ตอนที่ 15
อากาศยามเช้าของบ้านริมทะเลช่างหนาวยิ่งนัก เพียงฝันได้แต่กระชับผ้าห่มเข้าแนบตัว  อากาศหนาว ๆ แบบนี้เธอบอกกับตัวเองว่าไม่อยากจะตื่นเลย เป็นเวลาหกโมงเช้าของเช้าวันใหม่  เพียงฝันนอนพลิกซ้ายทีขวาทีอยู่บนเตียง อากาศน่านอนแบบนี้ แต่เธอกลับตื่นขึ้นมาแต่เช้ามืด ซึ่งเธอไม่ต้องการเลย และจะข่มตาให้หลับก็ดูจะยาก เธอจึงลุกออกมาจากเตียงเพราะกลัวว่าจะขัดกับบรรยากาศการนอนหลับของเพื่อนรักที่ดูจะหลับสบายแบบไม่อยากจะตื่นมาเจอหมอกยามเช้าเลย
เพียงฝันเดินออกมานอกระเบียง ไม่ลืมที่จะนำผ้าคลุมไหล่ผื่นบางคลุมออกมาด้วย เธอมายืนอยู่นอกระเบียง ท้องฟ้ายามเช้าก่อนพระอาทิตย์ขึ้นโผล่พ้นขอบฟ้า ช่างสวยงาม ท้องฟ้าเป็นสีส้มนิด ๆ น่ามองยิ่งนัก แต่หมอกจาง ๆ ก็ยังลอยอยู่ในอากาศราวปุยนุ่น ดูแล้วเป็นสีขาวจาง ๆ เบาบาง น่าสัมผัส แต่เนื่องด้วยอากาศเย็นแบบนั้นเธอเลยเลือกที่จะกระชับผ้าคลุมไหล่เข้ากับตัวอีกครั้งแล้วเดินออกไปยังปลายระเบียงหวังจะไปยังศาลาเพื่อที่จะมองเห็นดวงอาทิตย์ยามเช้าก่อนใคร
เมื่อเดินเข้ามาใกล้เข้า เธอก็มองเห็นร่าง ๆ หนึ่งนอนคุดคู้กอดตัวเองอยู่ตรงที่นั่งริมระเบียงนั้น  เธอไม่ได้คิดจะกลัวว่าจะกลายเป็นคนแปลกหน้าหรือคนอื่นใดเลยเพราะเมื่อเธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ร่าง ๆ นั้นก็ปรากฏแจ่มชัดขึ้นกลางสายหมอก ร่างนั้นคุ้นตาเธอยิ่งนัก เธอรีบเร่งฝีเท้าเข้าไป   คุณพระช่วย  เพียงภพนั่นเองที่นอนอยู่ตรงนี้ เธอไม่รู้ว่าเขานอนตั้งแต่เมื่อไหร่แต่จำได้ว่าตั้งแต่อาหารค่ำจบลงเธอก็ไม่เห็นเขาอีกเลย  เธอก็ไม่ได้สนใจจะออกตามหาเขาซะด้วยเพราะเธอได้อยู่ร่วมวงสนทนากับสมาชิกที่เหลืออย่างออกรส  ตายจริงเธอลืมคิดถึงเขาไปเลย  เพียงฝันยื่นมือไปแตะที่ตัวของเขา ผิวบางนั้นเย็นเหมือนน้ำแข็งทำให้เพียงฝันแน่ใจว่าเขาคงนอนอยู่ตรงนี้เป็นเวลานานแล้วแน่ ๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเขานอนอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนถึงเช้า   เธอยื่นมือไปแตะที่หน้าผากเขา   ร้อนอย่างกับกองไฟมาสุมกองอยู่ตรงนั้น  คุณพระช่วย  เขาไม่สบาย เธอจึงเอื้อมมือไปเขย่าแขนเพียงภพ
“คุณเพียงภพค่ะ คุณเพียง “ เธอเรียกเขาด้วยเสียงร้อนรน
