ความคิดเห็นที่ 1 ...  ...  ... โรงเตี๊ยมฉิก เชิงเขาบู๊ตึ๊ง ผู้คนคับคั่งหนาตา หัวข้อสนทนาของผู้ดื่มกินล้วนแต่เป็นเรื่องการประลองในรอบชิงชนะเลิศ ระหว่างเหวินเหม่ยชิงเจ้าสำนักหันซานและจื่ออิงแห่งบู๊ตึ๊ง “เสียดายยิ่งนัก แม่นางเหวินกลับพ่ายแพ้ต่อเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง นับป็นเรื่องที่ผู้คนยากจะคาดคิดจริงๆ” บุรุษหนุ่มหยาบกร้านอดที่จะบ่นออกมาดังๆ ไม่ได้ ยามที่เขาเอ่ยชื่อเหวินเหม่ยชิง ดวงตาทั้งสองเป็นกระกาย ใบหน้าอันหยาบกร้านกลับแฝงแววอ่อนโยน ชื่นชม เคารพ เลื่อมใสและอื่นๆ อีกมากมาย ชายผู้นี้ย่อมเป็นหนึ่งในบรรดากลุ่มบุรุษที่เป็นผู้สนับสนุนอันเหนียวแน่นของเจ้าสำนักสาวแห่งหันซาน “มิเพียงยากจะคาดคิด ยังยากจะยอมรับอีกด้วย” อีกคนหนึ่งกล่าวเสริม “จะว่าไปก็ประหลาดนัก แม่นางเหวินของพวกเราเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ชัดๆ เหตุใด อยู่ๆ กลับล้มลงสิ้นสติไปเฉยๆ เรื่องนี้จะต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลัง!” บุรุษหนุ่มอีกผู้หนึ่งกล่าวขึ้นบ้าง “ดีไม่ดีอาจเป็นแผนการของ จื่ออิง เจ้าสำนักบู๊ตึ๊งที่วางไว้ มิแน่นักแม่นางเหวินอาจถูกมันวางยา!” “เช่นนี้ยอมรับไม่ได้! พวกเราจักต้องทวงถามความยุติธรรมให้แก่นาง!” “แล้วพวกเราสามารถทำประการใด?” “เอาเยี่ยงนี้เถิด พวกเราทั้งหมดลงชื่อคัดค้านการรับตำแหน่ง ผู้นำหอห้ากระบี่ของเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง นำส่งมอบให้ท่านตุลาการพิจารณา” บุรุษที่แต่งกายเยี่ยงบัณฑิตกล่าว “ใช่ๆ พวกเราควรลงชื่อ แล้วนำรายชื่อที่ได้ทั้งหมดไปขอความเป็นธรรมเรื่องนี้กับท่านตุลาการ ดูว่าท่านสามารถให้คำตอบที่ดีแก่พวกเราได้หรือไม่?” ทุกผู้คนพากันส่งเสียงสนับสนุน “เสี่ยวเอ้อ ขอหมึกกับกระดาษ!” ”ช้าก่อน”เสียงดังกังวาน แฝงพลังเข้มแข็ง บุรุษทั้งหลายที่พากันจับกลุ่มพูดคุย รู้สึกแก้วหูลั่นอึงอล พากันหันหน้าไปมอง “ท่านผู้นี้คือ ” “ข้าลามะหู หากผู้ใดคิดกล่าวโทษเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง จื่ออิง ต้องถามอภิมหาจักรในมือเราก่อน” ลามะเฒ่าผู้นี้คราวที่แล้วได้รับบุญคุณจากจื่ออิง มันลอบสาบานว่าชาตินี้ต่อให้บุกน้ำลุยไฟก็จะต้องทดแทนคุณให้จงได้ เมื่อมาได้ยินว่าคนเหล่านี้จะร่วมลงชื่อคัดค้านมิให้ผู้มีพระคุณของตนรับตำแหน่ง จึงแสดงตนเข้าขัดขวาง “ลามะ! ต่อให้เจ้าเก่งกล้า แต่สองหมัดยากต้านทานสี่ฝ่ามือ พวกเรามีร่วมร้อย ต่อให้บางคนด้อยฝีมือ แต่ลำพังลามะเจ้า อย่าฝันไปหน่อยเลยว่าจะสามารถขัดขวางพวกเรา!” บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งท่าทางฮึกหาญ ดูจากการแต่งกายของมันแสดงว่าเป็นคนของพรรค “กระบี่ดาว” มณฑลซานซี ครานี้มันคงตั้งใจมาชมการประลองโดยตรง “เหอะ ลำพังลามะน้อยมิอาจทำอันใดพวกเจ้า หากเพิ่มสองหมัดของเรา พวกเจ้ายังสามารถต้านทาน?” คนกล่าวเป็นชายร่างใหญ่ ขนรุงรัง กลับเป็นยอดฝีมือแห่ง พรรคหมัดฆาตกร นาม “โจวเอินผิง” ผู้คนหลายคนอุทานดัง “อา” ทุกคนจดจำมันได้ มันเป็นอีกผู้หนึ่งที่เข้ารอบสุดท้าย ทว่าถอนตัวออกไปก่อน โดยมิได้เข้าแข่งขัน สาเหตุที่ถอนตัว ย่อมเป็นเพราะสำนึกว่าพลังฝีมือของตนอ่อนด้อย มิอาจเทียบกับบรรดาเจ้าสำนักทั้งห้าได้ มันเป็นอีกผู้หนึ่งที่สำนึกบุญคุณเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง จึงยืนอยู่ข้างเดียวกับ หูจิ่นเช็ค ทว่ายังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเรียกอีกฝ่ายว่า “ลามะน้อย” ฝ่ายกลุ่มคนที่สนับสนุนเหวินเหม่ยชิงเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามเพิ่มผู้สนับสนุนอีกหนึ่งคน ทั้งยังเป็นผู้ผ่านเข้ารอบการประลองรอบสุดท้ายอีกด้วย ก็เริ่มหวั่นไหวใจ ทว่าอย่างไรซะตนมีผู้คนมากกว่า หากต้องยอมอ่อนข้อให้อีกฝ่าย ก็จะต้องเสียหน้าเป็นแน่ ดังนั้นในบรรดาทั้งหมดปรากฏคนผู้หนึ่งตวาดด่าโจวเอินผิงออกมา “เจ้าลิงยักษ์ เจ้าพล่ามอันใด หากมิรีบไสหัวไปพวกเราสามพี่น้องจะไม่เกรงใจเจ้าแล้ว” คนกล่าวเป็นบุรุษหนุ่มในวัย 20 ปี แต่งกายด้วยชุดสีเขียวตลอดทั้งชุด กระทั่งฝักกระบี่ที่ใช้ยังเป็นสีเขียว ข้างกายของมันมีบุรุษหนุ่มหน้าตาดุจเดียวกันกับมันอีกสองคนยืนอยู่ ที่แท้ทั้งสามคนเป็นพี่น้องฝาแฝดนั่นเอง! โจวเอินผิงโกรธจนหนวดกระดิก ขณะจะลงมือ พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น “ฟังว่า เพลงกระบี่สามประสานของพี่น้องตระกูลหัวแห่ง “ป้อมมรกต” ร้ายกาจยากต้านทาน เราเจียงเจ๋อตุง ขอรับทราบฝีมือ” สิ้นเสียงร่างในชุดสีขาวร่างหนึ่ง โผพุ่งเข้าหาทั้งสาม มือของมันงองุ้มดุจจวัก คนผู้นี้ย่อมเป็น เจียงเจ๋อตุง แห่งพรรค “จวักธรณี” พี่น้องร่วมสาบานของ โจวเอินผิง สามพี่น้องตระกูลหัวรู้สึกพลังแหลมคมหลายสิบสายทิ่มแทงเข้าใส่ อีกฝ่ายกลับใช้ฝ่ามือที่งองุ้มทิ่มแทงเข้าหาทั้งสามโดยพร้อมเพรียง ทั้งสามมิหลบหลีกต่างชักกระบี่โดยพร้อมเพรียง ท่วงท่าและลีลาล้วนแต่ดุจเดียวกัน ราวกับเป็นคนผู้เดียวกระทำ แสดงให้เห็นถึงจิตใจที่ประสานเป็นหนึ่ง กระบี่สามเล่มทิ่มแทงออกจากทิศทางและแง่มุมที่แตกต่างกัน ทว่าเป้าหมายล้วนอยู่ที่ช่วงอกซึ่งเป็นช่องว่างของ เจียงเจ๋อตุง ประมุขพรรคจวักธรณีเห็นเช่นนั้น ก็มิคิดฝืนนำมือเปล่าไปต้านทานกับศาสตราวุธที่คมกล้าเยี่ยงกระบี่ ดังนั้นชะงักกระบวนท่าแต่กลางครัน โผพุ่งถอยหลัง มือสองข้างล้วงเข้าในอกเสื้อ ฉับพลันเพิ่มอาวุธในมือซึ่งมีลักษณะประหลาดพิสดาร มองเผินๆ คล้ายพู่กัน ทว่าถูกดัดจนโค้งงอคล้ายจะงอยปากนก อาวุธประหลาดนี้เป็นอาวุธประจำพรรคจวักธรณีมีชื่อเรียกว่า “จะงอยปากธรณี” ตีขึ้นจากเหล็กกล้า มีคุณสมบัติเหมาะสมในการต้านทานดาบกระบี่ เนื่องจากส่วนที่โค้งงอสามารถพัวพันดาบกระบี่เอาไว้ จากนั้นเมื่อเพิ่มแรงบิด บวกกับอาศัยพลังลมปราณแข็งแกร่ง ดาบกระบี่ที่ตกอยู่ภายใต้ “จะงอยปากธรณี” ล้วนแล้วแต่หักสะบั้นร่วงหล่นลง นี่จึงเป็นที่มาของชื่อ “จะงอยปากธรณี” คนของโรงเตี๊ยมฉิกจับอิด ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวเอ้อ เถ้าแก่ ต่างพยายามที่จะห้ามปรามมิให้ทั้งหมดลงไม้ลงมือกัน ทว่าแต่ละคนล้วนแต่เป็นผู้เหี้ยมหาญ มีไม่น้อยเป็นถึงประมุขของค่ายสำนัก ลำพังวรยุทธของพวกมันสามารถทำประการใดได้? แว่วเสียง โครมคราม บุรุษหนุ่มร่างใหญ่สองคนถูก โจวเอินผิง ต่อยจนกระเด็นไปกระแทกโต๊ะเก้าอี้จนพังทลาย เถ้าแก่ได้แต่ยกมือกุมหัว ครานี้ร้านคงต้องขาดทุนอีกครา เที่ยวนี้ไม่รู้ว่าตนจะถูกทางพรรคลงโทษเช่นไร?!! ความคิดยังไม่ทันสิ้นสุด จักรสีทองอันใหญ่ บินฉวัดเฉวียน กระแทกถูกโคมไฟประดับร้านร่วงมากราวใหญ่ เถ้าแก่และบรรดาเสี่ยวเอ้อยิ่งพากันกุมขมับ ทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “เหตุใดพวกเจ้าไม่ห้ามปรามอันธพาลเหล่านี้ ปล่อยให้มาก่อกวน หรือพวกเจ้าไม่กลัวถูกลงทัณฑ์?” น้ำเสียงแม้นุ่มนวล แต่ฟังออกว่ามิพอใจอย่างยิ่ง เถ้าแก่และพนักงานในร้านต่างหันไปมองพบว่า บุรุษคลับคล้ายสตรีผู้นั้นยืนอยู่ ในมือถือกระบี่ยาวซึ่งมีลายสีขาวคาดดำเล่มหนึ่ง “ท่านพ่อบ้าน!” “เป็นเราเอง” กล่าวจบมิรีรอชักช้า กระบี่ในมือถูกชักออก ท่วงท่าอ่อนช้อยงดงาม ราวกับนางระบำรำฟ้อน กระบี่ในมือคล้ายเป็นเครื่องมือในการร่ายรำ มากกว่าเป็นอาวุธ เห็นมันร่อนร่างดุจนางแอ่นถลาลม ร่างในชุดสีม่วงโผพุ่งเข้าหากลุ่มคนที่กำลังวิวาท กระบี่ในมือแม้ไม่รวดเร็ว ทว่าก็ไม่เชื่องช้า ทุกกระบวนท่าคล้ายหญิงงามเริงระบำ เพลงกระบี่อ่อนช้อยงดงาม แว่วเสียง ติงๆ ตังๆ ถี่ยิบ จักรสีทองอันหนึ่งที่ถูกฟันจนขาดเป็นสี่ส่วนเท่าๆ กัน กระบี่ซึ่งมีด้ามสีเขียวสามเล่มถูกฟันหักเหลือแต่ด้ามร่วงหล่นลง จากนั้นจะงอยเหล็กกล้าอีกสองอันถูกฟันแบะเป็นสองซีก ผู้คนที่ตะลุมบอนต่างแยกย้ายออกจากกัน อาวุธในมือหักทลายลงสิ้น! “หากคิดต่อยตี ให้ออกไปจากโรงเตี๊ยม มิเช่นนั้นคราวหน้าที่ถูกฟันขาดคงไม่ใช่อาวุธ แต่เป็นศีรษะของพวกเจ้า!” สามพี่น้องตะกูลหัว เห็นอีกฝ่ายเพียงลงมือก็ฟันทำลายกระบี่คู่มือของพวกตนจนหักเหลือแต่ด้าม ก็รู้สึกละอายใจ มิกล้าสู้หน้า ได้แต่ประสานมือคารวะ แล้วถอยกายจากไป “เจ้า..เจ้าเป็นใคร กลับกล้าล่วงเกินเรา!” เจียงเจ๋อตุงตวาดถาม ทว่าภายในใจหวาดหวั่นมิใช่น้อย ยอดฝีมือผู้นี้ เพียงปรากฏตัว ก็ฟาดฟันจนอาวุธที่ตีจากเหล็กกล้าของมันแบะเป็นสองซีก ไม่เพียงเท่านั้นขอเพียงเป็นผู้ถืออาวุธ ล้วนแต่ถูกมันฟันจนหักทลายลงในกระบวนท่าเดียว เพลงกระบี่แม้มิรวดเร็ว ทว่ามิมีผู้ใดสามารถหลบหลีกได้ทันแม้เพียงคนเดียว! “ฟุ่บ” อาวุธลับสีทองกลุ่มหนึ่งมิทราบมาจากที่ใด พุ่งเข้าครอบคลุมทั่วร่างของชายชุดม่วง ทว่ามันยังคงยืนนิ่งราวกับมิรู้เห็นสิ่งใด รอจนอาวุธลับดังกล่าวแทบสัมผัสกับตัวมัน ชายชุดม่วงเพียงยกกระบี่ขึ้น หมุนควงไปโดยรอบ ท่วงท่ายังคงอ่อนช้อย ไม่ช้า ไม่เร็ว แว่วเสียงติงๆ ตังๆ เข็มสีทองจำนวนมากมายร่วงหล่นลงบนพื้น ทว่าที่แปลกประหลาดคือ ทุกเล่มล้วนแต่ถูกฟันขาดเป็นสองซีกเสมอกัน โดยมิผิดเพี้ยนแม้เพียงเล่มเดียว! “เข็มทองเยี่ยงนี้ กับวิธีการเช่นนี้ น่ากลัวมิมีบุคคลที่สองสามารถกระทำ เหมาเจ๋อหมิน แห่งพรรคสองทิศ กระบวนท่า “หมื่นดาราประชันโฉม” ของท่านยังคงลอบกัดได้ร้ายกาจดุจเดิม นับถือๆ” “เพลงกระบี่ของพี่ท่านยังร้ายกาจกว่ามากนัก ผู้น้องเพียงคิดทดสอบดูเท่านั้น” “ฮาฮา เจ้าผู้นี้กลับมีหนังหน้าหนาเป็นพิเศษ ตนเองลอบซัดอาวุธลับจู่โจมผู้อื่น พอพลาดท่ากลับบอกเพียงหวังทดสอบฝีมือ อืม ทว่าสายตากลับมิเลวนัก เพลงกระบี่ของมันยอดเยี่ยมจริงๆ” คนกล่าวเป็นผู้ที่มาพร้อมๆ กับเหมาเจ๋อหมิน แต่งกายเยี่ยงขอทาน ในมือถือไม้เท้าหยก มันคือ เติ้งเสี่ยวเทา แห่งพรรคกระยาจกนั่นเอง เจียงเจ๋อหมินหัวเราะออกมาเบาๆ ตัวมันเองกลับมิรู้สึกรู้สากับคำด่าดังกล่าว คล้ายกับว่าตนเองกำลังได้รับคำชมก็ไม่ปาน ข้างกายมันยังมีบุคคลอีกสองคน ประกอบด้วย ซุนยัดไหลยอดฝีมือชุดดำ และเจียงไคเซ็น ฉายา “คุณชายหอแดง” ที่มุมหนึ่งภายในร้านพลันปรากฏผู้คนอีกสองคน คนหนึ่งใบหน้าหยาบกร้าน คิ้วดกเข้ม แก้มเป็นสันนูน แต่ที่โดดเด่นคือ แม้มันยังมีอายุเยาว์แต่กลับมีผมสีขาว ตัดกับกระบี่สีดำในมือ ย่อมเป็น ต้วนเล้ง แห่ง “พรรคลมหวน” อีกคนอยู่ในวัยสี่สิบเศษ ผิวกายขาวนวล ใบหน้ารูปเหลี่ยม ขนคิ้วตั้งชัน ใบหน้าเหี้ยมหาญ หัวเข่าข้างขวายังมีผ้าพันเอาไว้ ย่อมมิอาจเป็นผู้ใดนอกจาก หยางซีเหมิน แห่ง “พรรคดาวตก” ทั้งสองจับจ้องอยู่บนร่างชายชุดม่วงด้วยความสนใจยิ่ง “เรามีทางเลือกให้พวกเจ้าสองประการ” “ขอเรียนถามพี่ท่าน เป็นสองประการใด?”ซุนยัดไหล ยอดฝีมือชุดดำเป็นคนกล่าวถาม แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 10:14:10 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 20:08:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ประการแรกรีบจากไปในเวลานี้” “อีกประการเล่า?” คราวนี้ผู้ที่กล่าวถามคือ เจียงไคเซ็น “คืบคลานออกไป!” “ดูเจ้า บุรุษก็ไม่ใช่ สตรีก็ไม่เชิง กลับกล้าล่วงเกินพวกเรา!!?” โจวเอินผิงกล่าวพลางเกร็งกำลังใส่หมัดทั้งสองข้างในท่าเตรียมพร้อม ชายชุดม่วงรับฟังคำว่ากล่าวจนคิ้วเรียวงามขมวดมุ่น ในชีวิตของมันชิงชังผู้ที่ว่ามันไม่ชายไม่หญิงที่สุด มันจับจ้องใบหน้าโจวเอินผิงด้วยสายตาแข็งกร้าว “เจ้าผู้นี้ นอกจากมีรูปลักษณ์คล้ายลิง ปากยังเป็นของสุนัขอีก เราจะสอนมรรยาทให้เจ้าเอง!” กล่าวจบ กระบี่ในมือร่ายรำออก เพลงกระบี่ยังคงงดงามอ่อนช้อย ทว่าเปลี่ยนจากไม่ช้าไม่เร็ว เป็นรวดเร็วอย่างยิ่ง! เวลานี้เหล่าบุรุษที่คิดร่วมกันลงชื่อประท้วงผลการประลองต่างแยกย้ายกันมุงดูอยู่ข้างเคียง เนื่องเพราะมันจดจำออกว่าบุรุษชุดม่วงเป็นคนที่พวกตนพบก่อนการประลองรอบตัดสิน และมันผู้นี้นั่งอยู่บนโต๊ะซึ่งแสดงฐานะว่าเป็นชนชั้นผู้นำของพรรคฉิกจับอิดนั่นเอง โจวเอินผิงเห็นกระบี่อีกฝ่ายรวดเร็วคล่องแคล่ว มิกล้าประมาทเลินเล่อ มันพลิกตัวม้วนกลับไปด้านหลัง ใช้มือค้ำยันกับพื้นดีดตัวตามสภาวะ ท่อนขาวาดเป็นวง ม้วนตีลังกากลับหลังติดต่อกันสามสี่เที่ยว ยังมีผู้ใดกล้าประมาทผู้ที่สามารถทำลายอาวุธคู่มือของนักสู้นับสิบลงในกระบวนท่าเดียว?!! บุรุษชุดม่วงเห็นอีกฝ่ายถอยหนี