W2665660 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอนที่ 34 "อาวุธของเสี่ยวซา" [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

……..
…………….

"เด็กน้อยเอย อารมณ์โกรธแค้นนั้น ก็เปรียบได้กับพิษร้าย บั่นทอนร่างกายของผู้ที่ได้รับมัน ยามใดที่บังเกิดความรู้สึกเช่นนั้น พึงระลึกรู้อยู่เสมอว่าเรากำลังรับเอายาพิษเข้ามาในร่างของเรา และยาพิษนั้นก็จะเข้าไปแอบแฝงอยู่ในจิตใจ กัดกร่อนทำลายความรู้สึกผิดชอบชั่วดีทั้งมวลจนสิ้น เมื่อนั้นจิตใจจะถูกครอบงำ กระทำเรื่องที่ทำลายชีวิตของผู้อื่น หรือกระทั่งชีวิตตนเอง ฉะนั้นควรแล้วหรือที่เจ้าปล่อยให้ความรู้สึกเช่นนั้นเข้าครอบงำ”

"เคล็ดวิชาเดินลมปราณของเป็นอยู่ด้วยจิตว่างนั้น กระทำได้โดย ขั้นแรก ต้องกำหนด ลมหายใจเข้าออก ตัดความคิดอย่างอื่นออกให้หมดสิ้น และ มีสติรับรู้ทุก ลมหายใจเข้าออก ต่อจากนั้น ให้รวบรวมความรับรู้ทั้งหมด เคลื่อนย้าย ไปตามจุดต่างๆ ทั้งหมด 7 จุด คือ อิ้นถาง หนีอ้วน อี้เส่น เจียเป้ย เหว่ยลี๋ ตันเถียน ซานจง และ ย้อนกลับมา อี้ถาง อีกครั้ง สร้างลมปราณหมุนวนทั่วร่าง ต้องอย่าลืมว่า ต้องกำหนดจิตรับรู้ทุกจุดที่พลังหมุนเวียน จากนั้น ก็รวมรวมสมาธิตามเน้นจุดต่างๆที่กล่าวมาอีกครั้ง ในขณะที่ จิตต้องรับรู้ลมปราณที่โคจรหมุนวนอยู่รอบๆ ร่างพร้อมกันไปด้วย" ในช่วงจังหวะที่จวนเจียนจะสิ้นสติ เสี่ยวซาพลันรำลึกถึงคำสอนของหลวงจีนหัวหลิน เมื่อถึงขั้นตอนโคจรพลัง พบว่า พลังลมปราณในร่างไหลเวียนจากจุด อิ้นถาง ผ่านไป หนีอ้วน เจียเป้ย เข้าสู่ ตันเถียน ผ่าน ซานจง และไหลกลับเข้าสู่ จุดอี้ถางอีกคราตามใจนึก สมองที่มึนงงพลันแจ่มใส ร่างกายที่จวนเจียนจะหมดสติเปลี่ยนเป็นแจ่มใส กระปรี้กระเปร่า

แว่วเสียงหลวงจีนชราดังก้องในห้วงความคิดของเด็กหนุ่ม "เหล่านี้เป็นเพียงเคล็ดเดินลมปราณเบื้องต้น หาได้มีกระบวนท่าไม่ ถ้าพบพานกับศัตรูกล้าแข็ง หลบเลี่ยงได้ก็ควรหลบเลี่ยง หากมิสามารถ จำเป็นต้องสู้ จงใช้เคล็ดวิธีนี้ ผสมผสานกับวิธีเดินลมปราณและท่วงท่าที่เตียหงีสอนสั่งเข้ารับมือ แม้นฝ่ายตรงข้ามประมาทเลินเล่อ เจ้าจักสามารถเอาชัย ส่วนพวกที่มีฝีมืออ่อนด้อยย่อมมิควรค่าแก่การเอ่ยอ้าง"

“....ความว่างไร้ที่สิ้นสุดก่อเกิดเป็นที่สุดแห่งไพศาล ธาตุหยินหลอมรวมกับธาตุหยาง ลมปราณพลันเคลื่อนไหวซุกงำยังท้องน้อย ชักนำใช้ออกด้วยย่างก้าวทั้งห้า และกระบวนท่าทั้งแปด …”เด็กหนุ่มพึมพำออกมา

