รักในวันเรียน
ณ ค่ำคืนยามหนึ่งปรากฎเงาร่างของหญิงชายคู่หนึ่งที่หน้าต่างของคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง กำลังประกอบกิจกรรมที่สืบสร้างพันธุ์มนุษยชาติขึ้นมาอยู่ ดูแล้วช่างแสนวาบหวามในจิตใจยิ่งนัก
“เฮ้อ” คำอุทานของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเห็นภาพเหล่านี้ซ้ำซากทุกคืนวัน
ดอกข้าวเกิดอาการเบื่อหน่ายต่อภาพนั้น แต่จะให้เธอทำอย่างไรในเมื่อเธอไม่มีทางเลือกที่จะย้ายหนีไปจากที่นี่ และที่ที่เธออยู่นี้ก็เป็นเพราะความกรุณาแกมสงสารของเพื่อนเธอที่สละห้องที่ตัวเองไม่อยู่แล้วให้แก่เธอ เธอเป็นเพียงแค่พนักงานกินเงินเดือนที่มีเงินเดือนเพียงน้อยนิดไม่พอที่จะอยู่ในห้องเช่า หรือบ้านเช่าที่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ดอกข้าวทำได้แค่เพียงปิดม่านเพื่อหลบไปจากภาพอันแสนอุจาดตาที่พวกผู้ดีเขาอ้างกันว่าเป็นศิลปะ
แล้วค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปอย่างปกติ
กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์
ใครโทรมาแต่เช้า เพิ่งจะหกโมงเช้า คนจะหลับจะนอน อุตส่าห์เป็นวันอาทิตย์ทั้งที
“ฮัลโหล”
“ข้าวเหรอ โบนะ เพิ่งตื่นเหรอ เสียงงัวเงียเชียว นี่ว่างไหม วันนี้มีงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนเก่าเรา ตอน 5 โมงเย็น ห้ามปฏิเสธด้วย เธอไม่เคยโผล่หน้าไปให้เพื่อน ๆ ดูเลย ทุกคนคิดถึงเธอจะแย่”
“ว่างน่ะ ว่าง แต่แม่คุณเล่นบอกเช้า ให้ไปเย็นเทวดาที่ไหนจะเตรียมตัวทันค่ะ”
“เตรียมตัวอะไร ก็แต่งตัวธรรมดาๆไปนั่นแหละ ผมเผิมก็ไปทำเสียหน่อย เพื่อนกันไม่ได้ไปเดทซะหน่อย เตรียมตัวอะไรหนักหนา”
“งั้นชั้นใส่เสื้อยืด กางเกงยีน กับรองเท้าผ้าใบไปนะ”
“ว้าย จะบ้าเหรอ เดี๋ยวเอาชุดชั้นก็ได้ โอ๊ย นี่แหละน้าถึงไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเสียที”
“เฮ้ย ของสูงนะโว้ย อย่าได้บังอาจกล่าวถึง”
“เออ รู้แล้ว ชุดจะถูกส่งถึงมือเธอเวลาประมาณ 9 โมงนะ แล้วไปเองนะ อย่าบอกว่าลืมทางไปโรงเรียนแล้วนะ ต้องแต่งตัวตามนั้นนะ”
“แล้วทำไม เธอไม่มารับชั้นล่ะ”
“เอ๊ะ จะไม่ให้ชั้นไปไหนกับสามีสุดที่รักชั้นเลยรึไง”
“เออ ลืมไปว่ามีแล้ว”
“{^_^} แค่นี้นะ บ๊าย บาย”
วางหูไปแล้ว นี่แหละเพื่อนที่ให้ความกรุณาสละห้องของมันให้ชั้น เหตุผลเพราะว่ามันแต่งงานแล้ว มันถึงไม่ต้องใช้ห้องนี้เพราะมันมีบ้านเป็นของ(สามี)ตัวเองแล้ว