ก็สะบัดเท้ากลางอากาศราวกับเหยียบย่ำลงบนพื้น ผลักดันร่างพุ่งติดตามอีกฝ่ายไปอย่างเร่งร้อน เห็นอยู่ชัดๆ ว่าโจวเอินผิงมิสามารถจะหลบเลี่ยงต่อไปได้อีก ร่างของมันคงต้องถูกกระบี่ของคนชุดม่วงทิ่มแทงจนเป็นรูพรุน พลันปรากฏไม้เท้าหยกด้ามหนึ่งทิ่มสกัดจากทางด้านซ้าย จากนั้นพัดด้ามหนึ่งจี้แทงมาจากทางเบื้องหลัง ด้านขวาหูจิ่นเช็คที่ถูกฟันจนอาวุธคู่มือพังทลาย เปลี่ยนเป็นใช้พวงประคำกราดฟาดเข้าใส่ ทั้งสามลงมือโดยพร้อมเพรียง ส่วนเจียงเจ๋อตุง เหมาเจ๋อหมิน และซุนยัดไหล ก็ตระเตรียมกลุ้มรุมเข้ามา “ไร้ยางอายยิ่งนัก ผู้คนเจ็ดแปดคน กลับกลุ้มรุมคนๆ เดียว” คนทั้งสามได้ยิน ก็หันหน้าไปมอง เตรียมที่จะตวาดด่าทอผู้ที่กล้าว่าพวกมันไร้ยางอาย ทว่าคนผู้นั้นกลับเป็น หยางซีเหมิน ห่วงคู่อันใหม่ของมันยังห้อยอยู่ที่หว่างเอว ด้านข้างยังมี ต้วนเล้งพร้อมกระบี่สีดำสนิท พวกมันได้แต่หุบปากลง ไม่ว่าใครต่างไม่กล้าตอแยคนทั้งสอง เนื่องจากทั้งสองแม้จะพ่ายแพ้การประลองตกรอบ ทว่าพลังฝีมือที่พวกมันสำแดงออกมา ล้วนแต่ร้ายกาจ ยากต้านทาน “พวกเราเหล่าธรรมมะ คิดปราบปรามอธรรม มิจำเป็นต้องคำนึงถึงวิธีการ” เจียงเจ๋อตุง กล่าวพลาง กระตุ้นให้ เหมาเจ๋อหมิน และซุนยัดไหลร่วมเข้าจู่โจมคนชุดม่วง ซึ่งเวลานี้ยังไม่ปรากฏลางแพ้แม้จะตกอยู่ท่ามกลางยอดฝีมือถึงสี่คน กลับเป็นอีกสี่คนที่ต้องสู้พลางถอยพลาง กระบวนท่าไม่ประติดประต่อ กลายเป็นคนๆ เดียว กลุ้มรุมคนสี่คน ทว่าแม้นเพิ่มเจียงเจ๋อตุง เหมาเจ๋อหมิน และซุนยัดไหลเข้าไปอีกสามคน ก็ยังมิมีทีท่าว่าคนชุดม่วงจะพลาดท่าเพลี่ยงพล้ำ เพลงกระบี่ของมันยิ่งมายิ่งร้ายกาจ ทุกท่วงท่ามิเพียงงดงามอ่อนช้อย ยังทิ่มแทงจนศัตรูยากต้านทาน เหล่าผู้ชมดูพากันถอนหายใจออกมา “สมแล้วที่ฉิกจับอิดมีอิทธิพลสามารถเทียบชั้นกับหอห้ากระบี่ ลำพังคนผู้นี้ก็มีฝีมือไม่ด้อยไปกว่าเจ้าสำนักทั้งห้า”ชายชุดบัณฑิตอดกล่าวชมเชยมิได้ เติ้งเสี่ยวเทาแห่งพรรคกระยาจกเห็นตนแม้นมีพวกมากแต่ยังมิสามรถกำราบอีกฝ่าย มิแน่นักสู้ต่อไปอาจพ่ายแพ้เป็นที่อับอาย จึงกลอกตาไปมาคิดแผนการ คนอื่นๆ ที่เหลือก็จัดเป็นผู้รู้สถานการณ์ต่างพยายามหาทางออก ว่าจะทำประการใด ในที่สุด เจียงเจ๋อตุงร้องตะโกนว่า “หยุดมือ!” ทั้งหมดจึงหยุดมือ คนชุดม่วงเห็นเช่นนั้นก็มิได้ตามซ้ำเติมแต่ประการใด เพียงสอดกระบี่คืนสู่ฝัก “พวกเรากับท่านมิได้เป็นศัตรูกัน เรื่องเมื่อครู่เกิดจากการเข้าใจผิด ในเมื่อพี่ท่านไม่ต้องการให้มีเรื่อง พวกเราก็อย่ามีเรื่องกันเลย” เจียงเจ๋อตุงกับกล่าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไร้ยางอายนัก” ทั้งเจ็ดคนหันขวับไปทางต้นเสียง และพบว่าผู้ที่ด่าตนคือ ต้วนเล้ง พวกมันได้แต่กล้ำกลืนความโกรธเอาไว้อีกครา เนื่องเพราะพวกมันกลัวเกรงต่อ “เพลงกระบี่พายุ” 36 ท่าของคนผู้นี้ “เช่นนี้พวกเราขอลา” เจียงเจ๋อตุงเป็นฝ่ายกล่าวลา “ช้าก่อน!” คนชุดม่วงกล่าว “มิทราบพี่ท่านมีอันใดสั่งสอน?” “เมื่อครู่เราบอกชัดเจน หากไม่ไปเมื่อครู่ เวลานี้จะไปต้องคืบคลานไป!!!” คนชุดม่วงกล่าวโดยมิเกรงใจ เติ้งเสี่ยวเทาได้ยินเช่นนั้นพลันกล่าวว่า “เราเป็นขอทาน โดยปกติคืบคลานเป็นประจำ คลานอีกครั้งจะเป็นไรไป” กล่าวจบคืบคลานออกไปจริงๆ เจียงเจ๋อตุง เห็นเช่นนั้นรีบกล่าวว่า “พรรคจวักธรณีของเรา ล้วนนับถือผืนแผ่นดิน ดังนั้นคลานไปก็หาเป็นไรไม่ จากนั้นคืบคลานจากไปอีกคน” หูจิ่นเชค “เฮอะ เราลามะเสือขาว ครานี้เลียนแบบเสือซักครา กล่าวจบคืบคลานออกไปอีกคน” ซุนยัดไหล ไม่กล่าวอันใดคืบคลานจากไปเป็นคนที่สี่ โจวเอินผิง เจียงไคเซ็น และเหมาเจ๋อหมิน ต่างมองหน้ากัน คล้ายมิสามารถหาคำกล่าวอ้างที่ดีพร้อมได้ ในที่สุด โจวเอินผิง ชิงกล่าวว่า “ลูกผู้ชายยืดได้หดได้ ครานี้ยอมให้เจ้าครั้งหนึ่ง” กล่าวจบคืบคลานจากไปอีกคน เจียงไคเซ็น หัวเราะ พลางกล่าว “ฮาฮา เราคุณชายหอแดง มิเคยคืบคลานมาก่อน ครานี้ถือเป็นประสบการณ์ใหม่ ทดลองดูซักคราก็มิเป็นไร” กล่าวจบคืบคลานไปอีกคน หลงเหลือเพียง เหมาเจ๋อหมิน แห่งพรรคสองทิศเท่านั้น เหมาเจ๋อหมินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “พวกเจ้าเมื่อเป็นสหายเรา มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน มีคลานเราก็คลานด้วย” กล่าวจบคืบคลานจากไปอีกคน เหล่าผู้คนแขกเหรื่อภายในร้านเห็นพฤติการณ์ของทั้งเจ็ดได้แต่อ้าปากค้าง บ้างก็ส่ายหัวกับความไร้ยางอายของพวกมัน “เฮอะ พวกสุนัข สุกรใช้การไม่ได้” ต้วนเล้งอดสบถออกมาไม่ได้ คนชุดม่วงได้ยินเช่นนั้น พลันยิ้มแย้ม มิกล่าวประการใด “เราสองคนคิดจากไปคงมิต้องคืบคลานกระมัง?”หยางซีเหมินกล่าว “มีเพียงเดรัจฉานที่คืบคลาน สองท่านเมื่อเป็นคนก็มิต้อง” หยางซีเหมินและต้วนเล้งพากันเดินไปยังประตูโรงเตี๊ยม ก่อนจากไปหยางซีเหมินกล่าวว่า “ท่านเมื่อเป็นคนของฉิกจับอิด ยังหวังว่าภายภาคหน้า พวกเราคงได้พบกันอีก” “ยังหวังอย่าได้พบกันประเสริฐกว่า” อีกฝ่าย กล่าวโดยมิหันหน้าไปมอง แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 10:28:02 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 10:23:40 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 20:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...  ...  ... "โอยยย ยังมิรีบปลดปล่อยอีก" เสี่ยวซากล่าวพลางออกแรงฉีกปากเด็กสาวผู้นั้นเต็มกำลัง อีกฝ่ายแม้พยายามฝืนทนมิยอมอ้าปาก ทว่าเรี่ยวแรงของเด็กหนุ่มมิใช่เล็กน้อย ในที่สุดมันก็ทำสำเร็จ มันสามารถนำหูของตนเองออกจากปากน้อยๆ จิ้มลิ้มของหญิงสาว มองเห็นใบหูของมันเป็นจ้ำแดงๆ เรียงเป็นแถวสองแถว จากรอยขบกัดของนาง นิ้วหัวแม่มือก็เป็นดุจเดียวกัน "เจ้าคนถ่อย ยังมิรีบแก้มัดให้กับข้าพเจ้าอีก หรือมิกลัวข้าพเจ้ากัดหูสองข้างออกมา!" นางด่าทอทันทีที่เห็นอีกฝ่ายดิ้นหลุดออกไปได้ เสี่ยวซาได้ยินเด็กสาวกล่าวเช่นนั้นก็รีบยกมือสองข้างกุมใบหูทั้งสองเอาไว้ "ฮึ่มมม เด็กหญิงวิกลจริต กลับกล้าหลอกลวงคน ยังมีหน้ามาเรียกให้เราปลดปล่อยอีก" เสี่ยวซาพูดพลางถลึงตาใส่ "เฮอะ คำก็เด็กหญิง สองคำก็วิกลจริต ตัวเจ้าเองเป็นผู้ใหญ่นักรึไง หนอย บังอาจจับข้าพเจ้ามัดแล้วขังไว้ในกระสอบ ใบหูเจ้า มิกัดให้ขาดลงไปก็นับว่าปราณีแล้ว" "เจ้ากล่าววาจาปีศาจอันใด ผู้ใดขังเจ้าไว้ในกระสอบ?!!" "ก็เจ้าน่ะสิ ที่นี่มีเพียงเจ้ากับเรา มิใช่เจ้าจะยังเป็นผู้ใดได้?" เสี่ยวซาได้ยินเช่นนั้นก็ล่วงรู้ว่าเด็กสาวเข้าใจผิด ขณะจะอธิบาย พลันได้ยินเสียงกลไกเคลื่อนไหว "แย่แล้ว! รีบสงบปากคำก่อน" เสี่ยวซากล่าวพร้อมเผ่นโผนเข้าหาร่างของนาง "สงบปากคำมารดาเจ้าเถอะ ไยมารดาต้องเชื่อบุตรเช่น " ยังมิทันที่จะกล่าวประโยค เด็กหนุ่มก็ใช้มือของมันตะครุบปิดปากนาง "เอ้าอะอำอันใอ เอาอืออกอะอกอ๋องเอ้าออกไอ(เจ้าจะทำอันใด เอามือสกปรกของเจ้าออกไป)" "ชู่ว" เสี่ยวซาส่งสัญญาณให้นางหุบปาก หญิงสาวนั้นขณะจะดิ้นรนต่อไป พลันแว่วเสียงฝีสีเท้าเข้าใกล้ เด็กสาวได้แต่สงบปากคำลง เสียงฝีเท้าที่ได้ยินดังสม่ำเสมอใกล้เข้ามาทุกที และทุกที เสี่ยวซาพยายามลากตัวหญิงสาวมาหลบในมุมมืด โดยทิ้งกระสอบเปล่าไว้บนพื้น จากนั้นคิดได้ว่าหากชายชราเห็นกระสอบว่างเปล่าย่อมรู้ว่ามีคนลอบเข้ามา ดังนั้นอาศัยมืออีกข้างที่เป็นอิสระ หยิบฉวยสิ่งของเท่าที่จะทำได้ยัดใส่กระสอบแล้วดึงปากกระสอบปิดไว้ดังเดิม เด็กหนุ่มโอบกระชับร่างอ่อนนุ่มของเด็กสาวแนบกับร่างของตน มันรู้สึกว่าเด็กหญิงพยายามดิ้นรนให้พ้นจากการเกาะกุมของมัน "เด็กหญิงวิกลจริต เราคิดช่วยเหลือ เจ้ากลับดิ้นรนมิยอมอยู่นิ่ง เช่นนี้จะให้เราทำประการใด" เสี่ยวซานั้นมีประสบการณ์เกี่ยวกับเพศตรงข้ามน้อยนิดยิ่ง จึงมิเข้าใจว่า การที่ตนเองโอบประคองนางเอาไว้ เท่ากับเป็นการล่วงเกินนาง "กึก" เสียงฝีเท้าดังกล่าวสงบนิ่งลง เสี่ยวซาลอบมองจากมุมมืด พบว่าผู้มาคือชายชราผู้นั้นจริงๆ ชายชราสำรวจมองโดยรอบ เหมือนพยายามค้นหาสิ่งผิดปกติอันใด เมื่อไม่พบ ก็ทำท่าจะจากไป แต่แล้วอยู่ๆ ชายชราก็หยุดนิ่ง แล้วหันกลับมา เขาเดินช้าๆ เข้าไปใกล้กับกระสอบที่เดิมบรรจุเด็กสาวเอาไว้ เอื้อมมือเข้าใกล้กระสอบดังกล่าว เสี่ยวซาใจเต้นระรัวด้วยความหวั่นเกรง "ครานี้เห็นทีจะไม่รอด" เด็กหนุ่มคิดในใจ แต่แล้วชายชราพลันชะงัก หูของเขากระดิกเล็กน้อย เหมือนพยายามจะจับเสียงผิดปกติอันใด และแล้วชายชราก็ผลุนผลันออกไป ท่ามกลางความโล่งใจของเสี่ยวซา "พลั่ก โอ้ย" เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่ชายโครง ที่แท้เด็กสาวนั้นแม้จะถูกมัดมือไขว้หลัง ยังสามารถกระแทกศอกเข้าใส่ร่างของเขา "อูย เจ้าทำอะไร" เสี่ยวซาคราง อีกฝ่ายถือโอกาสสลัดหลุดจากการเกาะกุม "ใครใช้ให้เจ้ากอดรัดข้าพเจ้าเอาไว้" กล่าวพลาง ทำท่าจะพุ่งเข้ามาขบกัดเสี่ยวซา ทั้งๆ ที่ยังถูกมัดไว้เช่นนั้น เด็กหนุ่มรีบถลันหลบ ทันใดนั้นเอง เรื่องที่เสี่ยวซาหวาดกลัวที่สุดในเวลานี้ก็เกิดขึ้น "ที่แท้เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆ มิหนำซ้ำยังอยู่สุมหัวกับเด็กหญิงนี่" ชายชรานั้นไปแล้วกลับย้อนกลับมาอีกครั้ง เสี่ยวซาตกตะลึงอ้าปากค้างด้วยคิดไม่ถึง "ท่าน " "หึ เจ้าคงคิดไม่ถึง เมื่อครู่ที่ข้าจากไปเพราะได้ยินเสียงผิดปกติเบื้องนอก ข้ารู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าเจ้าหลบอยู่ภายใน โคมไฟที่จุดอยู่นั้นก็บ่งชัดอยู่แล้ว" เสี่ยวซาได้ยินก็รู้สึกได้ทันทีว่าตนพลาดไปถนัดใจ กลับลืมเลือนว่าจุดโคมไฟที่เบื้องนอกทิ้งเอาไว้ “เอาเถอะ ข้าก็มีเรื่องอยากถามท่าน เหตุใดจึงต้องจับสตรีอ่อนแอมากักขัง” “สตรีอ่อนแอ? อ้อ เจ้าคงหมายถึงนาง เจ้าทราบหรือไม่ว่านางเป็นใคร?” ชายชรากล่าวพลางปรายตามองเด็กสาวผู้นั้น “ข้าพเจ้ามิทราบ” “เจ้าไม่ทราบ ไฉนกล่าวว่านางเป็นสตรีอ่อนแอ? เฮอะ! หากไม่รู้อันใด ก็จงสงบปากคำไว้” ชายชราตวาด เสี่ยวซาจับจ้องมองชายชรา ขณะจะว่ากล่าวอันใด หญิงสาวนั้นก็ด่าทออีกฝ่ายออกมา “เต่าชรา เจ้าเมื่อรู้แก่ใจว่าข้าพเจ้ามิได้อ่อนแอก็จงรีบปลดปล่อยข้าพเจ้า มิเช่นนั้น ข้าพเจ้าจะ ” ยังไม่ทันที่นางจะกล่าวจบชายชราพลันเคลื่อนกาย ตวัดมือจี้สกัดจุดใบ้จนนางมิสามารถว่ากล่าวอะไรได้อีก “ผู้เฒ่า! ท่าน!” เสี่ยวซาร่ำร้องด้วยความตกใจ ขณะคิดขัดขวางก็มิทันท่วงที “เรายังมิอนุญาตให้เจ้าว่ากล่าว” เสี่ยวซารู้สึกโล่งใจที่ชายชราเพียงสกัดจุดใบ้ของนาง เห็นหญิงสาวพยายามด่าทอจนหน้าดำหน้าแดง ทว่าล้วนแล้วแต่ไร้ซุ้มเสียงออกมา “ท่านผู้เฒ่า ข้าพเจ้าแม้นมิรู้ว่านางเป็นใคร เหตุใดท่านจึงจับนางมายังที่นี่ ทว่าการที่ตัวท่านจับตัวเด็กหญิงผู้หนึ่งมากักขังเช่นนี้ ข้าว่า อย่างไรก็มิใช่เรื่องถูกต้อง” หญิงสาวได้ยินที่เสี่ยวซากล่าว อดมิได้ที่ต้องหันหน้ามามอง “คนผู้นี้มิใช่พวกเดียวกับเต่าชรานี่หรอกหรือ?” หญิงสาวคิดด้วยความงุนงง ชายชราถูกแววตาสัตย์ซื่อเที่ยงธรรมของเสี่ยวซาจับจ้องจนมิสามารถสู้สายตาอีกฝ่าย ได้แต่เบือนหน้าไปอีกทาง “เหมือน เหมือนยิ่งนัก” “เหมือน?” เสี่ยวซาทวนคำด้วยความงุนงง “เรามีนิทานอยู่เรื่องหนึ่งจะเล่าให้เจ้าฟัง เมื่อเราเล่าจบเจ้าค่อยตัดสินการกระทำของเราเถอะ” ชายชรากล่าวพลางใบหน้าที่ผ่านช่วงเวลาหลายสิบปีปรากฏแววหวนรำลึก เสี่ยวซานิ่งฟัง เด็กหนุ่มรู้สึกได้ทันที เรื่องที่ชายชรากล่าวมิเพียงมิใช่นิทาน หากแต่ต้องเป็นเรื่องราวความลับที่เกิดขึ้นโดยตรงของชายชรา โดยกล่าวอ้างว่าเป็นนิทาน “เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน มีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ดำรงชีพด้วยการปลูกผักปวยเล้งขาย คนทั้งหมู่บ้านแม้มิมีฐานะมั่งคั่งร่ำรวย ทว่าล้วนแล้วแต่ใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบาย ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ละคนล้วนโอบอ้อมอารีย์ มากด้วยน้ำใจ ต่อมาปรากฏว่ามีโรงเตี๊ยมใหญ่แห่งหนึ่งมาตั้งขึ้นในบริเวณใกล้เคียง เมื่อมีโรงเตี๊ยมเข้ามา ความเจริญก็ติดตามมา ผู้คนในหมู่บ้านล้วนยินดี พืชผักที่เพาะปลูกขายได้ราคาดี มีคนรับซื้อถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างพากันมั่งคั่งร่ำรวยขึ้น ทว่านั่นก็ทำให้วิถีชีวิตของผู้คนเปลี่ยนไป เมื่อมีเงินทองมากขึ้น การดำรงชีพก็เปลี่ยนแปลง แต่ก่อนเพียงรับประทานผลผลิตภายในไร่ ก็หันไปอุดหนุนโรงเตี๊ยมใหญ่ ทุกคนลุ่มหลงไปกับความสุขสบายที่ได้รับ เริ่มทอดทิ้งหมู่บ้าน ผู้คนที่เคยมากด้วยน้ำใจ กลับกลายเป็นไร้น้ำใจ สนใจเพียงเรื่องของตนเอง” “โรงเตี๊ยมที่ท่านว่า คือโรงเตี๊ยมฉิกจับอิดกระมัง?” เสี่ยวซากล่าว ชายชรานิ่งเฉยไม่ตอบรับ หรือปฏิเสธ “เช่นนั้นเด็กหญิงนี่คงเป็นคนของฉิกจับอิด?”