ร่างของเสี่ยวซาหยัดยืนขึ้นอีกครั้ง เต็มไปด้วยความมั่นคง แววตาเข้มแข็ง แต่มิใช่แข็งกร้าว ท่วงท่าปรอดโปร่งสบาย

มันเคลื่อนไหวร่างกายตามกระบวนท่าที่เตียหงีเคยสั่งสอน เหยียบย่างเท้าไปข้างหน้า แล้วสืบเท้าถอยหลัง จากนั้นจึงโยกเท้าไปทางซ้ายแลขวา สุดท้ายกลับมาตั้งมั่นตรงกลาง รวมทั้งสิ้นห้าท่วงท่า ในขณะเดียวกัน ร่างกายท่อนบนกลับใช้ออกด้วยการเคลื่อนไหวอีกแปดประการ ทั้ง ผลัก ฉุด กด ปัด ใช้ศอก แยกออก ดึงลง พุ่งไหล่ เคลื่อนไหวในแนวของทิศทั้งแปด ดูอ่อนช้อยงดงาม กลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อม ทั่วทั้งร่างแม้นเต็มไปด้วยช่องโหว่ ทว่าทุกช่องโหว่ที่ปรากฏคลับคล้ายจะเปลี่ยนแปรเป็นเข้มแข็งได้ทุกเมื่อ!

"เพลงมวยไท๊เก๊ก!!! เจ้าเป็นศิษย์บู๊ตึ๊ง!!!"

เสี่ยวซาร่ายรำกระบวนท่าตามที่ตนฝึกฝนเป็นประจำ ในใจนึกย้อนทบทวนเคล็ดเดินลมปราณ "เป็นอยู่ด้วยจิตว่าง" และเคล็ดความที่เตียหงีเคยสั่งสอน น่าประหลาดยิ่งนัก เคล็ดความทั้งสองกลับสอดคล้องกัน เมื่อเคลื่อนลมปราณตามเคล็ดเป็นอยู่ด้วยจิตว่างเที่ยวหนึ่ง รู้สึกลมปราณอบอุ่นหนาแน่นไหลผ่านตามเส้นชีพจร เมื่อดึงพลังดังกล่าวเก็บซ่อนยังท้องน้อย พบว่ายิ่งมายิ่งเพิ่มพูน เด็กหนุ่มตัวเบาหวิว มือเท้าร่ายรำยิ่งมายิ่งแผ่วพลิ้วอ่อนช้อย ทว่าพละกำลังยิ่งมายิ่งรุนแรง กระแสอากาศโดยรอบปั่นป่วนจนยากระงับ โสตประสาทแจ่มใส ว่องไวปราดเปรียว ทั้งยังรู้สึกกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับธรรมชาติ และสิ่งต่างๆ รอบๆ ตัวมัน

เกี่ยมฮุ้นเห็นว่าหากปล่อยไว้เช่นนี้ น่ากลัวสภาวะของอีกฝ่ายจะยิ่งเข้มแข็งจนร้ายกาจ ดังนั้นชิงลงมือจู่โจม มันลอยตัวขึ้นตวัดเท้าทั้งสองสะบัดเตะออกติดต่อกันนับสิบเท้า ฝ่าเท้ายังมิทันกระทบถูกพลังลมแรงกล้าก็กรรโชกเข้าใส่เสี่ยวซาจนเสื้อผ้าและผมเผ้าปลิวไสว

เสี่ยวซาใช้เคล็ด "ปัด" และ "แยกออก" โดยพร้อมเพรียง ฝ่ามือสองข้างแยกย้ายกันปัดป่ายฝ่าเท้าของเกี่ยมฮุ้น ปลายเท้าสองข้างแยกออกโน้มตัวไปด้านหลัง โยกสลับซ้ายขวาเพื่อลดทอนกำลัง แว่วเสียง เพี่ยะๆ พ่ะๆ ทั้งสองปะทะกันสิบกว่ากระบวนท่า เกี่ยมฮุ้นเป็นฝ่ายจู่โจม เสี่ยวซาเป็นฝ่ายตั้งรับ พลังรุนแรงของการปะทะส่งผลให้กระท่อมน้อยพังทลายลงในที่สุด

