง พุงห้อยกระเพื่อมแกว่งไกว  แหกปากร้องลั่น สองมือกำหมัดชกสลับฟาดฟันใส่อากาศเบื้องหน้าสุดชีวิต.

    //ปล.ขอไว้อาลัยให้กับผู้ร่วมลงพุงทุกท่านครับY_Y

    จากคุณ : เหว่ย. - [ 5 ก.พ. 47 13:11:24 A:203.107.196.126 X: ]