ไม่มีเสียงตอบกลับมา เพียงภพยิ่งจะกอดตัวเองแน่นขึ้นด้วยเพราะอากาศหนาว ๆ ยามเช้าแบบนี้ เขาขยับตัวนิดนึง แต่ก็ไม่รู้สึกตัว เพียงฝันดึงผ้าคลุมไหล่ของตัวเองมาห่มให้เขา และนั่งลงข้าง ๆ และนำศรีษะของเขามาวางไว้บนตักของตัวเอง มือของเธอก็จับไปตามแขน หน้าผากของเขา เผื่อว่าความอบอุ่นจากมือของเธอจะส่งผ่านไปหาเขาได้บ้าง  เพียงภพขยับตัว  เขาเอ่ยปากเรียกชื่อ ชื่อหนึ่งเพียงฝันฟังไม่ถนัดนัก เธอจึงเอาหูไปใกล้ ๆ ปากของเขา
“ษา  ษา อย่าเพิ่งไป อย่าจากผมไป” เสียงเพียงภพแหบพร่า แต่เพียงฝันก็จับน้ำเสียงนั้นได้  เพียงภพ เรียกชื่อ อรอุษา คนรักเก่าของเขา  ขนาดไม่สบายขนาดนี้เขายังเพ้อถึงคนรักเก่า  น้ำใส ๆ ก็เอ่อมาจากตาคู่นั้น เธอไม่รู้ว่าน้ำตาไหลมาตอนไหน แต่เธอแน่ใจว่าน้ำตาของเธอไหลออกมาเพราะเขาเรียกชื่อ อรอุษา คนรักเก่านั่นเอง
 เพียงฝันห่อผ้าคลุมไหล่ผืนเล็กนั้นให้กับร่างที่นอนอยู่บนตักของเธอ เธอยกศรีษะของเขาวางลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา เธอคิดว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง  ว่าแล้วเธอก็วิ่งกลับไปยังบ้าน ทิ้งเขาไว้ที่ริมระเบียงนั้น  เพียงฝันวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ามั่น  
“มีอะไรหรือครับคุณเพียง” น้ามั่นเปิดประตูด้วยท่าทางงัวเงียเพราะยังไม่อยากจะตื่น
“คุณเพียงภพค่ะ น้ามั่น คุณเพียงภพเธอนอนอยู่ริมระเบียงตั้งแต่เมื่อไหร่เพียงไม่ทราบแต่ว่าตอนนี้เธอไม่สบายมาก ๆ ตัวเย็นเจี้ยบเลยค่ะ เพียงอยากให้น้ามั่นไปพยุงเธอกลับมา เพียงจะพาเธอไปหาหมอค่ะ” เพียงฝันบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน
ยังไม่ทันที่น้ามั่นจะตอบอะไรเธอก็ลากแขนนั้นออกมาจากห้อง นายมั่นวิ่งไปอย่างเร็วตรงไปยังศาลาริมระเบียง ตามมาด้วยเพียงฝัน เธอไม่ต้องการจะปลุกใครคนอื่นในบ้านอีก  น้ามั่นมาถึงก็เห็นเพียงภพนอนหลับอยู่มีผ้าคลุมไหล่ห่อตัวเขาอยู่ น้ามั่นจึงบอกให้เพียงฝันพยุงเขาให้นั่ง และช่วยกันพยุงเขากลับมาที่บ้าน