หลี่ซังซังวิ่งหลบหนีออกจากกระท่อมน้อยไปหลบซ่อนอยู่ข้างต้นไม้ นางจ้องมองดูทั้งสองด้วยสายตาตื่นตระหนก “เจ้าโง่”ที่นางเรียกขานดูเหมือนมีพลังฝีมือมิได้ด้อยไปกว่าผู้คุ้มกฏซ้ายของพรรคทีเดียว เด็กสาวคิดว่าสมควรที่จะใช้โอกาสนี้หลบหนีไปจากที่นี่ดีหรือไม่ สาเหตุย่อมสืบเนื่องมาจากนางเกลียดชังผู้คุ้มกฏซ้ายผู้นี้ยิ่งนัก ตลอดเวลาที่ผ่านมามันคอยแวะเวียนวุ่นวายกับนางมาโดยตลอด เป็นที่น่ารำคาญยิ่ง ทว่านางก็ยังเป็นห่วง "สหายกึ่งหนึ่ง" ของนางอยู่บ้าง ในที่สุดตัดสินใจยืนดูการต่อสู้นี้จนถึงที่สุด หากเสี่ยวซาพลาดท่านางจะออกขวางมิให้เกี่ยมฮุ้นทำร้ายมัน อาศัยชีวิตตนเองเป็นเครื่องข่มขู่ให้มันปลดปล่อยคน

"ลองดูว่าเจ้าสามารถรับกระบวนท่านี้หรือไม่!!!" เกี่ยมฮุ้นร่ายรำฝ่ามืออย่างรวดเร็ว จนคล้ายกับว่ามือทั้งสองข้างแยกเป็น สี่ข้าง แปดข้าง สิบหกข้าง ตามลำดับ แต่ละฝ่ามือจู่โจมเข้าใส่จุดสำคัญทั่วร่างของเด็กหนุ่ม

เสี่ยวซาเห็นฝ่ามือของอีกฝ่ายมากมายจนนับแทบมิถ้วนทั่ว ก็มึนงงยิ่ง ทว่ายังยึดถือคำสั่งสอนของหลวงจีนชรา ร่ายรำออกด้วยเคล็ด "กดลง" และ "ใช้ศอก" พลังฝ่ามือของเด็กหนุ่มกดดันพลังฝ่ามือของอีกฝ่ายกดกระแทกทลายจนพื้นแตกเป็นช่องใหญ่ จากนั้นศอกขวาพุ่งเข้าใส่ชายโครง จนเกี่ยมฮุ้นได้แต่เบี่ยงกายหลบไปอย่างหวุดหวิด

ความจริงกระบวนท่านี้หากเพิ่มเคล็ด "พุ่งไหล่" เข้าไปด้วย อีกฝ่ายคงมิสามารถหลบหลีก ทว่าเด็กหนุ่มนั้นแม้ฝึกฝนท่วงท่าและเคล็ดความเหล่านี้จนช่ำชองแต่แรก แต่ประสบการณ์ในการต่อสู้จริงนับว่าน้อยมาก ดังนั้นย่อมมีขีดจำกัดในการใช้

เกี่ยมฮุ้นหลังจากหลบกระบวนท่าของเด็กหนุ่มได้อย่างหวุดหวิด พลันรู้สึกว่าพลังฝีมือของอีกฝ่ายแม้นสูงเยี่ยม ทว่าขาดความช่ำชอง ระดับฝีมือยังห่างจากตนเองหลายขั้น แต่ก็จัดว่าเป็นยอดฝีมือที่น้อยครั้งจะพบพาน มิทราบว่าเด็กหนุ่มนี้มีความเป็นมาเช่นไร ยามกระทันหันตัดสินใจว่าตนเองจะลองทดสอบฝีมือของอีกฝ่ายก่อน เผื่อจะทราบความเป็นมา ดังนั้นมิได้ใช้ออกด้วยกระบวนท่าสังหาร เพียงใช้ท่วงท่าหยั่งเชิงฝีมืออีกฝ่าย

เสี่ยวซายิ่งต่อสู้ยิ่งช่ำชอง เกี่ยมฮุ้นนั้นความจริงมีโอกาสหลายคราที่จะสังหารอีกฝ่าย ทว่ามันยังคงไว้ชีวิตเพื่อหวังอาศัยการประมือหยั่งวัดความเป็นมาของยอดฝีมืออายุเยาว์ผู้นี้

