ยามเย็นแสนวุ่นวาย.....เด็กน้อยคนหนึ่งก้าวลงจากรถเมล เด็ก10กว่าขวบลงมาด้วยสภาพสะบันสะบอม...หลักจากถูกเหล่ากลุ่มเด็กโฉดพ่อแม่รวยแต่นิสัยเลวรุมทำลาย.....เสื่อผ้าสีครีมอมเหลือง..กางเกงสั้นเตอขาสั้น...ต้องชิกขาด...
    เด็กน้อยวิ่งด้วยความเศร้าปนเจ็บ....มาตามทางเดินที่เคยผ่านมาทุกๆวัน.....มาถึงบ้านที่แสนรักของเขา....
*-*....เอ้...รถคันนี้อีกแล้ว.....
รถเบนคันงามดำจอดอยุ่หน้าบ้านของเขา  ......
เด็กน้อยแง่มประตูเปิดออกเดินเข้าไป...
บ้านที่แสนเงียบยามเย็น....เขากวาดสายตามองดูสิ่งต่างๆ...แม้เป็นบ้านที่คุ้นเคยแต่ด้วยความเงียบและเหงา
จนเขาไม่อย่าอยู่ข้างล่างบ้านหลังนี้นานๆ....ในใจเขาตอนนี้นึกถึงห้องนอนแสนสุขของเขาเท่านั้น.....
   เขาเริ่มเดินรีบก้าวขึ้นบันไดทันที....
  อืม........c.....อืม....นั้นเหละ.....อืม....
*.*......เสียงอะไร
 ขณะก้าวขึ้นบันไดเด็กน้อยมองหาเสียงว่ามาจากไหน
เอียด.....เอียด......เอียด......ดังขึ้นเป็นจังหวะ.....
  ใครเลือยไม้....เด็กน้อยคิดไปไกล....
ยิ่งก้าวขึ้นเสียงยิ่งดังขึ้น.....เอียด......อา..........เอียด
.....*-*ถึงห้องแล้ว....
   เด็นน้อยมองห้องตัวเองอย่างเป็นสุข....
อืม......ดี......cccccc....เอียด....เอียด......
เด็กน้อยสะดุ้ง........เมือเสียงมันดังยิ่งขึ้น...เด้กน้อยหันมองซ้ายขวาหาทีมาของเสียง....
*0*.....มันต้องเป็นปีศาจแน่ๆๆ
แสงที่ลอดจากความมืดยามเย็นออกมาจากประตูห้องทัดไป......เสียงยังคงดังมาเลยๆ....เด็กหนูเดินเข้ามามองผ่านช่องประตูด้วยความกลัวและสงสัย......
....................ปิศาจ.........................*0*
ชายร่างใหญ่อ้วนโตนอนทับติดร่างหญิงสาวไร้เสื่อผ้าสวมกาย....เหงื่อกายเต็มตัว....เคลือนไหวบนเตียงอย่างบ้าคลั่ง...........
................ไม่นะ...ปิศาจหมูยักกำลังฆ่าแม่ฉัน.......*0*
มือไม้เด็กน้อยสั้นด้วยความหวาดกลัว....หน้าซี้ด..ตาโต...
...............ปิศาจมันกำลังเลือยแม่ฉัน.....
เด็กน้อยลุกวิ่งหนีด้วยความกลัวไปที่ห้องของตน.....เขาวางกระเป๋าลงบนเตียนพร้อมนั้งลงชันเข่าอยู่ข้างเตียง....
เอียด.......เอียด......เอียด.......
เสียงยังตามมาถึงเขาแม้จะเบาแต่ก็ตาม.......ปิศาจๆๆๆๆๆๆ
เขาเอามือทั้ง2ปิดหูทั้ง2หลับตาปี้....ความเงียบ...เหงา..และความกลัวมันเริ่มก่อตัวมาตั้งแต่เขาถามถึงชายในรูปที่กอดเขาในวัยเด็กจากแม่.....
......พ่อแกมันหนีไปแล้ว....มันชั้ว...มันไม่รักแกแล้ว...อย่าถามอีกนะ.....
ความมืดยังคงคุกคลานเข้ามา มืดลง....มืดลง.......
        เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาในความมืดหลังหลับไปได้ชัวยาม.....
เงียบแล้วเสียงหายแล้ว.......*.*
เด็กน้อยลุกเดินออกจากประตูห้องลงบันไดไปตามทางแสงไฟด้านล่าง...หญิงสาวทำท่ากะนุกะนิงเกาะชายใส่ชุดเชิ้ดขาวสุภาพราวคนละคน....จากนั้นชายคนนั้นก็ออกจากบ้านขับรถคันหรูจากไป......
เด็กหนูเดินตรงช้าๆไปหาหญิงสาวผู้เป็นแม่.....
หญิงสาวหันมามองด้วยหางตา....แล้วพูดด้วยความโกธรเคืองว่า....
................นี้แกไปทำอะไรมาหาๆๆๆๆๆๆ............*0*
....

คำแรกที่ได้ยิน คำแรกที่ได้ถาม คำแรกที่ต้องการ  
........แล้วแม่ละ......ไปทำอะไรมา.......
จบ.