ชายชรายังคงนิ่งเฉย แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 00:21:58 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 20:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เรื่องที่ท่านเล่ามาข้าพเจ้าเข้าใจ แต่นั่นมิใช่ความผิดของพรรคฉิกจับอิด เป็นหนทางที่ชาวบ้านเลือกเองต่างหากมิใช่หรือ? ท่านควรจะเคารพการตัดสินใจของพวกเขา” “ผิดแล้ว! เรื่องราวทั้งหมดมิได้มีเพียงเท่านั้น” หยุดนิหนึ่งจึงกล่าวต่อ “ในหมู่บ้านแห่งนั้นยังมีปู่กับหลานชายอยู่คู่หนึ่ง ทั้งสองอาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านเพียงลำพัง ตัวหลานชายนั้นกำพร้าพ่อแม่แต่เล็ก อีกทั้งร่างกายยังอ่อนแอ ผู้เป็นปู่จึงทะนุถนอมเป็นพิเศษ” กล่าวถึงตรงนี้แววตาของชายชราเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนยิ่ง จากนั้นกล่าวต่อว่า “เด็กชายอายุเพียงสิบขวบ จึงซุกซนยิ่ง มีอยู่คราวหนึ่งขณะวิ่งเล่น พบเห็นชาวบ้านทั้งหลายกำลังมุ่งหน้าไปโรงเตี๊ยม จึงลอบสะกดรอยติดตาม และคราวนั้นทำให้ชีวิตของเด็กน้อยต้องเปลี่ยนแปลงไป” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “วันนั้นเป็นวันฉลองร้อยสาขาของโรงเตี๊ยม เด็กน้อยแม้มิมีเงินทองติดตัว ยังได้รับแจกซาละเปาไส้เนื้อสองใบ เด็กน้อยทานซาละเปาสองใบนั้นลงไป กลับติดใจรสชาติมัน ดังนั้นลักลอบหลบขโมยเงินทองหลบหนีไปรับประทานอาหารในโรงเตี๊ยมเป็นประจำ นานวันเข้าปู่ของเด็กน้อยก็จับได้ว่าหลานชายประพฤติตนเป็นโจรลักเล็กขโมยน้อย เขาดุด่ามันอย่างแรง เด็กน้อยร้องห่มร้องไห้รับปากว่าจะไม่กระทำอีก ปู่ของเด็กใจอ่อนจึงยอมเชื่อถือ” ชายชราเล่าถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจออกมา “ต่อมาเด็กน้อยกลับลักลอบกระทำ ปู่ของเด็กแม้รู้เห็น แต่กลัวว่าหากดุว่าทุบตี หลานของตนจะเตลิดหนีไป สุดท้ายด้วยความรักในตัวหลานชายจึงได้แต่แสร้งทำเป็นมิรู้เห็น ทว่าเรื่องราวมิได้จบเพียงแค่นั้น เด็กน้อยดื่มกินที่โรงเตี๊ยมเพียงเดือนเดียวก็ล้มป่วยลง อาการของเด็กน้อยน่าเวทนานัก เนื้อตัวซูบผอมราวผีตายซาก ดื่มกินอันใดไม่ได้ เพียงกระหายดื่มกินอาหารของโรงเตี๊ยม ตัวชายชรานั้นมีความรอบรู้ในวิชาแพทย์ ทว่าก็ยังมิสามารถหาสาเหตุของอาการป่วยได้ ดังนั้นได้แต่ดั้นด้นไปซื้อหาอาหารจากโรงเตี๊ยมมาให้แก่มัน!” “เด็กน้อยนอนป่วยอยู่บนเตียงสิบกว่าวันก็เสียชีวิตลง ปู่ของเด็กเสียใจปิ่มว่าจะตายตาม มันเศร้าเสียใจจนมิเป็นทำอะไร มันโทษว่าฟ้าดิน โทษว่าตนเองที่มิสามารถดูแลหลานชายคนเดียวได้ ชายชราออกเดินไป เดินไปเรื่อยๆ โดยมิรู้จุดหมายปลายทาง ล่วงเลยไปหลายสิบวันมันย้อนกลับมายังหมู่บ้านอีกครั้ง และมันได้พบเห็นเรื่องหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ เหล่าชาวบ้านในหมู่บ้านต่างมีอาการป่วยเช่นเดียวกับหลานชายของมันทั้งสิ้น!” เสี่ยวซาฟังถึงตอนนี้นึกถึงอาการของเหล่าชาวบ้านที่ตนพบเห็น “ชายชราจึงเฝ้าติดตามพฤติกรรมของชาวบ้านเหล่านั้น มันพบว่า อาการโดยทั่วไปคล้ายคลึงกับหลานชายของตน เพียงแต่เหล่าชาวบ้านร่างกายแข็งแรงจึงสามารถต้านทานได้ อาการเจ็บป่วยที่แสดงออกมาจึงช้ากว่าหลานชายของตน และมิเป็นอันตรายจนถึงชีวิต และเขายังพบอีกว่า ทุกคนมีอาการเดียวกัน เพียงอยากอาหารของโรงเตี๊ยม อื่นๆ ล้วนไม่แยแสสนใจ!!!” “ทุกคนที่มีอาการประหลาดของโรค จะมีอาการซูบผอม ง่วงเหงา ไร้เรี่ยวแรง หมดความสนใจต่อสิ่งใดใด มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกมันแยแสสนใจ นั่นคืออาหารของโรงเตี๊ยมฉิกจับอิด ไม่คำนึงจะต้องสูญเสียเงินทองมากแค่ไหน!!! ยอมกระทั่งขายทรัพย์สิน บ้านช่อง ที่ทำกิน ตลอดจนไร่นาเพื่อแลกมากับอาหารซักจานของโรงเตี๊ยม นั่นทำให้กิจการของโรงเตี๊ยมยิ่งเจริญมั่งคั่งยิ่งขึ้น ในทางกลับกัน เหล่าชาวบ้านล้วนยากจนลง ในตอนนี้ไร่นาทั้งหมดที่เจ้าเห็น นอกจากแปลงของเรา ล้วนเป็นสิทธิถือครองของพรรคฉิก ชาวบ้านเพียงรับจ้างเพาะปลูกแลกกับอาหารประทังชีวิต!!!” กล่าวถึงตรงนี้ชายชรามีใบหน้าแดงก่ำ จ้องมองเด็กสาวด้วยดวงตาทอประกายโกรธแค้น ส่วนเด็กสาวได้แต่ส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ จากนั้นชายชราค่อยๆ สงบสติลง กล่าวต่อว่า “ในที่สุดข้าตัดสินใจลักลอบนำอาหารของโรงเตี๊ยมฉิกจับอิดมาตรวจสอบว่ามีการวางยาพิษอันใดลงไปหรือไม่?” เล่าถึงตรงนี้ชายชราเปลี่ยนสรรพนามในการเล่าเป็นตนเอง แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน จนมิสามารถปกปิดได้อีกแล้วว่าเรื่องราวที่เล่าคือเรื่องของตนเอง เสี่ยวซาฟังถึงตรงนี้ก็นึกขึ้นได้ อาหารต่างๆ ที่ชายชรานำมาไว้ในห้องลับนั้น มิได้ขโมยรับประทานเพียงลำพัง แต่เป็นการตรวจสอบว่าอาหารเหล่านั้นมียาพิษอันใดอยู่หรือไม่ ตนกลับคิดว่าอีกฝ่ายลอบขโมยรับประทาน “ล..