"เด็กน้อยฝีมือสูงเยี่ยมยิ่ง อาจารย์ของเจ้าแซ่เตีย หรือแซ่เฉิน?" เสี่ยวซามิเข้าใจความหมาย

คำถามนี้แท้จริง เกี่ยมฮุ้นตั้งใจสืบสาวความเป็นมาของอีกฝ่าย หากอาจารย์ของเด็กหนุ่มแซ่เตีย ย่อมเป็นศิษย์ที่สืบทอดวิชาโดยตรงจากเตียหงีอดีตเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง ผู้เป็นอาจารย์ของจื่ออิง หากแซ่เฉินย่อมเป็นศิษย์สายรองลงไปของเหล่าผู้เฒ่าประจำสำนัก

"ข้าพเจ้ามิมีอาจารย์ เจ้าก็มิต้องถามมากความ หากกลัวพ่ายแพ้ก็จงคุกเข่าขอขมา ส่วนเรื่องที่เจ้าฆ่าคน เราจะปล่อยให้ทางการเป็นคนจัดการกับเจ้าเอง" เสี่ยวซากล่าวพลางสู้พลาง

เกี่ยมฮุ้นนึกหัวร่อในใจ จริงอยู่พลังฝีมือของเด็กหนุ่มแม้นร้ายกาจ หากประมือกับผู้อื่นยังสามารถหยิ่งผยอง ทว่าเมื่อเผชิญกับตนยังมิอาจทำอันใดได้

"อ้อ เจ้าไม่คิดแก้แค้นให้กับเจ้าแก่นั่นหรอกรึ?" เกี่ยมฮุ้นกล่าวพลางเร่งระดมจู่โจมเข้าใส่เด็กหนุ่มราวกับพายุ

เสี่ยวซาขบกรามกรอด "ความแค้นของผู้เฒ่า ไม่ เราต้องไม่คิดแค้น ความแค้นเปรียบเหมือนพิษร้าย ทำลายทั้งตนเองและผู้อื่น"

"เจ้าเมื่อฆ่าคน ต้องได้รับโทษตามกฏบ้านเมือง เรื่องนี้มิใช่หน้าที่ของเรา ขอเพียงจับเจ้าส่งทางการเป็นอันเพียงพอ!" เด็กหนุ่มตวาดพลางปัดป่ายฝ่ามือของอีกฝ่ายออกห่าง จากนั้นต่อยหมัดเข้าใส่ทรวงอกของเกี่ยมฮุ้น

ตั้งแต่สู้กันมานอกจากกระบวนท่าที่เสี่ยวซากระแทกศอกเข้าใส่ร่างของเกี่ยมฮุ้นแล้ว กระบวนท่านี้นับว่าเป็นท่าแรกที่มันสามารถจู่โจมเข้าใส่อีกฝ่าย

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 11 ก.พ. 47 21:15:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4

เกี่ยมฮุ้นดวงตาทอประกายกล้า ตลอดเวลามันเป็นฝ่ายกดดันรุกไล่โดยตลอด กระบวนท่านี้ของอีกฝ่ายกลับเป็นการเปิดฉากรุกเข้าใส่มัน

"ปล่อยไว้เช่นนี้มิเป็นการแน่ เจ้าเด็กนี่ยิ่งสู้ยิ่งเข้มแข็ง กระบวนท่ายิ่งมายิ่งช่ำชองร้ายกาจ เห็นทีมิอาจอดออมฝีมือแก่มันได้อีก ความเป็นมาของมันจะเป็นเช่นไรก็ช่าง ต้องรีบกำจัดมันลงเสียแล้ว" คิดได้ดังนั้น เกี่ยมฮุ้นใช้มือขวาต่อยปะทะกับหมัดของเด็กหนุ่มจนร่างของทั้งสองต่างซวนเซ

เสี่ยวซากระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง รู้สึกเลือดลมทั่วร่างปั่นป่วนสุดระงับ รีบโคจรลมปราณตามที่เรียนรู้ สะกดเลือดลมที่พลุ่งพล่านเอาไว้ เกี่ยมฮุ้นไม่รอช้า ตวัดเตะเข้าใส่ชายโครง เด็กหนุ่มพึ่งระงับอาการเลือดลมพลุ่งพล่านได้ จึงมิทันหลบหลีก โดนเตะเข้าเต็มชายโครง ร่างของมันปลิวละลิ่วกระแทกถูกต้นไม้ด้านข้างหักโค่นลง ร่างเกลือกกลิ้งบนพื้น รู้สึกหัวหมุน สมองมึนงง ต้องกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่

