***ผมเป็น...ผี...โรงพยาบาล*** ตอนที่ 2

    ในวันนั้นสาเหตุที่ผมไม่ได้สนใจมองไปทางสาวน้อยหน้าหวานกระเป๋าสีชมพู
    ของไอ้หลีมันก็เพราะว่าเผอิญสายตาของผมไปสะดุดเข้ากับสาวน้อยคนหนึ่ง
    เข้าอย่างจัง …. ที่ว่าอย่างจังเพราะเธอดันทะเล่อทะล่าเดินชนกับน้องผู้ชายคณะผมซึ่งกำลังวิ่งลงมาจากรถสองแถวแดงพอดี …เหมือนรถมิร่าชนกับรถบรรทุก !!!
    รถมิร่า..กระเด็นไปไกลกว่าข้าวของในมือกระจายเกลื่อนถนน…ส่วนตัวของเธอ
    ถลาลงไปกองอยู่บนพื้นกระโปรงเปิดถึงหน้าขา !!!!

    อะฮ้า !! …หัวใจผมเต้นตุ๊บ ( อย่างมีความหวัง ) แต่ทว่าสาวน้อยดันใส่
    กางเกงขาสั้นที่ยาวพอ ๆ กับกระโปรงซ้อนไว้ข้างในเสียอีก …เฮ้อ…
    ซวยต่อสายตาเป็นบ้า ( ผมหมายถึงกางเกง )

    " ยัยนี่คงทำตัวเฟอะประจำสิท่าการป้องกันตัวเลยเข้มแข็งชะมัดยาด "
    ผมเป็นเดือดเป็นแค้นคนเดียวในใจ ( ด้วยความเสียดาย ) … น้องผู้ชายคณะผม
    รีบเดินเข้าไปขอโทษขอโพยพร้อมกับเสนอตัวช่วยเก็บของ
    " ไม่เป็นไรค่ะจ๊อบทำเองได้ "   แม่มิร่าน้อยไวทายาดเหมือนลิงกลับชาติมาเกิด
    เธอลุกพรวดเดียวเก็บข้าวของทุกอย่างภายในเวลาไม่ถึงนาที !!
    " ไปลงทะเบียนก่อนนะคะ .. ขอบคุณค่ะ " เธอหันมายิ้มขอบคุณหนุ่มน้อย ( ซึ่ง
    กำลังโดนคาถาณ.จังงัง ) อย่างมีมารยาทโดยไม่มีทีท่าเอียงอายต่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่นิดก่อนจะเดินตรงไปทางคณะของตัวเองอย่างรวดเร็ว

    ความประทับใจที่เห็นสาวกระโปรงเปิดต่อหน้าต่อตาแต่ไม่ได้เห็นขาอ่อน
    มันติดตรึงใจผมไม่รู้เลือน ..จนผมเฝ้ามองเธอผู้นั้นในเวลาต่อมาและ
    ต่อ ๆ มา ( จนถึงปัจจุบัน ) ผมจำไม่ได้เหมือนกันว่าสายตาของผมหยุดอยู่ที่เธอ
    ตั้งแต่เวลาไหนกันแน่ …รู้แต่ว่าถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่สายตาของผมจะต้องสอดส่าย
    มองหาและหยุดอยู่ที่แม่รถมิร่าคันน้อยเป็นประจำ

    วันรับน้องใหม่รวมของมหาวิทยาลัย…ผม…ไอ้หลีและเพื่อน ๆ อีกหลายคน
    เกณฑ์น้อง ๆ ไปยืนร้องเพลง BOOM เชียร์ปลุกสาว ๆ ตามหน้าหอพักหญิง
    ตั้งแต่เช้ามืด … ส่วนหนุ่ม ๆ ตามหอพักชายเราเลือกที่จะให้พวกมัน
    หลับเป็นตายกันต่อไปครับ !!!
    AR …KA…RA…KA….CHI
    AR…KA….RA….KA…BO
    CHOW…CHOW…CHOW
    BA…BOOM….BA…RA…KA
    BA….BOOM….BA…RA…GEAR
    CHEER….CHEER….CHEER
    WE…ARE….ALL….. ENTANEER….HA …. ตื่นเถอะครับ….ผมรักคุณ …..