ร่างใหญ่ดูท่าทางจะไม่รู้สึกตัวเลยทิ้งน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายให้หญิงสาวและชายวัยกลางคนเดินพยุงเขากลับขึ้นบนบ้านด้วยความทุลักทุเลเป็นที่สุด  เพียงฝันและน้ามั่นพาเพียงภพขึ้นไปยังห้องนอนของเขาเตียงนอนยังเรียบร้อยราวกับว่ายังไม่มีใครได้นอนบนเตียงนี้ เธอแน่ใจว่าเขาต้องอยู่ที่นั่นตั้งแต่หลังอาหารค่ำ  เพียงฝันบอกให้น้ามั่นไม่บอกป้าแม้นว่าให้ทำโจ๊กเตรียมไว้ เผื่อว่าเขาตื่นขึ้นมาจะได้ทานร้อน ๆ เธอนำผ้าห่มมาห่มให้เขาเหมือนกับเขาจะรู้สึกตัวเมื่อได้รับไออุ่นจากผ้าห่มเขาก็ขดตัวขึ้นอีก เพียงฝันหาผ้าสะอาด ชุบน้ำแล้วนำมาเช็ดตัวของเขา ตอนนี้ตัวของเพียงภพไม่ได้เย็นแล้ว แต่กลับร้อนดั่งไฟ เพียงฝันเช็ดตัวให้เขาเรื่อย ๆ จากแขน มายังลำตัว… เธอเฝ้าทำอยู่เช่นนั้นด้วยหวังว่าจะให้ตัวเย็นขึ้นและไข้ลดซะที  สักครู่คุณยายเอื้องนวลก็เดินเข้ามาเพราะรู้เรื่องจากป้าแม้นด้วยความเป็นห่วงหลานรักคุณยายดูจะกระวนกระวายใจไปกว่าเพียงฝัน แต่เมื่อเธอเห็นว่าเพียงฝันดูแลเพียงภพอยู่ไม่ห่างเธอก็เบาใจ วาธีโทรไปตามหมอที่โรงพยาบาลใกล้เคียงหมอมาแล้ว  หมอตรวจอาการเพียงภพอยู่นาน และขอเจาะเลือดของเขาไปตรวจด้วยกลัวว่าจะเป็นไข้เลือดออกเพราะเขานอนตากลมตากยุงทั้งคืน
“คนไข้คงจะนอนตากลมตากน้ำค้างอยู่ทั้งคืน ประกอบกับร่างกายอ่อนแอคิดว่าคงพักผ่อนไม่เพียงพอ  และไม่รู้ว่าจะโดนยุงกัดบ้างหรือเปล่า แต่ที่สังเกตตามตัวมีรอยจ้ำแดง ๆ หลาย ๆ จุดหมอจึงเจาะเลือดคนไข้ไปตรวจด้วยนะครับ ไม่ต้องวิตกมากอาการยังไม่หนักเท่าไหร่รอให้ไข้ลดก่อน แต่ถ้าไข้ไม่ลด ขอให้คุณพาคนไข้ไปโรงพยาบาลจะดีกว่า ส่วนผลเลือดให้คุณไปฟังที่โรงพยาบาลเย็นนี้ก็ได้ครับ”หมอบอกกับเพียงฝันเพราะดูท่าทางเธอเป็นห่วงเขามากและดูเพลีย ๆ
“หมอว่าคุณก็ควรจะพักผ่อนด้วยนะครับ เดี๋ยวจะล้มป่วยไปอีกคน”
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ  เดี๋ยวจะให้น้ามั่นไปส่งนะคะ”เธอบอกและเป็นคนจัดการเรื่องทุก ๆ อย่างทั้งหมดในเวลานี้ดูท่าทางเธอจะมีสติมากกว่าใครในบ้าน
หมอกลับไปแล้วเพียงฝันยังไม่ห่างจากเตียงของเพียงภพเลย  คุณยายเข้ามาดูบ้างและบอกให้เธอไปทานข้าว  แป้งร่ำอาสามาเฝ้าเพียงภพแทนระหว่างที่เธอไปทานข้าว แต่เธอก็ไปได้ไม่นานก็กลับมาเฝ้าเขาอย่างเดิม  เพียงฝันเฝ้าเช็ดตัวให้กับเขาหลาย ๆ ครั้งที่เขาเหมือนจะรู้สึกตัว แต่ก็หลับไปอีก