"เจ้าโง่!!!" หลี่ซังซังหวีดร้องพลางรีบวิ่งเข้าหา ทว่าเชื่องช้าเกินไป เกี่ยมฮุ้นพลิ้วกายเข้าหาร่างที่เกลือกกลิ้งกับพื้น ระดมหมัดฝ่ามือเข้าใส่ร่างนั้น

เสี่ยวซาขณะจะลุกขึ้น พบว่าอีกฝ่ายจู่โจมมาถึง ยามกระทันหันได้แต่เกลือกกลิ้งไปกับพื้น "ตูมๆๆ" พื้นดินบริเวณนั้นแตกระเบิดออก เศษดินเศษหินปลิวละลิ่ว เผอิญกระแทกถูกหลี่ซังซังที่กำลังวิ่งเข้ามาจนล้มลง

"เด็กน้อย เวลานี้ยังคิดจับกุมข้าส่งทางการอีกหรือไม่ ฮาฮา" กล่าวจบเกร็งพลังทั้งสองไปที่ฝ่ามือ จากนั้นโคจรเป็นวงจรสองวง ฝ่ามือประกบกันเข้า กระแสพลังแกร่งกล้าแผ่ออกโดยรอบ

เสี่ยวซาช่วงชิงจังหวะประคองร่างที่สมองยังมิหายมึนงง ลุกขึ้นตั้งมั่นโดยมิคิดหลบหนี ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ฝ่ามือข้างขวาของเกี่ยมฮุ้นซัดฟาดเข้าใส่หัวใหล่ซ้ายของมันพอดิบพอดี!!!

“ย่ำแย่แล้ว!” เสี่ยวซาอุทานในใจ

เด็กหนุ่มรู้สึกพลังกล้าแข็งดุจพะเนินเหล็กซัดฟาดเข้าใส่หัวไหล่ซ้าย จนกระดูกของมันแทบแตกสลาย ช่วงจังหวะนั้นเองมันพลันนึกถึงเคล็ดเดินลมปราณ "เป็นอยู่ด้วยจิตว่าง" ดังนั้นชักนำพลังตามเคล็ดวิชา โคจรจนทั่วร่าง แรงกดทับที่หัวไหล่ซ้ายเผอิญถูกพลังภายในร่างของมันชักจูงไปตามจุดเส้นจากหัวไหล่ซ้าย วิ่งผ่านจุดตันเถียนไหลออกยังจุดเส้นที่แขนขวา

เสี่ยวซารู้สึกพลังมากมายอัดแน่นจนแทบระเบิดท่อนแขนขวาเป็นเสี่ยงๆ ได้แต่กัดฟันซัดออกด้วยเคล็ด "ผลัก" ในกระบวนเพลงมวยไท๊เก๊ก ฝ่ามือของเด็กหนุ่มพุ่งปราดดุจงูร้ายเข้าหาร่างของเกี่ยมฮุ้น พลังของฝ่ามือนี้ดุดันรุนแรงจนยากคาดเดา เนื่องเพราะมันรวมเอาพลังส่วนหนึ่งของเกี่ยมฮุ้นและพลังภายในทั้งหมดของเด็กหนุ่มเข้าไว้ด้วยกัน

"แย่แล้ว!" เกี่ยมฮุ้นอุทาน รีบสะบัดฟาดฝ่ามือซ้ายเข้าต้านปะทะ โครมใหญ่

ร่างในชุดสีขาวสลับดำพลันปลิวละลิ่วไปไกล ก่อนที่เจ้าตัวจะตีลังกาม้วนลงยืนบนพื้น ทว่ายังมิสามารถทรงกายมั่น ต้องเซถอยหลังไปอีกหลายก้าว เสี่ยวซาเองก็มิได้ดีกว่ามันมากนัก เด็กหนุ่มพ่นโลหิตออกจากปาก ร่างกายเซซวนแทบล้มลง

"นึก..นึกมิถึง สิ้นเตียหงีแล้ว บู๊ตึ๊งยังมีผู้สามารถสำแดงยอดวิชา "เพลงมวยไท๊เก๊ก" ได้ร้ายกาจเยี่ยงนี้อีก!!!" เมื่อสามารถหยุดยืนนิ่งได้ มันก็กล่าวอีกว่า

"น่าเสียดายที่ต้องมาจบชีวิตเช่นนี้!" กล่าวจบ เสียง ชิ้ง ดังยาวนาน กระบี่คู่มือนาม "สยบเวหา" ได้ถูกชักออกแล้ว!!!