    " มาแล้วโว๊ย…น้องคณะพยาบาลมาแล้ว…น้องน้ำหวานของกรูก็มาด้วย "
    ไอ้หลีมันทำท่าคึกคักจนผมอยากเตะ …วันนั้นมันแต่งตัวเป็นเจ้าพ่อร่างทรง
    ประจำซุ้มเสียเต็มยศแต่พอเห็นน้องน้ำหวานเข้าเท่านั้น..เจ้าพ่อ...ถึงกับเก็บอาการ
    ไม่อยู่ !!มันตื่นเต้นผลุดลุกผลุดนั่งจนผ้าผ่อนเกือบหลุด !!! " ระวังหน่อยโว๊ย…
    ไอ้หลี "   เสียงพรรคพวกเตือนกันลั่นก่อนที่เจ้าพ่อร่างทรงจะกลายเป็น
    เปรตวัดสุทัศน์ !!!ดีไม่ดีน้องเค้าอาจไม่ยอมมาเข้าซุ้มพวกเราเอาง่าย ๆ นะครับ

    น้องพยาบาลเดินขบวนเรียงเป็นแถวเข้าสู่ซุ้มของพวกเราพร้อม ๆ กับน้องจาก
    คณะวิทยาศาสตร์ …เราจัดแบ่งกลุ่มให้น้องทยอยเข้าซุ้มเพื่อไปพบเจ้าพ่อทีละสิบคน“  เอ๊า …มาถึงแล้วกราบเจ้าพ่อกันซะก่อน ”  น้องใหม่หน้าตาตื่นเหลือบตา
    ขึ้นมองเจ้าพ่อที่หุ่นคล้ายลิงลมนั่งแท่นอย่างงง ๆ    ( และไม่นึกศรัทธา )

    ผมแอบได้ยินยายจ๊อบกระซิบกับเพื่อนข้าง ๆ เบา ๆ “ นี่คงไม่ได้กินเครื่องเซ่น
    มาเป็นเดือนแล้วแน่ ๆ  ”  …หึ ๆ ๆ แม่รถมิร่าช่างพูด ..ทุกคนตั้งท่ากราบเจ้าพ่อ
    ตามคำสั่งแต่ทว่าเจ้าพ่อกลับ “ ฮะแฮ่ม..เดี่ยวก่อนน้องคนนั้นไม่ต้องกราบก็ได้
    น้องมานั่งด้านข้างพี่ได้เลยครับ … คนนี้เดี่ยวเจ้าพ่อกราบเอง ”
    น้องน้ำหวานอายจนหน้าแดงหูแดง…ในขณะที่ไอ้หลีโดนเพื่อนโห่
    “ ไอ้บ้าเอ๊ย…ไม่ทันไรเลยกลัว….เสียแล้ว ”

    ท่ามกลางเสียงโห่เสียงฮา…จู่ ๆ น้องผู้ชายหน้าตาทะเล้นคนหนึ่งก็ก้าวพรวด
    เข้ามาในซุ้มโดยไม่มีสัญญาณการปล่อยตัวจากด้านนอก … “ เฮ๊ยยย….ไอ้ตัวนี้
    เข้ามาทำไมยังไม่ได้เรียกตัวเลย ”  เจ้าพ่อหันไปตะเบ็งเสียงขู่กลบเกลื่อนความเขิน