แน่ล่ะ ชั้นยังไม่มีใครแม้แต่คนเดียว เพราะความที่ปากของชั้นมันไปละม้ายคล้ายคลึงกับสัตว์ที่มนุษย์ไว้เฝ้าบ้าน(มีคนเขาว่ามานะ) จึงไม่เคยมีใครมาจีบซักคนเดียว ตั้งแต่ชั้นแตกเนื้อสาวจนกระทั่งตอนนี้ชั้นอายุอานามก็ปาไป 27-28 แล้ว สุดจะเหงาและเปล่าเปลี่ยวใจ วอนหาใครมาคู่ชิดชม
แถมยังเคยไปตบผู้ชายทั้งแท่งซะฟันหลุดกระจายอีกต่างหาก
จนตอนนี้ชั้นเริ่มปลงกับชีวิตซะแล้ว เราคงต้องอยู่คนเดียวไปชั่วกัลป์ชั่วกัน
4 โมงเย็นชั้นอยู่ในสภาพที่เรียบร้อยสวยงามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ด้วยเสื้อผ้าที่คุณโบให้ร้านซักรีดนำมาส่งให้ พร้อมรองเท้าเข้าชุดกัน ผมที่ไปทำมาจากหน้าปากซอยจนดูดีมีชาติตระกูล หน้าตาที่แต่งจากความชำนาญส่วนบุคคล ทุกอย่างดูเหมือนจะพร้อมทุกอย่างแล้ว ขาดแต่คนขับรถไปส่ง แต่ก็ช่างมันเหอะ มันไม่มีมาตั้งแต่ต้นแล้ว
ชั้นจึงต้องระเห็จตัวเองไปยืนโบกรถแท็กซี่หน้าปากซอย(เพราะคุณโบให้เงินค่าแท็กซี่มา ด้วยรู้:-)ว่าถ้าไม่ให้ชั้นคงจะนั่งรถเมล์) รอแล้วรอเล่า ยังไม่มีโผล่มาซักคัน ฝนเริ่มตกมาพรำๆ เหมือนบรรยากาศมันเป็นใจชอบกล และแล้วบรรยากาศมันก็ทำให้ชั้นเปียก ว้าย รถบ้าอะไร มันวิ่งทำน้ำกระเซ็นใส่ชั้น
“ขอโทษครับ” ชั้นกำลังหันหน้าจะไปด่า ตาม:-)ความเคยชิน แต่พอหันไปก็ตะลึงในความหล่อของผู้ชายคนนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ เล็กน้อยน่ะค่ะ” ไม่ได้ต้องวางฟอร์มไว้ก่อน
“เอ่อ คุณจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่ง เอางี้ คุณอาจจะไม่ไว้ใจผม งั้นผมให้กระเป๋าเงินของผมไว้ที่คุณแล้วกัน ในนั้นมีบัตรประชาชนของผมอยู่ ถ้าผมทำมิดีมิร้ายคุณ คุณก็จะรู้ชื่อผมแล้วไปแจ้งความได้”
แหม มีแต่อยากให้ลวนลามซิไม่ว่า เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ชื่อในบัตรประชาชนคุ้นๆ
“คุณค่ะ คุณกำลังจะไปงานเลี้ยงรุ่นใช่ไหมค่ะ”
“ใช่ครับ เอ๊ะ คุณรู้ได้ไง”
“เธอจำชั้นได้รึเปล่า ดิน ข้าวไง ดอกข้าวน่ะ”
“ดอกข้าวเหรอ เฮ้ย ทำไม ยัยข้าวบูดถึงได้กลายเป็นข้าวสวยยังเงี้ย”
“อ้าว เธอนั่นแหละ ไอ้ดินเสีย มาว่าเขาเป็นข้าวบูดได้ไง แต่ไหงเดี๋ยวนี้ดูดีกลายเป็นดินดีไปซะแล้วล่ะ”
“โห ปากยังมีไว้เฝ้าบ้านเหมือนเดิมเลย เอ้อ ขึ้นรถซิ เดี๋ยวซื้อชุดให้แก้ขัดก่อนแหละ เดี๋ยวไปงานไม่ทัน”