ตั้งแต่เริ่มสู้จนถึงเมื่อครู่ มันมิเคยชักกระบี่ออกมาก่อน นี่ย่อมแสดงให้เห็นว่ามันยอมรับในฝีมือของอีกฝ่าย!!!

............
.........................

"เรื่องที่สั่งให้กระทำสำเร็จหรือไม่?"

"ศิษย์ได้จัดการส่งเทียบเชิญไปยังสำนักใหญ่น้อยจนครบถ้วน แจ้งให้ทราบว่าอีกสองวัน บู๊ตึ๊งเราจะจัดงานฉลองชัยที่ท่านเจ้าสำนักสามารถขึ้นเป็นผู้นำ "หอห้ากระบี่" เอ่อ … "

"เจ้ายังมีเรื่องอันใดอีก รีบบอกมา"

"ระหว่างที่ผู้น้อยได้แจกเทียบไปยังสำนักต่างๆ พบว่า มีชาวยุทธกลุ่มหนึ่งรวมตัวกัน มีจำนวนหลายร้อยคน ร่วมลงชื่อคัดค้านการรับตำแหน่งของท่านเจ้าสำนัก อีกสองวันพวกมันก็จะมาร่วมงานเลี้ยงด้วย"

"ฮึ่มมม กลับกล้ามีผู้ไม่เห็นด้วยกับการรับตำแหน่งของเรา เอาเถอะพวกมันเมื่อกล้ามา เราก็จะให้พวกมันรับทราบความร้ายกาจของเราจื่ออิง เจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง!!!"

"เทียบเชิญที่เราให้ส่งไปยัง เจ้าสำนักต้วน และเจ้าสำนักหยางเล่า เป็นอย่างไร" จื่ออิงซักถาม

"เรื่องนี้ เจ้าสำนักทั้งสองสำนึกในบุญคุณของท่าน พรรคดาวตก และพรรคลมหวน ตกลงเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับหอห้ากระบี่เรา ขอเพียงเจ้าสำนักมีบัญชา ทั้งสองจะปฏิบัติตาม!"

"ดี ดีมาก" จื่ออิงกล่าวอย่างยินดี

"แล้วทางจอมยุทธทั้งเจ็ดที่ผ่านเข้ารอบสุดท้ายการประลองเล่า!"

"พวกมันหลังจากก่อเรื่องต่อยตีกับผู้ที่คิดคัดค้านการรับตำแหน่งของท่านที่โรงเตี๊ยมฉิกเชิงเขา ก็เสียท่าต่อพ่อบ้านของพรรคฉิก ตอนนี้มิทราบไปอยู่ที่ใด ทว่าในงานรับตำแหน่งของท่านพวกมันจะต้องมาอย่างแน่นอน เนื่องเพราะพวกมันเองก็ติดค้างบุญคุณของเจ้าสำนัก"

"อืม เช่นนั้นก็ดี"

"เอ่อ ท่านเจ้าสำนัก ข้าพเจ้ามีเรื่องคิดเรียนถาม…"

"เรื่องอันใด?"

"การรับเอาพรรคลมหวน และพรรคดาวตก เข้าเป็นพันธมิตรกับหอห้ากระบี่นั้น ข้าพเจ้าเห็นว่าสมควรยิ่ง ทว่ากับเจ้าเจ็ดคนนั้น พวกมันมิอยู่กับร่องกับรอย กระทำการตามใจ ทั้งไร้ศักศรีดิ์ เกรงว่าจะทำให้เกียรติภูมิของหอห้ากระบี่เราตกต่ำ…"