บ่ายคล้อยแสงแดดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เพียงฝันฟุบหลับอยู่ข้างเตียงของเขา มือของเธอกุมมือเขาไว้ราวกับว่าถ้าไม่จับไว้เขาอาจจะหายไปได้  เพียงภพขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกว่ามีมือของใครจับมือเขาไว้ เอียงคอดูก็เห็นว่าเป็นเพียงฝันที่นอนฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ เขา     มือเธอกุมมือเขาไว้ เขายิ้มกับตัวเอง  พลางตะแคงตัวเข้าไปหาเธอและนำมืออีกข้างลูบผมเธอแผ่วเบาราวกับว่ากลัวเธอจะตื่นขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดเธอขนาดนี้
เพียงฝันรู้สึกตัว  เธอเงยหน้าขึ้นมาสายตามาประสานกับชายหนุ่ม เขายิ้มให้เธอ ยิ้มนั้นดูอบอุ่นยิ่งนัก เธอยิ้มตอบกลับไป  เหมือนกับเธอโล่งใจที่เขาฟื้นไข้ขึ้นมาได้
“คุณหลับไปนานมาก เพียงเป็นห่วงแทบแย่ ตัวคุณร้อนยังกับไฟ” เธอบอกเขา
“ผมดีขึ้นแล้ว  เพราะได้คุณมาคอยดูแล…” ชายหนุ่มมองไปยังมือบางนั้น เพียงฝันรีบปล่อยมือของเธอที่เกาะกุมมือเขาไว้  แต่ช้าไปแล้วเพียงภพกลับกุมมือเธอแน่นขึ้น ไออุ่นในตัวเขาผ่านมายังเธอ  อย่างน้อยตัวเขาก็ไม่ร้อนเป็นไฟเหมือนเมื่อเช้าแล้ว
“คุณดูแลผมตลอดทั้งวันเลยหรือครับ”
“ค่ะเพียงอยู่ตรงนี้ตลอด ก็คุณน่าเป็นห่วง เพียงต้องเช็ดตัวให้อยู่ตลอดนี่คะ”
“ผมดีใจจังเลย…ชักจะไม่อยากหายแล้วสิ” เขายิ้มหยอกเธอ
“บ้าสิคุณ…..ไม่หายได้ยังไงล่ะ เพียงไม่ได้มีหน้าที่ดูแลคุณนะ เพียงดูแลคุณยายต่างหาก” เธอพูดแบบอาย ๆ ตอนนี้ใบหน้าเธอร้อนราวกับว่าเธอเป็นไข้ซะเองแล้ว
“พี่ธีกับคุณแป้งก็ดูแลคุณยายได้ ผมจะขอให้คุณมาดูแลผม กว่าผมจะหายนะครับ….เพียง” เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยน
“งั้นคุณก็ต้องรีบหายไว ๆ แล้วล่ะค่ะ ทุกคนเป็นห่วงคุณ และพลอยเดือดร้อนกันไปหมดเห็นมั้ย” เธอพยายามที่จะดึงมือออกจากมือใหญ่อบอุ่นนั้น  แต่ใจจริงอยากจะให้เขาจับไว้อย่างนั้นต่อไป…..หรือว่าตลอดไปกันนะ
“ผมหายแน่ ถ้าเพียงดูแลผม  แบบนี้” เขาว่าพลางส่งตาหวานมาที่เธอ เพียงฝันยิ้มแบบเขิน ๆ
“ตายจริง เพียงลืมไปเลย คุณต้องทานยา ด้วยนะคะ เดี๋ยวเพียงจะไปหาโจ๊กมาให้คุณทานล่ะกันรองท้องไว้จะได้ทานยา”
“ครับ……..เพียง” เขาตอบอย่างว่าง่าย ถ้าเป็นเธอ