แล้ว ท่านพบอะไรผิดปกติในอาหารเหล่านั้นหรือไม่?” ชายชราส่ายหน้า “ในเมื่อไม่พบ ท่านก็ยังมิสามารถสรุปได้ว่าเป็นการกระทำของโรงเตี๊ยมฉิกจับอิด มิแน่นักอาจเป็นการเข้าใจผิด” ชายชราเปลี่ยนเป็นหน้าเคร่งเครียด กล่าวว่า “ข้าต้องสืบหาความจริงให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด!!” “อ้อ ท่านเลยจับนางมาเพื่อสืบหาความจริงจากนาง เด็กหญิงนี้อายุอย่างมากก็ไม่เกินยี่สิบ จะรู้เรื่องราวสำคัญเช่นนี้ได้อย่างไร ทางที่ดีท่านปลดปล่อย ” “ฮา ฮา เด็กน้อย นั่นเพราะเจ้ามิรู้ว่านางเป็นใคร?” “ข้าพเจ้ามิทราบ หรือท่านทราบ?” เสี่ยวซาถามกลับ “เดิมทีข้าไม่ทราบ ทว่าตอนนี้ข้าทราบแล้ว นางคือ หลี่ซังซัง หลานสาวประมุขหลี่แห่งฉิกจับอิด!!!” “ท่านมั่นใจ?” เสี่ยวซากลับเคยได้ยินชื่อประมุขหลี่ เพียงมิทราบว่ามีหลานสาวนาม หลี่ซังซัง “ข้ามั่นใจ นางเดินทางพร้อมคาราวานของพรรค มีองครักษ์ดูแลอย่างเข้มแข็ง หากมิใช่ กองคาราวานถูกจู่โจม ข้าคงมิมีโอกาสเข้าถึงตัวนาง ดังนั้นความเป็นมาของนางย่อมมิธรรมดา บวกกับรูปโฉมของนาง ในใต้หล้า ผู้คนต่างล่วงรู้ นอกจากเหวินเหม่ยชิงแห่งหันซาน ผู้ที่มีความงามพอที่จะล่มเมือง มีเพียง หลี่ซังซัง แห่งฉิกจับอิดเท่านั้น!!!” เสี่ยวซาหันไปมองหญิงสาว รู้สึกว่าคำพูดนี้มิผิด นางงดงามมากจริงๆ เทียบกับเหวินเหม่ยชิงที่ตนเคยพบเจอ เปรียบได้กับเบญจมาศและกล้วยไม้ ต่างมีความงดงามคนละแบบ ยากที่จะบ่งบอกว่าผู้ใดงดงามกว่ากัน “ผู้เฒ่า ท่านยังมิทราบว่าเรื่องราวแท้จริงเป็นเช่นไร การที่จะกักขังนางไว้ ไยมิใช่ ” “ผู้ใด!!!” ยังมิทันที่เขาจะกล่าวจบ ชายชราก็ตวาด พลางหันหลังกลับโดยพลัน ที่มุมทางเดินปรากฏเงาคนสูงใหญ่ พร้อมๆกับเสียงที่เยือกเย็นเสียงหนึ่ง “น้องชาย เรื่องของฉิกจับอิดเรา มิต้องให้คนนอกเจ้าต้องมายุ่งดอก เราจะเป็นผู้สะสางเอง! ” แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 10:29:08 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 20:10:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงค์ตอนเก่า บทที่ 32 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2646786/W2646786.html บทที่ 31 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2636144/W2636144.html#44 บทที่ 30 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2626616/W2626616.html บทที่ 29 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2616246/W2616246.html บทที่ 28 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2596421/W2596421.html บทที่ 27 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2593819/W2593819.html บทที่ 26 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2583683/W2583683.html บทที่25 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2569693/W2569693.html บทที่24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2550448/W2550448.html บทที่23 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2540510/W2540510.html 22/4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2530021/W2530021.html 22/3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2518879/W2518879.html 22/2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2508497/W2508497.html 22/1 (ตอนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2501430/W2501430.html บทที่ 22/1(ตอนต้น) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2499177/W2499177.html 21/3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2490292/W2490292.html 21/2: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2478753/W2478753.html บทที่21/1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2473806/W2473806.html บทที่20 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2461504/W2461504.html บทที่ 19 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2448228/W2448228.html บทที่ 18 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2438231/W2438231.html บทที่ 17 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2423002/W2423002.html บทที่ 16 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2416822/W2416822.html บทที่ 15 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2406350/W2406350.html บทที่ 14 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2394602/W2394602.html บทที่ 13: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2385217/W2385217.html บทที่ 12 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2380634/W2380634.html บทที่ 11 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2365373/W2365373.html บทที่ 10 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2355452/W2355452.html บทที่ 9: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2347342/W2347342.html บทที่ 8: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2336310/W2336310.html บทที่ 7: http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2329311/W2329311.html บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2323012/W2323012.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2316144/W2316144.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2309810/W2309810.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2302015/W2302015.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2296001/W2296001.html บทที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2280892/W2280892.html แนะนำตัวละครและรายละเอียดโดยย่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2419342/W2419342.html จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 20:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้กับตอนที่แล้วยาวเป็นพิเศษ เนื่องจากเนื้อหามันติดต่อกัน ประจวบเหมาะกับทีมงานมีเวลาว่างงานอยู่สองวัน หลังจากนี้จะโพสต์ในอัตราเท่าเดิมครับ เพราะโดนงานชิ้นใหญ่เข้าไป และทีมงานไปอ่านหนังสือสอบด้วย (ขนาดนั้นก็ยังใช้คนอ่านหนังสือมาโพสต์ ฮ่าๆๆ) จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 21:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อ จากคุณ : ไร้อารมณ์โหมด (jengly) - [ 5 ก.พ. 47 22:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ไอ้อ่อย (ไม่ปล่อย)” ทำไมไม่เป็น ไอ่อ่อย อ่ะ (ขอแซวเล็กน้อย) อ่านแล้วเหมือนกำลังด่าใครเลย   ตอนอ่านชื่อโจวเอินผิง เจียงไคเซ็น และเหมาเจ๋อหมิน พวกนี้ทีไร  อดขำไม่ได้ทุกที ว่าแต่ที่ว่าจะโพ๊สในอัตราเท่าเดิมนี่ไว้ใจได้หรือเปล่า กลัวหลังจากนี้จะหนี (หาย) ตามศึกหกภพฯ ไปนะสิ  อิอิอิ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 47 22:35:32 จากคุณ : ตอกะจอ - [ 5 ก.