จื่ออิงตาเป็นประกายคมกล้า จนอีกฝ่ายมิกล้ากล่าวต่อ จากนั้นถอนหายใจยาวนาน

"ที่เจ้าพูดมาก็ถูก แต่เจ้าเห็นเรามีทางเลือก? การขึ้นรับตำแหน่งของเราครานี้ นับเป็นความอัปยศอย่างหนึ่งของตัวเรา และพรรคเรา เหล่าผู้เฒ่าก็มิเกรงกลัวบารมี สี่สำนักที่เหลือประกอบด้วย คุนหลุน หันซาน เส้าหลินเทียนซาน และหัวซาน นั้นเล่า ตั๋วล่ายสุกแห่งคุนหลุน ก็คอยจ้องฉวยโอกาส หัวหลินไต้ซือ ก็เอนเอียงไปทางเหวินเหม่ยชิง ส่วนหลิวหยงเคอ เปลือกนอกแม้สนับสนุนเรา ทว่าเรามิอาจหยั่งลึกถึงความคิดของมัน ดีไม่ดีมันอาจคิดวางแผนการใหญ่หลวงอยู่ เรามีหนทางเลือกอันใด? นอกจากจะรวบรวมกำลังคนที่เป็นของเราขึ้นมา!" เงียบนิดหนึ่งจึงกล่าวต่อ

"หลิวหยงเคอ เราจื่ออิงคนนี้จักมิยอมอยู่ภายใต้การบงการของเจ้าไปโดยตลอดหรอก!!!"

นามสยบเวหา มีความหมายว่ามันสามารถสยบได้แม้แผ่นฟ้า ตัวกระบี่ทอประกายคมกล้า เสี่ยวซาสัมผัสได้ถึงรังสีการฆ่าฟันที่แผ่ออกมา กระบี่เล่มนี้คงดื่มโลหิตมามิใช่น้อย ครานี้ใช่จักดื่มโลหิตตัวมันหรือไม่?

เด็กหนุ่มพยายามมองหาอาวุธที่จะมารับมือกับกระบี่อันคมกล้า ทว่ารอบข้างเป็นไร่นาและชายป่า จะสามารถหาอาวุธได้จากที่ใดเล่า?

"เจ้าคิดว่าอาวุธหมายถึงสิ่งใด?" นี่เป็นคำสนทนาท่อนหนึ่งระหว่างที่ตนอาศัยอยู่กับหลวงจีนชรา

มันจำได้ว่ามันตอบหลวงจีนชราว่า "อาวุธก็คือ ดาบ กระบี่ ทวน หอก หรือสิ่งของที่ใช้ทำอันตรายต่อผู้อื่น"

หลวงจีนชราส่ายศีรษะเล็กน้อย กล่าวว่า "ถูกเพียงส่วนเดียว อาวุธมิจำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ใช้ทำอันตรายผู้อื่นเสมอไป อาจเป็นสิ่งที่ใช้ปกป้องตนเอง ปกป้องคนที่รัก ขอเพียงมันสามารถทำหน้าที่เหล่านั้น ก็สามารถเรียกว่าอาวุธ ดูอย่างยอดฝีมือบางคนมิพกพาดาบกระบี่ เพียงใช้มือเปล่า มือของเขาก็จัดว่าเป็นอาวุธ!"

เสี่ยวซารับคำ

"ยังมี ความรู้สึก บางคราก็สามารถใช้เป็นอาวุธ เช่นความโกรธที่เป็นพิษร้ายทำลายทั้งตนเองและผู้อื่น"

เสี่ยวซาตรึกตรอง ตนเองเวลานี้มิมีทั้งดาบกระบี่ ลำพังหมัดฝ่ามือ ก็มิสามารถจะต่อกรกับอีกฝ่ายได้ ส่วนความโกรธแค้น มันยิ่งมิกล้าคิด เพราะล่วงรู้ถึงโทษของมันดี

เช่นนั้น ยามนี้เด็กหนุ่มยังมีอาวุธอันใด ที่พอจะต่อกรกับยอดฝีมือแห่งฉิกจับอิดผู้นี้

คำตอบคือมีเพียงประการเดียว มันเรียกว่า…ความมุ่งมั่น ความมุ่งมั่นที่จะปกป้องผู้อื่น ความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตต่อไป เพื่อสะสางเรื่องราวที่ติดค้างในใจ ความมุ่งมั่นที่จะกระทำในสิ่งที่ถูกต้องและสมควร

เสี่ยวซาสูดลมหายใจเข้าปอด โคจรลมปราณไปมาและย้อนกลับโดยเร็ว สายตาจับจ้องยังร่างของอีกฝ่าย ตัดสินใจ อย่างไรมันจักมิยอมตกตายเช่นนี้!!!