    “ แหะ ๆ ขอโทษครับพี่เพื่อนมันถีบผมเข้ามา ”  เจ้าตัวแสบยกมือไหว้ประหลก ๆ
    แต่ตามันระยิบ   .. “ มาก็ดีแล้วอยากหอมแก้มผู้หญิงคนนี้ไหม ? ”
    ไอ้หลีชี้ไปทางแม่มิร่าน้อยของผม … “ เฮ๊ยยยยย !!” ผมอุทานเสียงดัง
    ความหวงแล่นเข้าจนจับขั้วหัวใจ ..เล่นแรงไปแล้วนะโว๊ย …ไอ้หลีมันหันมา
    ยักคิ้วแผลบ...ในขณะที่ยายจ๊อบกำมือแน่นหัวคิ้วขมวดตาคมวาววาบขึ้นมาอย่าง
    ไม่ชอบใจในสถานการณ์.....เด็กวิทยาตัวแสบรีบวิ่งเข้าไปนั่งข้าง ๆ “ จริงเหรอครับ
    พี่…ผมเอาจริงนะ ”

    ในช่วงแห่งความคับขันถ้ามันหอม …ผมเตะ !!

    “ อะไรกันคิดลวนลามผู้หญิงเหรอ…เอ๊า ! น้องตบหน้าสั่งสอนมันซะหนึ่งที ”
    เจ้าพ่อหาทางออกได้อย่างสวยงามสมกับเป็นไอ้หลีของเพื่อน ๆ …ยายจ๊อบหันไป
    ทางเด็กหนุ่มพร้อม “ ขอโทษนะ ” ด้วยเสียงเบา ๆ  แต่แรงฝ่ามือที่ฟาดลงไปนั้น
    ไม่เบาเลย …เพี๊ยะ… ผมแอบเห็นรอยสาแก่ใจลึก ๆ ในดวงตาคม

    ผมรีบเดินตามยายจ๊อบออกมาด้านนอกซุ้ม “ ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะครับ
    เมื่อกี้น้องตกใจมากหรือเปล่า ? ” ยายจ๊อบหันมามองผมอย่างแปลกใจ..
    เธอคงสงสัยล่ะครับว่ารุ่นพี่หน้าตาหล่อเหลาเอาการคนนี้จะมาไม้ไหน
    “ ตอนแรกก็ตกใจค่ะ …แต่ถ้าเค้าทำจริง ๆจ๊อบไม่ยอมหรอก ” หัวใจของผม
    วูบด้วยความดีใจเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ…ก่อนทักเธอผมกลัวจริง ๆ ครับว่า
    ถ้าเธอทำเฉยเมยผมจะทำหน้ายังไง

    … บางครั้งผู้ชายก็กลัวเสียเหลี่ยมเหมือนกันนะครับคุณสาว ๆ

    “ พี่ชื่อพีระเรียกว่าพี่พีก็ได้นะครับ ”  ผมรีบแนะนำตัว
    “ จ๊อบค่ะ…รชยา ”   จากรอยยิ้มกระจ่างใส…ผมสรุปในใจ …งานนี้มีลุ้น !!!

    “ อ้าวพี่จ๊อบกลับมาขึ้นเวรแล้วเหรอ ..หายไปนานจังเลย…พักร้อนรึเปล่าคะ ”
    เสียงหนูโอ๋ทักทายดึงความคิดของผมให้กลับมา….หญิงสาวรูปร่างแบบบาง
    ตัวเล็ก ๆ ก้าวเข้ามาในหอผู้ป่วยพร้อม ๆ กับสวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าทับชุด
    พยาบาลสีขาว

    สร้อยทองร้อยด้วยเกียร์วงเล็กซึ่งผมรู้ดีว่าด้านหลังสลักรหัสประจำตัวของผม
    แกว่งไกวไปมาเบา ๆ ขณะที่เธอก้มตัวลงเซ็นชื่อในสมุดจ่ายงาน
    ยายจ๊อบไม่เคยลืมผม !!!