พ. 47 22:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ไปไหนครับ จะพยายามลงสม่ำเสมอเช่นเดิม เพราะเรามีคนแต่งหน้าด้านอยู่หนึ่งคน ตราบใดที่มีคนอ่าน ก็จะด้านหน้าแต่ง แม้ว่างานจะเยอะ กลางคืนต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ มสธ. อ่านิยาย ดูการ์ตูน (เริ่มเยอะ) คุยกับคนอ่าน นจ จ๋า โหมดไร้อารมณ์ขอให้เป็นวันเดียวนะจ๊ะ m(_ _")m มม หายหวัดยัง หุ้นขึ้นแล้ว หวัดคงหายไปด้วย new เสี่ยวซาพบกับซังซังแล้วจริงๆด้วยครับ อิ อิ ด็อก เนียนมากเลย ไม่รู้ซักติ๊ดเดียว น้ำลายบูด  แวะมาเยี่ยม บ่อยๆ นะครับ ตานุ่นภารโรง ผมเสียค่าปรับให้มากกว่า สามหน้า แล้วนะครับ ปกติโพสต์ 8-10 หน้า ตอนที่แล้ว 15 ตอนนี้ 16 เกินทั้งนั้นเลย อิ อิ scottie วิชาที่ฮั่นตงใช้เรียกว่า วิชา "คดในข้องอในกระดูก" เย่ย ย่นย่อกระดูกนิ ผู้ที่มีความสำเร็จในวิชานี้สามารถปลอมแปลงรูปโฉมได้โดยง่ายครับ หญิงไทย พี่หญิงไทย ผมกลัวเข้าใจว่าเป็นลูกผม เลยต้องรีบบอกว่าหลานไงครับ Z4t4nGuru bofh  ในที่สุดก็ยอมปริปาก อาจต้องอ่านย้อนแต่ต้นน่ะครับ เพราะเราแอบซ่อนข้อมูลเอาไว้ ทีละเล็กละน้อย รสา รสา อุตสาห์หลงมาแล้ว ไม่ลองอ่านนิยายหน่อยเหรอครับ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 5 ก.พ. 47 22:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นึกว่าวันนี้ ไม่ลงนิยาย จาโพสต์ ตามหา เชียว จากคุณ : ตานุ่นภารโรง - [ 5 ก.พ. 47 22:45:10 A:202.129.46.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืมมมม ค่อยยังชั่วนึกว่าจะหายไปเตรียมสอบอีกเรื่องซะแล้ว.... ว่าแต่ใครมาเยือนล่ะเนี่ย ท่านประมุข??? จากคุณ : chkob - [ 6 ก.พ. 47 00:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หายงอนแล้ว . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 6 ก.พ. 47 00:54:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เซฟไว้แล้วอย่างเดียวก่อนค่ะ ขออ่านรวดเดียวนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 6 ก.พ. 47 00:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ฮั่นตง?? จากคุณ : jengly - [ 6 ก.พ. 47 03:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เกี่ยมฮุ้น !! ".........มองเห็นใบหูของมันเป็นจ้ำแดงๆ เรียงเป็นแถวสองแถว ........"  --- > มันเห็นใบหูมันเองจริงๆด้วยเหรอ.. กั๊กกก... เดี๋ยวจะดูว่า ชายชราจะมีฝีมือแค่ไหน.. และเสี่ยวซาจะรับมือกระบี่มือหนึ่งแห่งพรรคฉิกฯ ได้หรือไม่.. ติดตามชมในตอนต่อไป.. ฮ่าๆๆ.. จากคุณ : new - [ 6 ก.พ. 47 08:13:00 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 หน้าม้ามาอีกแล้ว จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 08:42:55 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เบิกว้าง -> เบิกกว้าง จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 08:43:53 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอกะจอ อิ อิ แซวคืน ไม่เป็นไอ่อ่อย เพราะ ไม่ปล่อย มอม้า เป็นอักษรเสียงต่ำ รูปไม้เอก ผันได้เสียงโท ส่วน ออ อ่าง เป็น อักษรกลาง รูปไม้โท ผันได้เสียงโท จึงต้องใช้ ไอ้อ่อย ฮับ เย่ย แหะๆ ย้อเย่น รู้ หรอกว่าแซวเล่น :p ตานุ่น เหอๆ กลัวโดนทวงอ่ะดิ เลยรีบลง จริงๆ ต้องขอบคุณสมาชิกเชษฐานะครับ ที่รีบมาลงให้ เนื่องจากข้าพเจ้าไปเมา อิ อิ chkob อิ อิ ในที่สุดแฟนหกภพ ก็หลงมาฉิก เย้ๆ ยินดีต้อนรับครับ Z4t4nGuru bofh ท่านปังตอ งอนอะไรท่าน ทีมงานบ่ได้อู้เลยเน้อ มันไปตามขั้นตอน ถึงเราไม่มีสต็อก แต่เรามีโครง ก็เลยต้องไปเป็นขั้นๆ รสา รสา เซฟไว้อย่างเดียว รออ่านรวดเดียว สงสัยจะมือหงิกแน่ครับ เฟจนมือหงิก เพราะเรื่องเรายาวมากกกกกก นจ ทายว่าฮั่นตง ผิด เป็นฮั่นตั้มฮับ เย่ย ไม่มี๊ new ทายว่าเกี่ยมฮุ้น อืมมมม น่าคิด อาจจะเป็นเกี่ยมฮุ้น(ปุยเอี๊ยง) อิ อิ มองเห็นใบหูเป็นรอยฟัน (^^)> สำนวนน่ะ สำนวน ด็อก เลื่อนขั้นเป็นหน้าม้า ควบตำแหน่ง บ่างมือสาม และพนักงานพิสูจน์อักษร ขอบคุณมากจ้า จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 ก.พ. 47 09:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โอย แก๊งผู้นำจีน ออกมาทีไร ฮาแตกทุกทีเลย จากคุณ : คุณชายหลิว - [ 6 ก.พ. 47 09:29:07 A:203.144.143.250 X:202.133.135.62 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สงสัยพระเอกจะมาแล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 6 ก.พ. 47 09:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เบิกว้าง -> เบิกกว้าง ศาตราวุธ -> ศาสตราวุธ พิศดาร -> พิสดาร ศรีษะ -> ศีรษะ อิทธิพบ -> อิทธิพล กำหราบ -> กำราบ ทนุถนอม -> ทะนุถนอม จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 10:01:12 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 คราวนี้เป็นบ่างมั่ง ยุใครดีหว่า อ๋อ ยุเสี่ยวซาดีกว่า เสี่ยวซาฮับ จีบน้องหลี่ซังซัง แข่งกะฮั่นตงซะเลย ให้มันรู้ไปว่า เราก็เจ๋งเจงเหมียลล์กัลล์ จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 10:04:33 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 แง๊วว หลายคำตูพิมพ์ผิดมาตลอดเลยนะนั่น ^^" ขอบคุณครับ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 ก.พ. 47 10:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เด็กๆ เกลียดวิชาภาษาไทย มีดีอย่างเดียวก็เรื่องสะกดคำนี่แหล่ะ พยายามไม่ลืมภาษาไทยอยู่ เพราะไม่ค่อยได้ใช้ อิอิ ก็อาศัยมาเป็นพนักงานพิสูจน์อักษรนี่แหล่ะ จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 10:17:31 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 อิอิ เพิ่งเห็น หลี่ซังซัง แม่ทุกสถาบัน ฮ่า ฮ่า จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 10:21:22 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 จริงๆ คือ "น้องประการัง แม่ทุกสถาบัน" ครับ เย่ย ผิดอีกแล้ว (^^)> "น้องปะการัง แม่ทุกสถาบัน" แหะๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 11:12:20 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 ก.