เกี่ยมฮุ้นเคลื่อนกายไปรอบๆ ร่างของเสี่ยวซา ร่างของมันค่อยๆ แยกออกเป็นสองร่าง สามร่าง สุดท้ายมีร่างของมันนับสิบห้อมล้อมอยู่รอบกายของเด็กหนุ่ม

หลี่ซังซังที่ล้มฟุบอยู่เพิ่งฟื้นขึ้นมา เมื่อเห็นเช่นนั้นต้องอุทานออกมา

"เจ้าโง่! รีบหนี!"

สายเกินไปเสียแล้ว เกี่ยมฮุ้นตวัดกระบี่ในมือเข้าทิ่มแทงเด็กหนุ่ม เสี่ยวซาเคลื่อนร่างที่ซวนเซหลบหลีกอย่างฉิวเฉียด ทว่าแม้นสามารถหลบหลีก แต่บนร่างยังเพิ่มแผลกระบี่สายหนึ่ง ร่างของเด็กหนุ่มโซซัดโซเซ หลบหลีกห่ากระบี่ที่ทิ่มแทงมาโดยรอบอย่างทุลักทุเล ทุกครั้งที่หลบหลีก เพิ่มบาดแผลเล็กๆ บนร่างหนึ่งแผล แสดงให้เห็นว่ามันเพียงสามารถหลบรอดจากการโจมตีเพียงเก้าส่วนจากสิบส่วน ดังนั้นปรากฏบาดแผลตามมา

หลี่ซังซังประคองตัวขึ้น คิดห้ามเกี่ยมฮุ้น ทว่าช้าไปเสียแล้ว ร่างของเสี่ยวซาที่อยู่กึ่งกลางทรุดลง เหมือนกับมิสามารถประคองตัวไว้ได้ ประกายตาที่คมกล้าเริ่มเปลี่ยนเป็นซึมเซา ร่างของเกี่ยมฮุ้นนับสิบร่างทิ่มแทงกระบี่เข้าใส่โดยพร้อมเพรียง

เวลานี้ต่อให้มีผู้ใดคิดช่วยเหลือ ก็สายเกินการณ์ กระทั่งเทพยดาก็มิแน่ว่าสามารถช่วยเหลือเด็กหนุ่ม มีเพียงตัวมันเองเท่านั้น ที่สามารถช่วยเหลือตนเอง ทว่าเวลานี้มันสามารถทำประการใด?!!

กระบี่ทุกเล่มทิ่มแทงเข้ายังทรวงอกของของเสี่ยวซาอย่างแม่นยำ ทุกกระบี่ทิ่มแทงเข้าใส่ที่เดียวกันโดยมิผิดเพี้ยนแม้เพียงซักหุนเดียว!

พริบตานั้นเอง ร่างที่ทรุดลงของเสี่ยวซาพลันดีดขึ้นดุจกระต่ายเปรียว แววตาที่ซึมเซาพลัน เปล่งประกายแรงกล้าโชติช่วง

"เจ้าหลงกลเราแล้ว!!!" เด็กหนุ่มตวาด ร่างทั้งร่างดีดปราดเข้าจู่โจมร่างของเกี่ยมฮุ้นที่อยู่ไกลที่สุด ซึ่งเด็กหนุ่มมั่นใจว่าเป็นร่างจริงของอีกฝ่าย

"พลั่ก!!!"

ฝ่ามือทั้งสองของเสี่ยวซาปะทะเข้ากับทรวงอกของอีกฝ่าย ร่างนับสิบพลันเลือนหาย “สยบเวหา” หลุดจากมือ ปลิวละลิ่วไปปักอยู่บนพื้น ร่างในชุดสีขาวสลับดำกระเด็นไปไกลกว่าหกวา กระแทกทำลายลำต้นไม้หักโค่นเป็นทางยาว ห่าโลหิตสาดกระจายออกจากปากมิขาดสาย

คิดมิถึง อาการบาดเจ็บซวนเซของเสี่ยวซา กลับเป็นกลอุบายประการหนึ่ง!!!

(จบตอน) คราวนี้โพสต์เร็วเพราะแต่งเสร็จเร็ว ตอนต่อไป วันพฤหัสเหมือนเดิมฮับ
แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 47 22:05:29

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 11 ก.พ. 47 21:17:06 ]