ใช่ค่ะ ชั้นได้เจอกับเพื่อนเก่าสมัยม.ปลาย คุณไอดิน ผู้เป็นเหมือนคู่เวรคู่กรรมกัดกันมาแต่ชาติปางก่อน ทุกๆความคิดเมื้อกี้ ลืมๆมันไปซะเถอะว่าชั้นเคยคิด
“เดี๋ยวนี้เป็นไงมั่งล่ะ ข้าว”
“ก็สบายดี”
“ทำไมพูดน้อยจัง ไปกินข้าวบูดที่ไหนมาเหรอ”
“นี่ เจอกันก็กัดชั้นเลยนะ ไม่มีวันใดเลยเหรอที่เธอกับชั้นจะไม่กัดกันน่ะ”
“ทำไมล่ะ ไม่อยากทะเลาะกับเราแล้วเหรอ”
“อื้ม เบื่อแล้ว เราโตๆกันแล้วนะ เลิกทะเลาะกันเถอะ”
“เบื่อเราด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น…. เอ้อ แล้วปางฟ้าล่ะ”
“อะไร ปางฟ้าอะไร เราไม่เคยเป็นแฟนกันนะ”


“ตลก ก็ตอนนั้นแกชอบปางไม่ใช่เหรอ”
“โอ๊ย เข้าใจผิดแล้ว นี่ไม่รู้เหรอว่าเราชอบใคร นี่เพื่อนๆรู้กันทั้งห้อง มีเธอไม่รู้อยู่คนเดียว เป็นคู่กัดประสาอะไร”
“จะไปรู้เหรอ ไม่เคยสนใจนี่ นี่ขึ้นมาจากใต้เลยเหรอ”
“อื้ม เราขึ้นมาทุกปีแหละ ไม่เหมือนใครบางคนหรอก อยู่ในกรุงเทพแต่ไม่เคยโผล่หัวมางานเลี้ยงรุ่นเลย”
“ไอ้คุณดิน”
“เอ้อ ซื้อชุดนั้นไหม สวยดีนะ เดี๋ยวลงไปซื้อกัน เข้ากับรองเท้าดีด้วย”
เฮ้อ แล้วชั้นก็ต้องลงไปซื้อชุดใหม่กับมัน ไอ้เวรตะไลดินเหี่ยว เกลียดมันจริงๆเชียว
แล้วชั้นก็ได้ชุดใหม่โดยฝีมือการเลือกของคุณไอดิน (ไร้รสนิยมน่าดู) สงสัยมันจะให้ชั้นแต่งตัวเป็นแม่ชีมั้งเนี้ย ปิดมันไปทุกสัดส่วน เสื้อคอเต่าสีดำแขนยาว กระโปรงยาวถึงเข่ากับสร้อยรูปกางเขนอันใหญ่ที่สายสร้อยยาวมาถึงหน้าอก
“เรียบร้อยดีออก” ดูมันพูด แต่ช่างมันเหอะ เงินมันไม่ใช่เงินชั้น
“ทำไมให้ชั้นใส่ชุดอย่างนี้ น่าจะรู้ว่าชั้นไม่ชอบ”
“แต่เราชอบนี่หน่า เราอยากให้เธอใส่ชุดอย่างนี้ ดีกว่าชุดเมื่อเช้าอีก เว้าหน้าเว้าหลังไปงานเลี้ยงรุ่นนะ ไม่ได้ไปโชว์อะโกโก้”
“ดิน เลิกกัดข้าวซะทีเหอะ พูดตรงๆ รำคาญ”
“เอาเหอะ ถึงโรงเรียนแล้ว ลงกันเถอะ เอ้า งอนอยู่นั่นแหละ จะลงเดินเองหรือจะให้อุ้ม”
“ไม่ต้องลงเองได้ย่ะ ทำไมจู่ๆเจอกันแล้วดินถึงยังกัดข้าวอยู่ล่ะ ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“จะให้เบื่อได้ไง รู้ไหมตั้งแต่เกิดมาเรายังไม่เคยกัดกับใครแล้วสนุกเหมือนข้าวเลย”
“นี่ ชั้นเป็นเพื่อนแกนะยะ ไม่ใช่เครื่องบริหารปากของแก”
“นั่นซิ เราเป็นเพื่อนกันนี่นะ”
จู่ๆดินก็ไม่พูดอะไร เดินเข้างานไปเฉยเลย บ้าหรือเปล่า แถมเดินจ้ำเอาๆจนชั้นตามไม่ทัน ผู้ชายอะไรปากมาก อารมณ์สุดจะแปรปรวนสิ้นดี ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย
“เฮ้ย รอด้วย”