พ. 47 10:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ปะการัง เย่ย จากคุณ : ด็อก - [ 6 ก.พ. 47 10:46:47 A:141.158.91.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 มองเห็นใบหูเป็นรอยฟัน (^^)> สำนวนน่ะ สำนวน <-- สำนวนไรอ่ะ ไม่เคยได้ยิน?? `^^! ว้าๆๆ ไม่ใช่หรอกเหรอ.. นึกว่าจะได้แสดงฝีมือประดับใจสาวซ้าแง้วว.... ------------------------------------------- อิอิ เพิ่งเห็น หลี่ซังซัง แม่ทุกสถาบัน ฮ่า ฮ่า จากคุณ : ด็อก -------------------------------------------<< ตรงไหนเหรอ ??? จากคุณ : new - [ 6 ก.พ. 47 14:10:10 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 หมายถึงตรง "มองเห็น" น่ะครับ มันไม่ได้มีใครมอง แต่ถ้ามีใครมองก็จะเห็น ยิ่งงงหนัก ^^" ส่วน หลี่ซังซังแม่ทุกสถาบัน ผมเดาว่าคงเป็น อันนี้ "สงบปากคำมารดาเจ้าเถอะ ไยมารดาต้องเชื่อบุตรเช่น " ยังมิทันที่จะกล่าวประโยค เด็กหนุ่มก็ใช้มือของมันตะครุบปิดปากนาง น่าจะมาจากประโยคนี้ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 6 ก.พ. 47 14:37:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 msn เจ๊ง - -" โต๊ะบางรัก โคตรหวานเลย เห็นแล้วแสลง ฮี่ๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 47 14:57:39 จากคุณ : jengly - [ 6 ก.พ. 47 14:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เอ็มเจ๊งด้วย TT จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 6 ก.พ. 47 14:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คนยิ่งหงุดหงิด จะเข้าไปตามงานก็ไม่ได้ กรรม จากคุณ : jengly - [ 6 ก.พ. 47 15:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เซ็งงงงงงงงงงงงงงง จากคุณ : jengly - [ 6 ก.พ. 47 15:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หายเซ็งกันหรือยังคะเนี่ย.... อยากอ่านตอนใหม่แล้วอ่ะ.. จากคุณ : บ่างหน้าใหม่(นิว) - [ 6 ก.พ. 47 17:43:21 A:203.148.252.235 X:210.203.181.222 ]

ความคิดเห็นที่ 35 งั้นมอบตำแหน่งบ่างหมายเลขสี่ให้ไปเลย ส่วนเรื่องต้องรอก่อนเน้อ ตอนที่ผ่านมานี่ก็สิบหกหน้าแล้วนา ^^" จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 6 ก.พ. 47 19:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 36 - -" หุ้นตก จากคุณ : แม่มดพันปี - [ 7 ก.พ. 47 00:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 37 งานนี้บ่าง 1 กะ 2 ท่าทางจะตกงานแฮะ ^^"" จากคุณ : jengly - [ 7 ก.พ. 47 03:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 38 โดน มม ทิ้ง  v_v หนีไปกินจิ้มจุ่มคนเดียว จากคุณ : jengly - [ 8 ก.พ. 47 02:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 39 กัดแรงขนาดนั้น ไม่เป็นจ้ำแล้ว คงจะเลือดท่วมเชียวล่ะ ว่าแต่ ตั้งชื่อตอนกันง๊ายง่ายนะเนี่ยยย คราวนี้ ถ้ามีหลี่ กะเหวินก็คงตั้ง กล้วยไม้ กะเบญจมาศล่ะสิ กิ๊บๆๆ ไปล่ะ จากคุณ : ใครก็ไม่รู้ - [ 8 ก.พ. 47 12:12:47 A:168.120.27.128 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 มือไม่หงิกหรอกค่ะ เพราะไม่ได้โพสต์วันหนึ่งหลาย ๆ ตอนไม่ใช่หรือคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 9 ก.พ. 47 00:57:30 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตีสาม งานยังไม่เสร็จ - -" ********************** เสร็จงานแบบเผาๆ ยังไม่ได้เกลา ตัยๆ ๆ T_T มม ทร อย่าลืม ฮะเก๋า นะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 47 05:04:51 จากคุณ : jengly - [ 9 ก.พ. 47 03:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คุณ รสา รสา #40 ระวังอ่านแล้วติดนะ อันนี้ขอเตือน!!! จากคุณ : หลิวหยงเคอ - [ 9 ก.พ. 47 11:45:34 A:210.86.205.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 จริงๆแล้วผมอยากจะบอกว่าอ่านฉิกฯ มาก่อนที่จะไปอ่านหกภพนะ...... เพราะระหว่างที่รอฉิกฯ ก็เห็นชื่อคุณเชษฐา ก็เลยคลิกเข้าไปอ่านซะหน่อย.... อืมมมม โครงเรื่องอลังการดีแฮะ ผมจะเป็นประเภทซุ่มอ่านอย่างเดียวน่ะ ไม่ค่อยกล้าแสดงความคิดเห็นเท่าไหร่ มิบังอาจควงขวานต่อหน้าหลูปัน จากคุณ : chkob - [ 9 ก.พ. 47 23:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 44 นั่นน่ะสิคะ ก็เลยขอเซฟไว้ก่อน ไว้ว่าง ๆ จะลุยอ่านรวดเดียวค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 10 ก.พ. 47 00:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 45 จากสภาพการ เสี่ยวซา น่าจะเลือดโชกกว่านี้อะนะ จากคุณ : paxpoxpox@hotmail.com - [ 10 ก.พ. 47 13:59:48 A:203.172.66.114 X:10.11.0.218 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อยากอ่านตอนใหม่ ^^" จากคุณ : jengly - [ 10 ก.พ. 47 20:36:13 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนใหม่ๆ จากคุณ : มาทวงตำแหน่งบ่าง (แม่มดพันปี) - [ 11 ก.พ. 47 01:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เสร็จเร็ว ก็โพสต์เร็วครับ บทที่ 34 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2665660/W2665660.html จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 11 ก.พ. 47 21:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ตอนใหม่ๆ อ้าว.. โพสแล้วนี่.. อ่ะ อ่ะ จากคุณ : new - [ 13 ก.พ. 47 08:00:56 A:169.252.4.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 โอ้ อ่านเกือบตามทันแย้ว เป็นกระกาย ปราณี : ปรานี จากคุณ : รสา รสา - [ 31 มี.ค. 47 04:51:06 ]