    “ พักร้อนอะไรกัน…พี่หยุดไปเตรียมข้อมูลเรื่องการประกันคุณภาพของ
    โรงพยาบาลที่จะมาถึงนี่น่ะสิ… แหม่ม ward เราประกันคุณภาพเรื่องอะไร
    รู้หรือเปล่า ? ”  ยายจ๊อบเดินตรวจดูความเรียบร้อยของผู้ป่วยเนื่องจากเธอเป็น
    หัวหน้าเวรในวันนั้นพร้อมตั้งคำถามกับน้องพยาบาลผมหยิกซึ่งกำลังยืนเคี๊ยว
    ขนมอยู่เต็มปากหงุบหงับ ๆ

    “ เราประกันในเรื่องคำอุทานค่ะพี่ ” เสียงตอบอู้อี้ดังขึ้นจากคอที่กลืนขนม
    ชิ้นเบ่อเริ่มลงไป ….“ พี่แหม่มเพิ่งบอกหนูเมื่อกี้เองว่าเราจะประกันคุณภาพ
    เปลี่ยนคำอุทานจาก…อี่วอก …เป็นช่วงช่วงค่ะ ” หนูโอ๋ตอบแทนพร้อม
    กับหัวเราะเอื๊กอ๊าก … สมัยผมมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ก็สังเกตเหมือนกันว่าคนแถวนี้
    ชอบอุทานคำว่าอี่วอกซึ่งหมายถึงลิงกันมาก … แต่ตอนนี้ความนิยมของนอก
    มาแรงหมีแพนด้าจึงแซงลิงไป !!!!

    “ เซี๊ยวกันใหญ่แล้ว …ถ้าเค้ามากันจริง ๆ อย่าเผลอตอบไปล่ะ ” ยายจ๊อบ
    หัวเราะพร้อมกับกวาดสายตามองไปยังผู้ป่วยและ monitor ตามเตียงต่าง ๆ
    ในขณะที่ผมลอยตามหลังเงียบ ๆ ….เฝ้ามองเธอ  ..… จ๊อบดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
    นุ่มนวลขึ้น...บางครั้งผมเห็นเธอหัวเราะแต่รอยหมองจาง ๆ ในดวงตาไม่เคยลบเลือน

    ภาพสาวน้อยตาคมสดใสที่คอยวิ่งไล่ตามหลังผม “ พี่พีคะ.. วันนี้จ๊อบต้องได้ต่อ
    โครงกระดูกกบด้วยล่ะ …มาช่วยจ๊อบหน่อยสิ ” ไม่เหลือให้เห็นอีกแล้ว !!

    ปัจจุบันมีเพียงการลอยตัวตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง …บางครั้ง
    ผมลอยผ่านตัวเธอไปมาอย่างมีความสุขและบอกว่านี่เป็นการแสดงให้เห็นว่า
    ผมใกล้ชิดเธอ….ผมเป็นผีโรงพยาบาลที่หลอกตัวเองครับ !!

    ผมเฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของเธอในแต่ละปีอย่างภาคภูมิใจ … จากเด็กสาว
    กระเปิ๊ปกระป๊าบทำยาฉีดที่เตรียมมาตกแตกหมดทั้งถาด…กลายมาเป็นหญิงสาว
    ที่เคร่งครัดต่อระเบียบและทำงานอย่างมีคุณภาพ …เป็นตัวอย่างที่ดีของ
    น้องพยาบาลจนได้รับรางวัลพยาบาลดีเด่นในปีที่แล้ว … คนเก่งของผม

    เราหนึ่งตนกับหนึ่งคนมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียง 3 พร้อมกัน … ยายจ๊อบขมวดคิ้ว
    ในขณะที่ผมรับรู้ด้วยความมั่นใจ … ควันสีดำที่ค่อย ๆ กระจายตัวอย่างอ้อยอิ่ง
    แต่ทว่ามุ่งร้ายวนรอบเตียงและตัวของผู้ป่วยบอกผมได้เสมอว่าจะเกิดอะไรขึ้น
    ยายจ๊อบไม่ได้เห็นแบบผม … แต่เธอเห็น “ แหม่มไปตามหมอ …ผู้ป่วย Heart  rate ลง ”  เบื้องหน้าจอภาพคลื่นไฟฟ้าหัวใจ…แสดงการเต้นที่อ่อนแรง…อัตรา
    ของการเต้นเริ่มลดลงอย่างน่ากลัว !!!!

    แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 47 13:25:49

    แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 47 13:13:45

    แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 47 13:12:05

    จากคุณ : กอวา - [ 8 ก.พ. 47 13:08:21 ]